Play the music and enjoy reading.
🍑
Because I miss you -
By Beige
-----------
"Sa loob ng limang taon ay 'Adora' lang ang kaya niyang bigkasin, Mula ito ng ilapit ka sa kaniya. Pero hindi sapat, paulit ulit pa ring nawawala ang memorya niya kaya napagdesisyonang idamay ka." Fruga continued.
His voice as tired as our hearts were, Still aching at the reality.
Nakikinig lamang ako sa kaniya, Hindi na rin magawang sumingit pa dahil talagang uvos na ubos na ang aking lakas. Pakiramdam ko'y umapaw na ang kirot sa aking puso at hinding hindi na ito matatabunan pa.
"Ako ang pinauna, nag-observe at siniguradong walang hahadlang sa nakaplanong gagawin. 2 years Adora, 2 years kong kinailangang gawin iyon at ngayo'y ilang buwan pa lamang pero nagkakanda letche na ang lahat." Sinipat ko siya, Unti unti siyang sumandal sa kabilang dingding at naupo. Pikit ang mga mata at kitang kita ang paghihirap sa ekspresyon ng mukha.
"Adora, kung ano mang nangyayari sa panaginip mo'y nakaka-apekto sa Zoe ngayon." He sigh, clicking his tongue as he continue. Maski siya'y hindi rin nagugustuhan ang sariling pinagsasabi.
"Hindi kita maintindihan Fruga," I said with a sad voice. Totoong hindi ko na siya maintindihan. Parang gusto ko na lamang din magkaroon ng sakit sa utak at makalimot.
"May pagkakataong nasa panganib siya sa panaginip mo noon at siya namang pamumutla at halos pangingitim ng labi ni Zoe, tumitigil rin ang paghinga niya at halos ikamatay pa kung hindi lang siya nasa kamay ng mga doktor--- pero pag gumising ka ay babalik sa normal ang lahat." His eyes landed on mine, As serious as he was earlier. Napalunok ako sa narinig at naalala ang mga nakaraang panaginip.
He's been suffering lately?
"Wait, please let me summarize everything first--- Si Zoe ay matagal ng test subject," napahawak ako sa aking noo, Sinusubukang mag concentrate sa gitna ng pagkahilo.
"Patient Adora, Patient. Tinawag lang siyang subject para sa medical purposes. Patient lang siya, Iba ang sinasabi mong test subject Adora, Believe me." He answered with a deeper tone. Nakakakilabot siya tuwing napupunta ang usapan sa 'Test subject' na iyan.
Kahit sinabi nitong patient lamang si Zoe ay hindi ko maalis ang sinabi ni Ashia, Baka sing tindi rin ng pagiging test subject ang kanilang naranasan kaya ito ang iniisip ng 'other Zoe' at ni Ashia.
"Okay, A patient. Tapos, Ang nangyayari sa panaginip ko ay parang nararanasan ng kaniyang katawan dito? Ganoon ba?" Pikit mata kong tanong upang itigil ang pagdedebate namin at ipagpatuloy ang mga naiwang tanong.
"Oo. Pyschological effect na iyon sa kaniya. Pero mula nang ipagsama na kayo'y nabawasan ito. He'll just get headaches after meeting you."
I swallowed at the thought of it. Paano kung hindi nila nalamang nasa akin pala ang kalahati ng kaluluwa ni Zoe? What would Zoe become?
"Sa opinyon ko'y delikado na ang buhay ni Zoe. Alam mo ba kung bakit?" Parang isang time bomb ang sumunod niyang sinabi. Nagkatinginan kami at agad nanlaki ang mga mata ko.
Oo, Aware akong delikado ang buhay niya ngayon ngunit ang marinig nanaman ito mula kay Fruga ay parang nagkukumpirma na magkakatotoo ito at talagang wala na akong takas pa sa katotohanan.
"Bakit--- bakit, Anong dahilan? Hindi ba't nagagawan naman nila ito ng paraan dati? Tell them to make it right! They have to make it happen!" Ang distansya namin ay agad kong nilakad, tumayo ako sa harap nito ngunit nag iwas lamang siya ng tingin sa akin at pikit matang sumagot,
"Binalaan kita, Curiousity is not the key here." His cold statement has hit me hard.
Dati rati ay hindi ko pa maintindihan ang ibig nitong sabihin. Nagpumilit ako at nagmatigas upang hanapin ang mga bagay na hindi umaakto sa aming sitwasyon.
Akala ko tama na may nalalaman dahil larapatan ko iyon ngunit hindi pala, Katakot takot pala ang kapalit nito.
"Ang bawat nalalaman mo'y possibleng nalalaman din ng 'Zoe' sa loob ng iyong panaginip." Dagdag niya na nagpabigat lamang ng aking nararamdaman.
Ako rin pala ang may kasalanan kung bakit nagkakaganito siya ngayon? Ako rin pala ang mali kung bakit humantong pa sa ganito?
My knees started to wobble as I sat beside him, leaning against the dirty, cold and old wall. Nakatulala ako sa langit habang pinapabayaang tumulo ang luha sa mga mata. It was painfully true that I had the biggest fault here. Puno't dulo nga ang organisasyon ngunit ako rin naman pala ang magdadala kay Zoe sa isang delikadong lagay.
'Bakit ba kasi kailangang nasa akin ang kalahati ng kaniyang kaluluwa?' I started to question myself.
"The more he knows about it simply means danger, Hindi namin kontrolado ang 'Zoe' sa loob ng iyong panaginip at ikaw lang ang maaaring makipag usap dito." Umiling ito at naibato ang suot na sumblero sa sahig. He frustratedly brushed his hair upwards.
"Another identity is a huge problem, Ibig sabihin nito'y hindi siya gumagaling at lumalala lamang. Gusto na siyang bawiin ngayon dahil doon Adora. I heard they would rather let him die in the lab rather than Zoe dying here as a subject." Saad niya, ang kamay na nasa buhok ay tuluyang naisabunot doon. Tulala sa sahig at tila nawawalan na ng pag-asa.
"Iibahin nila ang cause of death upang hindi sila masisi." His voice growled at his own words. Napapikit ng mariin at tila hirap na hirap na.
"Zoe," sambit ko.
Ang sakit sa puso ay dumoble at parang sumabog na. Hindi ko na kinakaya. Ayoko na. Masakit.
Ang hirap tanggapin ng lahat.
Kaya siguro nagkaganito si Zoe, He's been having a hard time. His other identities are trapped inside my dreams with no exit and no escape pass.
Hindi ko maimagine kung anong nararamdaman niya. I'm just a normal person who cares for him, Hinding hindi ko malalaman kung gaano ba katindi ang paghihirap niya dahil hindi naman ako si Zoe.
Ang kaya ko lamang gawin ay umiyak ng umiyak para sa kaniya.
"Paano nila nagagawa kay Zoe ito? They're monsters just like what Zoe described them!" Matapang kong komento, Nanginginig ang labi sa sakit na nararamdaman at galit para sa may gawa nito.
"Adora, ang organisasyong iyon ay binuo upang tulungan ang mga pasyente hindi para patayin ito. Pero alam din nilang mayayari sila kapag nalamang dahil ito sa kakulangan nila, They're trying to save their asses now." Nanghihinang sambit ni Fruga.
Nairita lamang ako sa narinig, ang mga luhang tumutulo sa aking pisngi ay marahas kong pinunasan. "Cowards. Mga walanghiya. How dare them do that? Huh? They'll dispose Zoe like an object?"
Halos i-offer ko na nga ang aking kaluluwa sa kamatayan para lang matulungan si Zoe na mabungay pero ang mga hayop ay balak pa siyang pabayaan na lamang mamatay.
"Zoe were a patient with a rare case, hirap na hirap silang gamutin ito pero tinuloy nila para matawag silang henyo sa larangan nila kung sakaling gumising ito." Tuloy tuloy pa rin si Fruga sa pag eexplain.
"Pero sa huli, isa lamang sila sa mga hangal na nagsubok sa isang bagay na hindi dapat nila ginalaw umpisa pa lang." He scoffed, Sarcastically dissing the organization out of anger.
"Who signed his contracts Fruga?" Wala sa sarili kong naitanong. Nilingon ko ito pero naabutan ko lamang ang mapait niyang ngiti at pag iling.
"A family member. Hindi ko na alam ang tungkol dito dahil hindi na ako naisasama sa mga ganitong bagay. I'm a member of that organization, pero hindi ko ginusto--- kailangan lang, I am forced to do it because they own my life now." Tulala, Walang ekspresyon sa mukha kahit may tumutulong ilang luha sa mga mata.
Kinabahan ako sa narinig. Ang pumasok na ideya sa aking isip ay hindi nagugustuhan, paano kung---
"Anong ibig mong sabihin? Are you," I carefully trailed off, napalunok ako ng makita ang pagpikit niya at ang pagkunot ng kaniyang kilay. Alam na yata ang susunod kong sasabihin at walang balak na itanggi iyon.
"A test subject too?" Mahina ngunit malinaw kong tanong.
Panandalian siyang natahimik at walang lakas na tumayo upang kunin ang sumblero sa sahig at isinuot muli sa kaniyang ulo.
Ilang pagsighap pa ang narinig ko mula sa kaniya bago ito sumagot.
"Adora, Si Zoe ang usapan natin, Let's drop this talk here and continue---" He tried to changed the subject. Ibig lamang sabihin nito'y totoo nga ang aking hinala sa kaniya.
Ang kunot sa aking noo ay napalitan ng awa at pagsisisi para dito.
'Ofcourse he is, Isa siyang tao at pusa. Paano naman iyon mangyayari kung walang test na nagawa?' Kagat labi akong napaisip.
"Fruga, I'm sorry." Napatakip ako sa aking bibig ng pumiyok ang akong boses.
"Para saan? Hindi naman ikaw ang may kasalan. Stop sayin' sorry." Nagkukunwaring natatawa niyang sagot.
Sinusubukang pagaanin ang aking loob matapos ang nakakapanghinang mga rebelasyon. Pero hindi, lalo lamang akong nasjtan para sa kaniya.
Bakit kailangang pareho pa sila ni Zoe?
Importante na sila sa akin kaya bakit kailangang dalawa pa sila? This is unfair.
"What have they done to you?" Mabilis akong tumayo kahit na nahihilo at muntik muntikan pang tumumba, lumapit ako sa kaniya at niyakap si Fruga kahit nakatalikod ito.
'Ofcourse, I should've known. Kaya pala grabe ang pagaalala niya kay Zoe dahil isa rin siya sa mga biktima dito.' It was emotionally exhausting to know but I think it's better.
Hindi ko man lang napansin ito noon, He hid his own emotions so well to the point that I never gave a thing on every little thing he does. Dapat pala mas inintindi ko siya noon.
"Masasama silang tao." Dagdag ko. Diniinan ang pagkakayakap pero agad din naman niyang tinaggal ang aking kamay sa kaniya.
"I'm not sure Adora. I signed up for this shit. Ako rin ang may kasalanan dito." Hinarap ako nito ngunit hindi rumingin sa akin.
Ang mga luhang nagbabadya sa kaniyang mga mata ay kumikinang kahit pa madilim, Ngayon ko lamang nakita ang totoo nitong nararamdaman. Fruga is a sly guy who likes to change his own expression in just a second.
Para siyang robot noon na puro kalokohan lamang ang alam. Hindi ko tuloy napansin ang lungkot nito sa likod ng mapagpanggap na mga ngiti.
'This little guy is a family for me.'
"Tama na 'yan, I'll tell you more about Zoe." Tulad ng dati, Biglang nawala ang sakit sa mukha nito at napalitan ng pagiging seryoso.
"Maaaring mawala sa Zoe kapag nagpatuloy ang masamang nangyayari sa panaginip mo. Adora, Ikaw lang ang makakatulong sa kaniya." Paalala niya habang inaayos ang suot suot na hoodie, Tinatago bg sariling mukha.
Nataranta ako sa narinig. Biglang naramdaman ang bigat ng responsibilidad para kay Zoe.
"Palagi mong sinasabi iyan pero paano? Wala akong ideya sa sinasabi mo Fruga, Tell me something detailed so I can help him!" Halos mag-freak out na ako. Totoo namang gustong gusto kong tulungan si Zoe pero hindi ko alam kung paano.
"Adora hindi ko alam! Hindi naman ako yung nakakapasok sa mundo ni Zoe! Ikaw, Ikaw lang ang may alam kung ano o papaano iyan!" Halos pasigaw niyang balik. Nakayuko na ito at hindi na pamakali sa pwesto.
"Tss. Ang kulit talaga." Iling niya.
Habang pinagmamasdan ko siyang sinasabi na ako ang nakakaalam ay lalo akong nawalan ng pagasa.
He said I know what to do--- But I don't.
Pakiramdam ko'y napakawalang kwenta ko ngayon. Kung bakit ba naman kasi wala akong ideya kung paano matutulungan si Zoe.
What else can I do? Wait for the moment to get bad?
'I want to help but how?' All frustration has reached the top. I once again cried like a kid.
I'm too old for this but I can't help it. Ito lang ang tangging magagawa ko sa ngayon. Gustuhin ko mng tumulong agad para mailigtas si Zoe ay hindi ko rin alam kung paano sisimulan.
It's torturing me deep down inside my heart. It's breaking me, into small pieces.
"Oh, Bakit ka nanaman umiiyak?" Napalingon sa akin si Fruga agad maagap na inangat ang mukha ko upang i-check kung umiiyak nga ako.
"I'm crying---" I answered, slowly refusing to look at him. Lalo lamang akong iiyak kung makikita ko ang maluha luha nitong mga mata.
"Because of Zoe." Dagdag ko.
"Sa lahat kasi ng sinabi mo, iisa lang ang parating outcome," umatras ako ng isang hakbang at binawi naman niya ang kaniyang kamay. He then started to listen to me.
"Mamamatay si Zoe. Ayoko. Hindi gusto. Natakot ako, Fruga." Lalo lamang nagulo ang aking mukha, umiiling at pilit na tinatanggi ang sinabi. Hindi ko gusto ang naiisip ko.
Hindi dapat ito ang iniisip ko ngunit ito lamang ang nag iisang bagay na malinaw sa akin ngayon
"Paano kung mangyari nga? Anong gagawin ko? Paano na ako? I don't want Zoe to die!" I lookee into his eyes, Trying to find hope despite all the miserable things that has happened around them.
"Tapos, tapos sabi mo nag-rereset ang memory niya--- Paano kung makalimutan niya ako?" Nanlamig akosa sariling sinambit at panandaliang natulala.
"Tapos mamatay siya? Iyan ba ang problema mo?" Walang gana nitong sabat. Agad ko siyang hinampas sa braso at tinitigan ng masama kahit pa lumuluha pa rin ako.
"Fruga naman! Hindi ka nakakatulong." Inis kong reklamo habang pilit na tinatanggal ang luha sa mga mata.
"Wag ka ngang ano Adora, Nag-joke lang naman ako ha! H-hindi siya mamamatay." He half heartedly laughed. Pilit ito at hindi na nagawang pasiglahin pa dahil maski siya'y nanghihina na rin sa mga inamin sa akin.
Kahit sa maliit niyang paraan ay nabawasan kahit papaano ang aking pag aalala. Pakiramdam ko tuloy ay hindi na kami nag iisa ni Zoe.
Parang nakahanap ako ng kakampi at masasandalan sa panahon ng paghihirap.
"Paano ka nakakasigurado?" I said, sniffing in all the stuffy stuff I'm feeling inside my nose.
"Basta," he murmurred.
"Anong basta?" Sinipat ko siya. Nakitang nakatinggala na ito at malalim ang iniisip.
"Tss, Basta gagaling siya dahil alam kong kaya mo 'yan. Matutulungan mo siya, tapos pag gumaling na siya at bumalik sa dati---" Seryoso niyang sambit.
It felt like a fresh air for me. Parang isang dahilan upang subukan ito dahil alam kong hindi lang pala basta nakapatong sa aking ang bigat ng problema--- kasama ko nga pala si Fruga at hindi ako nag iisa.
"Ako na ang bahala, Hindi siya makukuha ng iba. Maaasahan mo ako." He assured me with a tired smile on his lips. Ang mga sugat nito'y sariwa pa at mukhang masakit iyon kapag nagagalaw.
"Paano?" I grimaced, Trying to find more assurance from him. One is not enough after all the things I just heard.
"Taena anong paano? Adora ha, Sarap mong iwan dito." A comical reaction came out, parang iritadong iritado sa tanong ko at halos dumikit ang buong mukha sa pader kakaatras.
"Paano kita mapagkakatiwalaan?" Pinigilan ko ang pagngiti sa nakita at minabuting mag seryoso.
"Huh?" He asked, Parang hindi maintindihan ang point ko.
"Paano ako magtitiwala sayo ngayon? Hindi ba't kasama ka nila sa organisasyong iyon? Paano Fruga?" Imbes na umirap at batukan siya ay mas lalo akong tumitig sa kaniya.
Muling sinusubukan kung talaga ngang mapagkakatiwalaan ko siya ng tuluyan. Because if it's a yes, Then I'll do my best and leave the rest to him.
"Nakikita mo 'yan? Ayan ang bunga ng pagtalikod ko sa kanila para sayo--- Ah, Sa inyo." Umirap siya at bahagyang inangat ang sumblero upang ituro turo ang mga pasa sa mukha.
"O-kay ka lang ba?" Napalunok ako, ngayon ko lang narealize na hindi ko pala siya tinanong kung okay lang ba ang mukha niya at kung bakit siya ganyan.
"Mauuna na ako. Wag mo akong hanapin, Si Zoe ang unahin mo. Ako na mismo ang lalapit sa inyo kapag oras na." Paalam nito, Tumikhim siya at imayos ang sumblero sa ulo.
"Saan ka pupunta? Teka, may mapupuntahan ka ba?" Mabilis kong sambit, inaalala siya.
Kasabay nito ang pag-ring ng aking cellphone. Isang unknown number ang tumatawag, tinitigan ko ito at bago pa man masagot ay namatay na.
"Kaya ko ang sarili ko." He answered. Napalingon ako pabalik sa kaniya at hindi na mapakali, paalis na ito at hindi ko alam kung kailan ulit makakausap.
Magsasalita pa sana ako ngunit muling nag ring ang cellphone ko, sinagot ko ito at nagtataka ng marinig kung sino iyo.,
"Miss A! Omg ate! A-ate si kuya po!" With a high pitched voice and shaky tone, I still managed to know who the caller is.
"Melissa, anong nangyari?" Tanong ko dito. Ang kabong ng aking dibdib ay hindi na mtatawaran. Ang paningin ko'y lalo lamang umikot dahil sa pag aalala. Kinakabahan ako sa kaniyang sinabi.
'What if---' I bit my lower lip and prayed to God that nothing happened to Zoe. Please let him be safe.
"Ate si kuya po biglang hinimatay! Paparating na po ang ambulansya, ate anong gagawin ko?" Her scared voice were the reason I lost my mind.
Para ang natigil sa pag hinga at tuluyang natulala.
"Ate A anong gagawin ko po?" She added. Hindi ko na narinig ang mga sumunod.
Ang kamay ko ay nanginig at tuluyang nabitawan ang hawak na cellphone. Ito ang pangalawang beses na nahulog ito at sigurado akong hindi na ito muling bubukas pa.
But it's the least of my concerns right now.
Zoe passed out. Teka, Bakit? Anong nangyari?
"Takecare Adora," Fruga said, walang ideya sa balitang narinig ko. Nagsimula na siyang humakbang palayo.
"Fruga," Tawag ko dito, nanghihina at tila pagod na pagod na.
I once again shed another tear before I lost contol of my own knees. Napaluhod ako sa sahig, agad remehistro sa akin ang hapding nadama mula doon, nasukatan ako pero hindi iyon ang aking ininda.
Sa sobrang hilo ko ay halos mapasubsob na ako sa sahig ngunit nilabanan ko ito kahit paunti unti na ang paglabo ng aking paningin at ang pag dilim nito sa bawat segundong nagdadaan.
"Fruga, Si Zoe." I said, Almost whispering as I lost all my senses. My vison start to spin and ended up into a fine darkness.
Ang huling nakita ko ay ang paglingon sa akin ni Fruga.
I think,
I collapsed on the floor.
Bakit ngayon pa?
Ngayon pa kung kailan ako kailangan ni Zoe?
Sheesh, I'm such a burdensome person.
-----------
Karugtong dapat ito ng last update, hinati ko lang kasi mahaba.😂
Huhuhu! Sana po hindi kayo masyadong na-stress sa updates natin. Pinaghirapan ko po ito kahit ganyan lang Hihi. 😅 Love love!❤
Godbless!❤