"Strings can sometimes stretch and tangled, but these ties will never be broken. Two people who are connected in this way are bound together by fate itself." - Author
••••••5 YEARS LATER••••••
For the nth time, he sighed again and tap his phone to call his younger brother. He's been in the middle of the mall for almost a half an hour, but still, no sign of Sean.
"Where the hell are you, kiddo?! I've been standing here for almost an hour!" he hissed as soon as his younger brother pick up his call.
[What? Nasaan ka ba, kuya?]
Pabalik na tanong pa nito na ikinapitik ng sentido niya.
"I'm here in front of a men's apparel. Near the fountain." narinig niya ang mahinang pagbungisngis nito dahilan na kumunot ang noo niya.
"What are you laughing? I'm not joking, Sean." naiinis niyang tanong dito.
[Man! Para lang pala tayong timang dito. Damn! Turn around bro.]
Kahit naguguluhan ay sinunod din naman niya ang sinabi nito. He turned around only to see his brother looking at him too with a big smirked on his lips. Hindi niya mapigilang mapailing at mapangiti na rin.
Damn! Nasayang lang ang kakahintay niya sa damuhong to! Nasa likuran lang pala niya ito. Naghihintay din sa kanya. Para lang silang mga timang na naghihintayan sa isa't isa when in fact, nasa iisang lugar lang pala sila.
He saw Sean waved his hand on him and turn off his phone. Napabuntong hininga na lamang siya at napailing bago ibinalik sa bulsa niya ang cellphone niya.
He started to walk towards Sean when suddenly, something caught his attention.
"Maniniwala ka ba pag sinabi kong rabbit si Stitch?" mabilis siyang napalingon ng marinig ang tanong na yun at halos tumigil ang lahat sa kanya ng makita ang pamilyar na mukha ng taong nagtanong nun.
He then felt his chest become heavy again. Making him difficult to breathe. Lalo na ng makita itong unti-unting ngumiti sa kanya. He tried to walk towards her, but as soon as he took his first step, she suddenly disappeared from his sight.
Mas lalong sumikip ang dibdib niya at mabilis na tinakbo ang kinaruruonan nito at sinubukang hanapin ito sa paligid pero nabigo siya. Napayuko na lamang siya at mahigpit na iniyukom ang kanyang mga kamao.
"Anong rabbit? Koala si Stitch!" mabilis na umangat ang tingin niya sa batang babae at batang lalaking nakatayo ilang metro ang layo sa kanya. Napangiti na lamang siya ng mapait ng makita ang stuff toy na Stitch na yakap-yakap ng batang babae.
"Kuya." mahinang tawag sa kanya ng nakababata niyang kapatid.
"She also loves that alien stuff toy, Sean." nakangiting sambit niya habang hindi inaalis ang tingin sa stuff toy ng Stitch. Mas lalong humigpit ang pagkakayukom niya ng kanyang kamao at dumaan ang sakit sa kanyang mga mata ng nilingon niya ang nakababatang kapatid niya. Malungkot siya nitong tinignan.
"Ni hindi ko man lang siya nabilhan kahit keychain lang na may nakasabit na mukha ng alieng yan." natawa na lamang siya ng pagak ng muling nilingon ang dalawang batang ngayon ay naglalakad na papalayo.
"Kasalanan ko 'tong lahat eh. Kasi ang gago-gago ko!" sisi niya sa sarili niya.
"Kung maibabalik ko lang ang oras, gagawin ko ang lahat. Wag lang siya mawala sakin."
"Stop torturing yourself, kuya. It's been 5 years." napalunok siya sa sinabi ni Sean.
"Yeah. It's been 5 years." mahinang usal niya at napangiti na lamang ng mapait bago umiwas ng tingin dito at nagsimula nang maglakad at nilampasan ito.
Yes. It's been 5 years and yet, he's still in pain. The scar is still fresh, and he's still hurting.
"Are you ready for the interview, sir?" mabilis siyang napalingon sa sekretarya niya dahil sa biglaang sinabi nito.
"Interview?" kunot-noong pag-uulit niya sa sinabi nito. Mikki nodded.
"Yes sir. I already told you about this last week, but looks like you forgot again. You will be interviewed by the SkyLife, and it will be tomorrow. It was supposed to be in the morning but since you'll be having a meeting that time, it was moved in the afternoon at 5:00 p.m. sir." napatango na lamang siya at muling ibinalik ang tingin sa labas ng sasakyan. They were in the middle of a traffic na sinabayan pa ng malakas na ulan.
The raindrops and the sound of the rain keeps his mind calm. Kahit na maingay din ang pagbubusina ng ibang mga sasakyan. He slowly took a deep breath before closing his eyes and focus his hearing on the sound of the rain drops. After a minute, he decided to open his eyes. Kaagad na nagkasalubong ang kilay niya ng makitang may dalawang taong sakay ng motorsiklo na nagbabangayan pa yata.
Pilit na inaalis ng nasa harapan ang kamay ng isang nasa likuran sa bewang nito na binabalik naman ng isa. Napakurap siya bigla ng bigla na lamang hinampas ng nakaangkas ang balikat ng nasa harapan.
It's a girl. He thought as he saw how small her hand was. Hindi niya mapigilang mapangiti nang sinadyang ibunggo ng isang nasa harapan ang suot nitong helmet sa helmet ng isang nakaangas dito. Nakita niyang napakislot ang nakaangkas dito at mabilis na binuksan ang salamin na nasa helmet nito bago malakas na binatukan ang kasama nito.
Napailing na lamang siya sa ginagawa ng dalawa. Akmang iiwas na sana siya ng tingin ng bigla na lamang itong lumingon sa kanya. O mas tamang sabihin na tumingin ito sa repleksyon nito sa salamin ng sasakyan niya.
Wala sa sariling napaayos siya ng upo at napalunok ng makasalubong mga mata nito.
"Is that okay, sir?"
"H-huh?" parang lutang siyang napalingon kay Mikki nang magsalita ito.
"As what I've said earlier, sir. After your interview, you will have dinner with Mr. De Eyoy on their restaurant."
"Oh, o-okay." naisagot na lamang niya at mabilis na ibinalik ang tingin sa labas ng bintana niya. Kumunot ang noo niya ng makitang wala na doon ang dalawang taong nakasakay sa motorsiklo at umuusad na ang trapiko.
Marahas siyang napabuntong hininga.
Why do it feel so familiar to him? And why does he feels so much longing for something he doesn't even know if what is it?
[Come on, dude. It's been a while. Can't you come?]
Pagpupumilit ni Yuhan sa kanya.
"I can't. I have an interview today, Yuhan." sagot niya sa kaibigan at mabilis na pumasok sa loob ng elevator. He quickly pressed the top floor and continue on talking to his friend.
[After your interview, then!]
"Can't do that. I have dinner with Mr. De Eyoy."
[Geez. Then after your dinner! Dude, please. It's Camilla's birthday.]
Pagpupush pa nito dahilan na mapailing siya.
"Still a no, dude. Sorry. I'll just send my birthday gift to your sister." he heard him sighed.
"I'm really sorry, dude."
[Okay, fine. Just don't forget to breathe. Kahit one minute lang. Baka hindi ka na makahinga sa kakatrabaho mo eh.]
Yuhan joked.
"Yeah. Sure. I'll keep that in mind." he answered him before they hang up on each other. He glanced on his watch as soon as he stepped out of the elevator.
4:45
He still has 15 minutes to rest before his interview.
"Mikki." tawag niya sa sekretarya niya na kaagad ding tumayo sa cubicle nito.
"Yes sir?"
"Just send Mr. Dela Paz inside my office as soon as he arrives." paalala niya dito. Kaagad namang tumango si Mikki.
"And by the way sir---"
"Just told him to knock first, so I can prepare myself to welcome him. That's all." dugtong pa niya at mabilis na pumasok sa opisina niya. Kaagad siyang dumiretso sa kanyang swivel chair at pabagsak na umupo doon. He sighed deeply as when he felt himself relaxed as he is sitting on his chair.
He tightly close his eyes and move his right hand to his left wrist. He quickly opened his eyes when he felt nothing. Napaayos siya ng upo at kaagad na tinignan ang kapulsuhan. Bigla siyang kinabahan at kaagad na napatayo sa kinauupuan niya.
It's gone. His bracelet is gone!
Mabilis siyang napaluhod para hanapin ang bracelet niya sa ilalim ng kanyang mesa. Nagbabakasakaling nalaglag lang ito doon pero wala. Kaagad siyang napatayo at malalaki ang hakbang na tinungo ang pintuan at binuksan yun. Pero parang tumigil ang lahat sa kanya at tila nablangko ang isip niya ng makita ang taong nakatayo ngayon sa mismong harapan niya. Diretso itong nakatingin sa kanya na tila nagulat pa dahil sa biglaang pagbukas niya ng pintuan.
Wala sa sariling napalunok siya para kahit papaano ay mabawasan ang pagkakabara ng kung ano sa lalamunan.
He wanted to move his body. Open his mouth and talk, but he can't.
Nakita niya ang pagkurap nito ng ilang beses bago ngumiti ng sobrang tamis sa kanya dahilan na bumilis ang tibok ng puso niya.
"Good afternoon, Mr. Sherson Lacsamana. I'm Mari Padernal of SkyLife. I will be the one who will interview you. Nice to meet you, sir."