Juna amserĉado per Esperanto

Pruvo de amo

La trajno jam troviĝas ĉi tie. Ĝi foriros post kelkaj minutoj. Mi sidiĝas. Mi pensas pri la ideo de trovi koramikon per Esperanto. Hodiaŭ ne estis sukcesa tago por tio. Tamen, mi havas esperon. Mi ricevis telefonnumeron de iu, kiu eble povas helpi min. Eble tio estas la komenco de io bona.

Kelkuloj verŝajne pensas ke ne eblas ami per Esperanto, pro tio ke ĝi estas planita lingvo. Sed al tio, mi tute malkonsentas. Ne ekzistas sento, kiun mi ne povas esprimi per ĝi. Kaj historio montras ke Esperantaj amrakontoj multe okazas. Kial ekzistas miloj da Esperanto-parolantaj denaskuloj? Ili ne aperis en nenio. Tio nur povas signifi, ke stabila rilato per Esperanto tute eblas. Estus perfekte se mi povus uzi la lingvon ĉiutage ene de familio. Mi eĉ ne bezonas iĝi parento por tio.

Mi demandas min kiel du Esperantistoj, kiuj amas unu la alian, atingas la punkton de krei familion en komuna hejmo. Se ili renkontiĝis dum internacia Esperantista renkontiĝo aŭ interrete, ili verŝajne loĝas en malsamaj landoj, kun malsamaj lingvoj. Tiuj landoj povas havi tre malsimilajn leĝojn, kiuj malpermesas facilan vizitadon aŭ facilan enloĝadon. Oni devas havi multe da kuraĝo kaj energio por decidi ellandiĝi, eĉ por vivi kun iu, kiun oni amas. Eĉ ne estas certe ĉu la ĉiutaga kunvivado bone okazos kaj longe daŭros. Lerni fremdan lingvon kaj landajn kutimojn nur por vivi kun iu alia ŝajnas al mi estis grandega pruvo de kuraĝo kaj amo.

Mia pensado ne igis min atenti pri la ĉirkaŭaj aferoj. Jam la trajno foriris de la urbego, kaj atingis la stacion apud kie mi loĝas. Mi eliris de la trajno tute senpense. Kaj nun, mi piediras aŭtomate, kiel mi faras en ĉiuj normalaj tagoj. Ĉiam la samaj arboj, domoj kaj stratoj aperas antaŭ miaj okuloj. Mi tute ne plu bezonas atenti pri tiuj aferoj, por ke mia korpo moviĝu plej lerte kaj rapide al mia domo. Miaj tagoj tiom similas al la aliaj, ke estas kvazaŭ mi ne vivas ilin. Mi ofte sentas, ke mi estas roboto, kaj la nura libereco kiun mi havas estas pensado. Miaj pensoj certe estas pli interesaj ol mia nuna reala mondo.

Mi atingis la domaregon kie mi loĝas. Mi jam supreniris la ŝtuparon kaj eniris mian hejmon. Mi faras la ĉiutagajn posthejmeniraĵojn: senvestiĝi, pisi, manĝeti. Sed tuj poste, anstataŭ iri al mia komputilo, mi faras ion alian: mi sidas al sur mia lito. Mi ne plu moviĝas. Mi rigardas nenion.

Plia pensaro:

"Tiu sento de soleco vere fekigas mian vivon! Pri ajna problemo kiun mi havas, la plej simpla solvo estus ke mi ne estus sola!"

"Tiu tago estis tuta malsukceso."

"Estas nenio por mi tie."

"Kial mi eĉ provis?"