«Σ' ευχαριστώ και πάλι που με βοηθάς, κανένας άλλος δεν ενδιαφέρεται γι' αυτό το παλιό θερμοκήπιο. Φαντάσου μόνο τι μπορούμε να κάνουμε σε αυτό το καλοκαίρι, αν είσαι ακόμα εδώ» χαμογελάει η Κάρεν. Μας έβαλε από ένα φλιτζάνι τσάι αφού επιστρέψαμε μέσα και εγώ το τελειώνω καθώς μιλάει.
«Σ' ευχαριστώ και πάλι για το τσάι» της λέω προτού ανέβω πάνω.
Εκπλήσσομαι όταν βλέπω πως είναι ακόμα εννιά. Έχω λίγο διάβασμα ακόμα μέχρι να πάω για ύπνο οπότε απλώνω τις σημειώσεις μου στο κρεβάτι και προσπαθώ όσο περισσότερο μπορώ να κάνω λίγη δουλειά. Νιώθω σαν να είμαι συνεχώς απασχολημένη με το Πανεπιστήμιο, τη δουλειά, τον Χάρρυ , τον Λίαμ, τη μητέρα μου... έχω να μιλήσω στη μητέρα μου σχεδόν δύο εβδομάδες. Γυρίζω απ' την άλλη και αρπάζω το κινητό μου από το κομοδίνο για να πάρω τη μητέρα μου. Απαντάει στον δεύτερο χτύπο.
«Ναι;» Δυνατοί ήχοι γεμίζουν το ακουστικό.
«Γεια... πώς είσαι;» Τη ρωτάω.
«Είμαι καλά, στη πραγματικότητα είμαι για φαγητό με τους Πόρτερς. Η Τέσσα λέει 'γεια'!» Λέει δυνατά.
«Α...» μου λείπουν οι Πόρτερς. Είναι πάντα τόσο ευγενικοί μαζί μου.
«Λένε 'γεια', γλυκιά μου. Μόλις γύρισαν από το Μάμουθ σήμερα το πρωί, οπότε πήγαμε αργά για δείπνο» μου λέει η μητέρα μου. Είχε πάντα εμμονή με τους Πόρτερς. Το τεράστιο σπίτι τους και οι συνδρομές τους σε διάφορες λέσχες την κάνουν να βγάζει στη κυριολεξία καπνούς από τα αυτιά.
«Πώς νιώθεις; Επουλώθηκαν ολες οι πληγές σου; Θα πρέπει να κλείσεις ένα ραντεβού με τον γιατρό σου απλά για να τσεκάρεις ότι όλα είναι εντάξει. Μην το ξεχάσεις, ξέρω πως ξεχνάς διάφορα» μου λέει σιγανά. Ποτέ δεν ξεχνάω τίποτα, βασικά.
«Έχω κλείσει ήδη ραντεβού για την άλλη εβδομάδα» λέω ψέμματα.
«Α... λοιπόν, καλό αυτό. Πρέπει να βιαστώ, η καινούργια κοπέλα του Νόα μας λέει τα πάντα για τα σχέδιά της για το κολέγιο του χρόνου.
«Είναι εκεί η κοπέλα του;» Δεν ξέρω γιατί ρωτάω, είμαι απλά περίεργη βασικά. Ξέρω ότι δεν θα έπρεπε να την έχω ρωτήσει γι' αυτήν γιατί αυτό ακριβώς είναι που ήθελε η μητέρα μου.
«Ναι, είναι ένα αξιαγάπητο κορίτσι. Θα τη συμπαθούσες, Μπέκα πρέπει να γνωρίσεις τη κόρη μου μια μέρα» λέει.
«Εμμ... ναι» μουρμουρίζω και παρακαλώ να μην δώσει η μητέρα μου το ακουστικό στην κοπέλα. Ελπίζω να συμπεριφέρεται στο Νόα με τον τρόπο που του αξίζει, είναι τόσο καλός.
«Κλείνω, δε θέλω να είμαι αγενής» λέει με τον πιο ψεύτικο τόνο της. Ακόμα αναρωτιέμαι γιατί ήταν τόσο καλή τη μέρα του ατυχήματός μου, αλλά είναι καλό να ξέρω ότι ξαναγύρισε στον κανονικό εαυτό της. Προσπαθώ να κάνω όσο περισσότερη δουλειά μπορώ, αλλά καταλήγω να κοιμάμαι πάνω από τις σημειώσεις μου.
Harry's POV
«Οδήγησε μόνη της μέχρι του Βανς;» ρωτάω τον Λίαμ και τον ακολουθώ έξω από το γραφείο του πατέρα μου.
«Ναι, έχασε κάποιες μέρες όταν ήταν... καλά, γνωρίζεις ήδη.»
«Χμμμ...» χαμηλώνω τη φωνή μου καθώς περνάμε έξω από το δωμάτιο που βρίσκεται η Τέσσα, προς το παρόν. Δεν θέλω να σκεφτώ το πόσο την πλήγωσα, όχι τώρα.
«Πιστεύεις ότι είναι μέσα;» Ρωτάω ήρεμα.
«Δεν ξέρω, μάλλον» ανασηκώνει τους ώμους του.
«Θα μπορούσα μόνο...» γυρίζω το πόμολο της πόρτας και αυτή ανοίγει μ' ένα μικρό τρίξιμο. Ο Λίαμ μου ρίχνει μια ματιά αλλά τον αγνοώ καθώς τρυπώνω μέσα. Είναι ξαπλωμένη στο κρεβάτι με χαρτιά και βιβλία παντού γύρω της. Φοράει ακόμα το τζιν και την αθλητική της μπλούζα, θα πρέπει να ήταν πραγματικά εξουθενωμένη για να την πήρε ο ύπνος διαβάζοντας.
«Σταμάτησες να γίνεσαι περίεργος τώρα;» Λέει ο Λίαμ μέσα στο αυτί μου. Σβήνω το φως και βγαίνω έξω, κλείνοντας την πόρτα πίσω μου.
«Δεν γίνομαι περίεργος. Την αγαπάω, εντάξει;» Υπερασπίζομαι τον εαυτό μου.
«Το ξέρω αλλά είναι ξεκάθαρο ότι δεν καταλαβαίνεις το κόνσεπτ του να της δώσεις λίγο χώρο.»
«Δεν μπορώ να το ελέγξω. Έχω συνηθίσει τόσο να είμαι μαζί της και έχω περάσει απ' την κόλαση τις τελευταίες δύο εβδομάδες χωρίς εκείνη. Μου είναι δύσκολο να μείνω μακριά της.» Κατεβαίνουμε τις σκάλες σε ησυχία και ελπίζω να μην ακούστηκα υπερβολικά απελπισμένος. Από την άλλη βέβαια είναι ο Λίαμ, οπότε δεν δίνω δεκάρα έτσι κι αλλιώς.
«Προσπαθώ, εντάξει;» Του υπενθυμίζω.
«Να θυμάσαι τι σου είπα και προσπάθησε να μην τα κάνεις θάλασσα» ο Λίαμ εξαφανίζεται μέσα στην κουζίνα και εγώ φεύγω από το σπίτι γι' απόψε.
Μισώ να πηγαίνω στο διαμέρισμα τώρα που δεν είναι εκεί η Τέσσα. Για ένα δευτερόλεπτο σκέφτομαι να πάρω τον Λουί και να πάω στο σπίτι της αδελφότητας, αλλά βαθιά μέσα μου γνωρίζω ότι είναι κακή ιδέα. Δεν θέλω να προκύψει κανένα πρόβλημα και πάντα προκύπτουν, απλά ειλικρινά δεν θέλω να πάω πίσω σ' εκείνο το άδειο διαμέρισμα. Το κάνω παρ' όλα αυτά. Είμαι τόσο κουρασμένος, μοιάζει σαν να έχω χρόνια να κοιμηθώ κανονικά. Καθώς ξαπλώνω στο κρεβάτι μας προσπαθώ να φανταστώ τα χέρια της γύρω από τη μέση μου και το κεφάλι της να ακουμπάει στο στήθος μου.
Tessa's POV
Ξυπνάω νωρίτερα απ' ότι συνήθως και απολαμβάνω το γεγονός ότι μπορώ να ετοιμαστώ με την ησυχία μου. Ο Χάρρυ δεν μου έχει μιλήσει από τότε που με άφησε να γελάω στο αθλητικό κτήριο. Αναρωτιέμαι αν θέλει ακόμα να πάμε; Μήπως άλλαξε ήδη γνώμη; Μου λείπει και μου λείπει να ετοιμάζομαι στο δικό μου μπάνιο στο δικό μου σπίτι. Αχ, αυτό ήταν ανέκαθεν τόσο μπερδεμένο και αγχώδες.
Βαρέθηκα να μετακομίζω, να φεύγω, να έρχομαι πίσω, να ξαναφεύγω... είναι ενοχλητικό και εξουθενωτικό. Όταν φτάνω στις Εκδόσεις Βανς, η Κίμπερλυ είναι καρφωμένη στο γραφείο της με το χέρι της να κρέμεται έξω μπροστά της για να κάνει επίδειξη του διαμαντένιου δαχτυλιδιού. Το θαυμάζει μ' ένα χαμόγελο, κουνώντας το χέρι της μπρος – πίσω κάτω από το φως.
«Τέσσα!» Ξεφωνίζει όταν με παρατηρεί να παίρνω το συνηθισμένο μου πρωινό.
«Καλημέρα» χαμογελάω.
«Πώς ήταν το πάρτυ; Εννοώ υπήρχε πρόβλημα με τον Χάρρυ εκεί;» Ρωτάει.
«Ναι... ήταν εντάξει» φυσάω τον καφέ μου, εστιάζοντας στις φουσκάλες που δημιουργήθηκαν στο σχεδόν μαύρο υγρό.
«Λοιπόν...» είναι τόσο περίεργη, αλλά με διασκεδάζει. Είναι η κλασική γραμματέας, όμορφη, εξυπνάκιας, και μέσα στο κουτσομπολιό. Τυχαίνει επίσης να είναι αρραβωνιασμένη με το αφεντικό.
«Δεν έχω ιδέα» απαντάω ειλικρινά.
«Χρειάζεσαι κάποια γυναικεία συμβουλή;» Σηκώνει το τέλεια αποτριχωμένο φρύδι της.
«Εμμμ...»
«Ω, έλα! Είμαι καλή στις συμβουλές. Όχι τόσο καλή όσο εσύ, αλλά μπορώ να προσπαθήσω» χαμογελάει και σηκώνει το κεφάλι της.
«Καλά» μουγκρίζω.
«Αλλά αν δεν προλάβω να τελειώσω τη δουλειά μου θα πρέπει να πεις στον αρραβωνιαστικό σου ότι ήταν δικό σου λάθος» της λέω και πετάγεται από το γραφείο της για να με ακολουθήσει στο δικό μου.
«Απλά λατρεύω αυτόν τον ήχο... αρραβωνιαστικός... αρραβωνιαστικός...» επαναλαμβάνει σε όλη τη διαδρομή.
...
«Ραντεβού; Λοιπόν, αυτό είναι πολύ γλυκό» αναδιατάσσει τα βιβλία στο ράφι μου και με τρελαίνει να μένω στη θέση μου αντί να πάω να τα αρπάξω από τα χέρια της.
«Ναι, αλλά μόλις πέρασα από τον κύκλο του χωρισμού, ξέρεις. Ήμουν επιτέλους έτοιμη να προχωρήσω.
«Ήσουν πράγματι σε θέση να το κάνεις;» Ήμουν;
«Όχι, αλλά θα μπορούσα να προσπαθήσω περισσότερο. Οι άνθρωπο ξεπερνάνε χωρισμούς όλη την ώρα» προσπαθώ να πείσω εκείνη και τον εαυτό μου.
«Όχι σαν το δικό σας. Εσύ και ο Χάρρυ είστε... δεν ξέρω καν πώς να εξηγήσω αυτό που έχετε.»
«Η συμβουλή σου με βοηθάει τόσο πολύ» την πειράζω.
«Εντάξει... λοιπόν, ξέρεις, σαν το νερό με το λάδι; Όταν βάζεις νερό και λάδι μαζί, χωρίζονται και δεν αναμειγνύονται καθόλου»
«Εντάξει;» Δεν έχω ιδέα πού το πάει και με τον τρόπο που σκέφτεται την απάντησή της μπορώ να πω ότι ούτε αυτή έχει.
«Επομένως εσύ είσαι το νερό κι εκείνος το λάδι. Είστε καλά μαζί αλλά δεν αναμειγνύεστε.»
«Αυτό δεν βγάζει κανένα νόημα» γελάω.
«Δεν βγάζει, ε;» Γελάει κι εκείνη και είναι ωραίο να γελάω μαζί με κάποιον. Ακόμα και με τις απαίσιες συμβουλές της είναι πολύ γλυκιά και τη συμπαθώ πραγματικά πολύ. Θα μου λείψει όταν θα μετακομίσει στο Σιάτλ.
«Ε, πιστεύεις ότι ο Κρίστιαν θα με άφηνε να έρθω κι εγώ στο καινούργιο γραφείο;» Τη ρωτάω.
«Τι εννοείς; Τώρα;»
«Ναι, καλά σε κανένα μήνα ή κάτι τέτοιο για να μπορέσω να μαζέψω μερικά χρήματα. Θέλω πραγματικά να φύγω από εδώ και ο Λίαμ μετακομίζει σύντομα οπότε δεν έχω κανέναν απολύτως» η σκέψη ότι ο Λίαμ φεύγει με πονάει.
«Ξέρω ότι θα ήθελε πολύ να σε έχει στο Σιάτλ. Το είχε αναφέρει και πιο πριν αλλά μετά από αυτά που του είπε ο Χάρρυ υπέθεσε ότι δεν θα σε ενδιέφερε καν μια θέση εκεί» πειράζει ακόμα τα βιβλία.
«Τι εννοείς 'αυτά που που είπε ο Χάρρυ';» Πότε μίλησε ο Χάρρυ στον Κρίστιαν;
«Σχετικά με το ότι δεν θέλεις να πας στο Σιάτλ»
«Τι;»
«Δεν ξέρω, νόμιζα πως του είπες να μιλήσει στον Κρίστιαν; Ίσως να ρωτούσες τον Χάρρυ...» μπορώ να πω ότι γίνεται νευρική.
«Όχι, πες μου» την ικετεύω.
«Ο Χάρρυ είπε στον Κρίστιαν ότι φοβόσουν πως ο Κρίστιαν θα σου πρότεινε δουλειά στο Σιάτλ αλλά πως δεν θες να την δεχθείς. Είπε πως ένιωθες άσχημα που θα την απέρριπτες, οπότε ο Χάρρυ του ζήτησε να μην στην προσφέρει καθόλου... έλεγε ψέματα, έτσι δεν είναι;» Φαίνεται να αντιλήφθηκε την τρομοκρατημένη μου έκφραση.
«Ναι, έλεγε. Πότε έγινε αυτό;»
«Πριν τρεις εβδομάδες ή κάπου εκεί... μια ή δυο μέρες πριν προσέξετε τον Σμιθ» μου λέει. Πώς μπόρεσε ο Χάρρυ να το κάνει αυτό; Πώς μπόρεσε να προσπαθήσει να σαμποτάρει την καριέρα μου προτού καν αρχίσει; Δεν με εκπλήσσει όσο θα έπρεπε και αυτό με ενοχλεί.
«Μπορώ να μιλήσω στον Κρίστιαν γι' αυτό τώρα; Θέλω να πάω στο Σιάτλ.»
«Θα είναι στο Σιάτλ μέχρι τη Πέμπτη αλλά τότε θα είσαι κι εσύ εδώ. Μπορείς να του μιλήσεις την Πέμπτη» μου λέει η Κίμπερλυ. Κοιτάζω έξω από το παράθυρο και περνάει ένα λεπτό ησυχίας προτού μιλήσει εκείνη.
«Θα βγεις ραντεβού μαζί του τελικά;» Ρωτάει.
«Δεν ξέρω...» αναστενάζω. Είμαι εντελώς θυμωμένη αλλά δε θέλω να ξεσπάσω στην Κίμπερλυ. Είναι μόνο η αγγελιαφόρος.
«Θα έβγαινες πάντως πριν μάθεις γι' αυτό...»
«Δεν τον υπερασπίζεσαι στα αλήθεια έτσι;» Σχολιάζω σκληρά.
«Απλά επισημαίνω ότι έχει περάσει πολλά από τότε, ξέρεις, όλο τον κύκλο του χωρισμού όπως το είπες, και προφανώς προσπαθεί να είναι διαφορετικός αυτή τη φορά. Σου ζήτησε να βγείτε ραντεβού.»
«Γιατί όλοι με πιέζουν να τον συγχωρώ πάντα, ό,τι κι αν κάνει;»
«Δεν σε πιέζω να κάνεις τίποτα, σου υπενθυμίζω μόνο τα γεγονότα.»
«Το ξέρω... συγγνώμη που ξέσπασα πάνω σου. Απλά είναι τόσο εξοργιστικό αυτό. Γιατί να το κάνει; Πιστεύει ότι μπορεί να κάνει πάντα ό,τι θέλει και δεν υπάρχει πρόβλημα. Δεν θα μου έλεγε ποτέ ότι μίλησε στον Κρίστιαν. Πόσο καιρό υποτίθεται ότι πρέπει να έρχομαι αντιμέτωπη με τέτοιου είδους καταστάσεις;» Στηρίζω το κεφάλι μου στα χέρια μου.
«Δεν είσαι υποχρεωμένη σε καμία περίπτωση, αλλά αν ήμουν στη θέση σου θα ήθελα τουλάχιστον να δω τι έχει σχεδιάσει για το ραντεβού. Αν συμπεριφερθεί σαν βλάκας τότε παράτα τα, παράτα τον. Εξαρτάται από εσένα αλλά αυτό το έκανε πριν περάσει από όλα αυτά.» Δεν έπρεπε να πω στην Κίμπερλυ ότι ο Χάρρυ ήταν όσο χάλια ήμουν εγώ γιατί τώρα αισθάνεται άσχημα γι' αυτόν και παίρνει το μέρος του. Είμαι τόσο νευριασμένη μαζί του αυτή τη στιγμή, ποιος νομίζει ότι είναι;
«Λοιπόν;» Ρωτάει εκείνη.
«Υποθέτω πως έχεις δίκιο, αλλά αν φερθεί σαν μαλάκας τελείωσε. Και θα τον ρωτήσω γιατί το έκανε αυτό» της λέω και γελάει.
«Καλά να περάσεις» αστειεύεται και φεύγει από το γραφείο μου. Δεν έχω ιδέα τι να φορέσω σ' αυτό το ραντεβού με τον Χάρρυ. Δεν ξέρω πού θα πάμε και βασικά δεν ξέρω αν σκοπεύει ακόμα να με βγάλει έξω. Ακόμα δεν με έχει πάρει ούτε έχει στείλει μήνυμα όλη μέρα. Αν δεν φανεί στην επόμενη ώρα δεν πάω πουθενά μαζί του.
Είμαι ακόμα θυμωμένη που είπε στον Κύριο Βανς να μην μου προσφέρει τη δουλειά στο Σιάτλ. Ήξερα ότι δεν ήθελε να μετακομίσει στο Σιάτλ, αλλά το να πηγαίνει πίσω από την πλάτη μου και να λέει στο αφεντικό μου ότι δεν ήθελα τη δουλειά όταν ήξερε πως την ήθελα, είναι φτηνό, ακόμα και για τον Χάρρυ. Αυτός είναι ακριβώς ο λόγος που τον άφησα εξ αρχής, δεν μπορεί απλά να παίρνει αποφάσεις για μένα. Καθώς αρχίζω να σχεδιάζω τον θάνατό του το κινητό μου δονείται και είναι αυτός.
«Γεια» λέω απότομα.
«Εμμ.. γεια;» Φαίνεται να ξαφνιάστηκε από τον αγενή τρόπο μου.
«Ναι;»
«Θέλεις ακόμα να βγούμε απόψε;» Ρωτάει.
«Ναι» ανασαίνω. Προσπαθώ να θυμηθώ αυτό που είπε η Κίμπερλυ σχετικά με το ότι το έκανε πριν συμφωνήσω να του δώσω άλλη μια ευκαιρία. Την πεντηκοστή ''άλλη μια ευκαιρία''»
«Εντάξει... λοιπόν εμμ, θα περνούσα να σε πάρω κατά τις επτά; Είναι καλά;»
«Φυσικά.»
«Δεν χρειάζεται να...» ξεκινάει.
«Όχι, είναι εντάξει. Απλά είχα δύσκολη μέρα» του λέω. Θα τον ρωτήσω για το τι έκανε αλλά όχι τώρα, όχι στο τηλέφωνο.
«Τι έγινε;» ρωτάει.
«Θα σου πω αργότερα.» λέω.
«Πες μου τώρα.» Μόλις είμαι έτοιμη να τον βρίσω μιλάει.
«Συγνώμη, εννοώ εντάξει δεν πειράζει.» διορθώνει τον εαυτό του.
«Εντάξει... θα σε δω στις επτά τότε.» κλείνω το τηλέφωνο. Μέχρι να κάνω ένα μπάνιο και να στεγνώσω τα μαλλιά μου η ώρα έχει ήδη πάει έξι. Αφού εφαρμόσω το μέικ απ μου χτυπάω την πόρτα του δωματίου του Λίαμ αλλά δεν παίρνω απάντηση. Δεν βλέπω το αυτοκίνητο του στο δρόμο του σπιτιού όμως έχει αρχίσει να παρκάρει στο παρκινγκ τώρα τελευταία οπότε μπορεί να είναι εκεί. Δεν έχω ιδέα τι να φορέσω γιατί δεν ξέρω ακόμα που θα πάμε.
Αποφασίζω να φορέσω ένα φόρεμα έτσι και αλλιώς γιατί αυτό είναι ένα ραντεβού με τον Χάρρυ και θέλω να δείχνω όσο καλύτερα μπορώ. Δεν μπορώ α διαλέξω ανάμεσα στα τέσσερα φορέματα που έχω, πρέπει να αγοράσω περισσότερα σύντομα. Τα φοράω όλα υπερβολικά πολύ. Αποφασίζω να βάλω το άσπρο φόρεμα, είναι το αγαπημένο μου και του Χάρρυ. Φοράω τις μαύρες μου γόβες και βάζω ένα ζευγάρι Toms στην τσάντα μου πριν φρεσκάρω το μεικ απ μου ξανά.
Τα συναισθήματα μου κυμαίνονται ανάμεσα σε αγχωμένη και απίστευτα εκνευρισμένη καθώς κοιτάω έξω από το παράθυρο περιμένοντας να δω το αυτοκίνητο του να μπαίνει στο δρομάκι. Μόλις το κάνει κατεβαίνω κάτω για να τον συναντήσω στην πόρτα, ακόμα δεν έχω δει τον Λίαμ και ευτυχώς ο Κεν και η Κάρεν δεν φαίνονται πουθενά όταν βγαίνω από το σπίτι. Ο περισσότερος θυμός μου εξαφανίζεται όταν βλέπω τον Χάρρυ να βγαίνει από το αυτοκίνητο του φορώντας το μαύρο πουκάμισο που φόρεσε στο δείπνο. Φοράει υφασμάτινο παντελόνι; Ο Θεέ μου φοράει. Και υφασμάτινο παντελόνι, γυαλιστερά μαύρα παπούτσια. Ουάου. Αλήθεια το εννοεί αυτό. Δείχνει τόσο όμορφος και έχει χτενίσει ακόμα και τα μαλλιά του. Είναι γυρισμένα προς τα πίσω και μπορώ να πω πως έχει χρησιμοποιήσει κάτι για να τα κρατήσει έτσι επειδή δεν πέφτουν στο πρόσωπο του καθώς περπατάει με τον τρόπο που κάνει συνήθως.
«Εμ.. γεια;» κοκκινίζει.
«Γεια.» δεν μπορώ να σταματήσω να τον κοιτάω. Περίμενε...
«Που είναι τα σκουλαρίκια σου;» τα μεταλλικά δαχτυλίδια λείπουν από το φρύδι του και το χείλος του.
«Τα έβγαλα.» ανασηκώνει τους ώμους του.
«Γιατί;»
«Δεν ξέρω... δεν νομίζεις ότι δείχνω καλύτερα έτσι;» με κοιτάει στα μάτια.
«Όχι! Μου άρεσε ο τρόπος που έδειχνες πριν... και τώρα επίσης όμως πρέπει να τα βάλεις πίσω.»
«Δεν τα θέλω πίσω.» περπατάει στην πλευρά του συνοδηγού για να μου ανοίξει την πόρτα.
«Χάρρυ... ελπίζω να μην τα έβγαλες γιατί νόμιζες ότι θα μου άρεσες περισσότερο έτσι επειδή αυτό δεν είναι αλήθεια. Σε αγαπάω όπως και να έχει, σε παρακαλώ βάλε τα πάλι.» τα μάτια του φωτίζουν στις λέξεις μου και κοιτάω αλλού πριν μπω στο αυτοκίνητο. Όσο θυμωμένη και αν είμαι μαζί του ποτέ δεν θέλω να νιώθει ότι πρέπει να αλλάξει μαζί μου. Αγαπώ τον τρόπο που δείχνει, αγαπώ το σκουλαρίκι στο φρύδι και στο χείλος του. Είναι κομμάτι του και τον αγαπώ.
«Δεν είναι ακριβώς έτσι. Σκεφτόμουν να τα βγάλω εδώ και καιρό έτσι και αλλιώς. Τα έχω για πάντα και είναι κάπως ενοχλητικά. Εξάλλου ποιος στο καλό θα με προσλάβει σε μια πραγματική δουλειά με αυτές τις βλακείες στο πρόσωπο μου;» δένει την ζώνη ασφαλείας του και με κοιτάει.
«Θα σε προσλάμβαναν, είμαστε στο δυο χιλιάδες δεκατρία. Αν σου αρέσουν...»
«Δεν είναι τόσο μεγάλο θέμα. Μου αρέσει κάπως ο τρόπος που δείχνω χωρίς αυτά, σαν να μην κρύβομαι πια, ξέρεις;» τον κοιτάω ξανά επίμονα και αποστηθίζω την νέα του εμφάνιση. Δείχνει πανέμορφος, πάντα αλλά είναι κάπως ωραίο να μην έχω περισπασμούς στο τέλειο πρόσωπο του.
«Λοιπόν νομίζω ότι δείχνεις υπέροχος και με τον ένα και με τον άλλο τρόπο Χάρρυ, απλά μην πιστεύεις ότι θέλω να αλλάξεις γιατί δεν θέλω.» του λέω και το εννοώ. Όταν με κοιτάει μου δίνει ένα τόσο ντροπαλό χαμόγελο που ξεχνάω γιατί θέλω να του φωνάξω.
«Που θα με πας τελικά;» τον ρωτάω.
«Για δείπνο. Είναι ένα πολύ ωραίο μέρος.» η φωνή του τρέμει. Ο νευρικός Χάρρυ είναι ο αγαπημένος μου Χάρρυ.
«Το ξέρω;»
«Δεν ξέρω... ίσως;» Η υπόλοιπη διαδρομή περνάει ήσυχα, σιγοτραγουδάω μαζί με το CD των The Fray που προφανώς έχει αρχίσει να του αρέσει πολύ και ο Χάρρυ κοιτάει έξω από το παρμπρίζ. Συνεχίζει να τρίβει το μπούτι του με το χέρι του καθώς οδηγεί, μια νευρική πράξη μπορώ να πω. Όταν φτάνουμε στο εστιατόριο φαίνεται κομψό και πολύ ακριβό. Όλα τα αυτοκίνητο στο παρκινγκ κοστίζουν περισσότερο από το σπίτι της μητέρας μου είμαι σίγουρη.
«Σκόπευα να σου ανοίξω εγώ την πόρτα.» μου λέει όταν ανοίγω την πόρτα για να κατέβω.
«Μπορώ να την ξανακλείσω και να την ανοίξεις;» προσφέρω.
«Αυτό δεν μετράει Τερέσσα.» χαμογελάει με το αυτάρεσκο χαμόγελο του και δεν μπορώ να σταματήσω τις πεταλούδες που εμφανίζονται στο στομάχι μου όταν με φωνάζει με το πλήρες όνομα μου. Συνήθιζε να με τρελαίνει όμως κατά βάθος αγαπούσα την κάθε φορά που το έλεγε για να με πειράξει. Το αγαπώ σχεδόν όσο αγαπώ τον τρόπο που λέει "Τες".
«Γυρίσαμε στο Τερέσσα βλέπω;» του χαμογελάω και εγώ.
«Ναι, ναι γυρίσαμε.»
Harry's POV
Ένας άντρας με κατάμαυρο κοστούμι στέκεται δίπλα από την πόρτα πάνω σε μια εξέδρα τσεκάροντας τις κρατήσεις. Έχει το θράσος να μας ρίξει ένα περίεργο βλέμμα πριν ζητήσει το όνομα μας.
«Η κράτηση έχει γίνει στο όνομα Χάρρυ Στάιλς.» του λέω.
«Χμμ... δώστε μου ένα λεπτό.» ο φαλακρός άντρας λέει. Κοιτάω την Τέσσα και κοιτάει έναν μεγάλο πίνακα στον τοίχο. Έπρεπε να φορέσει αυτό το άσπρο φόρεμα για να με βασανίσει είμαι σίγουρος.
«Δεν έχω καμία κράτηση σε αυτό το όνομα.» μου λέει.
«Ναι έχεις. Τηλεφώνησα και έκανα την κράτηση.» προσπαθώ να κρατήσω την φωνή μου όσο πιο ψύχραιμη γίνεται.
«Δεν έχω κράτηση σε αυτό το όνομα κύριε, μάλλον θα μπερδευτήκατε;» το κάνει αυτό απλά για να είναι κόπανος το ξέρω.
Είδα τον τρόπο που μας κοιτούσε όταν μπήκαμε μέσα. Ξέρω ότι δεν μπορεί να δει τα τατουάζ μου και έβγαλα αυτά τα ηλίθια σκουλαρίκια αλλά και πάλι. Πρέπει να τον αρπάξω από τον σβέρκο και να χτυπήσω το πρόσωπο του στο τραπέζι.
«Γαμώτο δεν μπο...» αρχίζω να του λέω όμως σταματάω όταν κοιτάει την Τέσσα ξανά. Δεν μπορώ να καταστρέψω αυτό το ραντεβού, σημαίνει τα πάντα για μένα.
«Καλώς.» γρυλίζω και περπατάω προς εκείνη.
«Δεν έχουν την κράτηση.» της λέω.
«Δεν πειράζει, μπορούμε να πάμε κάπου αλλού. Αυτό το μέρος δείχνει πολύ φαντασμένο ούτως ή άλλως.» με καθησυχάζει. Αυτός είναι ένας από τους αμέτρητους λόγους που αγαπώ αυτή τη κοπέλα. Δεν την νοιάζουν τα φανταχτερά δείπνα ή τα πολυτελή αυτοκίνητα. Δεν ξέρω γιατί άκουσα τον Λίαμ και την έφερα σε αυτό το μέρος εξ αρχής.
«Φαντασμένο;» την πειράζω.
«Ναι. Φαντασμένο.» χαμογελάει και όλος ο κόσμος μου φωτίζει. Δεν δίνω δεκάρα για αυτόν τον καραφλό κόπανο που προσπάθησε να μου καταστρέψει την βραδιά. Το μόνο που με νοιάζει είναι να προσπαθήσω να της δείξω ότι μπορώ να της φερθώ όπως της αξίζει.