"Τράβα λίγο την κουρτίνα, έχει όμορφο ήλιο έξω και θέλω να έχουμε φως εδώ", της είπε.
Εκείνη συμμορφώθηκε και ένας φωτεινός ήλιος απ' αυτόν που μεσουρανεί στις Αλκυονίδες μέρες του Γενάρη μπήκε ασυγκράτητος στο στούντιο. Όλα έγιναν πιο φωτεινά και τα χρώματα πήραν την εκφραστική τους δύναμη ολόγυρα.
Ο Σέργιος έβαλε τον μεγάλο πίνακα με τον μουσαμά στο καβαλέτο. Αντίκρυ στον τοίχο. Τοποθέτησε τα χρώματα, τα πινέλα δίπλα του και στο τραπέζι, στα δεξιά, τα υπόλοιπα.
"Είμαστε έτοιμοι" της είπε με χαμόγελο αυτοπεποίθησης.
Η Κατερίνα, το μοντέλο του, στα εικοσιτρία της χρόνια, ζούσε στη ζωή της μια μοναδική εμπειρία. Είχε πάρει το πτυχίο της στη Σχολή Καλών Τεχνών εδώ και πέντε χρόνια ύστερα από σκληρή δουλειά. Είχε ήδη ξεκινήσει δειλά τα πρώτα της βήματα αλλά τώρα θα ζούσε μια καινούργια εμπειρία.
"Λοιπόν ; είναι έτοιμο το μοντέλο μας ;" τη ρώτησε πηγαίνοντας κοντά της. Αγκαλιάστηκαν τρυφερά. Τα στόματά τους σφραγίστηκαν σε ένα παθιασμένο φιλί.
"Είμαι έτοιμη αγάπη μου", του είπε συγκινημένη.
Ο πρώτος μεγάλος έρωτας της ζωής της. Τα ταραγμένα εφηβικά της χρόνια, οι αρρωστημένες καταστάσεις που είχαν αφήσει τις πληγές τους στην ψυχή της την έκαναν να βγει στον κόσμο ένα μικρό αγρίμι. Με φόβο και επιφύλαξη. Οι σπουδές της ήταν αυτοσκοπός για να ξεχάσει και να αφοσιωθεί στο δρόμο της. Δούλευε σκληρά κάποια χρόνια εδώ και εκεί με την προσωπική της ζωή φορτωμένη με τις ψυχώσεις που κουβαλούσε μέσα της.
Ο Σέργιος ήρθε στη ζωή της με την εμπειρία των χρόνων του. Μεγαλύτερός της κατά οκτώ χρόνια, ζωγράφος. Χωρίς να πιέζουν καταστάσεις ξαφνικά βρέθηκαν να είναι μαζί, ερωτικό ζευγάρι. Η Πρώτη της σοβαρή σχέση. Και συνάμα το μοντέλο του.
"Είμαι καλά έτσι ;" τον ρώτησε με τα μεγάλα εκφραστικά της μάτια να λάμπουν από χαρά.
"Μια χαρά είσαι, για να δω...", διόρθωσε τη θέση της και ξεκίνησε. Τα πινέλα του άρχισαν να γλιστρούν πάνω στον καμβά του. Τα χρώματα άρχισαν το δικό τους χορό και έτσι σιγά-σιγά άρχισε να παίρνει μορφή το Πορτραίτο της.
Ένα πορτραίτο το οποίο αντανακλούσε τα όμορφα μάτια της, το μετρημένο χαμόγελό και το φως του προσώπου της.
Δούλεψαν καιρό πάνω σ' αυτό. Μέρες και νύχτες. Και έβλεπε τον εαυτό της να "μεταφέρεται" εικαστικά πάνω στον καμβά. Ένα είδωλο. Ο καθρέφτης της. Και ανάμεσα στη ζωγραφική και στο ποζάρισμα ήταν και ώρες που η έμπνευση αυτή έδινε τη θέση της στο καυτό ερωτικό τους σμίξιμο, κάτι που για πρώτη φορά ένιωσε με τέτοια θέρμη και έκφραση στο σώμα και στην ψυχή της.
Στα έμπειρα και επιτήδεια χέρια του.
"Τελειώσαμε" ! Γύρισε και της είπε εκείνο το απόγευμα γεμάτος έπαρση.
"Να δω ! να δω !", αποκρίθηκε με έναν ενθουσιασμό σχεδόν παιδικό. Άφησε τη θέση της και έτρεξε προς τον πίνακα. Κοντοστάθηκε με το βλέμμα της επάνω του. Μια μάσκα θαυμασμού και έκπληξης απλώθηκε στο πρόσωπό της.
"Είναι υπέροχο !" του είπε μαζεύοντας όλα της τα αισθήματα σε δύο λέξεις.
Την αγκάλιασε, έμειναν εκεί μπροστά στο πορτραίτο σαν να έδιναν φόρο τιμής σ' αυτό.
"Πως θα το ονομάσουμε ;" την ρώτησε.
"Πρέπει;" απάντησε απορημένη.
"Φυσικά. Δεν μπορεί να είναι ανώνυμο, πρέπει να του δώσουμε ένα όνομα"
Δεν είχε τι να απαντήσει και τον κοιτούσε σκεφτική. Εκείνος έκανε διάφορες γκριμάτσες αλλάζοντας σκέψεις ώσπου.
"Ελουάζ" !
Τον κοίταξε ίσια στα μάτια.
"Ελουάζ" της είπε αποφασιστικά. "Αυτό θα είναι το όνομά του !" . Δεν είπε τίποτα, μόνο τον κοίταξε με φανερή επιδοκιμασία.
"Σ' Αρέσει ;" την ρώτησε.
"Πολύ !" αποκρίθηκε.
Έτσι, η "Ελουάζ", το όμορφο πορτραίτο της, με το χρόνο απέκτησε τη δική του οντότητα τέτοια που η Κατερίνα πήρε το όνομά του. Η φυσική της παρουσία πέρασε μέσα στο πορτραίτο της, ταυτίστηκε μ' αυτό. Το όνομά της μπήκε στο παρασκήνιο για να αντικατασταθεί μέρα με τη μέρα με το καλλιτεχνικό της.
"Ελουάζ" ! Αυτή ήταν πλέον. Για πρώτη φορά στη ζωή της ένιωθε ικανή να εμπνεύσει, να γίνει ερωτεύσιμη.
(Συνεχίζεται...)