«Δεν πίστευες ότι θα έμενα;» Τον ρωτάω και παίρνω το χέρι του στο δικό μου.
Το έχω ρωτήσει αυτό τόσες πολλές φορές από τότε που τον γνώρισα.
«Όχι, όχι μετά από όλα όσα έχω κάνει. Όχι τώρα που τα ξέρεις όλα. Τα γνωρίζεις όλα.» Επαναλαμβάνει.
«Ναι... τα γνωρίζω.» Καθώς λέω τις λέξεις αυτές συνειδητοποιώ πόσο απελευθερωτικό είναι αυτό.
Δεν χρειάζεται πλέον να ανησυχώ ότι τα μυστικά από το παρελθόν του Χάρρυ θα έρθουν να μας στοιχειώσουν. Δεν χρειάζεται πλέον να περιμένω κάποιος να μου αποκαλύψει κάτι που θα μου ερχόταν σαν κεραμίδα. Τα ξέρω όλα.
Επιτέλους γνωρίζω όλα όσα μου έκρυβε. Δεν μπορώ παρά να σκεφτώ την φράση «μερικές φορές είναι καλύτερο να βρίσκεσαι στο σκοτάδι παρά να τυφλωθείς από το φως».
Δεν νομίζω ότι αυτό ταιριάζει στην περίπτωση μου τώρα, είμαι ενοχλημένη από τα πράγματα που έχει κάνει αλλά τον αγαπώ και έχω επιλέξει να αφήσω το παρελθόν του να μην μας επηρεάσει άλλο πια.
«Τι σκέφτεσαι; Έχεις καμία ερώτηση για κάτι από το γράμμα;» Κάθεται στην άκρη του κρεβατιού και στέκομαι ανάμεσα στα πόδια του.
Αναποδογυρίζει το χέρι μου πάνω στο δικό του και αφήνει διάφορα σχέδια στην παλάμη μου καθώς ψάχνει το πρόσωπο μου για να βρει στοιχεία για το πώς νιώθω για όλο αυτό.
«Όχι... θα ευχόμουν να μάθαινα τι απέγινε η Νάταλι... αλλά δεν έχω καμία απορία.»
«Έχω τελειώσει πλέον με το παρελθόν μου, δεν είμαι πια αυτός ο άνθρωπος, το ξέρεις αυτό, έτσι;» Του το έχω ήδη πει αλλά ξέρω ότι έχει ανάγκη να το ακούσει ξανά.
«Το ξέρω. Αλήθεια το ξέρω μωρό μου» τα μάτια του συναντούν τα δικά μου στην χρήση αυτής της λέξης.
«Μωρό μου;» ανασηκώνει το φρύδι του.
«Δεν ξέρω γιατί το είπα αυτό..» κοκκινίζω.
Δεν τον έχω αποκαλέσει ποτέ τίποτα άλλο πέρα από Χάρρυ, δεν είμαι σίγουρη γιατί το έκανα μόλις τώρα. Το λατρεύω όταν με αποκαλεί έτσι αλλά αμφιβάλλω ότι του αρέσει με τον ίδιο τρόπο που μου αρέσει εμένα.
«Όχι.. μου αρέσει.» Χαμογελάει.
«Μου έχει λείψει το χαμόγελό σου» Του λέω.
Τα δάχτυλά του σταματούν τις κινήσεις τους.
«Μου έχει λείψει και εμένα το δικό σου. Δεν σε κάνω να χαμογελάς αρκετά» Κατσουφιάζει.
Θέλω να του πω κάτι για να απομακρύνω το κατσούφιασμα από το πρόσωπό του αλλά δεν θέλω να του πω ψέματα. Όντως δεν με κάνει να χαμογελάω αρκετά και χρειάζεται να το ξέρει αυτό.
«Ναι.. πρέπει να προσπαθήσουμε για αυτό.» Του απαντώ.
«Δεν ξέρω γιατί με αγαπάς.»
«Δεν έχει σημασία γιατί σε αγαπάω, μόνο το γεγονός ότι σε αγαπώ.»
«Το γράμμα ήταν χαζό έτσι;»
«Όχι! Θα σταματήσεις επιτέλους να μισείς τον εαυτό σου; Ήταν υπέροχο. Το διάβασα τρεις φορές συνεχόμενες. Στα αλήθεια με έκανε χαρούμενη να διαβάσω τα πράγματα που σκεφτόσουν για εμένα.. για εμάς»
«Ήξερες ότι σε αγαπώ»
«Ναι.. αλλά ήταν ωραίο να ξέρω και τα μικρά πράγματα, ο τρόπος που θυμόσουν τι φορούσα. Τέτοιου είδους πράγματα. Ποτέ δεν τα λες αυτά φωναχτά.»
«Oh» Φαίνεται ντροπιασμένος.
Είναι ακόμη ελαφρώς αποθαρρυντικό να έχω τον Χάρρυ να είναι ο ευάλωτος στην σχέση μας. Αυτός ο ρόλος πάντα ήταν δικός μου.
«Μην ντρέπεσαι» Του λέω. Τα χέρια του τυλίγουν γύρω από την μέση μου και με τραβούν στην αγκαλιά του.
«Δεν ντρέπομαι..» Λέει ψευδώς .
«Νομίζω ότι είσαι» Του αποκαλύπτω και γελάει, ακουμπώντας το κεφάλι του στο λαιμό μου.
«Τι παραμονή Χριστουγέννων και αυτή. Ήταν μια ατέλειωτη ημέρα.» Παραπονιέται και συμφωνώ.
«Όντως ατέλειωτη. Δεν μπορώ να πιστέψω ότι η μητέρα μου ήρθε εδώ. Είναι τόσο παράλογη.
«Όχι ακριβώς.» Μου λέει και σηκώνομαι να τον κοιτάξω.
«Τι;»
«Δεν είναι παράλογη, αλήθεια. Ναι το διαχειρίζεται με λάθος τρόπο αλλά δεν μπορώ να την κατηγορήσω που δεν θέλει να είσαι μαζί μου.» Μου απαντά.
«Τι; Από πότε είσαι με το μέρος της;» Έχω προσβληθεί. Τον υπερασπίστηκα στην μητέρα μου, αντιστάθηκα για εμάς, και τώρα μου λέει ότι έχει δίκιο.
«Δεν είπα ποτέ ότι ήμουν με το μέρος της αλλά εάν ήσουν κόρη μου δεν θα σου επέτρεπα ποτέ να μείνεις με κάποιον σαν και εμένα.». Κατσουφιάζω και κατεβαίνω από τα πόδια του για να καθίσω δίπλα του στο κρεβάτι.
«Μην με κοιτάς με τέτοιο ύφος, απλώς λέω ότι έχω σκεφθεί όλες τις βλακείες που έχω κάνει, και δεν την κατηγορώ που δεν θέλει να είμαστε μαζί.»
«Λοιπόν νομίζω ότι έχει άδικο, μπορούμε να σταματήσουμε να μιλάμε για εκείνη;» Παραπονιέμαι. Η ενοχή από τα σκληρά μου λόγια σε εκείνη νωρίτερα προσπαθεί να βγει στην επιφάνεια και έχω υποστεί αρκετό ψυχικό τραύμα για σήμερα. Για όλη την χρονιά τώρα που το σκέφτομαι. Η χρονιά σχεδόν τελείωσε, δεν μπορώ να το πιστέψω.
«Ναι. Για τι θα ήθελες να μιλήσεις;» Με ρωτάει.
«Δεν ξέρω.. όχι για εκείνη.. ας μιλήσουμε για κάτι πιο ελαφρύ. Για παράδειγμα πόσο ρομαντικός μπορείς να γίνεις.» Χαμογελάω.
«Δεν είμαι ρομαντικός.» χλευάζει.
«Ναι, φυσικά και είσαι. Αυτό το γράμμα είναι ένα από τα πιο κλασσικά δείγματα» Τον πειράζω.
«Δεν ήταν γράμμα, ήταν ένα σημείωμα. Ένα σημείωμα που υποτίθεται θα ήταν μια παράγραφος το πολύ» Στριφογυρίζει τα μάτια του.
«Σίγουρα, ένα ρομαντικό ραβασάκι τότε.» Χαμογελάω.
«Θα το σταματήσεις;» Γρυλίζει.
«Μήπως αυτή είναι η στιγμή που με ενοχλείς για να πω το όνομα σου;» Γελάω. Κινείται τόσο γρήγορα που δεν προλαβαίνω να αντιδράσω, αρπάζει την μέση μου και με σπρώχνει πίσω στο κρεβάτι, επισκιάζοντας με τα χέρια του να βρίσκονται στους γοφούς μου.
«Όχι, από τότε έχω βρει νέους τρόπους να σε κάνω να λες το όνομα μου.» Ανασαίνει, τα χείλη του αγγίζουν το αυτί μου.
Ολόκληρο το σώμα μου ανατριχιάζει με μόνο μερικές λέξεις από το Χάρρυ.
«Ώστε έτσι;» Του απαντώ με μια βαριά φωνή. Η απρόσωπη φιγούρα του Νάταλι εμφανίζεται στο μυαλό μου προκαλώντας ένα πόνο στο στομάχι μου.
«Νομίζω ότι πρέπει να περιμένουμε μέχρι να φύγει η μητέρα σου από το άλλο δωμάτιο.» Του προτείνω. Εν μέρει επειδή χρειάζομαι ακόμη λίγο χρόνο για να επανέλθω στην σχέση μας, αλλά κυρίως επειδή η Ανν βρίσκεται στο άλλο δωμάτιο. Ήταν αρκετά αμήχανο που το κάναμε ήδη μια φορά, ενώ βρισκόταν στο σαλόνι.
«Μπορώ να την διώξω τώρα» Αστειεύεται και σηκώνεται από επάνω μου για να ξαπλώσει δίπλα μου.
«Ή μπορώ να διώξω εσένα».
«Δεν θα έφευγα, δεν πρόκειται να φύγω ξανά. Ούτε και εσύ» Η σιγουριά στον τόνο της φωνής του με κάνει να χαμογελάσω.
«Αυτό είναι λοιπόν, τελειώσαμε με τα πισωγυρίσματα;» τον ρωτάω. Είμαστε ξαπλωμένοι ο ένας δίπλα στον άλλον, και οι δύο κοιτάζοντας το ταβάνι.
«Ναι, αυτό είναι. Όχι άλλα μυστικά, όχι άλλη απομάκρυνση. Νομίζεις ότι μπορείς να αντέξεις να μην με αφήσεις τουλάχιστον για μια εβδομάδα;» Σκουντάω τον ώμο του με το χέρι μου και γελάω.
«Νομίζεις ότι μπορείς να αντέξεις να μην με νευριάσεις τουλάχιστον για μια εβδομάδα;»
«Όχι, πιθανόν όχι.» Μου απαντά και ξέρω ότι χαμογελάει. Γυρίζω το κεφάλι μου στο πλάι και επιβεβαιώνομαι, ένα τεράστιο χαμόγελο καλύπτει το πρόσωπό του.
«Θα πρέπει να μείνεις μαζί μου και στην εστία κάποιες φορές. Η οδήγηση μέχρι εκεί είναι μακριά.»
«Στην εστία σου; Δεν θα μείνεις σε εστία. Θα μείνεις εδώ.»
«Μόλις τα ξαναβρήκαμε, στα αλήθεια πιστεύεις ότι είναι καλή ιδέα να μείνω εδώ;»
«Θα μείνεις εδώ, δεν θα το συζητήσουμε περαιτέρω.»
«Προφανώς και θα έχεις μπερδευτεί μιλώντας μου με αυτό τον τρόπο.» Χαμογελάω και σηκώνομαι να στηριχτώ στον αγκώνα μου και τον κοιτάζω.
«Δεν θέλω στα αλήθεια να μείνω στην εστία, Απλά ήθελα να δω τι θα έλεγες» παραδέχομαι.
«Λοιπόν χαίρομαι που ξαναγύρισες στο να γίνεσαι ενοχλητική.» Απαντάει και σηκώνεται, μιμούμενος τις κινήσεις μου.
«Και εγώ χαίρομαι που βλέπω ότι ξαναγύρισες στο να γίνεσαι αγενής. Άρχισα να ανησυχώ μετά από αυτό το ρομαντικό γράμμα, ότι είχες χάσει τα όρια σου.»
«Πες με άλλη μια φορά ρομαντικό και θα σε πάρω εδώ και τώρα, είτε βρίσκεται η μητέρα μου στο σαλόνι είτε όχι.» Τα μάτια μου ανοίγουν διάπλατα και γελάει δυνατότερα απ' ότι νομίζω ότι τον έχω ακούσει να γελάει έως τώρα.
«Αστειεύομαι! Έπρεπε να έβλεπες τη φάτσα σου!» Δεν μπορώ παρά να γελάσω μαζί του και εγώ.
«Νιώθω ότι δεν θα έπρεπε να γελάμε μετά απ'όλα όσα συνέβησαν σήμερα.» Αναφέρει μόλις σταματάμε.
«Ίσως για αυτό θα έπρεπε να γελάμε.» Το λέω και το εννοώ. Αυτό είναι που κάνουμε, τσακωνόμαστε και μετά τα ξαναβρίσκουμε.
«Η σχέση μας είναι κάπως μπερδεμένη» Χαμογελά.
«Ναι.. μόνο λίγο.» Σίγουρα ήταν σαν τρενάκι του λούνα-πάρκ.
«Όχι περαιτέρω όμως, σωστά; Το υπόσχομαι.»
«Εντάξει.» Γέρνω και του δίνω ένα πεταχτό φιλί στα χείλη.
Αυτό δεν είναι αρκετό, ποτέ δεν είναι. Φέρνω τα χείλη μου πίσω στα δικά του, αυτή την φορά τα αφήνω κρεμάμενα πάνω του. Τα στόματα μας ανοίγουν ταυτόχρονα και γλιστράει την γλώσσα του μέσα στο στόμα μου. Τα χέρια μου γραπώνουν τα χέρια του και με τραβάει πάνω του, ενώ η γλώσσα του μαλάζει την δική μου. Όσο και μπερδεμένη να είναι η σχέση μας ποτέ δεν αρνηθήκαμε το πάθος. Το πάθος που μοιραζόμαστε είναι απίστευτο και μας κυριεύει. Κουνά τους γοφούς μου, τρίβοντας την περιοχή μου πάνω του και χαμογελάει κάτω από το χείλος μου.
«Νομίζω ότι αυτό είναι αρκετό για τώρα» Μου λέει. Ξαπλώνω το κεφάλι μου στο στήθος του και απολαμβάνω το συναίσθημα του να βρίσκομαι στην αγκαλιά του, τα χέρια του τυλιγμένα γύρω από την πλάτη μου ενώ στηρίζομαι πάνω του.
«Ελπίζω το αυριανό να πάει καλά» Του λέω μετά από μερικά λεπτά ησυχίας.
Δεν απαντάει και όταν σηκώνω το κεφάλι μου τα μάτια του είναι κλειστά και τα χείλη του ελαφρώς ανοιχτά καθώς κοιμάται. Θα ήταν εξουθενωμένος, αλλά το ίδιο ισχύει και για εμένα. Σηκώνομαι από πάνω του και τσεκάρω την ώρα. Είναι περασμένες δέκα. Του βγάζω το τζιν παντελόνι, χωρις να τον ξυπνήσω, προτού τον συναντήσω και πάλι στο κρεβάτι. Αύριο είναι Χριστούγεννα και μπορώ μόνο να ευχηθώ ότι θα καταλήξει πολύ καλύτερα από το σημερινό.
Harry's POV
Ακούω αμυδρά το ηλίθιο ξυπνητήρι της Τέσσα να χτυπάει, ξυπνώντας με νωρίς. Δεν θα παραπονεθώ όμως, γιατί είμαι αρκετά τυχερός να μπορώ να το ακούω. Αρκετά τυχερός που εκείνη βρίσκεται εδώ μετά από όσα έκανα. Το απενεργοποιεί και σηκώνεται από το κρεβάτι αφήνοντας με μόνο. Έχω την ιδέα να την ακολουθήσω στο μπάνιο, όχι για να της κάνω κάτι, απλά για να είμαι κοντά της. Το κρεβάτι είναι τόσο ζεστό που αποφασίζω να παραμείνω σ' αυτό. Λίγα λεπτά αργότερα, αναγκάζομαι να σηκωθώ και να μου φτιάξω μια κούπα καφέ.
«Καλά Χριστούγεννα.» Η μαμά μου λέει μόλις μπαίνω στην κουζίνα.
«Επίσης» Περνάω από μπροστά της και πάω στο ψυγείο.
«Έφτιαξα καφέ» Μου λέει.
«Το βλέπω αυτό»
«Χάρρυ συγγνώμη για όσα είπα εχθές. Ξέρω ότι σε αναστάτωσα όταν συμφώνησα με την μητέρα της.
«Είναι απλώς ότι ανήκει με έμενα μαμά, πουθενά αλλού. Μόνο με εμένα» Αρπάζω την πετσέτα για να καθαρίσω τον καφέ που χύθηκε από την κούπα μου.
«Το ξέρω ότι ανήκει Χάρρυ. Το βλέπω αυτό τώρα. Συγγνώμη»
«Και εγώ, συγγνώμη που φέρομαι σαν κόπανος κάθε φορά. Δεν το επιδιώκω.» Φαίνεται κάπως έκπληκτη από τα λόγια μου, υποθέτω δεν την κατηγορώ. Ποτέ δεν απολογούμαι είτε έχω δίκιο είτε άδικο.
«Δεν πειράζει, ας το προσπεράσουμε. Ας γιορτάσουμε τα Χριστούγεννα στο υπέροχο σπίτι του πατέρα σου.» Χαμογελάει, με σαρκασμό εμφανή στην φωνή της.
«Ναι, ας το αφήσουμε πίσω μας. Σ' αγαπώ μαμά» Τα λόγια μοιάζουν ξένα προερχόμενα από το στόμα μου, αλλά η έκφραση της το κάνει να αξίζει.
«Τι;» Δάκρυα αμέσως κυλούν από τα μάτια της ακούγοντας τις λέξεις που ποτέ δεν της λέω.
«Σ' αγαπώ μαμά» Επαναλαμβάνω, λίγο πιο ντροπαλός. Με τραβάει από τα χέρια και με σφίγγει στην αγκαλιά της, πολύ πιο σφιχτά απ' ότι της επιτρέπω συνήθως.