«Νομίζω το δωμάτιο είναι αρκετά καθαρό.» ο Χάρρυ λέει ενώ βάζω τα παπούτσια του στην ντουλάπα.
«Αν δεν ήσουν τόσο ακατάστατος δεν θα καθάριζα τόσο πολύ.» σηκώνω το φρύδι μου.
«Σίγουρα. Και πάλι θα καθάριζες.» χαμογελάει και απλώνει το χέρι του για μένα.
«Αυτό που είπες σχετικά με το να μετακομίσεις πίσω στο Λονδίνο...το εννοούσες;» ρωτάω και με τραβάει στα πόδια του.
«Ναι;» απαντάει λες και δεν θα έπρεπε να με ξαφνιάζει.
«Πότε θα μου το έλεγες;»
«Δεν ξέρω... δεν το σκέφτηκα αυτό υποθέτω.» ανασηκώνει τους ώμους του.
«Εντάξει...λοιπόν εσύ έχεις μόνο δύο χρόνια μέχρι να τελειώσεις το κολέγιο ενώ εγώ έχω τρία.»
«Εντάξει;» προφανώς δεν καταλαβαίνει που το πηγαίνω.
«Οπότε θα πας απλά στην Αγγλία και εγώ θα μείνω εδώ; Και μετά τι;»
«Δεν ξέρω... η αλήθεια είναι ότι δεν έχω σκεφτεί το μέλλον τόσο πολύ.»
«Oh.» μάλλον είμαι η μόνη που σκέφτεται το μέλλον μας μαζί.
«Απλά θα έρθεις μαζί μου.»
«Δεν θέλω να μετακομίσω.»
«Ποτέ;»
«Μόνο στο Σιάτλ, έχω σχέδια. Πάντα σχεδίαζα να ζήσω στο Σιάτλ.»
«Τα σχέδια αλλάζουν.»
«Όχι τα δικά μου.»
«Εγώ δεν ήμουν μέρος του σχεδίου σου.» υπενθυμίζει.
«Το ξέρω... αλλά δεν θα μετακομίσω στην Αγγλία.»
«Ναι θα μετακομίσεις.» λέει και σηκώνομαι από τα πόδια του.
«Όχι, μιλάω σοβαρά. Δεν πρόκειται να μετακομίσω στην άλλη μεριά του κόσμου. Θα μετακομίσω στο Σιάτλ. Δεν πρόκειται να ξεριζώσω όλη μου τη ζωή για να μετακομίσω κάπου που δεν έχω ξαναπάει ποτέ.»
«Ποια ζωή; Δεν έχεις τίποτα ή κανέναν άλλον εδώ έτσι κι αλλιώς. Μόνο εμένα.»
«Η μητέρα μου είναι εδώ και ο... λοιπόν ο Νόα είναι εδώ.»
«Ο Νόα;» ξεφυσά.
«Ναι... είναι ο μόνος άνθρωπος που έχω σαν οικογένεια εκτός από την μητέρα μου.»
«Εσύ και η μαμά σου δεν τα πάτε καλά και δεν πρόκειται να τον δεις ούτως ή άλλως.» απειλεί. Επιλέγω να μην τσακωθώ για το θέμα του Νόα αυτή τη στιγμή.
«Αυτό δεν σημαίνει ότι απλά θα μετακομίσω κάπου μακριά... δεν θέλω να μετακομίσω. Γιατί απλά υποθέτεις ότι εγώ θα είμαι αυτή που θα μετακομίσει, και μάλιστα τόσο εύκολα;»
«Γιατί εγώ δεν είμαι Αμερικανός, δεν πρόκειται να μείνω εδώ για πάντα.»
«Λοιπόν εγώ είμαι Αμερικανίδα και δεν θέλω να φύγω από δω για κανέναν λόγο.»
«Για κανέναν λόγο; Το να είσαι μαζί μου δεν είναι λόγος;» σηκώνεται και αυτός, η φωνή του πιο δυνατή από πριν.
«Δεν είναι ένας λόγος για να αφήσω όλα όσα ξέρω. Δεν μου αρέσει που απλά υποθέτεις ότι εγώ θα είμαι αυτή που θα μετακομίσει όταν εσύ δεν σκέφτεσαι καν να μείνεις εδώ.»
«Έχεις δίκιο.»
«Ευχαριστώ!» περνώ τα δάχτυλα μου από τα μαλλιά μου.
«Άσε με τελειώσω... θα έλεγα ότι έχεις δίκιο γιατί δεν πρόκειται να σκεφτώ να μείνω εδώ.»
«Wow.» για κάποιο λόγο ήξερα ότι η συζήτηση θα έπαιρνε αυτό το δρόμο, ήξερα ότι θα προσπαθούσε να τελειώσει την κουβέντα αποφασίζοντας εκείνος όμως δεν είμαι πια η κοπέλα που γνώρισε.
«Ακόμα και αν μετακόμιζα μαζί σου, έχω ακόμα έναν χρόνο παραπάνω από σένα πριν αποφοιτήσω.»
«Πρέπει στα αλήθεια να το συζητήσουμε αυτό τώρα; Σήμερα ήταν μια χάλια μέρα και δεν θέλω να τσακωθώ μαζί σου.» λέει.
«Δεν χρειάζεται να τσακωθούμε, μπορούμε να το συζητήσουμε σαν ενήλικες.»
«Λοιπόν μπορούμε σε παρακαλώ να μιλήσουμε για αυτό αύριο, Χριστέ μου δεν μιλάμε για γάμο εδώ πέρα.» Συμφωνώ μαζί του αλλά δεν μπορώ να αγνοήσω την μικρή ενόχληση από την απόρριψη του.
«Το ξέρω αυτό.» απαντάω νευρικά.
«Χάρρυ! Τέσσα!» η Αν μας φωνάζει.
«Δόξα τον Θεό.» λέει και βγαίνει από το δωμάτιο. Περάσαμε το υπόλοιπο των Χριστουγέννων βλέποντας τηλεόραση με την Αν. Με πιάνει ο ύπνος στον καναπέ και ξυπνάω όταν ο Χάρρυ σκουντάει τον ώμο μου πριν με σηκώσει και με κουβαλήσει στο δωμάτιο.
«Έχω βάλει το ξυπνητήρι μου.» του λέω πριν γυρίσω την πλάτη μου σε αυτόν, τουλάχιστον μισό μέτρο μακριά του και κλείσω τα μάτια μου ξανά. Αγνοεί την συμπεριφορά μου και τυλίγει τα χέρια του γύρω από την μέση μου τραβώντας με στο στήθος του.
«Δεν θα είσαι μακριά μου. Ποτέ.» νομίζω τον ακούω να λέει. Δεν μπορώ να αποφασίσω αν πρέπει να νιώθω απειλημένη ή ασφαλής. Ενώ πιέζει απαλά τα χείλη ενάντια στο πίσω μέρος του λαιμού μου, αποφασίζω να νιώσω ασφαλής.
Τα μάτια μου καίνε από την έλλειψη ύπνου όταν το ξυπνητήρι μου χτυπά στις τέσσερις και μισή. Ξυπνάω τον Χάρρυ και αναγκάζω τον εαυτό μου να σηκωθεί από το κρεβάτι για να ντυθώ.
«Καλύτερα απλά να μείνεις σπίτι, μπορώ να την πάω εγώ.» λέει, η φωνή του βαριά.
«Όχι, μπορώ να πάω. Είμαι καλά.» λέω.
« Μωρό μου, μόλις έβγαλες το σορτσάκι σου και το ξαναέβαλες δύο φορές.» γελάει.
«Oh.» κοιτάω κάτω και προσέχω ότι έχει δίκιο. Σκόπευα να φορέσω το τζιν μου.
«Κάτσε εδώ, δεν θα αργήσω πολύ.» με διαβεβαιώνει.
«Εντάξει, πάω να αποχαιρετήσω την μητέρα σου.»
«Μπορείς να λες μαμά, ξέρεις.»
«Ξέρω...»
«Και γιατί δεν το λες;»
«Γιατί η μητέρα μου το βρίσκει αγενές.» εξηγώ και γνέφει.
«Πρέπει να φύγουμε σε λίγο οπότε πήγαινε πες της αντίο.» λέει. Βγαίνω από το δωμάτιο για να βρω την Αν και να την αποχαιρετήσω. Την ξέρω μόνο για μερικές μέρες όμως φαίνεται σαν πολύ περισσότερο.
«Λυπάμαι που αυτή η εβδομάδα πέρασε έτσι, υποτίθεται ότι θα ήταν καλύτερη.» λέει και με τραβάει στην αγκαλιά της.
«Ήμασταν στην μέση ενός χαμού έτσι και αλλιώς, εσύ βασικά τα έκανες όλα καλύτερα.» της λέω.
«Αμφιβάλλω, αλλά είμαι πολύ χαρούμενη που σε γνώρισα και δεν μπορώ να περιμένω μέχρι εσείς οι δυο να έρθετε να με επισκεφτείτε. Παρακαλώ να είναι σύντομα.» όταν απομακρύνεται τα μάτια της είναι γεμάτα δάκρυα.
«Θα έρθουμε, θα σιγουρευτώ ότι θα είναι σύντομα.» της λέω, αβέβαιη αν λέω την αλήθεια. Κοιτάει πίσω μου και μετά ξανά τα μάτια μου.
«Μου είπε ότι με αγαπάει, ξέρεις; Χάρη σε εσένα, όλα χάρη σε εσένα.»
«Αλήθεια;» το στήθος μου βαραίνει και δεν μπορώ να συγκρατήσω τα δάκρυα που πέφτουν αμέσως στα μάγουλα μου. Ο Χάρρυ δεν μου το ανέφερε αυτό.
«Σημαίνει τόσα πολλά σε μένα να τον ακούω να το λέει μετά από όλον αυτόν τον καιρό.» κλαίει μαζί μου.
«Τι στο καλό;» ο Χάρρυ αναστενάζει όταν μας βλέπει να κλαίμε η μια στην αγκαλιά της άλλης.
«Τίποτα, απλά είμαστε γυναίκες.» η Αν λέει, σκουπίζοντας τα μάτια της και απομακρύνεται.
«Θα σε ξαναδώ σύντομα.» χαμογελάει και ο Χάρρυ στριφογυρίζει τα μάτια του ενώ σηκώνει τις βαλίτσες της από το πάτωμα και περπατά προς την εξώπορτα.
«Πήγαινε πίσω στο κρεβάτι, θα γυρίσω σύντομα.» λέει και βγαίνουν από το διαμέρισμα. Πηγαίνω πίσω στο δωμάτιο και ξαπλώνω αλλά ο ύπνος δεν φαίνεται να έρχεται. Το μόνο που μπορώ να σκεφτώ είναι ο Χάρρυ να λέει στην Αν ότι την αγαπάει. Ακούγεται τόσο απλό όμως ξέρω την βαρύτητα αυτών των λέξεων για τον Χάρρυ.
Harry's POV
«Μόλις έχασες την στροφή.» η μαμά μου παραπονιέται.
«Το ξέρω, τώρα θα γυρίσω πίσω.» προσπαθώ να μην νευριάσω αφού φεύγει και δεν ξέρω πότε θα την ξαναδώ.
«Η Τέσσα δεν ήξερε ότι σχεδίαζες να μετακομίσεις πίσω στο σπίτι έτσι;» ρωτάει όταν φτάνουμε στο αεροδρόμιο. Περίμενα να το αναφέρει αυτό από όταν το ανέφερε η Τέσσα χθες το βράδυ.
«Όχι, δεν έχουμε μιλήσει για αυτό ποτέ πριν.»
«Θα μείνεις εδώ στην Αμερική έτσι;»
«Όχι, δεν θα μείνω.» ανακοινώνω.
«Όχι;» η δυσπιστία είναι καθαρή στην φωνή της.
«Όχι, μόλις το είπα αυτό δεν το είπα;» αρχίζω να εκνευρίζομαι.
«Οπότε εκείνη θα έρθει στην Αγγλία; Θα μου άρεσε πολύ να σας έχω και τους δυο κοντά μου.»
«Δεν θέλει να έρθει στην Αγγλία μαμά.»
«Ένας από τους δυο σας πρέπει να υποχωρήσει Χάρρυ.»
«Μιλάμε για χρόνια από τώρα έτσι κι αλλιώς, ποιος ξέρει τι θα συμβεί μέχρι τότε.» γρυλίζω και παρκάρω στην σειρά των αναχωρήσεων και ανάβω την θέρμανση.
«Τι υποτίθεται ότι σημαίνει αυτό;»
«Σημαίνει ότι μπορεί να μην είμαστε καν μαζί.»
«Νόμιζα ότι ήθελες να περάσεις την ζωή σου μαζί της; Δεν βλέπεις τον εαυτό σου μαζί της;»
«Ναι, φυσικά και ναι. Αλλά δεν ξέρω αν εκείνη... ξέχνα το. Είναι χαζό, δεν θέλω να μιλάω για αυτές τις βλακείες.» γρυλίζω. Το κεφάλι μου βουίζει, είναι πολύ νωρίς για μια τέτοια συζήτηση, ειδικά με την μητέρα μου.
«Εκείνη τι;»
«Τίποτα, γαμώτο.» η μαμά μου κατσουφιάζει και εγώ ξεφυσάω. «Καλά, μπορεί να μην με θέλει τότε αυτό είναι όλο.» κοιτάω έξω από το παράθυρο.
«Σε αγαπάει Χάρρυ.»
«Ναι τώρα... αλλά αυτό δεν σημαίνει ότι θα με αγαπάει πάντα. Τι και αν αυτό είναι απλά μια φάση για αυτή; Επαναστατώντας κατά της μαμάς της.» η σκέψη με στοίχειωνε και ακούγεται χάλια όταν το λέω δυνατά.
«Δεν το πιστεύω αυτό. Είναι ακόμα εδώ μετά από όλα όσα της έχεις κάνει. Δεν θα ήμουν μαζί σου αν ήμουν στην θέση της.»
«Ευχαριστώ μαμά.» αλήθεια δεν βοηθάει. Οι προσωπικές συζητήσεις δεν είναι για μας.
«Απλά λέω. Αν αυτό ήταν μια φάση δεν θα ανεχόταν όλες τις... βλακείες σου. Πρέπει να επιτρέψεις στον εαυτό σου να είναι χαρούμενος. Σταμάτα να αμφιβάλλεις για την αγάπη της.» η μαμά μου λέει. Ακούγεται καλό θεωρητικά όμως δεν είναι τόσο εύκολο.
«Εντάξει.» απαντάω απλά. Δεν θέλω να πω τίποτα άλλο.
Η Τέσσα και εγώ είμαστε τόσο διαφορετικοί. Έχουμε μόνο λίγα πράγματα κοινά. Ναι, λειτουργεί μεταξύ μας τώρα, αλλά ελάχιστα. Όταν ανέφερε το μέλλον μας χθες το βράδυ ειλικρινά με κατατρόμαξε. Δεν νομίζω ότι μπορώ να της δώσω ένα μέλλον, όχι αυτό που θέλει τέλος πάντων. Δεν θέλω να παντρευτώ, ποτέ δεν ήθελα και ποτέ δεν θα θέλω. Δεν θέλω παιδιά, δεν μου αρέσουν καν τα παιδιά. Δεν θέλω να ζήσω στην Αμερική, θέλω να πάω πίσω στην Αγγλία. Το πρόβλημα με όλο αυτό είναι, ότι δεν θέλω να χάσω ούτε εκείνη. Δεν μπορώ να την χάσω οπότε δεν έχω απολύτως καμία ιδέα για το τι πρέπει να κάνω.
«Πρέπει να φύγω αλλιώς θα χάσω την πτήση μου. Υποσχέσου μου ότι θα κάνεις ότι μπορείς για να της φερθείς σωστά. Είναι καλή για σένα.» η μαμά μου λέει και βγαίνουμε και οι δυο από το αυτοκίνητο. Περπατάω μέχρι την δική της πλευρά και εναλλάσσω το βάρος μου μπρος πίσω στο τακούνι των παπουτσιών μου.
«Σ'αγαπάω Χάρρυ.» λέει, κλαίγοντας και με αγκαλιάζει σφιχτά.
«Και... και εγώ σ'αγαπώ μαμά.» απαντάω και την αγκαλιάζω και εγώ. Σχεδόν διορθώνω τον εαυτό μου και παίρνω πίσω το "και εγώ" όμως αυτό είναι κάτι μοναδικό μόνο για την Τες και εμένα.
«Θα σου τηλεφωνήσω όταν φτάσω.» υπόσχεται και την αποχαιρετώ κουνώντας το χέρι πριν μπω πάλι πίσω στο αυτοκίνητο. Το στήθος μου είναι εκατό κιλά βαρύτερο καθώς οδηγώ πίσω στο σπίτι ενώ σκέφτομαι τι είδους μέλλον θα μπορούσα να παρέχω στην κοπέλα που αγαπώ.