Since hindi rin naman ako pinayagan ni Jade na pumunta sa cafe, minabuti ko nang puntahan na lang yung garden namin para icheck. For sure din naman at walang bibisita doon ni isa sa mga kagroup ko.
I really don't have a choice.
Pumunta na ako sa may green house at dahan dahan pa akong pumasok dahil akala ko may ibang tao na baka sakaling chinecheck din ang plants nila. Buti na lang at ni isang tao ay wala.
Pinuntahan ko na yung area namin. Pero napahinto ako at saka ako lumuhod sa may isang side na nanguha ng attention ko.
"Why is this part not growing?" Bulong ko sa sarili ko.
The other parts already have weeds but this section only has visible soil. I mean puro lupa lang talaga ang kita sa part na ito. At mas lalo pa siyang nakakakuha ng attention dahil rectangle ang shape niya.
Napakamot na lang ako sa ulo ko dahil medyo naguguluhan ako. I know I planted a seed here pero bakit ni isang damo ay walang tumubo? At bakit naman rectangle pa ang shape niya?
Tumingin muna ako sa paligid para iconfirm uli kung wala bang tao sa paligid. Sinimulan ko nang hukayin yung lupa para tingnan kung ano ba ang problema nito. Baka hindi lang maayos yung pagkakalagay ko ng seed at magtatanim uli ako.
Pero nagulat na lang ako nang makakita ako ng isang libro.
Sa gulat ko, hindi kaagad ako nakapagreact. What the..
Ano 'to?
Bakit may ganito dito?
Kanino ito?
Aaminin ko, medyo kinilabutan ako sa nakikita ko ngayon. Ganito yung sa mga movies diba? May mabubungkal silang libro na may mytery pala.
Kinuha ko yung libro at saka ko siya ininspect. Its a pink book with hard bound cover at size lang siya ng notebook. Manipis lang din siya.
Tumingin uli ako sa paligid ko at saka ako tumayo. Ang tagal kong tinitigan yung libro pero hindi ko siya binubuksan.
But something inside is telling me to read it.
Parang nakakacurious siyang basahin. Pero.. at the same time, baka pag may nakakita sa akin, akalaing magnanakaw ako dahil hindi sa akin ito. At judging by the looks, halatang matagal na itong nakatanim sa ilalim ng lupa.
Medyo marumi na kasi yung libro at kulubot na siya. Parang panghorror lang pero maayos pa naman yung libro.
Dali dali ong inilagay muna sa bag yung libro saka ako umuwi ng hindi nagdadalawang isip.
***
Umakyat na ako sa kwarto ko at nilampasan ko yung mga madadaldal naming maids. Geez.. ang iingay nila sa baba. Pagkapasok na pagkapasok mo, sila kaagad ang bubungad sa iyo tapos ang iingay pa.
But I didn't mind them. Nagmamadali akong umakyat dahil may pagaaralan pa akong libro na nakita ko kanina.
Sinarado ko kaagad yung pintuan at saka ko ihinagis yung bag ko sa may carpet. Huminga muna ako ng malalim dahil hinihingal talaga ako. Drew asked permission dahil may pupuntahan pa daw siya. Hindi ko naman siya pinigilan dahil nagmamadali akong umuwi mag-isa.
I must admit, kahit ako napapansin kong iba kilos ko mula nung makita itong libro. Kaya naglakad na lang ako mag-isa pauwi kaya ako hinihingal ngayon. May sakit pamandin ako.
Inopen ko na muna yung wall lamps ng kwarto ko. I don't want to open the light dahil nasisilaw talaga ako sa kanya. Ang lakas ng sinag eh akala niya araw siya.
Kinuha ko na yung librong nakita ko kanina at saka ako pumunta sa may study table. BInuksan ko yung table lamp at saka ako huminga ng malalim.
Binuksan ko na yung libro sa may first page sabay takip ko ng ilong.
Putspa.. ambaho!
Talagang matagal na siya sa ilalim ng lupa.
Pero nagulat na lang ako nang makita ko yung first page ay sulat kamay ang mga words na nakalagay. Akala ko, isa siyang printed na book. Pero mukhang journal siya..
At mahahalata mong babae ang sumulat. May lalaki kayang nagsusulat ng journal? Meron naman siguro.. pero pink yung libro? Bakla siya kung ganun. Pero yung way ng pagsulat.. para siyang may sariling font na pagkaganda ganda..
I'm not being sarcastic dahil aakalin mo talagang printed siya dahil sa cursive ng pagkasulat pero halata ring sulat kamay lang.
Binasa ko yung nakasulat sa first page.
"Outside of my unordinary house, I came out like a beggar, although I really am. I have difficulties from what I lost, but I can't come back now. All I have left is none but my courageness.. to see him again."
Yun ang nakasulat sa first page.
Ano daw? Nakakanose bleed.
Wala naman akong maintinihan kasi hindi ko alam kung ano iniinterpret niya.
Sinarado ko muna yung libro dahil feeling ko, nangingistorbo lang ako ng privacy ng sumulat nito.
Pero may temptation parin talaga na kailangan ko siyang basahin.. Dahil kaya isa siyang journal? Siguro ganun nga.
May romance kaya ito?
Binuksan ko na uli yung libro at saka ko binasa yung first page.
"I sat down at my usual spot, beside the tree near the playground. I layed the can infront of me and waited 'till he comes back.
He who helps. He who has a heart. He who is the reason why I have this right now.
He who made me reach this stage. He who gave me a chance to live.
I waited.
I waited under the sun. The heat is intense but I don't have a choice. I already have my own umbrella. It's this tree who gave me life. This tree who made the sign on where our meeting place is.
I waited unrestlessly and then I saw him walking like an angel. I smiled at him as he smiled back at me. I lifted my can and watched him as he walked closer. He reached to his pocket and inserted a paper to my nature.
I bowed to thank him and he sat infront of me.
'Thank you very much'
We sat there without speaking and watched 'till the sun dropped and the moon rose. It's a pretty night, again to spend time with the person I loved.
I wish this night will never end. This night, will always be forever.
It's a night, where I began thinking about the first time he had an interest to give me freedom from my past. It gave me strength not only by possession, but of love."
***
"Miss Serene, I'm glad you are fine now."
"A-ah.. yeah. I rested."
Papunta na kami sa school ngayon para pumasok.
Bagong araw na naman at tinatamad akong pumasok.
Unang page pa lang yung nababasa ko dun sa libro dahil medyo nosebleed ako sa english niya. Kung sino man iyon, hula kong Americana siya. Hula ko lang naman.
Maaga akong nagising dahil medyo uneasy pa rin ang feeling ko dun sa libro. Pero iniwan ko na lang muna siya sa bahay dahil baka may makakita pa sa akin dahil doon.
Naglakad na lang kami ni Drew dahil nagsuggest akong huwag na muna naming gamitin yung motor papunta at pabalik ng school.
I just want to walk for a while. Gusto ko lang siguro magexercise.
Nung makarating kami sa school, nakita ko kaagad si Jade sa may school gate na nag-aabang. I guess, may hinihintay siya.
Kami yata iyon.
Nung makita niya na kami, ngumiti siya saka siya lumapit sa amin.
Kami nga.
"Hi, Serene! Pupunta ka ba mamaya?"
"Yeah. I want to work now."
"Hahaha! Later! Sabay sabay na lang tayo pumunta doon okay? Sige! Tara na! Nga pala.. bakit hindi kayo nakamotor ngayon? Usually, I see you guys in a motorcycle."
"Nah. Gusto ko lang maglakad muna ngayon. You know.. I just want to walk, that's all."
"Oh.. okay then."
Nagsimula nang maglakad si Jade papasok kaya sumunod na rin kami. Lumingon muna ako kay Drew pero nagulat ako nung nahuli ko siyang nakatingin sa akin ng seryoso. More like, malungkot na itsura.
Then naglakad na kami.
Pero huminto ako sa paglalakad at kita ko sa peripheral view ko, huminto rin si Jade sa paglalakad at pabalik na naglakad na parag shunga. I stared at Drew who is now looking at his left side at nakatayo lang din.
What's his problem?
"U-uhm..."
Narinig kong mumble ni Jade.
Ang tagal naming nakatayo doon. Ang awkward. Pero inunahan ko na yung awkwardness at tinanong ko siya kung bakit.
" Drew--"
" I can't go with you guys later. I'm sorry."
Nagulat ako sa sinabi niya.
Hindi ako naginvite kanina pero nagtake down siya sa pagsama ko sa trabaho mamaya.
And a bodyguard? Has plans?
" Whyyyyyyyyyyyyyyyyyy?"
Tanong ni Jade habang papalapit na nakasad face pa. Ang panget niya lang ngumawa.
" I need to return to the agency. We have a meeting and our attendance is a must. So, I'm really sorry. I promise to pick you up later, Miss Serene." saka niya ako tiningnan ng diretso sa mata. Nanlambot naman ako sa mga titig niya kaya wala pang isang segundo ay iniwas ko na kaagad yung tingin ko sa kanya.
Hindi na ako nagsalita pero tumango na lang ako.
Pumasok na kami at nagsimula na ang math.
***
"Serene, nice work! Ang dami nating costumers ngayon!"
Ngumiti lang ako sa sinabi ni Jade.
I'm exhausted.
Para akong babagsak uli.
Pero medyo masaya ako sa trabaho ko ngayon. I don't really expect the money pero ang kasiyahan siguro ang nagiging pera ko ngayon. Nakakaenjoy magserve ng costumers at nakikita silang nasisiyahan din.
Magtayo don kaya ako ng cafe? Pero nakakatamad din minsan eh.. ang dami mong dapat iconsider. Katulad ng nangyari, costumers, profits, incomes, taxes, budgets, sweldo ng mga employees- uuuugh.
Lumabas na ako ng Poochie Cafe. Nakita ko yung motor ni Drew sa may garden sa likod ng Cafe dahil doon ako dumiretso at hindi na ako nagabala pang magisip kung nasaan siya.
Pero sa pagtataka ko, nilapitan ko yung motor. Napabuntong hininga na lang ako.
Sabi ko maglalakad kami ngayon pero mukhang hindi na pala kailangan magsayang ng energy.
Sabagay, medyo napagod ako at gusto kong magpahinga muna. Tama nga siguro na dinala niya yung motor niya.
Ang the usual, pumunta na muna ako sa may likod dahil alam kong nandoon lang din naman siya.
"Drew, let's go home."
"Okay, Miss Serene."