~11. bölümden
"almina !"
"ne var ne !"
"biz şu an ne için kavga ediyoruz ?"
"bilmiyorum !"
baran güldü. gamzelerini göstere göstere.
"güldün"
"gülmedim."
"güldün işte"
"ne gülmesi gülmedim."
~hikaye~
baranla tartışırken odamdan bir ses geldi.
"neydi o" dedi baran
"B-bişey değil ben bakarım."
"burda kal geliyorum"
"hayır odama girmeyeceksin."
"odamıza"
"odamıza girmeyeceksin"
"çekil önümden bücür"
baran durmayınca koşarak odanın kapısının önüne gittim. ellerimi açarak kapıya sırtımı döndüm.
"giremezsin."
"orası ne kadar senin odansa benim de odam"
"ben bir kızım tamam mı odama girmene izin vermem için ilk önce kızsal eşyalarımı etraftan kaldırmalıyım."
"sen ne zamandan beri kızsın?"
dedi ve tekrar koltuğa doğru yürüdü baran. bende arkasından dil çıkarıp odama doğru hızlı adımlar attım.
odama gittiğimde açık bir camdan başka farklı birşey yoktu. camdan aşağı baktım. sonra yukarı. gökyüzü o kadar sakin ve huzur vericiydi ki. bir sandalye çekip camın önüne oturdum. camdan dışarıyı izlediğim. normal insanların normal yaşantılarını.
o an durup üşündüm " acaba normal olsam ne olurdu ?" kendi kendime konuşmaya başlamıştım artık.
"bende normal insanlar gibi köpeğimin tasmasından tutup gezdirebilseydim, okuldan mutlu dönebilseydim eve, sokakta yürürken tanıdıklarıma selam verebilseydim ne olurdu ?"
dedim ve duraksadım.
" büyük ihtimalle kıyamet kopardı. böyle birşey imkansız." dedim batmakta olan güneşe doğru.
kafamı camın önünde kavuşturduğum ellerimmin arasına alıp gözlerimi kapattım.
hava yavaş yava kararırken benimde uykum geliyordu. erken uyumaktan hoşlanmayan biri olsam da elime sürekli okuduğum ve küçüklüğümden kalma olduğunu hatırladığım kitabı aldım.
çocukkenki kitabım olduğu için bazı sayfaları eskimiş bazıları ise kopmuştu. 134 sayfalık kitabımı bitirdiğimde hava iyice kararmıştı.
yorganımı üstüme örtüp yattım. gözlerim ağrımıştı. gözlüğümü çıkarıp konsola koyduktan 2 dakika sonrasında uyumuş olmalıydım.
< BARAN'DAN >
gece 3 gibi televizyon başında uyuduğum koltuktan kalpık alminanın odasına gittim. uyuyordu. konsolun üzerinde kitap okurken kullandığı gözlüğü ve kitabı vardı.
bu kitabı faruk amca ona 8 yaşında almıştı. o günü dün gibi hatırlıyorum. doğum günüydü. cilekli pasta ve çilekli sütler masadaydı.
çileği çok severdi. özellikle çilekli süt. ilk kelimesi çilekti. günde birtane içmezse hiç çekilmez olurdu.
doğum gününe tüm sınıf arkadaşları ve birkaçtane de sokaktan arkadaşı gelmişti.
hepsinin elinde güzel paketlenmiş hediyeler vardı. oyuncaklarla pek arası yoktu. genelde okurdu. kitap okumak onun için herşeydi. arkadaşlarına özellikle oyuncak bebek yerine kitap almalarını söylemişti. ama çocukların hepsi alminaya o gün uzun saçlarıyla alminayı pek de memnun etmeyen o bebeklerden almıştı.
babası dışında.kızının ne kadar çok kıtap okuduğunu oda biliyordu. oyuncak alsa mutlu olmayacaktı. tanıyordu onu . kızıydı o.
tüm bu anılar kafamda tekrar canlanırken almina bir anda öksürmeye başladı. ışığı açıp alminanın yanına gidecektim ki attığım ilk adımla çığlık atması bir oldu
şaşırıp olduğum yerde kaldım. sonra çığlık atmayı kesmeyince yanına gittim. susuturmaya çalıştım.
uzun uğraşlar sonucu sustu. onu tekrar yatırıp yanına yattım. neler oldu merak ediyordum ama sabahı beklemeliydim.
^^sabah^^
uyandığımda almina yanımda değildi. içeriden televizyon sesi geliyordu. üstüme rahat birşeyler geçirip odadan çıktım. ev boştu.
"Almina !"
"alminaaa !"
ses gelmiyordu demek evde değildi. mutfağa doğru yürürken televizyonun üstüne yapıştırılmış bir postit kağıdı fark ettim.
elime aldım okumaya başladım. almina dışarıya çıkacağını yazmıştı.
açıkçası çok da umrumda değildi.
< ALMİNA'DAN >
sabahın 8 buçuğunda batuhanın beni aramasıyla uyandım. buluşmak istiyordu. her zamanki kafe dedi. üstüme birşeyler geçirip baranın yüzüne uzunca baktım. onu seviyordum ama hiçte nişanlımmış gibi hissettirmiyordu.
böyle düşünürken kapı çaldı. bende koşarak kapıya gittim.
"çıkalım mı ?"
"evet ilk bana sabahın 9'unda nereye gidicez onu söyle." dedim
"herzamanki kafeye" batuhan yine böyle deyince işaret parmağımı alıp kafama tuttum.
"asla hafızamı kaybetmedim"
"doğru ya unutmuşum. özür dilerim."
"önemli değil. çıkalım hadi." dedim.
"hadi."
üstümdekilere zıt beyaz bir ayakkabı giyip batuhanın arabasına bindim.
arabaya binince direk konuşmaya başladım.
"dün baran hakkında konuşalım demiştin."
"yo demedim."
"dedin."
"hafızamı kaybetmiş olabilirim ama şizofren değilim."
"tamam peki. evet dedim"
"ne olmuş barana ?"
"ona güvenme."
deyip yüzünü bana döndü.
"iyi birisi değil."
"nişanlım."
"nişanlın..."
"evet nişanlım. neden bu kadar önyargılısın anlamıyorum. dışardan iyi biri gibi durmuyor olması iyi biri olmadığı anlamına gelmez." diye çıkıştım.
"konu dış görünüşü değil."
"ne öyleyse"
"o"
"o mu ?"
"0 iyi biri değil."
"nerden biliyosun ?"
"almina değil diyorum."
uzun süre sessizlik yaşandı.
"biz nerden tanışıyoruz ? tanışıyorduk ?"
"bilmiyorum."
"?"
"nasıl bilemezsin ?" dedim.
"bilmiyorum işte."
"neden bu gün bu kadar garipsin"
"normal halim."
"ürperticisin."
"teşekkür ederim."
"rica ederim."
halinden memnun görünüyordu. camdan dışarıyı izlemek daha iyi bi fikir gibi gelmişti.
ama benden ne sakladığını öğrenmek zorundaydım.