Camilla's POV
I seriously don't know how to feel right now. May halong kaba, excitement, inis.
Inis dahil nabitin ka?
It's almost 9pm, we decided to head straight in to the hospital where Hannah's in. Hindi ko alam bakit kailangan ang presence ko dun, hindi dahil sa ayokong suportohan ang bestfriend ko. I mean look at me, hindi naman ako ang manganganak pero feeling ko matatae ako na ewan sa kaba.
And I don't like the idea being inside the hospital, I don't like what I'm seeing, I don't like the smell and it feels like puro bad news lang ang nandun.
Nahinto ako sa pagmumuni when the love of my life gently squeez my hand, her way of saying that it'll be okay. I smiled at her motion, minsan talaga sa buhay when you feel like everything is not working out you need to have at least one person, not to save you but to be with you, stand with you until you made it to the brighter side.
9:30pm na, lakad takbo ang ginawa namin ni Clay papuntang delivery room. The more closer we get, the heavier my feet are.
"Jusko, tatalon na ata puso ko" I nervously whispered.
Narinig ko ang mahinang pagtawa ng katabi ko. "Anong tinatawa tawa mo dyan?" Pagtataray ko, but deep inside natutuwa akong marinig ang tawa niya.
"Relax ka nga, dinaig mo pa ata si sir Richard" sabi niya sabay turo dun sa lalakeng kakalabas ng room.
It was Hannah's husband. "Rich!" Tawag ko dito, na agad naman ako sinalubungan ng yakap at halatang kabado din. "Ano? Lumabas na ba? Sperm or egg?" Tanong ko.
Natawa ng bahagya si Richard. "Wala pa, she's still in prep room, pwede pa kayo pumasok. A very good timing, wala kasi siyang kasama. Aasekasuhin ko lang yung room niya para less stress kay Hannah when she got out from the delivery room" he said.
I always admire the love that they have for each other, kitang kita mo ang concern and respect that they have sa isa't isa. Kaya nga nung nagproprose yan kay Hannah, hindi ako kumontra.
Pero teka, nilapit ko ang mukha ko kay Richi boy na tila may binabasa sa mukha niya. "Ah, Cam?" Ilang ni Mr. Montano.
"Hindi ka naman tatakas no?" Tanong ko dito na siyang ikinatawa niya.
"Haha well you got me" pagsakay niya sa tanong ko. "It'll be quick though, babalik din ako agad"
I gave Richard the sign na umalis na siya kaya naman nagmadali 'tong naglakad palayo samin, naniningkit naman mga mata ng bata na kala mo sinasakal ako sa tingin. "Problema mo?" I asked, feeling ko kasi effective ang nakakasakal niyang tingin.
"Don't do that again" she said.
"Ang alin?" I asked back pero 'di siya sumagot. Then I realized what I did, I smirked. "He's like a brother to me, walang malisya yun" sabi ko saka siya kiniss siya pisngi, ang cute mo!
"So.....tara?" Aya ko kay Clay papasok ng room.
Halos pikit mata kong tinungo ang prep room, gusto ko rin maging bingi at baka nagsisigaw sigaw na si Hannah sa sakit.
"Oh hi, Camy. Hi, Clay" bati ni Hannah habang naglalakad lakad sa room niya.
"Hello, Ma'am" sagot ng bata.
What? I'm confused. "Aren't you supposed to be dying in pain right now?" I asked.
"Oa mo, dying talaga?" Natatawang sabi niya. "Slow progress ang contraction ko, kaya from time to time ang pain--mmm!" She said na medyo nasasaktan pero pinipilit parin ngumiti. "Just like that" she added.
"So, kailangan ka manganganak?" Tanong ko.
"Baka bukas pa ng tanghali!" Masayang sabi niya.
"Bukas pa?!" I exclaimed.
"Oo, bakit?" pagtataka niya.
Bakit? Bakit? Aba Hannah! Nabitin lang naman ako gawa ng tawag mo! Inhale, exhale.
"Wala naman, diba sa palabas pag-sinugod ng lalake ang manganganak niyang asawa, labas agad ang baby?" pagsisinungaling ko at bahagyang sinulyapan ang Clay ko na pangiti ngiti sa tabi, halatang alam niya ano nasa isip ko.
"Well, sabi ng ob ko usually nangyayari daw yun kapag second time ka ng manganganak. Pagfirst time mo daw, minsan aabot pa ng 24hours ang labor mo" she said na wala man lang bahid na takot sa mukha.
"You're not scared, are you?" Tanong ko.
She nervously smiled. "Natatakot" she said habang patuloy ang pag-iikot niya sa kwarto. "Natatakot para sa baby, what if lumabas ang baby na may congenital problem, what if may hindi ako nagawang tama during the whole process, what if--"
I hugged her from behind, comforting her. She looks calm on the oustide, but anxious on the inside. "Everything will be okay, Hannah" I assured her. "You're gonna be a great mom, to your son or daughter" dagdag ko. I turned her to face me, saka pinunasan ang mga luha nito. "Wag ka nga umiyak, ang pangit mo" pagbibiro ko dito. "Ano ba yan, wala man lang tayong gender reveal party na naganap" pagmamaktol ko.
She laughed. "Ayaw kasi ni Rich malaman kung boy or girl, basta daw mamahalin namin si baby ng buong buo"
Almost 7am na ng umaga, para akong tanga dito na di alam anong gagawin para icomfort ang kaibigan ko. "Camyyyy!!!" Sigaw ni Hannah habang umiiyak sa sakit dala ng labor. Any minute now, she'll be having her delivery na.
Minamasahe naman ni Richard ang balakang niya, si Clay naman sa may legs niya at ako eto hawak hawak lang ang mga kamay niya habang napipiga ng bongga sa twing nasa peak of contraction siya.
"Aaahhhh!!!!mmmm--ang sakit naa" iyak ni Hannah.
"Ssshhhh isipin mo si baby, makikita niyo na siya" pangungumbinsi ko.
Dumating ang doctor ni Hannah, pinahiga siya to check kung ilang cm na ang dilation nito. "She's ready na, ipasok na siya sa delivery" sabi ng doctor sabay alis ng gloves niya.
"Cam please be there" iyak na sabi Hannah.
Homayghaaaaad!!!! Bakit?!!! No!! Ayaw ko! Ayoko!!!!
"I'll be with you, Hannah" sagot ko.
It's amazing how you can master your courage for the people you love, yung alam mong di mo kaya but if the situation calls you at para ito sa taong mahal mo. You will do it, ng walang pag-aalinlangan.
Nauna ng pumasok si Hannah at Richard sa delivery room, alam kong may speech ako kanina pero guys okay lang naman kabahan diba? "You're gonna be okay, get inside na" tulak sa 'kin ni Clay"
"Teka lang naman" pagduduwag ko. "Hihintayin mo ba 'ko? Or uwi ka na?" I asked. "Hindi ka pa kumain since kagabi"
She smiled. "I'm fine, go--I'll be here paglabas mo"
I nod, saka tinungo ang DR.
I don't know what is it that makes me feel weak, dahil ba kasi wala pa 'kong kain or nakakapanghina sigaw ni Hannah na tila umeecho sa loob ng DR.
"Miss you can seat over there, mukhang hihimatayin ka" pag-aalala ng nurse.
Umiling ako. "Kaya ko pa" determinadong sagot ko.
Hello? Nakakahiya naman sa manganganak no.
"Inhale, exhale then push when you're ready" instructed by her doctor.
"Mmmmmm!!!" Pag-ire ni Hannah.
God, please remind me of this day na kapag maisipan kong bigyan ng anak si Clay hindi siya ganon kadali!
"Very good, Hannah" pag-encourage ng doctor niya. "Relax, take a deep breath and push whenever you're ready"
"Aaahh-mmmmm!!! Riiiiiicccchhhhhh!"
"You can do it, honey" paghalik ni Richard sa asawa niya na halatang umiiyak narin.
Suffocating is what I'm feeling, bawat pag-ire ni Hannah ang siyang pagpigil ng hinga ko.
"You're doing great, Hannah" bulong ko dito.
"Crowning na, Hannah. Just give me one big push" doctor's order.
"Aaaahhhhhhhhhhh!!!!!!!!"
Malakas na iyak ang tanging naririnig ko, iyak ng baby. Nanlalambot ako ng makita ang pamangkin ko, andito na siya! "It's a baby girl, time of birth 8:05 am" announced by the doctor saka nilagay sa chest ni Hannah ang baby. "Congratulation, mommy and daddy" bati ng mga nurse.
Hannah is exhausted but well aware of what is happening, she's crying at ganon din si Richard.
I was too, a tiny Hannah is here. "Thank you" she mouthed as I nod in response.
"Mommy, ano name ilalagay kay baby" tanong ng nurse.
Hannah looked at me and said. "Camilla Richale"
Di ko alam, pero that moment feeling ko I was a part of their family. Dati it was just Hannah, I was a part of Hannah's lives but now. I don't know what to say sa sobrang saya, tanging luha ang nasagot ko habang hawak hawak ang kamay ng kapatid ko.
"The heck" I hissed, asan siya. She said she'll be here paglabas ko.
Nasa recovery room na si Hannah habang dinala na si NICU ang baby, dali dali ko naman tinungo ang prep room para makuha ang phone ko.
"Answer it" I silently pray, akala ko naman mairaos lang yung panganganak ni Hannah mawawala na 'tong kabang nararamdaman ko pero heto ako ulit muling kinakabahan.
I dialed her number again.
She then aswered.
"Love!--"
"Mio, sorry kinailangan kong umalis kasi tumawag yung sa office ni dad mo" bungad niya sakin.
"Bakit? Are you okay?" Pag-aalala ko.
"I'm okay, kailangan ko lang habulin sila tito kasi papunta na sila sa province. The court granted our motion to open again the case of my sister" she said na may halong kaba at saya sa boses niya.
"Hintayin mo ako, sabay tayong uuwi ng province. Hihingi lang ako ng permiso kay--"
"It's okay, sumunod ka na lang sa ibang araw" pagputol niya sa 'kin.
"Love" panghihina ko.
"I'll be fine, Mio. Malalabas na si ate" she said it with full determination.
I know masaya siya, I am too.
Everything seems to be in our favor. Thank you, God.
"Okay love, I'll be with you tomorrow" tanging nasagot ko dito.
"Okay, Mio" she answered.
"Clay?"
"Yeah?"
"I love you"
"I love you too, Mio"
----------------------------------
Stay true, Stay you. ☺
©CrazyAnneWrites