"Esmee, het gaat echt helemaal niet goed met me... Alles gaat fout", huilt hij. "Ow Liam, kom verder dan kunnen we praten", zeg ik. "Het is S-Sarah ze ze is...", stamelt hij.
We lopen verder naar de kamer en Liam gaat op de bank zitten. Louis vraagt of hij wat te drinken wil en loopt naar de keuken. Hij komt terug met een glas water en gaat weer op de stoel zitten.
"Liam? Wat is er precies met Sarah gebeurt?", vraag ik om het gesprek te beginnen. "Sarah is... Sarah is dus blijkbaar mijn zusje...", snikt hij. Iedere en verstijft. We kijken elkaar allemaal aan. "Sinds wanneer weet je dit? En hoelang?", vraagt Niall uiteindelijk. "Nou het zit echt heel erg ingewikkeld", zucht hij. "Neem de tijd Liam je hoeft je niet te haasten", stel ik hem gerust. Hij knikt. "Nou het zit zo. We hebben allebij een andere vader maar wel de zelfde moeder. Eerst bleef onze moeder alleen maar bij Sarah maar toen Sarah 12 of iets ouder was koos ze toch voor mijn vader. Ik zag haar soms wel want dan kwam ze eens langs. Ze zei altijd dat ze moest werken en veel naar het buitenland moest enzo maar eigenlijk bleef ze dan gewoon bij Sarah. Mijn vader wist al die tijd gewoon dat ze ook nog een andere man had en dat ik een soort van zusje had maar hij heeft het nooit verteld.", hij stopt met praten en neemt een hap adem. Ik moet me goed concentreren wil ik het allemaal volgen. "Maar hoe ben je er nu achtergekkomen dan?", vraagt Harry. "Ze heeft het me zelf verteld. Ze kwam vanmorgen naar mij toe om te vertellen dat het haar speet en toen heeft ze het me verteld. Ze baalde er zo erg van dat ze dit nooit heeft verteld dat ze kapot ging van binnen. Zij wist het dus al gewoon eerder dan ik. Ik denk dat ze daarom ook vrienden met we wilde worden. Ze heeft me alijd gesteund in alles wat ik deed. Toen ik voor het eerst auditie ging doen bij X-Factor was ze er bij. Ze heeft altijd gezegd dat ik het kon en kijk waar ik nu ben. Ik heb het nooit in de gaten gehad.". "Maar is er nu iets gebeurd met haar dan?", vraag ik. "Ja, ze is...".
SARAH'S P.O.V.
Ik kan er gewoon niet meer tegen! Ik moet het Liam vertellen, het moet er gewoon uit. Zonder iets tegen me vader te zeggen stap ik op mijn fiets en race ik naar Liam. Gelukkig is het maar 10 minuten fietsen vanaf mijn huis.
Ik zet mijn fiets op slot en bel aan. Zijn vader doet open. Het is zo raar om te bedenken dat hij mijn broer is. Waarom heeft mijn moeder dit ooit gedaan? En waarom heeft ze mij verlaten voor hem?
"Waar is Liam?", vraag ik. "Die is op zijn kamer. Wil je niet eerst wat te drinken?", vraagt zijn vader. "Nee maar toch bedankt", glimlach ik en ik ren snel de trap op naar Liam's kamer. Ik weet precies waar hij zit. Ik gooi de deur open en zie Liam op bed zitten met zijn laptop op zijn schoot. "Sarah? Wat the hell doe jij nou hier?", vraagt hij boos. "Ik... ik wil je zeggen dat het me heel erg spijt! Echt van alles wat ik heb gedaan en ik moet je iets heel erg belangrijks vertellen", zeg Liam gaat op het randje van zijn bed zitten en gebaard naar mij dat ik naast hem mag zitten. Zonder iets te zeggen slaat hij zijn armen om me heen. "Het spijt mij ook Sarah", zegt hij. "Liam jij bent... Jij bent mijn broer", snik ik. Ik kon het niet meer inhouden, ik moest het gewoon gezegd hebben. "Wat? Hoe? Sinds wanneer weet je dit?", stameld hij. "Eh al een paar jaar...". "Wat?! En je hebt het nooit verteld aan mij? Hoe kon je?!", schreeuwt hij. "Liam ik had het je al veel eerder willen vertellen maar dat kon ik niet! Ik mocht het niet van mijn vader!". De tranen gieten als regendruppels langs mijn gezicht. Waarom kan het nu niet voor een keer gewoon gemakkelijk zijn in het leven?! Waarom moet het altijd moeilijk zijn? Nooit gaat iets goed bij mij!
"Maar... hoe weet je het zeker?", vraagt hij als hij een beetje afgekoeld is. Ik vertel hem alles. Hij geeft me een knuffel en houdt me strak tegen zich aan. "Ik vergeef je Sarah", zegt hij. Ik knik en blijf hem vasthouden. We zitten nu al meer dan 10 minuten zo en ik zou zo wel eeuwig kunben blijven zitten. Ik wil gewoon dat alles normaal is en ook normaal blijft.
Dan trilt mijn telefoon. Leuk mijn vader belt, waarom moet hij toch altijd weer alles verpesten? Ik neem maar op.
"Wat?", vraag ik bot.
"Niet zo'n toon aanslaan jongedame! Waar ben je?", vraagt hij boos.
"Ik ben bij Liam".
"Wat doe je in godsnaam bij Liam? Ik dacht dat jullie ruzie hadden?".
"Nee dat hebben we niet meer. We hebben het goed gemaakt en ik heb hem alles verteld".
"Wat heb je verteld?".
"Dat hij mijn broer is! Wat denk je anders?".
"Sarah waarom heb je dat nou gedaan?".
"Ik kon het niet meer! Ik moest het hem vertellen! Het is niet mijn schuld dat jij zo dom bent geweest om met mama te nemen! E had al een andere man!".
"Sarah! Hou je mond over je moeder, we weten allebei dat het nou eenmaal gebeurd is en dat we er niks meer aankunnen doen".
"Ja toch wel!", schreeuw ik en ik hand boos op.
"Was dat je vader?", vraagt Liam. "Ja hij vroeg zich eindelijk af waar ik was". "Oh". Ik loop naar hem toe en geef hem een knuffel en duw een briefje in zijn hand. Ik geef hem een kus op zijn wang en zeg dat ik van hem houd en dat hij mijn beste vriend was.
Maar nu is het tijd voor mij om te gaan. Ik zal geen mensen meer lastig vallen ik doe hier alleen maar mensen plezier mee.
Liam kijkt me raar aan maar loopt me niet achterna...
Ik loop naar mijn fiets en rijd terug naar mijn huis. Ik loop naar mijn kamer zonder ook maar een keer naar mijn vader te kijken. Snel kleed ik me om. Ik trek mijn allermooiste kleren aan en doe mijn haren in een mooie knot. Ik wil dat ze mij herrinneren in mijn mooiste kleren. De kleren die ik nu aan heb vind mijn moeder heel mooi en mijn vader ook. Toch doe ik ze nooit aan want ik draag liever een spijkerbroek met een simpel shirtje dan een jurkje ofzo.
Ik pak de envelop die op mijn bureau klaar ligt en loop weer naar mijn fiets toe. Eerst geef ik de brief nog aan mijn vader, geef ik hem een knuffel en zeg ik dat ik van hem hou en hem ga missen ondanks dat hij altijd zo plakkerig is.
Mijn fiets heb ik tegen de muur van de schuur aangezet. Ik stap op mijn fiets en fiets naar het flatgebouw in de buurt van ons huis. De flat is verlaten en er woont ook niemand meer in. Deze flat zou binnenkort ook gesloopt worden.
Steeds meer tredens tel ik er bij op. De meters worden er steeds meer. Als ik boven op de flat sta kan ik bijna heel de stad zien. Veel groene bomen en veel huizen staan op een rijtje naast elkaar. Ik geniet nog even van het uitzicht voor dat het te laat is.
Nu gaat het gebeuren...
Het moment waar ik al zo lang op wacht...
Het moment dat ik geen zorgen meer heb...
Dat niemand meer last van me heeft...
Niemand die meer comentaar op me kan geven...
En ik die geen gevoel heb van verlatenschap...
Ik zal nu gelukkig kunnen zijn...
Ik kan nu eindelijk mezelf zijn...
Ik zet nog een stap dichter bij de rand van de flat. Het is misschien wel meer dan 5 verdiepingen hoog. Oke Sarah, nu moet je het doen! Hier wacht je al zo lang op. Doe het nu!
3...
2...
1...
Ik zet af en spring net een enorme vaart van het gebouw af. De wind waait door mijn haar en mijn hart bonkt als een gek. Dan klap ik met een enorme kracht op de koude ijzige grond. Ik voel alles kapot gaan maar mijn gedachten gaan hun eigen gang. Ik heb geen controle meer op mijn adem. Ik voel niks meer. Ik zie niks meer. Ik hoor niks meer. Ik ben dood...
LIAM'S P.O.V.
"Ze had me deze brief gegeven", huil ik. Ik zit ondertussen huilend tegen Esmee aan. Ze heeft haar armen om me heen geslagen en wrijft zachtjes over mijn rug. Ik hoop zo dat het goed is tussen ons, ze is een van mijn beste vrienden geworden en dat wil ik niet kwijt.
Ik overhandig de brief aan Esmee en ze leest hem zacht voor.
"Lieve Liam,
Ik moet je vertellen dat ik super blij wad met jou als vriend en als broer ookal wist je dat nog niet. Je moet weten dat je altijd in mijn hart blijft en heel erg veel van je hou! Jij bent de gene die een beetje vreugde in mijn leven bezorge. Maar het is me te veel geworden Liam, ik kan het niet meer. Niemand mag me, ik heb niemand meer. Alles gaat slecht. Ik zie het nu van leven niet meer Li, ik wil niet meer leven. De mensen om me heen geven toch niets om mij. Ze denken allemaal dat ik ziek in mijn hoofd ben of dat psygisch gestoord ben. Ik wil zo niet zijn Liam! Ik weet dat het waarschijnlijl niet beter gaat worden nu ik er dadelijk niet meer ben maar nu wil ik me een meer goed voelen. Ik wil gewoon alleen zijn en gewn andere mensen meer lastig vallen. Zeg tegen Niall dat het me ook heel erg spijt. En zeg tegen Esmee dat ze zuinig moet zijn met Niall en dat ze goed voor hem moet zorgen. Ik wens ze heel veel plezier met hun leven. Ik heb nu wel genoeg gepraat. Onthoud heel goed dat ik van je hou Liam en dat het me heel erg spijt.
Heel veel liefs Sarah...".
Er rollen tranen over Esmee's wangen. "Hoe? Waarom? I-ik snap het niet? Waarom zou ze dat doen?", huilt ze. Niall kijkt me aan en ik laat los. Ze legt haar hoofd tegen zijn borst en hij slaat zijn armen om haar heen. Ze huilt. Het is vreselijk om haar zo te zien.
ESMEE'S P.O.V.
Ik lees de brief voor. Het breekt mijn hart om dit te lezen. Het enige wat ik kan doen is huilen. Niall slaat zijn armen om me heen en ik huil. Ik kan alleen maar huilen. Sarah is dan wel geen vriendin van me maar het doet me pijn omdat ze Liam's zusje is enze was beste vrienden met Niall...
_______________________________________________
Heeyy peeppss
Finaly this chapter is publiced!!:) ik had dit al geschreven maar nu kon ik hem eindelijk publiceren!!:) Ik hoop dat jullie het leuk vonden!:) of zielig want dat vind ik ook:(
Please don't forget to vote, comment en follow me!!:):):):)
XXXXXXXXXXX LOVE YOU LOTS IrwinsBandana_