မိမိေရွ့မွ ျမင္ကြင္းကိုၾကည့္ၿပီး အိမ့္ျမတ္တစ္ေယာက္ လက္သီးကိုတင္းတင္းဆုပ္ကာ အံႀကိတ္လိုက္မိသည္။ ဒါဘယ္လိုေတြ ေခြးဇာတ္ခင္းေနၾကတာပါလိမ့္။ မိမိစိတ္ေကာက္ေနသည္ကို တစ္ပတ္လံုးလံုးဖုန္းမဆက္ message တစ္ေစာင္ေတာင္မပို႔ဘဲ ေနေနသူ မိမိခ်စ္သူဆိုသူက သူ႔ရည္းစားေဟာင္းကကိုက် လူျမင္ကြင္းမေ႐ွာင္ ဖက္ထားတယ္တဲ့ေလ။
ျမဴနွင္း သည္ အိမ့္ျမတ္ကိုေတြ႔သြားၿပီး ဟိန္းျမတ္ရင္ခြင္ထဲမွ ထြက္လိုက္သည္။ အိမ့္ျမတ္ အထင္လြဲသြားေလာက္ၿပီ။ ကိုယ္က သူ႔အျမင္မွာ စႏိုက္ေၾကာ္မျဖစ္ေနၿပီလားမသိ။ ေတာင္းပန္ပါတယ္ အိမ့္ျမတ္ရယ္။ နင္ထင္ေနသလိုမ်ိဳး မဟုတ္ဘူးဟ။
"ေတာ္ေတာ္ေလး အ႐ွက္မ႐ွိဘူးေနာ္၊ ဟိန္းျမတ္သူ"
အိမ့္ျမတ္ အၾကည့္မ်ားမွာ မီးဝင္းဝင္းေတာက္လ်က္႐ွိသည္။
ဟိန္းျမတ္ထံမွ ဘာစကားမွထြက္မလာဘဲ တိတ္ဆိတ္ေနသည္။
"နင္ထင္ေနသလိုမ်ိဳး မဟုတ္ပါဘူး ။ အိမ့္ျမတ္ "
ဟု ျမဴႏွင္းက ဝင္ေျပာလိုက္သည္။
"ျမဴႏွင္းေဝ၊ အစကေတာ့ နင့္ကိုသနားခဲ့တာဟ။
နင္အရမ္းေသမတတ္လိုခ်င္ခဲ့တဲ့လူကို ျပန္ရၿပီဆိုေတာ့ ေပ်ာ္လားဟင္"
အိမ့္ျမတ္ က ခနဲ႔ ၿပီးေျပာသည္။
"သူမ်ားဆီကလုယူၿပီးမွရတဲ့ေပ်ာ္ရႊင္မႈက အၾကာႀကီး ခံမယ္ထင္လို႔လားဟင္။ မိန္းကေလးခ်င္း ကိုယ္ခ်င္းမစာမနာ"
"အဲ့လိုမဟုတ္ဘူး။ ငါနဲ႔သူနဲ႔က သူငယ္ခ်င္းေတြပဲ။
သူလည္းငါ့ကို သူငယ္ခ်င္းလိုပဲ သေဘာထားသလို၊ ငါလည္းသူ႔ကို သူငယ္ခ်င္း လိုပဲသေဘာထားတာ"
"ေတာ္စမ္းပါ အ႐ွက္မ႐ွိ"
"အိမ့္ထင္ေနသလိုမဟုတ္ဘူး။ ကိုကိုနဲ႔သူက သူငယ္ခ်င္း ပဲ၊ ကိုကို႔ဘက္ကေတာ့လံုးဝျပတ္သားတယ္။"
ဟိန္းျမတ္ေျပာလိုက္သည္ကိုျမဴႏွင္းေဒါသထြက္သြားသည္။ ေျသာ္..သူ႔ဘက္ကျပတ္သားတယ္ဆိုေတာ့ ကိုယ္ကလိုက္ကပ္ေနတဲ့သေဘာလား။
ျမဴနွင္း ဘက္က ဘယ္ေလာက္ခ်စ္ခ်စ္ အျခားမိန္းကေလး၏ ရည္းစားျဖစ္ေနသူကို လိုက္ၿပီးတြယ္ကပ္ေနစရာလား။
ျမဴနွင္း ႐ွက္သြားသည္။
IT အုပ္စုမ်ားလည္း သူတို႔နားေရာက္လာခါနီးၿပီျဖစ္၍ အိမ့္ျမတ္က မ်က္ေစာင္းတခ်က္ထိုး၍ ထြက္သြားသည္။ ဒီျပႆနာကိုလူသိမခံေစခ်င္။
အကဲ့ရဲ႕လည္းမခံႏိုင္။
"ေတာင္းပန္ပါတယ္ ဟိန္းျမတ္၊ ငါ့ေၾကာင့္.."
ဟိန္းျမတ္က ဘာမွမေျပာဘဲထြက္သြားသည္။
သူလည္းစိတ္႐ႈပ္ေနပံုပင္။
ေနာက္ဆံုးတြင္ ျမဴႏွင္းတစ္ေယာက္တည္းသာ
က်န္ခဲ့သည္။ သူ ကြၽန္မကို ထပ္ၿပီးထားသြားျပန္ၿပီ။
ဘုန္းေဝ မ်က္ေမွာင္ၾကဳတ္ လိုက္မိျပန္သည္။
ကိုရီးယားကား႐ိုက္ေနၾကတာလားဟ။
ဟိုအငိုမင္းသမီးေလးကေတာ့ ထိုင္ခ်လိုက္သည္။
ငိုဦးမွာေနမွာေပါ့။ ငိုပဲငိုႏိုင္လြန္းတယ္။
"ေဟ့ ..နင္ထပ္ငိုေနျပန္ၿပီလား"
ထိုဂ်ပုမေလးဆီမွာ အျမဲေတြ႔ေနက်ျဖစ္ေသာ ထိုခိုကိုးရာမဲ့ မ်က္ဝန္းေတြ။
"ထေတာ့၊ နင္တို႔ေမဂ်ာမွာနင္ပဲက်န္ေတာ့တယ္"
ဟုေျပာ၍ လက္ကမ္းေပးလိုက္သည္။
ျမဴနွင္း က ဘုန္းေဝလက္ကို လွမ္းမဆြဲဘဲ ထလိုက္သည္။ ဘုန္းေဝအလိုမက်ျဖစ္သြားမိသည္။
ဟိုေကာင္လက္ကိုက်ဆြဲျပီး သူ႔လက္ကိုက်..
ေအးေလ။ ကြာတာကိုး...
ျမဴနွင္း ဘာစကားမွမေျပာဘဲ ေ႐ွ႕ကိုေလ်ွာက္သြားသည္။ ဘုန္းေဝက ေနာက္ကလိုက္သည္။
သူ႔ကိုလည္းေစာင့္ေခၚရေသး။ ေစတနာကိုအစိအမွတ္မျပဳဘူး။
ျမဴနွင္း ေျခလွမ္းေတြေလးေနသည္။ စိတ္ပင္ပန္းသည္ကတမ်ိဳး၊ လူကလည္းပင္ပန္းေနသျဖင့္
ဆက္မလွမ္းႏိုင္ေတာ့ဘဲ လဲက်သြားသည္။
ထိုေျခေထာက္ေတြကိုသယ္ႏိုင္စြမ္းမ႐ွိေတာ့။
ဘုန္းေဝက ျမဴႏွင္းေဘးနားတြင္ထိုင္ခ်လိုက္ကာ
"နင္ ရရဲ႕လား။"
ျမဴနွင္း ေခါင္းခါျပလိုက္သည္။ ကြၽန္မတကယ္မရေတာ့။ အရမ္းပင္ပန္းေနေလၿပီ။ ေတာင္ေအာက္ကိုပင္ျပန္ဆင္းခ်င္ေနၿပီ။
"ေတာင္ေအာက္ျပန္ဆင္းၾကမလား။ နင္လည္းဆက္တက္ႏိုင္ေတာ့မွာမဟုတ္ဘူး။ ငါလည္း ငါ့ crush ေလးမပါလာေတာ့ တက္ရမွာပ်င္းလာၿပီ"
ဟုေျပာရင္း ျမဴႏွင္းကိုဆြဲထူသည္။
ျမဴနွင္း ေခါင္းညိတ္ျပလိုက္သည္။
ဘုန္းေဝက ျမဴနွင္းကိုတြဲၿပီး ျဖည္းျဖည္းခ်င္းဆင္းသည္။ နည္းနည္းသြားၿပီး ခဏနားရသည္။
"နင္ကအပင္ပန္းမခံႏိုင္ဘူးလား"
ျမဴႏွင္း ေခါင္းညိတ္ျပသည္။
"အဲ့ဒါမ်ားလိုက္လာေနေသးတယ္"
"အစက ဆုမြန္နဲ႔အတူတူတက္ဖို႔လုပ္ထားတာ။
ဆုမြန္က အိမ္ျပန္သြားလို႔"
ဘုန္းေဝက ျမဴနွင္း ေ႐ွ႕တြင္ ေက်ာေပး၍ထိုင္ခ်လိုက္ကာ..
"ငါ့ေပၚတက္"
"ဟင္"
"နင္လမ္းမေလ်ွာက္ႏိုင္ေတာ့ဘူးမလား။
ငါေက်ာပိုးမယ္"
(A/N: မီယမ္မာကားေတြဆန္သြားရင္ မီရာနဲ 😢
Idea လည္းမထြက္ေတာ့လို႔😖)