Juna amserĉado per Esperanto

Interreta spionado

Mi ne volas ĝeni Ludoviĉ per telefonvoko. Pli bonas kontakti lin unue per mesaĝo, tiel li havos pli da tempo por respondi bone. Sed antaŭ ol sendi telefonan mesaĝon, mi volas esplori pri tiu homo en la interreto. Tio helpos min scii pli pri li. La celo ne estas scii ĉu li koramikigeblas, la celo estas scii ĉu li ne danĝeras. Se mi trovas, ke li estas ligita al grupoj aŭ opinioj maltoleremaj, mi evitos paroli kun li. Certe mi ne volus kunlabori kun tia homo, kiu kredas ke iĉoj pli valoras ol inoj, aŭ kiu kontraŭas rajtojn de minoritatoj.

Mi antaŭvidas, ke mi trovos kelkajn informojn pri li. Eĉ mi, kiu uzas la interreton alinome kaj zorge, mi havas multajn privatajn informojn publike videblaj. Mi ne kulpas pri tio. Tio, kio kulpas estas la socio en kiu mi devas vivi. Mi estas ĉirkaŭita de homoj, kiuj ne zorgas pri privateco. Ili uzas sian veran nomon en la interreto, kaj publike disdonas mesaĝojn kaj fotojn pri ĉio ĉirkaŭ ili. Ili donas multajn informojn pri si, kaj aliaj, foje nekonscie. Ili ne komprenas kiom danĝera tio estas. Ŝokis min lastatempe, ke la Esperantista renkontiĝo, al kiu mi iris, aldonis mian nomon al listo de partoprenantoj. La listo tute publikas, kaj tuj videblas per Google. Ili ne atentigis min, ke ili faros tion. Nun, ĉiuj povas facile scii, ke mi estas Esperantisto. Espereble ne okazos nova mortigado de Esperantistoj dum mia vivo.

Profesiaj dungistoj tre ofte esploras la interreton por ekhavi pli da informoj pri la homoj, kiuj volas laboron. Homoj, kiuj donas informojn pri si, facile iĝas viktimoj de antaŭjuĝoj. Ĉi tie, ricevi laboron pli malfacilas por homoj, kiuj venas de sudaj landoj. Retserĉiloj multe faciligas la ekhavon de informoj, kiuj kondukas al malegalecaj preferoj. Ankaŭ bankoj kaj sanasekuroj faras tion. Se homo donas signojn, ke ri uzas monon riske, bankoj malpli emas pruntedoni monon. Se homo donas signojn pri malsano aŭ malsanemo, ekzemple pro trodikeco aŭ depresio, sanasekuroj asekuros kontraŭ pli da mono, ĉar tia homo pli emas multekosti.

Mi ne povas sufiĉe komprenigi al miaj amikoj la riskon, kiun ili alportas al si kaj al mi. Verŝajne ne eblas ŝanĝi homojn unuope. Ilia sinteno ŝanĝiĝos, kiam ilia socio ŝanĝiĝos. Dumtempe, por protekti min, mi metas multege da bariloj inter la viandmonda vivo, kaj la interreta vivo.

Mi sentas min iom kulpa, kiam mi facile trovas kaj rigardas la informojn lasitajn de homoj en multaj retejoj. Eĉ se mi tute ne volas juĝi homojn, havi tiujn informojn faras ke mi antaŭjuĝas senkonscie. Mi devus ĉesi "spioni", sed ne, mi plu informiĝas pri homoj. Mi ne estas la sola, kiu faras tion. Mi tro timas ke sen esplorado, mi ne havos gravan informon.

Mi tajpas "Ludoviĉ Esperanto" en fama retserĉilo. 40 rezultoj aperas. La unua trafo estas paĝo en Vikipedio, la Esperanta Wikipedia. Iu uzas la nomon "Ludoviĉ" en tiu retejo. Verŝajne temas pri la sama homo. Mi alklakas, kaj iras al la historio de kontribuoj. Li kontribuis al Vikipedio, sed ankaŭ al angla kaj slavaj Wikipedia-oj. Li ĉefe redaktis kelkajn artikolojn pri lingvoj, pri programado, kaj pri Esperantistoj mem. Li ŝajne havas bonajn konojn pri gramatiko, kaj en diskuto, li argumentas ke "dank'al" estas eraro. Per la historio, estas facile scii pri kio li interesiĝas aŭ scias. Tre bone. Li ŝajnas simili al averaĝa Esperantisto: iu interesa kaj alparolinda.

La sekvaj trafoj de la retserĉilo montras al mi diversajn retejojn, en kiuj li partoprenis. Li respondis al kelkaj demandoj en Stack Exchange, retejo kie homoj povas fari demandojn pri multaj temoj, ekzemple pri Esperanto. Li ankaŭ kontribuis al pluraj Esperanto-vortaroj publike alireblaj, eĉ se neniu tre valoras ekster Reta Vortaro kaj Vortaro.net. Kaj ho, li havas konton en Facebook. Mi alklakas la paĝon, kaj Facebook blokas min: mi devas krei konton por rajti vidi tiujn informojn. Nu, tio ne multe gravas, mi nur bezonas rigardi malnovan version de tiu paĝo, kiu estis konservita per alia retejo. Jen, mi havas la informojn. Li havas 28 jarojn, kaj li loĝas... for. En la sama lando, sed tre for.