~6. bölümden
batuhan öyle bi bağırmıştı ki. yüz yıllarca patlamayı beklemiş volkan gibi püskürdü. gaza daha şiddetli basınca birden direksiyona doğrulttum ellerimi.
ne yaptığım hakkında en ama en ufak bir fikre sahip değildim. ama galiba direksyonun yönünü değiştirip kaza yapmamıza sebep olacaktım.
işte bende öyle bi zekiyim ama değil mi ?
kaza yapmadan önce hatırladığım tek şey batuhanın bağırarak ebeme küfür etmesiydi.
evet çok normal bi hayat yaşıyorum evet.
~hikaye~
gözlerimi açtığımda bir yatakta yatıyordum.
gözlerim iyice aralandığında elimi tutup kafasını da yatağa koymuş uyuyan bir erkek oduğunu fark ettim. sonra bağırarak elimi çektim.
"Aaaa"
bağırmam pardon çığırmamın üstüne adam kalktı. bu adam bana biryerden tanıdık geliyordu ama bilemedim..
"almina? ne oldu bişey mi oldu ?"
"s-sen adımı nerden biliyorsun ?"
ben soruyu sorarken odaya hemşire gelip ne olduğunu sordu. adam ise birşey olmadığını söyledi kadın bana bi baktı sonrada 'birşey olursa çağırın beni' deyip çıktı.
"almina iyi misin ?"
"beni nerden tanıyosun dedim ?(!)"
"almina .."
"ne ! ne var ne ?"
"ya benim baran"
"B-baran mı ?"
"evet benim"
"B-ben baran diye birisini tanımıyorum."
"almina dalga geçme benimle seninle konuşmamız gereken şeyler var oturur musun ?"
"ayakta değilim ki." dedim ve aşağıya eğdim kafamı. gerçektn ayağa kalkmıştım.
"oturur musun ?"
"çıkarmısın odadan ? "
"almina saçmalama !"
"ya baran mısınız nesiniz gidin."
"almina !!! senin için 5 gündür bekliyorum 5. beş gündür bu anı endişeyle bekledim ve sen bana neler diyosun. senin için tekrar döndüğümü biliyorsun dimi ?"
"biz tanıştık mı önceden."
"H-hayır unutmuş olamzsın. doktor çok düşük bir ihtimal demişti. olamaz almina bunu bana yapamazsın."
"size soruyorum tanıştık mı biz. ben neden hatıramıyorum tanıştıysak."
adam yüzüme baktı ve hızlı adımlarla odadan çıktı. ben ise sadece kapıya odaklanmış adamın geri gelmesini bekliyordum.
bir az sonra kapı açıldı. doktor ve baran denen adam gelmişti.
"BANA DÜŞÜK İTİMAL DEDİNİZ !!" diye bağırdı baran doktora.
"olmayacak dememiştim ama."
"ama düşük ihitmaldi."
"demekki şanssız mış."
"bu şanssızlık değil !!"
doktor sustu.
"Bu bu sizin hatanız." dedi baran.
"üzgünsünüz biliyorum ama. sakin olun. bizde böyle birşey olmasını istemezdik. ama o an kemeri takılı olmadığı için kafası fazla darbe almış olmalı. beyni kurtarmamız çok zordu. böyle birşey olması çok da beklendik birşeydi."
baran sustu araya ben girdim.
"konu benim ama ben hala neden burda yattığımı bile bilmiyorum ?"
doktor bana herşeyi anlatacağını söyleyip beni oturttu. ve herşeyi anlattı.
"ne yani şu an hiçbişey hatırlamıyo muyum ?"
"maalesef."
"ohh temiz beyin temiz hayat diyosunuz yani."
doktor sadece başını eğip odadan çıktı sonra baran denen adam da çıktı ve taburcu olacağım güne kadar gelmedi ( 3 gün ).
3 gün boyunca baranı hatırlamaya çalıştım ama olmuyordu. biryerlerden tanıdık gelen yüzünü bir türlü hatırlayamıyodum.
kafamda onbinlerce cevaplanmayı bekleyen soru vardı.
taburcu günüm gelmişti. birkaç kıyafetimi küçük bir çantaya koyarken kapı açıldı. arkamı dönüp baktığımda baranın geldiğini anladım.
"ooo hayırdır uğramazdınız hiç ?"
"gidiyoruz." deyip fermuarını kapattığım çantayı bir eline aldı. diğer eliyle kolumu tutup çekti.
beraber odadan çıktık. sonra da aşağıdaki arabalardan birine yöneldik.
bu arabaya baktığımda gözümün önünde bir erkeğin karın kasları canlandı ama kime ait olduğunu çözememiştim.
baran sürücü koltuğunun kapısını açtı. bende peşinden yan koltuğa oturdum.
arabayı çalıştırdı ve hastane bahçesinden de çıktık.
"nereye gidicez ?"
"eve"
"senin evine mi ?"
"evimize" derken kafasını bana çevirdi ve yola bakmadan arabayı sürmeye devam etti.
ben de kızardığını bildiğim suratımı şişirerek kafasını tutup yola çevirdim.
"kaza mı yapmak istiyosun ?"
"yoo istemem."
"..."
yaklaşık 15 dakika sonra tek katlı zarif ve dışardan çok hoş görünen bir eve geldik.
"evimiz... Öyleyse biz neyiz ?" dedim jeton yeni düşmüştü çünkü.
~gerçekten biz neydik ?
