Τα μάγουλα του Χάρρυ κοκκινίζουν και τα χείλη του έχουν ένα νευρικό χαμόγελο καθώς τον κοιτάζω επίμονα.
«Είναι τόσο... είναι απλά τέλειο.»
Αρχίζω να κλαίω και κλείνω την απόσταση ανάμεσα στο Χάρρυ και εμένα πάνω στον καναπέ, πρακτικά πέφτοντας πάνω του. Ευτυχώς, είναι αρκετά δυνατός για να μας κρατήσει και τους δύο όρθιους. Τον αγκαλιάζω όσο πιο σφιχτά μπορώ, κάνοντας τον να βήξει οπότε χαλαρώνω το κράτημα μου.
«Σε ευχαριστώ, αυτό είναι τόσο γλυκό και απίστευτο.» Του λέω και ακουμπώ το μέτωπό μου ενάντια στο δικό του ενώ κάθομαι στην αγκαλιά του.
«Δεν είναι τίποτα.. αλήθεια» Λέει δειλά και χαμογελάω με τον οικείο τόνο στην φωνή του. Η Άνν καθαρίζει το λαιμό της και γρήγορα απομακρύνομαι από τα πόδια του Χάρρυ. Για μια στιγμή ξέχασα ότι δεν βρισκόμαστε μόνοι μας στο διαμέρισμα.
«Συγγνώμη.» Της λέω και μετακινούμε πίσω στην θέση μου στον καναπέ.
«Μην απολογείσαι» Μου δίνει ένα οικείο χαμόγελο.
Ο Χάρρυ κάθεται σιωπηλός και ξέρω ότι δεν θα μιλήσει για το δώρο μπροστά στην Άνν οπότε αλλάζω θέμα συζήτησης για τώρα. Το δώρο του ήταν τόσο απίστευτα στοχαστικό. Δεν θα μπορούσε να είχε διαλέξει καλύτερη φράση από οποιοδήποτε μυθιστόρημα για να χαράξει πάνω στο φυλαχτό.
«Απ' ότι και εάν είναι φτιαγμένες οι ψυχές μας, η δική μου και η δική του είναι το ίδιο.» Είναι τόσο τέλειο για τον τρόπο που νιώθω για εκείνον.
Είμαστε τόσο διαφορετικοί, παρόλα αυτά όμως και τόσο ίδιοι, όπως η Κάθριν και ο Χίθκλιφ. Απλώς ελπίζω ότι δεν θα μοιραστούμε την ίδια μοίρα με εκείνους. Θα ήθελα να πιστεύω ότι έχουμε μάθει από τα λάθη τους με κάποιο τρόπο και ότι δεν θα το επιτρέψουμε να συμβεί αυτό σε εμάς.
Περνάω το βραχιόλι μέσα από τον καρπό μου και αργά μετακινώ το χέρι μου μπρος-πίσω αφήνοντας το φυλαχτό να ταλαντεύεται στον ρυθμό αυτό. Δεν μου έχουν δωρίσει ποτέ κάτι παρόμοιο στο παρελθόν, νόμιζα ότι το νουκ ήταν το καλύτερο δώρο αλλά κατάφερε να το ξεπεράσει φτιάχνοντας μου αυτό το βραχιόλι. Ο Νόα πάντα μου έπαιρνε το ίδιο πράγμα, άρωμα και κάλτσες. Κάθε χρονιά. Όμως και εγώ, του έπαιρνα επίσης κολόνια και κάλτσες κάθε χρόνο. Αυτό ήταν η συνηθισμένη μας βαρετή ρουτίνα.
Κοιτάζω το βραχιόλι για ακόμη μερικά λεπτά προτού συνειδητοποιήσω ότι και οι δύο, ο Χάρρυ και η Άνν με παρατηρούν. Αμέσως σηκώνομαι και ξεκινώ να καθαρίζω την μικρή ακαταστασία από τα χαρτιά περιτυλίγματος.
«Τι να κάνουμε για το υπόλοιπο της ημέρας;» Η Άνν ρωτά.
«Εγώ λέω να πάρω ένα υπνάκο.» Ο Χάρρυ της απαντά και εκείνη στριφογυρίζει τα μάτια της.
«Ύπνο; Τα Χριστούγεννα;» Κοροϊδεύει.
«Δεν είναι Χριστούγεννα για εκατοστή φορά.» Της απαντά στεγνά αλλά μετά χαμογελάει.
«Είσαι ενοχλητικός» Τον μαλώνει και σκουντάει τον ώμο του.
«Το ίδιο και εσύ.» Μαζεύω την στοίβα από το ζαρωμένο και σκισμένο χαρτί και την πετάω στον κάδο.
Νιώθω ακόμη χειρότερα τώρα που δεν αγόρασα κάτι στον Χάρρυ, ένα δώρο Χριστουγέννων. Ήμουν τόσο επηρεασμένη από όλα όσα έγιναν μεταξύ μας για να ανησυχώ για το τι δώρο να του πάρω. Ευχόμουν το εμπορικό να ήταν ανοιχτό σήμερα ώστε να του έπαιρνα δώρο τελευταίας στιγμής. Δεν έχω ιδέα για το τι θα ήταν, αλλά όλο και κάτι θα ήταν καλύτερο από το τίποτα. Κοιτάζω πάλι το βραχιόλι και ακουμπώ με τα δάχτυλά μου την καρδιά.
«Είσαι έτοιμη;» Η φωνή του Χάρρυ στο αυτί μου με κάνει να αναπηδήσω από έκπληξη.
«Με τρόμαξες!» Του λέω και γελάει.
«Συγγνώμη αγάπη» Νιώθω το χαμόγελό του στο λαιμό μου και τυλίγει τα χέρια του γύρω από την μέση μου. Η καρδιά μου φτερουγίζει όταν με φωνάζει 'αγάπη'. Είναι τόσο ασυνήθιστο για αυτόν.
«Θα πας να κοιμηθείς;» τον ρωτώ, γυρίζοντας να τον αντικρίσω.
«Ναι.. θα μου κάνεις παρέα;»
«Εντάξει»
Δεν κοιμάμαι συνήθως τα μεσημέρια εκτός και εάν είμαι πολύ εξαντλημένη να κάνω κάτι άλλο, όμως μπορώ να περάσω χρόνο με το νουκ μου όσο ο Χάρρυ θα κοιμάται. Όταν μπαίνουμε στο δωμάτιο ο Χάρρυ βγάζει το μπλουζάκι του και το αφήνει να πέσει στο πάτωμα. Τα μάτια μου ταξιδεύουν στα οικεία σχέδια από μελάνι που καλύπτουν το δέρμα του και μου χαμογελάει.
«Στα αλήθεια σου άρεσε το βραχιόλι;» Με ρωτά και περπατά προς το κρεβάτι. Ρίχνει τα μαξιλάρια κάτω στο πάτωμα και εγώ τα σηκώνω.
«Είσαι τόσο ακατάστατος!» Παραπονιέμαι. Τοποθετώ τα μαξιλάρι μέσα στην ντουλάπα και το μπλουζάκι του Χάρρυ στη κρεμάστρα προτού να πάρω το νουκ μου και τον ακολουθήσω στο κρεβάτι.
«Για να απαντήσω στην ερώτηση σου λατρεύω το βραχιόλι αυτό. Είναι τόσο υπέροχο που το σκέφτηκες. Γιατί δεν είπες ότι ήταν από εσένα;» Τον ρωτώ και με τραβάει προς το μέρος του να ξαπλώσω το κεφάλι μου στο στήθος του.
«Επειδή ήξερα ότι ήδη ένιωθες άσχημα που δεν μου πήρες κάτι και θα ένιωθες ακόμη πιο χάλια μετά το υπέροχο δώρο μου» Μου χαμογελάει.
«Ουάου, πόσο μετριόφρων» Τον πειράζω.
«Επίσης, δεν ήξερα πως θα εξελιχθούν τα πράγματα ανάμεσα μας. Όταν το είχα παραγγείλει για εσένα, δεν είχα ιδέα αν θα μου ξαναμιλούσες ποτέ» Παραδέχεται.
«Το ήξερες ότι θα σου μιλούσα και πάλι.»
«Ειλικρινά, όχι δεν το ήξερα. Ήσουν διαφορετική αυτή την φορά.»
«Πως δηλαδή;» Τον κοιτάζω ψηλά.
«Δεν γνωρίζω.. απλώς ήσουν. Δεν ήταν σαν τις άλλες εκατό φορές που είπες ότι δεν ήθελες να ασχοληθείς πια μαζί μου.» Η φωνή του Χάρρυ είναι απαλή καθώς ακουμπά τη ρυτίδα που σχηματίστηκε στο πρόσωπό μου και τη χαϊδεύει για να φύγει με τον αντίχειρά του.
«Βασικά ήξερα.. εννοώ ότι δεν θέλω να το παραδεχτώ αλλά ήξερα ότι θα γύριζα πίσω. Πάντα το κάνω.»
«Δεν θα σου ξαναδώσω λόγο να φύγεις»
«Ελπίζω πως όχι» Του λέω και φιλώ την παλάμη του χεριού του.
«Και εγώ»Δεν λέμε κάτι άλλο, δεν χρειάζεται να πούμε κάτι αυτή την στιγμή. Είναι νυσταγμένος και δεν θέλω να μιλήσω άλλο για εμένα που τον άφησα. Μέσα σε μερικά λεπτά αποκοιμάται, αναπνέοντας βαριά, σχηματίζει την τέλεια μελωδία για εμένα ώστε να χαλαρώσω. Ο Χάρρυ να με αποκαλεί Ντέιζι το πρωί με έκανε να θέλω να ξαναδιαβάσω τον ''Υπέροχο Γκάτσμπι''. Όπως ο Νίκ οδηγούσε κατά μήκος της ακτής στο East Egg, αποκοιμάμαι και εγώ με το νουκ που διάβαζα στα χέρια μου.
«Παρακαλώ!» Ακούω μια γυναικεία φωνή.Η μητέρα μου. Πετάγομαι ξυπνώντας και πετάω το νουκ στην άκρη του κρεβατιού. Γιατί στο καλό ήρθε εδώ;
«Δεν έχεις κανένα δικαίωμα να μπεις εκεί μέσα!» Η φωνή της Άνν ακούγεται.
Η Άνν. Η μητέρα μου. Ο Χάρρυ. Το διαμέρισμα. Ωω Θεέ μου. Αυτό δεν θα έχει ωραία κατάληξη. Η πόρτα ανοίγει με δύναμη και η μητέρα μου εμφανίζεται φορώντας ένα κόκκινο φόρεμα και μαύρα τακούνια. Τα μαλλιά της είναι κατσαρά και τυλιγμένα επάνω να μοιάζουν με κυψέλη και το κόκκινο κραγιόν της είναι φωτεινό, πολύ φωτεινό για τα μάτια μου που μόλις άνοιξαν από τον ύπνο.
«Πως γίνεται να βρίσκεσαι εδώ! Μετά από όλα αυτά!» Φωνάζει.
«Μητέρα..» Ξεκινώ καθώς η μαμά μου γυρίζει προς την Άνν.
«Ποια στο καλό είσαι εσύ;» Την ρωτάει..
«Είμαι η μητέρα του.» Η Άνν απαντά σκληρά. Ο Χάρρυ γρυλίζει προτού ανοίξει τα μάτια του και ξυπνήσει.
«Τι στο καλό;» Είναι οι πρώτες λέξεις που βγαίνουν από το στόμα του όταν βλέπει τον διάβολο στο βυσσινί φόρεμα.
«Έλα να φύγουμε Τερέσα» Η μητέρα μου αναφωνεί.
«Δεν πάω πουθενά. Γιατί βρίσκεσαι καν εδώ;» Την ρωτώ και αναστενάζει, βάζοντας τα χέρια της στους γοφούς της.
«Γιατί σου έχω ήδη πει, είσαι η μοναχοκόρη μου και δεν θα κάτσω να σε παρακολουθώ να καταστρέφεις την ζωή σου για αυτόν.. τον μαλάκα» Τα λόγια της ανάβουν την φλόγα μέσα μου και αμέσως τον υπερασπίζομαι.
«Μην μιλάς με αυτό τον τρόπο για εκείνον!» Φωνάζω.
«Αυτός ο μαλάκας είναι ο γιος μου» Η Άνν τον υπερασπίζεται με τα άγρια μάτια της. Έχω την αίσθηση ότι κάτω από το χιούμορ της είναι μια γυναίκα έτοιμο να παλέψει για τον γιο της.
«Λοιπόν ο γιος σου καταστρέφει και διαφθείρει την κόρη μου» Η μητέρα μου της αναφέρει.
«Και οι δύο σας, βγείτε έξω» Ο Χάρρυ λέει στις δύο γυναίκες και σηκώνεται από το κρεβάτι.
«Τερέσα πάρε τα πράγματά σου, τώρα!» Η μητέρα μου, με διατάζει.
«Ποιο σημείο από το δεν έρχομαι μαζί σου δεν κατάλαβες; Σου έδωσα την ευκαιρία να περάσεις μαζί μου τις γιορτές αλλά δεν μπορούσες να προσπεράσεις τον εγωισμό σου ώστε να το επιτρέψεις να συμβεί» Απαντώ απότομα. Γνωρίζω ότι δεν πρέπει να της μιλάω με αυτό τον τρόπο, αλλά είναι αυθόρμητο.
«Να προσπεράσω τον εγωισμό μου; Νομίζεις ότι επειδή αγόρασες ξέκολα φορέματα και έμαθες να βάφεσαι ότι ξαφνικά ξέρεις περισσότερα από εμένα για την ζωή; Κάνεις λάθος. Επειδή δόθηκες σε αυτό το.. απόβρασμα δεν σημαίνει ότι έγινες γυναίκα! Δεν είσαι παρά μια μικρή κοπέλα. Μια αφελής, ευεπηρέαστη μικρή κοπέλα. Τώρα πάρε τα πράγματα σου πριν το κάνω εγώ για εσένα.» Απαντά φωνάζοντας και παράλληλα γελώντας μαζί μου.
«Δεν θα αγγίξεις τα πράγματά της. Δεν θα πάει πουθενά μαζί σου. Θα μείνει εδώ μαζί μου, όπου ανήκει.» Ο Χάρρυ διακόπτει.
«Εδώ που ανήκει; Πού άνηκε όταν έμενε σε ένα άθλιο ξενοδοχείο επειδή την πλήγωσες με αυτά που της έκανες. Δεν είσαι καλός για εκείνη και δεν θα παραμείνει εδώ με εσένα.»
«Είναι ενήλικες, η Τέσσα είναι ενήλικας. Εάν θέλει να μείνει δεν μπορείς να κάνεις τίποτα για αυτό» Η Άνν παρεμβαίνει.Τα αγριεμένα μάτια της μητέρας μου γυρίζουν να συναντήσουν τα εξίσου άγρια μάτια της Άνν. Αυτό είναι μια καταστροφή. Ανοίγω το στόμα μου να μιλήσω αλλά η μητέρα μου με προλαβαίνει.
«Πως μπορείς να τον υπερασπίζεσαι μετά την αμαρτωλή συμπεριφορά του; Μετά από όσα της έκανε, έπρεπε να τον είχαν κλειδώσει μέσα, μακριά της!» Η μητέρα μου σχεδόν τσιρίζει.
«Προφανώς και τον έχει συγχωρήσει, πρέπει να το αποδεχτείς αυτό»
Η Άνν απαντά ήρεμη. Πολύ πιο ήρεμα. Μοιάζει με φίδι, ένα που γλιστράει τόσο αργά που ποτέ δεν βλέπεις πότε θα επιτεθεί και όταν το κάνει έχεις ξοφλήσει. Η μητέρα μου είναι η λεία και δεν μπορώ παρά να ελπίζω ότι το δάγκωμα της Άνν είναι δηλητηριώδες.
«Να τον συγχωρήσει; Έκλεψε την αθωότητα της σαν παιχνίδι, ένα στοίχημα με τους φίλους του και μετά καυχιόταν για αυτό όσο εκείνη ήταν εδώ και έπαιζε την νοικοκυρά!»Στην Άνν κόβεται η ανάσα και ο Χάρρυ και εγώ κάνουμε τον ίδιο έκπληκτο ήχο.
«Τι;» Η Άνν κοιτάζει με ορθάνοιχτο βλέμμα το γιο της.
«Δεν το ήξερες αυτό; Τώρα εξηγείται γιατί τον υπερασπίζεσαι. Ο γιος σου έβαλε στοίχημα με τους φίλους του ότι θα μπορούσε να πάρει την παρθενιά της Τέσσα έναντι χρημάτων και την χρησιμοποιούσε όλο αυτό τον καιρό. Κράτησε ακόμη και αποδείξεις και τις έδειξε μπροστά σε όλους.» Η μητέρα μου συνεχίζει.
Είμαι παγωμένη στην θέση μου. Δεν ήθελα η Άνν να γνωρίζει τα απαίσια πράγματα που έκανε ο γιος της. Κρατώ το βλέμμα μου στις μητέρες μας, φοβούμενη να κοιτάξω τον Χάρρυ. Μπορώ να καταλάβω από την αναπνοή του ότι δεν γνώριζε πως είχα μιλήσει στην μητέρα μου για τις λεπτομέρειες της εξαπάτησης του.
«Αποδείξεις;» Η τρεμάμενη φωνή της Άνν ακούγεται.
«Ναι, αποδείξεις. Το προφυλακτικό! Oh και τα σεντόνια με την κλεμμένη παρθενιά της Τέσσα επάνω τους. Ποιος ξέρει τι έκανε με τα λεφτά.. αλλά έλεγε σε όλους τους φίλους του κάθε λεπτομέρεια από τις προσωπικές του στιγμές.. Οπότε τώρα τόλμα να μου πεις εάν θα πρέπει να πάρω την κόρη μου μαζί μου ή όχι!» Η μητέρα μου ανυψώνει το καλοσχηματισμένο φρύδι της στην Άνν.
Το νιώθω την στιγμή που συμβαίνει. Νιώθω την αλλαγή στην ατμόσφαιρα, την ενέργεια να αλλάζει. Η Άνν είναι τώρα με το μέρος της μητέρας μου. Μπορώ να το δω ξεκάθαρα στο απεχθή βλέμμα που δίνει στο γιο της. Προσπαθώ απεγνωσμένα να στηριχθώ στην άκρη του βράχου που καταρρέει, τον Χάρρυ. Το πάτωμα ανοίγει κάτω από τα πόδια μου, ο πόνος από την υπενθύμιση της μητέρας μου να με γέρνει προς την δική της μεριά του βράχου.«Πώς μπόρεσες Χάρρυ?» Η Άνν φωνάζει.
«Ήλπιζα ότι ήσουν διαφορετικός τώρα.. ήλπιζα ότι σταμάτησες να το κάνεις αυτό στις κοπέλες.. γυναίκες. Έχεις ξεχάσει τι έγινε την τελευταία φορά;» Την τελευταία φορά; Η καρδιά μου ραγίζει.