«Αυτό το φόρεμα δείχνει υπέροχο πάνω σου.» μου λέει η Κίμπερλυ καθώς ο οδηγός ξεκινάει.
«Ευχαριστώ, είναι η πρώτη φορά που το φοράω.» της λέω και χαμογελάει.
«Λοιπόν τι έπαθε το αυτοκίνητο σου;» ρωτάει. Ο Κρίστιαν και ο Τρέβορ φαίνεται να κάνουν μια σοβαρή συζήτηση για της τιμές ανά τετραγωνικό σε ένα καινούργιο κτήριο στο Σιάτλ.
«Δεν έχω ιδέα, δεν ξεκινούσε χθες το πρωί οπότε κάλεσα κάποιον να το φτιάξει όμως ο Χάρρυ ήδη είχε καλέσει κάποιον να το πάρει.» εξηγώ και χαμογελάει.
«Επίμονος ε;» λέει.
«Νομίζω. Απλά εύχομαι να μου έδινε λίγο χρόνο να επεξεργαστώ όλο αυτό.» απαντάω.
«Να επεξεργαστείς τι;» ρωτάει. Ξεχνάω ότι δεν ξέρει για το στοίχημα, ξέρει μόνο ότι χωρίσαμε.
«Δεν ξέρω, όλο αυτό. Μου συμβαίνουν τόσα πολλά και δεν έχω καν που να μείνω. Νιώθω ότι δεν το παίρνει όσο σοβαρά όσο θα έπρεπε. Νομίζει ότι μπορεί απλά να παίζει κουκλοθέατρο με έμενα και την ζωή μου. Νομίζει ότι μπορεί απλά να εμφανίζεται και να απολογείται και όλα εντάξει όμως δεν λειτουργεί έτσι. Όχι πια τουλάχιστον.» ξεφυσάω.
«Λοιπόν χαίρομαι που στέκεσαι στο ύψος σου.» λέει. Χαίρομαι που δεν ζητάει λεπτομέρειες.
«Ευχαριστώ. Και εγώ.» της λέω. Είμαι περήφανη για τον εαυτό μου που του αντιστέκομαι και δεν παραδίνομαι απλά όμως ταυτόχρονα νιώθω απαίσια για όσο του είπα νωρίτερα. Ξέρω ότι του άξιζε όμως δεν μπορώ να μην σκέφτομαι αν όντως νοιάζεται όσο λέει; Ξέρω ότι βαθιά μέσα του νοιάζεται για μένα, απλά δεν νομίζω ότι είναι αρκετό για να βεβαιωθώ ότι δεν θα με πληγώσει ξανά.Αυτό κάνει, πληγώνει ανθρώπους.
«Πρέπει να βγούμε έξω απόψε μετά το συνέδριο αφού την Κυριακή αυτοί οι δυο θα είναι σε μίτινγκ όλο το πρωί. Θα πάμε για ψώνια την Κυριακή και σήμερα το βράδυ θα βγούμε ίσως και την Κυριακή το βράδυ. Τι λες;» με ρωτάει.
«Να πάμε που; Είμαι μόλις 18.» γελάω.
«Δεν έχει σημασία, ο Κρίστιαν ξέρει πολλούς στο Σιάτλ. Αν είσαι μαζί του μπορείς να πας παντού.» λέει. Λατρεύω τον τρόπο που τα μάτια της λάμπουν όταν μιλάει για αυτόν ακόμα και όταν κάθεται ακριβώς δίπλα της.
«Οκ.» της λέω. Δεν έχω ξαναβγεί ποτέ βράδυ. Έχω πάει σε λίγα πάρτυ στο σπίτι της αδελφότητας του Χάρρυ αλλά ποτέ σε κλαμπ ή τίποτα τέτοιο.
«Θα έχει πλάκα, μην ανησυχείς.» με διαβεβαιώνει.
«Πρέπει να φορέσεις αυτό το φόρεμα.» προσθέτει και γελάω.Η υπόλοιπη διαδρομή περνάει μιλώντας για δουλειά και ο Τρέβορ καταλήγει να κοιμάται γέρνοντας στο παράθυρο. Φαίνεται τόσο νέος όταν κοιμάται.
Harry's POV
«Θα είσαι μόνος σου για το υπόλοιπο της ζωή σου, και για αυτό σε λυπάμαι. Εγώ θα προχωρήσω, θα βρω έναν καλό άνδρα που θα μου φέρεται όπως εσύ θα έπρεπε να μου φέρεσαι, και θα παντρευτούμε και θα κάνουμε παιδιά, θα είμαι χαρούμενη.»
Τα λόγια της έρχονται ξανά και ξανά στο μυαλό μου. Ξέρω ότι έχει δίκιο όμως δεν θέλω να έχει. Δεν με πείραζε ποτέ να είμαι μόνος μέχρι τώρα, τώρα ξέρω τι χάνω.
«Είσαι μέσα;» η φωνή του Τζέικ σταματάει της μπερδεμένες μου σκέψεις.
«Αμ, τι;» ρωτάω. Σχεδόν ξέχασα ότι οδηγούσα.Στριφογυρίζει τα μάτια του και κάνει μια τζούρα από το τσιγάρο του.
«Ρώτησα αν είσαι μέσα, θα πηγαίναμε στου Ζέιν.» επαναλαμβάνει.
«Δεν ξέρω...» απαντάω.
«Γιατί όχι; Πρέπει να σταματήσεις να είσαι τόσο κλαψιάρη. Σέρνεσαι από πίσω της σαν μωρό.» μου λέει και τον κοιτάω με θυμό. Αν είχα κοιμηθεί καθόλου το βράδυ θα σταματούσα και θα τον έπνιγα.
«Δεν σέρνομαι.» υπερασπίζομαι τον εαυτό μου.
«Ναι φίλε σέρνεσαι, πρέπει να μεθύσεις και να πηδήξεις απόψε. Είμαι σίγουρος ότι θα υπάρχουν μερικές εύκολες εκεί.»
«Δεν χρειάζεται να πηδήξω.» δεν θέλω καμία μόνο εκείνη.
«Έλα λοιπόν, πάμε στου Ζέιν. Αν δεν θες να πηδήξεις τουλάχιστον έλα να πιούμε μερικά ποτά.» λέει.
«Δεν θες ποτέ να κάνεις κάτι άλλο;» ρωτάω και με κοιτάει λες και έχω βγάλει κέρατα.
«Τι;»
«Ξέρεις, δεν γίνεται βαρετό απλά να πηγαίνεις συνέχεια σε πάρτυ και να πηδάς διαφορετική κοπέλα κάθε φορά;»
«Wow...wow... αυτό είναι χειρότερο από ότι πίστευα. Την έχεις πατήσει άσχημα φίλε.»
«Ούτε καν. Απλά λέω. Το να κάνεις συνέχεια τα ίδια πράγματα καταντάει βαρετό.» Δεν ξέρει πόσο υπέροχο είναι να είσαι στο κρεβάτι και να κάνεις την Τέσσα να γελάει, δεν ξέρει πόσο υπέροχο είναι να την ακούς να πολυλογεί για τα αγαπημένα της βιβλία, να προσπαθεί να με χτυπήσει όταν προσπαθώ να την αγγίξω. Είναι πολύ καλύτερο από οποιοδήποτε πάρτυ έχει πάει ή θα πάει ποτέ του.
«Όντως σε πλήγωσε. Αυτό είναι άσχημο ε;» γελάει.
«Όχι δεν το έκανε.» λέω ψέματα.
«Σίγουρα...» πετάει την γόπα από το τσιγάρο του έξω από παράθυρο.
«Είναι ελεύθερη τώρα έτσι;» ρωτάει και σφίγγω το τιμόνι. «Απλά αστειεύομαι.» γελάει. «Ήθελα να δω πόσο θα νευρίαζες.» γελάει ακόμα πιο δυνατά.
«Πηδήξου.» λέω και κατευθύνομαι προς του Ζέιν.
Tessa's POV
«Το δωμάτιο σου στο τέλος του διαδρόμου της σουίτας μας.» η Κίμπερλυ μου λέει όταν φτάνουμε στο ξενοδοχείο.Το Four Seasons στο Σιάτλ είναι το καλύτερο ξενοδοχείο που έχω δει. Η Κίμπερλυ κυριολεκτικά με τραβάει στο διάδρομο καθώς προσπαθώ να απολαύσω όλες τις υπέροχες λεπτομέρειες.
«Εδώ είναι το δωμάτιο σου, αφού τακτοποιήσεις τα πράγματα σου θα συναντηθούμε στην σουίτα μας για να δούμε τις λεπτομέρειες για το σαββατοκύριακο αν και ξέρω ότι το έχεις κάνει ήδη. Καλύτερα να αλλάξεις γιατί αλήθεια πιστεύω oτι πρέπει να φορέσεις αυτό το φόρεμα απόψε.» χαιρετάει και με αφήνει μόνη στο δωμάτιο μου.
Οι διαφορές ανάμεσα στο ξενοδοχείο που έμενα και σε αυτό είναι τεράστιες. Ένας πίνακας του λόμπι μάλλον κοστίζει περισσότερο από όλο το ξενοδοχείο που έμεινα χθες το βράδυ. Η θέα από το παράθυρο μου είναι απίθανη, το Σιάτλ είναι μια τόσο υπέροχη πόλη. Μπορώ να φανταστώ τον εαυτό μου να ζει εδώ, σε ένα διαμέρισμα δουλεύοντας για τις Εκδόσεις Seatlle ή τις Εκδόσεις Vance τώρα που ανοίγουν ένα γραφείο εδώ. Αυτό θα ήταν υπέροχο. Μακάρι να μπορούσα να προχωρήσω τον χρόνο.Αλλάζω σε μια μαύρη φούστα και μια μοβ λιλά μπλούζα αφού κρέμασα τα ρούχα που πήρα για το σαββατοκύριακο.
Είμαι ενθουσιασμένη για το συνέδριο το απόγευμα και αύριο όμως αγχωμένη που θα βγω. Ξέρω ότι πρέπει να περάσω καλά όμως ακόμα νιώθω το κενό που προκάλεσε ο Χάρρυ στην ζωή μου.Μέχρι την στιγμή που πάω στην σουίτα του Κρίστιαν και της Κίμπερλυ, έχει πάει 5. Ξέρω ότι πρέπει να είμαστε κάτω στην αίθουσα δεξιώσεων πριν τις 6.
«Αυτό είναι... Wow.» λέω καθώς η Κίμπερλυ μου ανοίγει.Αυτή η σουίτα έχει το δικό της σαλόνι και μια ξεχωριστή τραπεζαρία. Φαίνεται μεγαλύτερη από το σπίτι της μητέρας μου.
«Είναι εντάξει.» ο Κρίστιαν λέει και γεμίζει στον εαυτό ένα ποτήρι με απ'ότι φαίνεται νερό.
«Παραγγείλαμε κάτι να φάμε εδώ πριν πάμε κάτω, θα φτάνει όπου να'ναι.» λέει χαμογελάω και την ευχαριστώ. Δεν είχα καταλάβει πόσο πεινούσα μέχρι που ανέφερε το φαγητό. Δεν έχω φάει όλη μέρα.
«Έτοιμη να βαρεθείς μέχρι θανάτου;» ο Τρέβορ ρωτάει καθώς εμφανίζεται από την τραπεζαρία.
«Δεν θα είναι βαρετό για μένα.» χαμογελάω και γελάει. «Μάλλον δεν θα θέλω να φύγω από εδώ.» συμπληρώνω και μου χαμογελάει.
«Ούτε εγώ.» λέει η Κιμ και ο Κρίστιαν κουνάει το κεφάλι.
«Αυτό μπορούμε να το κανονίσουμε αγάπη μου.» βάζει το χέρι του στην πλάτη της και κοιτάω μακριά από την γλυκιά χειρονομία.
«Πρέπει να μεταφέρουμε τον κύριο οίκο εδώ και να μετακομίσουμε όλοι εδώ.» η Κίμπερλυ αστειεύεται, νομίζω τουλάχιστον.
«Ο Σμιθ θα λάτρευε το Σιάτλ.» λέει ο Κρίστιαν.
«Σμιθ;» ρωτάω και μετά θυμάμαι ότι ο Κρίστιαν έχει έναν γιο.
«Ο γιος μου, είναι περίεργο όνομα ξέρω.» γελάει και γέρνει στην αγκαλιά της Κίμπερλυ. Θα πρέπει να είναι υπέροχο να είσαι σε μια τόσο αγαπημένη, αξιόπιστη σχέση.
«Είναι υπέροχο.» χαμογελάω. Είναι όντως ένα όμορφο όνομα, διαφορετικό αλλά όχι πολύ τρελό.
«Θα πρέπει να το κοιτάξουμε αυτό.» της λέει και εκείνη χαμογελάει πριν του δώσει ένα φιλί στο μάγουλο.Ο Τρέβορ έχει το ίδιο βλέμμα θαυμασμού στο πρόσωπο του που νιώθω μέσα μου βλέποντας τους. Επίσης ζηλεύω την Κίμπερλυ, άκακη ζήλια αλλά ζήλια παρόλα αυτά. Έχει έναν άνδρα στην ζωή της που προφανώς την νοιάζεται και θα έκανε τα πάντα να την κάνει χαρούμενη. Είναι τυχερή. Αφού φάμε κατευθυνόμαστε κάτω και ξαφνικά βρίσκομαι σε μια αίθουσα γεμάτη ανθρώπους που αγαπούν τα βιβλία, σαν παράδεισος. Συναντώ πολλούς ενδιαφέρων ανθρώπους και κρατάω πολλές σημειώσεις.
«Διαδίκτυο. Διαδίκτυο. Διαδίκτυο. Όλα έχουν να κάνουν με το διαδίκτυο.» ο Κρίστιαν μου λέει και με συστήνει σε σχεδόν κάθε άνθρωπο στο δωμάτιο. Το καλύτερο είναι τι δεν με συστήνει σαν την εκπαιδευόμενη του και μου φέρεται σαν ενήλικη, όλοι τους
...
Harry's POV
«Βρε βρε βρε, κοίτα ποιος ήρθε.» η Μόλλυ στριφογυρίζει τα μάτια της όταν ο Τζέικ και εγώ μπαίνουμε στο διαμέρισμα του Ζέιν.
«Μεθυσμένη ήδη;» της λέω.
«Και; Είναι περασμένες 5.» λέει και κουνάω το κεφάλι μου στα λόγια της.
«Πιες ένα σφηνάκι μαζί μου.» προτείνει και παίρνει ένα μπουκάλι με καφέ υγρό από τον πάγκο και δυο μια ποτήρια.
«Εντάξει. Μόνο ένα.» λέω και χαμογελάει πριν γεμίσει τα δυο ποτήρια. Δέκα λεπτά αργότερα πιάνω τον εαυτό μου να κοιτάει τις εικόνες στο κινητό μου. Μακάρι να την είχα αφήσει να τραβήξει περισσότερες φωτογραφίες μαζί μου για να είχα να βλέπω τώρα. Όντως την έχω πατήσει άσχημα, όπως είπε ο Τζέικ. Νιώθω ότι σιγά σιγά χάνω τα λογικά μου και το πιο άσχημο είναι , ότι δεν με νοιάζει πόσο τρελός φαίνομαι αρκεί να είμαι κοντά της."Θα είμαι χαρούμενη." Είπε.
Ξέρω ότι δεν την έκανα χαρούμενη όμως θα μπορούσα. Την ίδια στιγμή δεν είναι δίκαιο για εκείνη να συνεχίσω να την ενοχλώ. Έφτιαξα το αυτοκίνητο της γιατί δεν ήθελα να ανησυχεί και για αυτό. Χαίρομαι που το έκανα εγώ γιατί αλλιώς δεν θα μάθαινα ότι πάει στο Σιάτλ αν δεν είχα τηλεφωνήσει στην Vance να βεβαιωθώ ότι θα περάσουν να την πάρουν. Γιατί δεν μου το είπε? Αυτός ο βλάκας ο Τρέβορ είναι μαζί της τώρα ενώ εγώ θα έπρεπε να ήμουν. Το ξέρω ότι του αρέσει και την βλέπω να τον ερωτεύεται. Είναι ακριβώς ότι χρειάζεται, μοιάζουν πολύ. Σε αντίθεση με εμένα και αυτή. Εκείνος θα μπορούσε να την κάνει χαρούμενη. Η σκέψη και μόνο με εκνευρίζει και με κάνει να θέλω να περάσω το κεφάλι του μέσα από ένα παράθυρο όμως ίσως πρέπει να της δώσω χώρο και την ευκαιρία να είναι χαρούμενη. Το ξεκαθάρισε χθες ότι δεν μπορεί να με συγχωρήσει.
«Μόλλυ!» φωνάζω από τον καναπέ.
«Τι;»
«Φέρε μου άλλο ένα σφηνάκι.» της λέω και χαμογελάει.