Ο Χάρρυ σταθμεύει όσο πιο κοντά στην καφετέρια μπορεί, ώστε να μειώσουμε την έκθεσή μας σ' αυτόν τον καιρό, αλλά η πανεπιστημιούπολη είναι γεμάτη καθώς όλοι έχουν επιστρέψει απ' τις διακοπές των Χριστουγέννων. Βρίζει καθ' όλη τη διάρκεια που κάνει κύκλους σε κάθε πάργκινγκ και εγώ προσπαθώ να μη γελάσω με την ενόχλησή του. Είναι κάπως αξιολάτρευτο.
«Δώσε μου την τσάντα σου.» Λέει ο Χάρρυ όταν βγαίνω απ' το αυτοκίνητο.
Του την δίνω μ' ένα χαμόγελο και τον ευχαριστώ για την ευγενική χειρονομία, είναι βαριά, διαχειρίσιμη, αλλά βαριά. Είναι περίεργο να βρίσκομαι πίσω στην πανεπιστημιούπολη, έχουν αλλάξει και έχουν συμβεί τόσα πολλά από την τελευταία φορά που ήμουν εδώ. Ο κρύος αέρας μοιάζει με μαστίγιο ενάντια στο δέρμα μου και ο Χάρρυ περνάει ένα σκουφάκι πάνω στο κεφάλι του, πριν κουμπώσει το μπουφάν του στη διαδρομή καθώς τρέχουμε, μέσα στον χώρο στάθμευσης και κάτω στο δρόμο. Είχε δίκιο όταν είπε ότι δεν έπρεπε να φορέσω το φόρεμα, αλλά δεν υπάρχει περίπτωση να το παραδεχτώ. Ο Χάρρυ δείχνει αξιολάτρευτος με τα μαλλιά του κρυμμένα κάτω από το σκουφάκι και τα μάγουλα και τη μύτη του κόκκινα απ' το κρύο. Μόνο ο Χάρρυ θα έδειχνε ακόμα πιο ελκυστικός σε τέτοιες σκληρές καιρικές συνθήκες.
«Εκεί είναι.» Δείχνει τον Λίαμ καθώς μπαίνουμε μέσα. Η ζεστασιά της μικρής καφετέριας ηρεμεί τα νεύρα μου και χαμογελώ όταν βλέπω τον πιο κοντινό μου φίλο καθισμένο σ' ένα μικρό τραπέζι να με περιμένει.
«Καλημέρα.» Ο Λίαμ χαμογελάει όταν τα μάτια του πέφτουν σε εμένα και τον Χάρρυ.
«Μέρα.» Απαντάω.
«Θα πάω στην ουρά.» Μουρμουρίζει ο Χάρρυ και προχωράει προς το ταμείο. Δεν περίμενα να μείνει ή να μου φέρει τον καφέ μου, αλλά χαίρομαι που το κάνει. Δεν έχουμε κανένα κοινό μάθημα αυτό το εξάμηνο και θα μου λείψει, δεδομένου ότι έχω συνηθίσει να τον βλέπω όλη μέρα, κάθε μέρα, κατά τη διάρκεια του δεύτερου μισού των Χριστουγεννιάτικων διακοπών τουλάχιστον.
«Έτοιμη για το δεύτερο εξάμηνο;» Ο Λίαμ ρωτάει όταν κάθομαι απέναντί του. Η καρέκλα τρίζει ενάντια στο πλακάκι, στρέφοντας την προσοχή όλων σε εμάς, κι εγώ χαμογελάω απολογητικά προτού ρίξω μια προσεκτική ματιά στον Λίαμ. Δοκίμασε ένα νέο χτένισμα, σπρώχνοντας τα μαλλιά του πάνω απ' το μέτωπό του και του πάει πάρα πολύ. Καθώς κοιτώ γύρω στο κατάστημα, αρχίζω να συνειδητοποιώ ότι πιθανώς έπρεπε να είχα φορέσει τζιν και αθλητική μπλούζα, είμαι η μόνη που έχω ντυθεί έτσι, εκτός απ' τον Λίαμ που φοράει ανοιχτό γαλάζιο πουκάμισο και χακί.
«Και ναι, και όχι.» Του λέω και συμφωνεί.
«Παρομοίως. Πώς είναι τα πράγματα... ξέρεις, μεταξύ σας;» Γέρνει πάνω στο τραπέζι για να ψιθυρίσει. Ο Χάρρυ μας έχει γυρισμένη την πλάτη και η ταμίας είναι βαθιά συνοφρυωμένη. Στριφογυρίζει τα μάτια της καθώς της δίνει την χρεωστική του κάρτα και αναρωτιέμαι τι της έκανε και την εκνεύρισε τόσο πολύ πρωινιάτικα.
«Είναι πολύ καλά βασικά. Πώς είναι τα πράγματα με την Ντανιέλ;» Νιώθω σαν να έχει περάσει περισσότερο από μια εβδομάδα από τότε που ειδωθήκαμε.
«Καλά, ετοιμάζεται για την Νέα Υόρκη.»
«Αυτό είναι τόσο υπέροχο, θα ήθελα πολύ να πάω στη Νέα Υόρκη.» Δεν μπορώ να φανταστώ πώς είναι η πόλη.
«Κι εγώ.» Χαμογελάει και θέλω να του πω να μην πάει, αλλά δεν μπορώ.
«Δεν έχω αποφασίσει ακόμη.» Απαντάει τις σκέψεις μου.
«Θέλω να πάω και να είμαι κοντά της, έχουμε ζήσει μακριά τόσο καιρό, αλλά αγαπώ το Πανεπιστήμιο μας και δεν ξέρω αν θέλω να είμαι μακριά απ' τη μαμά μου και τον Κεν και να πάω σε μια μεγαλούπολη όπου δεν ξέρω απολύτως κανέναν, εκτός από εκείνην βέβαια.»
«Θα ήσουν καταπληκτικά εκεί, μπορείς να πας στο Πανεπιστήμιο της Νέας Υόρκης και θα μπορούσατε να νοικιάσετε ένα διαμέρισμα οι δυο σας.» Λέω.
«Ναι, απλώς δεν ξέρω ακόμα.»
«Τι δεν ξέρεις;» Διακόπτει ο Χάρρυ. Τοποθετεί τον καφέ μπροστά μου αλλά δεν κάθεται.
«Πρέπει να φύγω, το πρώτο μου μάθημα αρχίζει σε πέντε λεπτά στην άλλη άκρη της πανεπιστημιούπολης.» Λέει ο Χάρρυ και μαζεύομαι στη σκέψη να αργήσω την πρώτη μέρα των νέων μαθημάτων.
«Εντάξει, θα σε δω μετά τη γιόγκα. Είναι το τελευταίο μου μάθημα.» Του λέω και με εκπλήσσει γέρνοντας κάτω και αφήνοντας ένα φιλί στα χείλη και μετά στο μέτωπό μου.
«Σ' αγαπάω, να προσέχεις.» Λέει και έχω την αίσθηση ότι εάν τα μάγουλά του δεν ήταν ήδη κόκκινα από το κρύο θα γίνονταν τώρα. Τα μάτια του στρέφονται προς το πάτωμα όταν θυμάται ότι ο Λίαμ κάθεται απέναντί μας. Οι δημόσιες εκδηλώσεις τρυφερότητας σίγουρα δεν είναι για τον Χάρρυ.
«Θα προσέχω. Σ' αγαπάω.» Του λέω και εκείνος δίνει ένα αμήχανο νεύμα με το κεφάλι του στον Λίαμ πριν περπατήσει προς την πόρτα.
«Αυτό ήταν... περίεργο.» Ο Λίαμ σηκώνει τα φρύδια του και πίνει μια γουλιά απ' τον καφέ του.
«Ναι, ήταν.» Γελάω, ακουμπάω το πηγούνι μου στο χέρι μου και αναστενάζω χαρούμενα.
«Πρέπει να πάμε στα Θρησκευτικά.» Λέει ο Λίαμ και αρπάζω την τσάντα μου απ' το πάτωμα δίπλα μου πριν ακολουθήσω τον Λίαμ έξω.
Ευτυχώς δεν έχουμε πολύ περπάτημα μέχρι το πρώτο μας μάθημα. Είμαι ενθουσιασμένη για τις Παγκόσμιες Θρησκείες, θα είναι πολύ ενδιαφέρον και προκλητικό, κι ένα επιπλέον μπόνους είναι ότι θα είναι κι ο Λίαμ μαζί μου στο μάθημα. Όταν μπαίνουμε στο δωμάτιο δεν είμαστε οι πρώτοι φοιτητές που έφτασαν, αλλά η πρώτη σειρά είναι άδεια. Ο Λίαμ κι εγώ καθόμαστε μπροστά, στο κέντρο και βγάζουμε τα βιβλία μας. Είναι ωραία να είμαι πίσω στο στοιχείο μου, τα ακαδημαϊκά ήταν πάντα του τύπου μου και μου αρέσει που ο Λίαμ νιώθει το ίδιο.
«Να ο καθηγητής μας, αυτός που σου έλεγα.» Ο Λίαμ δείχνει απέναντι στην αίθουσα διαλέξεων. Ο νεαρός άντρας που κατευθύνεται προς το μέρος μας φαίνεται πολύ γνώριμος, τα μαύρα μαλλιά και το μαυρισμένο πρόσωπο είναι καταγεγραμμένα στο μυαλό μου.
«Νομίζω ότι τον ξέρω... Α! Ήταν στο Conner's!" Ψιθυρίζω πολύ δυνατά στον Λίαμ.
«Conner's;»
«Το μαγαζί κοντά στο σπίτι μας. Ήταν εκεί.» Εξηγώ.
«Α, αυτό ήταν τυχαίο.» Λέει ο Λίαμ.
«Ναι, ήταν. Είναι τόσο νέος.» Προσθέτω και ο Λίαμ νεύει σε συμφωνία.
Τι σύμπτωση που ο τύπος στη μηχανή στο Conner's κατέληξε να είναι ο καθηγητής των Θρησκευτικών μου. Φαίνεται πολύ νέος για να είναι καθηγητής, και δεν θα συνέδεα ποτέ οδήγηση μοτοσικλέτας με διδασκαλία Παγκόσμιων Θρησκειών, αυτά παθαίνω για να τον κρίνω απ' την τραχιά εμφάνισή του. Ο Λίαμ κι εγώ περιμένουμε υπομονετικά καθώς το δωμάτιο γεμίζει με φοιτητές, οι περισσότεροι απ' αυτούς είναι απεχθώς θορυβώδεις και το γεγονός ότι αυτή η αίθουσα φαίνεται μικρότερη από τις περισσότερες και έχει μόνο τριάντα περίπου καρέκλες, δεν βοηθάει.
«Καλημέρα σε όλους, όπως οι περισσότεροι από εσάς γνωρίζετε ήδη, το όνομά μου είναι Καθηγητής Σότο. Αυτές είναι οι Παγκόσμιες Θρησκείες, μπορεί να βαρεθείτε μερικές φορές και μπορώ να σας υποσχεθώ ότι θα μάθετε ένα σωρό γεγονότα που βασικά δεν θα χρησιμοποιήσετε ποτέ στον πραγματικό κόσμο αλλά, έι για ποιο λόγο υπάρχει το Πανεπιστήμιο;» Χαμογελάει και όλοι γελούν. Αυτό είναι διαφορετικό.
«Λοιπόν, για αρχή, δεν υπάρχει ύλη γι' αυτό το μάθημα. Δεν θα ακολουθήσουμε αυστηρή γραμμή, δεν είναι αυτό το στυλ μου... αλλά θα μάθουμε όλα όσα πρέπει να ξέρετε μέχρι την ημερομηνία λήξης. Θα έχετε μια μεγάλη εργασία αλλά δεν θα σας πω από τι αποτελείται, μέχρι τα μισά του μαθήματος. Το εβδομήντα-πέντε τοις εκατό του βαθμού σας θα εξασφαλιστεί από ένα ημερολόγιο που υποχρεούστε να κρατάτε. Ξέρω τι σκέφτεστε: 'τι σχέση έχει ένα ημερολόγιο με τα Θρησκευτικά;', δεν έχει εντελώς, αλλά κατά κάποιο τρόπο. Προκειμένου να μελετήσετε και να καταλάβετε πραγματικά οποιαδήποτε πνευματικότητα, πρέπει να είστε ανοιχτοί στην ιδέα του 'τίποτα' και των 'πάντων'. Το να κρατάτε ημερολόγιο θα βοηθήσει σε αυτό και κάποια από αυτά για τα οποία θα σας βάλω να γράψετε θα περιλαμβάνουν θέματα με τα οποία οι άνθρωποι δεν νιώθουν άνετα, θέματα που είναι αμφιλεγόμενα και άβολα για κάποιους, αλλά έχω μεγάλες ελπίδες ότι όλοι θα φύγετε από αυτό το μάθημα μ' ένα ανοιχτό μυαλό και ίσως λίγη γνώση.» Εξηγεί και ξεκουμπώνει το μπουφάν του. Ο Λίαμ κι εγώ γυρίζουμε να κοιτάξουμε ο ένας τον άλλον ταυτόχρονα.
«Δεν θα έχουμε ύλη;» Λέει ο Λίαμ.
«Ημερολόγιο;» Απαντάω σιωπηλά. Ο καθηγητής Σότο κάθεται στο μεγάλο γραφείο στο μπροστινό μέρος του δωματίου και βγάζει ένα μπουκάλι νερό απ' την τσάντα του.
«Μπορείτε να μιλήσετε μεταξύ σας μέχρι το τέλος του μαθήματος, ή μπορείτε να φύγετε για σήμερα και θα ξεκινήσουμε την πραγματική δουλεία αύριο. Απλά υπογράψτε στον κατάλογο ώστε να μπορώ να δω πόσους άτολμους είχαμε που δεν εμφανίστηκαν την πρώτη μέρα.» Ανακοινώνει με μια παιχνιδιάρικη γκριμάτσα. Η τάξη ουρλιάζει και ζητωκραυγάζει προτού αποχωρήσει γρήγορα, ο Λίαμ ανασηκώνει τους ώμους του σε μένα και σηκωνόμαστε και οι δυο όταν το δωμάτιο είναι άδειο. Είμαστε οι τελευταίοι που θα υπογράψουμε στον κατάλογο με τις παρουσίες.
«Λοιπόν, υποθέτω ότι αυτό είναι καλό, μπορώ να τηλεφωνήσω στην Ντανιέλ για λίγο ανάμεσα στα μαθήματα.» Λέει και μαζεύει τα πράγματά του.
«Πάω να μιλήσω στον καθηγητή μια στιγμή, οπότε μπορείς να προχωρήσεις.» Του λέω και εκείνος νεύει προτού με αφήσει μόνη. Καθώς πλησιάζω το γραφείο του Καθηγητή Σότο παρατηρώ ότι τώρα έχει ακουστικά στα αυτιά του και τα δάχτυλά του χτυπούν ρυθμικά πάνω στο γραφείο του. Δεν δείχνει να έχει προσέξει ότι κάθομαι μπροστά του και μουρμουρίζει μαζί με τη μουσική στα αυτιά του.
«Εμ... θα μπορούσα να σας μιλήσω για λίγο;» Ρωτάω αλλά δεν με προσέχει. Κουνάω αμήχανα τα χέρια μου προς το μέρος του, κάτι που τραβάει την προσοχή του και σηκώνει ψηλά το κεφάλι του καθώς τραβάει τα ακουστικά από τα αυτιά του.
«Συγνώμη! Δεν σε είδα, είχα την εντύπωση ότι είχαν φύγει όλοι.» Χαμογελάει και σηκώνεται μπροστά μου.
«Δεν πειράζει... αναρωτιόμουν απλώς αν θα μπορούσα να σας κάνω μερικές ερωτήσεις» Κρεμάω την τσάντα μου στον άλλο μου ώμο και με βρίζω από μέσα μου για το ηλίθιο ντύσιμό μου.
«Ναι φυσικά... στάσου ...είσαι η γυναίκα απ' το Conner's, έτσι δεν είναι;» Ρωτάει και τραβάει το μπουφάν απ' τους ώμους του για να το κρεμάσει στην πλάτη της καρέκλας του.
«Ναι, εγώ είμαι αυτή.» Του λέω μ' ένα χαμόγελο.
«Το φαντάστηκα, μου χρωστάς γι' αυτό. Η Γκλόρια είναι σκληρή γυναίκα, αναγκάστηκα να την πάω για δείπνο σε αντάλλαγμα.» Λέει και προσπαθώ να μην γελάσω.
«Εργάζεστε εκεί; Είχατε ετικέτα πάνω σας.» Ξεστομίζω.
«Όχι ερχόμουν από μια μουσική εκδήλωση πριν από εκεί. Εργαζόμουν εκεί όταν τελείωνα το Πανεπιστήμιο όμως. Δίνεις πραγματικά προσοχή στις λεπτομέρειες.» Χαμογελάει.
«Ναι, υποθέτω.» Απαντάω, ντροπιασμένη που ξεπέρασα τα όρια.
«Λοιπόν, τι χρειάζεστε, Δεσποινίς... Young δεν είναι;» Κάθεται πίσω στην καρέκλα του αφού ξεφυλλίζει κάτι που μοιάζει με τον κατάλογο που υπογράφηκε από κάθε φοιτητή. Δεν συμπεριφέρεται ούτε μοιάζει με κανέναν απ' τους καθηγητές που είχα μέχρι τώρα.
«Έχω απλά κάποιες ερωτήσεις για το μάθημα. Είπατε ότι δεν υπάρχει διδακτέα ύλη...»
«Ναι;»
«Τότε πώς θα ξέρουμε μέχρι πότε πρέπει να έχουμε τελειώσει τις εργασίες;»
«Θα σας πω εγώ.» Ανασηκώνει τους ώμους.
«Εντάξει... αλλά πώς θα ξέρουμε τι εργασίες θα είναι;» Ρωτάω.
«Θα σας πω εγώ.» Επαναλαμβάνει εκείνος.
«Αλλά αν θέλουμε να κάνουμε νωρίς τις εργασίες;»
«Δεν μπορείτε.»
«Αλλά τι....»
«Δεν έχει νωρίς εργασίες. Δεν υπάρχει ύλη. Έτσι έχουν τα πράγματα.» Διακόπτει μ' ένα χαμόγελο.
«Μα εγώ...» Ξεκινάω.
«Μην το σκέφτεστε πολύ, είμαι σίγουρος ότι το κάνετε αρκετά στα υπόλοιπα μαθήματά σας.» Γελάει.
«Εγώ...εντάξει.» Δεν ξέρω τι άλλο να πω. Αυτό το μάθημα θα είναι κόλαση για εμένα, το ξέρω.
«Λοιπόν, αν αυτά ήταν όσα θέλατε να μάθετε, εγώ να πηγαίνω.» Ο νεαρός καθηγητής σηκώνεται και μαζεύει τα πράγματά του.
«Εντάξει...» Λέω σιωπηλά και περπατάω προς την πόρτα.
«Α, Δεσποινίς Young;» Με φωνάζει.
«Μην ξεχάσετε να αγοράσετε ένα ημερολόγιο.» Λέει όταν γυρίζω.
....
Το υπόλοιπο της ημέρας περνάει γρήγορα και ανυπομονώ να δω τον Χάρρυ. Του έχω στείλει μερικά γραπτά μηνύματα αλλά ακόμα δεν έχει απαντήσει. Τα πόδια μου με πεθαίνουν ενώ κατευθύνομαι προς τις αθλητικές εγκαταστάσεις, δεν είχα συνειδητοποιήσει πόσο μακριά ήταν με τα πόδια. Η μυρωδιά του ιδρώτα εισβάλλει στα ρουθούνια μου μόλις ανοίγω την πόρτα και πηγαίνω βιαστικά στα αποδυτήρια που έχουν ένα αυτοκόλλητο με μια φιγούρα σε φόρεμα. Οι τοίχοι είναι επενδυμένοι με κόκκινα ντουλάπια, το πελεκημένο μέταλλο δείχνει την δουλειά που έγινε με τα χρώματα.
«Πώς ξέρουμε ποιο ντουλάπι να χρησιμοποιήσουμε;» Ρωτάω μια κοντή μελαχρινή με μαγιώ.
«Μπορείς να διαλέξεις εσύ ένα για όσο φέρνεις τη δική σου κλειδαριά.» Με ενημερώνει.
«Α.» Φυσικά δεν σκέφτηκα να φέρω κλειδαριά.
«'Έχω μια επιπλέον.» Χαμογελάει εκείνη και ψάχνει στη τσάντα της πριν μου δώσει μια μικρή κλειδαριά.
«Ο συνδυασμός είναι στο πίσω μέρος, δεν έχω βγάλει το αυτοκόλλητο.» Λέει και την ευχαριστώ καθώς βγαίνει απ' το δωμάτιο. Αφού έχω αλλάξει σ' ένα καινούργιο μαύρο κολλάν γιόγκα και μια άσπρη μπλούζα, βγαίνω απ' τα αποδυτήρια. Το κολλάν μοιάζει περισσότερο με γκέτα καθώς μου είναι σφιχτό στους αστραγάλους, αλλά είμαι σίγουρη ότι όλοι οι άλλοι θα φοράνε το ίδιο, οπότε δεν θα νιώθω τόσο άβολα.
Όταν διασχίζω τον διάδρομο κατευθυνόμενη προς το δωμάτιο γιόγκα, μια ομάδα παικτών lacrosse, περνούν δίπλα μου, κάνοντας ο καθένας τους από ένα χυδαίο σχόλιο, τα οποία επιλέγω να αγνοήσω. Όλοι συνεχίζουν να περπατάνε, εκτός από έναν.
«Θα δοκιμάσεις για τις μαζορέτες του χρόνου;» Ρωτάει το αγόρι. Τα μάτια του είναι ένα βαθύ καφέ, σχεδόν μαύρο.
«Εγώ; Όχι, είμαι απλώς στον δρόμο για το μάθημα της γιόγκα» Ψελλίζω. Είμαστε τα μοναδικά άτομα σε αυτόν το διάδρομο.
«Ω, είναι τόσο κρίμα, θα έδειχνες απίστευτη σε μια φούστα.»
«Έχω αγόρι.» Ανακοινώνω και προσπαθώ να κινηθώ γύρω του. Με εμποδίζει.
«Έχω κοπέλα... τι σημασία έχει αυτό; Θα την άφηνα εύκολα για σένα.» Χαμογελάει και κάνει ένα βήμα, στριμώχνοντας με στην γωνία. Δεν φαίνεται καθόλου απειλητικός, αλλά κάτι στο αναιδές χαμόγελό του μ φοβίζει.
«Πρέπει να πάω στο μάθημα.» Λέω.
«Μπορώ να σε συνοδεύσω... ή μπορείς να το παρακάμψεις, θα μπορούσα να σε ξεναγήσω εδώ γύρω.» Βάζει το χέρι του ψηλά στον τοίχο δίπλα στο κεφάλι μου και οπισθοχωρώ, χωρίς να έχω πού να πάω.
«Φύγε μακριά της αυτή τη στιγμή αλλιώς θα σε σκοτώσω.» Η φωνή του Χάρρυ ηχεί από πίσω μου και ο τύπος γυρνάει το κεφάλι του για να κοιτάξει τον Χάρρυ. Δείχνει πιο απειλητικός από ποτέ μέσα σε μακρύ σορτς του μπάσκετ και μια μαύρη αθλητική μπλούζα χωρίς μανίκια να αποκαλύπτει τα γεμάτα τατουάζ χέρια του.
«Σόρρυ φίλε...δεν ήξερα ότι είχε αγόρι.» Λέει ψέμματα.
«Δεν με άκουσες; Είπα τσακίσου και φύγε μακριά της.» Ο Χάρρυ περπατάει προς το μέρος μας και ο παίκτης του lacrosse απομακρύνεται γρήγορα αλλά ο Χάρρυ τον αρπάζει από την μπλούζα και τον χτυπάει στον τοίχο. Δεν τον σταματάω.
«Πλησίασε την ξανά και θα σου σπάσω το κρανίο σ' αυτόν τον τοίχο. Με κατάλαβες;» Γρυλίζει.
«Νν..ναι..» Τραυλίζει ο τύπος και τρέχει κάτω στον διάδρομο.
«Δόξα τω Θεό.» Λέω και τυλίγω τα χέρια μου γύρω απ' τον λαιμό του.
«Ποιος ήταν αυτός;» Ρωτάει απομακρύνοντας το χέρι μου και κάνοντας ένα βήμα μακριά μου.
«Δεν ξέρω, απλώς περπατούσε δίπλα μου.»
«Είσαι σίγουρη;» Είναι πέρα για πέρα θυμωμένος, το βλέπω.
«Ναι, δεν τον ξέρω. Χαίρομαι τόσο πολύ που ήρθες... γιατί είσαι εδώ; Νόμιζα ότι δεν χρειαζόσουν άλλα μαθήματα φυσικής αγωγής;» Ρωτάω.
«Αποφάσισα να παρακολουθήσω ένα, ευτυχώς που το έκανα.» Αναστενάζει και παίρνει το χέρι μου στο δικό του.
«Ποιο απ' όλα;» Ρωτάω. Δεν μπορώ να φανταστώ τον Χάρρυ να είναι καθόλου αθλητικός.
«Το δικό σου.»
«Δεν το έκανες.» Σαστίζω.
«Ω, ναι το έκανα.» Ο θυμός του φαίνεται να διαλύεται και χαμογελάει με την τρομοκρατημένη έκφρασή μου.