Harry's POV
«Σοβαρά τώρα;» φωνάζω, τα χέρια μου σηκωμένα στον αέρα κάπως δραματικά. Το στόμα της Τέσσα ανοίγει αλλά δεν λέει τίποτα καθώς κοιτάει τον ηλίθιο τον Τρέβορ και μετά πίσω σε εμένα. Γαμώτο Τέσσα. Θυμός με διαπερνά και αρχίζω να φαντάζομαι τους αμέτρητους τρόπους με τους οποίους μπορώ να τον δείρω.
«Εγώ πάω να μιλήσω στον Κρίστιαν.» ο Τρέβορ λέει ήρεμα πριν φύγει. Αρπάζω το μανίκι του και τα μάτια του γουρλώνουν. Κοιτάει την Τέσσα σαν να περιμένει να τον σώσει. Δεν έχεις καμία ελπίδα, κόπανε.
«Χάρρυ, σε παρακαλώ.» η Τέσσα κλαψουρίζει. Το χρώμα έχει αρχίσει να εξαφανίζεται από το πρόσωπο του καθώς σφίγγω την γροθιά μου στο ακριβό του κοστούμι.
«Σε παρακαλώ Χάρρυ, όχι εδώ.» εκείνη παρακαλάει. Θέλω απεγνωσμένα να την αγνοήσω, να χτυπήσω το κεφάλι του στον τοίχο αλλά το βλέμμα στο πρόσωπο της με σταματά. Τον αφήνω και απομακρύνεται αφού πρώτα φτιάξει το μανίκι του.
«Φύγε από εδώ.» λέω καθώς φεύγει γρήγορα από τον διάδρομο.
«Χάρρυ...»
«Σοβαρά Τέσσα; Πρέπει να μου κάνεις πλάκα.» λέω. Όταν κοιτάω την Κίμπερλυ σηκώνει τα χέρια της ηττημένη πριν πάρει έναν φάκελο από το γραφείο της και μας αφήσει μόνους. Καλή ιδέα. Η Τέσσα την κοιτάει απειλητικά και σχεδόν γελάω.
«Απλά φάγαμε μεσημεριανό μαζί Χάρρυ, αυτό είναι όλο.» η Τέσσα υπερασπίζεται τον εαυτό της και περπατάει προς το γραφείο της. Την ακολουθώ και κλείνω την πόρτα κλειδώνοντας την, μόλις είμαστε και οι δυο μέσα.
«Μεσημεριανό, αυτό είναι όλο; Ποιο κομμάτι του μείνε μακριά του δεν καταλαβαίνεις.» λέω αμέσως.
«Μην μου μιλάς σαν να είμαι παιδί.»
«Σταμάτα να φέρεσαι σαν ένα τότε.»
«Πως φέρομαι σαν παιδί; Πήγα για μεσημεριανό με έναν συνάδερφο.» βάζει τα χέρια της στη μέση της ενοχλημένη.
«Έναν συνάδερφο που σου είπα να μείνεις μακριά του.» υψώνω την φωνή μου.
«Πρέπει να κάνεις ησυχία. Εδώ είναι η δουλειά μου.»
«Πρακτική.» την διορθώνω.
«Τι;»
«Δεν είσαι κανονική υπάλληλος, απλά εκπαιδευόμενη.» της υπενθυμίζω σκληρά.
«Γυρίσαμε πίσω σε αυτό τότε;» στεναχώρια καταλαμβάνει το πρόσωπο της.
«Πίσω σε ποιο; Στο να σου υπενθυμίζω να μην υπερηφανεύεσαι για τα κατορθώματα σου;»
«Αλήθεια τώρα;» με προκαλεί. Σφίγγω το σαγόνι μου και κοιτάω επίμονα την ξεροκέφαλη... κοπέλα μου. Ξέρω ότι αν συνεχίσω θα γίνω υπερβολικά κακός και προσπαθώ να μην ξεπεράσω το όριο αλλά είμαι τόσο νευριασμένος.
«Γιατί είσαι καν εδώ;» ρωτάει και κάθεται στην καρέκλα πίσω από το γραφείο της.
«Ήρθα να σε πάω για μεσημεριανό για να μην έβγαινες έξω στο χιόνι αλλά φαίνεται ότι ήσουν μια χαρά και χωρίς εμένα.» γρυλίζω.
«Δεν είναι τόσο σημαντικό, πήγαμε να φάμε και γυρίσαμε αμέσως. Πρέπει να σταματήσεις την τόση ζήλια.»
«Ζήλια; Αυτό νομίζεις ότι είναι;» χλευάζω.
«Τι άλλο θα μπορούσε να είναι.»
«Δεν είναι ζήλια.» λέω ξανά. Φυσικά και είναι ζήλια. Και φόβος όμως δεν πρόκειται να το παραδεχτώ.
«Ναι είναι.» λέει μέσα από τα δόντια της.
«Γαμώτο, δεν είναι. Έχει να κάνει με εσένα... να περνάς χρόνο μαζί του αφού σου είπα κατά λέξη ότι δεν σε ήθελα κοντά του.»
«Πόσες φορές πρέπει να σου πω να σταματήσεις να με διατάζεις έτσι? Δεν έκανα τίποτα κακό, ούτε που συνέβη τίποτα.»
«Σίγουρα.» στριφογυρίζω τα μάτια μου.
«Είμαι σίγουρη ότι πήρε το μήνυμα αφού προσπάθησε να...» σταματάει στη μέση της πρότασης και καλύπτει το στόμα της με τα χέρια της. Η καρδιά μου χτυπά τόσο δυνατά που νομίζω ότι θα βγει από το στήθος μου. Τι στο καλό προσπάθησε;
«Προσπάθησε... να... τι;» λέω αργά, ο τόνος της φωνής μου στέλνοντας ένα φανερό ρεύμα κατά μήκος της σπονδυλικής της στήλης.
«Τίποτα.» ψεύδεται. Η όραση μου αρχίζει να θολώνει και τα βλέπω όλα κόκκινα.
«Πες μου... τώρα.» απαιτώ.
Tessa's POV
Κουνάω το κεφάλι μου και κάνω μερικά βήματα πίσω. Ξέρω ότι κάνω λάθος αυτή τη φορά. Απαίτησα ειλικρίνεια από τον Χάρρυ και αρνούμαι να του πω για το ραντεβού μου με τον Τρέβορ και την προσπάθεια του να με φιλήσει παρά τα όσα μου εξομολογήθηκε. Δεν μου αρέσει το πώς νιώθω, το πώς εγώ έχω άδικο ενώ εκείνος έχει δίκιο, περισσότερο τουλάχιστον. Δεν θέλω να νομίζει ότι με ελέγχει αλλά έπρεπε να του είχα πει για το ραντεβού μου με τον Τρέβορ όταν έγινε. Ήμουν τόσο σκληρή μαζί του που μου έλεγε ψέματα ενώ εγώ έκανα ακριβώς το ίδιο.
«Τέσσα σου το ορκίζομαι αν δεν μου πεις τώρα θα βγω από αυτό το γραφείο και θα πάω να τον βρω, και σε διαβεβαιώνω ότι θα μου πει.» απειλεί. Η εικόνα του Χάρρυ να χτυπάει τον Τρέβορ ενώ εκείνος βρίσκεται στο πάτωμα παίζει συνεχόμενα στο μυαλό μου καθώς ο Χάρρυ κατευθύνεται προς την πόρτα.
«Εντάξει! Εντάξει! Απλά έλα εδώ.» πανικοβάλλομαι και σηκώνομαι από την καρέκλα μου. Το χέρι του αφήνει το πόμολο της πόρτας και με κοιτάει επίμονα ενώ περιμένει μια απάντηση. Σκέφτομαι να πω ψέματα ξανά αλλά ξέρω ότι αυτό απλά θα κάνει τα πράγματα χειρότερα.
Harry's POV
«Τώρα.» λέω απειλητικά.
«Μπορεί να πήγα για δείπνο μαζί του.» λέει με τσιριχτή φωνή. Τι;
«Μπορεί; Τι στο καλό σημαίνει αυτό;»
«Πήγα... οκ πήγα δείπνο μαζί του στο Σιάτλ.» δείχνει τρομαγμένη. Θα έπρεπε να είναι, γαμώτο όχι δεν θα'πρεπε. Δεν θέλω να με φοβάται. Παλεύω μέσα μου να μην δώσω μπουνιά στον τοίχο.
«Γιατί;» αναπνέω. Μέσα σε όλα πράγματα που περίμενα να μου πει αυτό δεν πέρασε από το μυαλό μου. Περίμενα να μου πει ότι προσπάθησε να της την πέσει, ότι προσπάθησε να της ζητήσει να βγουν, ότι προσπάθησε να την φιλήσει. Δεν είχα ιδέα ότι αυτό που θα μου αποκάλυπτε θα ήταν κάτι που έκανε εκείνη, εθελοντικά με τον Τρέβορ.
«Μου ζήτησε να βγούμε και ήμουν απλά τόσο θυμωμένη μαζί σου.» λέει, το κάτω χείλος της τρέμει.
«Πως ήταν;» περπατάω μπρος πίσω στο μικρό δωμάτιο τραβώντας τα μαλλιά μου σαν ψυχοπαθής αλλά αυτό φαίνεται να είναι καλύτερη επιλογή σε σύγκριση με το να σπάσω οτιδήποτε υπάρχει σε αυτό το δωμάτιο.
«Τι;»
«Πως ήταν Τέσσα; Πέρασες καλά;» γρυλίζω. Ξαφνιάζομαι που βρίσκω τον εαυτό μου περισσότερο... συγχυσμένο παρά θυμωμένο. Συγχυσμένο γιατί έτρεξε σε αυτόν όταν δεν ήθελε εμένα, συγχυσμένο γιατί είναι για αυτήν όλα όσα δεν θα μπορέσω εγώ να γίνω. Έχουν περισσότερα κοινά, θα τα πήγαινε καλά με την μητέρα της, δεν θα την πλήγωνε όπως την πλήγωσα εγώ, θα μπορούσε να της δώσει την ζωή που χρειάζεται και της αξίζει.
«Χάρρυ...»
«Πες μου.»
«Δεν πέρασα καλά.» λέει. Το ξέρω ότι λέει ψέματα.
«Θέλω λεπτομέρειες.»
«Χάρρυ...»
«Σταμάτα τα Χάρρυ! Πες τα μου όλα τώρα!» φωνάζω. Πετάγεται από φόβο αλλά παραμένει σταθερή λίγα μέτρα μακριά.
«Όχι.»
«Αυτό είναι ειρωνικό ξέρεις περιμένεις από εμένα την αλήθεια και υποκρίνεσαι ότι είσαι ένας τέλειος άγγελος όταν στην πραγματικότητα είσαι όσο κακιά όσο και εγώ.» φωνάζω.
«Το να βγω ραντεβού με κάποιον ενώ δεν ήμασταν καν μαζί δεν έχει καμία σχέση με όσα έκανες εσύ!» φωνάζει και εκείνη. Το πρόσωπο της είναι κόκκινο από θυμό και θέλω να πετάξω κάτι στην άλλη πλευρά του δωματίου.
«Πες μου τις λεπτομέρειες τώρα ή θα φύγω.» απειλώ, χωρίς να το εννοώ. Ένα πράγμα που δεν θα μπορούσα να κάνω είναι να την αφήσω.
«Καλά! Θες τις λεπτομέρειες; Πήγαμε για δείπνο και περάσαμε καλά.»
«Μετά...» κατσουφιάζω. Έχω αποφασίσει ότι θα πάω να τον βρω αφού φύγω από εδώ και θα τον κάνω να με παρακαλάει να μην του σπάσω τα κόκαλα.
«Μετά τίποτα... προσπάθησε να με φιλήσει αλλά του είπα ότι δεν ήμουν έτοιμη και το αποδέχτηκε. Αυτό, τίποτα άλλο.» λέει.
«Σε άγγιξε?;φωνάζω.
«Όχι, λοιπόν τα χέρια του ήταν στη μέση μου αλλά δεν έκανε τίποτα άλλο.» Προσπάθησε να την φιλήσει. Ο βλάκας ο Τρέβορ είχε τα χέρια του πάνω στην Τέσσα μου και προσπάθησε να την φιλήσει.
«Δεν τον θέλω Χάρρυ, θέλω μόνο εσένα. Γιατί δεν μπορείς να το δεις αυτό?» ρωτάει, τα μάτια της αρχίζουν να υγραίνουν και τα μικρά της χέρια είναι γροθιές στο πλάι της.
«Ίσως επειδή βγήκες ένα χαζό ραντεβού με έναν άλλον.» απαντάω αμέσως.
«Και εσύ βγήκες με κάποια! Έκανες ακριβώς το ίδιο πράγμα.»
«Όχι, εγώ βγήκα με κάποια που σου έμοιαζε. Ενώ εσύ με το ακριβώς αντίθετο μου.»
«Αυτό είναι έτσι; Αυτό δεν έχει να κάνει με τον Τρέβορ , έχει να κάνει με την παράνοια σου ότι θα θέλω κάποιον σαν αυτόν... σαν εμένα.» μου φωνάζει θυμωμένα.
«Όχι δεν είναι αυτό!»
«Ναι είναι! Και σταμάτα να φωνάζεις, υπάρχουν και άλλοι άνθρωποι εδώ!» φωνάζει πιο δυνατά από εμένα.
«Γιατί δεν τον φίλησες;»
«Γιατί δεν ήθελα. Σκεφτόμουν εσένα όλη την ώρα.» λέει.
«Σίγουρα.»
«Αλήθεια, κάθε φορά που έλεγε κάτι σκεφτόμουν πως θα το έλεγες εσύ, τι θα έκανες εσύ.» τα λόγια της με ηρεμούν λίγο αλλά είμαι ακόμα ενοχλημένος.
«Έλα εδώ.» απλώνει το χέρι της για να την πλησιάσω.
«Όχι.» γρυλίζω.
«Παρακαλώ;» παρακαλάει και στριφογυρίζω τα μάτια μου στην έλλειψη αυτοελέγχου καθώς περπατάω προς το μέρος της. Στηρίζεται στο γραφείο και με τραβάει να σταθώ μπροστά της.
«Θέλω μόνο εσένα Χάρρυ, σε αγαπάω και δεν θέλω να είμαι με κανέναν άλλον, μόνο με εσένα.» με κοιτάει τόσο έντονα που στρέφω το βλέμμα μου αλλού.
«Έπρεπε να μου το είχες πει.» προσπαθώ να κρατήσω τον θυμό μου αλλά μπορώ να τον νιώσω να απομακρύνεται.
«Το ξέρω, συγνώμη. Με συγχωρείς;» κατσουφιάζει. Γαμώτο είναι καλή.
«Είμαι ακόμη νευριασμένος μαζί σου και ακόμη θα τον δείρω.»
«Σε παρακαλώ όχι. Πρέπει να δουλεύω μαζί του και είναι ακίνδυνος. Αλήθεια. Εξάλλου, μετακομίζει στο Σιάτλ τον Μάρτιο.» λέει και πάγος κατακλύζει τις φλέβες μου.
«Αλήθεια;» προσπαθώ να παραμείνω ουδέτερος. Φυσικά και ο βλάκας ο Τρέβορ θα μετακόμιζε στο Σιάτλ, το μέρος στο οποίο θέλει να μετακομίσει η Τέσσα. Το μέρος στο οποίο δεν μετακομίζω και δεν πρόκειται ποτέ να μετακομίσω. Αναρωτιέμαι αν έχει σκεφτεί να πάει μαζί του; Όχι, δεν θα το έκανε. Θα το έκανε; Γαμώτο, δεν ξέρω.
«Ναι, άρα δεν θα είναι εδώ γύρω. Σε παρακαλώ απλά άφησε τον ήσυχο.» σφίγγει τα χέρια μου και κοιτάω κάτω σε αυτήν.
«Εντάξει, γαμώτο εντάξει. Δεν θα τον αγγίξω.» αναστενάζω. Δεν μπορώ να πιστέψω ότι μόλις συμφώνησα να μην τον πειράξω αφού προσπάθησε να την φιλήσει.
«Ευχαριστώ, σ'αγαπώ τόσο πολύ.» λέει, τα μπλε-γκρι της μάτια κοιτάζουν τα δικά μου.
«Είμαι ακόμα θυμωμένος μαζί σου που μου το έκρυψες, και που δεν με άκουσες.»
«Ξέρω...» γλύφει το κάτω χείλος της.
«Άσε με να επανορθώσω;» ρωτάει με τρεμάμενη φωνή. Τι;
«Θέλω... θέλω να σου δείξω ότι αγαπάω μόνο εσένα.» τα μάγουλα της κοκκινίζουν και τα χέρια της κινούνται στην ζώνη μου ενώ σηκώνεται στις μύτες να με φιλήσει. Είμαι μπερδεμένος, νευριασμένος, και τρομερά φτιαγμένος και περνά την γλώσσα της από το κάτω χείλος μου. Βογκάω κατευθείαν και την σηκώνω στο γραφείο. Τα τρεμάμενα χέρια της παλεύουν με την ζώνη μου ξανά, αυτή τη φορά βγάζοντας την. Σηκώνω το κάτω μέρος της υπερβολικά μακριάς φούστας της ως το πάνω μέρος των γοφών της, ευγνώμων που δεν φοράει καλσόν σήμερα.
«Συγνώμη μωρό μου.» ανασαίνει ενάντια στον λαιμό μου, τυλίγοντας τα πόδια της γύρω από τους γοφούς μου. Βογκάω με τον τρόπο που οι λέξεις ακούγονται όταν βγαίνουν από τα γεμάτα χείλη της και λατρεύω την ξαφνική υπεροχή της καθώς παίρνει τον έλεγχο, κατεβάζοντας τον τζιν μου κάτω.
«Δεν είσαι;» ρωτάω, αναφερόμενος στην περίοδο της.
«Ναι... δεν είσαι.» κοκκινίζει και με παίρνει στα χέρια της. Ξεφυσάω και χαμογελάει καθώς κινείται αργά, πολύ αργά.
«Μην με πειράζεις.» βογκάω και κινεί το χέρι της γρηγορότερα καθώς πιπιλάει το δέρμα στον λαιμό μου. Αν αυτός είναι ο τρόπος της να επανορθώνει, τότε δέχομαι να κάνει χαζομάρες πιο συχνά. Αρκεί να μην περιλαμβάνουν εκείνη και κάποιον άλλον.
«Θέλω να σε πηδήξω.» τραβάω το κεφάλι της προς τα πίσω από τα μαλλιά της για να με κοιτάξει. Κουνάει το κεφάλι της αρνητικά και ένα ντροπαλό χαμόγελο εμφανίζεται.
«Ναι.»
«Δεν μπορούμε.» κοιτάει προς την πόρτα.
«Το έχουμε ξανακάνει.»
«Εννοώ... επειδή... ξέρεις.»
«Δεν είναι τόσο άσχημο.» ανασηκώνω του ώμους μου. Αλήθεια δεν είναι τόσο άσχημο όσο νομίζουν όλοι.
«Δεν θα... ξέρεις πάει παντού;»
«Όχι, τώρα σταμάτα να το σκέφτεσαι και σκύψε πάνω από το γραφείο.» διατάζω και τα μάτια της γουρλώνουν. Παρόλο που το παίζει ντροπαλή, οι κόρες των ματιών της έχουν διασταλεί, αφήνοντας με να καταλάβω πόσο πολύ το θέλει και εκείνη.
Το χέρι της παραμένει στη θέση του, κάνοντας αργές κινήσεις και ανοίγω τα πόδια της περισσότερο, ξεφορτώνοντας το εμπόδιο πριν απομακρύνω το χέρι της και βάλω το προφυλακτικό. Κατεβαίνει κάτω και σκύβει πάνω από το γραφείο, σηκώνοντας την φούστα της πάω από τον πισινό της. Γαμώτο αυτό και αν είναι το πιο σέξυ πράγμα που έχω δει σε όλη μου την ζωή, παρά τις συνθήκες.
Tessa's POV
Προσπαθώ να κρύψω την ντροπή μου καθώς γλιστράει μέσα μου, δεν αισθάνομαι διαφορετικά, μπορώ να πω ότι αισθάνομαι καλύτερα. Νιώθω ελαφρώς βρώμικη που το κάνω αυτό αλλά έχω κάνει πολλά πράγματα που δεν είχα σκεφτεί ποτέ πριν όταν πρόκειται για τον Χάρρυ. Περίμενα να μου φωνάξει, να προσπαθήσει να σκοτώσει τον Τρέβορ, ακόμα και να με χωρίσει αλλά για κάποιο λόγο κατέληξα σκυμμένη πάνω από το γραφείο μου. Δεν παραπονιέμαι.
Ένα χέρι του πιάνει σφιχτά τον γοφό μου ενώ το άλλο αρπάζει τα μαλλιά μου, μπαίνει μέσα μου αδίστακτα και καλύπτω το στόμα μου για να κρύψω τα βογκητά και τις προσπάθειες να ουρλιάξω. Ξέρω ότι αυτό θα τελειώσει γρήγορα, μπορώ να το καταλάβω από τον ανελέητο τρόπο που μπαίνει μέσα μου. Το κεφάλι μου αρχίζει να βουίζει, οι μύες μου τεντώνονται και τελειώνω, δαγκώνοντας το χέρι μου για να παραμείνω σιωπηλή.
«Μην... τον... πλησιάσεις... ξανά.» απαιτεί σιγανά αλλά σοβαρά καθώς οι κινήσεις του γίνονται ακατάστατες και τελειώνει πίσω μου.
«Εντάξει.» ανασαίνω, χωρίς να είμαι ολοκληρωτικά ειλικρινής αλλά δεν μπορώ να του αντιμιλήσω τώρα. Αφήνει ένα φιλί στη πλάτη μου, πάνω από τη μπλούζα μου καθώς σηκώνομαι, φτιάχνοντας τα ρούχα μου. Πρέπει να πάω τουαλέτα σε λίγο. Θεέ μου αυτό είναι περίεργο, δεν μπορώ να αρνηθώ ότι το απόλαυσα αλλά και πάλι ήταν περίεργο.
«Έτοιμη;» ρωτάει.
«Για ποιο πράγμα;» λέω, η αναπνοή μου ακόμα άστατη.
«Να πάμε σπίτι.»
«Δεν μπορώ να πάω σπίτι. Είναι μόλις δυο.» δείχνω το ρολόι στον τοίχο.
«Είναι εντάξει, θα μιλήσω στο αφεντικό σου αν χρειαστεί.» χαμογελάει.Στριφογυρίζω τα μάτια μου αλλά είμαι ευχαριστημένη που φαίνεται να έχει καλύτερη διάθεση.
«Πάρε στο γραφείο του ενώ βγαίνουμε έξω.» ο Χάρρυ λέει και παίρνει την τσάντα μου από το γραφείο.
«Μπορεί να θες να ξαναταπωθείς σύντομα.» χαμογελάει και τον χτυπάω στον ώμο.
«Σταμάτα να το λες αυτό!» φωνάζω και χαμογελάει.