Το κορίτσι που μου έδωσε το επιπλέον λουκέτο δεν βρίσκεται πουθενά όταν επιστρέφω στο δωμάτιο με τα ντουλάπια οπότε αφήνω απλά το λουκέτο στο χερούλι και αν δεν την ζητήσει πίσω αύριο θα συνεχίσω να την χρησιμοποιώ. Όταν τελειώνω το μάζεμα των πραγμάτων μου, συναντώ τον Χάρρυ ξανά στο διάδρομο. Γέρνει ακουμπώντας στο τοίχο με το ένα πόδι στερεωμένο πάνω του από πίσω.
«Αν αργούσες και άλλο θα ερχόμουν μέσα.» Με απειλεί.
«Θα έπρεπε να είχες έρθει, δεν θα ήσουν το μόνο αγόρι εκεί μέσα.» Λέω ψέματα και παρακολουθώ πως τα χαρακτηριστικά του αλλάζουν. Γυρίζω μακριά του, κάνοντας μερικά βήματα πριν πιάσει το χέρι μου και με γυρίσει να τον αντικρίσω.
«Τι είπες μόλις;» Τα μάτια του χαμηλώνουν.
«Αστειεύομαι.» Χαμογελάω πονηρά και αυτός αναστενάζει αφήνοντας το χέρι μου.
«Νόμιζα έπαιξες αρκετά μαζί μου σήμερα.»
«Ίσως.»Χαμογελάω.
«Είσαι το κάτι άλλο σήμερα.» Κουνά το κεφάλι του.
«Η γιόγκα με ηρεμεί και αλλάζει την αύρα μου.» Γελάω.
«Όχι τη δική μου.» Μου υπενθυμίζει ενώ βγαίνουμε έξω.
«Τι θες για βραδινό;» Ρωτάω τον Χάρρυ όταν φτάνουμε στο αυτοκίνητο. Η πρώτη μέρα του νέου τετραμήνου πήγε πολύ καλά, ακόμα και η γιόγκα που ήταν τελικά διασκεδαστική. Η διασκέδαση δεν είναι αυτό που προτιμώ συνήθως όταν αφορά τα μαθήματα αλλά το να έχω τον Χάρρυ μαζί μου ήταν ωραίο. Το μάθημα των θρησκευτικών μου ίσως είναι πρόβλημα εξαιτίας της έλλειψης καθοδήγησης αλλά θα επικεντρωθώ σε αυτό τώρα γιατί θα με τρελάνει.
«Δεν ξέρω έχω λίγη δουλειά να κάνω για μερικές ώρες αλλά θα έχω τελειώσει μέχρι την ώρα του βραδινού.» Ο Χάρρυ απαντά.
«Εντάξει, θα σκεφτώ κάτι.» Του λέω.
«Αυτό το παιχνίδι χόκεϊ είναι αύριο σωστά;» Ρωτάει.
«Ναι, θα πας έτσι δεν είναι;»
«Δεν ξέρω.»
«Πρέπει να ξέρω γιατί αν δεν πας εσύ τότε θα το κάνω εγώ.» Απαντάω. Ο Λίαμ πιθανός θα προτιμούσε να πάω εγώ μαζί του αλλά οι δύο τους α πρέπει να περάσουν λίγο χρόνο να δεθούν. Ξέρω πως δεν θα γίνουν ποτέ φίλοι... ή αδέρφια αλλά ο Χάρρυ δεν έχει στα αλήθεια πολλούς φίλους και ο Λίαμ είναι ο κολλητός μου που απλά τυχαίνει να είναι και ετεροθαλής αδερφός του Χάρρυ οπότε θα βοηθούσε τρομερά αν τα πήγαιναν καλά.
«Θα πάω.» Αναστενάζει και μπαίνει στο αυτοκίνητο.
«Ευχαριστώ.» Χαμογελάω και στριφογυρίζει τα μάτια του. Οι δύο δερμάτινες θέσεις είναι παγωμένες και το κολάν για γιόγκα είναι υπερβολικά λεπτό, ίσως να έπρεπε να είχα βάλει ξανά το φόρεμα. Το σώμα μου τρέμει και ανατριχιάζει τραβώντας την προσοχή του Χάρρυ. Ανάβει τη θέρμανση στο τέρμα και βγαίνει από το χώρο του παρκινγκ.
«Λοιπόν ποιο μάθημα γυμναστικής θες να πάρουμε;» Τον ρωτάω.
«Δεν ξέρω, θα σου πω αφού δω τις επιλογές που έχουμε πρώτα. Εσύ τι θα ήθελες;»
«Γιόγκα.» Απαντάω.
«Εκτός από γιόγκα.»
«Δεν ξέρω... δεν είμαι και πολύ αθλητικός τύπος. Καθόλου.»
«Ούτε και εγώ.» Μετακινεί το χέρι του από το τιμόνι και το ακουμπά στο μπούτι μου.
«Τένις;» Προτείνω.
«Όχι.»
«Αερόμπικ;» Χαμογελάω.
«Φυσικά και όχι.»
«Τότε διάλεξε εσύ και θα προσπαθήσω να συμβαδίσω.» Λέω.
«Εσύ; Θα συμβαδίσεις;» Γελάει.
«Είπα θα προσπαθήσω, αν δεν βγει θα πάρω ένα επιπλέον μάθημα Λογοτεχνίας και γιόκας ξανά το επόμενο τετράμηνο. Είσαι τυχερός που σε αγαπώ τόσο πολύ.» Γελάω. Ο Χάρρυ γυρνά γρήγορα να με κοιτάξει με ορθάνοιχτα μάτια.
«Τι;» Τον ρωτάω αβέβαια για το γιατί δείχνει τόσο έκπληκτος.
«Τίποτα.»
«Γιατί με κοίταξες έτσι;» Βάζω το χέρι μου πάνω από το δικό του στο μηρό μου.
«Δεν ξέρω, απλά μου άρεσε όπως το είπες.» Λέει γρήγορα και σιγά.
«Εντάξει...» Του λέω πως τον αγαπάω όλη την ώρα, έτσι δεν είναι; Το ξέρω πως θα έπρεπε να είμαι πιο εκφραστική με τα συναισθήματά μου για αυτόν αλλά κάνω ότι μπορώ να παραμείνω ανάμεσα στο να προστατεύω τον εαυτό μου και να του επιτρέπω να ξέρει πως νιώθω γι αυτόν.
«Να σε αφήσω στο διαμέρισμα;» Ο Χάρρυ αλλάζει θέμα.
«Ναι, αυτό είναι μια χαρά. Θα πρέπει να αρχίσω ήδη τη δουλειά για τα μαθήματα. Μισώ ήδη τα θρησκευτικά.» Αναστενάζω.
«Γιατί αυτό; Πως είναι ο καθηγητής;» Ο τόνος του Χάρρυ αλλάζει.
«Είναι καλός νομίζω. Τον είχα γνωρίσει και πιο πριν.»
«Πού;»
«Στο Conner's, μόνο για λίγο. Είναι νέος και φαίνεται ανοργάνωτος.» Το κεφάλι μου αρχίζει να πονά καθώς σκέφτομαι τον κανόνα 'καμία ύλη'.
«Χμμ...» Τα μάτια του μένουν επικεντρωμένα στο δρόμο.
«Ναι, λοιπόν πως είναι τα δικά σου μαθήματα;» Νιώθω άβολα να μιλώ με τον Χάρρυ για τον καθηγητή Σότο, για κάποιο λόγο, ίσως επειδή φαίνεται να έχει ήδη προβλήματα μαζί του.
«Τρομερά βαρετά.» Το αυτοκίνητο του Χάρρυ μπαίνει στο χώρο παρκινγκ του διαμερίσματος μας και σταματά στο συνηθισμένο του σημείο.
«Εκτός από τη γιόγκα;» Προσπαθώ να ελαφρύνω το κλίμα.
«Ναι εκτός από τη γιόγκα. Η γιόγκα ήταν σίγουρα... ενδιαφέρον.» Γυρίζει να με κοιτάξει.
«Αλήθεια; πως και έτσι;» Μασάω το κάτω χείλος μου σε μια προσπάθεια να φανώ αθώα.
«Νομίζω έχει να κάνει με μια ξανθιά.» Χαμογελά πονηρά και το σώμα μου τσιτώνεται.
«Συγνώμη.» Γρυλίζω
«Δεν είδες τι σέξι ξανθιά δίπλα μου; Στα αλήθεια έχασες μωρό μου, έπρεπε να δεις τον τρόπο που ο κώλος της εφάρμοζε σε αυτόν το κολάν γιόκας.»
«Ελπίζω να μην μιλάς σοβαρά.» Τον αγριοκοιτάζω.
«Μιλάω σοβαρά. Δεν είσαι θυμωμένη έτσι;» Χαμογελάει, είναι σχεδόν σίγουρη πως αστειεύεται αλλά με ενοχλεί. Πιάνω το χερούλι και ανοίγω την πόρτα.
«Που πας;» Ρωτάει.
«Μέσα. Κάνει κρύο.»
«Οοοο... Τέσσα ζηλεύεις το κορίτσι από τη γιόγκα;» Ο Χάρρυ με πειράζει.
«Όχι»
«Ναι ζηλεύεις.» Με προκαλεί και εγώ στριφογυρίζω τα μάτια μου ενώ βγαίνω από το αμάξι και κατευθύνομαι προς τα μέσα. Είμαι έκπληκτη όταν σβήνει το αυτοκίνητο και ακούω τις μπότες του να χτυπούν στο τσιμέντο πίσω μου. Σπρώχνω την βαριά γυάλινη πόρτα για να ανοίξει και περπατώ μέσα, όταν φτάνω στα ασανσέρ θυμάμαι πως ξέχασα τη τσάντα μου στο αμάξι.
«Παραδέξου ότι ζηλεύεις την ξανθιά στη τάξη.» Ο Χάρρυ με πειράζει ενώ μπαίνουμε στο ασανσέρ και πατάει το κουμπί.
«Εντάξει, ζηλεύω. Μόνο επειδή σου την έπεσε και τώρα λες ότι είναι σέξι.» Προσπαθώ να μην κλαψουρίσω.
«Είσαι ανόητη.» Κρυφογελάει.
«Συγνώμη;» Σηκώνω το βλέμμα μου να τον κοιτάξω.
«Πιστεύεις πως θα κοιτούσα μια τυχαία ξανθιά ενώ εσύ ήσουν στο χώρο... ενώ μπορώ να κοιτάξω εσένα; Ειδικά με αυτό το κολάν, δεν κοιτώ και πραγματικά δεν μπορώ να κοιτάξω καμία άλλη. Αναφερόμουν σε εσένα.» Ο Χάρρυ κάνει ένα μεγάλο βήμα προς τα εμένα και εγώ κάνω πίσω προς τον κρύο τοίχο του ασανσέρ.
«Λοιπόν, την είδα που προσπαθούσε να φλερτάρει μαζί σου.» Κυριολεκτικά κατσουφιάζω. Δεν μου αρέσει το πώς νιώθει η ζήλια, είναι το πιο ενοχλητικό συναίσθημα που υπάρχει.
«Ανόητο κορίτσι.» Κάνει άλλο ένα βήμα για να φέρει το σώμα του στο δικό μου και το χέρι του πιάνει το μάγουλό μου, αναγκάζοντάς με να τον κοιτάξω στα μάτια.
« Πως γίνεται να μην καταλαβαίνεις τι μου κάνεις;» Ανασαίνει εκατοστά μακριά από το στόμα μου, μπορώ να γευτώ την ανάσα του.
«Δεν ξέρω.» Τσιρίζω όταν το ελεύθερο χέρι του πιάνει το δικό μου και το οδηγεί κάτω στο παντελόνι του.
«Αυτό είναι που κάνεις.» κουνά τους γοφούς του ώστε η στύση του να γεμίσει το χέρι μου.
«oh.» Το μυαλό μου τρέχει.
«Θα λες πολλά περισσότερα από oh...» αρχίζει να λέει αλλά διακόπτεται όταν το ασανσέρ σταματά πριν τον όροφό μας.
«Μου κάνεις πλάκα.» Ο Χάρρυ γρυλίζει όταν μια γυναίκα με τρία παιδιά μπαίνουν στο ασανσέρ. Προσπαθώ να απομακρυνθώ από αυτόν αλλά αυτός τυλίγει το χέρι του γύρω από τη μέση μου αρνούμενος να με αφήσει να κινηθώ. Ένα από τα παιδιά αρχίζει να κλαίει κάτι που κάνει τον Χάρρυ να ξεφυσά από ενόχληση. Αρχίζω να φαντάζομαι πόσο αστείο θα ήταν αν το ασανσέρ σταματούσε και είχαμε εγκλωβιστεί με ένα παιδί που κλαίει. Ευτυχώς για τον Χάρρυ οι πόρτες ανοίγουν λίγα λεπτά μετά και βγαίνουμε στο διάδρομο.
«Κυριολεκτικά μισώ τα παιδιά.» Παραπονιέται καθώς φτάνουμε στο διαμέρισμά μας. Όταν ξεκλειδώνουμε την πόρτα, κρύος αέρας βγαίνει από το διαμέρισμα.
«Έκλεισες τη θέρμανση;» Τον ρωτάω όταν μπαίνουμε μέσα.
«Όχι ήταν ανοιχτή το πρωί.» Ο Χάρρυ περπατά προς τον θερμοστάτη και βρίζει κάτω από την αναπνοή του.
«Λέει ότι έχει ογδόντα βαθμούς εδώ μέσα, που προφανώς δεν είναι αλήθεια. Θα καλέσω την συντήρηση.» Μου λέει και εγώ γνέφω. Πιάνω την κουβέρτα από το πίσω μέρος του καναπέ και την τυλίγω γύρω από το σώμα μου πριν καθίσω.
«Ναι... δεν λειτουργεί έχει τρομερό κρύο εδώ μέσα.» Ο Χάρρυ μιλά στο τηλέφωνο.
«Τριάντα λεπτά; Όχι αυτό δεν είναι εντάξει.» Λέει απότομα μερικά λεπτά μετά.
«Δεν με νοιάζει καθόλου, πληρώνω μια μικρή περιουσία για να μείνω εδώ και δεν θα την αφήσω να μου ξεπαγιάσει... δεν θα αφήσω το μέρος να ξεπαγιάσει.» Διορθώνει τον εαυτό του αλλά είναι πολύ αργά. Τον άκουσα. Με κοιτάζει και εγώ κοιτώ αλλού, προσέχοντας μην τον ντροπιάσω.
«Καλά δεκαπέντε λεπτά. Όχι παραπάνω.» Γρυλίζει στο ακουστικό και πετά το τηλέφωνο στο καναπέ.
«Θα είναι εδώ σε δεκαπέντε λεπτά να το φτιάξουν.» Μου λέει.
«Ευχαριστώ.» Του χαμογελάω και κάθετε στο καναπέ δίπλα μου. Ανοίγω την κουβέρτα και τον πλησιάζω. Όταν έρχεται πιο κοντά ανεβαίνω στα πόδια του και βάζω τα δάχτυλά μου στα μαλλιά του, τραβώντας τα ελαφρά.
«Τι κάνεις;» Τα χέρια του ξεκουράζονται στους μηρούς μου.
«Είπες πως έχουμε δεκαπέντε λεπτά.» Ακουμπώ τα χείλη μου στο πιγούνι του και αυτός ανατριχιάζει.
«Μου ρίχνεσαι, Τες;» Μπορώ να νιώσω το πιγούνι του να μετακινείτε ως χαμόγελο.
«Χάρρυ...» Κλαψουρίζω ώστε να τον αποτρέψω από το να με πειράξει παραπάνω.
«Αστειεύομαι, τώρα βγάλε τα ρούχα σου.» Καθοδηγεί αλλά το χέρι του σηκώνει την μπλούζα μου, ενάντια στα λόγια του.