Final Chapter
--------------------------
Six Years...
Hindi ko alam paano ko nagawang mabuhay sa loob ng anim na taon ng wala siya. Tang ina, hanggang ngayon hindi ko parin maintindihan eh. Ok naman kami eh. Tapos bigla nalang sasabihin niya na ayaw na muna niya akong makita.
Maiintindihan ko naman kung mawawala siya ng mga ilang linggo. Kasi sinabi naman niyang naaalala na niya lahat. Pero tang ina Six years? Para akong mababaliw na naman sa kakahanap sa kanya. She told me she's in Europe. Puta sa laki ng Europe saan ko siya hahanapin?!
I went to Zayn, ngunit kahit ano gawin ko. Wala talaga siyang sinabi sa akin.
Napapagod na ako. At first she left me for three fvcking long years. Tapos ilang buwan, umalis na naman siya? Nakakagago. Bakit ba ang hilig niyang umalis? Ang hilig niya tumakbo palayo? Bakit palagi nalang siyang nang iiwan. Hindi ba talaga niya kayang lumaban kasama ako?
Minsan gusto ko nalang mamatay para wala na akong poproblemhin, para wala na akong iisipin, wala na kong maramdaman. Para matapos na lahat. Ni hindi man lang niya ko hinintay makauwi. Hindi niya ba alam, nung sabihin niyang pinatatawad na niya ako ng gabing iyon. Lahat, inayos ko.
I even went to Morgianna's Parents para putulin na ng tuluyan ang ugnayan namin. I told my Dad, he can start disowning me that night. Dahil never kong papakasalan si Morgianna. Then tinawagan ko si Ate, para tanggapin iyong inaalok niyang trabaho sa akin.
I start fixing everything, pero sa isang iglap. Nawala siyang parang bula na naman. Tangina. Nakakagago. Pinahid ko ang tumulong luha at namulsang tumingin sa dagat.
"Kuya Cali! Kuya Cali! Ay hinahanap kayo nina Kuya Xin at ni Kuya Break doon."
Nilingon ko si Andeng na humahangos papunta sa akin.
"Why?"
Ngkamot siya ng ulo. "Ay ayan naman kayo niyan eh! Sinabi ko na ho, pag dito sa amin. Wag na kayo pa ingles ingles!"
Napapailing na tumago ako. "Wher--Nasaan si Break?"
"Ay naroon sa kapatagan! May mga kasamang dayo, kay gagara ng mga oto!"
Sinenyasan ko siyang mauna at susunod ako. Medyo may kalayuan ang ngunit dahil hapon na ay ayos lang din. Kahit papaano naman nababaling sa iba ang atensiyon ko.
Mula sa kalayuan ay natanaw ko na si Break at yung bestfriend niyang si Xinnix.
Umangat pa ang kilay ko ng makita kung sino ang akbay nito. Si Kianna ni Trek.
"Yo."
"Eto na pala inaantay natin eh." Nginisihan ako ni Break, yung mga kasama naman niyang dayo daw na di naman mukhang dayo ay tiningnan ako. Mula ulo hanggang paa. Oi, kahit naka cargo shorts at plain shirt lang ako. Mas gwapo padin ako sa inyo.
Wag lang kina Xin at Break, medyo papalag kasi sa gandang lalaki yang dalawang yan eh. Bumaling ako kay Kianna at nginitian ito.
"Hi." She greeted me na ikinatingin ni Xin sa akin.
"You know this idiot, Rie?"
Nagsalubong ang kilay ko. Diba si Kianna ito? Bakit Rie daw? "Rie?"
"He's just one of my old friend's friend." Yumakap pa ang babae sa bewang ni Xin. Naku po. Trek nasaan kaba?
"Her name is Kianna Marie. I don't want to call her Kian or Kianna, some asshole like you used to call her on that name."
"Whatever, Xinclair." Hinarap ko si Break, na ngayon ay nagbibilang na ng peram. What the hell?!
"Game na insan!"
"Anong game na?!" Anak ng tipaklong. "Nakipagpustahan ka ng di ko alam."
"Oi alam mo ah. Di mo lang naintindihan, kasi busy kayo sa daldalan ni Xin eh."
I rolled my eyes at akmang tatalikod ng pigilan ako ni Break. "Cal, just one round. Papakainin mo lang ng alikabok. Masyado kasi mayayabang eh. Pag mga mayayaman daw bobo mg drive, kaya lagi may driver. Na hurt ako dun Bro!"
"Eh bakit ako?! Ikaw pala niyabangan."
"Eh kasi ikaw ang racer, ako ay hamak na beginner lang. Alam mo naman ako puro automatic lang ang alam."
"Ewan ko sa iyo! Isang race lang ah! Isa lang!" Hinablot ko ang susi ng kotse niya sa kamay niya at naglakad papunta sa kotse niya. Narinig kong nagtawanan iyong mga feeling dayo at nagpaparinig pa na papakainin daw ako ng alikabok.
Ako di lang alikabok papakain ko sa kanila, pati putik at damo.
"Ok, kung sino unang makabalik dito aftet umikot doon sa nag iisang puno ng pandak na mangga, siya panalo. walang madaya may mga cctv ako dito, baka akala niyo."
"Ok." Bored na sagot ko. On my peripheral vision, nakita kong ngumisi iyong kamukha ni Gerald Napoles na kalaban ko. Nagsimulang magbilang si Break, and when he blow the whistle.
Umarangkada na agad ako.
Rinig ko ang pagngangalit ng gulong everytime I'm shifting the car's engine. Segundo lang at nakita ko na iyong sinasabi ni Break na puno. Agad akong nakapag u turn ng walang kahirap hirap. Easy peasy. I shifted my car's engine again. Bago ko inapakan ang silinyador. Nasa lubong ko pa iyong kotse ng kalaban ko, tss... Papunta pa lang siya, pabalik na ako.
Halos puro alikabok na ang paligid dahil sa bilis ng pagpapatakbo namin. Seconds later, natanaw ko na si Break. Nagtatatalon na habang ipinapaypay ang pera sa kanya. Tss...
Napapailing na pinaharurot ko ang kotse papunta sa kanya. Banggain ko kaya iton--- pinasingkit ko ang mga mata ng mapansin ko ang isang pamilyar na pigura na papalapit sa direksiyon namin. Pero sa kapal ng alikabok ay di ko makita ng maayos.
Pabalagbag kong hininto ang kotse ng makarating ako sa harap nila Break mismo at agad na bumaba.
Tinakbo ko ang maalikabok na direksiyon, dahil pakiramdam ko siya ang nakita ko.
At ng hustong mapawi ang alikabok sa daan. Umawang nalang ang bibig ko.
"Sinunsundo ko na yung Mahal na Hari ko." Ngumiti siya sa akin. Pakiramdam ko nasuntok ako sa dibdib, pakiramdam ko may mga anghel na biglang nagkantahan sa magkabilang tenga ko. Pakiramdam ko, nabuhay yata ulit ang puso ko. Nagsisimula na namang tumibok ito.
"Azula."
----------------------------
"You think I will easily forgive you?"
Suminghot siya at pinahid ang luha. Kanina pa siya iyak ng iyak, kahit gusto ko sita aluin, pinigilan ko. Tang ina halos nine years niya ako iniwan! Kung isasama mo yung naunang tatlong taon. Tapos babalik siya na parang wala lang. Nakangiti pa ng wagas?
Tanginang yan.
"Hindi ako resthouse mo Azula, na kapag gusto mong iwan at balikan, pwedeng pwedeng kahit kailan mo maisipan!"
"Anong gusto mong gawin ko? Manatili sa tabi mo kahit sobrang sakit talaga?"
"Oo! Dahil iyon naman talaga dapat! Palagi ka nalang tumatakbo, palagi kanalang nangiiwan. Tapos bigla kang susulpot! Parang walang nangyari! Papaasahin mo ako, tapos lalayasan mo na naman ako? Kung ganyan lang din ngayon palang umalis kana."
Lumakas yung iyak niya kaya naman napamura na ako. Tang inis naman Cali. Dapat konting pakipot pa eh. Isang iyak lang niya, tiklop kana. Napabuga ako ng hangin at agad na lumuhod sa harap niya. "Stop crying Azula."
"Bakit hindi ako iiyak? Ang sabi mo umalis na ako." Pinahid niya ang luha at tumayo. Ay tangina! Lalayasan na naman niya ako! "Aalis na ako kung yun ang gusto mo, sorry naistorbo pa kit---"
Hinatak ko na siya at baka makalabas pa ng bahay. Fvck. Ang tagal kong hinintay na mayakap ulit siya. "Ano ba palagi kong sinasabi sayo? Wag mo akong iwan diba? Kasi hindi ko kaya. Ano bang gusto mong gawin ko para lang mapatawad mo na talaga ako sa nagawa ko noon at matanggap mo ako? Gusto mong maglakad ako sa apoy, gagawin ko. Lahat ng sabihin mo gagawin ko. Pero Azula naman, tuparin naman yung pangako mo na hindi mo na ako iiwan. Bakit ba palagi ka nalang tumatakbo palayo sa akin?"
"Because I'm scared! Paano kung hindi pala ako sapat sa iyo. Paano kung marealized mo na si Morgianna pala talaga ang gusto mo? Mas matagal kayong nagkasama! Mahal na mahal ka niya. At mas kilala ka niya!"
She bit back her sob at sumubsob sa dibdib ko. "Ayokong mag iwan mag isa. Ayokong dumating yung araw na magising na lang ako wala kana, dahil na realized mo ng hindi pala ako ang gusto makasam---"
"Azula!" Diyos ko naman! Ilang taon siyang nawala, kahit kailan hindi sumagi sa isip ko si Morgianna, at di ko rin magawang tumingin sa iba, tapos sasabihin niya na baka hindi siya yung gusto ko makasama habang buhay? "Don't you trust me?"
"I trust you. Pero ano bang nangyari sa tiwala nating yan para sa isa't isa? Nasira din tayo diba?"
"And I'm sorry for that. But I've learned my lesson. And that is to believe you more than anyone or anything in this world. Azula, isa lang ang realization na alam kong dumating sa buhay ko. At yon ay iyong nawala ka sa akin. Hindi makukumpleto ang buhay ko ng wala ka. You're my other half. That's my realization. Alam mo naman mula noon hanggang ngayon ikaw yong mahal ko! Ikaw lang ang mamahalin ko. Wala ng iba!"
"At mahal din naman kita! Mahal na mahal kita! I'm sorry okay? For always running. Kasi natatakot ako e--"
"Husshhh." Dinampian ko ng halik ang ulo niya. God, it felt surreal. "Stop running Azula, this time let's face everything together. Stay with me this time."
"Wala naman na akong balak na umalis pa. Forgive me En, for leaving you again. Forgive me for hiding from you again. And forgive me, if I hide Azaleiah from you."
Nagsalubong ang kilay ko. Nagkakaroon na ako ng idea. Pero puta, pakiramdam ko mahihimatay ako kapag sinabi niyang totoo ang hinala ko. "Azaleiah?"
Kinagat niya ang labi. "Our daughter."
"Daughter?" May anak na ako? Tatay na ako? Hindi na ako nakapagpigil, nasuntok ko na yung pader sa likod niya. Tang ina?! Ganon ba kalaki yunv galit niya sa akin!? Ultimo anak ko tinago niya sa akin? "Ano pa? Ano pa bang tinatago mo? Sabihin mo na para isang sakitan nalang!"
"I'm sorry okay! I was scared! Sabi ni Morgianna ikakasal na kayo!"
"Kaya itinago mo?! Fvck it Azula! Napaka selfish mo! Anak ko din yon! Bakit kailangan mo itago sa akin?!"
"I didn't mean to! Natatakot nga kasi ako!"
Kinalma ko ang sarili at hinigit ang kamay niya. "Nasaan siya? Hindi mo naman siya iniwan sa States diba?"
"Hindi. She's with your Mom and Dad."
Hindi ako sumagot. Hinatak ko siya papasok ng kwarto at pinaupo sa kama. I grabbed my travelling bag and start packing my things. Hindi matatapos ang araw na ito na hindi siya matatali sa akin. Kung noon siya ang laging nasusunod, this time ako naman!
"En, please kausapin mo naman ako."
Hindi ako umimik at nilagay ang lahat ng gamit sa bag. She was about to stand up, ng titigan ko siya ng masama. Agad siyang naupo. Matapos ko mag ayos ng gamit ay kinuha ko ang wallet ko. I grabbed her hand again at lumabas ng kwarto.
"Saan tayo pupunta?"
"Shut up! You're not allowed to talk hangga't hindi kita napapatawad sa pagtatago sa akin ng anak ko."
"Pero yung mga gamit ko! Nandoon pa sa tinutuluy---"
"I don't care! Sasama ka sa akin!" Pakialam ko sa mga gamit niya. Baka mamaya malingat na naman ako, iwanan na naman niya ako.
------------------------------
My heart is pounding hard. Pakiramdam ko mauubusan ako ng hangin habang papalapit na kami sa mansion nila Mommy. Nandoon ang anak ko. Ano kayang hitsura niya? Kamukha ko kaya siya? Kamukha ni Azula? O kaugali niya? Wag naman sana. Hanggang ngayon hawak ko padin iyong kamay niya. Baka maisipan tumalon ng taxi eh.
Kahit nagrereklamo na siyang namamawis na yung kamay niya, hindi ko siya pinansin. Ng huminto kami sa tapat ng Mansion. Pakiramdam ko namanhid ang mga binti ko, hindi ako nakababa agad.
Paano kung di niya ako magustuhan? Paano kung galit siya sa akin?
"En, you have to breathe. Baka maubusan ka ng hangin."
Sinamaan ko siya ng tingin, nakalabas na pala siya ng Taxi. Inabot ko ang paper bill sa driver saka lumabas ng sasakyan. Hinatak ko ulit ang kamay niya. Papunta sa mataas na gate. Ng makita ng guard na siya iyon ay mabilis na agad nitong binuksan ang gate.
Halos makaladkad ko na ata si Azula papasok ng Mansion. My daughter is here. Nandito siya.
"Cali!" Bulalas ni Papa na galing sa kusina. Biglang sumulpot si Mommy sa likod niya na mukhang narinig ang gulat na reaksiyon ni Papa.
"Cali anak!" My Mom run towards me at umiiyak na niyakap ako. "Bumalik kana, thank you Lord!"
Then my eyes settled on the little girl na lumabas din mula sa kusina. Mahaba ang kulay itim na buhok, she has a big brown eyes. Cute pointed nose at makipot na bibig. I immediately walk towards her. Huminto ako sa harap niya at lumuhod para magpantay kami.
Nag init ang sulok ng mga mata ko. She's my Daughter. She's Azaleiah. Para akong sinasakal sa sobrang kaligayahan.
Bigla siyang ngumiti.
"Hi Daddy!"
And I burst out in tears.
----------------------