Harry's POV
«Γεια.» Λέω καθώς ο Λίαμ μου ανοίγει την πόρτα για να περάσω.
«Γεια;» Ρωτάει.Βάζω τα χέρια μου στις τσέπες μου, αβέβαιος τι πρέπει να πω ή να κάνω.
«Η Τέσσα δεν είναι εδώ.» Μου λέει και προχωρά προς το σαλόνι.
«Ναι... Το ξέρω. Είναι στο Σιάτλ.» Λέω, ακολουθώντας τον κάποια βήματα πιο πίσω.
«Οπότε...» Ξέρω πως θέλει να μάθει γιατί στο καλό είμαι εδώ.
«Εγώ... αμμ... λοιπόν ήρθα για να μιλήσω σε εσένα... ή στον μπαμπά μου, εννοώ στον Κεν. Ή στη μαμά σου.» Πολυλογώ.
«Να μιλήσεις; Για ποιο πράγμα;» Βγάζει το σελιδοδείκτη του και αρχίζει να διαβάζει. Θέλω να αρπάξω το βιβλίο από τα χέρια του και να το πετάξω στη φωτιά, αλλά αυτό δεν θα με οδηγήσει πουθενά.
«Για την Τέσσα.» Λέω σιγανά. Τα δάχτυλα μου παίζουν με το σκουλαρίκι στα χείλη μου ενώ τον περιμένω να ξεσπάσει στα γέλια. Με κοιτάζει και κλείνει το βιβλίο του.
«Άσε με να καταλάβω... Η Τέσσα δεν θέλει να έχει καμία σχέση μαζί σου οπότε είσαι εδώ για να μου μιλήσεις; Ή στον πατέρα σου ή στη μητέρα μου;» Λέει.
«Ναι... Νομίζω αυτό κάνω.» Αρχίζει και με ενοχλεί.
«Εντάξει... και τι ακριβώς νομίζεις ότι μπορώ να κάνω για εσένα. Δεν πιστεύω πως πρέπει να σου ξανά μιλήσει ποτέ ξανά και ειλικρινά δεν μπορώ να πιστέψω πως προσπαθείς ακόμη, περίμενα πως θα είχες προχωρήσει μέχρι τώρα.»
«Έχει περάσει μοναχά μία βδομάδα.» Λέω απότομα.
«Ναι, μία βδομάδα στην οποία μετακόμισε από το διαμέρισμα και προσπάθησε να κρυφτεί από εσένα σε ένα δωμάτιο ξενοδοχείου.»
«Δεν προσπαθούσε να κρυφτεί από εμένα.» Λέω μέσα από τα δόντια μου.
«Λοιπόν σίγουρα δεν έτρεξε σε εσένα.» Ειρωνεύεται.
«Σταμάτα να είσαι κόπανος. Ξέρω πως τα κατέστρεψα όλα αλλά την αγαπάω Λίαμ. Και ξέρω πως με αγαπάει και αυτή, απλά είναι πληγωμένη τώρα.»Παίρνει μια βαθιά ανάσα και τρίβει το πηγούνι του με τα δάχτυλά του.
«Δεν ξέρω Χάρρυ, αυτό που έκανες είναι αρκετά ασυγχώρητο. Την έκανες ρεζίλι και αυτή σε εμπιστεύτηκε.»
«Το ξέρω... Το ξέρω. Γαμώτο, δεν πιστεύεις πως το ξέρω αυτό;»
«Λοιπόν βλέποντας να εμφανίζεσαι εδώ και να ζητάς βοήθεια θα έλεγα πως έχεις καταλάβει πόσο μπερδεμένη είναι η όλη κατάσταση.» Αναστενάζει.
«Οπότε τι νομίζεις πως πρέπει να κάνω; Όχι ως φίλος της, αλλά ως ο δικός μου.... Ξέρεις, ο θετός γιος του πατέρα μου;»
«Εννοείς ετεροθαλής αδερφός; Ο δικός σου ετεροθαλής αδερφός;» Χαμογελάει. Στριφογυρίζω τα μάτια μου και γελάει. «Λοιπόν, σου έχει μιλήσει καθόλου;» Ρωτάει.
«Ναι... Βασικά πήγα στο Σιάτλ χθες βράδυ και με άφησε να μείνω μαζί της.» Του λέω.
«Τι έκανε λέει;» Είναι ξεκάθαρα έκπληκτος.
«Ναι, ήταν μεθυσμένη, εννοώ πραγματικά μεθυσμένη και κυριολεκτικά με ανάγκασε να την πηδήξω.» Διακρίνω την ξινισμένη του έκφραση για τις λέξεις που διάλεξα να χρησιμοποιήσω. «Συγνώμη... με ανάγκασε να κοιμηθώ μαζί της. Λοιπόν δεν με ανάγκασε πραγματικά γιατί και εγώ το ήθελα, θέλω να πω πώς να πω όχι... είναι απλά..»
«Εντάξει!! Εντάξει! Το κατάλαβα, Χριστέ μου.» Κουνά τα χέρια του στο αέρα.
«Οπότε τέλος πάντων, μετά σήμερα το πρωί είπε μερικές βλακείες που δεν θα έπρεπε να είχα πει επειδή μου είπε πως φίλησε κάποιον άλλο.»
«Η Τέσσα φίλησε κάποιον;» Η δυσπιστία είναι ξεκάθαρη στη φωνή του.
«Ναι... κάποιο αγόρι σε ένα ανόητο νυχτερινό κέντρο.» Μουγκρίζω. Δεν θέλω να το ξανά σκεφτώ αυτό.
«Ουάου. Είναι στα αλήθεια εκνευρισμένη μαζί σου.» Λέει.
«Το ξέρω.» Μουγκρίζω.
«Τι της είπες σήμερα το πρωί;»
«Της είπα πως πήδηξα τη Μόλλυ χθες.» Παραδέχομαι.
«Το έκανες; Ξέρεις... έκανες σεξ με τη Μόλλυ;
«Όχι, Θεέ μου όχι.» Κουνώ το κεφάλι μου.Τι στο καλό συμβαίνει εδώ πέρα και ανοίγω την καρδιά μου στον Λίαμ μέσα από όλους τους ανθρώπους;
«Τότε γιατί είπες πως το έκανες;»
«Επειδή με εκνεύρισε.» Σηκώνω τους ώμους μου. «Φίλησε κάποιον άλλο.»
«Εντάξει... οπότε είπες ότι κοιμήθηκες με τη Μόλλυ, που ξέρεις πως η Τες απεχθάνεται, απλά για να την πληγώσεις;»
«Ναι...»
«Καλή ιδέα.» Στριφογυρίζει τα μάτια του.
«Πιστεύεις ότι με αγαπάει;» Τον ρωτάω και σηκώνει απότομα το κεφάλι του.
«Δεν ξέρω...» Είναι απαίσιος ψεύτης.
«Πες μου. Την ξέρεις καλύτερα από τον καθένα, εκτός από τον εμένα.»
«Σε αγαπάει. Απλά δεν χρειάστηκε ποτέ στο παρελθόν να τα βγάλει πέρα με μια τέτοια προδοσία. Είναι πεπεισμένη πως δεν την αγάπησες ποτέ. Θα είναι δύσκολο να της αλλάξεις γνώμη.» Ο Λίαμ εξηγεί.
«Τι μπορώ να κάνω; Θα με βοηθήσεις;» Δεν μπορώ να πιστέψω πως ζητώ τη βοήθεια του.
«Δεν ξέρω τι μπορώ να κάνω, αλλά φαντάζομαι μπορώ να της μιλήσω. Τα γενέθλιά της είναι αύριο το ξέρεις αυτό έτσι;» Ρωτάει.
«Ναι φυσικά και το ξέρω αυτό. Έχεις κανονίσει τίποτα μαζί της;» Τον ρωτάω.Καλύτερα να μην έχει.
«Όχι, όταν της μίλησα πριν από λίγο είπε πως θα μείνει στο σπίτι της μητέρας της.»
«Στο σπίτι της μητέρας της; Γιατί; Πότε μίλησες μαζί της;»
«Μου έστειλε πριν δύο ώρες και τι άλλο περίμενες να κάνει; Να μείνει σε ένα ξενοδοχείο μόνη της στα γενέθλιά της;» Αποφασίζω να αγνοήσω την τελευταία του ερώτηση. Αν μπορούσα απλά να μείνω χαλαρός σήμερα το πρωί μπορεί πιθανόν να με άφηνε να μείνω άλλο ένα βράδυ μαζί της. Αντί γι αυτό, είναι ακόμη στο Σιάτλ με τον ηλίθιο Τρέβορ. Ακούω βήματα να έρχονται από τα σκαλιά και η φιγούρα του πατέρα μου εμφανίζεται ελάχιστα λεπτά μετά.
«Μου φάνηκε πως άκουσα τη φωνή σου.» Λέει και σηκώνω το κεφάλι να τον κοιτάξω.
«Ναι... ήρθα για να μιλήσω στον Λίαμ.» Λέω ψέματα. Λοιπόν είναι σχεδόν αλήθεια, είχα σκοπό να μιλήσω σε όποιον έβρισκα πρώτο, είμαι αξιολύπητος.
«Αλήθεια;» Απορεί.
«Ναι. Αμμ, η μαμά έρχεται Τρίτη απόγευμα.» Του λέω.
«Αλήθεια;»
«Ναι, Για τα Χριστούγεννα.»
«Χαίρομαι που το ακούω. Ξέρω πως της λείπεις.» Μου λέει. Το πρώτο μου ένστικτο είναι να σκεφτώ κάτι για αντίποινα, κάποιο αγενές σχόλιο για το πόσο χάλια είναι ως πατέρας, αλλά απλά δεν έχω διάθεση.
«Λοιπόν, θα σας αφήσω να μιλήσετε.» Λέει και προχωρά ξανά προς τις σκάλες.
«Oh και Χάρρυ;» Ο πατέρας μου λέει στα μισά της σκάλας.
«Ναι;»
«Χαίρομαι που είσαι εδώ.» Λέει.
«Εντάξει.» Λέω. Δεν ξέρω τι άλλο να πω. Αυτή η μέρα είναι εντελώς μπερδεμένη. Το κεφάλι μου πονάει.
«Λοιπόν... εγώ θα φύγω...» Λέω στον Λίαμ και αυτός γνέφει.
«Θα κάνω ότι μπορώ.» Μου υπόσχεται καθώς προχωρώ προς την πόρτα.
«Σε ευχαριστώ.» Λέω και στεκόμαστε και η δύο άβολα μπροστά από την πόρτα.
«Ξέρεις πως δεν πρόκειται να σε αγκαλιάσω ή κάτι τέτοιο σωστά;» Μουρμουρίζω και βγαίνω από την πόρτα. Τον ακούω να γελάει καθώς κλείνει την πόρτα. Πρέπει να πάω να πάρω το αυτοκίνητο της Τέσσα πριν επιστρέψει από το Σιάτλ, παρόλο που αν δεν της το επιστρέψω δεν θα μπορεί να πάει στη μητέρα της. Η σκέψη είναι ελκυστική αλλά απλά θα την εκνεύριζε περισσότερο.
Tessa's POV
«Έχεις καθόλου μεγάλα σχέδια για τα Χριστούγεννα;» Ο Τρέβορ ρωτάει.Σηκώνω το δάχτυλο μου για να του πω να περιμένει μέχρι να μασήσω το φαγητό μου. Το φαγητό εδώ είναι υπέροχο και είμαι σχεδόν σίγουρη πως είμαστε σε εστιατόριο πέντε αστέρων.
«Όχι, θα πάω στο σπίτι της μητέρας μου για την εβδομάδα. Εσύ;»
«Θα κάνω εθελοντική δουλειά βασικά, δεν μου αρέσει και πολύ η ιδέα να επιστρέψω στο Όχαιο. Δεν υπάρχει τίποτα εκεί, έχω μερικά και ξαδέρφια και φίλες αλλά από όταν πέθανε η μητέρα μου δεν υπάρχουν και πολλά για εμένα εκεί πέρα.» Εξηγεί.
«Αυτό είναι πολύ ευγενικό εκ μέρους σου.» Χαμογελώ και βάζω την τελευταία μπουκιά από το ραβιόλι στο στόμα μου. Η σερβιτόρα φέρνει τον λογαριασμό μας και ο Τρέβορ βγάζει το πορτοφόλι του.
«Δεν είσαι από αυτές της γυναίκες που απαιτούν να πληρώσουν τα μισά του λογαριασμού έτσι δεν είναι;» Με πειράζει.
«Όχι, ίσως αν ήμασταν στα Mcdonalds." Γελάω. Γελάει αλλά δεν λέει τίποτα. Ο Χάρρυ θα είχε κάνει κάποιο ανόητο σαρκαστικό σχόλιο για το πώς το σχόλιό μου γυρίζει πίσω πενήντα χρόνια. Ο Τρέβορ μου λέει να περιμένω μέσα ενώ αυτός καλεί ένα ταξί το οποίο είναι πολύ γλυκό και ευγενικό εκ μέρους του. Μου κάνει νόημα από το τζάμι λίγα λεπτά μετά και εγώ περπατώ γρήγορα να μπω στο ζεστό ταξί.
«Λοιπόν τι σε έκανε να δουλέψεις στην έκδοση;» Ρωτάει καθώς κατευθυνόμαστε πίσω στο ξενοδοχείο.
«Λοιπόν λατρεύω να διαβάζω, είναι το μόνο που κάνω. Είναι το μόνο πράγμα στο οποίο βρίσκω ενδιαφέρον και ήταν απλά μία φυσική επιλογή καριέρας για εμένα. Θα ήθελα να γίνω και συγγραφέας κάποια στιγμή στο μέλλον αλλά για τώρα λατρεύω αυτό που κάνω στην εταιρία Vance.» Του λέω.
«Το ίδιο ισχύει και για εμένα και τη λογιστική. Τίποτα άλλο δεν μου προκαλεί ενδιαφέρον ούτε και εμένα. Ήξερα ήδη από μικρή ηλικία πως ήθελα να ασχοληθώ με κάτι που θα περιείχε μαθηματικά και αριθμούς.» Χαμογελάει. Μισώ τα μαθηματικά αλλά απλά χαμογελάω καθώς συνεχίζει να μιλάει.
«Οπότε σου αρέσει να διαβάζεις;» Ρωτάω όταν τελειώνει.
«Ναι, περίπου. Διαβάζω περισσότερο τα μη επιστημονικής φαντασίας.»
«Oh.... Γιατί;» Δεν μπορώ παρά να ρωτήσω.
«Απλά δεν μου αρέσει και πολύ η φαντασία.» Ανασηκώνει τους ώμους του και με βοηθά να βγω από το ταξί μπροστά από το ξενοδοχείο.
«Πως γίνεται να μην σου αρέσει; Το καλύτερο με το διάβασμα είναι πως ξεφεύγεις από τη ζωή σου, μπορείς να ζήσεις εκατοντάδες ακόμη και χιλιάδες διαφορετικές ζωές. Τα μη επιστημονικής φαντασίας δεν έχουν αυτή τη δύναμη, δεν σε αλλάζουν με τον τρόπο που αυτά με τη φαντασία το κάνουν.»
«Σε αλλάζει;» Σηκώνει το φρύδι του.
«Ναι. Σε αλλάζει. Αν δεν έχει επίδραση πάνω σου ακόμη και την πιο μικρή αλλαγή δεν διαβάζεις το σωστό βιβλίο. Θέλω να πιστεύω πως κάθε μυθιστόρημα που έχω διαβάσει έχει γίνει κομμάτι μου, έχει δημιουργήσει αυτή που είμαι στο μυαλό.»
«Είσαι παθιασμένη.» Γελάει.
«Ναι... Φαντάζομαι πως είμαι.» Λέω. Ο Χάρρυ θα συμφωνούσε μαζί μου, θα συνεχίζαμε τη συζήτηση για ώρες, πιθανόν ακόμη και μέρες.Όταν βγαίνουμε από το ασανσέρ ο Τρέβορ με ακολουθεί στο διάδρομο που οδηγεί στο δωμάτιό μου. Είμαι πολύ κουρασμένη και έτοιμη να πάω για ύπνο παρότι είναι μόλις εννιά.
«Πέρασα υπέροχα μαζί σου απόψε. Ευχαριστώ που δέχτηκες την πρόσκληση μου.» Χαμογελάει όταν φθάνουμε στην πόρτα του δωματίου μου.
«Σε ευχαριστώ για την πρόσκληση.» Του χαμογελάω και εγώ.
«Στα αλήθεια μου άρεσε που πέρασα χρόνο μαζί σου, έχουμε πολλά κοινά. Θα ήθελα πολύ να σε δω ξανά, εκτός από τη δουλειά.» Ξεκαθαρίζει.
«Ναι, θα μου άρεσε αυτό.» Του λέω.Κάνει ένα βήμα πιο κοντά μου και εγώ παγώνω. Ακουμπά το χέρι του στο γοφό μου και γέρνει προς τα εμένα.
«Αμμ... Δεν νομίζω πως αυτή είναι η κατάλληλη στιγμή.» Τσιρίζω.Τα μάγουλά του κοκκινίζουν από ντροπή και νιώθω τρομερά ένοχη που αρνήθηκα την κίνησή του.
«Oh, καταλαβαίνω. Συγνώμη, δεν θα έπρεπε να είχα...» Τραυλίζει.
«Όχι, δεν υπάρχει πρόβλημα. Απλά δεν είμαι έτοιμη για αυτό..» Εξηγώ και χαμογελάει.
«Καταλαβαίνω, θα σε αφήσω τώρα, καληνύχτα Τέσσα.» Λέει και απομακρύνεται.Με το που μπαίνω στο δωμάτιο μου αφήνω μια μεγάλη ανάσα που δεν είχα καταλάβει πως κρατούσα. Ξεντύνομαι και αφαιρώ το μακιγιάζ μου πριν ξαπλώσω για ύπνο.Ξυπνώ νωρίς την Κυριακή το πρωί και στέλνω στην Κίμπερλυ για να δω τι ώρα θέλει να πάμε για ψώνια.
Απαντά πως θέλει να φύγει στις δέκα, είναι εννιά τώρα οπότε αποφασίζω να φορέσω τζιν και ένα κοντομάνικο πριν κατέβω στην είσοδο για πρωινό. Δεν κάνω τον κόπο να βαφτώ και τραβώ τα μαλλιά μου σε μια αλογοουρά. Είναι ωραίο το αίσθημα του να ντύνομαι τόσο απλά μετά από μια εβδομάδα γεμάτη φορέματα και τακούνια. Μου έχουν λείψει τα τομς μου. Όλη τη μέρα την περνάω με την Κίμπερλι κάνοντας περισσότερο κουτσομπολιό παρά ψώνια.
«Πώς ήταν η βραδιά σου χθες;» Με ρωτάει.Η γυναίκα που φτιάχνει τα νύχια μου σηκώνει το κεφάλι της περίεργη και εγώ της χαμογελώ.
«Ήταν ωραία, ο Χάρρυ και εγώ πήγαμε για δείπνο.» Λέω και της κόβεται η ανάσα.
«Ο Χάρρυ;»
«Τρέβορ. Εννοούσα με τον Τρέβορ.» Θα χαστούκιζα τον εαυτό μου στο μέτωπο αν δεν μου έκαναν μανικιούρ.
«Χμμ...» Με πειράζει και στριφογυρίζω τα μάτια μου. Μετά το μανικιούρ μας βρίσκουμε ένα πολυκατάστημα.
«Νομίζω πως θα πάρω και ένα πουκάμισο για τον Κρίστιαν επίσης.» Μου λέει και τραβά ένα βαθυγάλαζο με κουμπιά πουκάμισο από το ράφι.
«Το μισεί όταν ξοδεύω λεφτά γι αυτόν.»
«Αυτός δεν... ξέρεις έχει πολλά;» Ρωτάω, ευχόμενη να μην ακουστώ πολύ περίεργη.
«Oh, ναι. Πάρα πολλά λεφτά, αλλά μου αρέσει να χρησιμοποιώ τα δικά μου. Δεν είμαι μαζί του για τα λεφτά του οπότε μου αρέσει να αγοράζω τα δικά μου πράγματα.» Λέει περήφανα. Χαίρομαι πολύ που συνάντησα την Κίμπερλι.
Πέρα από τον Λίαμ, είναι η μόνη μου φίλη τώρα. Ο Κρίστιαν της τηλεφωνεί για να της πει πως είναι η ώρα να φύγουμε και είμαι χαρούμενη γι αυτό. Πέρασα υπέροχα εδώ πέρα στο Σιάτλ αλλά υπήρχαν και απαίσιες στιγμές επίσης. Κοιμάμαι σε όλη τη διαδρομή του γυρισμού και τους λέω να με αφήσουν πίσω στο ξενοδοχείο. Προς έκπληξή μου το αυτοκίνητό μου είναι εκεί, παρκαρισμένο στη θέση που ήταν πριν το πάρει ο Χάρρυ. Είχα ξεχάσει το αυτοκίνητό μου και δεν σκέφτηκα να το αναφέρω στο Χάρρυ χθες βράδυ.
Πληρώνω για δύο ακόμη βράδια στο ξενοδοχείο και στέλνω στη μητέρα μου να της πω πως είμαι άρρωστη, σκέφτηκα τροφική δηλητηρίαση, αυτό της λέω. Δεν μου απαντά οπότε ανοίγω την τηλεόραση αφού φορέσω τις πιτζάμες μου. Δεν έχει τίποτα πραγματικά τίποτα το καλό και προτιμώ να διαβάσω έτσι και αλλιώς. Πιάνω τα κλειδιά του αυτοκινήτου μου και βγαίνω έξω για να πάρω την τσάντα μου.Όταν ανοίγω την πόρτα του αυτοκινήτου μου το μάτι μου πιάνει κάτι μαύρο. Ένα nook*; Το σηκώνω και τραβώ το μικρό σημείωμα στην κορυφή.
«Χρόνια Πολλά -Χάρρυ.» Γράφει. Η κάρδια μου λιώνει και μετά σφίγγεται. Δεν μου άρεσε ποτέ η ιδέα των φορητών συσκευών διαβάσματος, προτιμώ να κρατάω το βιβλίο στα χέρια μου αλλά μετά τη σύσκεψη αυτή την εβδομάδα η γνώμη μου έχει αλλάξει ελαφρώς.Κρατώ ακόμη το αντίγραφο του Χάρρυ από τα Ανεμοδαρμένα Ύψη από το πάτωμα του αυτοκινήτου και προχωρώ προς το δωμάτιο του ξενοδοχείου μου.
Όταν ανοίγω τη συσκευή χαμογελώ αμέσως, και μετά βάζω τα κλάματα. Στην αρχική σελίδα υπάρχει μια καρτέλα με το όνομα "Τες" και όταν την ανοίγω με το δάχτυλό μου, μια μεγάλη λίστα από κάθε μυθιστόρημα που ο Χάρρυ και εγώ έχουμε συζητήσει, έχουμε λογομαχήσει, ή ακόμη και γελάσει μαζί εμφανίζεται.
Nook*: *Eίναι e-reader. Διαβάζεις βιβλία ηλεκτρονικά από εκεί.