Mi foriras de la trajno, kaj de la stacio. De nun, mi estas en loko, kiun mi neniam vizitis antaŭe. Ankoraŭ restas multe da tempo antaŭ ol la kurso de Esperanto devas komenciĝi. Mi do povas malrapide iri al la sidejo de la asocio, kie ĝi okazos. En la interreto, ekzistas servo per kiu oni povas komputile vojaĝi tra urboj, kvazaŭ oni vizitus ilin sidante sur tegmento de aŭto. Mi faris ĝuste tion hejme. Mi ne memoras la nomon de la strato kaj la numeron de la sidejo, sed mi bone scias kiel la kursejo aspektas, kaj kiel mi devas orientiĝi por senerare atingi ĝin.
Suno tute leviĝis. Mi povas libere rigardi la larĝajn stratojn kaj la altajn domegojn. La urbego grandas. Kiam oni havas tempon por esplori kaj rigardi, ĝi vere povas beli. Ekster la semajnfino, kiam mi piediradas al mia laborejo, mi estas tro okupata por rigardi la stratajn belaĵojn. Mi tro atentas pri evitado de homoj, aŭtoj, fekaĵoj kaj pluvaĵoj. En tiuj tagoj, ne eblas libere atenti pri la ĉirkaŭo. Se mi provus fari tion, kaj starus senmove sur la piedirvojo, mi blokus la vojon al la homoj malantaŭ mi. Kaj se mi starus tro longe, ia senhejmulo proksimiĝus por peti moneron.
Sed rapide, post tiuj strataj rigardoj, mi povas nur pensi pri la baldaŭa kurso denove. Kian homon mi trovos tie? Ĉu ili afablos? Ĉu koramikiĝi kun ili indas? Eble ili ĉiuj meritas koramikon, sed eble ne min. Ekzistas miliardoj da homoj, kaj mi ne povas pretendi esti pli taŭga ol ĉiuj. Ĉiuj homoj malsamas, kaj ĉiuj homoj malsame plaĉas. Neniu homo povas ŝati ĉion. Mi mem, eĉ se mi konsideras min tre tolerema, mi ne povas toleri tiujn, kiuj ĉiam plendas pri siaj problemoj sen provi solvi ilin.
Eble mi malbonŝancas. Eble mi naskiĝis kun karaktero kaj interesoj, kiu igas min taŭga koramiko por nur malmultaj homoj. Eble taŭga koramiko povas aperi al mi nur unufoje por ĉiu jardeko. Sed tio, eĉ se vero, ne estas kialo por ĉesi provi esti pli feliĉa. Mi pensas, ke se oni multe volas ion, oni havos ĝin kontraŭ sufiĉa laboro. La homaro kreis multege da ebloj, kaj mi nur devas trovi la ĝustan. Se ŝancon mi ne havas, ŝancon mi kreos per laborado. Kaj se tempo por tiu celo ne sufiĉe disponeblas, mi lernos kiel uzi la malmultan tempon por havi plej grandajn rezultojn. Se mi devas serĉi dekoble pli ol normalaj homoj, mi serĉos dekoble pli, aŭ dekoble pli bone. Kaj se metodo provita ne funkcias, mi provos alian.