«Τι ωραίος τρόπος να ξεκινήσουμε την χρονιά.» ο Χάρρυ λέει όταν απομακρύνεται από το φιλί μας. Ξεκουράζει το μέτωπο του στο δικό μου.
«Ναι.» λέω ψιθυριστά. Χαίρομαι που βελτιωνόμαστε στο να επικοινωνούμε ο ένας με τον άλλον και καταφέραμε να ξεπεράσουμε μια τόσο μεγάλη σύγκρουση χωρίς να φωνάζουμε ο ένας στον άλλον, όταν ήμασταν νηφάλιοι τουλάχιστον. Δεν συμπεριλαμβάνω το χθεσινό βράδυ στον έπαινο μου.
«Αλήθεια λυπάμαι, λυπάμαι τόσο πολύ για μερικά από όσα είπα.» μου λέει.
«Και εγώ.» θέλω να του πω πόσο πολύ τον αγαπώ και πόσα σημαίνει για μένα, πόσο πολύ λυπάμαι για αυτό που έκανα και ότι δεν έχει κανένα λόγο να είναι τόσο ανασφαλής αλλά και αν κάνω λάθος; Και αν δεν είναι τόσο ανασφαλής όσο νομίζω;
«Είσαι έτοιμη να γυρίσεις στο μάθημα την Δευτέρα;» ρωτάει.
«Ναι, έχει περάσει καιρός. Λοιπόν δεν θα είναι κανονικό μάθημα οπότε θα είναι περίεργο να μην αφήσω απλά την δουλειά και να φύγω.»
«Θα προτιμούσα χίλιες φορές να αφήσω την δουλειά παρά να καθίσω σε μια βαρετή διάλεξη.» στηρίζεται στον πάγκο και κρατάει το ένα του χέρι στον γοφό μου.
«Εγώ όχι.»
«Ναι το ξέρω, σου λείπει να είσαι η έξυπνη, η επιδειξίας.» χαμογελάει.
«Επιδειξίας;» προσπαθώ όσο περισσότερο μπορώ να φανώ προσβεβλημένη.
«Σου αρέσει να είσαι αυτή που απαντά σε όλες τις ερωτήσεις, μην το αρνείσαι. Σε ξέρω Τες.» σηκώνει το φρύδι του και γελάει. Λατρεύω αυτή τη πλευρά του Χάρρυ. Ο παιχνιδιάρικος Χάρρυ είναι τόσο διαφορετικός από τον θυμωμένο Χάρρυ που πετάει πράγματα στον τοίχο μας.
«Ότι πεις.» λέω ανώριμα και γελάω μαζί του. Με τραβάει πιο κοντά του και τρίβει την μύτη του απαλά με την δική μου.
«Περνάς τόσα πολλά για μένα.» η φωνή του είναι ήρεμη.
«Αυτή την φορά εγώ έφταιγα, σταμάτα να παίρνεις την ευθύνη.» λέω και κουνάει το κεφάλι.
«Ήταν ε;» γελάει και τον χτυπάω στον ώμο.
«Τι είπε η αδερφή του Νταν όταν απολογήθηκες;» κοιτάω τον τοίχο πίσω του όταν ρωτάω.
«Τίποτα το ιδιαίτερο, δεν την ένοιαζε και πολύ ή βασικά δεν θυμόταν καν ότι πηδηχτήκαμε... εννοώ αυτά που περάσαμε μαζί.» μαζεύομαι στην σκέψη του Χάρρυ να την αγγίζει και των ενοχλητικά λαμπερών μαλλιών της. Σοβαρά τώρα πως γίνεται να έχει τόσο λαμπερά μαλλιά; Μπορεί να είναι περούκα, μακάρι να είναι και κάποιος να της την βγάλει...
«Τες;» ο Χάρρυ με διακόπτει.
«Huh;»
«Με άκουσες; Τι σε απασχολεί τόσο;» ρωτάει.
«Τίποτα...» Απλά είμαι απίστευτα ζηλιάρα και τρελή.
«Τέσσα δεν ήταν τίποτα μαζί της, ήταν μόνο ένα βράδυ... βασικά δυο αλλά δεν σήμαινε τίποτα για μένα. Την πήδηξα μόνο και μόνο για να εκνευρίσω τον Νταν. Δεν ήταν σαν αυτό που έχουμε εμείς.» με διαβεβαιώνει και κατεβάζει τα χέρια του αργά κάτω στα χέρια μου.
«Το ξέρω ότι δεν ήταν.» λέω και το εννοώ. Παρά τα απαίσια πράγματα που λέει λόγω θυμού, είναι δικός μου και είμαι δική του. Δεν ήμαστε καλοί ο ένας για τον άλλον αλλά είμαστε ακόμα χειρότεροι για τους άλλους.
«Είσαι τα πάντα για μένα, το ξέρεις αυτό έτσι;» ψιθυρίζει. Σηκώνω το χέρι μου στο πιγούνι του και περνώ τον αντίχειρα μου από το κάτω χείλος του, επικεντρώνοντας την προσοχή μου στο μεταλλικό δαχτυλίδι.
«Το ξέρω.» του λέω.
«Ελπίζω, το χθεσινό βράδυ δεν ήταν καλό.» λέει προτού πιέσω το δάχτυλό μου στα χείλη του για να τον σταματήσω.
«Τέλειωσε τώρα, όλοι έχουν άσχημα βράδια.» του λέω. Απλά εσύ έχεις πολλά περισσότερα. Η ενοχλητική συνείδηση μου προσθέτει.
«Μάλλον.» σηκώνει τους ώμους του. Τα μάτια του είναι ακόμα κόκκινα και το δέρμα κάτω από αυτά έχουν μια μπλε απόχρωση. Φαίνεται εξουθενωμένος.
«Ίσως πρέπει να κοιμηθούμε λίγο πριν ετοιμάσουμε τα πράγματα μας για αύριο.» προτείνω.
«Τι πράγματα; Είναι μόνο βιβλία.»
«Και πάλι πρέπει να τα φτιάξω, και να γράψω το πρόγραμμα στο σημειωματάριο μου. Oh, και πρέπει να χαρτογραφήσω πόσο μακριά είναι οι τάξεις μου μεταξύ τους. Δεν μπορώ να πιστέψω ότι δεν το έχω κάνει ακόμα! Παραλίγο να το ξεχάσω!» αρχίζω να πανικοβάλλομαι. Ήμουν τόσο απασχολημένη τελευταία που οι χειμερινές διακοπές πέρασαν υπερβολικά γρήγορα και δεν έχω προετοιμαστεί κατάλληλα για τα νέα μου μαθήματα.
«Δεν χρειάζεται να χαρτογραφήσεις τις τάξεις σου.» γελάει.
«Ναι χρειάζεται! Δεν έχω ιδέα πόσο θα μου πάρει να πάω από την μια στην άλλη, δεν ξέρω πως θα είναι το παρκινγκ! Δεν ξέρω καν τι ώρα πρέπει να φύγω το πρωί!» είχα ξεχάσει πόσο αγχωτικό μπορεί να είναι το πανεπιστήμιο γιατί αντιμετώπιζα τόσα πολλά προβλήματα ενηλίκων που την περισσότερη ώρα δεν νιώθω σαν μαθήτρια πανεπιστημίου. Ολόκληρος ο μήνας ήταν μια θολούρα. Πέρασε αλήθεια ένας μήνας από τότε που έμαθα για το στοίχημα; Φαίνεται πολύ περισσότερο.
«Γη καλεί Τέσσα..» ο Χάρρυ κουνά το χέρι του μπροστά από το πρόσωπο μου.
«Έτοιμη για έναν υπνάκο;» ρωτάει.
«Όχι! Δεν έχω χρόνο. Έχω πάρα πολλά να κάνω. Δεν έχω πάρει καν κάρτα στάθμευσης, πρέπει να ξέρω πόσο μακριά είναι η καφετέρια από την πρώτη μου τάξη για να είμαι σίγουρη ότι θα πάρω καφέ πριν. Πρέπει να πάρω τον Λίαμ!» η λίστα με τα πράγματα που πρέπει να κάνω συνεχίζει να μεγαλώνει στο μυαλό μου καθώς απομακρύνομαι από τον Χάρρυ για να πάρω το κινητό μου.
«Είχα ξεχάσει πόσο απαιτητική μπορείς να γίνεις.» λέει.
«Δεν είμαι απαιτητική, είμαι υπεύθυνη.» φωνάζω από το τέλος του διαδρόμου. Όταν φτάνω στο υπνοδωμάτιο προσπαθώ να τηλεφωνήσω στον Λίαμ αλλά δεν το σηκώνει. Υπέροχα. Ανοίγω το σημειωματάριο μου και κάθομαι στο γραφείο μας για να αντιγράψω το πρόγραμμα. Έχω λιγότερες από είκοσι-οχτώ ώρες να προετοιμαστώ για το καινούριο εξάμηνο και δεν έχω κάνει σχεδόν τίποτα. Νιώθω το χέρι του Χάρρυ στον ώμο μου και με ξαφνιάζει, το κινητό μου αρχίζει να δονείτε την ίδια στιγμή.
«Λίαμ! Έχεις κοιτάξει το πρόγραμμα σου; Ξέρεις πόσο μακριά είναι η καφετέρια από την τάξη των Παγκόσμιων Θρησκειών;» τον ρωτάω μόλις απαντάω.
«Ναι, είναι μόλις ένα τετράγωνο. Αν συναντηθούμε εκεί στις οκτώ μπορούμε να περπατήσουμε μέχρι τις Παγκόσμιες Θρησκείες και θα είμαστε και τουλάχιστον είκοσι λεπτά νωρίτερα.» απαντάει. Δόξα τον Θεό εγώ και ο Λίαμ έχουμε την ίδια λογική. Το μεγάλο χέρι του Χάρρυ αρχίζει να τρίβει τον ώμο μου και νιώθω απίστευτα.
«Εντάξει τέλεια, θα δω πόσο θα μου πάρει να πάω στην τάξη της γιόγκα. Είμαι αρκετά σίγουρη ότι θα είναι στην άλλη πλευρά της πανεπιστημιούπολης.» αναστενάζω.
«Ναι, νομίζω είναι...» ο Λίαμ σταματά όταν το κινητό μου τραβιέται από το αυτί μου. Γυρνάω για να δω τον Χάρρυ να πιέζει το κινητό μου στο αυτί του. Όταν σηκώνομαι προσπαθώ να του το πάρω αλλά κάνει μερικά βήματα πίσω.
«Δώσε μου το κινητό.» ψιθυρίζω αλλά κουνάει το κεφάλι αρνητικά.
«Λίαμ, η Τες θα σε ξαναπάρει.» λέει στο μικρό μικρόφωνο. Το ελεύθερο χέρι του πιάνει τον καρπό μου και με τραβά πιο κοντά του, η πλάτη μου ενάντια στο στήθος του. Δευτερόλεπτα περνάνε πριν πει, «Είναι απασχολημένη με κάτι άλλο.» Τα χείλη του ακουμπάνε τον λαιμό μου και ανατριχιάζω. Oh.
«Σταμάτα να είσαι ενοχλητικός, εσείς οι δυο πρέπει να πάρετε φάρμακα.» ο Χάρρυ λέει και κλείνει το τηλέφωνο πριν αφήσει το κινητό στο γραφείο.
«Γιατί το έκανες αυτό, δεν έχω σχεδόν καθόλου χρόνο να ετοιμάσω τα πράγμα μου.» λέω, η φωνή μου με προδίδει όταν γλύφει και ρουφάει το δέρμα του λαιμού μου.
«Πρέπει να χαλαρώσεις μωρό μου.»
«Δεν μπορώ, έχω τόσα να κάνω.»
«Μπορώ να σε βοηθήσω.» η φωνή του είναι αργή, πιο αργή από ότι συνήθως. Το κράτημα στους γοφούς μου σφίγγει όταν τοποθετεί το άλλο του χέρι πάνω από το στήθος μου για να με κρατήσει σταθερή.
«Θυμάσαι όταν σου έβαλα δάχτυλο μπροστά στο καθρέφτη και σε έκανα να βλέπεις τον εαυτό σου ενώ τέλειωνες;» ρωτάει.
«Ναι.» καταπίνω.
«Αυτό είχε πλάκα δεν είχε;» λέει. Ένα ζεστό κύμα διαπερνά το σώμα μου με τι λέξεις του. Όχι ζεστό κύμα. Φωτιά.
«Μπορώ να σου δείξω πώς να αγγίζεις τον εαυτό σου όπως σε αγγίζω εγώ.» πιπιλά άγρια το δέρμα μου.
«Ττ...ι;» η λέξη βγαίνει μισή γιατί έχω πλέον μετατραπεί σε μια ηλεκτρική μπάλα.
«Θες;» Η βρώμικη ιδέα ακούγεται κάπως ελκυστική αλλά υπερβολικά ντροπιαστική για να την παραδεχτώ.
«Θα εκλάβω την σιωπή σου ως ναι.» λέει και αφήνει την μέση μου αλλά πιάνει το χέρι μου. Μένω σιωπηλή, επεξεργάζοντας νευρικά τις λέξεις του στο μυαλό μου. Αυτό είναι υπερβολικά ντροπιαστικό και δεν είμαι σίγουρη για το πως νιώθω. Με οδηγεί στο κρεβάτι και με σπρώχνει ελαφρά στο μαλακό στρώμα. Ανεβαίνει πάνω μου και ανοίγει τα πόδια μου. Βοηθώ τον Χάρρυ βγάζοντας τα ρούχα μου και αφήνει ένα φιλί στο μπούτι μου πριν βγάλει το σλιπάκι μου.