Ευτυχώς δεν έχει χιονίσει εδώ και τρεις ημέρες, η μόνη απόδειξη της χιονόπτωσης από τις προηγούμενες ημέρες είναι η μαύρη λάσπη που βρωμίζει τις άκρες του πεζοδρομίου. Κοιτάζω έξω από το μεγάλο γυάλινο παράθυρο στην είσοδο της εταιρείας Βάνς όσο περιμένω υπομονετικά τον Χάρρυ να έρθει να με πάρει από την δουλειά.
Παρόλο την ενόχληση μου επέμενε να με οδηγεί στην δουλειά μου κάθε μέρα αφότου είχαμε καυγαδίσει για τον Τρέβορ. Είμαι ακόμη έκπληκτη από το πώς κατάφερα να τον ηρεμήσω με τον τρόπο μου, Δεν ήξερα τι θα έκανα εάν όντως χτυπούσε τον Τρέβορ στο γραφείο, η Κίμπερλι θα αναγκαζόταν να καλέσει την ασφάλεια και ο Χάρρυ σίγουρα θα είχε συλληφθεί.
Ο Χάρρυ θα έπρεπε να είναι εδώ στις 4μιση και τώρα έχει πάει 5 και τέταρτο. Σχεδόν όλοι έχουν φύγει και πολλά άτομα προσφέρθηκαν να με γυρίσουν σπίτι, μαζί τους και ο Τρέβορ που έχει κρατήσει τις αποστάσεις του από εμένα, από την ημέρα που ο Χάρρυ δημιούργησε σκηνή μπροστά του. Δεν θέλω τα πράγματα να είναι περίεργα μεταξύ μας και θα ήθελα να παραμείνουμε φίλοι, παρόλο που ο Χάρρυ με διέταξε να μείνω μακριά του. Επιτέλους το αμάξι του Χάρρυ φτάνει στο χώρο στάθμευσης και βγαίνω έξω στον κρύο αέρα. Είναι πιο ζεστά σήμερα απ' ότι συνήθως, ο λαμπρός ήλιος να δίνει μια μικρή αίσθηση ζεστασιάς αλλά δεν είναι αρκετή.
«Συγγνώμη που άργησα, με πήρε ο ύπνος.» Μου λέει με το που μπαίνω στο αμάξι...
«Δεν πειράζει.» Τον διαβεβαιώνω και κοιτάζω έξω στο παράθυρο. Είμαι ελαφρώς νευρική για την παραμονή Πρωτοχρονιάς απόψε και δεν θέλω να μαλώσω με τον Χάρρυ, είμαι ήδη αγχωμένη για σήμερα. Δεν έχουμε ακόμη αποφασίσει τι θα κάνουμε ακριβώς και αυτό με τρελαίνει, θέλω να μάθω τις λεπτομέρειες και να έχω όλη την νύχτα προγραμματισμένη.
Βρισκόμουν σε δίλημμα να απαντήσω ή όχι στα μηνύματα που μου έστειλε η Στεφ τις τελευταίες ημέρες. Ένα μέρος του εαυτού μου θέλει πολύ να την δει, να της δείξει και σε αυτήν και σε όλους ότι δεν με έσπασαν, με εξευτέλισαν ναι, αλλά είμαι δυνατότερη απ' ότι νομίζουν. Και με όλα αυτά, το άλλο μισό του εαυτού μου νομίζει ότι θα είναι εξαιρετικά αμήχανα να δω και πάλι το γκρούπ με τους φίλους του Χάρρυ. Γνωρίζω ότι μάλλον θα νομίζουν ότι είμαι ηλίθια που τα ξαναβρήκα με το Χάρρυ.
Δεν θα ξέρω πώς να συμπεριφερθώ με τον Χάρρυ γύρω τους και ειλικρινά φοβάμαι ότι όλα θα είναι διαφορετικά τώρα που δεν θα είμαστε πλέον στην δική μας μικρή φούσκα. Τι θα γίνει εάν με αγνοήσει όλη την ώρα ή εάν η Μόλλυ είναι εκεί? Το αίμα μου βράζει στην σκέψη αυτή.
«Είσαι θυμωμένη μαζί μου;» Ο Χάρρυ με ρωτάει και επανέρχομαι από τις πικρές μου σκέψεις για την Μόλλυ.
«Όχι, δεν είναι κάτι σπουδαίο.» Του λέω. Το χέρι του μετακινείται από το τιμόνι στο μπούτι μου και απαλά με ζουλάει.
«Που θέλεις να πάμε;» Με ρωτάει. Είχα αναφέρει νωρίτερα ότι χρειαζόμουν κάτι να βάλω για απόψε, άσχετα από το που θα πάμε, κάτι πρέπει να φορέσω.
«Το εμπορικό είναι μια χαρά. Πρέπει να αποφασίσουμε που θα πάμε για να ξέρω τι να αγοράσω.»
«Θέλεις να πάμε να κάνουμε παρέα με τους άλλους ή να βγούμε μόνο οι δύο μας; Εγώ ακόμη επιμένω να μείνουμε μέσα.»
«Δεν θέλω να μείνω μέσα, πάντα σπίτι καθόμαστε.» Χαμογελάω. Μου αρέσει να κάθομαι σπίτι με τον Χάρρυ αλλά συνήθιζε να βγαίνει έξω όλη την ώρα, καθημερινά και μερικές φορές ανησυχώ ότι εάν τον κρατήσω σπίτι υπερβολικά πολύ θα βαρεθεί μαζί μου.
Όταν φτάνουμε στο εμπορικό ο Χάρρυ με αφήνει στην είσοδο του Macy και βιάζομαι να μπω μέσα. Όταν με ακολουθεί μέσα κοντά στις ατέλειωτες κρεμάστρες με φορέματα, κρατάω ήδη τρία πάνω στα χέρια μου.
«Τι είναι αυτό;» Ο Χάρρυ τρίβει την μύτη του βλέποντας το καναρινί- κίτρινο φόρεμα στην κορυφή.
«Ένα φόρεμα, Δεν σου αρέσει;»
«Όχι αυτό το χρώμα είναι απαίσιο» Μου λέει.
«Κάθε χρώμα το βρίσκεις απαίσιο, εκτός από το μαύρο φυσικά.» Ανασηκώνει τους ώμους στην αληθή πρόταση μου και περνάει τα δάχτυλά του στο ύφασμα από το χρυσό φόρεμα, που βρίσκεται από κάτω.
«Μου αρέσει αυτό.» Απαντά.
«Σοβαρά; Αυτό είναι για το οποίο δεν ήμουν σίγουρη. Δεν θέλω να ξεχωρίζω, ξέρεις από το πλήθος.»
«Και δεν θα ξεχώριζες με το κίτρινο που διάλεξες προηγουμένως;» Ανασηκώνει το φρύδι. Έχει ένα δίκιο. Τοποθετώ πίσω στην κρεμάστρα το κίτρινο.
«Τι λες για αυτό;» Τον ρωτάω, κρατώντας ψηλά ένα άσπρο στράπλες φόρεμα.
«Πρέπει να τα δοκιμάσεις.» Μου προτείνει με ένα πονηρό χαμόγελο.
«Διεστραμμένε.» Τον πειράζω.
«Πάντα.» Χαμογελά πονηρά και πάλι και με ακολουθεί στο δοκιμαστήριο.
«Δεν έρχεσαι εδώ μέσα.» Τον μαλώνω και κλείνω την πόρτα για να τον καθυστερήσω, αφήνοντας μόνο λίγο χώρο για να φαίνεται το κεφάλι μου. Σουφρώνει τα χείλη του προτού καθίσει στο μαύρο δερμάτινο καναπέ έξω από το δοκιμαστήριο.
«Θέλω να δω το καθένα ξεχωριστά» Λέει καθώς κλείνω την πόρτα περαιτέρω.
«Κάνε ησυχία.» Τον ακούω να ξεκαρδίζεται και θέλω να ανοίξω την πόρτα μόνο και μόνο να τον δω να γελά αλλά δεν το κάνω.
Φοράω το άσπρο στράπλες φόρεμα πρώτα και δυσκολεύομαι να το κουμπώσω πίσω, είναι στενό. Πολύ στενό και κοντό, πολύ κοντό. Επιτέλους καταφέρνω να κουμπώσω το λεπτό ύφασμα και το τραβάω λίγο προς τα κάτω προτού ανοίξω την πόρτα του δοκιμαστηρίου.
«Χάρρυ;» Σχεδόν ψιθυρίζω.
«Θεέ μου» Πρακτικά αναστενάζει όταν γυρίζει στην γωνία και με αντιλαμβάνεται, κοιτώντας το ελάχιστο φόρεμα που με καλύπτει.
«Είναι κοντό» Κοκκινίζω.
«Ναι, δεν το παίρνεις αυτό.» Μου λέει καθώς τα μάτια του σκανάρουν το σώμα μου.
«Εάν το θέλω θα το πάρω.» Του λέω, υπενθυμίζοντας του ότι δεν θα μου λέει τι να φοράω. Με αγριοκοιτάζει για μια στιγμή προτού μιλήσει.
«Το ξέρω... απλώς εννοούσα δεν θα έπρεπε. Είναι πολύ αποκαλυπτικό για το γούστο σου.»
«Αυτό σκέφτηκα και εγώ» Μουρμουρίζω και κοιτάζω τον ολόσωμο καθρέφτη.
«Είναι απίστευτα σέξι όμως» Ο Χάρρυ χαμογελά πονηρά.
«Επόμενο» Του λέω και ξαναμπαίνω στο δοκιμαστήριο.
Το χρυσό φόρεμα είναι σαν μετάξι επάνω στο δέρμα μου παρόλο που όλο το φόρεμα καλύπτεται από μικρές χρυσές πούλιες. Το μήκος του φορέματος έρχεται μέχρι το μέσο των μηρών μου και τα μανίκια είναι κοντά. Αυτό μου ταιριάζει περισσότερο, μόνο πιο ριψοκίνδυνο απ' ότι συνήθως. Τα μανίκια δίνουν την εντύπωση ότι το φόρεμα είναι συντηρητικό, αλλά ο τρόπος που το ύφασμα κρέμεται στο σώμα μου και το κοντό μήκος του μαρτυρούν το αντίθετο.
«Τες» Ο Χάρρυ γκρινιάζει ανυπόμονα έξω από την πόρτα. Την ανοίγω και η έκφραση του κάνει την καρδία μου να λιώνει.
«Χριστέ μου» Ξεροκαταπίνει.
«Σου αρέσει;» Μασάω το κάτω χείλος μου. Νιώθω αρκετή αυτοπεποίθηση με αυτό το φόρεμα, ειδικά αφότου τα μάγουλα του Χάρρυ γίνονται ροζ και μετατοπίζει το βάρος του, μπρος-πίσω ανάμεσα στα πόδια του.
«Πάρα πολύ.» με κολακεύει. Αυτό είναι τόσο φυσιολογικό να κάνει ένα ζευγάρι, να δοκιμάζω ρούχα για εκείνον στο Macy's, νιώθω παράξενα και πολύ χαλαρά ταυτόχρονα. Είχα τρομοκρατηθεί λίγες ημέρες πριν όταν έμαθε για το δείπνο μου με τον Τρέβορ στο Σιάτλ.
«Θα το αγοράσω αυτό.» Του λέω. Αφού βρω ένα ζευγάρι χοντρά και αρκετά ψηλά μαύρα γοβάκια πάμε στο ταμείο. Ο Χάρρυ με ενοχλεί για να πληρώσει αλλά αρνούμαι να τον αφήσω, αυτή την φορά κερδίζω εγώ.
Σκουντάω το χέρι του αλλά αρπάζει τον καρπό μου προτού ακουμπήσω. Τα χείλη του δίνουν ένα απαλό φιλί στην παλάμη μου καθώς παίρνει το χέρι μου στο δικό του και με οδηγεί στο αμάξι. Το να κρατιόμαστε από το χέρι δημόσια δεν είναι κάτι που συνηθίζαμε, μόλις η σκέψη περνά από το μυαλό μου μάλλον το καταλαβαίνει και αφήνει πίσω το χέρι του. Ένα βήμα την φορά, υποθέτω.
«Πρέπει στα αλήθεια να αποφασίσουμε τι θα κάνουμε απόψε.» ο Χάρρυ μου λέει όταν επιστρέφουμε στο διαμέρισμα.
«Νομίζω θα πρέπει να βγούμε με τους φίλους σου.»
«Είσαι σίγουρη; Θα στείλω μήνυμα στο Νάιαλ τότε.»
«Εντάξει.» Τα νεύρα μου αρχίζουν να επιδρούν πάνω μου καθώς φαντάζομαι τις πιθανότητες για το πώς θα εξελιχθεί η νύχτα, αλλά δεν μπορούμε να κρυβόμαστε από τον κόσμο για πάντα. Πως θα συμπεριφερθεί ο Χάρρυ απέναντι στους παλιούς του φίλους θα δείξει στα αλήθεια πώς νιώθει για εμένα, για εμάς. Ο Χάρρυ περπατά στο σαλόνι για να στείλει στον Νάιαλ και πηγαίνω να κάνω ένα ντουζ. Ξυρίζω τα πόδια μου, τρεις φορές, παραμένοντας κάτω από το καυτό νερό μέχρι να γίνει χλιαρό.
«Τι σου είπε;» Τον ρωτάω, αβέβαιη για την απάντηση που θέλω να ακούσω.
«Είπε να τους συναντήσουμε στο σπίτι... το παλιό μου σπίτι της αδελφότητας.»
«Τι ώρα;»
«Στις εννέα.»Κοιτάζω το ρολόι, είναι ήδη επτά.
«Εντάξει, θα είμαι έτοιμη.»
Τοποθετώ το μεικ-απ και στεγνώνω γρήγορα τα μαλλιά μου. Τα κάνω μπούκλες και με ένα τσιμπιδάκι πιάνω πίσω τις τούφες μου ως συνήθως. Μοιάζω... καλή... βαρετή. Βαρετή. Η ίδια όπως είμαι πάντα. Πρέπει να δείξω καλύτερη από ποτέ για την επιστροφή μου. Αυτός είναι ο τρόπος μου να τους δείξω ότι δεν με επηρέασαν, Εάν η Μόλλυ είναι εκεί θα έχει σίγουρα ντυθεί για να τραβήξει την αντρική προσοχή, συμπεριλαμβανομένου και του Χάρρυ, και όσο και να την μισώ, είναι πανέμορφη. Με τα ροζ μαλλιά της να στριφογυρίζουν στο μυαλό μου, αρπάζω το μαύρο eyeliner και τραβάω μια χοντρή μαύρη γραμμή στην κορυφή της βλεφαρίδας, για μια φορά την πετυχαίνω ίσια. Κάνω το ίδιο και στο κάτω μέρος και προσθέτω ρουζ στα μάγουλά μου προτού βγάλω τα τσιμπιδάκια από τα μαλλιά μου και τα πετάξω στα σκουπίδια.
Γρήγορα σκύβω για να ξαναμαζέψω το τσιμπιδάκι από τον κάδο, εντάξει ίσως δεν είμαι έτοιμη να τα πετάξω ακόμη αλλά εν θα τα βάλω σήμερα. Βάζω κάτω το κεφάλι μου και περνώ τα δάχτυλα μέσα από τις σφιχτές μπούκλες μου. Η αντανάκλαση στον καθρέφτη με σοκάρει. Μοιάζει σαν να ανήκει σε ένα νυχτερινό κλαμπ, μοιάζει άγρια και... μπορώ να πω σέξι. Η τελευταία φορά που είχα βάλει τόσο μακιγιάζ ήταν όταν η Στεφ μου έκανε εκείνη την 'ανανέωση' και ο Χάρρυ με πείραζε γι αυτό. Αυτό μοιάζει χρόνια πριν. Αυτή την φορά, δείχνω καλύτερα.
«Είναι οχτώ και μισή Τες!» Ο Χάρρυ με προειδοποιεί από το σαλόνι.
Κοιτάζω μια τελευταία φορά στον καθρέφτη και παίρνω μια βαθιά ανάσα προτού πάω γρήγορα στην κρεβατοκάμαρα να ντυθώ πριν με δει ο Χάρρυ. Εάν νομίζει ότι δείχνω άσχημη? Την τελευταία φορά δεν τον ένοιαζε για το ανανεωμένο μου λουκ. Απομακρύνω τις αμφιβολίες μου και βάζω το φόρεμά μου το κουμπώνω και ανεβαίνω στις γόβες μου. Ίσως να έβαλα καλσόν? Όχι. Πρέπει να ηρεμήσω και να μην το πολυσκέφτομαι.
«Τέσσα στα αλήθεια πρέπει να....» Η Φωνή του Χάρρυ σταματά στην μέση της πρότασης.
«Δείχνω...» Ξεκινάω να πω αλλά με διακόπτει.
«Ναι, φυσικά και ναι.» Σχεδόν γρυλίζει.
«Δεν νομίζεις ότι είναι υπερβολικό, ξέρεις το μακιγιάζ;»
«Όχι, είναι εμ... ωραίο, εννοώ.. σου πηγαίνει.» Τραυλίζει. Προσπαθώ να μην γελάσω που έχει χάσει τα λόγια του, κάτι που δεν του συμβαίνει ποτέ.
«Ας πηγαίνουμε... πρέπει να πάμε τώρα αλλιώς δεν θα καταφέρουμε να βγούμε από το διαμέρισμα.» Μουρμουρίζει. Η αντίδραση του μου ανέβασε και άλλο την αυτοπεποίθηση. Ξέρω ότι δεν θα έπρεπε, αλλά συνέβη. Μοιάζει αψεγάδιαστος στο σύνηθες μαύρο μπλουζάκι του και μαύρο τζιν του. Τα μαύρα converse που φοράει του πηγαίνουν πολύ.
Η οδήγηση στο σπίτι της παλιάς αδελφότητας του Χάρρυ είναι αγχωτική και οι δύο μας σιωπηλοί. Οι The Fray σιγανά τραγουδούν από το cd για συγχώρηση καθώς παρκάρουμε στο σπίτι που φαίνεται γεμάτο κόσμο. Αναμνήσεις, κυρίως κακές έρχονται στο μυαλό μου, αλλά τις βάζω πίσω μου. Ο Χάρρυ και εγώ είμαστε σε σχέση τώρα, μια αληθινή σχέση, οπότε θα'ναι διαφορετικός τώρα. Σωστά;
Παραμένει κοντά μου καθώς περπατάμε μέσα από τον καπνό στο σαλόνι. Κόκκινα ποτήρια αμέσως τοποθετούνται στα χέρια μας αλλά ο Χάρρυ αμέσως τα ξεφορτώνεται μαζί και το δικό μου . Πάω να το πάρω πίσω και κατσουφιάζει.
«Δεν νομίζω ότι πρέπει να πιούμε απόψε.» Μου λέει.
«Δεν νομίζω ότι εσύ πρέπει να πιεις αλλά εγώ το χρειάζομαι» Του λέω και το εννοώ.
«Εντάξει, μόνο ένα.» Με προειδοποιεί και μου δίνει πίσω το ποτήρι από τον πάγκο.
«Στάιλς!» Μια γνώριμη φωνή καλεί.
Ο Νάιαλ εμφανίζεται στην κουζίνα και ακουμπά τον Χάρρυ στον ώμο, δίνοντας μου ένα χαμόγελο. Είναι τόσο ελκυστικός. Προσπαθώ να τον φανταστώ πως θα ήταν χωρίς τατουάζ και σκουλαρίκια, αλλά δεν μπορώ.
«Ουάου, Τέσσα δείχνεις... διαφορετική» Μου λέει.
Ο Χάρρυ στριφογυρίζει τα μάτια του και παίρνει το ποτό από τα χέρια μου για να πιει μια γουλιά. Θέλω να του το πάρω πίσω, αλλά δεν θέλω να προκαλέσω σκηνή. Ένα ποτό δεν βλάπτει.
«Βρε...βρε.. βρε.. λοιπόν κοίτα ποιος ήρθε» Μια γυναικεία φωνή λέει.
«Υπέροχα» Ο Χάρρυ γκρινιάζει καθώς η τσούλα με τα ροζ μαλλιά περπατά προς το μέρος μας.