«Αυτός ο τύπος...εκείνος στην σκηνή...είναι ο καθηγητής σου;» με ρωτάει, παρόλο που η Στεφ μόλις του το είπε.
«Ναι.» τελειώνω το ποτό μου και αρχίζω να κοιτά το τραπέζι για κάποιο άλλο.
«Είναι σε συγκρότημα; Τι βλάκας.» ο Χάρρυ στηρίζεται πίσω στην καρέκλα του και στριφογυρνάει τα μάτια του, χτυπώντας τα δάχτυλα του στο ξύλινο τραπέζι.
«Βασικά είναι αρκετά καλοί.» λέει ο Νάιαλ, προφανώς προσπαθεί να δοκιμάσει την υπομονή του Χάρρυ απόψε.
«Πόσο περίεργο που ήρθες ενώ εκείνος παίζει εδώ; Τι σύμπτωση!» ο Λίαμ μου λέει. Ναι, σύμπτωση.
«Μου ζήτησε να έρθω, να φέρω μερικούς φίλους.» εξηγώ, χωρίς ακόμα να κοιτάω τον Χάρρυ. Όλο αυτό αλήθεια δεν είναι κάτι σημαντικό αλλά με τον Χάρρυ, όλα είναι σημαντικά.
«Θέλει κάποιος κι άλλο;» ο Νάιαλ ρωτάει κρατώντας ψηλά ένα μπουκάλι μπύρα.
«Oh.» η μύτη του Λίαμ σουφρώνει κάνοντας με να καταλάβω τι ακριβώς σκέφτεται.
«Δεν θα έπρεπε να σε καλεί εδώ, είναι καθηγητής.» ο Χάρρυ λέει, είναι φανερά ενοχλημένος από το γεγονός ότι κλειδώθηκε έξω από το διαμέρισμα και ίσως που ο Ζέιν είναι εδώ.
«Δεν είναι έτσι. Είναι καλός Χάρρυ.» λέω σιγά.
«Πιστεύεις ότι όλοι είναι καλοί Τες, είσαι αφελής.»
«Είναι καθηγητής πανεπιστημίου, θα ήταν απίστευτα αντί επαγγελματικό αν υπήρχε κάτι άλλο μεταξύ μας. Είναι απλά μια παράσταση. Μόνο αυτό.»
«Σίγουρα, Τέσσα.» ο Χάρρυ γρυλίζει.
«Τέλος πάντων... ας απολαύσουμε την παράσταση.» λέει ο Ζέιν. Το χέρι μου αμέσως ξεκουράζεται στο μπούτι του Χάρρυ σε μια προσπάθεια να κάνω λίγη από την πίεση να εξαφανιστεί, ο αέρας είναι πυκνός από αυτή και το κεφάλι μου έχει αρχίσει να βαραίνει από το αλκοόλ. Ο Χάρρυ κοιτάει επίμονα τον Ζέιν για μερικά δευτερόλεπτα αλλά δεν λέει τίποτα.
«Θα είμαστε πίσω σε δέκα λεπτά!» ο καθηγητής Σότο ανακοινώνει από τι μικρόφωνο.
«Πιθανόν χρειάζεται να μάθει πώς να τραγουδήσει.» ο Χάρρυ λέει μέσα από τα δόντια του.
«Πως ήταν το παιχνίδι;» ρωτάω εκείνον και τον Λίαμ. Το παιχνίδι δεν πρέπει να εξελίχθηκε και πολύ άσχημα μιας και ο Λίαμ κάθεται απέναντι μου. Είναι ακόμα περίεργο που ο Λίαμ βρίσκεται εδώ μαζί μας, δεν ξέρω γιατί τον έφερε ο Χάρρυ αλλά χαίρομαι που το έκανε. Μακάρι να σύχναζε μαζί μας συχνότερα.
«Ήταν τέλειο, νικήσαμε.» ο Λίαμ λέει, και μετά βήχει.
«Μισώ τα τσιγάρα.» παραπονιέται και γνέφω συμφωνώντας.
«Μου έλειψες.» γέρνω στον ώμο του Χάρρυ, φαίνεται να χαλαρώνει ελαφρώς.
«Αλήθεια;» ρωτάει ήρεμα, ενώ εμφανίζεται ένα μικρό χαμόγελο.
«Ναι.» λέω και νιώθω το χέρι του πάνω στο δικό μου στο μπούτι του.
«Πόσο έχεις πιει;» ρωτάει.
«Όχι πάλι αυτό.» στριφογυρίζω τα μάτια μου παιχνιδιάρικα και πίνω μια μεγάλη γουλιά από το ποτήρι μου.
«Απλά ρωτάω.» Τα χείλη του είναι επικίνδυνα κοντά στο αυτί μου, αρκετά κοντά για να με κάνουν να ανατριχιάζω.
«Δεν μπορώ να καταλάβω ακριβώς την διάθεση σου.» λέω έτσι ώστε μόνο εκείνος να με μπορέσει να με ακούσει.
«Ούτε εγώ. Είμαι νευριασμένος που σε προσκάλεσε ο καθηγητής σου, και είμαι νευριασμένος που εκείνος είναι εδώ.» λέει, ξέρω ότι αναφέρετε στον Ζέιν. « Αλλά μου έλειψες, και τώρα είμαι εδώ.»
«Εντάξει.» λέω, χαίρομαι που φαίνεται να μην θέλει να ξεκινήσει καβγά απόψε. Ακόμα.
«Πρέπει να παίξουμε μπιλιάρδο.» ο Τρίσταν προτείνει, δείχνοντας προς την σειρά με τα τραπέζια μπιλιάρδου.
«Ναι! Υπέροχη ιδέα.» η Στεφ φωνάζει.
«Χάρρυ, Τέσσα, είστε μέσα; Υπάρχουν δύο τραπέζια.» λέει ο Νάιαλ.
«Ναι, θα παίξω.» ο Χάρρυ σηκώνεται.
«Δεν παίζω...» του λέω. Δεν έχω παίξει ποτέ μπιλιάρδο και είμαι απαίσια σε ο,τι απαιτεί ανταγωνισμό, εκτός από τα μαθήματα φυσικά.
«Θα κάτσω με τον Λίαμ.» χαμογελάω. Δεν μου αρέσει η ιδέα του να αφήσω το Λίαμ να κάθεται μόνος του έτσι κι αλλιώς, όχι ότι δεν μπορεί να χειριστεί τον εαυτό του αλλά θα βαρεθεί μέχρι θανάτου, μάλλον ήδη βαριέται. Ο Χάρρυ κοιτάει μια τα τραπέζια μια εμένα λες και μετράει την απόσταση, πριν γνέψει και ακολουθήσει τον Νάιαλ. Ήλπιζα ότι θα με φιλήσει αλλά δεν περίμενα να το κάνει αλήθεια οπότε είμαι ελαφρώς απογοητευμένη όταν δεν το έκανε.
«Αλήθεια πως ήταν το παιχνίδι;» ρωτάω τον Λίαμ όταν ο Χάρρυ δεν μπορεί πια να μας ακούσει.
«Ήταν καλά. Φέρθηκε σωστά.» ο Λίαμ γελάει.
«Ο Χάρρυ; Τώρα ξέρω ότι λες ψέματα.» τον πειράζω και γελάω μαζί του. «Θες ποτό ή κάτι τέτοιο;» τον ρωτάω.
«Όχι , ευχαριστώ πάντως.» πιάνει την τσέπη του πριν βγάλει έξω το κινητό του. «Γεια σου μωρό μου.» μόλις απαντάει, η μουσική αρχίζει ξανά.
«Περίμενε.» λέει, καλύπτοντας το μικρόφωνο.
«Είναι η Ντανιέλ, και είναι κάπως αργά... νομίζω θα ήταν καλύτερα να πάω σπίτι, εκτός και αν θέλεις να μείνω;» ρωτάει ο Λίαμ. Κοιτάω τον Χάρρυ που παίζει μπιλιάρδο με τον Νάιαλ, γελώντας και σκύβοντας για να παίξει.
«Όχι, πήγαινε. Χαίρομαι που ήρθες. Θα πρέπει να συχνάζεις μαζί μας περισσότερο.» χαμογελάω.
«Δεν είμαι σίγουρος για αυτό.» γελάει και μας αποχαιρετά.
Αφού εξαφανιστεί καταλαβαίνω ότι έχω πλέον μείνει μόνη με τον Ζέιν και την Ρεμπέκα. Θέλω να πάω και να σταθώ δίπλα στον Χάρρυ ενώ παίζει αλλά θέλω και να τελειώσω το ποτό μου και να απολαύσω την μουσική. Επιλέγω την δεύτερη επιλογή και γεμίζω ξανά το ποτήρι μου. Το να πίνω ποτέ δεν μου βγαίνει σε καλό όμως έχω ήδη αρχίσει και ο Χάρρυ φαίνεται να έχει γυρίσει πίσω στην καλή του διάθεση... λοιπόν κάπως καλή διάθεση.
«Πόσο καιρό είστε μαζί με τον Χάρρυ;» η φωνή της Ρεμπέκα ακούγεται πάνω από την μουσική.
«Σχεδόν τέσσερις μήνες.» της λέω, διαλέγοντας να πω απλά τον χρόνο από τότε που ξεκινήσαμε... ότι και αν ήταν αυτό που κάναμε στην αρχή.
«Wow, αυτός είναι πολύς καιρός!» χαμογελάει με το τέλειο χαμόγελο της.
«Δεν θα το έλεγα.» λέω, με τον Νόα ήμασταν μαζί πολύ περισσότερο.
«Είστε τόσο υπέροχοι!» τσιρίζει, ξεκουράζοντας το κεφάλι της στον ώμο του Ζέιν.
«Ναι... και εσείς επίσης.» της λέω. Τα μάτια του Ζέιν συναντούν τα δικά μου αλλά κοιτάω αλλού.
«Πόσο καιρό βγαίνετε;»
«Μόνο μια εβδομάδα ή κάπου εκεί.»
«Μια χαρά...» δεν ξέρω τι άλλο να πω οπότε παίρνω το ποτήρι μου και πίνω μια γουλιά.
«Είναι αλήθεια ωραίο που έχετε μείνει ακόμα φίλοι εσείς οι δύο, συνήθως οι πρώην μισούν ο ένας τον άλλον.» κοιτάει τον Ζέιν.
«Ποιοι;» ρωτάω.
«Εσείς οι δύο.» δείχνει εμένα και τον Ζέιν.
«Oh... όχι! Εμείς δεν ήμαστε... δεν ήμασταν...» μασάω τις λέξεις.
«Είμαστε μόνο φίλοι.» της λέει ο Ζέιν.
«Αλήθεια; Συγνώμη! Απλά νόμιζα ότι βγαίνατε ή κάτι τέτοιο. Έτσι φαίνεται.» ανασηκώνει τους ώμους της.
«Όχι, δεν βγαίναμε.» της λέει ξανά. Γιατί να πιστεύει ότι εγώ και ο Ζέιν βγαίναμε; Δεν έχουμε μιλήσει σχεδόν καθόλου όλη νύχτα.
«Επιστρέφω αμέσως.» τους λέω και σηκώνομαι από το τραπέζι για να πάω στην τουαλέτα.
Όλη αυτή η μπύρα έχει πάει κατευθείαν στην κύστη μου και ειλικρινά, δεν θέλω να μιλήσω άλλο με την Ρεμπέκα. Παίρνω τον χρόνο μου στην τουαλέτα, σκουπίζοντας το περίσσιο μαύρο eye-liner κάτω από τα μάτια μου και ξαναβάζω κραγιόν στα χείλη μου. Τα μάτια μου είναι ελάχιστα κοκκινισμένα από το ποτό αλλά γενικά δεν δείχνω τόσο άσχημα. Όχι τόσο καλά όσο η Ρεμπέκα, αλλά όχι και άσχημα. Όταν περπατάω πίσω στον σκοτεινό διάδρομο, σχεδόν πέφτω πάνω σε κάποιον. Η νεκροκεφαλή στο μανίκι του δερμάτινου μπουφάν του με αφήνει να καταλάβω ποιος ακριβώς είναι.
«Είσαι καλά;» ο Ζέιν με ρωτάει. Κάνω μερικά βήματα προς τα πίσω πριν απαντήσω.
«Ναι, είμαι εντάξει.» λέω.
«Δείχνεις... διαφορετική;» σηκώνει το φρύδι του.
«Όχι, απλά είμαι κάπως μεθυσμένη. Γιατί δεν πας απλά πίσω στην Ρεμπέκα;» απαντάω εκνευρισμένη και μετά καλύπτω το στόμα μου. Γιατί το είπα αυτό;
«Τι τρέχει με την Ρεμπέκα;» ρωτάει, σταυρώνοντας τα χέρια του.
«Τίποτα...»
«Γιατί δεν σου αρέσει;»
«Δεν είπα ποτέ ότι δεν μου αρέσει.» υπερασπίζομαι τον εαυτό μου.
«Είσαι αγενής μαζί της όλο το βράδυ.»
«Όχι επίτηδες. Εγώ απλά... απλά ήμουν θυμωμένη με τον Χάρρυ οπότε ξεσπούσα πάνω της.»
«Oh... νόμιζα... άστο.» περνάει τα δάχτυλα του από τα μαλλιά του, κάνοντας το μπροστινό μέρος τους να κάθετα σηκωμένο. Μοιάζει με μοντέλο. Το μυαλό μου φωνάζει να σταματήσω το στόμα από το να μιλήσει, αλλά δεν πετυχαίνει.
«Τι νόμιζες;» ρωτάω.
«Δεν ξέρω... ότι ίσως να μην σου άρεσε γιατί είναι εδώ, ξέρεις... μαζί μου;» ντρέπεται αλλά μπορώ να το δω στα μάτια του ότι και εκείνος έπινε.
«Όχι, φυσικά και όχι.» η φωνή μου είναι πολύ πιο τσιριχτή από ότι έπρεπε. «Εννοώ, όχι. Δεν είναι αυτός ο λόγος.»
«Φυσικά... δεν ξέρω γιατί το είπα αυτό.» λέει.
«Τι λέτε τόση ώρα;» η φωνή του Χάρρυ με τρομάζει.
«Τίποτα.» ο Ζέιν απαντάει και μπαίνει στις ανδρικές τουαλέτες.
«Τι στο καλό ήταν αυτό;» ο Χάρρυ ρωτάει όταν φτάνω κοντά του.
«Τίποτα, μιλούσε για την κοπέλα του.» του λέω.
«Τι έλεγε για αυτή;»
«Απλά μιλούσε για εκείνη, τέλειωσες το παιχνίδι;» ρωτάω για να αλλάξω θέμα.
«Όχι, απλά ήρθα να σε ελέγξω. Οπότε ο Λίαμ έφυγε;»
«Ναι, τον πήρε η Ντανιέλ.»
«Είναι τόσο κολλημένος.» λέει.
«Και; Αυτό δεν είναι κάτι κακό.» αρχίζω να εκνευρίζομαι, και το αλκοόλ βοηθάει.
«Ναι είναι, είναι το χειρότερο βασικά. Πάμε για να τελειώσω το παιχνίδι μου. Μην εξαφανιστείς ξανά, παρακαλώ.»
«Δεν εξαφανίστηκα. Στην τουαλέτα πήγα.» Μόλις είμαι έτοιμη να του πω να σταματήσει να είναι τόσο αυταρχικός, πιάνει το χέρι μου στο δικό του και με οδηγεί πίσω στα τραπέζια. Ο Χάρρυ νικάει τον Νάιαλ και η Στεφ με τον Τρίσταν φασώνονται στο άλλο τραπέζι οπότε υποθέτω ότι τέλειωσαν το παιχνίδι τους. Ο Ζέιν κάθεται με το χέρι του γύρω από την Ρεμπέκα και εκείνη του μιλάει στο αυτί. Οι Reckless Few εκτελούν το τελευταίο τους τραγούδι και όλοι στο δωμάτιο χειροκροτούν, εκτός από τον Χάρρυ φυσικά. Πρέπει να παραδεχτώ ότι είμαι πολύ εντυπωσιασμένη.
«Σας ευχαριστώ όλους που ήρθατε!» λέει ο καθηγητής Σότο και κατεβαίνει από την σκηνή. Τον κοιτάω καθώς περπατά προς το μέρος μας.
«Δεσποινίς Young! Δεν πίστευα ότι θα εμφανιζόσασταν στα αλήθεια.» χαμογελάει. Το χέρι του Χάρρυ τυλίγεται γύρω από την μέση μου αμέσως.
«Έφερα μερικούς φίλους.» δείχνω την μικρή μου παρέα, η Στεφ και ο Τρίσταν φιλιούνται ακόμα βέβαια.
«Αλήθεια; Ευχαριστώ. Οπότε τι πιστεύεις; Δεν ήταν τόσο κακό σωστά;» γελάει.
«Είμαι ο Χάρρυ. Το αγόρι της.» ο Χάρρυ επεμβαίνει. Μπορώ να δω ότι ο καθηγητής είναι μπερδεμένος, και πιο πιθανόν ξαφνιασμένος όταν κοιτάει τον Χάρρυ. Μάλλον είναι έκπληκτος από όλη μου την παρέα. Προφανώς ξεχωρίζω ανάμεσα τους.
«Είμαι ο Τζόνα, χαίρω πολύ.» ο καθηγητής Σότο του λέει, απλώνοντας το χέρι για να χαιρετήσει τον Χάρρυ.
«Είσαι καθηγητής σωστά;»
«Ναι, αλλά προτιμώ να με φωνάζουν Τζόνα εκτός τάξης.» ο καθηγη... Τζόνα ξεκαθαρίζει.
«Βλέπεις του μαθητές σου εκτός τάξης συχνά;» ρωτάει ο Χάρρυ. Προσπαθώ να τον σκουντήξω για να σταματήσει αλλά σφίγγει το κράτημα του στην μέση μου.
«Ναι, μπορείς να το πεις και έτσι.» ο Τζόνα δεν φαίνεται να φοβάται τον Χάρρυ καθόλου.
«Χμμ... δεν θα βρίσκεσαι κοντά σε αυτή τη μαθήτρια εκτός τάξης.» ο Χάρρυ δείχνει εμένα. Εισπνέω πολύ γρήγορα και πνίγομαι με τον καπνό που υπάρχει στον αέρα, φέρνοντας όλων τα μάτια από τη περίεργη συνομιλία πάνω μου.
«Oh, οπότε είσαι αυτός ο τύπος;» ο Τζόνα χαμογελάει.
«Ποιος τύπος είναι αυτός;»
«Ο ζηλιάρης.» ο Τζόνα ούτε που ανοιγοκλείνει τα μάτια του καθώς ο Χάρρυ κάνει ένα βήμα κοντά του, κρατώντας με ακόμα. Δεν γίνεται να συμβαίνει αυτό αυτή τη στιγμή μεταξύ του καθηγητή και του αγοριού μου. Πόσο απίστευτα άβολο. Απλά θέλω έναν ήρεμο χαλαρό βράδυ με τον Χάρρυ, ειδικά αφού είμαι λίγο μεθυσμένη.
«Όχι, είμαι ο τύπος που σιγουρεύεται ότι τίποτα δεν πρόκειται να της συμβεί.»
«Είσαι λίγο υπερβολικός δεν νομίζεις;» ο Τζόνα σίγουρα τον προκαλεί. Συνήθως λυπάμαι όποιον είναι ο στόχος του θυμού του Χάρρυ, αλλά αρχίζω να υποψιάζομαι ότι ο Τζόνα μπορεί να συγκρατήσει τον δικό του, ακόμα και με τον Χάρρυ.
«Καλύτερα να πηγαίνουμε.» λέω στον Χάρρυ, τα λόγια βγαίνουν από τα χείλη μου κάπως μπερδεμένα.
«Δεν θες να το κάνεις αυτό, άκουσε με.» ο Χάρρυ λέει στον Τζόνα μέσα από τα δόντια του.
«Δεν κάνω τίποτα. Ευχαριστώ που ήρθατε δεσποινίς Young, θα σας δω αύριο στην τάξη.» ο Τζόνα χαμογελάει και απομακρύνεται.
«Αυτό ήταν έντονο.» ο Νάιαλ λέει γελώντας. Το πρόσωπο του Νάιαλ θολώνει και ανοιγοκλείνω τα μάτια μου μερικές φορές.
«Πάμε.» ο Χάρρυ δεν μου δίνει την ευκαιρία να απαντήσει ή να καληνυχτίσω κάποιον πριν με καθοδηγήσει έξω.
«Τι στο καλό ήταν αυτό;» ο Χάρρυ φωνάζει μόλις βγαίνουμε έξω στον κρύο αέρα.
«Δεν ξέρω! Προφανώς εσείς οι δύο είχατε κάποιου είδους εκνευριστικού διαγωνισμού.» στριφογυρίζω τα μάτια μου.
«Βασικά γιατί δέχτηκες την πρόσκληση του απόψε; Δεν ξέρεις πόσο βλάκα με κάνει αυτό να φαίνομαι;» σηκώνει το χέρι του στον αέρα.
«Όχι δεν σε κάνει! Και σταμάτα να βρίζεις.»
«Ναι με κάνει! Έπρεπε να του είχες πει να πάει να πηδηχτεί. Δώσε μου τα ηλίθια κλειδιά.» απλώνει το χέρι του και πετάω τα κλειδιά σε αυτό.
«Πρέπει να σταματήσεις.» αναστενάζω, το κεφάλι μου πονάει ήδη.
«Να σταματήσω; Εσύ είσαι αυτή που συναντάς τον καθηγητή σου για να μην αναφέρω τον Ζέιν, ενώ δεν είμαι καν εκεί. Άσε με να μαντέψω, ο βλάκας ο Τρέβορ είναι στην τουαλέτα;» φωνάζει, ξεκλειδώνοντας την πόρτα και μπαίνοντας μέσα.
«Είσαι υπερβολικός. Δεν έκανα τίποτα κακό, τίποτα απολύτως.» του υπενθυμίζω, ο θυμός μου μεγαλώνει με την κάθε ματιά που μου ρίχνει.
«Εσύ... λοιπόν... εσύ.. εσύ δε θα έπρεπε να συμφωνήσεις στο να έρθεις. Είδες τον τρόπο με τον οποίο μου μιλούσε; Πρέπει να μείνεις μακριά του. Οι προθέσεις του είναι ξεκάθαρες.» Δαγκώνω τη μέσα πλευρά του μάγουλου μου για να μην γελάσω.
«Είσαι απλά θυμωμένος που κάποιος σου αντιμίλησε.» λέω και σταματάει το αυτοκίνητο.
«Όχι, Τέσσα. Είμαι θυμωμένος γιατί κάθε φορά που γυρνάω την πλάτη μου κάποιος προσπαθεί να κάνει κάτι μαζί σου και κουράστηκα!» φωνάζει, ο μικρός χώρος του αυτοκινήτου κάνει την φωνή του πολύ πιο δυνατή.
«Κανείς δεν προσπαθεί να κάνει τίποτα μαζί μου! Εσύ είσαι αυτός που φαντάστηκες κάτι μέσα από το τίποτα και αλήθεια με εκνευρίζεις.» το αλκοόλ μιλάει για μένα.
«Σε εκνευρίζω; Τι υποτίθεται ότι πρέπει να κάνω τότε; Απλά να αφήσω όποιον άντρα σε θέλει να σε έχει;»
«Ούτως ή άλλως δεν έχει σημασία έχει;» απαντάω αμέσως, κοιτώντας έξω από το παράθυρο ενώ ξεκινά να οδηγεί ξανά.
«Ποιο;»
«Δεν θέλεις να έχουμε κοινό μέλλον έτσι κι αλλιώς οπότε δεν έχει σημασία.» λέω, αρνούμενη να τον κοιτάξω.