Juna amserĉado per Esperanto

Amrendevua oportuno

Mi sendas mesaĝon al Dano pri la ekzisto de la evento. Mi povas vidi, ke li legis la mesaĝon, sed li ankoraŭ ne respondis. Eble li bezonas iom da tempo por scii ĉu la evento eblas por li.

Mi sendas plian mesaĝon:

"Ĉu vi ŝatus veni?"

Li respondas:

"Se vi estos tie, mi venegos."

Mi respondas:

"Do venegu. Mi ne povas atendi."

Mi plenas je ĝojo. Mi antaŭĝojas ĉion, kion mi povus fari kun li dum la renkontiĝo. Dum unu semajno, revo kaj vero estos sama afero.

De la kafejo al mia hejmo, mi senĉese sendas mesaĝojn de ekscitiĝo. Mi atendas la publikan anoncon por paroli pri la evento al miaj aliaj amikoj, sed eĉ se ili ne povus veni, la ĉeesto de Dano sufiĉos por mia feliĉo. Unu kora amiko plibonfartigos min ol kvin nekoraj.

Dano lernas de pluraj monatoj la lingvon, kiun mi parolas denaske. Mi ofte helpas lin per kelkaj korektaĵoj. Li povas legi per la lingvo, sed li ne tre spertas pri la parola parto. Li vidas la renkontiĝon kiel bonegan okazon por pliboniĝi. Li povos uzi la lingvon en veraj ĉiutagaj situacioj, same kiel denaskulo de la lingvo farus. Mi estos kun li. Se li timas, se li ne komprenas ion, aŭ se li forgesas vortojn, mi subtenos lin. Helpi lin kaj kuraĝigi lin multe feliĉigos min.

Ni havos multajn okazojn por ludi kune. Mi tre ŝatas tabulludojn kaj videoludojn. Ili permesas koni homojn pli bone, per manieroj pli honestaj ol malhonestigebla parolado. Interesas min scii ĉu Esperantistoj estas bonaj je popularaj ludoj kiel Fortnite. Mi ankaŭ esperas ke kelkaj ludas en Bestoturniro, unu el miaj plej ŝatataj ludoj. Esperantistoj estas vojaĝemaj, kaj la plej bonaj ludantoj de tiu ludo ofte estas vojaĝemaj.

La renkontiĝejo troviĝas apud arbaro. Ni povos iri tien kiam nenio interesa okazos en la renkontiĝejo. Tio verŝajne okazos multe. Mi tre ŝatas la ideon perdiĝi en arbaro kun iu alia. Ni provos retrovi nian vojon kune. Ĉiuokaze, se ni ne sukcesas, ni povos uzi niajn poŝtelefonojn. Mia telefono estas ligita al loksciigaj satelitoj, mi do ne povas tute perdiĝi.

Fakte, ni ne multe zorgas pri tio, kio okazos dum la renkontiĝo. Ni nur profitas de la okazo por esti kune. Ni ankaŭ povus renkontiĝi en mia stulta apudurbega domaro, sed tiu loko estas enuiga nevizitindaĵo. Mi ne volas enuigi koramikon. Tio estos nia unua longa renkontiĝo, kaj mi ne volas fuŝi ĝin. Mi ne volas riski doni malbonan impreson, kiu restus, kaj kiu por ĉiam erarigus nin pri nia rilato.

Kio ekligis nin, kaj kio ankoraŭ forte ligas nin estas la lingvo. Do ni faru ion pri tio. Por Esperantistoj, estas malpli riske renkontiĝi dum Esperantistaj renkontiĝoj. Tie oni sentas sin pli bone kaj libere, kaj tie oni povas pli bone montri la homon, kiu oni estas.