Κρατώντας το κινητό μου με τον ώμο μου, παίρνω ένα κομμάτι χαρτομάντιλο από το δοχείο στον τοίχο και το βάζω κάτω από τον αισθητήρα στον νεροχύτη. Το νερό δεν βγαίνει μέχρι που κουνάω το χαρτομάντιλο γύρω γύρω, σιχαίνομαι αυτούς τους αυτόματους νεροχύτες. Το eyeliner μου έχει μουτζουρωθεί κάτω από τα μάτια μου αλλά παίρνοντας υπόψη το πόσο ιδρωμένη είμαι, δείχνω πολύ καλύτερα από ότι περίμενα. Μετά το τρίτο χτύπημα, το κλείνω και αφήνω το κινητό μου στην άκρη του νιπτήρα. Γιατί στο καλό δεν το σηκώνει? Μου τηλεφωνεί συνεχώς... το κινητό μου δονείται και σχεδόν πέφτει μέσα στο νερό και μου έρχεται να γελάσω. Δεν έχω ιδέα γιατί όμως μου φάνηκε αστείο. Το όνομα του Χάρρυ εμφανίζεται στην οθόνη και περνώ το βρεγμένο μου δάχτυλο από την οθόνη.
«Χάρολντ;» λέω στο τηλέφωνο. Χάρολντ; Oh Θεέ μου έχω πιει πάρα πολύ.
«Τέσσα;» ανασαίνει. Ακούγεται αστείος.
«Είναι όλα καλά; Μου τηλεφώνησες;» λέει. Χριστέ μου η φωνή του είναι παραδεισένια.
«Δεν ξέρω, υπάρχει το όνομα μου στις κλήσεις σου; Γιατί αν υπάρχει τότε υπάρχει μια μεγάλη πιθανότητα να σε πήρα.» γελάω.
«Έπινες;» ο τόνος της φωνής του αλλάζει...
«Μπορεί.» τσιρίζω και πετάω το βρόμικο χαρτομάντιλο στα σκουπίδια. Δύο μεθυσμένες κοπέλες μπαίνουν στην τουαλέτα και η μια παραπατάει κάνοντας εμένα και την φίλη της να γελάσουμε. Πιάνουν τον μεγαλύτερο πάγκο και επικεντρώνω την προσοχή μου πίσω στο κινητό μου.
«Που είσαι;» ρωτάει απότομα.
«Oh μπορείς να ηρεμήσεις;» λέω στο κινητό. Πάντα μου λέει να "ηρεμίσω" οπότε τώρα είναι η σειρά μου.
«Τέσσα...» λέει, και μπορώ να πω ότι είναι νευριασμένος οι σκέψεις μου είναι υπερβολικά ασαφής για να νοιαστώ. «Πόσο ήπιες;» με ρωτάει.
«Δεν ξέρω... περίπου πέντε. Ή έξι. Νομίζω.» απαντάω και στηρίζομαι στον τοίχο. Ο κρύος τοίχος με κάνει να νιώθω υπέροχα καθώς ακουμπά το ζεστό μου δέρμα μέσα από το λεπτό ύφασμα του φορέματος μου.
«Πέντε ή έξι τι;»
«Sex on the beach... δεν κάναμε ποτέ σεξ στην παραλία... θα είχε πλάκα.» λέω με ένα πονηρό χαμόγελο. Μακάρι να μπορούσα να δω την ηλίθια φάτσα του αυτή τη στιγμή. Όχι ηλίθια... όμορφη, όμως το ηλίθια ακούγεται καλύτερα τώρα.
«Oh Θεέ μου, είσαι μεθυσμένη.» λέει. Για κάποιο λόγο ξέρω ότι περνάει τα δάχτυλα του από τα μαλλιά του.
«Που είσαι;» ρωτάει ξανά.
«Κάπου που δεν είσαι εσύ.» απαντάω ανώριμα.
«Προφανώς. Τώρα πες μου. Είσαι σε κάποιο κλαμπ;» γρυλίζει.
«Ooooh... κάποιος είναι γκρινιάρης.» γελάω. Ξέρω ότι μπορεί να ακούσει την μουσική που παίζει.
«Μπορώ εύκολα να μάθω που βρίσκεσαι.» με απειλεί.
«Γιατί δεν με πήρες σήμερα;» οι λέξεις βγαίνουν από το στόμα μου προτού μπορέσω να τις ελέγξω.
«Ορίστε;» είναι φανερά ξαφνιασμένος από την ερώτηση μου. «Δεν προσπάθησες να με πάρεις σήμερα.» ακούγομαι απελπισμένη.
«Νόμιζα ότι δεν ήθελες.»
«Δεν θέλω αλλά και πάλι.»
«Τότε θα σε πάρω αύριο.» λέει ήρεμα.
«Όχι μην το κλείσεις ακόμα.»
«Δεν το κλείνω... απλώς έλεγα θα σε πάρω αύριο, ακόμα και αν δεν το σηκώσεις.» μου εξηγεί και η καρδιά μου αρχίζει να χτυπά γρηγορότερα.
«Εντάξει» προσπαθώ να ακουστώ ουδέτερη. Τι κάνω;
«Οπότε τώρα πες μου που είσαι;»
«Μπαα.»
«Είναι ο Τρέβορ εκεί;» η φωνή του είναι σοβαρή.
«Ναι, αλλά είναι και η Κίμ... και ο Κρίστιαν.» υπερασπίζομαι. Δεν ξέρω για του δίνω εξηγήσεις.
«Δηλαδή αυτό είναι το σχέδιο; Να σε πάει σε συνέδριο να σε μεθύσει και να σε πάει σε κλαμπ;» υψώνει την φωνή του.
«Πρέπει να γυρίσεις στο ξενοδοχείο.»
«Δεν έχεις κανένα δικαίωμα να μου λες τι να κάνω!» φωνάζω στο μικρόφωνο. Λοιπόν αυτό κατέληξε άσχημα... γρήγορα.
«Δεν είσαι συνηθισμένη στο ποτό και τώρα είσαι έξω και ο Τρέβορ...» το κλείνω πριν τελειώσει. Ποιος νομίζει ότι είναι; Είναι τυχερός που του τηλεφώνησα, μεθυσμένη ή όχι. Τι ενοχλητικός, χρειάζομαι άλλο ένα ποτό. Το κινητό μου δονείται ασταμάτητα όμως το κλείνω κάθε φορά. Παρ'την Χάρρυ. Βρίσκω τον δρόμο μου πίσω στην VIP περιοχή και ζητάω από την σερβιτόρα άλλο ένα ποτό.
«Είσαι καλά δείχνεις εκνευρισμένη.» η Κίμπερλυ με ρωτάει.
«Ναι, είμαι καλά!» της λέω ψέματα και πίνω το ποτό μου αμέσως μόλις μου το φέρνουν. Ο Χάρρυ είναι τόσο κόπανος, αυτός είναι ο λόγος που δεν ήμαστε μαζί και τώρα έχει τα κότσια και μου φωνάζει όταν τον παίρνω; Θα μπορούσε να είναι εδώ μαζί μου τώρα αν δεν είχε κάνει ότι έκανε, αλλά αντί αυτού ο Τρέβορ είναι εδώ. Ο Τρέβορ είναι γλυκός και πολύ ωραίος.
«Τι;» ο Τρέβορ χαμογελάει όταν με πιάνει να τον κοιτάω επίμονα.
«Τίποτα.» γελάω και κοιτάω αλλού.Αφού τελειώσω άλλο ένα ποτό και μιλήσουμε για το πόσο τέλεια θα είναι αύριο, σηκώνομαι πάλι. «Πάω να χορέψω ξανά!» τους φωνάζω. Ο Τρέβορ φαίνεται σαν να θέλει να πει κάτι, ίσως να θέλει να μου προτείνει να χορέψουμε όμως τα μάγουλα του παίρνουν φωτιά και μένει σιωπηλός. Η Κίμπερλυ φαίνεται να έχει κουραστεί από τον χορό όμως δεν με πειράζει να πάω να χορέψω μόνη.
«Να προσέχεις.» ο Κρίστιαν μου λέει και χαμογελάω. Φτάνω στην πίστα και αρχίζω να χορεύω. Μάλλον δείχνω γελοία, όμως νιώθω όμορφα να κουνιέμαι στον ρυθμό της μουσικής ξεχνώντας τα πάντα. Όπως το τηλεφώνημα μου με τον Χάρρυ.
«Θες παρέα;» μια ψηλή μορφή εμφανίζεται πίσω μου. Φοράει σκούρα ξεθωριασμένα τζιν και μια άσπρη μπλούζα.
«Αμ... φυσικά.» το αλκοόλ απαντάει για μένα.Τα καστανά μαλλιά του είναι πολύ κοντά κουρεμένα και το χαμόγελο του όσο περιμένει είναι αρκετά όμορφο. Δεν είναι σαν τον Χάρρυ, όμως κανείς δεν είναι. Σταμάτα να σκέφτεσαι τον Χάρρυ... υπενθυμίζω στον εαυτό μου καθώς ο παρτενέρ μου τοποθετεί τα χέρια του στους γοφούς μου.
«Είσαι πανέμορφη.» λέει στο αυτί μου και κλείνει το κενό ανάμεσα μας, η πλάτη μου γυρισμένη στο στήθος του.Αυτό δεν είναι όσο άβολο όσο νόμιζα ότι θα είναι, βασικά έχει πλάκα. Κουνιέμαι τρίβοντας ενάντια στην περιοχή του, αβέβαιη αν το κάνω σωστά ή όχι όμως από τον τρόπο που με τραβά ακόμα πιο κοντά του, υποθέτω πως ναι. Όταν το τραγούδι τελειώνει, με γυρνάει ώστε να τον αντικρίσω.
«Άλλο ένα τραγούδι;» ρωτάει με ένα χαμόγελο. Σταγόνες ιδρώτα κυλούν από το μέτωπο του. Γνέφω και το χαμόγελο του μεγαλώνει ακόμη περισσότερο. Ο ρυθμός του δεύτερου τραγουδιού είναι πιο αργός, πιο αισθησιακός και κάνει τους γοφούς μου να κουνιούνται πιο αργά. Φέρνει το χέρι μου στο στόμα του και ακουμπά τα χείλι του στο δέρμα μου. Τα μάτια του συναντούν τα δικά μου και χωρίς να καταλάβω πως έγινε αυτό νιώθω την γλώσσα του στο στόμα μου.
Η καρδιά μου φωνάζει να τον σπρώξω, σχεδόν αηδιάζοντας στην άγνωστη γεύση του στόματος του. Όμως το μυαλό μου, το μυαλό μου λέει το εντελώς αντίθετο. Φίλα τον και ξέχνα τον Χάρρυ. Φίλα τον. Κλείνω τα μάτια μου και κινώ την γλώσσα μου με την δική του. Έχω φιλήσει περισσότερα αγόρια τους τρεις μήνες που είμαι στο πανεπιστήμιο από όσους έχω φιλήσει όλη μου τη ζωή. Τα χέρια του αγνώστου κινούνται στην πλάτη μου κατεβαίνοντας όλο και πιο χαμηλά.
«Θες να πάμε σπίτι μου;» λέει καθώς τα χείλη μας απομακρύνονται.
«Τι;» τον άκουσα αλλά ελπίζω να άκουσα λάθος.
«Σπίτι μου, πάμε εκεί.» απαντάει.
«Oh... δεν νομίζω ότι αυτό είναι καλή ιδέα.»
«Oh είναι υπέροχη ιδέα.» γελάει όμως εγώ προσβλήθηκα.
«Τι σε κάνει να πιστεύεις ότι θα πήγαινα σπίτι σου; Ούτε που σε ξέρω!» φωνάζω λόγω της δυνατής μουσικής. Τα πολύχρωμα φώτα περνούν μπροστά από το πρόσωπο του, κάνοντας τον να φαίνεται πολύ πιο τρομακτικός από πριν.
«Επειδή πριν δέκα δευτερόλεπτα μου είχες ορμήξει και με φιλούσες;» λέει λες και είναι κάτι προφανές. Ενώ ετοιμάζομαι να του φωνάξω, ή να τον κλωτσήσω στο όργανο του, προσπαθώ να σκεφτώ καθαρά για λίγο. Έχει δίκιο, μόλις πριν λίγο του τριβόμουν και μετά τον φίλησα. Τι στο καλό μου συμβαίνει; Μόλις φασώθηκα με έναν άγνωστο σε ένα κλαμπ, δεν είμαι εγώ αυτή. Είχε πλάκα να χορεύω με την Κιμ όμως το να φιλιέμαι με αγνώστους παραπάει.
«Λυπάμαι, αλλά όχι.» λέω και απομακρύνομαι από τον άγνωστο. Όταν φτάνω πίσω στα VIP, ο Τρέβορ δείχνει έτοιμος να αποκοιμηθεί στον καναπέ. Δεν μπορώ παρά να χαμογελάσω με την αξιολατρευτικότητα του. Υπάρχει τέτοια λέξη; Χριστέ μου, ήπια υπερβολικά.Κάθομαι και παίρνω ένα μπουκάλι νερό από τη παγοθήκη στο τραπέζι.
«Πέρασες καλά;» η Κίμπερλυ με ρωτάει και γνέφω.
«Ναι, βασικά πέρασα πολύ ωραία.» λέω, παρά τα όσα έγιναν πριν λίγα λεπτά.
«Έτοιμη αγάπη μου; Πρέπει να ξυπνήσουμε νωρίς.» ο Κρίστιαν λέει στην Κιμ.
«Ναι, έτοιμη όποτε είσαι και εσύ.» του απαντάει, χαϊδεύοντας το μπούτι του. Απομακρύνω το βλέμμα μου και νιώθω τα μάγουλα μου να κοκκινίζουν.«
Θα έρθεις ή θα κοιμηθείς εδώ;» πειράζω τον Τρέβορ.Γελάει και κάθεται ίσια.
«Δεν έχω αποφασίσει ακόμα, αυτός ο καναπές είναι άνετος.» χαμογελάει.
«Θα πάρω τον οδηγό.» ο Κρίστιαν λέει και σηκωνόμαστε όλοι.Η Κίμπερλυ παίρνει άλλο ένα ποτό και εγώ σκέφτομαι αν θα πάρω ακόμα ένα ενώ περιμένουμε όμως νομίζω ότι ήπια αρκετά. Αν πιώ άλλο ένα μπορεί να λιποθυμήσω, ή να κάνω εμετό. Και δεν θέλω να κάνω τίποτα από τα δύο.
«Θα είναι εδώ σε λίγα λεπτά.» ο κ.Vance λέει και κατευθυνόμαστε όλοι προς την έξοδο. Καλωσορίζω τον κρύο αέρα στο καυτό μου δέρμα, ευτυχώς έχει μόνο λίγο αεράκι καθώς μπαίνουμε στο αυτοκίνητο.Όταν φτάνουμε πίσω στο ξενοδοχείο είναι σχεδόν τρεις το πρωί και είμαι μεθυσμένη και πεινάω σαν λύκος. Αφού έφαγα σχεδόν ότι υπήρχε στο ψυγείο του δωματίου μου, σκοντάφτω στο κρεβάτι και ξαπλώνω χωρίς να βγάλω καν τα παπούτσια μου.
«Σσσσς.» γκρινιάζω όταν ένας ενοχλητικός θόρυβος με ξυπνά. Μου παίρνει μερικά λεπτά μέχρι να καταλάβω ότι ο θόρυβος προέρχεται από κάποιον που χτυπά την πόρτα μου.