Μπαίνω στο αυτοκίνητο του και προσπαθώ να μην δώσω σημασία στην οικεία μυρωδιά του Χάρρυ που γεμίζει τον μικρό χώρο. Κάθεται στην θέση του οδηγού δίπλα μου και ξεκινάει το αυτοκίνητο.
«Κρυώνεις;» με ρωτάει.
«Ναι.» απαντάω και ανάβει την θέρμανση. «Δεν έχεις κανένα δικαίωμα να έρχεσαι εδώ.» του λέω, θυμίζοντας στον εαυτό μου ότι δεν θα έπρεπε να βρίσκομαι στο αυτοκίνητο μαζί του.
«Δεν υπήρχε άλλος τρόπος να σου μιλήσω.» λέει λες και ο λόγος που ήρθε δεν είναι καθόλου παρανοϊκός. Συνεχίζω να κοιτάω έξω από το παράθυρο.
«Όπως είπα και πριν, σε αγνοώ για κάποιο λόγο Χάρρυ.»
«Το ξέρω μωρό μου, μου λείπεις τόσο πολύ.»Η καρδιά μου φτερουγίζει όταν λέει "μωρό μου" όμως το αγνοώ.
«Χθες με είδες, και σταμάτα να με αποκαλείς έτσι. Στρίψε εδώ, το ξενοδοχείο είναι στη γωνία.»
«Δεν μπορώ να πιστέψω ότι μένεις σε ξενοδοχείο.» περνά τα χέρια του από τα μαλλιά του.
«Ναι... ούτε εγώ.»
«Μπορείς να μείνεις στο διαμέρισμα, θα πάω πίσω στην εστία ή κάτι τέτοιο.»
«Όχι.» όσο και να θέλω να μείνω εκεί, δεν θα πάω πίσω. Έχω γίνει πολύ δυνατή, πολύ πιο δυνατή από όσο περίμενα να είμαι και δεν θα το χαλάσω τώρα.
«Σταμάτα να είσαι τόσο δύσκολη.»
«Δύσκολη; Δεν μπορεί να είσαι σοβαρός! Δεν θα έπρεπε καν να σου μιλάω τώρα! Δεν θα έπρεπε να είμαι κοντά σου!.» υψώνω την φωνή μου.
«Μπορείς να ηρεμήσεις; Τώρα πες μου, τι τρέχει με το αυτοκίνητο σου; Και γιατί έμενε και εκείνος εδώ;»
«Δεν ξέρω τι τρέχει με το αυτοκίνητο μου.» απαντάω. Δεν θα του πω για τον Τρέβορ, δεν έχει καμία δουλειά μαζί του.
«Θα το κοιτάξω εγώ.» ανακοινώνει και παρκάρει το αυτοκίνητο του δίπλα στο δικό μου.
«Όχι, θα πάρω κάποιον. Απλά φύγε.» βγαίνω από το αυτοκίνητο. Είμαι σίγουρη ότι θα εντόπιζε το πρόβλημα και θα το έφτιαχνε εύκολα όμως δεν θέλω να το κάνει. Φέρεται λες και δεν έγινε τίποτα και αυτό είναι εκνευριστικό.
«Είπα θα το κοιτάξω.» απαντάει και τον αγνοώ. Προσπαθώ να επικεντρωθώ σε ένα μόνο αίσθημα, τον θυμό. Αν δε είμαι θυμωμένη τότε θα είμαι στεναχωρημένη και δεν θέλω να κλάψω μπροστά του. Όχι ξανά.Βγαίνει από το αυτοκίνητο και περπατάω προς τη ρεσεψιόν να κλείσω το δωμάτιο για άλλο ένα βράδυ. Φυσικά ακούω τις μπότες του Χάρρυ να με ακολουθούν μέσα στην λάσπη που έχει δημιουργηθεί από το χιόνι. Όταν σπρώχνω την πόρτα ένα κουδουνάκι χτυπάει, τρομάζοντας τον μικροσκοπικό άντρα πίσω από το γραφείο.
«Ακόμα ένα βράδυ;» με ρωτάει καθώς ο Χάρρυ μπαίνει μέσα.
«Τέσσα, δεν χρειάζεται να μείνεις ξανά εδώ. Δεν θα μείνω στο διαμέρισμα, απλά πήγαινε εκεί και θα μείνω κάπου αλλού.» ο Χάρρυ μου λέει.Αγνοώ τον Χάρρυ και ο άντρας κοιτά μια εμένα μια τον Χάρρυ.
«Ναι, άλλο ένα βράδυ.» του απαντάω και του δίνω την πιστωτική μου. Ο Χάρρυ την αρπάζει από το χέρι μου όμως την παίρνω πίσω προτού κάνει τίποτα. Μπορώ να πω ότι ο άντρας νιώθει άβολα βλέποντας τον τσακωμό μας, προσπαθεί να μην μας κοιτάει.
«Μπορείς απλά να σταματήσεις;» μουγκρίζω και ο Χάρρυ στριφογυρίζει τα μάτια του.
«Είναι και αυτό παιχνίδι για σένα, για να δεις πόσο απελπισμένη μπορείς να με κάνεις;» τον ρωτάω και κάνει ένα βήμα πίσω σαν να τον έσπρωξα. Δεν θέλω να κάνω σκηνή σε ένα λόμπι ξενοδοχείου όμως αν χρειαστεί θα το κάνω.
«Όχι, δεν είναι αυτό που κάνω, πως μπορείς να σκέφτεσαι έτσι μετά από όσα έκανα;»
«Ακριβώς, σκέφτομαι έτσι εξαιτίας όσων έκανες» λέω σχεδόν γελώντας με τα λόγια του.
«Λοιπόν δεν είναι αυτός ο στόχος μου, απλά θέλω να μου μιλήσεις. Ξέρω ότι μπορούμε να το ξεπεράσουμε αυτό.» μου λέει. Δεν ξέρω τι να πω γιατί δεν ξέρω αν λέει την αλήθεια. Έχει παίξει τόσα πολλά παιχνίδια μαζί μου από τότε που τον γνώρισα που δεν ξέρω πια τι είναι αλήθεια.
«Ορίστε.» μου λέει ο υπάλληλος και μου δίνει την απόδειξη μαζί με ένα νέο κλειδί.
«Ευχαριστώ.» λέω όσο πιο ευγενικά μπορώ.
«Ξέρω ότι και εγώ σου λείπω.» ο Χάρρυ λέει όταν βγαίνουμε πάλι έξω. Τα λόγια του με κάνουν να σταματήσω.
«Αυτό είναι που θες να ακούσεις; Ότι μου λείπεις; Φυσικά και μου λείπεις, κάθε λεπτό που περνάει μου λείπεις και περισσότερο όμως ξέρεις τι; Δεν μου λείπεις εσύ, μου λείπει αυτός που νόμιζα ότι ήσουν και τώρα που ξέρω ποιος πραγματικά είσαι, δεν θέλω να έχω καμία σχέση μαζί σου!» φωνάζω.
«Πάντα ήξερες ποιος πραγματικά είμαι! Ήμουν εγώ όλο τον καιρό, το ξέρεις αυτό.» συνεχίζει και αυτός φωνάζοντας.Γιατί δεν μπορούμε ποτέ να μιλήσουμε χωρίς να φωνάζουμε ο ένας στον άλλον; Γιατί με τρελαίνει, γι'αυτό.
«Όχι δεν το ξέρω, αν το ήξερα εγώ θα...» σταματάω τον εαυτό μου πριν παραδεχτώ ότι θέλω αν τον συγχωρήσω.Αυτό που θέλω να κάνω και αυτό που πρέπει να κάνω είναι δυο τελείως διαφορετικά πράγματα.
«Εσύ τι;» Ρωτάει. Φυσικά και θα ρωτούσε.
«Τίποτα, πρέπει να φύγεις.»
«Τες, δεν ξέρεις τι περνάω τις τελευταίες μέρες. Δεν μπορώ να κοιμηθώ, δεν μπορώ καν να λειτουργήσω χωρίς εσένα. Πρέπει να ξέρω αν υπάρχει ελπίδα εμείς να...»Τον σταματάω πριν τελειώσει.
«Τι περνάς εσύ; Πως μπορείς να είσαι τόσο εγωιστής; Πως νομίζεις ότι περνάω εγώ Χάρρυ; Σκέψου πως είναι να καταστρέφεται η ζωή σου μέσα σε λίγες ώρες! Σκέψου πως είναι να είσαι τόσο ερωτευμένος με κάποιον που του δίνεις τα πάντα μόνο και μόνο για να μάθεις ότι ήταν όλα ένα παιχνίδι, ένα στοίχημα! Πως νομίζεις ότι αυτό με κάνει να νιώθω!» κάνω ένα βήμα προς το μέρος του.
«Πως νομίζεις ότι νιώθω που κατέστρεψα την σχέση μου με την μητέρα μου για κάποιον που δεν νοιάζεται ούτε στο ελάχιστο για μένα! Πως νομίζεις ότι νιώθω να μένω σε ένα άθλιο ξενοδοχείο μόνη μου όταν πριν λίγες μέρες είχα το διαμέρισμα των ονείρων μου με κάποιον που εμπιστευόμουν! Πως νομίζεις ότι νιώθω όταν προσπαθώ να προχωρήσω την ζωή μου και εσύ συνεχίζεις να εμφανίζεσαι παντού! Απλά δεν ξέρεις πότε να τα παρατήσεις!»
Δεν λέει τίποτα οπότε συνεχίζω τον λόγο μου. Ένα κομμάτι του εαυτού μου νιώθει ότι είμαι πολύ σκληρή μαζί του όμως με πρόδωσε με τον χειρότερο δυνατό τρόπο και το χειρότερο από όλο αυτό είναι ότι ακόμα τον αγαπώ περισσότερο και από την ζωή μου.
«Οπότε μην κάθεσαι και μου λες ότι ήταν δύσκολο για σένα γιατί εσύ το προκάλεσες αυτό! Εσύ γαμώτο κατέστρεψες τα πάντα! Όπως κάνεις πάντα, οπότε να ξέρεις ότι δεν νιώθω άσχημα για σένα... βασικά ναι. Νιώθω άσχημα για σένα γιατί δεν θα είσαι ποτέ χαρούμενος. Δεν θα βρεις ποτέ κανέναν να σε αγαπήσει όπως σ'αγάπησα εγώ, θα έδινα τα πάντα... ακόμα περισσότερα από όσα ήδη έδωσα. Θα έκανα τα πάντα για σένα και εσύ το κατέστρεψες αυτό. Θα είσαι μόνος σου για το υπόλοιπο της ζωή σου, και για αυτό σε λυπάμαι. Εγώ θα προχωρήσω, θα βρω έναν καλό άνδρα που θα μου φέρεται όπως εσύ θα έπρεπε να μου φέρεσαι, και θα παντρευτούμε και θα κάνουμε παιδιά, θα είμαι χαρούμενη.» είμαι λαχανιασμένη μετά τον μακρύ μονόλογο μου και ο Χάρρυ με κοιτάει με κόκκινα μάτια και ανοιχτό το στόμα.
«Ξέρεις ποιο είναι το χειρότερο σε αυτό; Ότι με προειδοποίησες, είπες ότι θα με κατέστρεφες και δεν σε άκουσα.» προσπαθώ σκληρά να κρατήσω τα δάκρυα μου όμως δεν μπορώ. Πέφτουν αλύπητα στα μάγουλα μου η μάσκαρα μου τρέχει μαζί τους, κάνοντας τα μάτια μου να τσούζουν.
«Εγώ... Εγώ λυπάμαι. Θα φύγω.» λέει με χαμηλή φωνή. Δείχνει ολοκληρωτικά ηττημένος, όπως ήθελα να δείχνει όμως δεν μου δίνει την ευχαρίστηση που πίστευα ότι θα μου έδινε.Θα μπορούσα να τον συγχωρέσω στην αρχή αν μου το έλεγε, ακόμα και αφού κοιμηθήκαμε μαζί, όμως αντί αυτού μου το έκρυψε, πρόσφερε χρήματα σε ανθρώπους, απείλησε και χτύπησε τον Ζέιν, και προσπάθησε να με παγιδεύσει κάνοντας με να υπογράψω το συμβόλαιο μαζί του. Η πρώτη μου φορά είναι κάτι που ποτέ δεν θα ξεχάσω, και χάρη σε αυτόν θα περιτριγυρίζετε πάντα από τις απαίσιες προθέσεις πίσω από τις πράξεις του.Μένω σιωπηλή καθώς μπαίνει στο αυτοκίνητο του και βγαίνει έξω από το παρκινγκ.
Τρέχω στο δωμάτιο και κλείνω την πόρτα με δύναμη. Με την πλάτη μου ενάντια στην πόρτα προσπαθώ να αναπνεύσω μέσα στα δάκρυα μου, τα παρατάω και γλιστράω ως το πάτωμα αφήνοντας τον πόνο να με κυριεύσει.Μέχρι την στιγμή που δύει ο ήλιος αναγκάζω τον εαυτό μου να σηκωθεί από το πάτωμα και να κάνει ένα ζεστό μπάνιο, πολύ ζεστό. Το βλέμμα στο πρόσωπο του Χάρρυ καθώς απομακρυνόταν από μένα και έμπαινε στο αυτοκίνητο του έχει χαραχθεί στο πίσω μέρος του μυαλού μου. Βλέπω το όμορφο αλλά πονεμένο πρόσωπο του κάθε φορά που κλείνω τα μάτια. Αυτό είναι που θέλω όμως, δεν μπορώ να τον εμπιστευτώ και δεν θα είμαι σε μια μονόπλευρη σχέση μαζί του. Δεν θέλω να αμφισβητώ ότι λέει ή κάνει.
Το κινητό μου δεν έχει χτυπήσει καθόλου από τότε που έφυγε. Φτιάχνω την βαλίτσα μου για το Σιάτλ και βεβαιώνομαι ότι έχω πάρει όσα έχω γράψει στην λίστα μου. Θα ήταν τόσο ωραία να πήγαινα με τον Χάρρυ, αν ερχόταν μαζί μου στο συνέδριο. Είχα αυτή την ανόητη, αφελή ιδέα ότι θα μπορούσαμε να είμαστε μαζί. Ότι παρά τις διαφορές μας και την ιδιοσυγκρασία του... μάλλον και των δυο μας την ιδιοσυγκρασία, θα τα καταφέρναμε κάπως. Δεν είμαι σίγουρη πως καταφέρνω να κοιμηθώ, όμως το κάνω
...
Όταν το ξυπνητήρι μου χτυπάει στις 7, αρχίζω να πανικοβάλλομαι. Ξέχασα να τηλεφωνήσω σε κάποιον για το αυτοκίνητο μου. Ψάχνω τον κοντινότερο μηχανικό αυτοκινήτων και του τηλεφωνώ. Πιθανόν θα πρέπει να τον πληρώσω παραπάνω για να κρατήσουν το αυτοκίνητο μου για το σαββατοκύριακο αφού θα φύγω όμως αυτό είναι το λιγότερο που θα πρέπει να με απασχολεί τώρα.
Ετοιμάζομαι, κάνοντας τα μαλλιά μου μπούκλες και φορώντας περισσότερο μέικ-απ από όσο συνήθως. Επιλέγω να φορέσω ένα μπλε φόρεμα που δεν έχω φορέσει ποτέ ως τώρα. Το αγόρασα επειδή ξέρω ότι ο Χάρρυ θα λάτρευε τον τρόπο που τονίζει τις καμπύλες μου. Το φόρεμα δεν είναι καθόλου προκλητικό, το στρίφωμα φτάνει μόλις κάτω από τα γόνατα μου και τα μανίκια ως τον αγκώνα μου όμως ο τρόπος που εφαρμόζει πάνω μου το κάνει να φαίνεται σχεδόν σέξυ.
Το μισώ που τα πάντα μου θυμίζουν εκείνον, καθώς στέκομαι μπροστά στον καθρέφτη σκέφτομαι τον τρόπο που θα με κοιτούσε, τον τρόπο που οι κόρες των ματιών του θα διαστέλλονταν και θα έγλυφε τα χείλη του πριν τραβήξει το σκουλαρίκι του ανάμεσα στα δόντια του καθώς θα με έβλεπε να τσεκάρω μια τελευταία φορά τα μαλλιά μου και το μέικ-απ μου.Ένα χτύπημα στην πόρτα μου με φέρνει πίσω στην πραγματικότητα και τρέχω να ανοίξω την πόρτα.
«Η δεσποινίς Young;» ένας άντρας με μπλε στολή ρωτάει.
«Ναι, μισό λεπτό να πάρω τα κλειδιά.» του λέω και αφήνω την πόρτα ελαφρά ανοιχτή ενώ παίρνω τα κλειδιά μου από το γραφείο.
«Ορίστε είναι το άσπρο Corolla.» του λέω και κοιτάει πίσω του.
«Άσπρο Corolla;» ρωτάει. Ανοίγω την πόρτα περισσότερο και βγαίνω έξω. Το αυτοκίνητο μου δεν είναι πουθενά.
«Τι στο.... Οκ αφήστε με να καλέσω τη ρεσεψιόν και να δω αν πήραν το αυτοκίνητο μου επειδή το άφησα εδώ χθες.» λέω. Τι υπέροχος τρόπος να αρχίσει η μέρα μου.
«Ναι, Tessa Young από το δωμάτιο 36, νομίζω ότι ρυμουλκήσατε το αυτοκίνητο μου.» προσπαθώ να είμαι ευγενική.
«Όχι, κάνετε λάθος.» λέει μέσα από το τηλέφωνο.
«Αμ, τότε πρέπει να κλάπηκε ή κάτι τέτοιο...» το κεφάλι μου γυρίζει. Αν κάποιος έκλεψε το αυτοκίνητο μου την έβαψα. Πρέπει να φύγω σε λίγο.
«Όχι, ο φίλος σου ήρθε και το πήρε σήμερα το πρωί.»
«Ο φίλος μου;»
«Ναι, αυτός με... τα τατουάζ και όλα αυτά.» λέει σιγανά λες και ο Χάρρυ μπορεί να τον ακούσει.
«Τι;» άκουσα τι είπε όμως δεν μπορώ να κρατηθώ και να μην ξαναρωτήσω.
«Ναι, ήρθε με ένα ρυμουλκό το πρωί πριν 2 ώρες σχεδόν.» λέει.
«Ευχαριστώ.» αναστενάζω και το κλείνω.«Χίλια συγνώμη, κάποιος έχει ήδη πάει το αυτοκίνητο μου σε έναν άλλο μηχανικό. Δεν το ήξερα, λυπάμαι που ξόδεψα τον χρόνο σας.» λέω στον άνδρα όμως χαμογελάει και με διαβεβαιώνει ότι δεν υπάρχει πρόβλημα. Θέλω να πάρω τον Χάρρυ και να του φωνάξω, τώρα δεν έχω τρόπο να πάω στην δουλειά να συναντήσω τους άλλους και να φύγουμε για το Σιάτλ.
Μόλις ετοιμάζομαι να τηλεφωνήσω στην Κίμπερλυ, ένα μαύρο αυτοκίνητο μπαίνει στο πάρκινγκ και παρκάρει ακριβώς μπροστά από το δωμάτιο μου. Το παράθυρο χαμηλώνει και βλέπω τα ξανθά μαλλιά της Κίμπερλυ.
«Καλημέρα!» χαιρετάει και κάνω το ίδιο χαλαρώνοντας πια. Ξέρω ότι ο Χάρρυ πρέπει να πήρε τον κ.Vance για να σιγουρευτεί ότι θα περνούσαν να με πάρουν... αυτό σημαίνει ότι ο Χάρρυ ξέρει ότι πάω στο Σιάτλ; Και αν είναι μέσα στο αυτοκίνητο; Αρχίζω να πανικοβάλλομαι ξανά. Παίρνω την βαλίτσα μου και ανοίγω την πόρτα του αυτοκινήτου. Ευτυχώς, είναι μόνο η Κιμ, ο Κρίστιαν και ο Τρέβορ μέσα στο ευρύχωρο αυτοκίνητο. Ο οδηγός βγαίνει από το αυτοκίνητο και βάζει την βαλίτσα μου στο πορτ-μπαγκάζ.
«Έτοιμη για την διήμερη απόδραση σου;» ο Τρέβορ μου χαμογελάει.
«Περισσότερο από όσο φαντάζεσαι.» του λέω με ένα χαμόγελο