Kelebeğin Aşkı
Eğer seni tarif edecek olsaydım birilerine,
Kelebek koleksiyoncuları gibiydi derdim.
Naif ruhlu, iyi yürekli, kültürlü ve güzelliğe hayran.
Her bahar farklı bir kelebeği kaderinin ağlarında yakalamak isteyen bir yabancı.
Hepsini saklayan ve hiçbirinden vazgeçmeyen bir koleksiyoner.
Eğer onlara beni anlatacak olsaydım, en fazla bir hafta yaşayabilen çok güzel ve çok nadir bulunan bir kelebek olduğumu söylerdim.
Bu yüzden hep beni kovaladığını anlatırdım mesela.
Senin için çok kıymetliydim.
Belki de ömründe bir daha asla göremeyeceğin bir türdendim.
Sen zalimce şu kısıtlı ömrümde beni kovalamaya devam ettin.
Bense ateşe tutulan pervane misali hep etrafında belirdim.
Yakalayamayacağın ama hep gözümün önünde olacağın uzaklıkta beni aramanı izledim.
Sonra ne mi oldu?
Diğerleriyle aynıydı aslında hikayelerimiz.
Ölüm yakındı ve ben sana kavuşmadan gözlerimi yummak istemedim.
Mesefeleri incecik kanatlarımla katlettim.
Dudaklarının üzerine konuverdim.
Sonra ise herkesleştim.
Ulaştığın an değerimi kaybettim.
İlk önce hapsettin kaçmaya bile uğraşmayan beni.
Sonra varaklı bir çerçeve ayarladın özene bezene tabutumu seçer gibi.
Baharın en güzel kelebeği, senin arzularına canı pahasına boyun eğdi.
Öldükten sonra odanı süsleyeceğin bir çerçeveden ibaretim şimdi.
Sen benden hiç vazgeçmedin,
Onlardan da vazgeçmediğin gibi.
Oysa ölümümü bile sende tükettim
Sense beni bir köşede unutup başka kelebekleri yakalamayı seçtin.
Sen çok zalimdin.
Ben çok güzeldim.
'Keşke' dedim.
'Hep çirkin bir tırtıl olarak yaşamımı sürdürebilseydim.'