«Χριστέ μου, έρχομαι!» φωνάζω καθώς περπατάω προς την πόρτα. Ρίχνω μια ματιά στο ρολόι πάνω στο γραφείο, είναι σχεδόν τέσσερις το πρωί. Ποιος στο καλό είναι; Ακόμα και μεθυσμένη, το μυαλό αρχίζει να τρέχει. Και αν είναι ο Χάρρυ; Έχουν περάσει πάνω από τρεις ώρες από το μεθυσμένο μου τηλεφώνημα όμως πως θα με έβρισκε; Όταν ανοίγω την πόρτα, αντικρίζω τον Τρέβορ να στέκεται μπροστά μου. Νιώθω απογοήτευση και τρίβω τα μάτια μου. Αισθάνομαι ακόμα και τώρα τόσο μεθυσμένη όσο όταν ξάπλωσα.
«Συγνώμη που σε ξύπνησα όμως μήπως έχεις το κινητό μου;» ρωτάει. Τι;
«Ε;» λέω και ανοίγω τον δρόμο για να μπει στο δωμάτιο.
«Νομίζω ότι ανταλλάξαμε τα κινητά μας, έχω το δικό σου και νομίζω πήρες το δικό μου καταλάθος.» λέει και κρατάει το κινητό μου στο χέρι του.
«Θα περίμενα μέχρι το πρωί όμως χτυπούσε ξανά και ξανά.» μου λέει.
«Oh» είναι το μόνο που λέω, πηγαίνω και ανοίγω το τσαντάκι μου. Σίγουρα το κινητό το Τρέβορ βρίσκεται πάνω πάνω μόλις το ανοίγω.
«Συγνώμη υποθέτω το πήρα στο αυτοκίνητο καταλάθος.» απολογούμαι και του το δίνω.
«Δεν πειράζει. Πραγματικά λυπάμαι που σε ξύπνησα. Είσαι η μόνη γυναίκα που ξέρω που δείχνει τόσο όμορφη όταν ξυπνάει όσο και πριν...» ένα κοπάνημα στην πόρτα τον διακόπτει.
«Τι στο καλό γίνεται; Πάρτυ στο δωμάτιο της Τέσσα;» φωνάζω και κατευθύνομαι προς την πόρτα. Πιθανόν θα είναι κάποιος υπάλληλος του ξενοδοχείου που ήρθε να παραπονεθεί για τον θόρυβο που έκανε ο Τρέβορ ενώ χτυπούσε την πόρτα τόσο αργά... αλλά και πάλι δεν νομίζω ότι χτυπούσε όσο δυνατά νόμιζα πριν λίγο. Όποιος και να είναι δεν είναι χαρούμενος, αφού αρχίζει να κλωτσάει την πόρτα.
«Τέσσα! Άνοιξε τώρα την πόρτα!» η φωνή του Χάρρυ ακούγεται από την άλλη πλευρά της πόρτας κάνοντας με να σταματήσω στη θέση μου. Το πρόσωπο του Τρέβορ αρχίζει να χλομιάζει και βασικά νιώθω άσχημα για αυτόν. Το ότι ο Χάρρυ θα τον βρει στον δωμάτιο μου δεν θα καταλήξει σε καλό, παρόλο που ήρθε για να μου φέρει το κινητό μου.
«Κρύψου στην τουαλέτα.» λέω στον Τρέβορ και γουρλώνει τα μάτια του.
«Τι; Δεν μπορώ να κρυφτώ στην τουαλέτα.» λέει και καταλαβαίνω πόσο χαζή ήταν η ιδέα μου.
«Άνοιξε μου γαμώτο!» ο Χάρρυ φωνάζει ξανά και ακούω το πόδι του να κλωτσά την πόρτα. Επαναλαμβανόμενα.Κοιτάω για άλλη μια φορά τον Τρέβορ πριν ανοίξω την πόρτα, προσπαθώντας να απομνημονεύσω το όμορφο πρόσωπο του πριν ο Χάρρυ το παραμορφώσει.
«Έρχομαι!» φωνάζω ως απάντηση και ανοίγω λίγο την πόρτα για να αντικρίσω έναν εξοργισμένο Χάρρυ, ντυμένο στα μαύρα. Αντί για τις βαριές μπότες του φοράει κάτι μαύρα αθλητικά converse. Δεν τον έχω ξαναδεί να φοράει άλλα παπούτσια εκτός από τις μπότες του, μου αρέσουν αυτά τα καινούργια παπούτσια. Αρχίζω να αφαιρούμε.Σπρώχνει την πόρτα και πηγαίνει προς τον Τρέβορ όμως τον αρπάζω από την μπλούζα του για να τον σταματήσω.
«Νομίζεις ότι μπορείς να την μεθάς και να έρχεσαι στο δωμάτιο της!» ο Χάρρυ του φωνάζει και προσπαθεί να κινηθεί προς αυτόν. Ξέρω ότι δεν προσπαθεί με όλη του την δύναμη γιατί αν το έκανε θα βρισκόμουν στο πάτωμα τώρα, όχι όρθια να τον κρατάω από το λεπτό ύφασμα της μπλούζας του.
«Εγώ δεν... εγώ» ο Τρέβορ ξεκινά.
«Χάρρυ σταμάτα! Δεν μπορείς να τριγυρνάς από εδώ και αποκεί και να χτυπάς ανθρώπους!» φωνάζω και τραβάω την μπλούζα του.
«Ναι... Βασικά μπορώ!» λέει δυνατά.
«Τρέβορ, πήγαινε πίσω στο δωμάτιο σου για να τον συνεφέρω λίγο. Λυπάμαι για την απαίσια συμπεριφορά του.» λέω και ο Τρέβορ σχεδόν γελάει με την επιλογή την λέξεων μου όμως ένα βλέμμα από τον Χάρρυ τον σταματάει.
«Απαίσια συμπεριφορά;» ο Χάρρυ γυρνάει σε εμένα καθώς ο Τρέβορ βγαίνει από το δωμάτιο.
«Ναι απαίσια! Δεν μπορείς απλά να εμφανίζεσαι εδώ και να μπουκάρεις στο δωμάτιο μου προσπαθώντας να χτυπήσεις τον Τρέβορ.» του λέω.
«Δεν θα έπρεπε να είναι εδώ. Γιατί ήταν εδώ; Γιατί είσαι ακόμη ντυμένη; Και γαμώτο από πού προήλθε αυτό το φόρεμα;» τα μάτια του εξετάζουν το σώμα μου. Αγνοώ το ρεύμα που το διαπερνά.
«Ήρθε να πάρει το κινητό του γιατί το πήρα καταλάθος. Και... δεν θυμάμαι καμία από τις άλλες ερωτήσεις που έκανες.» παραδέχομαι.
«Μάλλον δεν έπρεπε να είχες πιει τόσο πολύ.» με μαλώνει.
«Θα πίνω ότι και όποτε θέλω. Ευχαριστώ.» τον προκαλώ και στριφογυρίζει τα μάτια του.
«Είσαι ενοχλητική όταν είσαι μεθυσμένη.» λέει και κάθεται στην καρέκλα.
«Είσαι ενοχλητικός όταν είσαι... πάντα. Και ποιος είπε ότι μπορείς να καθίσεις;» ξεφυσάω και σταυρώνω τα χέρια μου.
«Ακόμα δεν μπορώ να πιστέψω ότι ήταν στο δωμάτιο σου.» λέει.
«Ακόμα δεν μπορώ να πιστέψω ότι είσαι στο δωμάτιο μου.» αντιτίθεμαι.
«Τον πήδηξες;»
«Ορίστε; Πως τολμάς να με ρωτάς κάτι τέτοιο!» φωνάζω. Θεέ μου δείχνει τόσο σέξυ.
«Απάντα στην ερώτηση μου.»
«Όχι, βλάκα. Φυσικά και δεν το έκανα.»
«Θα το έκανες; Θέλεις να το κάνεις;»
«Oh Θεέ μου Χάρρυ! Είσαι τρελός!» κουνάω το κεφάλι μου.
«Και τότε γιατί είσαι ακόμα ντυμένη;»
«Γιατί δεν είχα όρεξη να τα βγάλω... και δεν νομίζεις ότι αν έκανα σεξ με κάποιον δεν θα φορούσα τίποτα;» στριφογυρίζω τα μάτια μου.« Εκτός αυτού, δεν σου πέφτει λόγος για το με ποιόν θα κάνω σεξ. Μπορεί και να έκανα σεξ μαζί του, μπορεί να έκανα σεξ με κάποιον άλλον; Ποτέ δεν ξέρεις.» οι άκρες των χειλιών μου κρύβουν ένα χαμόγελο όμως η έκφραση μου παραμένει σοβαρή.Οι λέξεις μου έχουν την επίδραση που ήθελα και ο Χάρρυ γυρίζει την καρέκλα ώστε να είναι απέναντι μου και με κοιτάει επίμονα.
«Τι ακριβώς είπες;» γρυλίζει.Αυτό έχει περισσότερη πλάκα από όσο περίμενα. Μου αρέσει να είμαι μεθυσμένη όταν είμαι με τον Χάρρυ γιατί λέω πράγματα χωρίς να τα σκέφτομαι και όλα μου φαίνονται αστεία.
«Με άκουσες... μπορεί να άφησα τον άντρα στο κλαμπ να με πάρει στην τουαλέτα.» λέω και σηκώνομαι από το κρεβάτι, περπατώντας προς το μέρος του. Το στήθος του ανεβοκατεβαίνει όλο και πιο γρήγορα και αν το βλέμμα του μπορούσε να σκοτώσει, θα ήμουν ήδη νεκρή. «Μπορεί ο Τρέβορ να με έκανε δική του σε αυτό το κρεβάτι.» λέω και κοιτάω πίσω το κρεβάτι.
«Σταμάτα. Σταμάτα τώρα Τέσσα.» ο Χάρρυ με προειδοποιεί και γελάω. Νιώθω ενθαρρυμένη, νιώθω δυνατή και νιώθω ότι θέλω να σκίσω την μπλούζα του Χάρρυ.
«Τι συμβαίνει Χάρρυ; Δεν σου αρέσει η ιδέα των χεριών του Τρέβορ να χαϊδεύουν το σώμα μου;» δεν ξέρω αν είναι ο θυμός του Χάρρυ, ή το αλκοόλ ή το γεγονός ότι μου λείπει όμως χωρίς δεύτερη σκέψη, κάθομαι στα πόδια του. Τα γόνατα μου και στις δύο πλευρές των γοφών του. Φαίνεται ξεκάθαρα ότι ξαφνιάστηκε από αυτήν μου την πράξη και αν δεν κάνω λάθος, τρέμει.
«Τι... τι κάνεις Τέσσα;» τραυλίζει.
«Πες μου Χάρρυ. Σου αρέσει η ιδέα των χεριών του Τρέβ...»
«Σταμάτα. Σταμάτα να το λες αυτό!» παρακαλάει και υπακούω.
«Oh ηρέμησε Χάρρυ, ξέρεις ότι δεν θα το έκανα ποτέ αυτό.» τυλίγω τα χέρια μου στον λαιμό του. Η νοσταλγική αίσθηση των χεριών του με καταλύει και σχεδόν μου κόβει την ανάσα.
«Είσαι μεθυσμένη Τέσσα.» λέει και προσπαθεί να βγάλει τα χέρια μου από πάνω του.
«Και;... Σε θέλω.» τα λόγια μου εκπλήσσουν και τους δυο μας. Αποφασίζω να σταματήσω τις σκέψεις μου, τις λογικές έστω. Αρπάζω δυο τούφες από τα μαλλιά του, μου έχει λείψει ο τρόπος που τα νιώθω ανάμεσα στα δάχτυλα μου.
«Τέσσα... δεν ξέρεις τι κάνεις. Είσαι μεθυσμένη.» λέει, όμως δεν υπάρχει ίχνος πειθώς στη φωνή του.
«Χάρρυ... σταμάτα να το πολυσκέφτεσαι. Δεν σου έχω λείψει;» λέω ενάντια στο δέρμα του λαιμού του, πιπιλώντας ελαφρά. Οι ορμόνες μου έχουν πάρει τον έλεγχο του σώματος μου και δεν ξέρω αν υπήρχε άλλη φορά που τον ήθελα τόσο πολύ.
«Ναιιιιι....» ψιθυρίζει και πιπιλάω πιο δυνατά, για να είμαι σίγουρη ότι θα του αφήσω σημάδι.
«Δεν μπορώ Τεςς... σε παρακαλώ. Με ικετεύει να σταματήσω όμως αρνούμαι, αντί αυτού πιέζω τους γοφούς μου στα πόδια του και βογκάει. «Τέσσα. Όχι.» κλαψουρίζει και πιάνει τους γοφούς μου να με σταματήσει.
«Έχεις δυο επιλογές, με πηδάς ή φεύγεις. Αποφάσισε.» απαντώ γρήγορα. Τι στο καλό είπα μόλις τώρα;
«Θα με μισήσεις αύριο να αν το κάνω ενώ είσαι σε αυτή... τη κατάσταση.» λέει και με κοιτάει στα μάτια.
«Σε μισώ ήδη.» λέω και πληγώνεται από τις λέξεις μου. «Κάπως.» προσθέτω.
«Μπορούμε τουλάχιστον να μιλήσουμε για αυτό πρώτα;» λέει, χαλαρώνοντας τα χέρια του στους γοφούς μου, επιτρέποντας μου να συνεχίσω τις κινήσεις μου.
«Όχι, σταμάτα να είσαι τόσο ξενέρωτος.» ξεφυσάω και τρίβομαι στην περιοχή του.
«Δεν μπορούμε να το κάνουμε αυτό... όχι έτσι.» λέει ξανά. Από πότε έχει ηθικά πιστεύω;
«Ξέρω ότι το θες Χάρρυ, μπορώ να νιώσω πόσο σκληρός είσαι για μένα.» λέω στο αυτί του.Δεν μπορώ να πιστέψω τις βρώμικες λέξεις που βγαίνουν από τα μεθυσμένα μου χείλη όμως τα χείλη του Χάρρυ έχουν ένα έντονο ροζ χρώμα και τα μάτια είναι γουρλωμένα, σχεδόν μαύρα από τη διαστολή των κορών του.
«Έλα Χάρρυ, δεν θες να με έχεις σκυμμένη σε αυτό το γραφείο; Ή στο κρεβάτι; Στο νιπτήρα; Τόσες πολλές επιλογές.» ψιθυρίζω και δαγκώνω ελαφρά τον λοβό του αυτιού του.
«Γαμώτο... εντάξει. Γαμώτο.» λέει και τυλίγει τα χέρια του στα μαλλιά μου, βάζοντας τα χείλη μου στα δικά του.
_________________________
ΣΗΜΑΝΤΙΚΌ
Θέλω να πω κάτι!
Συγχωρέστε με σας παρακαλώ πάρα πολύ αλλά μόλις εντόπισα ένα λάθος που κάνω τόσο καιρό.
Ήθελα να σας ενημερώσω ότι τώρα που είδα την ταινία συνειδητοποίησα ότι το όνομα Jace προφέρεται Τζέις και όχι Τζέικ όπως το προφέρω εγώ τόσο καιρό. Και πάλι συγγνώμη! Οπότε να ξέρετε ότι από εδώ και πέρα ο Τζέις είναι ο ίδιος ακριβώς άνθρωπος με τον Τζέικ που αναφέρω εγώ τόσο καιρό.