Elinde bulunan ıslak bez ile arkadaşının terli alnını sildi Todoroki. Onu, böyle görmek ona acı veriyor olda da destek olmalıydı... Sonuçta duyduğu kadarıyla İzuku'nun bir yakını yoktu ve bu, bulundukları yer, bir yetimhaneydi. İzuku 18 yaşını doldurmuş olsa bile onu atmamışlardı... Sonuçta hastaydı, değil mi?
Şu durumda ona en çok yardım etmesi gereken kişi Todoroki idi. O da elinden gelenin en iyisini yapmaya çalışıyordu zaten. İzuku'nun tedavi olmasını, tekrar ayaklanmasını istiyordu. Onun yanında kalmasını, her zaman çilli yüzünü sonuna kadar gererek gülümsemesini istiyordu.
"Bu kadarı yeterli Todoroki-Kun..."
İzuku, olmayan gücü ile alnını silmekte olan Todoroki'nin elini tuttu. Düşüncelere dalmış olan oğlan kendine gelerek özür diledi çilli oğlandan.
"Sorun değil... Kendini benim için çok yoruyorsun."
"Bu ne demek şimdi?"
"Yani... Artık neden evine dönmüyorsu-"
İzuku, boğazını tutarak sertçe öksürdü aniden. Todoroki bir anda şaşırmış, ne yapacağını bilememişti.
"Uyusana sen!"
"Uykum yok."
"Dinlenmelisin ama..."
"Todoroki-Kun, benimle ilgilenmeyi bırakmalısın."
"Bunu neden yapayım ki?"
Yeşil saçlı oğlan boğazını sıkan eli yavaşça melez oğlanın yanağına götürdü. Vücudunda zar zor topladığı güçle Shouto'nun yanağını okşadı ve gülümsedi.
"Çünkü senin bir hayatın var. Onu yaşamalısın."
"Senin de bir hayatın var ve onu sonuna kadar yaşamanı sağlayacağım İzuku."
Elini yavaşça indirdi yeşil saçlı oğlan. Onun inadı ile yarışacak bir durumu yoktu.
Shouto onu tekrardan yatırarak alnına küçük bir öpücük kondurdu. Bu İzuku'nun suratının hafiften kızarmasına neden olsa da mutlu gözüküyordu.
"Ben gelene kadar uyu, tamam mı?"
"Emrin olur."
"Emrim olur."
Shouto, son bir defa gülümseyip elinde bulunan kova ile odadan çıktı.
İzuku, onu sadece arkasından giderken izlemişti. Ona yük olmak kendisini rahatsız ediyordu. Yine de onu kollayan ve seven birinin olduğunu bilmek, içini huzur ile kaplıyordu. Her şeye rağmen mutluydu yeşil saçlı oğlan.