Zawgyi
"ေဟး... ၾကည့္ၾကစမ္း... အမွတ္ေတြဒီေန႔ထြက္လာၿပီ..."
တန္ဖိုးႀကီးမားလွတဲ့ဧက ၈၀၀က်ယ္တဲ့ ပုဂၢလိကေက်ာင္းရဲ႕ ၀န္းႀကီးထဲကို ၀င္ဖို႔ အဓိကမိန္းေဟာလ္ခန္းမႏွစ္ခု ရွိေလတယ္... တစ္ခုဟာေတာ့ Vert လို႔ အသိမ်ားၿပီးတစ္လႊာလံုးမွာ ၾကမ္းခင္းကေန မ်က္ႏွာက်က္အထိ အနက္ေရာင္ screen ေမာ္နီတာေတြနဲ႔ျပည့္ေနေလတယ္... ေက်ာင္းသားေတြအားလံုးဟာ အဆင့္၊ နာမည္နဲ႔ ရမွတ္ေတြကို ေဖာ္ျပထားတဲ့ ဒီအနက္ေရာင္ မ်က္ႏွာျပင္နားမွာ စုေ၀းေနၾကေလတယ္... အားလံုးဟာ ထိပ္ဆံုးဆယ္ေယာက္မွာ ဘယ္သူေတြပါလဲဆုိတာကိုသာ အရင္ၾကည့္ၾကတာျဖစ္ေလတယ္...
ေက်ာင္းသား၊ ေက်ာင္းသူေတြၾကားထဲမွာေတာ့ မီနာဟာ တိတ္တဆိတ္သာရပ္ေနရင္း သူမဟာ နံပတ္ ၆ ျဖစ္တဲ့ သူမရဲ႕ အႀကိဳက္ဆံုး နံပါတ္ကို ေမာ့ၾကည့္လုိက္ေလေတာ့တယ္... သူမရဲ႕ မ်က္ႏွာဟာ ဖတ္ရခက္တဲ့ အမူအရာေတြနဲ႔သာ ျပည့္ေနေပမယ့္ စိတ္ထဲမွာေတာ့ သူမေက်နပ္လွေလတယ္... သူမၾကည့္ခ်င္တာကို ၾကည့္လိုက္လို႔ အၿပီးမွာေတာ့ မီနာဟာ မွတ္စုစာအုပ္ေတြကိုသာ လက္မွာသယ္ရင္း ပံုမွန္အတိုင္းထြက္သြားေလေတာ့တယ္...
"သူကဘယ္သူလဲ???..."
မီနာထြက္သြားတာနဲ႔ တီးတိုးေျပာဆုိသံေတြေပၚလာေတာ့တယ္...
"မီနာရိမ္းန္... ဒုတိယႏွစ္က..."
"ဒုတိယႏွစ္??? ခဏေလး... သူက အဆင့္၆ မဟုတ္လား???..."
တကယ္က တတိယႏွစ္ေတြသာလွ်င္ ထိပ္ဆံုးဆယ္ေယာက္ကို ၀င္ႏိုင္ခဲ့တာမို႔ သူမနံပတ္ ၆ ကလြဲရင္ က်န္တဲ့ ထိပ္ဆံုးဆယ္ေယာက္ဟာ တတိယႏွစ္ေတြပါပဲ... အထင္ႀကီးေလးစားမႈေတြနဲ႔အတူ ေက်ာင္းသား၊ ေက်ာင္းသူေတြဟာ အခုေလးတင္ထြက္သြားတဲ့ မိန္းကေလးကို လွမ္းေမွ်ာ္ၾကည့္ၾကေလေတာ့တယ္... ဘယ္သူကမွ သူမ ဒုတိယႏွစ္ကဆုိတာ မွတ္မိေနပံုမေပၚေလဘူးး...
"သူကအၿမဲ ထိပ္ဆံုးဆယ္ေယာက္ထဲ ၀င္ခဲ့တာလား???..."
"ထင္... ထင္တာပဲေလ..."
"ဒါဆုိ ဘယ္တုန္းကမွ ငါတုိ႔သတိမထားမိရတာတုန္း??..."
"သူက ေတာ္ေတာ္ေလး တိတ္ဆိတ္ေနတတ္ၿပီး ကိုယ့္ဘာသာေနတတ္တာေလ... မင္းတို႔ သတိမထားမိဘူးဆုိတာ ျဖစ္ႏုိင္တာပဲ..."
"ငါသိၿပီ..."
မီနာရိမ္းန္အေၾကာင္းေဆြးေႏြးျခင္းေတြဟာ ဆက္ကာပလူပ်ံေနေပမယ့္ ဒါဟာသူမကိုေတာ့ နာမည္ႀကီးမလာေစဘူး... ဘာေၾကာင့္လဲဆုိေတာ့ သူမဟာေက်ာင္းရဲ႕ ပြဲေတြကိုသြားခဲလွေလၿပီး ေက်ာင္းခ်ိန္ျပင္ပ လႈပ္ရွားမႈေတြမွာလည္း သိပ္မပါလွေလဘူး... ဒါေၾကာင့္ သူမကို ဘယ္သူမွ မသိၾကတာျဖစ္ေလတယ္... သို႔ေသာ္ျငား သူမရဲ႕နာမည္ဟာေတာ့ လူေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားသိၾကေလတယ္... ဒါေၾကာင့္ပါပဲ သူမကို ေက်ာင္းသားေတြဟာ ျမင္လုိက္တာနဲ႔ ေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားက သတိထားမိသြားၾကတာပါပဲ...
______________
"ဟိုင္း... မေတြ႕ရတာၾကာၿပီ..."
သူမရဲ႕ ဖတ္စာအုပ္ေပၚမွာ အရိပ္ရွည္တစ္ခု က်ေရာက္လာခ်ိန္မွေတာ့ ေက်ာင္းသူေကာင္းတစ္ေယာက္ဆုိတဲ့ ဇာတ္ေကာင္ကိုကစားတဲ့အေနနဲ႔ မီနာဟာ စာၾကည့္တိုက္ထဲမွာ ရွိေနခဲ့တာျဖစ္ေလတယ္... ေခါင္းေမာ့လိုက္တဲ့ အခ်ိန္မွာေတာ့ သူမဟာ ရင္းႏွီးေနၾက ခန္႔ညားေခ်ာေမာလွတဲ့ အၿပံဳးေလးတစ္ခုကို ေတြ႕လိုက္ရေတာ့ေလတယ္... သူမရဲ႕ သူမတူ မ်က္ႏွာအမူအရာကို တစ္ခ်က္ေလးေတာင္ မေျပာင္းလဲလိုက္ေစပဲ သူမဟာ ဖတ္စာအုပ္ကိုသာ ျပန္ငံု႔ၾကည့္လုိက္ေလရင္း စာကုိ ဆက္ၿပီးဖတ္ေနလုိက္ေတာ့တယ္...
"ရက္စက္လုိက္တာ..."
ၾသရုိမန္ဟာ ရယ္လိုက္ေလရင္း သူမနဲ႔ မ်က္ႏွာခ်င္းဆိုင္က ခံုကိုဆြဲယူကာ ထုိင္လိုက္ေလေတာ့တယ္...
"ကိုယ္တို႔ ရင္းႏွီးၿပီးတဲ့ေနာက္ပိုင္းမွာ သူငယ္ခ်င္းအျဖစ္ မွတ္ယူလိုက္လို႔ သင့္တယ္မလား???..."
စိတ္ထဲကသာ ႏွာေခါင္းရႈံ႕လိုက္ရင္း မီနာဟာ ၾသရုိမန္ကို မ်က္လံုးပင့္ကာၾကည့္လိုက္ေလတယ္... မ်က္ႏွာဟာ ဆင္တူေပမယ့္ မ်က္လံုးအေရာင္နဲ႔ ဆံပင္ဟာ မတူေလဘူး... မ်က္လံုးေတြထဲကအၾကည့္ရဲ႕ ျပင္းအားဟာ တူညီေပမယ့္ ခံစားခ်က္ဟာ မတူေလဘူး... မီနာ့ကိုယ္ထဲက စိတ္၀ိဥာဥ္ဟာ စိတ္အေႏွာင့္အယွက္ ျဖစ္လုိ႔လာေလတာေၾကာင့္ သူမဟာ ထိုအမူအရာေတြကို သူမမ်က္ႏွာေပၚမွာ သတိမထားမိလုိက္ပါပဲ ျပသမိသြားေလေတာ့တယ္...
(T.N ဒါက Arc2က အန္ဒိုခိုင္းနဲ႔ စိတ္ထဲမွာ လိုက္ယွဥ္မိေနတာလို႔ ထင္တယ္... Arc 3 ဆိုေတာ့ေလ...)
"ကိုယ့္ေၾကာင့္ စိတ္အေႏွာင့္အယွက္ျဖစ္ေနတာလား???..."
ၾသရုိမန္ဟာ မီနာ့ မ်က္ႏွာေပၚက သိသာလွတဲ့ ေဖာ္ျပခ်က္ေတြေၾကာင့္ သေဘာက်လာေလေတာ့တယ္...
"ကြ်န္မ စာလုပ္ေတာ့မလို႔..."
မီနာဟာ တည္ၿငိမ္စြာျပန္ေျဖလိုက္တယ္...
"အုိး??? ဒါဆုိလဲ စာလုပ္ေနေလ..."
ၾသရုိမန္ဟာ ေနာက္ေျပာင္က်ီစယ္သံနဲ႔ ရယ္သြမ္းလုိက္ေလတယ္...
"ကိုယ္မင္းကို မေႏွာင့္ယွက္ပါဘူး..."
မီနာဟာ ဒီေကာင္ဆိုးေလးဘာလုပ္မယ္ႀကံရြယ္ေနတယ္ဆုိတာ ေကာင္းေကာင္းျမင္ႏုိင္ေလတယ္... ဒီေကာင္ငယ္ေလးဟာ မိန္းကေလးေတြကို စေနာက္တတ္ရုံေလမဟုတ္ေလပဲ... ကစားသူတစ္ေယာက္သာ ျဖစ္ေလတယ္... ဒီေနရာမွာ ထုိင္၍သာေနရင္း သူဟာ သူ႔ရဲ႕ ရုပ္ရည္ရူပကာကို အက်ိဴးရွိစြာ အသံုးခ်ေလတယ္... တံေတာင္ဆစ္ဟာ စားပြဲေပၚမွာ ေထာက္ထားေလရင္း သူ႔ရဲ႕ ေမးကို သူ႔လက္သီးဆုပ္ေပၚမွာ တင္ထားေလကာ မီနာ့ကို က်ီစယ္သလိုအၿပံဳးတစ္ခုနဲ႔ စိုက္ၾကည့္ေနေလတယ္...
သာမန္ဘယ္မိန္းကေလးမဆုိ ဒီလိုမ်ိဳး ခန္႔ညားတဲ့ေကာင္ေလးဆီက အာရုံစိုက္မႈကိုရရင္ အရည္ေပ်ာ္ၿပီး ရွက္ေသြးျဖန္းမိမွာပါပဲ... ၾသရုိမန္ဟာ သူတျခားမိန္းကေလးေတြကို ဆက္ဆံသလိုမ်ိဳး သူမကို လာဆက္ဆံေနတယ္ ဆုိတဲ့အခ်က္က မီနာ့ကို သူမနားလည္ႏုိင္တာထက္ပိုၿပီး စိတ္တုိေစတာျဖစ္ေလတယ္...
စိတ္တိုလာတဲ့အခါမွာ မီနာဟာ သူမမ်က္လံုးေတြထဲက စိတ္ခံစားခ်က္ေတြကို ေပ်ာက္ကြယ္ေစလိုက္ရင္း အေတြးေတြကို ျဖတ္ေတာက္လိုက္ေလေတာ့တယ္... ဖတ္စာအုပ္ကိုသာ ေသခ်ာျပန္ၾကည့္ေနေလရင္း သူမဟာ တစ္ေယာက္ထဲ ရွိေနသလို စာလုပ္ေနေတာ့တယ္... ၾသရုိမန္ဟာ သူမကိုသာ အာရုံစိုက္ေနခဲ့တာျဖစ္ေလတယ္... သူဟာ တစ္ေက်ာင္းလံုးက မိန္းကေလးေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားနဲ႔ ကစားခဲ့ၿပီးတာမို႔ ေရေတာင္မေရတြက္ႏုိင္ေတာ့ဘူး...
ဒါေၾကာင့္ပါပဲ သူမတုိ႔ကို သူကစားတဲ့အခါတုိင္း ျပန္ရလာတတ္တဲ့ တုန္႔ျပန္မႈေတြေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားနဲ႔ ျပန္ကစားတတ္တဲ့အကြက္ေတြေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားကို သူအေတြ႕အႀကံဳရွိေနခဲ့ၿပီးၿပီ... ေသခ်ာေျပာရရင္ေတာ့ ဘယ္မိန္္းကေလးကမွ သူ႔ကိုႏုိင္ေအာင္ မကစားႏုိင္ၾကေလဘူး... သူတစ္စံုတစ္ေယာက္ကို လုိခ်င္ၿပီဆုိတာနဲ႔ အႏုိင္ရရွိခဲ့တာျဖစ္ေလတယ္... သို႔ေသာ္ျငား အခုသူ႔ေရွ႕မွာထုိင္ေနတဲ့ ေကာင္မေလးကေတာ့ ျပႆနာပါပဲ...
သူမဟာ သူ႔ကို တစ္ခ်က္ေတာင္မၾကည့္ေလဘူး... ျပတင္းေပါက္ကိုေက်ာေပးထားတဲ့ စားပြဲမွာထုိင္ေနတဲ့ သူမကို ေနေရာင္ျခည္ဟာ ခပ္ေႏြးေႏြးေလးနဲ႔ေတာက္ပစြာ ျဖန္႔က်က္အလင္းေပးထားေလတာေၾကာင့္ သူမပံုစံဟာ တစ္ျခားကမာၻကေန လာခဲ့သလိုမ်ိဳးထင္ေနရေလတယ္... ထိုအေတြးကိုေတြးမိလိုက္တဲ့ တခဏမွာေတာ့ ရုိမန္ၾသရဲ႕ ႏွလံုးသားဟာ ရုတ္ခ်ည္းဆိုသလို နာၾကင္လာရေလေတာ့တယ္... သတိမထားမိလိုက္တဲ့ အခိုက္အတန္႔ေလးမွာပဲ သူမရုတ္တရတ္ ေပ်ာက္ကြယ္သြားေတာ့မွာ စိုးရြံ႕လွစြာပဲ သူဟာ သူမရဲ႕လက္ကိုဖမ္းဆုပ္လိုက္ေလတယ္...
"အေႏွာင့္အယွက္မေပးဘူးလို႔ ရွင္ ေျပာခဲ့တယ္ေလ..."
မီနာဟာ ၾသရုိမန္ရဲ႕ မ်က္၀န္းေတြထဲက စိုးရြံ႕စိတ္ကို သတိမထားမိတာေၾကာင့္ ေအးစက္စြာ ေျပာလိုက္ေလတယ္...
"အခုဘာလုပ္ေနတာလဲ???..."
ၾသရုိမန္ဟာလည္း သူဘာလုပ္ေနတယ္မွန္း မေသခ်ာလွေလတာေၾကာင့္ သူမရဲ႕လက္ကို လွ်င္ျမန္စြာျပန္လႊတ္ေပးလိုက္ေလေတာ့တယ္... ဖတ္စာအုပ္ကိုပိတ္လိုက္ရင္း မီနာဟာ ထြက္သြားဖို႔ ထရပ္လိုက္ခ်ိန္မွာ အရပ္ရွည္ရွည္နဲ႔ ေကာင္ေလးဟာ သူမကို ပိတ္ကာထားေလေတာ့တယ္...
"ရွင္ဘာလိုခ်င္ျပန္တာလဲ???..."
"မင္းကို..."
ၾသရုိမန္ဟာ တဲ့တိုးသာေျပာလိုက္ျပန္တယ္... သူ႔မ်က္လံုးေတြဟာေတာ့ မီနာ့ရဲ႕ မေျပာင္းလဲသြားတဲ့ မ်က္ႏွာအမူအရာကို အကဲခတ္ေနေလတယ္...
"ရွင္က ကြ်န္မကိုလိုခ်င္တယ္???..."
မီနာ့ရဲ႕ အၿပံဳးေတြဟာ ေအးစက္လုိ႔ေနတာေၾကာင့္ ၾသရုိမန္ဟာ ဘာရယ္မဟုတ္ အျပစ္ရွိလာသလိုခံစားမိလာေလတယ္...
"ကိုယ္... ကိုယ္မင္းကို လုိခ်င္တယ္..."
ၾသရုိမန္ဟာ သူ႔ရဲ႕စိတ္ဆႏၵအမွန္ကို ပြင့္လင္းစြာသာေျပာခ်လိုက္ေလတယ္...
"ေကာင္းၿပီေလ..."
မီနာဟာ ၾသရုိမန္ ကစားေစခ်င္သလိုမ်ိဳး ကစားေပးေတာ့မွာျဖစ္ေလတယ္...
သူမရဲ႕ တုန္႔ျပန္မႈကိုၾကားလိုက္ရခ်ိန္မွာေတာ့ ရုိမန္ၾသဟာ မေပ်ာ္ရႊင္ေလဘူး... အဲ့ဒီအစား သူတစ္ခုခု မွားယြင္းေနတယ္လို႔သာ ခံစားမိေလတယ္... သူမရဲ႕ မ်က္၀န္းေတြထဲမွာ ေႏြးေထြးမႈ လံုး၀ရွိမေနတာေၾကာင့္မ်ားလား???
"ကြ်န္မ အခ်ိန္နည္းနည္းရတယ္..."
မီနာဟာ နံရံေပၚက နာရီကုိ တစ္ခ်က္ၾကည့္လိုက္ေလတယ္...
"ဘယ္မွာ လိုခ်င္တာလဲ???..."
တုန္လႈပ္လွစြာပဲ ၾသရုိမန္ဟာ မီနာ့ကိုၾကည့္လိုက္ေလရင္း သူမ စကားေတြရဲ႕ ေနာက္ကြယ္မွာ အဓိပၸါယ္ရွိေနမေန၊ ဒါမွမဟုတ္ သူမရဲ႕ မ်က္၀န္းေတြထဲမွာ အဓိပၸါယ္ရွိေနမေနကို ေလ့လာေလေတာ့တယ္... သို႔ေသာ္ျငား ဘာမွ မရွိေနေလဘူး... မတည္ၿငိမ္လွစြာပဲ ၾသရုိမန္ဟာ ေအာ္ရယ္လိုက္ၿပီး သူ႔ကစားပြဲကိုသာ ဆက္ကစားခ်င္လိုက္ေပမယ့္ သူမလုပ္ႏိုင္ေလမွန္း သိလာေလတယ္... မီနာဟာ ထိုသူ႔ရဲ႕ စိတ္ထဲက ရႈပ္ေထြးျငင္းခုန္ေနမႈကို သတိမထားမိလွေလတဲ့အျပင္ စာၾကည့္တုိက္ထဲက ေက်ာင္းသားေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ား သူမတုိ႔ကို သတိထားမိေနတာကုိ ဂရုမစိုက္ေလေတာ့ပဲ ထုိသူ႔လက္ကို ကိုင္ဆြဲကာ ေရွ႕ကဦးေဆာင္ၿပီး ထြက္သြားေလတယ္...
••••••••••••••••••••••••••••••
U
nicode
"ဟေး... ကြည့်ကြစမ်း... အမှတ်တွေဒီနေ့ထွက်လာပြီ..."
တန်ဖိုးကြီးမားလှတဲ့ဧက ၈၀၀ကျယ်တဲ့ ပုဂ္ဂလိကကျောင်းရဲ့ ၀န်းကြီးထဲကို ၀င်ဖို့ အဓိကမိန်းဟောလ်ခန်းမနှစ်ခု ရှိလေတယ်... တစ်ခုဟာတော့ Vert လို့ အသိများပြီးတစ်လွှာလုံးမှာ ကြမ်းခင်းကနေ မျက်နှာကျက်အထိ အနက်ရောင် screen မော်နီတာတွေနဲ့ပြည့်နေလေတယ်... ကျောင်းသားတွေအားလုံးဟာ အဆင့်၊ နာမည်နဲ့ ရမှတ်တွေကို ဖော်ပြထားတဲ့ ဒီအနက်ရောင် မျက်နှာပြင်နားမှာ စုေ၀းနေကြလေတယ်... အားလုံးဟာ ထိပ်ဆုံးဆယ်ယောက်မှာ ဘယ်သူတွေပါလဲဆိုတာကိုသာ အရင်ကြည့်ကြတာဖြစ်လေတယ်...
ကျောင်းသား၊ ကျောင်းသူတွေကြားထဲမှာတော့ မီနာဟာ တိတ်တဆိတ်သာရပ်နေရင်း သူမဟာ နံပတ် ၆ ဖြစ်တဲ့ သူမရဲ့ အကြိုက်ဆုံး နံပါတ္ကို မော့ကြည့်လိုက်လေတော့တယ်... သူမရဲ့ မျက်နှာဟာ ဖတ်ရခက်တဲ့ အမူအရာတွေနဲ့သာ ပြည့်နေပေမယ့် စိတ်ထဲမှာတော့ သူမကျေနပ်လှလေတယ်... သူမကြည့်ချင်တာကို ကြည့်လိုက်လို့ အပြီးမှာတော့ မီနာဟာ မှတ်စုစာအုပ်တွေကိုသာ လက်မှာသယ်ရင်း ပုံမှန်အတိုင်းထွက်သွားလေတော့တယ်...
"သူကဘယ္သူလဲ???..."
မီနာထွက်သွားတာနဲ့ တီးတိုးပြောဆိုသံတွေပေါ်လာတော့တယ်...
"မီနာရိမ်းန်... ဒုတိယနှစ်က..."
"ဒုတိယနှစ်??? ခဏေလး... သူက အဆင့်၆ မဟုတ္လား???..."
တကယ္က တတိယနှစ်တွေသာလျှင် ထိပ်ဆုံးဆယ်ယောက်ကို ၀င်နိုင်ခဲ့တာမို့ သူမနံပတ် ၆ ကလွဲရင် ကျန်တဲ့ ထိပ်ဆုံးဆယ်ယောက်ဟာ တတိယနှစ်တွေပါပဲ... အထင်ကြီးလေးစားမှုတွေနဲ့အတူ ကျောင်းသား၊ ကျောင်းသူတွေဟာ အခုလေးတင်ထွက်သွားတဲ့ မိန်းကလေးကို လှမ်းမျှော်ကြည့်ကြလေတော့တယ်... ဘယ္သူကမွ သူမ ဒုတိယနှစ်ကဆိုတာ မှတ်မိနေပုံမပေါ်လေဘူးး...
"သူကအမြဲ ထိပ်ဆုံးဆယ်ယောက်ထဲ ၀င်ခဲ့တာလား???..."
"ထင်... ထင်တာပဲလေ..."
"ဒါဆို ဘယ်တုန်းကမှ ငါတို့သတိမထားမိရတာတုန်း??..."
"သူက တော်တော်လေး တိတ်ဆိတ်နေတတ်ပြီး ကိုယ့်ဘာသာနေတတ်တာလေ... မင်းတို့ သတိမထားမိဘူးဆိုတာ ဖြစ်နိုင်တာပဲ..."
"ငါသိပြီ..."
မီနာရိမ်းန်အကြောင်းဆွေးနွေးခြင်းတွေဟာ ဆက်ကာပလူပျံနေပေမယ့် ဒါဟာသူမကိုတော့ နာမည်ကြီးမလာစေဘူး... ဘာကြောင့်လဲဆိုတော့ သူမဟာကျောင်းရဲ့ ပွဲတွေကိုသွားခဲလှလေပြီး ကျောင်းချိန်ပြင်ပ လှုပ်ရှားမှုတွေမှာလည်း သိပ္မပါလွေလဘူး... ဒါကြောင့် သူမကို ဘယ္သူမွ မသိကြတာဖြစ်လေတယ်... သို့သော်ငြား သူမရဲ့နာမည်ဟာတော့ လူတော်တော်များများသိကြလေတယ်... ဒါကြောင့်ပါပဲ သူမကို ကျောင်းသားတွေဟာ မြင်လိုက်တာနဲ့ တော်တော်များများက သတိထားမိသွားကြတာပါပဲ...
______________
"ဟိုင်း... မတွေ့ရတာကြာပြီ..."
သူမရဲ့ ဖတ်စာအုပ်ပေါ်မှာ အရိပ်ရှည်တစ်ခု ကျရောက်လာချိန်မှတော့ ကျောင်းသူကောင်းတစ်ယောက်ဆိုတဲ့ ဇာတ်ကောင်ကိုကစားတဲ့အနေနဲ့ မီနာဟာ စာကြည့်တိုက်ထဲမှာ ရှိနေခဲ့တာဖြစ်လေတယ်... ခေါင်းမော့လိုက်တဲ့ အချိန်မှာတော့ သူမဟာ ရင်းနှီးနေကြ ခန့်ညားချောမောလှတဲ့ အပြုံးလေးတစ်ခုကို တွေ့လိုက်ရတော့လေတယ်... သူမရဲ့ သူမတူ မျက်နှာအမူအရာကို တစ်ချက်လေးတောင် မပြောင်းလဲလိုက်စေပဲ သူမဟာ ဖတ္စာအုပ္ကိုသာ ပြန်ငုံ့ကြည့်လိုက်လေရင်း စာကို ဆက်ပြီးဖတ်နေလိုက်တော့တယ်...
"ရက်စက်လိုက်တာ..."
သြရိုမန်ဟာ ရယ်လိုက်လေရင်း သူမနဲ့ မျက်နှာချင်းဆိုင်က ခုံကိုဆွဲယူကာ ထိုင်လိုက်လေတော့တယ်...
"ကိုယ်တို့ ရင်းနှီးပြီးတဲ့နောက်ပိုင်းမှာ သူငယ်ချင်းအဖြစ် မှတ်ယူလိုက်လို့ သင့်တယ်မလား???..."
စိတ်ထဲကသာ နှာခေါင်းရှုံ့လိုက်ရင်း မီနာဟာ သြရိုမန်ကို မျက်လုံးပင့်ကာကြည့်လိုက်လေတယ်... မျက်နှာဟာ ဆင်တူပေမယ့် မျက်လုံးအရောင်နဲ့ ဆံပင်ဟာ မတူလေဘူး... မျက်လုံးတွေထဲကအကြည့်ရဲ့ ပြင်းအားဟာ တူညီပေမယ့် ခံစားချက်ဟာ မတူလေဘူး... မီနာ့ကိုယ်ထဲက စိတ်၀ိဉာဉ်ဟာ စိတ်အနှောင့်အယှက် ဖြစ်လို့လာလေတာကြောင့် သူမဟာ ထိုအမူအရာတွေကို သူမမျက်နှာပေါ်မှာ သတိမထားမိလိုက်ပါပဲ ပြသမိသွားလေတော့တယ်...
(T.N ဒါက Arc2က အန်ဒိုခိုင်းနဲ့ စိတ်ထဲမှာ လိုက်ယှဉ်မိနေတာလို့ ထင်တယ်... Arc 3 ဆိုတော့လေ...)
"ကိုယ့်ကြောင့် စိတ်အနှောင့်အယှက်ဖြစ်နေတာလား???..."
သြရိုမန်ဟာ မီနာ့ မျက်နှာပေါ်က သိသာလွတဲ့ ဖော်ပြချက်တွေကြောင့် သဘောကျလာလေတော့တယ်...
"ကြ်န္မ စာလုပ်တော့မလို့..."
မီနာဟာ တည်ငြိမ်စွာပြန်ဖြေလိုက်တယ်...
"အိုး??? ဒါဆိုလဲ စာလုပ်နေလေ..."
သြရိုမန်ဟာ နောက်ပြောင်ကျီစယ်သံနဲ့ ရယ်သွမ်းလိုက်လေတယ်...
"ကိုယ်မင်းကို မနှောင့်ယှက်ပါဘူး..."
မီနာဟာ ဒီကောင်ဆိုးလေးဘာလုပ်မယ်ကြံရွယ်နေတယ်ဆိုတာ ကောင်းကောင်းမြင်နိုင်လေတယ်... ဒီကောင်ငယ်လေးဟာ မိန်းကလေးတွေကို စနောက်တတ်ရုံလေမဟုတ်လေပဲ... ကစားသူတစ်ယောက်သာ ဖြစ်လေတယ်... ဒီနေရာမှာ ထိုင်၍သာနေရင်း သူဟာ သူ့ရဲ့ ရုပ်ရည်ရူပကာကို အကျိူးရှိစွာ အသုံးချလေတယ်... တံတောင်ဆစ်ဟာ စားပွဲပေါ်မှာ ထောက်ထားလေရင်း သူ့ရဲ့ မေးကို သူ့လက်သီးဆုပ်ပေါ်မှာ တင်ထားလေကာ မီနာ့ကို ကျီစယ်သလိုအပြုံးတစ်ခုနဲ့ စိုက်ကြည့်နေလေတယ်...
သာမန်ဘယ်မိန်းကလေးမဆို ဒီလိုမျိုး ခန့်ညားတဲ့ကောင်လေးဆီက အာရုံစိုက်မှုကိုရရင် အရည်ပျော်ပြီး ရှက်သွေးဖြန်းမိမှာပါပဲ... သြရိုမန်ဟာ သူတခြားမိန်းကလေးတွေကို ဆက်ဆံသလိုမျိုး သူမကို လာဆက်ဆံနေတယ် ဆိုတဲ့အချက်က မီနာ့ကို သူမနားလည်နိုင်တာထက်ပိုပြီး စိတ်တိုစေတာဖြစ်လေတယ်...
စိတ္တိုလာတဲ့အခါမွာ မီနာဟာ သူမမျက်လုံးတွေထဲက စိတ်ခံစားချက်တွေကို ပျောက်ကွယ်စေလိုက်ရင်း အတွေးတွေကို ဖြတ်တောက်လိုက်လေတော့တယ်... ဖတ္စာအုပ္ကိုသာ သေချာပြန်ကြည့်နေလေရင်း သူမဟာ တစ်ယောက်ထဲ ရှိနေသလို စာလုပ်နေတော့တယ်... သြရိုမန်ဟာ သူမကိုသာ အာရုံစိုက်နေခဲ့တာဖြစ်လေတယ်... သူဟာ တစ်ကျောင်းလုံးက မိန်းကလေးတော်တော်များများနဲ့ ကစားခဲ့ပြီးတာမို့ ရေတောင်မရေတွက်နိုင်တော့ဘူး...
ဒါကြောင့်ပါပဲ သူမတို့ကို သူကစားတဲ့အခါတိုင်း ပြန်ရလာတတ်တဲ့ တုန့်ပြန်မှုတွေတော်တော်များများနဲ့ ပြန်ကစားတတ်တဲ့အကွက်တွေတော်တော်များများကို သူအတွေ့အကြုံရှိနေခဲ့ပြီးပြီ... သေချာပြောရရင်တော့ ဘယ်မိန််းကလေးကမှ သူ့ကိုနိုင်အောင် မကစားနိုင်ကြလေဘူး... သူတစ်စုံတစ်ယောက်ကို လိုချင်ပြီဆိုတာနဲ့ အနိုင်ရရှိခဲ့တာဖြစ်လေတယ်... သို့သော်ငြား အခုသူ့ရှေ့မှာထိုင်နေတဲ့ ကောင်မလေးကတော့ ပြဿနာပါပဲ...
သူမဟာ သူ့ကို တစ်ချက်တောင်မကြည့်လေဘူး... ပြတင်းပေါက်ကိုကျောပေးထားတဲ့ စားပွဲမှာထိုင်နေတဲ့ သူမကို နေရောင်ခြည်ဟာ ခပ်နွေးနွေးလေးနဲ့တောက်ပစွာ ဖြန့်ကျက်အလင်းပေးထားလေတာကြောင့် သူမပုံစံဟာ တစ်ခြားကမ္ဘာကနေ လာခဲ့သလိုမျိုးထင်နေရလေတယ်... ထိုအတွေးကိုတွေးမိလိုက်တဲ့ တခဏမှာတော့ ရိုမန်သြရဲ့ နှလုံးသားဟာ ရုတ်ချည်းဆိုသလို နာကြင်လာရလေတော့တယ်... သတိမထားမိလိုက်တဲ့ အခိုက်အတန့်လေးမှာပဲ သူမရုတ်တရတ် ပျောက်ကွယ်သွားတော့မှာ စိုးရွံ့လှစွာပဲ သူဟာ သူမရဲ့လက်ကိုဖမ်းဆုပ်လိုက်လေတယ်...
"အနှောင့်အယှက်မပေးဘူးလို့ ရှင် ပြောခဲ့တယ်လေ..."
မီနာဟာ သြရိုမန်ရဲ့ မျက်၀န်းတွေထဲက စိုးရွံ့စိတ်ကို သတိမထားမိတာကြောင့် အေးစက်စွာ ပြောလိုက်လေတယ်...
"အခုဘာလုပ်နေတာလဲ???..."
သြရိုမန်ဟာလည်း သူဘာလုပ်နေတယ်မှန်း မသေချာလှလေတာကြောင့် သူမရဲ့လက်ကို လျှင်မြန်စွာပြန်လွှတ်ပေးလိုက်လေတော့တယ်... ဖတ်စာအုပ်ကိုပိတ်လိုက်ရင်း မီနာဟာ ထွက်သွားဖို့ ထရပ်လိုက်ချိန်မှာ အရပ်ရှည်ရှည်နဲ့ ကောင်လေးဟာ သူမကို ပိတ်ကာထားလေတော့တယ်...
"ရှင်ဘာလိုချင်ပြန်တာလဲ???..."
"မင်းကို..."
သြရိုမန်ဟာ တဲ့တိုးသာပြောလိုက်ပြန်တယ်... သူ့မျက်လုံးတွေဟာတော့ မီနာ့ရဲ့ မပြောင်းလဲသွားတဲ့ မျက်နှာအမူအရာကို အကဲခတ်နေလေတယ်...
"ရှင်က ကျွန်မကိုလိုချင်တယ်???..."
မီနာ့ရဲ့ အပြုံးတွေဟာ အေးစက်လို့နေတာကြောင့် သြရိုမန်ဟာ ဘာရယ်မဟုတ် အပြစ်ရှိလာသလိုခံစားမိလာလေတယ်...
"ကိုယ်... ကိုယ်မင်းကို လိုချင်တယ်..."
သြရိုမန်ဟာ သူ့ရဲ့စိတ်ဆန္ဒအမှန်ကို ပွင့်လင်းစွာသာပြောချလိုက်လေတယ်...
"ကောင်းပြီလေ..."
မီနာဟာ သြရိုမန် ကစားစေချင်သလိုမျိုး ကစားပေးတော့မှာဖြစ်လေတယ်...
သူမရဲ့ တုန့်ပြန်မှုကိုကြားလိုက်ရချိန်မှာတော့ ရိုမန်သြဟာ မပျော်ရွှင်လေဘူး... အဲ့ဒီအစား သူတစ္ခုခု မှားယွင်းနေတယ်လို့သာ ခံစားမိလေတယ်... သူမရဲ့ မျက်၀န်းတွေထဲမှာ နွေးထွေးမှု လုံး၀ရှိမနေတာကြောင့်များလား???
"ကြ်န္မ အချိန်နည်းနည်းရတယ်..."
မီနာဟာ နံရံပေါ်က နာရီကို တစ်ချက်ကြည့်လိုက်လေတယ်...
"ဘယ်မှာ လိုချင်တာလဲ???..."
တုန်လှုပ်လှစွာပဲ သြရိုမန်ဟာ မီနာ့ကိုကြည့်လိုက်လေရင်း သူမ စကားတွေရဲ့ နောက်ကွယ်မှာ အဓိပ္ပါယ်ရှိနေမနေ၊ ဒါမှမဟုတ် သူမရဲ့ မျက်၀န်းတွေထဲမှာ အဓိပ္ပါယ်ရှိနေမနေကို လေ့လာလေတော့တယ်... သို့သော်ငြား ဘာမွ မရှိနေလေဘူး... မတည်ငြိမ်လှစွာပဲ သြရိုမန်ဟာ အော်ရယ်လိုက်ပြီး သူ့ကစားပွဲကိုသာ ဆက်ကစားချင်လိုက်ပေမယ့် သူမလုပ်နိုင်လေမှန်း သိလာလေတယ်... မီနာဟာ ထိုသူ့ရဲ့ စိတ်ထဲက ရှုပ်ထွေးငြင်းခုန်နေမှုကို သတိမထားမိလှလေတဲ့အပြင် စာကြည့်တိုက်ထဲက ကျောင်းသားတော်တော်များများ သူမတို့ကို သတိထားမိနေတာကို ဂရုမစိုက်လေတော့ပဲ ထိုသူ့လက်ကို ကိုင်ဆွဲကာ ရှေ့ကဦးဆောင်ပြီး ထွက်သွားလေတယ်...