Εννιά μέρες.
Εννιά μέρες έχουν περάσει χωρίς να έχω ακούσει ούτε μια λέξη από τον Χάρρυ. Δεν πίστευα ότι ήταν πιθανό για μένα να περάσω ούτε μια μέρα χωρίς να μιλήσω μαζί του, πόσο μάλλον εννιά. Μου φαίνονται σαν εκατό ειλικρινά αλλά κάθε δευτερόλεπτο πονάω λιγότερο από το προηγούμενο. Δεν ήταν εύκολο, ούτε καν κοντά σε αυτό. Ο Κεν τηλεφώνησε στον κ.Vance για να ζητήσει άδεια για μένα μέχρι τη Δευτέρα, που σημαίνει ότι θα έχανα μόνο μια μέρα έτσι κι αλλιώς. Θα πάλευα, θα έβαζα τα δυνατά μου για να περάσω την μέρα χωρίς να καταρρεύσω. Ξέρω ότι εγώ είμαι αυτή που έφυγε, αυτή που απομακρύνθηκε όμως με σκοτώνει που δεν έχει προσπαθήσει καν. Πάντα έδινα περισσότερα σε αυτή τη σχέση και αυτή ήταν η ευκαιρία του να μου δείξει πως νιώθει στα αλήθεια. Πιστεύω ότι κατά κάποιο τρόπο αυτό κάνει, απλά είναι το αντίθετο από αυτό που νόμιζα και ήθελα απελπισμένα. Αυτό που χρειαζόμουν.
Ξέρω ότι ο Χάρρυ με αγαπάει, το ξέρω. Όμως, ξέρω και ότι αν με αγαπάει όσο νομίζω ότι με αγαπάει θα είχε κάνει κάτι για να μου το δείξει μέχρι τώρα. Είπε ότι δεν θα τα παρατούσε, αλλά το έκανε. Τα παράτησε, και με παράτησε. Αυτό που με τρομάζει περισσότερο είναι ότι την πρώτη εβδομάδα περιπλανιόμουν τελείως χαμένη. Ήμουν χαμένη χωρίς τον Χάρρυ. Χαμένη χωρίς τα ευφυή του σχόλια. Χαμένη χωρίς τα κακόγουστα αστεία του. Χαμένη χωρίς την ασφάλεια και την αυτοπεποίθηση του. Χαμένη χωρίς τον τρόπο που μερικές φορές σχεδίαζε κύκλους στο χέρι μου ενώ το κρατούσε στο δικό του, χωρίς τον τρόπο που με φιλούσε χωρίς λόγο και χαμογελούσε όταν νόμιζε ότι δεν κοιτούσα. Δεν θέλω να είμαι χαμένη χωρίς αυτόν, θέλω να είμαι δυνατή. Θέλω οι μέρες και οι νύχτες μου να είναι απλά ίδιες είτε είμαι μόνη είτε όχι. Αρχίζω να υποπτεύομαι ότι θα είμαι για πάντα μόνη, όσο δραματική και αν φαίνεται αυτή η σκέψη, δεν ήμουν ευτυχισμένη με τον Νόα αλλά και πάλι με τον Χάρρυ δεν τα καταφέραμε. Ίσως είμαι σαν την μητέρα μου σε αυτό το τομέα, ίσως είμαι καλύτερα μόνη.
Δεν ήθελα να τελειώσει έτσι, τόσο απότομα και στεγνά. Ήθελα να μιλήσω για όλα, ήθελα να απαντήσει στις κλήσεις μου έτσι ώστε να μπορούσαμε να φτάσουμε σε κάποιου είδους συμβιβασμού. Απλά ήθελα χώρο, ήθελα ένα διάλειμμα από αυτόν για να του δείξω ότι δεν είμαι το χαλάκι του και ότι δεν θα ανεχτώ να μου φέρεται με αυτό τον τρόπο και να μου λέει ψέματα συνεχώς. Απέτυχα μάλλον γιατί προφανώς δεν νοιάζεται τόσο όσο πίστευα. Ίσως αυτό ήταν το σχέδιο του ανέκαθεν.
Κατά τη διάρκεια της πρώτης μέρας περίμενα ένα τηλεφώνημα, ένα μήνυμα, ή γαμώτο αλήθεια περίμενα να έρθει τρέχοντας στην πόρτα φωνάζοντας με όλη του τη δύναμη και προκαλώντας σκηνή ενώ εμείς καθόμασταν στην τραπεζαρία σιωπηλοί, χωρίς κανείς να ξέρει τι να μου πει. Όταν αυτό δεν έγινε, τα έχασα. Όχι με την έννοια του να κλαίω στην γωνία, νιώθοντας άσχημα για τον εαυτό μου. Εννοώ έχασα τον εαυτό μου. Κάθε δευτερόλεπτο ζούσα με την προσδοκία ότι ο Χάρρυ θα γυρνούσε πίσω γονατιστός να με παρακαλέσει να τον συγχωρήσω. Παραλίγο να ενδώσω εκείνη τη μέρα, παραλίγο να πάω πίσω στο διαμέρισμα. Ήμουν έτοιμη να του πω ότι δεν με νοιάζει ο γάμος, δεν με νοιάζει αν μου λέει ψέματα κάθε μέρα και αν δεν με σέβεται, αρκεί να μην με αφήσει ποτέ. Ευτυχώς, ανάγκασα τον εαυτό μου να σταματήσει και απέκτησα λίγο σεβασμό για τον εαυτό μου.
Η τρίτη μέρα ήταν η χειρότερη. Η τρίτη μέρα ήταν όταν η πραγματικότητα άρχισε στα αλήθεια να με χτυπά. Η τρίτη μέρα ήταν όταν επιτέλους μίλησα μετά από τρις μέρες σιωπής, μόνο ψιθυρίζοντας ένα απλό ναι ή όχι στον Λίαμ ή την Κάρεν κατά τη διάρκεια των προηγούμενων ημερών. Οι μόνοι ήχοι που έβγαιναν από τα χείλη μου ήταν πνιχτά αναφιλητά και ασταθής εξηγήσεις μέσα σε δάκρυα για το γιατί η ζωή μου θα είναι καλύτερη, ευκολότερη, χωρίς αυτόν που ούτε εγώ δεν τις πίστευα. Η τρίτη μέρα ήταν όταν τελικά κοίταξα στον καθρέφτη το βρώμικο και μελανιασμένο πρόσωπο μου, τα μάτια μου πρησμένα σε σημείο που άνοιγαν ελάχιστα. Η τρίτη μέρα ήταν όταν έπεσα στο πάτωμα ικετεύοντας τον Θεό να κάνει τον πόνο να εξαφανιστεί. Κανείς δεν μπορεί να αντέξει αυτόν τον πόνο, του είπα. Ούτε καν εγώ. Την τρίτη μέρα του τηλεφώνησα, δεν μπορούσα να κρατηθώ. Είπα στον εαυτό μου ότι αν απαντήσει θα το παλέψουμε και θα φτάσουμε σε κάποιο συμβιβασμό, θα απολογούμασταν και οι δυο και θα υποσχόμασταν να μην αφήσουμε ο ένας τον άλλον ποτέ ξανά. Αλλά αντί αυτού, το μόνο που πήρα ήταν ο τηλεφωνητής του μετά από δυο χτυπήματα, δείχνοντας μου ότι απέρριψε την κλήση.
Ημέρα τέταρτη, ενέδωσα και του τηλεφώνησα ξανά. Αυτή τη φορά ήταν ευγενικός και το άφησε να φτάσει στον τηλεφωνητή αντί να πατήσει απόρριψη. Η τέταρτη μέρα ήταν που συνειδητοποίησα πόσο περισσότερο νοιάζομαι για εκείνον σε σύγκριση με το πόσο νοιάζεται αυτός για μένα. Η τέταρτη μέρα ήταν που πέρασα ολόκληρη την μέρα στο κρεβάτι αναβιώνοντας τις λίγες φορές που μου είπε πραγματικά πως ένιωθε για μένα. Άρχισα να συνειδητοποιώ ότι το μεγαλύτερο κομμάτι της σχέσης μας και το πώς φανταζόμουν τα συναισθήματα του για μένα στο μυαλό μου, ήταν μόνο αυτό, υπήρχαν μόνο στο μυαλό μου. Άρχισα να συνειδητοποιώ ότι ενώ εγώ σκεφτόμουν ότι μπορούσαμε να τα καταφέρουμε, ότι μπορούσαμε να το κάνουμε να λειτουργήσει για πάντα, εκείνος δεν με σκεφτόταν καθόλου.
Αυτή είναι η μέρα που αποφάσισα να ακολουθήσω την ζωή των φυσιολογικών εφήβων και έβαλα τον Λίαμ να μου δείξει πώς να κατεβάσω μουσική στο κινητό μου. Όταν ξεκίνησα, δεν μπορούσα να σταματήσω. Πάνω από εκατό τραγούδια προστέθηκαν και τα ακουστικά μου έμπαιναν στα αυτιά μου και δεν έβγαιναν σχεδόν καθόλου για είκοσι-τέσσερις ώρες και όταν έβγαιναν ένιωθα πάλι αδύναμη. Η μουσική βοηθά πολύ. Το να ακούω για τον πόνο των άλλων ανθρώπων μου υπενθυμίζει ότι δεν είμαι η μόνη που υποφέρω σε αυτή τη ζωή. Δεν είμαι η μόνη που αγάπησε κάποιον που δεν την αγάπησε αρκετά ώστε να παλέψει για εκείνη.
Η πέμπτη μέρα ήταν όταν τελικά έκανα μπάνιο και προσπάθησα να πάω στην τάξη. Έγραψα τον εαυτό μου πάλι στην γιόγκα, ελπίζοντας ότι θα μπορούσα να χειριστώ τις αναμνήσεις που θα προκαλούσε. Ένιωσα παράξενα περπατώντας σε μια θάλασσα χαρούμενων εφήβων. Χρησιμοποίησα όλη την ενέργεια που είχα ελπίζοντας ότι δεν θα έπεφτα πάνω στον Χάρρυ στην πανεπιστημιούπολη. Είχα ξεπεράσει το στάδιο που ήθελα να μου τηλεφωνήσει. Κατάφερα να πιω τον μισό καφέ μου εκείνο το πρωί και ο Λίαμ μου είπε ότι το χρώμα στα μάγουλα μου άρχιζε να εμφανίζεται ξανά. Κανείς δεν φαινόταν να με παρατηρεί και αυτό ακριβώς ήταν που ήθελα. Ο καθηγητής Σότο μας έβαλε να γράψουμε τους μεγαλύτερους φόβους μας σχετικά με την ζωή και για το πώς σχετίζονται με την πίστη και με τον Θεό.
«Φοβάστε να πεθάνετε;» μας ρώτησε.
«Δεν έχω πεθάνει ήδη;» απάντησα σιωπηλά.
Η έκτη μέρα ήταν Τρίτη. Άρχισα να μιλάω με προτάσεις, μισές προτάσεις που συνήθως δεν σχετίζοντας με το θέμα της συζήτησης αλλά κανένας δεν είχε την δύναμη να μου το πει. Επέστρεψα στη Vance, η Κίμπερλυ δεν μπορούσε να με κοιτάξει στα μάτια για το πρώτο μισό της ημέρας αλλά τελικά προσπάθησε να ξεκινήσει μια συζήτηση στην οποία δεν μπορούσα να συμμετάσχω. Ανέφερε ένα δείπνο και υπενθυμίζω στον εαυτό μου να την ρωτήσει όταν μπορέσει να σκεφτεί λογικά. Η μέρα πέρασε κοιτώντας επίμονα την πρώτη σελίδα ενός χειρόγραφου που όσες φορές και αν διάβασα και ξαναδιάβασα την πρώτη σελίδα, δεν μπορούσα να την καταλάβω. Έφαγα αυτή τη μέρα, περισσότερο από ρύζι ή μια μπανάνα όπως έκανα της προηγούμενες μέρες. Η Κάρεν έφτιαξε χοιρινό, το παρατήρησα επειδή θυμήθηκα ότι είχε φτιάξει ένα στο πρώτο μας δείπνο με τον Χάρρυ εδώ. Οι εικόνες από εκείνο το βράδυ, η εικόνα του να κάθεται δίπλα μου και να μου κρατά το χέρι κάτω από το τραπέζι με έστειλε πίσω στην τραγική μου κατάσταση, κάνοντας με να περάσω τη νύχτα στην τουαλέτα κάνοντας εμετό την λίγη ποσότητα φαγητού που κατανάλωσα.
Την έβδομη μέρα το αυτοκίνητο μου ήταν έτοιμο να το παραλάβω. Υπέγραψα μερικά χαρτιά και μου έδωσαν τα κλειδιά. Αν ήμουν στην θέση τους θα ανησυχούσα για το αν θα έπρεπε να δώσω κλειδιά αυτοκινήτου σε ένα κορίτσι-ζόμπι με ανακατεμένα μαλλιά και ένα τσαλακωμένο μπλουζάκι από το συρτάρι του παλιού δωματίου του αγαπημένου της στο οποίο ποτέ δεν περνούσε χρόνο.
Καθώς ακολουθούσα τον Λίαμ έξω από το παρκινγκ του μηχανικού άρχισα να φαντάζομαι τι θα συνέβαινε αν είχα χτυπήσει χειρότερα σε εκείνο το ατύχημα. Αν είχα πεθάνει ίσως... δεν θα ήταν πιο εύκολο? Η σκέψη με τρομοκρατεί, όχι του θανάτου μου αλλά του ότι το μυαλό μου ήταν ικανό να πάει σε ένα τόσο σκοτεινό μέρος. Εκείνη η σκέψη με έβγαλε από την κάτω φόρα που είχε πάρει η ζωή μου και με έφερε στο κοντινότερο πράγμα στην πραγματικότητα που το μυαλό μου μπορεί να χειριστεί. Άλλαξα μπλούζα και ορκίστηκα να μην ξαναπατήσω το πόδι μου σε εκείνο το υπνοδωμάτιο, ότι και αν γίνει. Άρχισα να κοιτάω διαμερίσματα κοντά στη Vance τα οποία μπορώ να ανταπεξέλθω και online τάξεις του WSU. Απολαμβάνω τα μαθήματα υπερβολικά πολύ για να κλειστώ μέσα και να κάνω online τις τάξεις οπότε αποφάσισα να το αποφύγω, αλλά βρήκα ένα νέο διαμέρισμα να κοιτάξω.
Την όγδοη μέρα χαμογέλασα, ελάχιστα, όμως όλοι το παρατήρησαν. Η όγδοη μέρα ήταν το πρώτο πρωινό που πήρα το συνηθισμένο μου ντόνατ και καφέ όταν έφτασα στη Vance. Τα τέλειωσα και σκέφτηκα να πάω πίσω να πάρω κι άλλο. Είδα τον Τρέβορ εκείνη τη μέρα, μου είπε ότι έδειχνα όμορφη παρά τα τσαλακωμένα μου ρούχα και τα άψυχα μάτια μου. Η όγδοη μέρα ήταν η αλλαγή, η όγδοη μέρα ήταν η πρώτη μέρα που μόνο ο μισός χρόνος μου πέρασε με εμένα να εύχομαι τα πράγματα να είχαν εξελιχθεί διαφορετικά με εμένα και τον Χάρρυ. Άκουσα τον Κεν και την Κάρεν να συζητούν για τα γενέθλια του Χάρρυ σε μερικές μέρες και ήμουν ξαφνιασμένη που ένιωσα μόνο μια μικρή φωτιά στο στήθος μου στο άκουσμα του ονόματος του.
Η ένατη μέρα είναι σήμερα.
«Θα είμαι κάτω!» ο Λίαμ φωνάζει από την άλλη πλευρά της πόρτας του δωματίου "μου". Κανείς δεν έχει προσπαθήσει να συζητήσει ή να αναφέρει το να φύγω ή το που θα πάω μετά. Είμαι ευγνώμων για αυτό αλλά ταυτόχρονα δεν έχω καμία ιδέα για το που να πάω και η παρουσία μου κάποτε θα αποτελεί εμπόδιο.
Ο Λίαμ συνεχίζει να με διαβεβαιώνει ότι μπορώ να μείνω όσο χρειάζεται και η Κάρεν μου υπενθυμίζει πόσο πολύ απολαμβάνει την παρέα μου αρκετές φορές , αλλά και πάλι, είναι η οικογένεια του Χάρρυ. Θέλω να κάνω ένα βήμα μπροστά, να αποφασίσω που πρέπει να πάω και που πρέπει να ζήσω και δεν φοβάμαι πια. Δεν μπορώ, και αρνούμαι, να περάσω άλλη μια μέρα κλαίγοντας για ένα αγόρι με τατουάζ που δεν με αγαπάει πια. Όταν συναντώ τον Λίαμ κάτω τρώει μια μεγάλη μπουκιά από ψωμί, η επάλειψη από ανθότυρο λερώνει τις άκρες των χειλιών του και η γλώσσα του βγαίνει για την αφαιρέσει.
«Καλημέρα,» χαμογελάει, τα μάγουλά του γεμάτα και τα μάτια του γουρλωμένα.
«Καλημέρα.» επαναλαμβάνω και βάζω ένα ποτήρι νερό. Συνεχίζει να με κοιτάει ενώ πίνω το νερό μου.
«Τι;» τον ρωτάω τελικά.
«Εσύ... λοιπόν... δείχνεις όμορφη.» λέει.
«Ευχαριστώ, αποφάσισα να κάνω μπάνιο και να επιστρέψω από τους νεκρούς.» αστειεύομαι και γελάει ελάχιστα σαν να είναι αβέβαιος για την ψυχική μου κατάσταση.
«Αλήθεια, είναι εντάξει.» τον διαβεβαιώνω και τρώει άλλη μια μπουκιά από το ψωμί του, τελειώνοντας το. Αποφασίζω να βάλω ένα για μένα στην φρυγανιέρα και προσπαθώ να μην προσέξω τον Λίαμ που με κοιτάει επίμονα λες και είμαι κάποιο ζώο στον ζωολογικό κήπο.
«Όποτε θες φεύγουμε.» του λέω αφού τελειώσω το πρωινό μου.
«Τέσσα είσαι πανέμορφη σήμερα!» η Κάρεν με επαινεί όταν μπαίνει στην κουζίνα.
«Ευχαριστώ.» της χαμογελάω. Σήμερα είναι η πρώτη μέρα που πήρα τον χρόνο μου για να είμαι έτοιμη, πραγματικά έτοιμη και εμφανίσιμη. Τις τελευταίες οκτώ μέρες ήμουν πολύ μακριά από τις συνηθισμένες προσεκτικές εμφανίσεις μου. Σήμερα νιώθω ο εαυτός μου. Ο καινούργιος εαυτός μου. Ο μετά-τον-Χάρρυ εαυτός μου. Η μέρα εννιά είναι η μέρα μου.
«Αυτό το φόρεμα σε κολακεύει.» μου κάνει ακόμα ένα κομπλιμέντο.
Το κίτρινο φόρεμα που η Αν μου πήρε για τα Χριστούγεννα εφαρμόζει τέλεια και είναι καθημερινό. Δεν πρόκειται να κάνω το ίδιο λάθος με την τελευταία φορά φορώντας γόβες στο πανεπιστήμιο οπότε φοράω τα Toms μου φυσικά. Μισά από τα μαλλιά μου είναι πιασμένα πίσω μακριά από το πρόσωπο μου με μερικές χαλαρές τούφες να πέφτουν μπροστά στα μάτια μου. Το μακιγιάζ μου είναι ανάλαφρο αλλά και κολακευτικό. Τα μάτια μου έκαιγαν λίγο καθώς σχεδίαζα την καφέ γραμμή κάτω από τα μάτια μου, το μακιγιάζ σίγουρα δεν ήταν στη λίστα με τις προτεραιότητες μου κατά τη διάρκεια της καταστροφής μου.
«Ευχαριστώ πολύ!» χαμογελάω ξανά.
«Μήπως χρειάζεσαι κάτι πριν φύγω;» ρωτάω την Κάρεν και κουνάει το κεφάλι της αρνητικά.
«Όχι γλυκιά μου, απλά να έχεις μια υπέροχη μέρα.» χαμογελάει, προφανώς έκπληκτη αλλά και πολύ ευχαριστημένη με την επιστροφή μου στον αληθινό κόσμο.
Έτσι θα πρέπει να είναι να έχεις μια μητέρα που σε νοιάζεται, κάποιον να σε στέλνει στο σχολείο με ευγενικές και ενθαρρυντικές λέξεις. Όχι σαν αυτές τις μητέρας μου, "Τα μαλλιά σου είναι λίγο ατημέλητα, πρέπει να σιδερώσεις το φόρεμα Τερέσσα." Η μητέρα μου, έχω αποφύγει όλες τις κλήσεις της και χαίρομαι για αυτό. Ήταν ο τελευταίος άνθρωπος στον οποίο ήθελα να μιλήσω αλλά τώρα που μπορώ να αναπνεύσω χωρίς να θέλω να ξεριζώσω την καρδιά από το στήθος μου, θέλω να της μιλήσω. Ήταν ανεκτή, για να μην πω ευχάριστη την μέρα που την είδα, πριν εννιά μέρες.
«Oh Τέσσα, θα έρθεις μαζί μας στο σπίτι του Κρίστιαν την Κυριακή;» η Κάρεν ρωτάει μόλις φτάνω στην πόρτα.
«Κυριακή;»
«Το δείπνο που οργανώνουν για να γιορτάσουν την μετακόμιση τους στο Σιάτλ;» μου λέει σαν αν έπρεπε να ξέρω για ποιο πράγμα μιλάει.
«Η Κίμπερλυ είπε ότι σου μίλησε για αυτό; Αν δεν θες να έρθεις ξέρω ότι θα καταλάβουν.» με διαβεβαιώνουν
«Όχι, όχι. Θέλω. Θα έρθω μαζί σας.» χαμογελάω. Είμαι έτοιμη για αυτό. Μπορώ να βρίσκομαι σε δημόσιο χώρο με ανθρώπους που διασκεδάζουν χωρίς να καταρρεύσω. Η συνείδηση μου είναι σιωπηλή για πρώτη φορά σε εννέα μέρες και την ευχαριστώ προτού ακολουθήσω τον Λίαμ. Ο καιρός αντικατοπτρίζει την διάθεση μου, ηλιόλουστος και κάπως ζεστός για τέλη Ιανουαρίου.
«Θα πας την Κυριακή;» τον ρωτάω μόλις μπαίνουμε στο αυτοκίνητο.
«Όχι, φεύγω απόψε το ξέχασες;» απαντάει.
«Τι;»
«Θα πάω Νέα Υόρκη για το σαββατοκύριακο, η Ντανιέλ μετακομίζει στο διαμέρισμα της εκεί. Στο είπα πριν λίγες μέρες.»
«Λυπάμαι τόσο, έπρεπε να σου δώσω περισσότερη προσοχή αντί να την στρέφω όλη σε εμένα.» του λέω και το εννοώ. Δεν μπορώ να πιστέψω πόσο εγωιστικά έχω φερθεί για να μην τον προσέξω όταν μου είπε για την μετακόμιση της Ντανιέλ στην Νέα Υόρκη.
«Όχι, είναι εντάξει. Ίσα που το ανέφερα έτσι κι αλλιώς, δεν ήθελα να στο τρίψω στη μούρη όταν ήσουν... ξέρεις.»
«Ζόμπι;» τελειώνω για αυτόν.
«Ναι, ένα πολύ τρομακτικό ζόμπι.» αστειεύεται και χαμογελάω για πέμπτη φορά σε εννέα μέρες. Νιώθω καλά.
«Πότε θα γυρίσεις;» τον ρωτάω.
«Την Δευτέρα το πρωί, θα χάσω τις Παγκόσμιες Θρησκείες αλλά θα είμαι εκεί αμέσως μετά.»
«Wow, αυτό είναι τέλειο. Η Νέα Υόρκη θα είναι απίστευτη.» θα το θελα πολύ να ξεφύγω, να φύγω από δω για λίγο.
«Ανησυχούσα για το αν έπρεπε να φύγω και να σε αφήσω εδώ.» μου λέει και νιώθω ενοχές.
«Μην ανησυχείς! Ήδη κάνεις πάρα πολλά για μένα, είναι καιρός να κάνω εγώ πράγματα για μένα. Δεν θέλω καν να σκέφτεσαι να μην κάνεις κάτι για τον εαυτό σου εξαιτίας μου. Λυπάμαι τόσο που σε έκανα να νιώσεις έτσι.» του λέω.
«Δεν φταις εσύ, εκείνος φταίει.» μου υπενθυμίζει και γνέφω. Τα ακουστικά μου μπαίνουν πάλι στα αυτιά μου και ο Λίαμ χαμογελάει.
«Μοιάζεις με κανονική μαθήτρια πανεπιστημίου.» Μου είπε την έβδομη μέρα όταν κατέβηκα να πάρω λίγο νερό με την μουσική να ηχεί στα αυτιά μου.
Στις Παγκόσμιες Θρησκείες ο καθηγητής Σότο επιλέγει το θέμα του πόνου. Για μια στιγμή το ορκίζομαι ότι το έκανε επίτηδες, για να με βασανίσει, αλλά όταν ξεκίνησα να γράφω για το πώς ο πόνος μπορεί να κάνει τους ανθρώπους να στραφούν ή να απομακρυνθούν από την πίστη και τον Θεό, ήμουν ευγνώμων για το βασανιστήριο του. Η έκθεση μου τελειώνει γεμάτη με το πώς ο πόνος μπορεί να σε αλλάξει, πως ο πόνος μπορεί να σε κάνει πολύ πιο δυνατό και στο τέλος δεν χρειάζεσαι τόσο την πίστη. Χρειάζεσαι τον εαυτό σου. Χρειάζεσαι να είσαι δυνατή και να μην επιτρέψεις στον πόνο να σε σπρώξει ή να σε τραβήξει σε τίποτα.
«Δεσποινίς Γιανγκ;» ο καθηγητής μου φωνάζει το όνομα μου καθώς μαζεύω τα πράγματα μου για να φύγω. Ο Λίαμ κοιτάει προσεκτικά καθώς πλησιάζω στο γραφείο του.
«Χαίρομαι που αποφασίσατε να συμμετάσχετε σήμερα.» χαμογελάει. Οπότε είχε προσέξει την έλλειψη συμμετοχής μου στην καθημερινή ζωή.
«Ναι, δεν άντεξα άλλη μοναξιά.» απαντάω.
«Χαίρομαι που το ακούω αυτό, δεν βγαίνει τίποτα καλό από την μοναξιά.» πιάνει την γραβάτα του και την χαλαρώνει, τραβώντας το πουά ύφασμα και το μυαλό μου ταξιδεύει σε αυτόν να φορά φαρδιά τζιν τραγουδώντας στην μικρή σκηνή.
«Τέλος πάντων, παίζουμε ξανά απόψε αν θέλεις να έρθεις και να φέρεις τους φίλους σου.» Παίρνω λίγο χρόνο να σκεφτώ την απάντηση μου. Οι φίλοι μου είναι οι φίλοι του Χάρρυ οπότε το πιο πιθανό είναι να μην έρθουν και ο Λίαμ φεύγει αμέσως μετά το σχολείο σήμερα.
«Σίγουρα. Θα έρθω. Δεν ξέρω πόσους φίλους θα φέρω αλλά θα μου άρεσε πολύ να έρθω.» απαντάω τελικά. Αν πρόκειται να πάω σε αυτό το δείπνο την Κυριακή, πρέπει να φρεσκάρω την μνήμη μου για το πώς να φέρομαι σε τέτοιες εκδηλώσεις, όχι ότι εκείνο ήταν ποτέ άνετο μέρος για μένα.
«Τέλεια! Θα σε δω απόψε.» λέει και περπατάω πίσω στον Λίαμ.
«Τι ήθελε;» ο Λίαμ ρωτάει.
«Με κάλεσε ξανά στο Canal Street.» του λέω, γλιστρώντας την τσάντα μου πάνω από τον ώμο μου.
«Τέσσα...»
«Θα είναι εντάξει.»
«Δεν νομίζω ότι πρέπει να πας μόνη σου, είναι λάθος.»
«Θα ζητήσω από την Στεφ να έρθει.» του λέω και βγάζω το κινητό μου για να κάνω αυτό που μόλις είπα. Καταλήγω να πάω πίσω στην καφετέρια πριν την γιόγκα ελπίζοντας να αποκτήσω περισσότερη ενέργεια. Στη διαδρομή μου προς τη γιόγκα περνάω το κτήριο όπου γίνονται οι Περιβαλλοντικές Μελέτες και το μυαλό μου πάει στον Ζέιν. Αναρωτιέμαι αν είναι εκεί τώρα; Υποθέτω ότι θα είναι αλλά δεν έχω ιδέα ποιο είναι το πρόγραμμα του.
Πριν το σκεφτώ πολύ, μπαίνω μέσα. Έχω λίγο χρόνο πριν ξεκινήσει το μάθημα και είναι λιγότερο από πέντε λεπτά από δω. Κοιτάω τριγύρω στην είσοδο του κτηρίου. Ακριβώς όπως το περίμενα ψηλά δέντρα γεμίζουν σχεδόν κάθε δωμάτιο, και κολλώντας με το θέμα, το ταβάνι είναι φτιαγμένο με φεγγίτες δίνοντας την εντύπωση ότι δεν υπάρχει.
«Τέσσα;» τον ακούω να λέει. Όταν γυρνάω από την άλλη να το δω φοράει μια ρόμπα εργαστηρίου και έχει μεγάλα γυαλιά προστασίας στο κεφάλι του, που τραβάνε τα μαλλιά του προς τα πίσω.
«Χει...»
«Τι κάνεις εδώ; Άλλαξες ειδίκευση;» χαμογελάει. Λατρεύω τον τρόπο που η γλώσσα του κρύβεται πίσω από τα δόντια του όταν χαμογελάει, πάντα τον λάτρευα.
«Βασικά εσένα έψαχνα.»
«Αλήθεια;» δείχνει ξαφνιασμένος.»
«Ναι, αναρωτιόμουν αν ήθελες να πάμε στο Canal Street ξανά απόψε. Ο καθηγητής μου με ξανά κάλεσε και όπως και την προηγούμενη φορά, του είπα ότι θα έφερνα φίλους.» εξηγώ.
«Η Ρεμπέκα μπορεί να έρθει και αυτή φυσικά.» προσθέτω.
«Ναι, βέβαια θα έρθω. Η Ρεμπέκα είναι στην Καλιφόρνια αυτή τη βδομάδα αλλά θα πάρω τον Νάιαλ μαζί μου ή κάτι τέτοιο.» λέει.
«Ωραία.» εναλλάσσω το βάρος μου μπρος πίσω στα πόδια μου.
«Ωραία.» επαναλαμβάνει.
«Λοιπόν, καλύτερα να πηγαίνω.» λέω και ταυτόχρονα προσπαθούμε να φύγουμε καταλήγοντας να πέσουμε ο ένας πάνω στον άλλον.
«Συγνώμη.» λέμε μαζί πριν οι δρόμοι μας χωρίσουν.