Her Kimse: Neden kaçıyorsun Ayçiçeği'm?
Her Kimse: İnsanlardan mı?
Her Kimse: Kendinden mi?
Abartısız 15 dakikadır elimde tuttuğum telefonun ekranına bakıyordum. Ekranın ışığı çoktan kapanmış, siyaha bürünmüştü ama ben öylece bakmaktan başka bir şey yapamıyordum. Kafamın içindeki duvarlara çarpa çarpa yankılanıyordu gelen mesajlar...
Çünkü bilmiyordum.
Soruları cevaplar almak için sormuştu Her Kimse.
Ama cevaplar için çok uzakta olduğumu bilmiyordu.
Göz kapaklarımı esen rüzgarla birlikte refleks olarak kapatıp açarken telefonumu karnımın üzerine koyup olduğum yere uzandım. Ayak bileklerimi birbirine çaprazlarken derin bir nefesi istemsizce almıştım.
İnsanlardan olabildiğince uzakta, kampüsün içinde bulabildiğim en yeşil yerin tam ortasındaydım. Bakışlarım en tepede tüm cazibesiyle parlayan güneşle buluştuğunda gözlerim kısılmıştı. Bir anlığına gülümsedim. Bu hissi seviyordum.
Sorular, kocaman bir soru işareti şeklinde gözümün önünde bütünleştiğinde gülümsemem silindi.
"Sahi ya, neden kaçıyorduk biz Leyla? " dedim kendime mırıltıyla. Cevabı yine bulamayınca sıkıntıyla kıpırdandım yattığım yerde.
O kadar çok mu koşmuşum ben?
O kadar çok mu uzaklaşmışım benden?
Sorgulamayacak kadar?
Bırakacak kadar cevaplar bulmayı?
Yanıtlar tatlı bir esintinin içinde, hatırı sayılır bir şiddetle, patlarcasına zihnime üşüştüğünde güneşe bakmaktan acıyan gözlerimi tamamen kapattım. Nihayet!
O kadar çok koşmuşum ben.
O kadar çok uzaklaşmışım benden.
Sorgulamayacak kadar.
Bırakacak kadar cevaplar bulmayı.
Mesaj sesi arka arkaya yeniden çınladığında elim bir süre duraksadı tereddütle. Yalnızca iki saniye sonra mesajları açmıştım.
Her Kimse: Cevapları bulmaya çalışıyorsun,biliyorum. :)
Her Kimse: Keşfetmediğin bir şeyi bulamazsın ama değil mi?
Her Kimse: İzin ver Ayçiçeği...
Her Kimse: Yuvarlağın en kuytu köşesi değil de, tam merkezi olduğunu sana anlatmama izin ver!
Her Kimse: Söz veriyorum,
Her Kimse: her köşebaşında elimde yara bantlarıyla karşılayacağım seni.
Her Kimse: Kırıldığın yerden tutturacağım hayata gülüşünü...