«Χάρρυ.» η Αν λέει νευρικά.
«Τι; Μια ερώτηση έκανα.» λέει εκείνος. Μπορώ να δω ότι ο Κεν σκέφτεται αν θα υποκύψει ή όχι στη πρόταση του Χάρρυ. Εύχομαι να μην το κάνει.
«Σταμάτα.» ψιθυρίζω στον Χάρρυ.
«Μην είσαι αγενής.» του λέει η Αν.
«Δεν υπάρχει πρόβλημα.» λέει ο Κεν και πίνει μια γουλιά από το νερό του. Η Κάρεν έχει χλομιάσει και ο Λίαμ κοιτάει επίμονα την μεγάλη τηλεόραση στον τοίχο.
«Το ξέρω ότι δεν υπάρχει πρόβλημα.» ο Χάρρυ χαμογελάει.
«Είσαι απλά θυμωμένος οπότε συνέχισε και πες ό,τι θες.» λέει ο Κεν. Δεν έπρεπε να το πει αυτό.
«Θυμωμένος; Δεν είμαι θυμωμένος. Ενοχλημένος και διασκεδασμένος ναι, αλλά θυμωμένος, όχι.» λέει ο Χάρρυ ήρεμα.
«Διασκεδασμένος από τι;» ρωτάει ο Κεν. Oh Κεν απλά σταμάτα να μιλάς.
«Διασκεδασμένος από το γεγονός ότι κάνεις λες και τίποτα δεν έχει συμβεί, λες και δεν είσαι ένας κόπανος. Εσείς οι δυο γίνεστε γελοίοι.» εξηγεί.
«Περνάς τα όρια εδώ.» λέει ο Κεν. Χριστέ μου Κεν.
«Αλήθεια; Από πότε αποφασίζεις εσύ ποια είναι τα όρια;» ο Χάρρυ τον προκαλεί.
«Αυτό είναι το σπίτι μου Χάρρυ, γι'αυτό αποφασίζω εγώ.»ο Κεν απαντάει.Ο Χάρρυ σηκώνεται αμέσως, πιάνω το χέρι του για να τον σταματήσω αλλά ξεφεύγει εύκολα. Αφήνω το ποτήρι με το κρασί στο τραπέζι δίπλα μου και σηκώνομαι.
«Χάρρυ σταμάτα.» παρακαλάω και πιάνω το χέρι του ξανά. Όλα πήγαιναν καλά, περίεργα μεν αλλά καλά και ο Χάρρυ έπρεπε να πάει και να κάνει ένα αγενές σχόλιο. Ξέρω ότι είναι θυμωμένος με τον πατέρα του για τα λάθη του αλλά το Χριστουγεννιάτικο δείπνο δεν είναι η κατάλληλη στιγμή για να το κάνει αυτό. Ο Χάρρυ και ο Κεν είχαν αρχίσει να φτιάχνουν την σχέση τους και αν ο Χάρρυ δεν σταματήσει τώρα θα γίνει πολύ χειρότερη.
«Νόμιζα ότι το ξεπερνούσαμε αυτό, ήρθες στον γάμο;» ο Κεν ρωτάει και σηκώνεται πάνω.Είναι μόνο λίγα μέτρα ο ένας μακριά από τον άλλον και ξέρω ότι αυτό δεν θα τελειώσει καλά.
«Ότι ξεπερνούσαμε ποιο; Δεν έχεις καν παραδεχτεί τίποτα! Απλά παριστάνεις ότι δεν συνέβη!» ο Χάρρυ φωνάζει πλέον.Το κεφάλι μου βουίζει και εύχομαι να μην τους είχα προτείνει ποτέ να έρθουν. Για άλλη μια φορά προκάλεσα έναν ακόμη οικογενειακό καβγά.«Σήμερα δεν είναι η σωστή μέρα να το συζητήσουμε. Περνούσαμε καλά και εσύ έπρεπε να ξεκινήσεις καβγά μαζί μου.» λέει ο Κεν.
«Πότε είναι η σωστή μέρα τότε;» ο Χάρρυ ρωτάει και σηκώνει το χέρι του στον αέρα.
«Όχι η μέρα των Χριστουγέννων, δεν έχω δει την μητέρα σου χρόνια και αυτή είναι η στιγμή που επιλέγεις να τσακωθείς μαζί μου;» ο Κεν λέει στον γιο του.
«Δεν την έχεις δει για χρόνια γιατί έφυγες! Μας άφησες χωρίς τίποτα, χωρίς λεφτά, χωρίς αυτοκίνητο, τίποτα!» ο Χάρρυ φωνάζει και πλησιάζει τον πατέρα του.
«Χωρίς λεφτά; Έστελνα λεφτά κάθε μήνα! Πολλά λεφτά! Και η μαμά σου δεν δεχόταν το αυτοκίνητο που της πρόσφερα!» ο Κεν φωνάζει, το πρόσωπο του κόκκινο από θυμό.
«Ψεύτη! Δεν έστελνες τίποτα γι'αυτό ζούσαμε σε εκείνο το σπίτι και εκείνη δούλευε πενήντα ώρες την εβδομάδα!»
«Χάρρυ... δεν λέει ψέματα.» η Αν επεμβαίνει.
«Τι;» ο Χάρρυ γυρίζει προς την Αν.Αυτό είναι καταστροφή. Μεγαλύτερη από όσο περίμενα.
«Έστελνε χρήματα Χάρρυ.» η Αν εξηγεί.
«Που είναι τα χρήματα τότε;» ο Χάρρυ ρωτάει την μητέρα του, η δυσπιστία είναι καθαρή στον τόνο της φωνής του.
«Πληρώνουν τα δίδακτρά σου.» εξηγεί εκείνη.
«Είπες ότι αυτός πλήρωνε τα δίδακτρα!.» ο Χάρρυ φωνάζει. Η καρδιά μου πονάει για αυτόν.
«Πληρώνει, με τα χρήματα που έστελνε που εξοικονομούσα τόσα χρόνια.» λέει στον γιο της.
«Τι στο καλό;» ο Χάρρυ τρίβει το μέτωπο του με το χέρι του.Στέκομαι πίσω του και πιάνω το χέρι του.
«Δεν τα χρησιμοποίησα όλα για τα δίδακτρα σου, πλήρωνα και τους λογαριασμούς επίσης.»
«Γιατί δεν μου το είπες; Θα πλήρωνα μόνος μου τα δίδακτρα! Έπρεπε να πληρώνει! Και πάλι μας άφησες, είτε έστελνες λεφτά είτε όχι! Απλά έφυγες και δεν έπαιρνες ούτε ένα χαζό τηλέφωνο στα ηλίθια γενέθλια μου.» ο Χάρρυ γυρίζει προς τον Κεν.
«Τι υποτίθεται ότι έπρεπε να κάνω Χάρρυ; Να μείνω; Ήμουν μεθυσμένος, ένας άχρηστος μεθύστακας και εσείς οι δυο αξίζατε περισσότερα από όσα μπορούσα να σας δώσω. Μετά από εκείνη την νύχτα... ήξερα ότι έπρεπε να φύγω.» λέει ο Κεν, υπερβολικό σάλιο μαζεύεται στις γωνίες του στόματος του και το γλύφει γρήγορα. Το σώμα του Χάρρυ τρέμει και οι αναπνοές του αυξάνεται.
«Μην μιλάς για εκείνη τη νύχτα! Αυτό έγινε εξαιτίας σου!» ο Χάρρυ φωνάζει και τραβά το χέρι του από το δικό μου.Η Αν δείχνει θυμωμένη, ο Λίαμ τρομοκρατημένος, και η Κάρεν κλαίει ήδη. Συνειδητοποιώ ότι εγώ είμαι αυτή που πρέπει να το σταματήσει αυτό.
«Το ξέρω! Δεν ξέρεις πόσο εύχομαι να μπορούσα να τα πάω όλα πίσω γιε μου, εκείνη η νύχτα με στοιχειώνει για τα τελευταία δέκα χρόνια!» λέει ο Κεν, προσπαθώντας να μην κλάψει.
«Σε στοιχειώνει; Πως πιστεύεις ότι ήταν για μένα να τα δω όλα αυτά! Το είδα να συμβαίνει! Ήμουν εκεί να καθαρίσω το ηλίθιο αίμα από το πάτωμα ενώ εσύ ήσουν έξω πίνοντας!» οι γροθιές του Χάρρυ αρχίζουν να σφίγγουν.Η Κάρεν αναφωνεί και καλύπτει το στόμα της προτού βγει από το δωμάτιο. Δεν την κατηγορώ. Δεν είχα καταλάβει ότι έκλαιγα μέχρι που τα ζεστά δάκρυα έπεσαν στο στήθος μου. Είχα ένα προαίσθημα ότι κάτι θα γινόταν σήμερα αλλά όχι κάτι τέτοιο.
«Το ξέρω Χάρρυ! Το ξέρω! Δεν μπορώ να κάνω κάτι να το αλλάξω αυτό! Είμαι νηφάλιος τώρα! Δεν έχω πιεί για χρόνια! Δεν μπορείς να είσαι θυμωμένος μαζί μου γι'αυτό για πάντα!» ο Κεν κουνάει το χέρι του στον αέρα.
Η Αν ουρλιάζει καθώς ο Χάρρυ ορμάει στον πατέρα του, ο Λίαμ τρέχει να τους σταματήσει αλλά είναι πολύ αργά. Ο Χάρρυ σπρώχνει τον Κεν πίσω ενάντια στο κινέζικο μπουφέ, αυτό που αντικατέστησε εκείνο που ο Χάρρυ έσπασε μήνες πριν.Ο Κεν αρπάζει την μπλούζα του Χάρρυ και προσπαθεί να την σπρώξει πίσω ενώ η γροθιά του Χάρρυ συνδέεται με το σαγόνι του πατέρα του. Στέκομαι παγωμένη, όπως πάντα, καθώς ο Χάρρυ επιτίθεται στον ίδιο του τον πατέρα.
Ο Κεν καταφέρνει να στριφογυρίσει τον εαυτό του και τον Χάρρυ προτού ο Χάρρυ μπορέσει να τον χτυπήσει ξανά, η γροθιά του Χάρρυ περνάει μέσα από το γυαλί της πόρτας του μπουφέ. Ξεφεύγω από την ακίνητη κατάσταση μου και αρπάζω την μπλούζα του Χάρρυ με το χέρι μου. Το χέρι του κινείται προς τα πίσω, ρίχνοντας με πάνω στο τραπέζι δίπλα μου. Το ποτήρι με το κόκκινο κρασί χύνεται πάνω μου, λερώνοντας το άσπρο μου πανωφόρι.
«Κοίτα τι έκανες!» ο Λίαμ φωνάζει στον Χάρρυ και τρέχει δίπλα μου. Η Αν έχει πάρει ένα τρομοκρατημένο ύφος και ο Κεν κοιτάει τον σπασμένο μπουφέ και μετά εμένα καθώς ο Χάρρυ σταματά την επίθεση εναντίον του πατέρα του και γυρνάει να με κοιτάξει.
«Είσαι καλά;» ρωτάει και γνέφω. Δεν χτύπησα, το ότι η μπλούζα μου λερώθηκε είναι πολύ ασήμαντο μέσα σε όλο αυτό το χάος. Η Αν στέκεται στην πόρτα δίνοντας στον γιο της ένα θανατηφόρο βλέμμα.
«Κουνήσου.» ο Χάρρυ φωνάζει στον Λίαμ και παίρνει την θέση του δίπλα μου.
«Είσαι καλά; Νόμιζα ότι ήσουν ο Λίαμ.» λέει και τοποθετεί τα χτυπημένα του χέρια και στις δυο πλευρές του προσώπου μου.
«Καλά είμαι.» επαναλαμβάνω και απομακρύνομαι από το άγγιγμα του.
«Εμείς φεύγουμε.» γρυλίζει και τυλίγει το χέρι του γύρω από την μέση μου. Απομακρύνομαι από αυτόν για ακόμα μια φορά.Κοιτάω τον Κεν καθώς χρησιμοποιεί το μανίκι του άσπρου του πουκαμίσου για να σκουπίσει το αίμα από το στόμα του.
«Καλύτερα να μείνεις εδώ, Τέσσα.» ο Λίαμ λέει.
«Μην αρχίζεις Λίαμ.» ο Χάρρυ τον απειλεί αλλά ο Λίαμ δεν φαίνεται να τρομάζει. Θα έπρεπε.
«Χάρρυ σταμάτα τώρα.» λέω θυμωμένα και ανασαίνει αλλά δεν απαντάει.
«Θα είμαι καλά.» λέω στον Λίαμ. Για τον Χάρρυ θα έπρεπε να φοβάται.
«Πάμε.» ο Χάρρυ περπατάει προς την πόρτα, κοιτώντας πίσω για να βεβαιωθεί ότι είμαι πίσω του.
«Λυπάμαι... για όλο αυτό.» λέω στον Κεν καθώς ακολουθώ τον Χάρρυ στην πόρτα.
«Δεν φταις εσύ, εγώ φταίω.» λέει και περπατάει προς την κουζίνα.
Η Αν παραμένει σιωπηλή, μαζί με τον Χάρρυ και εμένα καθώς ξεκινάει το αυτοκίνητο.Κρυώνω, τα δερμάτινα καθίσματα είναι παγωμένα στα γυμνά μου πόδια και το βρεγμένο πανωφόρι μου δεν βοηθάει τόσο. Ανάβω την θέρμανση και ο Χάρρυ με κοιτάει αλλά εγώ επικεντρώνω την προσοχή μου έξω από το παράθυρο. Δεν μπορώ να αποφασίσω αν πρέπει να είμαι θυμωμένη μαζί του. Κατέστρεψε το δείπνο και κυριολεκτικά επιτέθηκε στον πατέρα του μπροστά σε όλους. Παρόλα αυτά, τον καταλαβαίνω.
Έχει περάσει τόσα πολλά και ο πατέρας του είναι η πηγή όλων των προβλημάτων του. Οι εφιάλτες, ο θυμός, η έλλειψη σεβασμού για τις γυναίκες. Δεν είχε ποτέ κανέναν να του δείξει πώς να είναι άντρας.Όταν ο Χάρρυ βάζει το χέρι του στο μπούτι μου, δεν το μετακινώ. Το κεφάλι μου πονάει και δεν μπορώ να πιστέψω πως όλα έγιναν τόσο γρήγορα. Νόμιζα ότι τουλάχιστον σήμερα θα προσπαθούσε να ήταν καλός αλλά θα έπρεπε να ξέρω καλύτερα. Το να περάσω τα Χριστούγεννα στο σπίτι του Κεν με τον Χάρρυ και την Αν ήταν η συνταγή για την καταστροφή.
«Χάρρυ πρέπει να μιλήσουμε για αυτό που μόλις συνέβη.» λέει η Αν καθώς ο Χάρρυ βγαίνει από τον δρόμο του πατέρα του.
«Όχι, δεν πρέπει.» απαντάει.
«Ναι. Ήσουν εκτός ορίων.»
«Ήμουν εκτός ορίων; Πως ξεχνάς όλα όσα έχει κάνει;»
«Δεν έχω ξεχάσει τίποτα Χάρρυ. Επέλεξα να τον συγχωρήσω, δεν μπορώ να του είμαι θυμωμένη. Αυτό το είδος θυμού θα σε αποτελειώσει, θα καταλάβει τη ζωή σου αν το αφήσεις. Αν το κρατήσεις, θα σε καταστρέψει. Δεν θέλω να ζω κατ'αυτό τον τρόπο, θέλω να είμαι χαρούμενη Χάρρυ και με το να συγχωρήσω τον πατέρα σου το κάνει ευκολότερο για μένα να είμαι χαρούμενη.» εξηγεί. Η δύναμη της δεν παύει να με εκπλήσσει.
«Λοιπόν δεν θέλω να τον συγχωρήσω. Πίστευα πως μπορούσα αλλά όχι μετά από το σημερινό.»
«Δεν σου έκανε τίποτα σήμερα, εσύ τον προκάλεσες για το πόσο πίνει χωρίς να υπάρχει λόγος.» Η Αν μαλώνει το γιο της.
«Δεν παίρνει ελαφρυντικά μαμά.» Όταν ο Χάρρυ αφαιρεί το χέρι του από το δέρμα μου, αφήνει πίσω ένα κόκκινο σημάδι.
«Δεν πρόκειται για ελαφρυντικά εδώ πέρα. Ρώτα τον εαυτό σου, τι κερδίζεις με το να είσαι τόσο θυμωμένος μαζί του; Τι κατάληξη σου δίνει αυτό εκτός από ματωμένα χέρια και μια μοναχική ζωή;»Ο Χάρρυ δεν της απαντά.
«Ακριβώς.» λέει και η υπόλοιπη διαδρομή κυλάει σιωπηλά. Όταν επιστρέφουμε στο διαμέρισμα, περπατώ κατευθείαν στο υπνοδωμάτιο.
«Της χρωστάς μια συγνώμη Χάρρυ.» Ακούω την Αν να λέει καθώς ένα ντουλάπι κλείνει.
Βγάζω το κατεστραμμένο μου πουλόβερ και το αφήνω να πέσει στο πάτωμα. Δεν έχω διάθεση να ανησυχήσω για να το μαζέψω. Γλιστρώ έξω από τα παπούτσια μου και διώχνω τα μαλλιά από το πρόσωπό μου, βάζοντας κάποια πίσω από τα αυτιά μου. Δευτερόλεπτα αργότερα ο Χάρρυ ανοίγει την πόρτα του δωματίου, τα μάτια του συναντούν το λεκιασμένο κόκκινο ύφασμα στο πάτωμα και μετά ανεβαίνουν στο πρόσωπο μου.
«Λυπάμαι τόσο πολύ Τες. Δεν ήθελα να σε σπρώξω έτσι.» Στέκεται μπροστά μου και παίρνει τα χέρια μου στα δικά του.
«Στα αλήθεια δεν έπρεπε να το είχες κάνει αυτό, όχι σήμερα.»
«Το ξέρω... Χτύπησες;» Ρωτάει, σκουπίζοντας τα χτυπημένα χέρια του στο μαύρο του τζιν.
«Όχι.» Αν ένιωθα πως πονούσα σωματικά θα είχαμε πολύ σοβαρότερα προβλήματα.
«Λυπάμαι τόσο πολύ. Νόμιζα πως ήσουν ο Λίαμ και ήμουν εκνευρισμένος.» Εξηγεί, τα μάτια του παρακλητικά.
«Δεν μου αρέσει όταν γίνεσαι έτσι, τόσο θυμωμένος.» Τα μάτια μου γεμίζουν δάκρυα καθώς θυμάμαι το χέρι του Χάρρυ να σπάει το γυαλί στο ντουλάπι.
«Το ξέρω μωρό μου, ποτέ δεν θα σε έβλαπτα σκοπίμως. Το ξέρεις αυτό έτσι δεν είναι;» Λυγίζει τα γόνατά του ελαφρώς ώστε τα μάτια του να είναι στο ίδιο επίπεδο με τα δικά μου.Ο αντίχειράς του χαϊδεύει το πρόσωπό μου και εγώ γνέφω αργά. Ξέρω πως δεν θα με πληγώσει ποτέ, σωματικά τουλάχιστον. Πάντα το ήξερα αυτό.
«Για ποιο λόγο σχολίασες για το πόσο πίνει έτσι και αλλιώς; Τα πράγματα πήγαιναν μια χαρά.» Ρωτάω.
«Επειδή φερόταν σαν να μην έγινε τίποτα, φερόταν σαν υποκριτής κόπανος και η μαμά μου απλά το δεχόταν αυτό. Κάποιος έπρεπε να την υπερασπιστεί.» Εξηγεί, η φωνή εντελώς διαφορετική από αυτή που πριν από τριάντα λεπτά ούρλιαζε στο πρόσωπο του πατέρα του.Η καρδιά μου πονάει γι αυτόν ξανά, αυτός ήταν ο τρόπος του να υπερασπιστεί τη μητέρα του. Ο λάθος τρόπος, αλλά ο Χάρρυ είναι ο μόνος που ξέρει. Όταν διώχνει τα μαλλιά του από το κούτελό του αίμα λεκιάζει το δέρμα του.
«Προσπάθησε να σκεφτείς πως νιώθει γι αυτό, πρέπει να ζει με αυτή την ενοχή για πάντα Χάρρυ και εσύ δεν το διευκολύνεις. Δεν λέω πως δεν πρέπει να είσαι θυμωμένος, επειδή πρέπει, αλλά εσύ από όλους τους ανθρώπους θα έπρεπε να συγχωρείς πιο εύκολα.»
«Εγώ...» Αρχίζει να λέει αλλά τον διακόπτω.
«Και πρέπει να σταματήσεις τη βία. Δεν μπορείς απλά να τριγυρνάς και να χτυπάς ανθρώπους κάθε φορά που εκνευρίζεσαι. Δεν είναι σωστό και δεν μου αρέσει καθόλου.»
«Το ξέρω.» Κοιτά κάτω το μαρμαρένιο πάτωμα.
«Πρέπει να καθαριστείς, τα δάχτυλά σου ματώνουν ακόμα.» Αναστενάζω και πιάνω τα χέρια του στα δικά μου, οδηγώντας τον στο μπάνιο για να καθαρίσω τις πληγές του, κάτι που μοιάζει η χιλιοστή φορά που το κάνω από όταν τον γνώρισα.