EXCERPT:
Mugto na ang mga mata ko sa kaiiyak. Hindi ko matanggap na nakakulong ako ngayon sa kung saang lupalop na ito at gagahasain ni Tadeo anumang sandali. Sa katunayan, dalawang ulit na siyang pumasok sa kuwarto at lumabas ulit. Hindi nga naman siguro ka-arouse-arouse ang isang babaeng matabang umiiyak, magkahalo ang luha at uhog sa mukha.
Wala na si Gavril. Kahit gusto kong maniwalang maililigtas pa siya, hindi ako tanga para isiping hindi siya papatayin ni Dmitri. Walang-hiyang Dmitri iyon. Ngayon, gusto kong maging bampira para lang magantihan siya. At nakaplano na rin akong kunin ang kuwintas kay Tadeo. Hindi ko alam kung paano ako makakalayo pero kahit ikamatay ko, gagawin ko.