Harry's POV
"Έχεις κάποιο μέρος στο μυαλό σου που θες να πάμε;" Τη ρωτάω όταν επιστρέφουμε στο αυτοκίνητο. Συνεχίζω να προσπαθώ να ισορροπήσω τη φωνή μου ώστε να μην ακουστώ βαρετός.
"Όχι, βασικά όχι. Απλά κάπου με φαγητό." χαμογελάει. Είναι πολύ χαλαρή με όλο αυτό και χαίρομαι ιδιαίτερα.
"Εντάξει... McDonalds τότε;" την πειράζω μόνο και μόνο για να την ακούσω να γελάει.
"Μάλλον θα μοιάζουμε λιγάκι χαζοί για τα McDonalds."
"Ναι, λιγάκι." συμφωνώ. Δεν έχω καμία απολύτως ιδέα που να πάω τώρα, θα έπρεπε να είχα σκεφτεί και δεύτερη εναλλακτική. Αυτό το βράδυ έχει ήδη δυσκολίες και δεν έχει καν αρχίσει ακόμα. Σταματάμε σε ένα φανάρι και εγώ κοιτάζω τριγύρω. Ένα πλήθος ανθρώπων γεμίζουν το πάρκινγκ δίπλα μας.
"Τι συμβαίνει εκεί;" ρωτάει, προσπαθώντας να κοιτάξει.
"Δεν ξέρω, έχουν ένα χώρο για πατινάζ ή κάτι τέτοιο." της λέω.
"Πατινάζ;" η φωνή της δυναμώνει με τον τρόπο που κάνει όταν είναι ενθουσιασμένη. Οχ όχι.
"Μπορούμε;" ρωτάει. Γαμώτο.
"Να πάμε για πατινάζ;" Παρακαλώ πες όχι.
"Ναι." χαμογελάει, ξεκάθαρα ενθουσιασμένη με την ιδέα.
"Εγώ... εγώ δε.." δεν έχω κάνει ποτέ πατινάζ στη ζωή μου και ποτέ δεν είχα σκοπό να κάνω αλλά αν αυτό θέλει να κάνει τότε δεν θα με σκοτώσει αν το δοκιμάσω... ίσως και να με σκοτώσει αλλά θα το κάνω έτσι και αλλιώς. "Φυσικά. Μπορούμε." λέω. Όταν την κοιτάζω μπορώ να πω ότι είναι έκπληκτη, δεν με περίμενε ποτέ να συμφωνήσω, να πάρει ούτε και εγώ με περίμενα.
"Περίμενε... τι θα φορέσουμε; Έχω μοναχά αυτό το φόρεμα και ένα ζευγάρι toms. Θα έπρεπε να είχα βάλει τζιν, θα είχε τόση πλάκα." λέει, σχεδόν κατσουφιάζοντας.
"Μπορούμε να πάμε στο μαγαζί και να πάρουμε κάποια ρούχα; Έχω κάποια στο αυτοκίνητο που μπορώ να βάλω εγώ." της λέω. Δεν το πιστεύω πως περνάω όλο αυτό το πράγμα για να κάνω πατινάζ.
"Εντάξει." το χαμόγελό της λάμπει.
"Για ποιο λόγο κρατάς αυτά τα ρούχα εδώ έτσι και αλλιώς, δεν μου έχεις πει ποτέ."
"Ήταν απλά μια συνήθεια. Όταν θα έμενα με κορίτσια... εννοώ όταν θα έμενα έξω όλο το βράδυ θα χρειαζόμουν ρούχα το πρωί και δεν τα είχα ποτέ οπότε άρχισα να τα κρατάω εδώ. Είναι αρκετά βολικό." εξηγώ.
Τα χείλη της έχουν σουφρώσει ελαφρά και ξέρω πως δεν έπρεπε να αναφέρω το ότι έμενα με κορίτσια είτε ήταν πριν από αυτήν είτε όχι. Εύχομαι να μπορούσε να ξέρει πως ήταν τότε, πως της πηδούσα χωρίς συναίσθημα. Δεν ήταν το ίδιο. Δεν τις άγγιζα όπως αγγίζω αυτήν, δεν μελετούσα κάθε εκατοστό του κορμιού τους, δεν απολάμβανα τις κοφτές ανάσες ούτε προσπαθούσα να τις ταιριάξω με τις δικές μου. Δεν περίμενα απεγνωσμένα να μου πουν ότι με αγαπάνε καθώς μπαινόβγαινα μέσα τους. Δεν τις επέτρεπα να με αγγίζουν όταν κοιμάμαι, αν έμενα ποτέ μαζί τους στο ίδιο κρεβάτι ήταν επειδή ήμουν υπερβολικά μεθυσμένος για να κουνηθώ. Δεν είχε καμία σχέση με αυτήν και αν το ήξερε αυτό ίσως να μην την ενοχλούσε. Αν ήμουν στη θέση της... σκέψεις της Τέσσα να πηδιέται με κάποιον άλλον θολώνουν τις σκέψεις μου και κάνουν το στομάχι μου να γυρίζει.
"Χάρρυ;" λέει σιγανά, γυρίζοντας με στην πραγματικότητα.
"Ναι;"
"Με άκουσες;"
"Όχι... συγνώμη. Τι είπες;"
"Πέρασες το Target ήδη." Μου λέει.
"Οχ να πάρει, συγνώμη. Θα γυρίσω πίσω." Μπαίνω στο επόμενο χώρο στάθμευσης και στρίβω το αυτοκίνητο. Έχει μια εμμονή με το Target που δεν θα καταλάβω ποτέ. Είναι σαν τα Wal-Mart μόνο περισσότερο ακριβά και οι υπάλληλοι είναι τρομερά ενοχλητικοί με τα ανόητα κόκκινα μπλουζάκια τους και τα χακί παντελόνια.
"Το Target έχει ποιότητα και περισσότερα πράγματα να διαλέξεις." Μου λέει πάντα.
"Θα πάω απλά γρήγορα μέσα και θα πάρω κάτι." Η Τέσσα λέει όταν σταματώ το αυτοκίνητο.
"Είσαι σίγουρη; Μπορώ να έρθω." Θέλω να πάω μαζί της αλλά δεν μπορώ να επιβάλω την παρουσία μου, όχι απόψε. "Αν το θέλεις..."
"Το θέλω." Απαντάω πριν μπορέσει να τελειώσει την πρόταση της.
Μέσα σε σχεδόν δέκα λεπτά έχει το καλάθι της γεμάτο σαβούρες. Κατέληξε να πάρει κάποιου είδους ελαστικό παντελόνι και ένα τεράστιο φούτερ. Ορκίζεται πως το παντελόνι δεν είναι ελαστικό, είναι κολάν λέει αλλά μου μοιάζουν ελαστικά σε εμένα. Προσπαθώ να σταματήσω να τη φαντάζομαι μέσα σε αυτά καθώς αυτή πιάνει γάντια, ένα κασκόλ και ένα καπέλο. Κάνει λες και πάμε στην Ανταρκτική, αλλά από την άλλη έχει πραγματικά τρομερό κρύο έξω.
"Στα αλήθεια πιστεύω πως πρέπει να πάρεις και εσύ γάντια, ο πάγος είναι πολύ παγωμένος και όταν πέφτεις τα χέρια σου θα παγώσουν." Λέει ξανά.
"Δεν θα πέσω... αλλά ναι φυσικά θα πάρω γάντια αν επιμένεις." Χαμογελάω και αυτή μου το επιστρέφει ενώ πετάει ένα ζευγάρι μαύρα γάντια στο καλάθι. "Θέλεις ένα καπέλο;" Ρωτάει.
"Όχι, έχω ένα σκουφάκι στο αμάξι."
"Φυσικά και έχεις." Βγάζει το κασκόλ από το καλάθι και το κρεμά πίσω στη θέση του.
"Όχι κασκόλ;" Τη ρωτάω.
"Πιστεύω πως θα είμαι καλά με όλα αυτά." Δείχνει προς το καλάθι.
"Ναι και εγώ θα το έλεγα αυτό." Αστειεύομαι αλλά αυτή με αγνοεί και πηγαίνει στο τμήμα με τις κάλτσες. Το βλέπω να είμαστε σε αυτό το μαγαζί όλο το βράδυ.
"Εντάξει, είμαι έτοιμη, νομίζω." Η Τέσσα λέει τελικά.
Προσπαθεί να λογομαχήσει μαζί μου όταν πάω να πληρώσω για τα πράγματά της όπως κάνει πάντα αλλά δεν ενδίδω. Αυτό είναι ένα ραντεβού που εγώ το ζήτησα, δεν υπάρχει καμία περίπτωση να την αφήσω να πληρώσει για όλα αυτά. Στριφογυρίζει τα μάτια της μερικές φορές αλλά δεν φέρνει και πολλές αντιρρήσεις. Αν της τελειώνουν τα λεφτά; Αν είναι αλήθεια, θα μου το έλεγε; Να τη ρωτήσω; Γαμώτο, το σκέφτομαι υπερβολικά όλο αυτό. Όταν φτάνουμε ξανά στο γεμάτο κόσμο παρκινγκ, η Τέσσα είναι έτοιμη να πηδήξει έξω από το αυτοκίνητο.
"Μπορούμε να σου βρούμε ένα μπάνιο για να αλλάξεις." Της λέω αφού εγώ αλλάξω ρούχα και κλείσω το αυτοκίνητο. Κράτησε το κεφάλι της γυρισμένο και χάζευε έξω από το παράθυρο ενώ εγώ άλλαζα.
"Είχα σκοπό να αλλάξω απλά στο αυτοκίνητο ώστε να μην χρειάζεται να κουβαλάω το φόρεμα μου τριγύρω." Ανασηκώνει τους ώμους της.
"Όχι είναι τόσοι πολλοί άνθρωποι εδώ. Κάποιος μπορεί να σε δει γυμνή." Κοιτώ τριγύρω στη μεριά του παρκινγκ που βρισκόμαστε και είναι σχεδόν άδεια αλλά και πάλι.
"Χάρρυ.. δεν υπάρχει πρόβλημα." Λέει με μια ελαφριά ενόχληση. Θα έπρεπε να είχα κλέψει εκείνη τη μπάλα άγχους από το γραφείο του πατέρα μου χθες βράδυ.
"Αν επιμένεις." Αναστενάζω και αυτή βγάζει τις ετικέτες από τα νέα της ρούχα.
"Μπορείς να με βοηθήσεις με το φερμουάρ πριν βγεις;" Μου ζητάει
"Εμμ... ναι." Γυρίζω προς το μέρος της και αυτή σηκώνει τα μαλλιά της για να μου δώσει πρόσβαση στο φερμουάρ. Έχω ξεκουμπώσει αυτό το φόρεμα αμέτρητες φορές αλλά αυτή είναι η πρώτη φορά που δεν θα μπορέσω να την ακουμπήσω καθώς το κατεβάζω από τους ώμους της.
"Σε ευχαριστώ. Τώρα περίμενε έξω." Με καθοδηγεί.
"Τι; Δεν είναι και πως δεν σε έχω..." Αρχίζω να λέω.
"Χάρρυ..."
"Καλά. Βιάσου." Βγαίνω από το αυτοκίνητο και κλείνω την πόρτα. Αυτό ήταν αγενές. Ανοίγω την πόρτα γρήγορα και σκύβω μέσα.
"Παρακαλώ." Προσθέτω και την κλείνω ξανά. Μπορώ να την ακούσω να γελάει μέσα στο αυτοκίνητο.
Λίγα λεπτά μετά βγαίνει έξω τα μαλλιά της ισιώνουν τα μακριά της μαλλιά πριν περάσει το μωβ σκουφάκι πάνω από το κεφάλι της, Όταν έρχεται δίπλα μου στην απέναντι πλευρά δείχνει... γλυκιά. Πάντα δείχνει όμορφη και σέξι αλλά κάτι στο τεράστιο φούτερ της, το καπέλο και τα γάντια την κάνουν να δείχνει ακόμη πιο αθώα από ότι συνήθως.
"Ορίστε τα γάντια σου." Μου τα δίνει και εγώ γρυλίζω.
"Ευτυχώς, δεν θα τα είχα καταφέρει χωρίς αυτά." Την πειράζω και αυτή με χτυπά με τον αγκώνα της. Είναι τρομερά γλυκιά. Υπάρχουν τόσα πολλά που θέλω να της πω αλλά δεν θέλω να πω το λάθος πράγμα και να καταστρέψω τη βραδιά.
"Ξέρεις, αν ήθελες να φορέσεις ένα τόσο μεγάλο φούτερ μπορούσες να είχες δανειστεί ένα από τα δικά μου και να σου έμεναν και είκοσι δολάρια." Λέω και αυτή πιάνει το χέρι μου αλλά το αφήνει γρήγορα.
"Συγνώμη." Μουρμουρίζει και τα μάγουλά της κοκκινίζουν. Θέλω να πιάσω το χέρι της ξανά αλλά αφαιρούμαι από μια κοντή γυναίκα που μας χαιρετά.
"Σε τι νούμερο τα πατίνια;" Ρωτάει με μια βαθιά φωνή. Κοιτώ κάτω την Τέσσα και απαντάει και για τους δύο. Η γυναίκα επιστρέφει με δύο ζευγάρια πατίνια και εγώ ζαρώνω. Δεν υπάρχει καμιά περίπτωση αυτό να πάει καλά. Ακολουθώ την Τέσσα σε έναν πάγκο εκεί κοντά και βγάζω τα παπούτσια μου. Έχει βάλλει και τα δυο της πατίνια πριν εγώ έχω βάλλει ούτε το μισό μου πόδι στο ένα. Εύχομαι να βαρεθεί εύκολα και να θέλει να φύγει.
"Είσαι καλά;" Με κοροϊδεύει ενώ εγώ κουμπώνω επιτέλους το δεύτερο πατίνι μου.
"Ναι. Που αφήνω τα παπούτσια μου;" Τη ρωτάω.
"Θα τα πάρω εγώ." Η κοντή γυναίκα εμφανίζεται από το πουθενά.
Δίνω στη γυναίκα τα παπούτσια μου και η Τέσσα κάνει το ίδιο.
"Έτοιμος;" Ρωτάει και εγώ σηκώνομαι. Πιάνω τη κουπαστή αμέσως. Πως στο καλό θα το κάνω αυτό.
"Είναι πιο εύκολο όταν κινείσαι στον πάγο." Προσπαθεί να διώξει ένα χαμόγελο. Πραγματικά το ελπίζω. Δεν είναι πιο εύκολο παρόλα αυτά και πέφτω τρεις φορές μέσα σε πέντε λεπτά. Η Τέσσα γελάει κάθε φορά και πρέπει να παραδεχτώ πως αν δεν είχα τα γάντια τα χέρια μου θα είχαν γίνει πάγος τώρα.
"Θυμάσαι περίπου τριάντα λεπτά πριν όταν είπες πως δεν θα έπεφτες;" Γελάει και τεντώνει το χέρι της να με βοηθήσει.
"Τι είσαι, κάποιος ειδικός στο πατινάζ;" Τη ρωτάω καθώς σηκώνομαι στα πόδια μου. Μισώ το πατινάζ πιο πολύ από το οτιδήποτε αυτή τη στιγμή αλλά αυτή το διασκεδάζει πολύ.
"Όχι, έχω καιρό να κάνω αλλά εγώ και ο φίλος μου ο Τζόσι συνηθίζαμε να πηγαίνουμε συχνά."
«Τζόσι; Δεν σε έχω ακούσει ποτέ να μιλάς για φίλους σου από το σπίτι.»
«Δεν είχα πολλούς, περνούσα τον περισσότερο χρόνο μου με το Νόα ενώ μεγάλωνα, ο Τζόσι μετακόμισε πριν την τελευταία μου χρονιά.»
«Oh.» Δεν ξέρω γιατί δεν είχε πολλούς φίλους, και τι σημασία έχει που είναι λιγάκι OCD και σεμνότυφη και έχει μανία με τα βιβλία... είναι καλή, κάποιες φορές υπερβολικά καλή, σε όλους. Εκτός από εμένα φυσικά, με κάνει χάλια συνεχώς αλλά το αγαπώ αυτό πάνω της. Τις περισσότερες φορές.
«Πεινάω.» Λέει και κοιτά προς ένα μαγαζί με φώτα που τρεμοπαίζουν στην κορυφή. Είμαστε εδώ τουλάχιστον τριάντα λεπτά και δεν έχει κρατηθεί καθόλου από την ράμπα.
«Μα δεν έχεις πέσει ώστε να με τραβήξεις και εμένα κάτω μαζί σου ώστε να ξαπλώσεις τέλεια επάνω μου κοιτώντας μέσα στα μάτια μου όπως γίνεται στις ταινίες.» Χαμογελάω.
«Αυτό δεν έχει καμία σχέση με τις ταινίες.» Μου υπενθυμίζει και προχωρά προς την έξοδο. Μακάρι να είχε κρατήσει το χέρι μου ενώ κάναμε πατινάζ, αν είχα καταφέρει να μείνω στα πόδια μου θα είχε γίνει. Όλα τα χαρούμενα ζευγάρια φαίνεται να μας κοροϊδεύουν καθώς με περιτριγυρίζουν κρατώντας ο ένας το χέρι του άλλου. Με το που βγαίνω από το χώρο βγάζω τα αισχρά πατίνια και βρίσκω τη κοντή κυρία για μου επιστρέψει τα δικά μου.
«Έχεις στα αλήθεια μέλλον με το πατινάζ.» Με πειράζει και χιλιοστή φορά ενώ σκουπίζει τις νιφάδες από πνιχτή ζάχαρη πάνω από το φούτερ της.
«Χαχα.» Στριφογυρίζω τα μάτια μου. Οι αστράγαλοι μου ακόμη πονάνε από αυτή τη βλακεία.
«Μπορούσα να σε είχα πάει κάπου αλλού να φας, κεκάκια σε χωνί δεν είναι και πολύ ωραίο βραδινό.» Της λέω και κοιτάω το πάτωμα.
«Είναι μια χαρά. Έχω καιρό να φάω τέτοια.» Έχει φάει όλα τα δικά της και τα μισά δικά μου. Την πιάνω να με κοιτά επίμονα ξανά, έχει μια γεμάτη σκέψη έκφραση στο πρόσωπό της καθώς μελετά το πρόσωπο μου.
«Γιατί με κοιτάζεις έτσι;» Ρωτάω τελικά και αυτή κοιτάζει αλλού.
«Συγνώμη... Απλά δεν έχω συνηθίσει να λείπουν τα σκουλαρίκια.» Παραδέχεται, ενώ συνεχίζει να με κοιτάζει.
«Δεν είναι τόσο διαφορετικό.»
«Το ξέρω... είναι περίεργο παρόλα αυτά. Είχα συνηθίσει να τα βλέπω.»
Να τα ξανά βάλω; Δεν τα έβγαλα μοναχά γι αυτήν, είναι αλήθεια ότι της είπα. Στα αλήθεια νιώθω πως κρυβόμουν πίσω τους, χρησιμοποιούσα το μικρό μεταλλικό πράγμα για να απωθώ τον κόσμο. Τα σκουλαρίκια εκφοβίζουν τους ανθρώπους και κανείς δεν θέλει να μιλάει μαζί τους καθόλου και νιώθω πως προσπερνώ αυτή την κατάσταση στη ζωή μου. Δεν θέλω να κρατώ μακριά τους ανθρώπους, ειδικά όχι αυτή, θέλω να τραβήξω κοντά μου.
Τα έκανα όταν ήμουν μόλις έφηβος, πλαστογραφώντας την υπογραφή της μητέρας μου και όντας τύφλα πριν παραπατήσω στο μαγαζί. Ο ηλίθιος μπορούσε να μυρίσει τα ξίδια επάνω μου αλλά μου τα έκανε όπως και να έχει. Δεν τα έχω μετανιώσει καθόλου. Απλά τα ξεπέρασα. Δεν νιώθω έτσι για τα τατουάζ μου βέβαια. Τα λατρεύω και θα το κάνω πάντα. Θα συνεχίσω να καλύπτω το σώμα μου με μελάνι, εκφράζοντας σκέψεις που δεν μπορώ να πω κανονικά. Λοιπόν αυτός δεν είναι και ακριβώς ο λόγος που τα κάνω καθώς είναι τυχαίες βλακείες που δεν έχουν καμία σημασία αλλά είναι μια χαρά οπότε δεν δίνω δεκάρα.
«Δεν θέλω να αλλάξεις.» Μου λέει και εγώ την κοιτάζω.
«Όχι εξωτερικά, θέλω μόνο να μου δείξεις ότι μπορείς να μου φερθείς καλύτερα και όχι να προσπαθείς να με ελέγξεις. Δεν θέλω να αλλάξεις ούτε τον χαρακτήρα σου. Θέλω απλά να παλέψεις για εμένα, όχι να γίνεις κάποιος που πιστεύεις ότι θα προτιμήσω.» Οι λέξεις τις ακουμπούν την καρδιά μου, απειλώντας να την ανοίξουν.
«Δεν το κάνω.» Της λέω. Προσπαθώ να αλλάξω γι αυτή αλλά όχι με αυτόν τον τρόπο. Αυτό ήταν για εμένα, και για εκείνη.
«Το να τα βγάλω ήταν απλά ένα βήμα σε όλο αυτό. Προσπαθώ να γίνω καλύτερος άνθρωπος και τα σκουλαρίκια μου θυμίζουν τις άσχημες στιγμές της ζωής μου. Στιγμές από τις όποιες θέλω να προχωρήσω.» Της λέω.
«Oh.» Σχεδόν ψιθυρίζει.
«Σου άρεσαν λοιπόν;» Χαμογελάω.
«Ναι, πολύ.» Παραδέχεται.
«Μπορώ να τα ξαναβάλω;» Προτείνω και αυτή κουνά αρνητικά το κεφάλι της. Είμαι πολύ λιγότερο αγχωμένος τώρα σε σχέση με πριν δύο ώρες. Αυτή είναι η Τεσσα, η δική μου Τεσσα και δεν θα έπρεπε να ανησυχώ.
«Μόνο αν το θες.»
«Θα μπορούσα να τα ξαναβάλω όταν εμείς...» Σταματώ τον εαυτό μου.
«Όταν εμείς τι;» Γέρνει το κεφάλι της στο πλάι.
«Δεν θέλεις να το τελειώσω.»
«Ναι θέλω! Τι ήθελες να πεις;»
«Καλά, όπως θες. Ήθελα να πω πως μπορώ πάντα να τα ξαναβάλω και να σε πηδήξω αν σε ανάβουν τόσο πολύ.» Η τρομοκρατημένη έκφρασή της με κάνει να γελάσω και αυτή κοιτά τριγύρω για να βεβαιωθεί πως κανείς δεν με άκουσε.
«Χάρρυ!» Με μαλώνει αλλά γελάει μαζί μου.
«Σε προειδοποίησα... Συν ότι δεν έχω κάνει κανένα πρόστυχο σχόλιο όλο το βράδυ, θα έπρεπε να μου επιτρέπεται ένα.»
«Έχεις δίκιο.» Συμφωνεί με ένα χαμόγελο και πίνει από τη λεμονάδα της. Θέλω να τη ρωτήσω αν αυτό σημαίνει πως βλέπει την προοπτική να κάνει σεξ μαζί μου ξανά εφόσον δεν με διόρθωσε αλλά νιώθω πως δεν είναι η κατάλληλη στιγμή. Δεν είναι μόνο επειδή θέλω να τη νιώσω ξανά, είναι επειδή ειλικρινά μου λείπει τόσο πολύ. Τα πηγαίνουμε αρκετά καλά, ειδικά για εμάς τους δύο. Ξέρω ότι το περισσότερο συμβαίνει επειδή δεν είμαι κόπανος για πρώτη φορά. Δεν και τόσο δύσκολο βασικά, απλά πρέπει να σκέφτομαι πριν πω βλακεία.
«Τα γενέθλια σου είναι αύριο. Τι έχεις κανονίσει;» Με ρωτάει μετά από κάποια λεπτά σιωπής. Να πάρει.
«Λοιπόν αμμ... Ο Λούι και ο Νάιαλ μου οργανώνουν πάρτι. Δεν είχα σκοπό να πάω αλλά η Στεφ είπε πως έκαναν πολλές ετοιμασίες και ξόδεψαν πολλά οπότε σκέφτηκα πως θα μπορούσα να περάσω έστω και για λίγο από εκεί. Εκτός κι αν... εσύ ήθελες να κάνουμε κάτι; Δεν θα πάω.» Της λέω.
«Όχι, δεν υπάρχει πρόβλημα. Είμαι σίγουρη πως το πάρτι θα έχει πολύ περισσότερη πλάκα.»
«Θα μπορούσες να έρθεις; Κανείς δεν ξέρει τι συμβαίνει μεταξύ μας, εκτός από τον Ζέιν φυσικά.» Ρωτάω παρόλο που ξέρω την απάντηση. Πρέπει να μην επικεντρωθώ στο γιατί ο Ζέιν ξέρει τι γίνεται στη ζωή μου.
«Όχι, σε ευχαριστώ πάντως.» Χαμογελάει αλλά δεν συναντά τα μάτια της.
«Στα αλήθεια δεν είναι ανάγκη να πάω.» Αν θέλει να περάσει τα γενέθλια μου μαζί μου τότε ο Λούι και ο Νάιαλ μπορούν να γαμηθούν.
«Όχι στα αλήθεια δεν υπάρχει πρόβλημα. Έχω διάφορα να κάνω έτσι και αλλιώς.» Λέει και κοιτάζει αλλού.