Όταν ο Χάρρυ και εγώ φτάνουμε στο σαλόνι, η μητέρα του κάθεται στον καναπέ με τα βρεγμένα μαλλιά της πιασμένα κότσο.
«Λοιπόν τι κάνετε εσείς οι δύο συνήθως όλη την ημέρα;» Ρωτάει και κοιτάζω τον Χάρρυ.
«Βασικά.. απλώς βλέπουμε τηλεόραση» Ανασηκώνει του ώμους.Αυτή η στιγμή δεν θα μπορούσε να είναι περισσότερο αμήχανη.
«Μπορούμε να νοικιάσουμε ταινίες και θα μας ετοιμάσω βραδινό. Δεν σου έχει λείψει η μαγειρική μου;» Χαμογελάει στο Χάρρυ και στριφογυρίζει τα μάτια του.
«Σίγουρα. Η καλύτερη μαγείρισσα» Σχολιάζει με σαρκασμό.
«Ει! Δεν είμαι τόσο χάλια» Γελάει και κουνιέμαι αμήχανα. Δεν ξέρω πώς να φερθώ γύρω από το Χάρρυ εκτός απ' όταν είμαστε μαζί ή όταν μαλώνουμε. Αυτή είναι μια περίεργη κατάσταση για εμάς, να φέρομαι φιλικά αλλά παράλληλα να του δίνω προσοχή τόση ώστε η μητέρα να συνεχίσει να έχει την εντύπωση ότι είμαστε μαζί. Αυτό είναι προφανώς ένα υπόδειγμα για εμάς, ο Κεν και η Κάρεν είχαν την εντύπωση ότι εγώ και ο Χάρρυ βγαίναμε προτού να συμβεί στ' αλήθεια.
«Μπορείς να μαγειρέψεις Τέσσα, ή ο Χάρρυ έχει αναλάβει την μαγειρική;» Με ρωτάει η Αν.
«Εμ, και οι δύο» της απαντώ. Το στήθος μου καίει καθώς θυμάμαι τις λίγες φορές που ετοιμάσαμε φαγητό ο ένας για τον άλλον.
«Είμαι ευγνώμων που ακούω ότι φροντίζεις το αγόρι μου και αυτό το διαμέρισμα είναι τόσο ωραίο για εσάς. Υποθέτω ότι η Τέσσα αναλαμβάνει όλη την καθαριότητα.» Μας πειράζει.
«Ναι... είναι ακατάστατος» Απαντώ και ο Χάρρυ με κοιτάει κάτω με ένα μικρό χαμόγελο να εμφανίζεται στα χείλη του. Δεν φροντίζω το αγόρι της αλλά θα το έκανα εάν δεν με είχε πληγώσει με αυτό τον τρόπο.
«Δεν είμαι ακατάστατος, απλώς εκείνη είναι πολύ καθαρή» Σχολιάζει και στριφογυρίζω τα μάτια μου.
«Είσαι ακατάστατος» Η Άν και εγώ λέμε ταυτόχρονα.
«Θα δούμε ταινία ή θα με πειράζεται όλο το βράδυ;» Ο Χάρρυ κατσουφιάζει. Προχωράω στον καναπέ και κάθομαι κάτω προτού ο Χάρρυ κάτσει, ώστε να μην έχω να πάρω την αμήχανη απόφαση για το που να κάτσω. Μπορώ να τον δω να παρατηρεί τον καναπέ και εμένα, σιωπηλά αποφασίζοντας πόσο κοντά να καθίσει. Κάθεται δίπλα μου, ακριβώς δίπλα μου και νιώθω την οικεία ζεστασιά από την κοντινή μου θέση.
«Τι θέλετε να δούμε;» Η μητέρα του μας ρωτάει.
«Δεν έχει σημασία» Ο Χάρρυ απαντά.
«Μπορείς εσύ να διαλέξεις» Προσπαθώ να ελαφρύνω την απάντησή του. Μου χαμογελάει η μαμά του προτού διαλέξει 'τα 50 πρώτα ραντεβού' μια ταινία που είμαι σίγουρη ο Χάρρυ θα μισήσει.
«Αυτή η ταινία είναι παμπάλαια» Ο Χάρρυ γκρινιάζει όταν ξεκινά.
«Σςςςς» Του λέω και αναστενάζει αλλά μένει σιωπηλός.Τον πιάνω να με κοιτάει επίμονα πολλές φορές κατά την διάρκεια της ταινίας καθώς η Άν και εγώ γελάμε και αναστενάζουμε μαζί. Περνώ πολύ ευχάριστα και υπάρχουν ακόμη και στιγμές που σχεδόν ξεχνάω τα πάντα που έχουν συμβεί ανάμεσά μας. Είναι δύσκολο να μην γείρω σε αυτόν, να μην αγγίξω τα χέρια του, να μην απομακρύνω τα μαλλιά του από το πρόσωπό του όταν πέφτουν μπροστά.
«Πεινάω» Ο Χάρρυ λέει μόλις τελειώνει η ταινία.
«Γιατί δεν μαγειρεύεις μαζί με την Τέσσα, αφού εγώ είχα μια τόση κουραστική πτήση;» λέει χαμογελώντας.
«Προσπαθείς να εκμεταλλευτείς όσο μπορείς αυτή την 'κουραστική πτήση', έτσι δεν είναι;» Της λέει και εκείνη γνέφει.
«Μπορώ να μαγειρέψω, δεν πειράζει» Προσφέρομαι και πάω να σηκωθώ. Προχωρώ στην κουζίνα και σκύβω πάνω από τον πάγκο. Αρπάζω τις άκρες από το μαρμαρένιο πάγκο πιο σκληρά απ' ότι χρειαζόταν, προσπαθώντας να βρω την ανάσα μου. Δεν ξέρω πόσο θα το αντέξω όλο αυτό, να προσποιούμαι ότι εγώ και ο Χάρρυ είμαστε μαζί, να προσποιούμαι ότι δεν κατέστρεψε τα πάντα, να προσποιούμαι ότι τον αγαπώ.
Στα αλήθεια τον αγαπώ, είμαι ερωτευμένη μαζί του. Το πρόβλημα δεν είναι η έλλειψη συναισθημάτων μου για αυτό το ιδιότροπο, εγωιστικό αγόρι. Το πρόβλημα είναι ότι του έχω δώσει τόσες ευκαιρίες, πάντα αγνοώντας τα απαίσια πράγματα που έλεγε και έκανε, όμως αυτή την φορά είναι υπερβολικός. Ειδικά το γεγονός ότι κοιμήθηκε με την Μόλλυ.
«Χάρρυ φέρσου σαν κύριος και πήγαινε βοήθησε την» Ακούω την φωνή την μητέρας του να του λέει. Πηγαίνω γρήγορα στην κατάψυξη και προσποιούμαι σαν να μην είχα μόλις μια μικρή απογοήτευση.
«Εμμ.. μπορώ να βοηθήσω;» Η φωνή του αντηχεί στην μικρή κουζίνα.
«Εντάξει..» Απαντώ.
«Γλειφιτζούρια;» Με ρωτάει και κοιτάζω τι κρατάω στα χέρια μου. Είχα σκοπό να βγάλω το κοτόπουλο, αλλά αφαιρέθηκα.
«Ναι, σε όλους αρέσουν τα γλειφιτζούρια, σωστά;» Του λέω και γελάει. Μπορώ να το κάνω αυτό, μπορώ να βρίσκω γύρω από τον Χάρρυ στο διαμέρισμα που πρακτικά είναι δικό μας. Μπορώ να είμαι ευγενική μαζί του και να τα πηγαίνουμε καλά.
«Πρέπει να φτιάχνεις το κοτόπουλο με μακαρόνια που είχες κάνει για εμένα» του προτείνω.«Αυτό είναι που θες να φας;» Με ρωτάει.
«Ναι. Εάν δεν είναι μεγάλος κόπος»
«Φυσικά και όχι» Μου απαντάει.
«Φέρεσαι τόσο παράξενα σήμερα» Ψιθυρίζω ώστε η φιλοξενούμενη μας να μην ακούσει κάτι.
«Όχι δεν είμαι» Ανασηκώνει τους ώμους και περπατάει προς εμένα. Η καρδιά μου αρχίζει να χτυπά γρήγορα καθώς γέρνει προς το μέρος μου. Όπως μετακινούμαι, αρπάζει το χερούλι της κατάψυξης και την ανοίγει. Νόμιζα ότι θα με φιλούσε. Τι στο καλό συμβαίνει με εμένα;
Μαγειρεύουμε βραδινό σχεδόν σε απόλυτη σιωπή, κανείς από τους δύο μας δεν γνωρίζει τι να πει. Τα μάτια μου τον παρατηρούσαν όλη την ώρα, ο τρόπος που τα μακριά του δάχτυλα λυγίζουν γύρω από την βάση του μαχαιριού για να κόψει το κοτόπουλο και τα λαχανικά, ο τρόπος που κλείνει τα μάτια του όταν ο ατμός από το βρασμένο νερό έρχεται στο πρόσωπό του, ο τρόπος που η γλώσσα του καθαρίζει τις γωνίες του στόματος του όταν δοκιμάζει την σάλτσα. Ξέρω ότι αυτό δεν είναι ευνοεί σε κάτι, ούτε είναι υγιεινό, αλλά δεν μπορώ να κάνω διαφορετικά.
«Θα στρώσω το τραπέζι όσο εσύ θα πας να της πεις ότι είναι έτοιμο» Του λέω.
«Απλώς θα φωνάξω το όνομά της»
«Όχι, αυτό είναι αγενές. Απλώς πήγαινε να της το πεις» Του απαντώ και στριφογυρίζει τα μάτια του βγαίνοντας από το δωμάτιο.Λίγα λεπτά αργότερα επιστρέφει μόνος του.
«Αποκοιμήθηκε» Μου αναφέρει.
«Τι;» Τον άκουσα αλλά ρωτάω και πάλι.
«Ναι, έχει κοιμηθεί στον καναπέ. Μήπως απλά να την ξυπνήσω;»
«Όχι, μην την ξυπνάς. Είχε μια δύσκολη μέρα. Θα βγάλω στην άκρη και για εκείνη, οπότε όταν σηκωθεί να μπορέσει να φάει. Είναι αργά έτσι και αλλιώς.»
«Είναι οκτώ»
«Ναι... είναι αργά»
«Υποθέτω» Η φωνή του είναι κοφτή.
«Τι συμβαίνει με εσένα; Γνωρίζω ότι αυτό είναι άβολο για όλους, όμως φέρεσαι τόσο περίεργα» Του λέω καθώς βάζω φαγητό στα δύο πιάτα χωρίς να σκέφτομαι.
«Ευχαριστώ» Λέει και αρπάζει ένα προτού το ακουμπήσω στο τραπέζι.
«Σκοπεύεις να μου πεις;»
«Να σου πω τι;» Με ρωτά και φέρνει το πιρούνι στα χείλη του.
«Γιατί φέρεσαι τόσο... ήσυχα και... σωστά. Είναι παράξενο»Καταπίνει και ανοίγει το στόμα του να απαντήσει.
«Απλώς δεν θέλω να πω καμιά βλακεία» απαντά και πιάνομαι απροετοίμαστη. Δεν το περίμενα να το ακούσω αυτό.
«Oh» μόνο αυτό σκέφτομαι να πω.
«Λοιπόν, γιατί εσύ φέρεσαι τόσο καλά και παράξενα;» επαναλαμβάνει τα λόγια μου.
«Επειδή η μητέρα σου είναι εδώ και έχω αποφασίσει να μην είμαι πια θυμωμένη. Ότι έγινε, έγινε και δεν μπορώ να κάνω κάτι για να το αλλάξω. Δεν μπορώ να μείνω θυμωμένη για πάντα» Του εξηγώ και γέρνω τον αγκώνα μου επάνω στο πάγκο για να στηρίξω το ξαφνικό βάρος που ένιωσα στου ώμους μου.
«Οπότε αυτό τι σημαίνει;»
«Τίποτα. Απλώς ξεκαθαρίζω ότι δεν θέλω να μαλώνουμε πια. Αυτό δεν αλλάζει κάτι ανάμεσα μας.» Δαγκώνω το μάγουλο μου για να εμποδίσω τα δάκρυα που θέλουν να βγουν από τα μάτια μου.
Ο Χάρρυ δεν λέει κάτι. Απ' την άλλη, σηκώνεται και πετάει το πιάτο του στο νεροχύτη με δύναμη. Το πορσελάνινο πιάτο κόβεται στη μέση και ο δυνατός ήχος με κάνει να αναπηδήσω. Ο Χάρρυ δεν κουνιέται ούτε καν δεν γυρνά πίσω να με δει προτού πάει ορμητικά στο δωμάτιο του. Κρυφοκοιτάζω στο σαλόνι για να βεβαιωθώ ότι η αυθόρμητη συμπεριφορά του δεν έχει ξυπνήσει την μητέρα του.
Ακόμη κοιμάται με το στόμα της ελαφρώς ανοιχτό, κάνοντας την ομοιότητα με τον γιο της ακόμη πιο έντονη. Έχω μείνει πίσω να καθαρίσω την ακαταστασία που ο Χάρρυ έκανε, ως συνήθως. Γεμίζω το πλυντήριο πιάτων και βάζω στην άκρη την μερίδα της Άν προτού να σκουπίσω τον πάγκο.Είμαι εξαντλημένη, ψυχικά περισσότερο απ' ότι σωματικά, όμως πρέπει να κάνω ένα ντουζ και να πάω να ξαπλώσω. Που στο καλό θα κοιμηθώ; Ο Χάρρυ είναι στην κρεβατοκάμαρα και η Άν είναι στον καναπέ.
Ίσως πρέπει να οδηγήσω πίσω στο ξενοδοχείο. Πρώτα θα κάνω ντουζ και ύστερα θα αποφασίσω. Ανεβάζω λίγο την θερμοκρασία και σβήνω το φως στο σαλόνι.Όταν περπατώ μέσα στην κρεβατοκάμαρα να πάρω τις πιτζάμες μου ο Χάρρυ κάθεται στην άκρη του κρεβατιού με τους αγκώνες του στα γόνατά του και το κεφάλι του στα χέρια του. Δεν με κοιτάζει όταν εισέρχομαι στο δωμάτιο και αρπάζω ένα ζευγάρι σορτς, ένα μπλουζάκι και εσώρουχα από την τσάντα μου προτού να βγω έξω.
Με το που φτάνω στην πόρτα ακούω κάτι σαν πνιχτό αναφιλητό να έρχεται από τον Χάρρυ. Κλαίει; Δεν γίνεται, δεν θα μπορούσε.Έστω και στην παραμικρή πιθανότητα να συμβαίνει, δεν μπορώ να φύγω από το δωμάτιο. Προχωρώ προς τα πίσω στο κρεβάτι και στέκομαι μπροστά του.
«Χάρρυ;» λέω σιγανά και φέρνω το χέρι μου να απομακρύνω τα δικά του από το πρόσωπό του.Αντιστέκεται, αλλά τραβώ πιο δυνατά.
«Κοίταξε με» Τον ικετεύω.Η αναπνοή μου κόβεται όταν με κοιτά. Τα μάτια του είναι κοκκινισμένα και τα μάγουλά του είναι γεμάτα δάκρυα.Προσπαθώ να πάρω το χέρι του στο δικό μου, όμως το απομακρύνει.
«Απλώς φύγε Τέσσα» μου λέει.Τον έχω ακούσει να μου το λέει αυτό τόσες πολλές φορές.
«Όχι» Γονατίζω ανάμεσα στα ανοιχτά του πόδια.
«Αυτό ήταν μια κακή ιδέα. Θα το πω στην μητέρα μου το πρωί». Μου λέει και σκουπίζει τα μάτια του με τις παλάμες του.
«Δεν χρειάζεται να το κάνεις» Τον έχω δει ξανά να βρίσκεται σε κατάσταση λίγο πριν να λυγίσει, αλλά ποτέ έτσι, το σώμα του να τρέμει, τα δάκρυα του να κυλούν στο πρόσωπό του, να κλαίει με αναφιλητά.
«Ναι πρέπει να το κάνω. Αυτό είναι βάσανο για εμένα να σε έχω τόσο κοντά αλλά και τόσο μακριά παράλληλα. Είναι η πιο χειρότερη τιμωρία. Όχι ότι δεν το αξίζω, το ξέρω, όμως είναι τόσο οδυνηρό που δεν μπορώ να το αντέξω ούτε και εγώ.» Λέει κλαίγοντας.
«Όταν συμφώνησες να μείνεις.. νόμιζα ότι ίσως.. ίσως νοιαζόσουν ακόμη για εμένα, όπως νοιάζομαι και εγώ για εσένα. Αλλά το βλέπω Τες, βλέπω τον τρόπο που με κοιτάς τώρα. Βλέπω τον πόνο που σου προκάλεσα. Βλέπω την αλλαγή σε εσένα εξαιτίας μου. Γνωρίζω ότι εγώ φταίω για αυτό, όμως ακόμη με σκοτώνει να σε βλέπω να γλιστράς μέσα από τα δάχτυλά μου.» Τα δάκρυά του κυλούν πιο γρήγορα τώρα, πέφτοντας στο μαύρο του μπλουζάκι. Θέλω να πω κάτι, οτιδήποτε για να τον κάνω να σταματήσει. Να απομακρύνω τον πόνο του, αλλά πού ήταν εκείνος όταν εγώ έκλαιγα κάθε βράδυ μόνη μου πριν να κοιμηθώ.
«Θέλεις να φύγω;» τον ρωτάω και γνέφει.Η απόρριψη του πονάει, ακόμη και τώρα. Γνωρίζω ότι δεν θα έπρεπε να βρισκόμουν εδώ, παίζοντας θέατρο, αλλά χρειάζομαι κι άλλο, θέλω και άλλο χρόνο μαζί του. Έστω και ο επικίνδυνος και οδυνηρός χρόνος είναι καλύτερος από το τίποτα. Θα ευχόμουν να μην τον αγαπούσα, να μην τον είχα γνωρίσει. Όμως τον συνάντησα και ακόμη τον αγαπώ.
«Εντάξει» Καταπίνω και σηκώνομαι.Το χέρι του αρπάζει τον καρπό μου να με σταματήσει.
«Λυπάμαι. Για όλα, που σε πλήγωσα, όλα όσα σου έκανα.» Το αντίο ακούγεται βαρύ όταν το λέει με αυτό τον τόνο.Όσο και να αντιστέκομαι σε αυτό, γνωρίζω κατά βάθος ότι δεν είμαι έτοιμη για εκείνον να εγκαταλείψει τις προσπάθειες του. Από την άλλη, δεν είμαι έτοιμη να το συγχωρέσω τόσο εύκολα. Βρίσκομαι σε μια διαρκή κατάσταση σύγχυσης για μέρες αλλά η σημερινή είναι η κορυφαία.
«Εγώ..» σταματάω τον εαυτό μου.
«Τι;»
«Δεν θέλω να φύγω.» Λέω τόσο σιγανά που δεν είμαι σίγουρη εάν με άκουσε.
«Τι;» με ρωτάει και πάλι.
«Δεν θέλω να φύγω, ξέρω ότι πρέπει μα δεν θέλω. Όχι απόψε τουλάχιστον.» Ορκίζομαι ότι μπορώ να δω τα κομμάτια αυτού του πληγωμένου ανθρώπου μπροστά μου να ενώνονται σιγά-σιγά, ένα προς ένα.
«Τι σημαίνει αυτό;»
«Δεν ξέρω τι σημαίνει, αλλά ούτε και είμαι έτοιμη να μάθω ακόμη.» Του απαντώ και τον παρατηρώ να σκουπίζει το πρόσωπό του με το μπλουζάκι του.
«Εντάξει. Μπορείς να κοιμηθείς στο κρεβάτι, θα κοιμηθώ στο πάτωμα.» Τα προηγούμενα δάκρυα του άφαντα. Στο μυαλό μου έρχεται η ιδέα ότι ίσως προσποιούνταν, όμως με κάποιο τρόπο μπορώ να νιώσω ότι ήταν αληθινό.