""ဒီေန႔႐ုံးမွာ အဆင္ေျပခဲ့လားေမာင္""
ညေန အိမ္ကုိျပန္အလာ ေမာင့္မ်က္ႏွာမေကာငး္ေသာေၾကာင့္ ေမာင့္ အက်ႌၾကယ္သီးကို ျဖဳတ္ေပးရင္း မ ေမးလုိက္သည္။
""အင္း""
မသက္မသာေသာ အင္း ကို ေမာင္ တုိတိုုတုတ္တုတ္ ျပန္ေျဖသည္။
ေမာင္က အျပင္ကိစၥကို အျပင္မွာ ထားတတ္သူတစ္ေယာက္။ အိမ္အထိ သယ္လာေလ့မ႐ွိ။ အျပင္မွာ ဘယ္ေလာက္စိတ္႐ႈပ္ခဲ့ပါေစ အိမ္ေရာက္လွ်င္ အျပင္ကိစၥေမ့ထားၿပီး မိသားစုအေပၚ ရႊင္ျမဴးေနတတ္တာ ေမာင့္ရဲ႕ေကာငး္ေသာအက်င့္မ်ားစြာထဲက တစ္ခု။ ဒီေန႔မွာေတာ့ အျပင္က ကိစၥေၾကာင့္ အိမ္မွာ ေမာင့္မ်က္ႏွာမရႊင္လန္း၊ ေမာင့္ စိတ္မၾကည္။
ေမာင့္ အေပၚပုိင္းအက်ႌကို ခၽြတ္ေပးၿပီး တဘတ္တထည္ ေမာင့္လက္ထဲ ထည့္ေပးလုိက္သည္။
""ေမာင္ခ်ိဳးဖို႔ေရ မ ကုိယ္တိုင္ အပူအေအး စပ္ ထားေပးတယ္၊ ေရစိမ္ရင္း အနားယူလုိက္ေနာ္""
မ ကိုယ္ကို အေနာက္မွ ေမာင္ ဆြဲဖက္လိုက္သည္။ မ ပခုံးေပၚ ေမးတင္လွ်က္ မ လည္ပင္းသားထဲ ႏွာတံနစ္ဝင္ေအာင္ သိပ္သည္းေသာ အနမ္းေတြ အစဥ္လိုက္ ေပးေနသည္။
""ေမာင္အရမ္းပင္ပန္းေနလို႔ ေမာင့္အနား ေနေပးပါ့လား မ""
ေမာင့္ကုိ လွည့္ၾကည့္ရန္ ျပင္ေသာ္လည္း ေမာင္က မ ကို အလွည့္မခံ။ မ ကို အေနာက္မွ ဖက္ထားၿပီး မ ပခုံးသားေပၚ ဖိကပ္နမ္း႐ႈိက္ေနသည္။
""ဟို ... ခိုနားရာေလးက ဒီေန႔ ကာကြယ္ေဆးထုိးထားလို႔ အီေနတယ္ ေမာင္..""
ေမာင့္ ကုိ မ့ အခတ္အခဲ ေျပာလိုက္သည္။ တကယ္လည္း ေဆးရွိန္ေၾကာင့္ သမီးခိုနားရာေလး အီေနသည္။ မ သမီးေလး အနားမွာ ဂ႐ုစိုက္ေပးမွ ျဖစ္မွာ။
ေမာင္က မ ပခုံးသား တစ္ေနရာထဲကို ၾကာရွည္စြာ ဖိကပ္နမ္းရင္း ခဏ ၿငိမ္သက္ေနသည္။ အတန္ၾကာမွ ဆုပ္ကုိင္ထားေသာ မ လက္ႏွစ္ဖက္ကုိ လႊတ္ၿပီး ကပ္ထားေသာ ကုိယ္ႏွစ္ခုကို ေမာင္ ျပန္ခြာသည္။
""ဟုတ္ၿပီ မ .. ရတယ္""
""ေမာင္...""
မ်က္ႏွာခ်င္းဆုိင္ မ ဆုိမည့္ စကားတုိ႔ကို ေမာင္က လက္ကာ တားၿပီး
""ေမာင္ ေရခ်ိဳးေတာ့မယ္""
ေမာင့္လက္ကို မ ကိုင္လိုက္သည္။
""ေမာင္ ... အဆင္ေျပရဲ႕လား""
""ေမာင္ အဆင္မေျပရင္ မ က လိုက္ေလ်ာေပးမွာလား၊ အဲ့လို ေမာင့္အလို မ လုိက္ေလ်ာျဖစ္ရင္ေရာ မ အဆင္ေျပမွာလား""
ပိုင္စီး အသံ က်ယ္သြားသည္။ မ က ေမာင့္ကုိ တအံ့တၾသ ေငးစိုက္ၾကည့္ေနသည္။
""sorry မ ... ေမာင္ အလုပ္မွာ စိတ္ဖိစီးခဲ့လို႔ မ အေပၚ ေအာ္မိသြားတယ္၊ ေတာင္းပန္တယ္၊ နားရာေလး မ ကုိ ႐ွာေနေတာ့မယ္၊ နားရာေလးဆီ သြားလိုက္ဦး၊ ေမာင္ေရခ်ိဳးၿပီးရင္ ထမင္းအတူစားတာေပါ့ ""
မ ကုိယ္ကို ေပြ႔ဖက္လွ်က္ မ ေက်ာျပင္ကုိ ႏွစ္ခ်က္ သုံးခ်က္ေလာက္ ခပ္ဖြဖြ ပုတ္ ႏွစ္သိမ့္ၿပီး ေမာင္က ျပန္လႊတ္ေပးသည္။ မ ဘာမွ မဆိုႏိုင္ခင္ ေမာင္က ေရခ်ိဳးခန္းတံခါးကုိ ဝုန္းခနဲ ေဆာင့္ပိတ္သြားသည္။
ေမာင္ ဘာျဖစ္ေနတာပါလိမ့္။ အရင္အႀကိမ္ေတြမွာ မ ျငင္းဆန္တုိင္း မ ကို အၿပံဳးမပ်က္၊ ေခါင္းတညိမ့္ညိမ့္ႏွင့္ နားလည္မႈ႕ေပးခဲ့ေသာ ေမာင္က အခု မ ကို စိတ္ဆိုးသြားသည္။
ေမာင္ က အဲ့လို လူမ်ိဳးမွ မဟုတ္တာ။
-------------------
ေရခ်ိဳးခန္းတံခါးကို မွီလွ်က္ ပိုင္စီး ထိုင္ခ်လိုက္သည္။
အသိတရားကပ္စမ္း ... ပုိင္စီး၊ တစ္စုံတစ္ေယာက္ရဲ႕ ျမွဴဆြယ္ဖ်ားေယာင္းမႈ႕ေအာက္ စုံလုံးကန္းမဲ့ အမိုက္ေကာင္ မဟုတ္ဘူး။ ဘာလို႔ ဒီေကာင္ေလးကို ငါ မလြန္ဆန္ႏိုင္ရမွာလဲ။ မင္းမွာ အဆင္းေရာအခ်င္းေရာ ျပည့္စုံတဲ့ ဇနီးမယားတစ္ေယာက္လုံး ႐ွိတယ္။
ႏႈတ္ခမ္းဖ်ား၏ အထိအေတြ႔၊ ကုိယ္ခႏၶာ၏အထိအေတြ႔၊ ေျခေခ်ာင္းေတြရဲ႕အထိအေတြ႔။ ညႈိ႕ဓာက္ျပင္းေသာ ႐ုပ္သြင္ျပင္မွာ မက္ေမာစရာ ကုိယ္ခႏၶာခပ္ပါးပါးပိန္ပိန္။ မႀကဳံစဖူး ခပ္ညဳညဳ ခပ္ခၽြဲခၽြဲ ေကာင္ငယ္ေလး၏ ရဲတင္းမႈ႕။
ကိုယ့္မ်က္ႏွာေပၚ သူမႈတ္ထုတ္ေလ့ရွိသည့္ သူ႔ကုိယ္တြင္းက ေလပူေငြ႔တစ္႐ႈိက္မွာ သူ႔ခံတြင္းနံ႔ စီးကရက္သင္းျမျမက ကပ္ၿငိေနသည္။ သူ ကုိယ့္အနားကပ္လာတုိင္း ကုိယ္ယစ္မူးမိတာ သူ႔ကုိယ္မွာ ထုံယစ္ေနေသာ လာဗင္ဒါနံ႔ခပ္႐ုိင္း႐ုိင္း။
စြဲၿငိေနေသာ ပုံရိပ္ကို အျမင္အာ႐ုံမွာ ထပ္ဟပ္လာရင္း အေသြးအသားေတြအထိ ထိုေကာင္ငယေ္လးက လႈပ္ကုိင္ႏႈိးဆြႏိုင္သည္။
ပုိင္စီးကုိယ္တြင္း ပူေလာင္လာသည္။ ဆာေလာင္လာသည္။ လိုအပ္လာသည္။ တည္ၿငိမ္ေနေသာ ကုိယ္တြင္းဆဲလ္မ်ား ... တနည္းအားျဖင့္ ထိန္းခ်ဴပ္ထားရေသာ စြဲလန္းမႈ႕ရာဂကို ထိုေကာင္ေလးက ဆြဲထုတ္ေခၚေဆာင္ေနသည္။
ပိုင္စီး ေအာက္ႏႈတ္ခမ္းကို ဖိကုိက္ၿပီး မ်က္လုံးစုံမွိတ္ခ်လိုက္သည္။ ဆႏၵျပင္းျပရာကို ကုိယ့္အားကုိယ္ကိုး ေျဖေဖ်ာက္လိုက္စဥ္ အန္ထုတ္စီးက်လာေသာ အညစ္အေၾကး အျဖဴေရာင္ရည္အခ်ိဳ႕ ....
ေျခသလုံးႏွစ္ဖက္ၾကား စီးက်လာေသာ အျဖဴရည္တို႔ကို စိတ္ပ်က္စြာ ၾကည့္လွ်က္ ပုိင္စီးပါးေပၚ မ်က္ရည္စီးေၾကာင္း ျဖတ္ေလွ်ာက္သြားသည္။ မွီထားရာ တံခါးကို အႀကိမ္ႀကိမ္ ေခါင္း ေဆာင့္မိသည္။
ေယာက်ား္ရင့္မာႀကီးတစ္ေယာက္ျဖစ္ေပမဲ့ ကိုယ့္ကုိယ္ကုိ သတိထားမိခ်ိန္ သူ႔အေသြးအသားေတြက ဆန္႔က်င္ဖက္လိင္ မိန္းမေတြထက္ လိင္တူ ေယာက်ာ္းေတြအေပၚမွာ ပိုသာယာ စိတ္ထက္သန္လာသည္။
<<<
ညဖက္ အိပ္ေနရင္း ပိုင္စီးအေပါ့အပါးသြားခ်င္လာသည္။
ၿခံထဲ တကူးတက မဆင္းခ်င္ေသာေၾကာင့္ အတင္းေအာင့္အည္းထိန္းထားသည္။
သို႔ေသာ္ .... မိမိခႏၶာကုိယ္ျဖစ္ေသာ္လည္း မိမိအမိန္႔မနာခံတတ္ေသာ မိမိ ခႏၶာကုိယ္ႀကီးေၾကာင့္ ပုိင္စီး အိပ္ရာထက္ အိပ္ခ်င္မူးတူး ကုန္း႐ုန္းထလိုက္သည္။
ပတၱျမားေျမ မိုးကုတ္ၿမိဳ႕ ေဆာငး္ညလယ္၏ အေအးဒဏ္က တဂက္ဂက္ တုန္ရီလွ်က္ ေမးခိုက္ေစသည္။
ၿခံထဲ ေထာင့္တစ္ေနရာမွာ ကုိယ့္ကိစၥကုိယ္ ေျဖရွင္းၿပီး အိမ္ထဲ ျပန္ဝင္လာသည္။
ေမွာင္ေမွာင္မဲမဲ အိမ္တြငး္ပုိင္းထဲ ေအာက္ထပ္အခန္းမွာ အိပ္ေနေသာ အေဖႏိုးမွာစိုးလို႔ နင္ဂ်ာေျခသုိငး္ျဖင့္ အေပၚထပ္ ပုိင္စီးအိပ္ခန္းကို ျပန္သြားရန္ တိုးတိုးတိတ္တိတ္ လႈပ္႐ွားရသည္။
အေဖ့အခန္းေရွ႕အျဖတ္ အိပ္ေနၿပီထင္ရေသာ အေဖ့အခန္းထဲမွ ၾကားေနရေသာ လႈပ္လႈပ္႐ွား႐ွား ထူူးထူးဆန္းဆန္း အသံတို႔ေၾကာင့္ ပိုင္စီး ေက်ာ႐ိုးတစ္ေလွ်ာက္ စိမ့္တတ္သြားသည္။
အေပါ့အပါးသြားရန္ အဆင္းထဲက အေဖ့အခန္းမွ အသံေတြကုိ ၾကားမိေပမဲ့ ကိုယ့္ဒုကၡႏွင့္ကိုယ္မို႔ ဂရုမစိုက္ျဖစ္။ အခု ကုိယ့္ဒုကၡၿငိမ္းၿပီး အေပၚထပ္ျပန္တတ္မွ ၾကားေနရေသာအေဖ့အခန္းက အသံကို ပိုင္စီး စိတ္ဝင္စားလာသည္။
႐ုပ္ျမင္သံၾကား အီလက္ထေရာနစ္ စက္မွ အလိုအေလ်ာက္ ထြက္ေသာ အသံမဟုတ္။ တကၽြီကၽြီနဲ႔ ပစၥည္းတစ္စုံတစ္ခု၏ လႈပ္႐ွားသံ၊ လူ၏ ႐ုန္းခတ္သံ၊ ေအာ္ညည္းသံ ......
အေပၚထပ္ေလွကားကို တတ္မည့္ ပုိင္စီးေျခလွမ္းတို႔ ဦးတည္ခ်က္ေျပာငး္ၿပီး အေဖ့အခန္းတံခါးနား ေလွ်ာက္သြားသည္။ တံခါးခ်ပ္နား နားရြက္ကပ္ၿပီး အထဲက အသံကို ဘာအသံျဖစ္မလဲ ေသခ်ာအာ႐ုံစိုက္နားေထာင္သည္။
အေမက ရန္ကုန္သြားေသာေၾကာင့္ အခု အေဖ့တစ္ေယာက္ထဲသာ ဒီအခန္းမွာ ႐ွိေနရမွာကို ဘာလို႔ တစ္ေယာက္ထက္ပုိတဲ့ အသံ ထြက္ေနတာလဲ။ ေယာက်ာ္းတစ္ေယာက္ရဲ႕ နာက်င္လြန္းလို႔ သံရွည္ဆြဲ ညည္းတြားသံ။ နာက်င္လြန္းေသာ္လည္း ျငင္းဆန္႐ုန္းကန္ျခင္းမရွိ နာက်င္မႈ႕ကို ႀကိတ္မွိတ္ခံယူ ေအာ္ညည္းေနသည္။
တံခါးေလာ့ခ္ကို ပုိင္စီး ခပ္ဖြဖြ လွည့္ဖြင့္သည္။ တံခါးခ်ပ္က မ်က္လုံးတစ္လုံးစာ လစ္ဟာသြားသည္။ ပုိင္စီး၏ အေဖကုိ ေၾကာက္ရြံ႕စိတ္က စူးစမ္းစိတ္ကို မႏိုင္။ အခန္းတြင္း ဘာေတြျဖစ္ေနလို႔ ဒီအသံေတြထြက္လာသလဲ? .... ၁၆ႏွစ္အရြယ္ မႏူးမနပ္ ျမွီးေကာင္ေပါက္ လူပ်ိဳေပါက္ကေလး ပုိင္စီး၏ သိလိုစူးစမ္းခ်င္စိတ္။
တစ္လက္မသာသာ အကြာေလာက္ တံခါးလစ္ဟာသြားေသာအခါ ပိုင္စီး အခန္းတြင္းကို စကၡဳအားေကာငး္ေကာငး္ ခိုးၾကည့္သည္။
ညမီးလုံး ခရမ္းခ်ဥ္သီးသာသာ မီးေရာင္၏ေအာက္ အေဖႏွင့္အေမအိပ္စက္ေသာ ကုတင္ထက္မွ အေဖႏွင့္ အိမ္ကို ၿခံအလုပ္သမားအျဖစ္ အသစ္ေရာက္လာတာ မၾကာေသးေသာ ဦးေလးမိုးဥာဏ္၏ ျမင္ကြင္းေၾကာင့္ ပိုင္စီး ထိတ္လန္႔အံ့ၾသသြားသည္။
အံ့ၾသစိတ္ေၾကာင့္ ေခတၱခဏ ေငးေၾကာင္ၾကည့္ေနသည္မွာ တံခါးကိုျပန္ပိတ္ဖို႔ ေမ့ေလ်ာ့သည္အထိ။ သတိျပန္ဝင္လာစဥ္ အထိတ္ထိတ္အလန္႔လန္႔ တံခါးကို ေစ့ပိတ္မည္ျပဳသည္။ သုိ႔ေသာ္ ကုတင္ထက္က ေယာက်ား္ႏွစ္ေယာက္၏ ျမင္ကြင္းမွာ မ်က္ကြယ္ျပဳလို႔မရေအာင္ စိတ္ဝင္စားဖို႔ေကာငး္ေနသည္။
အားသြန္ခြန္စိုက္ေလွာ္ခတ္ေနေသာ အေဖ၊ မခ်ိမဆန္႔နာက်င္မႈ႕ကို ေက်ေက်နပ္နပ္ႀကီး မိန္းေမာစြာ အံတင္းႀကိတ္ခံယူေနေသာ ဦးေလးမိုးဥာဏ္။
သူတို႔ႏွစ္ေယာက္၏ဆက္ႏြယ္မႈ႔ကို ေဘးက ၾကည့္ရင္း ပုိင္စီးတစ္ကုိယ္လုံး မ႐ိုးမယြျဖစ္လာသည္။ သူတုိ႔ႏွစ္ေယာက္၏ လႈပ္႐ွားမႈ႕အတိုင္း ထြက္ေပၚလာသည့္ ႐ိုတ္ခတ္သံ၊ ညည္းညဴသံ၊ မိန္းေမာသံ၊ အားရသံ၊ ဆဲေရးတုိငး္ထြာသံတို႔က ျမင္ကြင္းကို ေနာက္ခံအင္အားျဖည့္ေနသေယာင္ ၿမိဳင္ဆုိင္လြန္းလွသည္။
ကုတင္ထက္မွာ ႏွစ္ေယာက္အတူၿပီးဆုံးသြားခ်ိန္ ပုိင္စီး၏ ေျခေထာက္ႏွစ္ေခ်ာင္းၾကားမွ အရည္ျဖဴတို႔လည္း စီးက်သြားသည္။
>>>
ေတာတ္ေလာင္ေနေသာ ေမာဟရမၼက္ေတြၾကား ပုိင္စီး မ်က္လုံးဆက္ခနဲ ဖြင့္ဟလာသည္။
အတိတ္ကို အိပ္မက္အျဖစ္ ျပန္လည္ေရာက္႐ွိသြားၿပီး အခုပစၥပၸဳန္ အသိျပန္ဝင္လာေသာအခါ အိပ္ရာထက္ လဲွေလ်ာင္းေနေသာ ခႏၶာကုိယ္က မူမမွန္ျခငး္ႏွင့္အတူ ေအာက္ပိုင္းမွ ပူေႏြးေသာ ကုိယ္တြင္းရည္တို႔ အျပင္သို႔ စြန္႔ထုတ္ၿပီး ျဖစ္ေနသည္။
အိပ္ရာေဘး ေစာငး္င့ဲၾကည့္စဥ္ တစ္အိပ္ရာထဲျဖစ္ေသာ္လည္း ဟိုး ေဘးအစြန္မွာ သမီးကုိ ဖက္ၿပီး ႏွစ္ၿခိဳက္စြာအိပ္ေမာက်ေနေသာ မ။ ဥာဥ့္နက္တဲ့အထိ သမီးေလး တအီအီနဲ႔ငိုတာ နားေထာင္ရင္း ပို္င္စီးအရင္ အိပ္ေပ်ာ္သြားျခငး္။
မ ရဲ႕ ခါးတစ္ဝက္မွာ က်ေနေသာ ေစာင္ကို မ ကုိယ္အေပၚပုိငး္အထိ ဆြဲၿခံဳေပးၿပီး ပုိင္စီးကုတင္ေပၚက ဆင္းခဲ့သည္။
သန္႔စင္ခန္းထဲဝင္ ရွင္းစရာရွိသည္ကို ရွငး္ၿပီး ညအိပ္ဝတ္စုံ လဲ ဝတ္လိုက္သည္။
ပုိင္စီးကုတင္ေပၚ ျပန္တတ္သည္အထိ မ ႏွင့္ သမီးက အိပ္ေပ်ာ္ေနတုန္း။ မ အနား တုိးကပ္ၿပီး ေက်ာေပးအိပ္ေနေသာ မ ခါး ကုိ ပိုင္စီး သိမ္းႀကဳံးဖက္လိုက္သည္။ မ ႏွင့္ သမီး ေလး၏ နဖူးေပၚ အနမ္းတစ္ပြင့္စီ ဆြတ္ခူးေျခြကာ ပုိင္စီး ဒုတိယအႀကိမ္ ျပန္လည္ အိပ္စက္ျဖစ္သည္။
ေမာင့္ဘဝမွာ မ နဲ႔ သမီးခိုနားရာကုိ အခ်စ္ဆုံးပဲ။ အဲ့ဒါကို သစၥာတရားနဲ႔ ေမာင္ သက္ေသျပမယ္။
-----------------
ဇြဲရန္ေခၚေဆာင္မႈ႕ေနာက္ မ်က္စိပ်က္ မ်က္ႏွာပ်က္ျဖင့္ အခန္းထဲဝင္လာေသာ ဟိုတယ္မန္ေနဂ်ာ။
""ဘာကိစၥလဲ ... ဦးျမင့္ေအး""
""ဟို ... Room No. 208 က VIPဧည့္သည္ကို ဥကၠ႒ႀကီးကုိယ္တုိင္ ေျဖ႐ွင္းမွ ျဖစ္မယ္ထင္ပါတယ္""
ပုိင္စီး မ်က္ခုံးႏွစ္ဖက္ စုကုပ္သြားသည္။
Room no.208 က သူတုိ႔ ဟိုတယ္၏ ေစ်းအျမင့္ဆုံး Premier Room, ထိုအခန္းမွာ တည္းသည့္ ဧည့္သည္က နည္းနည္းေနာေနာ အဆင့္မဟုတ္။
""ဘာေၾကာင့္လဲ""
""ဧည့္သည္က ထိန္းမႏိုင္ေအာင္ ေသာငး္က်န္းေနပါတယ္၊ ဟိုတယ္ကုိ အျပစ္တင္ၿပီး ဝန္ထမ္းေတြနဲ႔အျခားဧည့္သည္ေတြကို စိတ္အေႏွာက္အယွက္ ျဖစ္ေစပါတယ္။ ဘယ္လိုမွ ညိႈႏိုင္းလို႔ အဆင္မေျပပါဘူး။ ဥကၠ႒ႀကီးကိုယ္တုိင္ သူ႔အခန္းကိုလာဖို႔ ေတာင္းဆိုပါတယ္""
ပုိင္စီးကမ်က္ေမွာင္ၾကဳတ္လ်က္ ဦးျမင့္ေအးေျပာသမွ် နားေထာင္ေနသည္။
ဘယ္လိုေကာင္ကမ်ား ... သူ႔ကို By Name တပ္ အခန္းထဲ ေခၚရဲတာလဲ။
ပုိင္စီးစိတ္ထဲ သိလိုသည္ကုိ ဇြဲရန္က ဝင္ေထာက္သည္။
""ဧည့္သည္ေတြရဲ႕ ကိစၥကုိ ဥကၠ႒ႀကီးကုိယ္တိုင္ လိုက္႐ွင္းေနရမွာလား၊ ဦးျမင့္ေအးက ဟိုတယ္မန္ေနဂ်ာ အႀကီးဆုံးျဖစ္ၿပီး ဒီကိစၥကိုေတာင္ မကုိင္တြယ္ႏိုင္ဘူးလား""
ဇြဲရန္ရဲ႕စကားအဆုံး ဦးျမင့္ေအးက အရဲစြန္႔ေျပာလိုက္သည္။
""အဲ့ဒီ့ ဧည့္သည္က ဥကၠ႒ႀကီးရဲ႕ မိတ္ေဆြျဖစ္ေနပါတယ္""
""ဘာ!""
ဇဲြရန္ရဲ႕ ဘာ ေနာက္ ဦးျမင့္ေအးျပန္ေျဖမည့္ စကားကို ပုိင္စီး စိတ္ဝင္တစား အာ႐ုံစိုက္သည္။
""ဟိုတစ္ခါ ဥကၠ႒ႀကီးရဲ႕ သီးသန္႔ထမင္းစားခန္းကို ဝင္ခဲ့တဲ့ ဧည့္သည္ပါ""
Minus Down!
မွင္ေသေသ နားေထာင္ေနေသာ ပုိင္စီးမ်က္ႏွာအမူအရာ လႈပ္လႈပ္႐ွား႐ွားျဖစ္သြားသည္။
ဒီရက္ပုိင္းထဲ ၿငိမ္ေနသလား ေအာက္ေမ့တယ္။ အခု လုပ္ရင္း လုပ္ရင္း ငါ့ကုိ ဒင္းအခန္းထဲထိ ေရာက္လာေအာင္ လုပ္ေနၿပီေပါ့။
""ဦးျမင့္ေအးက ဟိုတယ္မန္ေနဂ်ာပဲ၊ ဦးျမင့္ေအးပဲ ေျဖရွင္းလုိက္ပါ၊ ဘာမွ ညွာစရာမလိုဘူး၊ ႏွင္ထုတ္တာပဲ ျဖစ္ျဖစ္ ရဲလက္အပ္တာပဲျဖစ္ျဖစ္""
""ေရွ႕က လမ္းျပ""
ျဖတ္ေျပာေသာ ပိုင္စီးစကားေၾကာင့္ ဇြဲရန္၏ ႐ႈး႐ႈး႐ွား႐ွား အၾကည့္တို႔က ပုိင္စီးထံ ေရာက္သြားသည္။ ပုိင္စီးက ဇြဲရန္ကုိ တစ္ခ်က္ ငဲ့ မၾကည့္။
ပိုင္စီး လက္မွတ္ထိုးလက္စ ေဘာပင္ကို စားပဲြေပၚ ပစ္ခ်ၿပီး မတ္တပ္ထရပ္သည္။ ကုတ္အက်ႌ၏ ၾကယ္သီးတစ္လုံးကို ဆြဲစိ တတ္ၿပီး ပိုင္စီးေျခလွမ္းျပင္လိုက္သည္။
-------------------
Room No.208
တံခါးမွာ ကပ္ထားေသာ အခန္းနံပါတ္ျပားကုိ ပုိင္စီးစူးစုိက္ၾကည့္ေနသည္။ စိတ္ကို အဆင္သင့္ျပင္ၿပီး ...
""က်န္တဲ့သူေတြ ေနခဲ့၊ ကၽြန္ေတာ္တစ္ေယာက္ပဲ အထဲဝင္မယ္""
ပိုင္စီး တံခါးကုိ တစ္ခ်က္ ခပ္နာနာ ထု၊ ဆြဲဖြင့္ၿပီး အခန္းထဲ တစ္ေယာက္ထဲ ဝင္ခဲ့သည္။
အခန္းထဲ ဝင္လုိက္တာနဲ႔ စီးကရက္နံ႔၊ အရက္နံ႔က ႏွာဝကို ခပ္စူးစူးဝင္ေရာက္ ႀကဳိဆုိသည္။ ေျခနင္းရာလမ္းတစ္ေလွ်ာက္ ပြစာႀကဲေနေသာ တုိလီမုတ္စအမႈိက္မ်ား၊ ကုိင္ေပါက္ခ်ိဳးဖဲ့ဖ်တ္စီးထားေသာ အပ်က္အစီး အပုိင္းအစမ်ား၊ တစစီ ကြဲအက္ျပန္႔က်ဲေနေသာ ေၾကြစဖန္စမ်ား၊ ပက္လက္လန္ ေမွာက္ခုံျဖစ္ေနေသာ အလူမီနီယမ္ထုိင္ခုံမ်ား၊ အဆိုးဆုံးက ၾကမ္းျပင္ေပၚ ပိုးလို႔ပက္လက္ျဖစ္ေနေသာ ဘီယာဘူးခြံ၊ ယမကာအရက္ပုလင္းခြံမ်ား။ ကုတင္ကုိေက်ာမွီလွ်က္ ပုလင္းလိုက္ ကုိင္ေသာက္ေနေသာ ေကာင္ဆိုးေလး။
ႏွစ္ရက္ေလာက္ အနားက ေပ်ာက္သြားတာ ေန႔ေန႔ညည ဒါေတြ ေသာက္ၿပီး ဖိစီးေနလို႔လား။
ေနမင္း ျမဴးထူးရာ ရာသီဥတု သာယာၿပီး တိမ္မဲေတြကငး္စင္ကာ ၾကည္လင္ေနေသာ အျပာေရာင္ မုိးေကာင္ကင္ေအာက္ ေန႔လည္ခငး္ျဖစ္ေသာ္လည္း လိုက္ကာစ မဖယ္သိမ္းရေသးေသာ အခန္းမွာ ေမွာင္ရိပ္က အားသန္သည္။
Downအနား ပိုင္စီးေျခေထာက္ ရပ္လိုက္သည္။ ပုလင္းကို ႏႈတ္ခမ္းမွာ ေတ့ေနေသာ Downက ပုိင္စီးဖိနပ္မွသည္ တျဖည္းျဖည္း ပုိင္စီးကို ေမာ့ၾကည့္လာသည္။
ေမာ့ၾကည့္လာေသာ Down၏ မ်က္ဝန္းမွာ အံ့ၾသဝမ္းသာစိတ္ေတြ ႐ုန္းထလာကာ မ်က္ရည္စေတြ တမုဟုတ္ခ်ငး္ စုိစြတ္ရစ္ဝဲလာၿပီး ႏႈတ္ခမ္းဖ်ားတုန္ရီလာသည္။
လူစိတ္သူစိတ္ေပ်ာက္ေအာင္ေတာ့ မမူးေသးဘူးပဲ ...
ေျခေထာက္ေအာက္က ေကာင္ေလးကို ငုံ႔ၾကည့္ၿပီး ပုိင္စီးစိတ္ထဲ သတ္မွတ္လိုက္သည္။
Down လက္မွာ ကိုင္ထားေသာ ပုလင္းကုိ ျပန္ခ်သည္။ ပုိင္စီးအနား ၾကမ္းျပင္ေပၚ တရြတ္တိုတ္လာၿပီး ပိုင္စီးေျခေထာက္ႏွစ္ေခ်ာင္းကုိ ပုိက္ေထြးယူကာ ငို႐ႈိက္သည္။
""ခင္ဗ်ားႀကီး ... ေရာက္လာတာပဲ""
႐ိႈက္သံဗလုံး႐ႈပ္ေထြးနွင့္ ေကာင္ေလး၏ ဝမ္းသားအားရဆုိေသာ စကား။
""င့ါဟိုတယ္ရဲ႕ နာမည္နဲ႔ ကုိင္ေပါက္ေနမွေတာ့ ငါမလာပဲ ေနေတာ့မလား""
ပိုင္စီးေျခေထာက္ကို ႐ုန္းခါကာ Downကုိ တြန္းလႊတ္သည္။ Downက ပုိင္စီးေျခေထာက္ေတြကုိ မလႊတ္ေပးဘဲ ဖက္ငိုတုန္း။
ကေလးတစ္ေယာက္လို အသဲၿပဲ အူလိႈက္သဲလိႈက္ ငိုေၾကြးျခင္းမဟုတ္ဘဲ လူႀကီးတစ္ေယာက္လို ထိန္းေနရငး္မွ ခံစားခ်က္ေတြ မႏိုင္ေတာ့လို႔ က်ဆင္းလာေသာမ်က္ရည္ေတြကို အသံတိတ္ ႐ႈိက္ငိုေနသည္။
မင္းကေလ ... ငိုတာေတာင္ ငါ့ကုိ စိတ္မသက္သာေစတဲ့နည္းနဲ႔ ငိုတဲ့ေကာင္။
""ဘာေၾကာင့္ျဖစ္ျဖစ္ ပုိင္ေရာက္လာတာပဲ၊ ဘယ္လိုနည္းနဲ႔ ေရခပ္ေရခပ္ အဓိကက ေရပါလာရင္ ၿပီးတာပဲေလ""
""မင္း မူး ေနၿပီ""
ေျခေထာက္ႏွစ္ဖက္ကုိ ဖက္ထားေသာ Downရဲ႕လက္ေတြကို ေျခေထာက္အားျဖင့္သာ ပိုင္စီး ရုန္းဖယ္ပစ္သည္။ ေျခေထာက္ေတြ လြတ္ထြက္သြားေတာ့ Downက ၾကမ္းျပင္ေပၚ လက္ေထာက္လ်က္သား ခပ္ေဆြးေဆြး ငူငူႀကီး ျဖစ္သြားသည္။
မ်က္ရည္ေတြကုိ လက္ဖဝါးႏွစ္ဖက္ျဖင့္ ခပ္ၾကမ္းၾကမ္းသုတ္ဖယ္ၿပီး ပုိင္စီးကို ေမာ့ၾကည့္သည္။
မူလ ျဖဴစုပ္စုပ္ အသားအေရနဲ႔ ေကာင္ေလးက အရက္ရွိန္ေၾကာင့္၊ ငိုထားေသာေၾကာင့္၊ ပြတ္ခါသုတ္ဖယ္ထားေသာေၾကာင့္ ... အခု မ်က္ႏွာက ရဲပေတာငး္ခတ္ေနသည္။ ေမွးစင္းမွိတ္ကြယ္ေတာ့မည့္ မ်က္ခြံေလးေလးထူထူတို႔ကို အားယူ ဖြင့္ထားရဟန္။
""အင္း ... တို႔မူးေနၿပီ၊ တို႔အရမ္းမူးေနၿပီ။ တို႔ေ႐ွ႕မွာ ရပ္ေနတဲ့ ပုိင့္ကို တို႔ဖမ္းဆုပ္ကုိင္လို႔ မရေအာင္ ေလထဲမွာ လြင့္ေနတယ္။ ဖမ္းမယ္... တုိ႔ရေအာင္ ပုိင့္ကို အမိဖမ္းၿပီး ဖက္ထားေပးမယ္""
Downလက္တစ္ဖက္က ေလထဲ ဟိုဖမ္းဒီဖမ္း ေျမာက္တတ္လာသည္။ လက္တစ္ဖက္ထဲနဲ႔ အားမရလို႔ထင္ ေနာက္လက္တစ္ဖက္ပါ ေျမာက္လာၿပီး ေလထဲက ပုိင္စီးပုံရိပ္ေယာင္ကို အမိဖမ္းကိုင္ႏိုင္ေအာင္ စမ္းယူေနသည္။
ေလထဲ လက္ႏွစ္ဖက္ေျမွာက္လွ်က္ ဟို ဖမ္းဆုပ္၊ ဒီ ဖမ္းဆုပ္။ Downစိတ္ထဲ ရေတာ့မယ္ထင္လွ်င္ မ်က္ႏွာ ၿပဳံးရႊင္သြားသည္။ ထင္သလို ဖမ္းမရေသာအခါ ႏႈတ္ခမ္းဆူ၊ မ်က္ခုံးၾကဳတ္ မ်က္ႏွာစူပုတ္ေနျပန္သည္။ ထပ္ ဖမ္းတယ္။ ရသေယာင္ေယာင္ျဖစ္တယ္။ လက္ထဲ တကယ္ ပါမလာေသာအခါ Down ငိုမဲ့မဲ့ျဖစ္သြားသည္။
အၿမဲတမ္း ဆြဲထိုးခ်င္စရာ ဂ်စ္ကန္႔ကန္႔နဲ႔ တဇြတ္ထုိးေကာင္ေလးက အခုလို ခ်စ္ဖို႔ေကာငး္ေအာင္ ကေလးဆန္ဆန္ ႐ူးတတ္ေသးလား။
ပိုင္စီးကုိယ္တိုင္ေတာင္ သတိမထားမိပဲ တင္းမာေသာ မ်က္ႏွာထားမွာ ယဲ့ယဲ့ေလး ၿပဳံးမိသည္ထင္သည္။
ခပ္ႏြဲ႔ႏြဲ႔ပါးလ်လ်ကိုယ္က မတ္တပ္ ထ ရပ္လာသည္။ အေရွ႕တည့္တည့္မွာ ရပ္ေနေသာ ပိုင္စီးကုိ မျမင္။ ေလထဲမွာ ပိုင္စီးဟုထင္ေသာ ပုံရိပ္ေယာင္ေတြကို လက္ႏွစ္ဖက္က ဖမ္းယူဆုပ္ကုိင္ေနသည္။ အားမရွိေသာ ေျခတို႔က ေခြခနဲ ယိုင္လဲက်ေတာ့ ေကာင္ေလးခါးကို ပုိင္စီး အမိဖမ္း ထိန္းကုိင္လ်က္ ျဖစ္သြားသည္။
ေကာင္ေလးခါးကုိ ေပြ႔ကုိင္ထားလွ်က္ ပက္လက္ျဖစ္သြားေသာ ေကာင္ေလးမ်က္ႏွာကုိ ပုိင္စီး ေသခ်ာ စုိက္ၾကည့္ေနသည္။ ပုိင္စီးကုိ ေငး ၾကည့္ေနေသာ Downမ်က္လုံးတုိ႔က မ်က္ရည္ေတြ ေျဖမဆည္ႏိုင္ေအာင္ က်လာသည္။ Downရဲ႕လက္ကုိ ပုိင္စီးကုိင္ၿပီး ပိုင္စီးမ်က္ႏွာထက္ အပ္ေပးလိုက္သည္။
Downလက္ဖဝါးတို႔က ပုိင္စီးပါးႏွစ္ဖက္ကို ေသခ်ာကုိင္တြယ္ ပြတ္သပ္ေနသည္။ ပုိင္စီးက Downကို ဒူးေအာက္မွ ေပ႔ြခ်ီလွ်က္ ကုတင္ေပၚ ညင္သာစြာ တင္လိုက္သည္။ မ်က္ႏွာကုိ ပြတ္သပ္ေနေသာ Downလက္ေတြကို ပုိင္စီး ျပန္ျဖဳတ္ခ်ၿပီး
""လိမ္လိမ္မာမာေန ... မင္းဘဝ ဆက္ေလွ်ာက္ရမဲ့လမ္းအရွည္ႀကီး။ လမ္းရွည္ႀကီးမွာ မင္းေလွ်ာက္လာရင္း ငါ့ထက္ေကာင္းတဲ့ လူနဲ႔ မငး္ဆုံမွာပါ။ မင္းအရမ္းမူးေနၿပီ။ အားျပည့္ေအာင္ အနားယူလိုက္။ ျပန္ႏိုးထလာရင္ ငါ့ကို မင္းမွတ္ဥာဏ္က အၿပီးတုိင္ ေခ်ဖ်တ္လိုက္ပါ။ ငါ့ကုိ မင္းမေႏွာက္ယွက္ပါနဲ႔ေတာ့။ ငါ့အတြက္ မငး္က အေႏွာက္အယွက္တစ္ခုထက္ မပိုဘူး""
Downက ပုိင္စီးကုိ မ်က္ရည္ေတြနဲ႔သာ ေငးၾကည့္ေနသည္။ ကုတင္ေပၚ လက္ႏွစ္ဖက္ေထာက္လွ်က္ Downအေပၚ အုပ္မိုးထားရာမွ ခါးျပန္မတ္ေတာ့မည့္ ပုိင္စီးကုိ Downအတငး္ ဆြဲဖက္ထားရင္း
""တုိ႔ေလွ်ာက္ရမဲ့ လမ္း အဆုံးကို ေရာက္ေနၿပီ၊ ဘဝအဆုံး ဂိတ္တံခါးဝကုိ ျမင္ေနရၿပီ၊ တို႔ဘဝလမ္းက အေရွ႕ကို ေမွ်ာ္ေငးၾကည့္လို႔ မရေအာင္ ရွည္လ်ားေနရင္ လမ္းတစ္ေလွ်ာက္ တစ္ေနရာမွာ ေပ်ာ္ရႊင္စရာရွိလာမွာပဲ အေတြးနဲ႔ တို႔အားတင္းေနမယ္။ တို႔ေလွ်ာက္ရတဲ့ ဘဝလမ္း ဆိုးဆိုးေကာင္းေကာငး္ တုိ႔တစ္ေယာက္ဆႏၵအတြက္နဲ႔ မိသားစုတစ္ခုရဲ႕ေပ်ာ္ရႊင္မႈ႕ကုိ မဖ်တ္စီးဘူး ... ပုိင္။ ဒါေပမဲ့ ပုိင္ရယ္ ... အခု တုိ႔က ေသေတာ့မဲ့လူေလကြာ။ ဒီဘဝမွာ တို႔ ေပ်ာ္ရႊင္မႈ႕ကို မရဖူးေသးဘူး။ တို႔ တစ္သက္မွာတစ္ခါ ေနာက္ဆုံးအႀကိမ္ေတာ့ တို႔အတြက္ တို႔ ၾကည့္ပါရေစ""
Downကိုယ္ေပၚမွ ႐ုန္းထ ကာ ပုိင္စီး မတ္တပ္ ျပန္ရပ္သည္။
""မင္းအရမ္းမူးေနၿပီ၊ အမူးသမားရဲ႕ စကားက ေဘာင္မဝင္လို႔ ငါ အပုိအလုပ္ေတြအတြက္ အခ်ိန္ကုန္မခံႏုိင္ဘူး""
""ဟုတ္တယ္ .. ဟုတ္တယ္၊ တုိ႔မူးေနၿပီ၊ ပုိင့္ကုိ ေမ့တဲ့အထိ ေသခ်င္ေသသြားပါေစ၊ တုိ႔မေသမခ်င္း ထုိင္ေသာက္ေနေတာ့မလို႔။ ဒါေပမဲ့ ပုိင္ ... မူးတာက မူးတာပဲ၊ ေခါင္းကုိ ေမာ္တာစက္နဲ႔ ေမႊေနသလို ခ်ာ်ခ်ာလည္ မူးတာကမူးတာပဲ... ပုိင့္ကုိ ေမ့လို႔မရဘူး။ ပုိင့္ကုိ လြမ္းတယ္၊ ပုိင္ေရာက္လာတယ္၊ ပုိင္ေျပာတဲ့စကားေတြကုိ တုိ႔တုန္႔ျပန္မွတ္မိႏို္င္ေသးတယ္၊ ပုိင္နဲ႔ စကားအျပန္အလွန္ေျပာလို႔ရပါေသးတယ္၊ လူကုိ ဘာမွ ေျပာဆိုမရတဲ့ ေသာက္ပုိႀကီးတစ္ခုလို သေဘာမထားစမ္းပါနဲ႔။ ပို္င့္အတြက္ အပိုပစၥည္းျဖစ္ေနတဲ့ တုိ႔က တုိ႔အတြက္ေတာ့ ပုိင္က အရာရာပဲ""
""ငါလာတာ မငး္အတြက္ မဟုတ္ဘူး၊ ငါ့ဟိုတယ္အတြက္ ... င့ါဟိုတယ္မွာ မဟုတ္ပဲ အျခားေနရာမွာဆို မငး္ဘာသာ ေသေသေၾကေၾက ငါအခ်ိန္ကုန္ခံလာမွာမဟုတ္ဘူး၊ မငး္ဘာသာ မိုက္႐ူးရဲဆန္တာက ဆန္တာ၊ ငါ့စီးပြားေရးကုိေတာ့ လာမထိခိုက္နဲ႔၊ မင္းဘာသာ လိမ္လိမ္မာမာနဲ႔ ဒီမွာ ဆက္ေနရင္ ေန၊ မဟုတ္ပဲ ဒီေန႔ေတြလို မင္းရမ္းကားလာရင္ ဧည့္သည္ေတြ ဘာေတြ ငါမသိဘူး၊ မင္းကုိ ငါ့ဟိုတယ္က ေဆာင့္ကန္ခ်မွာ""
Downကို ပုိင္စီး ေက်ာခိုင္းလိုက္သည္။
""ပုိင္!!!"
အေနာက္က လည္ေခ်ာငး္ကြဲမတတ္ေအာ္ေခၚေနေသာ အသံကုိ ပုိင္စီး လ်စ္လ်ဴ ႐ႈ႕သည္။
အေနာက္က ပုလင္း႐ိုက္ခဲြသံၾကားလည္း ပုိင္စီး လွည့္မၾကည့္။ ရင္ႏွစ္ျခမ္း ျဗန္းျဗန္းကြဲလုမတတ္ ေအာ္ငိုလွ်က္ ပစၥည္းေတြ ကုိင္ေပါက္ဖ်တ္စီးေနသံေၾကာင့္လည္း ပုိင္စီးေျခလွမ္းတို႔ မတြန္႔ဆုတ္။
အေနာက္က ပိုင္စီးခါးကို တ႐ွိန္ထုိး ေဆာင့္တိုးဝင္ဖက္တြယ္လာေသာ လက္တစ္စုံေၾကာင့္ ပုိင္စီးေျခလွမ္းတို႔ ရပ္သြားသည္။
ေက်ာခိုင္းထားသည့္ ပုိင္စီးခါးကို Downဆြဲဖက္ထားရင္း ပိုင့္ေက်ာေနာက္ ေခါင္းတင္လွ်က္
""တကယ္ပဲ ... ဘယ္လိုမွ ... မျဖစ္ႏိုင္ေတာ့ဘူးလား ... ပုိင္""
""ဘယ္လိုနည္းနဲ႔မွ မျဖစ္ႏိုင္ဘူး။ မင္းအတြက္ စိတ္မေကာငး္ပါဘူးဆိုတဲ့ စကား ေျပာေပးသင့္ေပမဲ့ ငါမင္းအေပၚမွာ နည္းနည္းေလးမွေတာင္ စိတ္မေကာငး္ျဖစ္မိတာမ်ိဳး မ႐ွိလို႔ မေျပာေပးႏုိင္ဘူး။ အားလုံးက မင္းစိတ္နဲ႔မင္း မင္းအတြက္မင္း လုပ္ခဲ့တာခ်ည္းပဲ။ မငး္ေၾကာင့္ ငါစိတ္အေႏွာင့္အယွက္ျဖစ္ရတာ ေသးေသးမႊားမႊား တစ္ခါႏွစ္ခါမဟုတ္ဘူး""
ဆြဲျဖဳတ္ေတာ့မည့္ ပိုင္စီးလက္တို႔ကုိ အေရးမစုိက္စြာ ပုိင္စီးခါးကို ပုိတင္းၾကပ္ေအာင္ ဖက္လွ်က္
""တုိ႔ တိတ္တိတ္ေလး ေနေပးမယ္။ ပိုင္ရဲ႕မိသားစု၊ ပတ္ဝန္းက်င္ ဘယ္သူမွ မသိေစရပါဘူး။ တို႔ေၾကာင့္ ပုိင့္ကုိ ဘာမွမထိခိုက္ေစရဘူး။ ဒီတိုင္း တုိ႔အနားမွာ မေနေပးႏိုင္ဘူးလား""
""မင္းနာမည္ Minus Down လို႔ ေျပာခဲ့တယ္ေနာ္၊ Minus Down ... Minus မွာ ထပ္ Down တဲ့ မငး္ဘ၀မွာ ပိုင္ဆုိင္တာ ဘာရွိလဲ? မင္းနဲ႔ငါ ဘ၀ခ်င္းမတူဘူး၊ ငါ့မွာ တန္ဖိုး႐ွိတ့ဲ ပုိင္ဆုိင္မႈ႕ေတြ အမ်ားႀကီးနဲ႔ ... မင္းတစ္ေယာက္ေၾကာင့္ ငါပါ လိုက္ မ Down ႏိုင္ဘူး။ မင္းက တိတ္တိတ္ေလးေနေပးႏိုင္ေပမဲ့ ငါ့စိတ္က မလုံဘူး။ င့ါမိန္းမနဲ႔င့ါသမီးကုိ ငါခ်စ္တယ္၊ ငါ့မိသားစုကုိ ငါတန္ဖိုးထားတယ္။ မငး္နဲ႔ပတ္သက္ေနသ၍ ငါ့မိသားစုအေပၚ ငါစိတ္သန္႔သန္႔နဲ႔ ေနႏိုင္ေတာ့မွာ မဟုတ္ဘူး။ ငါ့မိသားစုကုိ ေပၚတင္ေရာ တိတ္တိတ္ပုန္းေရာ ငါဘယ္ေတာ့မွ သစၥာမေဖာက္ဘူး""
""တို႔က ေသရေတာ့မဲ့လူဆိုရင္ေရာ... ေသခါနီးလူတစ္ေယာက္ရဲ႕ ေနာက္ဆုံးဆႏၵတစ္ခုဆိုရင္ေတာင္ မျဖည့္ဆည္းေပးႏိုင္ဘူးလား ပိုင္""
""ေသမဲ့ေသ ... အကုသိုလ္မယူဘဲ ေသစရာရွိတာ ေသလိုက္ေတာ့၊ ပန္းတစ္ပြင့္ေလာက္ေတာ့ မငး္အုတ္ဂူေပၚမွာ ငါလာခ်ေပးႏိုင္ပါရဲ႕""
တင္းၾကပ္စြာ ပိုင္စီးခါးကုိ ဖက္ထားေသာ Downလက္တို႔ ႐ုတ္ခ်ည္း ျပဳတ္က်သြားသည္။ ပုိင္စီးဖယ္ျခင္း၊ ႐ုန္းကန္ျခငး္မရွိပဲ ပုိင္စီးစကားေၾကာင့္ Downလက္တို႔ ေျပက်သြားျခင္းျဖစ္သည္။
ပိုင္စီးက ေနာက္ျပန္လွည့္မၾကည့္။ အခန္းတံခါးဆီသို႔ တန္းတန္းမတ္မတ္ ဆက္ ေလွ်ာက္သည္။
""ေနာင္တ ရလိမ့္မယ္ ... ပိုင္စီးအာဏာ။ ခင္ဗ်ားႀကီး က်ဳပ္အေပၚမွာ လုပ္ခဲ့တဲ့ လုပ္ရပ္တုိင္းအတြက္ ခင္ဗ်ားႀကီးဘဝက ႐ွင္ေနရက္နဲ႔ ေသဆုံးေစသလို ေနာင္တေတြ ရမွာ။ ခင္ဗ်ား သိပ္ခ်စ္တဲ့ ခင္ဗ်ား မိန္းမ နဲ႔ ခင္ဗ်ား သမီး၊ ခင္ဗ်ား သိပ္တန္ဖိုးထားတဲ့ မိသားစုေတာင္ အဲ့ဒီ့ေနာင္တေတြထဲက ခင္ဗ်ားကုိ မကယ္ထုတ္ႏိုင္ဘူး""
ပိုင္စီးလက္က တံခါးလက္ကိုင္ကို ဆြဲဖြင့္ေတာ့မည့္ ဆဲဆဲတြင္
""က်ဴပ္အခြင့္အေရးေပးေနတာ ... က်ဴပ္အေပၚ ခင္ဗ်ားႀကီးရဲ႕ အျပစ္ေတြအတြက္ ျပန္ေပးဆပ္ႏိုင္ေအာင္ က်ဴပ္ဘဝရဲ႕ ေနာက္ဆုံးအခ်ိ္န္မွာ ေနာက္ဆုံး အခြင့္အေရးေပးတာ၊ ခင္ဗ်ား လက္လႊြတ္လိုက္ရင္ ခင္ဗ်ားပဲ ...အသက္ရွင္လ်က္ ဘဝဆုံးမွာ""
ပုိင္စီး လက္တို႔ ရပ္သြားသည္။
""အဲ့ဒီ့တံခါးအျပင္ကိုေရာက္တာနဲ႔ ခင္ဗ်ားနဲ႔က်ဳပ္ အၿပီးသတ္သြားၿပီ။ က်ဳပ္က အသက္ ေသမယ္၊ ခင္ဗ်ားက အသက္ရွင္ေနရက္နဲ႔ ဘဝေသမယ္။ အခုအခ်ိန္မွီေသးတယ္၊ က်ဳပ္ဆီကုိ ခင္ဗ်ား ျပန္လာခဲ့ ... ျပန္လာခဲ့လို႔ ... ပိုင္စီးအာဏာ!!!""
ပိုင္စီး တံခါးကုိ ဆြဲဖြင့္ကာ အခန္းျပင္ထြက္သြားသည္။
တံခါးပိတ္သြားေသာ အခန္းမွာ Down တစ္ေယာက္ထဲသာ က်န္ရစ္ခဲ့သည္။ Downေနရာမွာ အ႐ုပ္ႀကဳိးပ်က္ လဲၿပဳိထိုင္က် သြားသည္။
အနားက ဖန္ပုလင္းကြဲစကို တုန္ရီေနေသာလက္တို႔ျဖင့္ လွမ္းကုိင္ယူသည္။
""လူဆိုတာ ရည္မွန္းခ်က္နဲ႔ အသက္ရွင္ရတယ္တဲ့။ ငါ့မွာ ရည္မွန္းခ်က္လည္း မရွိေတာ့ဘူး။ သံေယာဇဥ္ ငဲ့ညွာေထာက္ထားစရာလည္း မရွိဘူး။ ငါ အသက္လည္း ဆက္မရွင္ခ်င္ေတာ့ဘူး။ ငါ ေသဖို႔အဆင္သင့္ျဖစ္ေနၿပီ၊ မင္းဘယ္ေတာ့ လာေခၚမွာလဲ ... ေသမင္းတမန္။ ငါ မင္းအလာကိုေတာင္ မေစာင့္ႏိုင္ေတာ့ဘူးထင္ပါတယ္၊ မင္းေပးထားတဲ့ တစ္ႏွစ္ဆိုတဲ့ အခ်ိန္က ငါ့အတြက္ မ်ားလြန္းပါတယ္ကြာ၊ ငါ အဲ့ဒီ့ တစ္ႏွစ္ျပည့္ေအာင္ မငး္ကို မေစာင့္ႏိုင္ေတာ့ဘူး""
လက္ထဲ ဖန္ကြဲစကို တင္းၾကပ္စြာ ဆုပ္ကုိင္ညွစ္လိုက္စဥ္ ေသြးေတြက ရက္ရက္ေရာေရာ စီးက်လာသည္။ ဒူးႏွစ္ေခ်ာငး္ေထာင္ ဒူးေပၚမ်က္ႏွာအပ္လွ်က္ Minus Down အခန္းထဲမွာ ယူႀကဳံးမရ ေအာ္ ငိုေနခဲ့သည္။
-----------------
ေတာ္တယ္ ... ပိုင္စီး ... မင္းသိပ္ေတာ္တယ္
အလုပ္စားပဲြေပၚ တင္ထားေသာ မိသားစုဓာက္ပုံကုိၾကည့္ၿပီး ပိုင္စီး အားတင္းထားသည္။
သူ႔ဘဝရဲ႕ ခိုနားရာျဖစ္ေသာ သမီးေလးက သူ႔ကို ဓာက္ပုံထဲမွာ ရယ္ျပေနေလရဲ႕။
ေဖေဖက ဖခင္ေကာငး္ တစ္ေယာက္ပါတဲ့။
ေမာင္က ခင္ပြန္းေကာင္းတစ္ေယာက္ပါတဲ့။
ဒီေလာက္ဆို လုံေလာက္ၿပီ။ Minus Downဆိုတဲ့ အ႐ႈံးသမားတစ္ေယာက္ထက္ ငါ့မိသားစုအေပၚ သစၥာေစာင့္ထိန္းျခင္းကို ေရြးခ်ယ္ခဲ့တာ တန္ပါတယ္ကြာ။ ငါ့ေရြးခ်ယ္မႈ႕အတြက္ ငါ ဘယ္ေတာ့မွ ေနာင္တရမွာ မဟုတ္ဘူး ... ေကာင္ေလး။
""ေမာင္ ... ဖုန္းေခၚၿပီး ဘာလို႔ ဘာမွ မေျပာတာလဲ""
နားမွာ ကပ္ထားေသာ ဖုန္းထဲက မ အသံကို ၾကားမွ ပုိင္စီး သတိျပန္ဝင္လာသည္။
""ေႀသာ္ ... အင္း ... မ ဒီ ည အားလား၊ ေမာင္တို႔ မိသားစု အျပင္မွာ ညစာစားရေအာင္၊ မိန္းမလွေလးႏွစ္ေယာက္နဲ႔ ေမာင္ႀကီးကို ဒီည ဒိတ္ခြင့္ေပးပါခင္ဗ်""
မ က သေဘာက်စြာ ရယ္သည္။
""ေကာငး္တယ္ ... ေကာင္းတယ္ ေမာင္၊ သမီးေလးလည္း စိတ္ေျပလက္ေပ်ာက္ျဖစ္တာေပါ့၊ မ တို႔ ေမာင္ ႐ုံးဆင္းခ်ိန္နဲ႔ကုိက္ၿပီး ထြက္လာလိုက္မယ္ေလ""
""ဟုတ္ကဲ့ပါ .... မ၊ ေမာင္ ဇြဲရန္ကို လႊတ္လိုက္မယ္""
""ေကာငး္ပါၿပီ ေမာင္""
---------------
မ်က္ႏွာက္က်က္ တန္းမွာ အဝတ္ပိတ္စျဖဴကို ႀကဳိးကဲ့သို႔ ေသခ်ာစည္း ခ်ည္ေႏွာင္ၿပီး ခုံေပၚ Down ရပ္သည္။ ႀကဳိးကြင္းစကို ေခါင္းမွာ စြပ္ခ်လိုက္သည္။
ေကာင္းၿပီ ... ေသမဲ့ေသ အကုသိုလ္မယူေတာ့ဘူး။ ေသစရာရွိတာကုိ ေသေပးမယ္။ တစ္ႏွစ္ေတြ ဘာေတြနဲ႔ ငါ့လာ မကန္႔သက္နဲ႔။ အခု ခ်က္ခ်င္းေသေပးမယ္။ ငါ့အတြက္ မျဖစ္တည္ေပးတဲ့ ဒီဘဝမွာ ငါလည္း မေနခ်င္ေတာ့ဘူး။ ေသေပးမယ္။ ေက်းဇူးပဲ ... ကံၾကမၼာ။ ေသတာေတာင္ ငါကိုယ္တိုင္ သတ္ေသရတဲ့အထိ ပက္ပက္စက္စက္ ငါ့အေပၚ ယုတ္မာေပးလို႔။
မ်က္ရည္တစ္စက္ႏွင့္ ေျခခုထားေသာ ထုိင္ခုံပုကို ေျခေထာက္ျဖင့္ တြန္းတိုတ္ ဖယ္ထုတ္လိုက္သည္။
ဆက္ခနဲ တင္းမာမႈ႕ႏွင့္ အတူ ေလဟာနယ္ထဲ လြင့္ေမ်ာျပဳတ္က်သြားသည္။
လည္ပငး္မွာ မြန္းၾကပ္မႈ႕၊ နာက်င္မႈ႕ မရွိ။
ၾကမ္းျပင္ေပၚ ကုိယ္ခႏၶာက ပုံဆိုးပန္းဆိုး ပုံလဲက်သြားသည္။
ေန႔လည္က ဖန္ကြဲစဆုပ္ကုိင္မိတဲ့ လက္ဖဝါးဒဏ္ရာႏွင့္ ခုံေစာင္း ခိုက္မိေသာေၾကာင့္ အသဲခုိက္ေအာင္ နာက်င္သြားသည္။ စိုစိမ့္စိမ့္ေသြးနီတို႔ တဖန္ ျပန္ပနး္ထြက္လာသည္။
မ်က္ႏွာက်က္တန္းေပၚ အဝတ္ပိတ္စအျဖဴဳေရာင္ႀကဳိးက တြဲေလာင္း ....
ဟက္ ... တင္းတင္းၾကပ္ၾကပ္ ေသခ်ာစည္းေႏွာင္ခဲ့တဲ့ ႀကဳိးက ေျပသြားတာပဲ။
ေသခြင့္မေပးတဲ့ သေဘာလား ... ပက္စက္လုိက္တာ။ ဘာဆိုဘာမွမရွိတဲ့ ယုတ္စြအဆုံး အသက္ရွင္ခ်င္စိတ္ေတာင္ မရွိတဲ့လူကို ေသခြင့္ေတာင္ မေပးဘူး။ ခံစမ္း ဆိုတဲ့သေဘာနဲ႔ ငါ့ကုိ လာစိန္ေခၚေနတာ။ ထြက္ေျပး တိမ္းေရွာင္ လြတ္ေျမာက္ခြင့္ မေပးဘူး။ တည့္တည့္ႀကီး မင္း ခံကုိခံစမ္း ဆိုတဲ့ သေဘာ။
မ်က္ႏွာက်က္တန္းမွ တြဲေလာငး္က်ေနေသာ အဝတ္ပိတ္စႀကိဳးကုိ နာၾကည္းစြာ စိုက္ၾကည့္လွ်က္ Down အံတင္းတင္းႀကိတ္ကာ မ်က္ရည္ေတြကို သုတ္ဖယ္ပစ္လုိက္သည္။
ေအးကြာ! ေသျခငး္တရားဆိုတာ ေသခ်ိန္တန္ရင္ ေသမွာပဲ။ ငယ္လို႔၊ အိုလို႔၊ ေရာဂါျဖစ္လို႔၊ က်န္းမာလို႔၊ ခ်မ္းသာလို ... အဲ့ဒါေတြေၾကာင့္မွ မဟုတ္ဘူး။ အေကာင္းပကတိ ေဒါင္ေဒါင္ျမည္ေနတ့ဲ လူလည္း ရုတ္တရက္ ေကာက္ခါ ငင္ကာ ေသႏုိင္သလို အခ်ိဳ႔လူယုတ္မာေတြက်ေတာ့လည္း ေရာဂါဆုိးနဲ႔ သက္ဆိုးေတြ ရွည္လိုက္ၾကတာ။
ကံၾကမၼာက တရားမွ်တမႈ႕မရွိေပမဲ့ ေသျခငး္တရားက တရားမွ်တမႈ႕ရွိတယ္။ ဘယ္ေလာက္ဆုိးဆုိး၊ ဘယ္ေလာက္ေကာငး္ေကာငး္ ေသခ်ိန္တန္မွ ေသခြင့္ေပးတာ။ ေသခ်ိန္မတန္ရင္ ဘာလုပ္လုပ္ မေသႏုိင္သလို ေသခ်ိန္တန္ရင္လည္း ေသျခင္းတရားကို ဘာနဲ႔မွ ေရွာင္ဖယ္တားဆီးခုခံလို႔မရဘူး။
ေသတာ မေသတာေတြ ေခါက္ထား။ ကံၾကမၼာနဲ႔႔ ကစားပဲြတစ္ခုေလာက္ ကစားၾကည့္တာေပါ့။ ကံၾကမၼာကပဲ ငါ့ကို ပက္စက္ႏိုင္မလား။ ငါကပဲ ကံၾကမၼာရဲ႕ စီမံထားသမွ်ကို အရြဲ႕တိုတ္၊ ေျပာင္းျပန္လွန္ၿပီး ငါလိုခ်င္တာ ရေအာင္ယူႏိုင္မလားးး
ေသေန႔ေစ့ရင္ ေသေပးလိုက္တာေပါ့။ မေသခင္ေတာ့ ... ငါလိုခ်င္တာ ငါျဖစ္ခ်င္တာ ငါ့အတြက္ပဲငါ လုပ္မယ္။
Minus Down မ်က္ရည္ေတြ ထပ္ က်မလာေတာ့။ ေက်ာခ်မ္းစရာ ေသြးေအးေအး အၿပဳံးတစ္ခုက ေၾကာက္မက္ဖြယ္ အစြယ္ ထုတ္ျပေနသေယာင္ ....
________________
ဟုတ္ပါတယ္ ဟုတ္ပါတယ္ ... ခ်စ္ျခင္းသံစဥ္နဲ႔WLUကုိ ေရးခဲ့တာ ဒီလူႀကီးပါပဲ ဟုတ္ပါတယ္ XD
ကုိယ့္မ်က္ႏွာ ေလျဖတ္ေတာ့မယ္။ အတိတ္တစ္ခု၏ ေျခရာေကာက္ေၾကာင္းကုိ ထုဆစ္ရင္း မ်က္ႏွာေတြ ပူထူလာလို႔ ေရခဲအိတ္ ေျပးေျပးကပ္ရတယ္ XD
ဒါက လူႀကီးဇာတ္လို႔ ကုိယ္ေျပာခဲ့ဖူးသလိုပဲ ေရွ႕က Fiction ႏွစ္ခုလို လုံးဝ Pure မွာမဟုတ္ဘူး။
အသုံးအႏႈန္း အျပဳအမူေတြက လူႀကီးဆန္ေနလိမ့္မယ္။ ကုိယ့္ကေလးေတြက အသက္သာ ငယ္တာ လူႀကီးဆန္တာ ကုိယ္သိပါတယ္ XP
ေကာက္ေၾကာငး္ကို ကၽြန္ေတာ္ အမ်ားႀကီးႀကဳိးစားထားတယ္။ ရက္လည္း ေတာ္ေတာ္ၾကာတယ္။ ၾကာေပမဲ့ ၾကာေနတဲ့ ရက္မွာ ေျခရာပဲေကာက္ေနခဲ့တာပါ။ ဒီတစ္ပတ္လည္း ဒီတစ္ပုိင္းအတြက္ ကုိယ္အလုပ္ေတြ မၿပီးဘူး။ အလုပ္ေတြ စုပုံေနၿပီ။ အလုပ္လုပ္ရဦးမယ္။
လာမဲ့တစ္ပတ္အတြက္ Update မ႐ွိပါဘူး။
ကုိယ္ေျပာခဲ့ပါတယ္ ... WLU Voting 120 ျပည့္မွ ကုိယ္အသစ္စမယ္ ဘာညာသာရကာ။
ဒါေပမဲ့ WLUၿပီး တစ္လေတာင္ မျပည့္ဘူး။ ကုိယ္ ေကာက္ေၾကာငး္ကို စခဲ့တယ္။ ပင္ပန္းတယ္ TT
ဒီတစ္ပုိင္းေလာက္ကို ဒီေလာက္ၾကာရလား ... အားေနလည္း FBေပၚ လက္လ်ားလက္လ်ား ကျမင္းေနၿပီးေတာ့လို႔ ေျပာႏိုင္ပါတယ္။
ဇာက္လမ္းေရးတယ္ဆိုတာ အခ်ိန္ရွိေနရုံနဲ႔ ေရးလို႔မရဘူး။
ကုိယ္တို႔ ခံစားခ်က္ေတြ ရွိေနမွ ေရးလို႔ျဖစ္တာ။
ဗလာခံစားခ်က္နဲ႔ ေရးရင္ ခံစားခ်က္ဗလာေတြပဲ ေပၚလာလိမ့္မယ္။
WLUမွာ ကိုယ့္အတြင္းအားေတြ ေတာ္ေတာ္ကုန္ခန္းသြားတယ္။
ေဝါ့ ... ထီြးးး ( ေသြးအန္သည္ )
ဂူေအာငး္ၿပီး အတြင္းအားျပန္ မက်င့္ယူရေသးဘူး။
ေကာက္ေၾကာင္းဆိုတဲ့ သုိင္းပညာရွင္နဲ႔ ကိုယ္ထိပ္တိုတ္ အခု ျပန္ဖိုက္ေနရတယ္။
Followers 10.6K ဂိုဏ္းႀကီး မေပ်ာက္ပ်က္ရေအာင္ Shengသိုင္းလုလင္ပ်ိဳေလးက စိန္ေခၚလာသမွ် Works ေတြမွာ အားထုတ္ေနရတယ္။
Shengသိုင္းလုလင္ေလးရဲ႕ အတြင္းအားျပန္ျပည့္ဖို႔အတြက္ ႏွစ္တစ္ေထာင္မွ တစ္ခါပြင့္တဲ့ ေရခဲေတာင္ၾကာပြင့္လည္း္ မလိုဘူး။ ဟိုးးးး နတ္ဘုံက နတ္မီးအိမ္လည္း မလိုဘူး။ အေကာင္ႀကီးသုံးေကာင္ အုပ္ခ်ဴပ္ထားတဲ့ ေမွာ္ျမတ္ပင္လည္း မလိုဘူး။ အသူရာနယ္ေျမက ေက်ာက္စိမ္းတုံးႀကီးလည္း မလိုဘူး။
ခ်စ္ခ်စ္စရာ Readersေလးေတြရဲ႕ အားေပးမႈ႕ဂ်င္းဆငး္ျမစ္ပဲ လိုတယ္။
(Sorry! တ႐ုတ္သိုင္းကားၾကည့္တာ မ်ားသြားလို႔ XD)
အရင္ဇာက္လမ္းေတြနဲ႔ယွဥ္ရင္ Update ၾကာတာသိပါတယ္။ ကုိယ္လည္း စိတ္ေရာ လူေရာ အခ်ိန္ေရာ မေပးႏုိင္ေသးလို႔ပါ။ Update ၾကာေပမဲ့ တစ္ပုိင္းတင္ရင္တင္သလို ကုိယ္ေသခ်ာဂရုစုိက္ ႀကိဳးစားထားတာ ခံစားမိပါလိမ့္မယ္။
ကၽြန္ေတာ္ေရးသမွ် ဖတ္ေပးတဲ့ WP စာဖတ္သူေတြ အားလုံးကို ေကး်ဇူးအထူးတင္ပါတယ္ _/\_
ပြင့္လင္းစြာ လြတ္လြတ္လပ္လပ္ ေဝဖန္မႈ႕ေတြကို ႀကဳိဆိုပါတယ္ <3
12:49 PM
6/9/18
""ဒီနေ့ရုံးမှာ အဆင်ပြေခဲ့လားမောင်""
ညနေ အိမ်ကိုပြန်အလာ မောင့်မျက်နှာမကောငး်သောကြောင့် မောင့် အကျႌကြယ်သီးကို ဖြုတ်ပေးရင်း မ မေးလိုက်သည်။
""အင်း""
မသက်မသာသော အင်း ကို မောင် တိုတိုတုတ်တုတ် ပြန်ဖြေသည်။
မောင်က အပြင်ကိစ္စကို အပြင်မှာ ထားတတ်သူတစ်ယောက်။ အိမ်အထိ သယ်လာလေ့မရှိ။ အပြင်မှာ ဘယ်လောက်စိတ်ရှုပ်ခဲ့ပါစေ အိမ်ရောက်လျှင် အပြင်ကိစ္စမေ့ထားပြီး မိသားစုအပေါ် ရွှင်မြူးနေတတ်တာ မောင့်ရဲ့ကောငး်သောအကျင့်များစွာထဲက တစ်ခု။ ဒီနေ့မှာတော့ အပြင်က ကိစ္စကြောင့် အိမ်မှာ မောင့်မျက်နှာမရွှင်လန်း၊ မောင့် စိတ်မကြည်။
မောင့် အပေါ်ပိုင်းအကျႌကို ချွတ်ပေးပြီး တဘတ်တထည် မောင့်လက်ထဲ ထည့်ပေးလိုက်သည်။
""မောင်ချိုးဖို့ရေ မ ကိုယ်တိုင် အပူအအေး စပ် ထားပေးတယ်၊ ရေစိမ်ရင်း အနားယူလိုက်နော်""
မ ကိုယ်ကို အနောက်မှ မောင် ဆွဲဖက်လိုက်သည်။ မ ပခုံးပေါ် မေးတင်လျှက် မ လည်ပင်းသားထဲ နှာတံနစ်ဝင်အောင် သိပ်သည်းသော အနမ်းတွေ အစဉ်လိုက် ပေးနေသည်။
""မောင်အရမ်းပင်ပန်းနေလို့ မောင့်အနား နေပေးပါ့လား မ""
မောင့်ကို လှည့်ကြည့်ရန် ပြင်သော်လည်း မောင်က မ ကို အလှည့်မခံ။ မ ကို အနောက်မှ ဖက်ထားပြီး မ ပခုံးသားပေါ် ဖိကပ်နမ်းရှိုက်နေသည်။
""ဟို ... ခိုနားရာလေးက ဒီနေ့ ကာကွယ်ဆေးထိုးထားလို့ အီနေတယ် မောင်..""
မောင့် ကို မ့ အခတ်အခဲ ပြောလိုက်သည်။ တကယ်လည်း ဆေးရှိန်ကြောင့် သမီးခိုနားရာလေး အီနေသည်။ မ သမီးလေး အနားမှာ ဂရုစိုက်ပေးမှ ဖြစ်မှာ။
မောင်က မ ပခုံးသား တစ်နေရာထဲကို ကြာရှည်စွာ ဖိကပ်နမ်းရင်း ခဏ ငြိမ်သက်နေသည်။ အတန်ကြာမှ ဆုပ်ကိုင်ထားသော မ လက်နှစ်ဖက်ကို လွှတ်ပြီး ကပ်ထားသော ကိုယ်နှစ်ခုကို မောင် ပြန်ခွာသည်။
""ဟုတ်ပြီ မ .. ရတယ်""
""မောင်...""
မျက်နှာချင်းဆိုင် မ ဆိုမည့် စကားတို့ကို မောင်က လက်ကာ တားပြီး
""မောင် ရေချိုးတော့မယ်""
မောင့်လက်ကို မ ကိုင်လိုက်သည်။
""မောင် ... အဆင်ပြေရဲ့လား""
""မောင် အဆင်မပြေရင် မ က လိုက်လျောပေးမှာလား၊ အဲ့လို မောင့်အလို မ လိုက်လျောဖြစ်ရင်ရော မ အဆင်ပြေမှာလား""
ပိုင်စီး အသံ ကျယ်သွားသည်။ မ က မောင့်ကို တအံ့တသြ ငေးစိုက်ကြည့်နေသည်။
""sorry မ ... မောင် အလုပ်မှာ စိတ်ဖိစီးခဲ့လို့ မ အပေါ် အော်မိသွားတယ်၊ တောင်းပန်တယ်၊ နားရာလေး မ ကို ရှာနေတော့မယ်၊ နားရာလေးဆီ သွားလိုက်ဦး၊ မောင်ရေချိုးပြီးရင် ထမင်းအတူစားတာပေါ့ ""
မ ကိုယ်ကို ပွေ့ဖက်လျှက် မ ကျောပြင်ကို နှစ်ချက် သုံးချက်လောက် ခပ်ဖွဖွ ပုတ် နှစ်သိမ့်ပြီး မောင်က ပြန်လွှတ်ပေးသည်။ မ ဘာမှ မဆိုနိုင်ခင် မောင်က ရေချိုးခန်းတံခါးကို ဝုန်းခနဲ ဆောင့်ပိတ်သွားသည်။
မောင် ဘာဖြစ်နေတာပါလိမ့်။ အရင်အကြိမ်တွေမှာ မ ငြင်းဆန်တိုင်း မ ကို အပြုံးမပျက်၊ ခေါင်းတညိမ့်ညိမ့်နှင့် နားလည်မှု့ပေးခဲ့သော မောင်က အခု မ ကို စိတ်ဆိုးသွားသည်။
မောင် က အဲ့လို လူမျိုးမှ မဟုတ်တာ။
-------------------
ရေချိုးခန်းတံခါးကို မှီလျှက် ပိုင်စီး ထိုင်ချလိုက်သည်။
အသိတရားကပ်စမ်း ... ပိုင်စီး၊ တစ်စုံတစ်ယောက်ရဲ့ မြှူဆွယ်ဖျားယောင်းမှု့အောက် စုံလုံးကန်းမဲ့ အမိုက်ကောင် မဟုတ်ဘူး။ ဘာလို့ ဒီကောင်လေးကို ငါ မလွန်ဆန်နိုင်ရမှာလဲ။ မင်းမှာ အဆင်းရောအချင်းရော ပြည့်စုံတဲ့ ဇနီးမယားတစ်ယောက်လုံး ရှိတယ်။
နှုတ်ခမ်းဖျား၏ အထိအတွေ့၊ ကိုယ်ခန္ဓာ၏အထိအတွေ့၊ ခြေချောင်းတွေရဲ့အထိအတွေ့။ ညှို့ဓာက်ပြင်းသော ရုပ်သွင်ပြင်မှာ မက်မောစရာ ကိုယ်ခန္ဓာခပ်ပါးပါးပိန်ပိန်။ မကြုံစဖူး ခပ်ညုညု ခပ်ချွဲချွဲ ကောင်ငယ်လေး၏ ရဲတင်းမှု့။
ကိုယ့်မျက်နှာပေါ် သူမှုတ်ထုတ်လေ့ရှိသည့် သူ့ကိုယ်တွင်းက လေပူငွေ့တစ်ရှိုက်မှာ သူ့ခံတွင်းနံ့ စီးကရက်သင်းမြမြက ကပ်ငြိနေသည်။ သူ ကိုယ့်အနားကပ်လာတိုင်း ကိုယ်ယစ်မူးမိတာ သူ့ကိုယ်မှာ ထုံယစ်နေသော လာဗင်ဒါနံ့ခပ်ရိုင်းရိုင်း။
စွဲငြိနေသော ပုံရိပ်ကို အမြင်အာရုံမှာ ထပ်ဟပ်လာရင်း အသွေးအသားတွေအထိ ထိုကောင်ငယေ်လးက လှုပ်ကိုင်နှိုးဆွနိုင်သည်။
ပိုင်စီးကိုယ်တွင်း ပူလောင်လာသည်။ ဆာလောင်လာသည်။ လိုအပ်လာသည်။ တည်ငြိမ်နေသော ကိုယ်တွင်းဆဲလ်များ ... တနည်းအားဖြင့် ထိန်းချူပ်ထားရသော စွဲလန်းမှု့ရာဂကို ထိုကောင်လေးက ဆွဲထုတ်ခေါ်ဆောင်နေသည်။
ပိုင်စီး အောက်နှုတ်ခမ်းကို ဖိကိုက်ပြီး မျက်လုံးစုံမှိတ်ချလိုက်သည်။ ဆန္ဒပြင်းပြရာကို ကိုယ့်အားကိုယ်ကိုး ဖြေဖျောက်လိုက်စဉ် အန်ထုတ်စီးကျလာသော အညစ်အကြေး အဖြူရောင်ရည်အချို့ ....
ခြေသလုံးနှစ်ဖက်ကြား စီးကျလာသော အဖြူရည်တို့ကို စိတ်ပျက်စွာ ကြည့်လျှက် ပိုင်စီးပါးပေါ် မျက်ရည်စီးကြောင်း ဖြတ်လျှောက်သွားသည်။ မှီထားရာ တံခါးကို အကြိမ်ကြိမ် ခေါင်း ဆောင့်မိသည်။
ယောကျား်ရင့်မာကြီးတစ်ယောက်ဖြစ်ပေမဲ့ ကိုယ့်ကိုယ်ကို သတိထားမိချိန် သူ့အသွေးအသားတွေက ဆန့်ကျင်ဖက်လိင် မိန်းမတွေထက် လိင်တူ ယောကျာ်းတွေအပေါ်မှာ ပိုသာယာ စိတ်ထက်သန်လာသည်။
<<<
ညဖက် အိပ်နေရင်း ပိုင်စီးအပေါ့အပါးသွားချင်လာသည်။
ခြံထဲ တကူးတက မဆင်းချင်သောကြောင့် အတင်းအောင့်အည်းထိန်းထားသည်။
သို့သော် .... မိမိခန္ဓာကိုယ်ဖြစ်သော်လည်း မိမိအမိန့်မနာခံတတ်သော မိမိ ခန္ဓာကိုယ်ကြီးကြောင့် ပိုင်စီး အိပ်ရာထက် အိပ်ချင်မူးတူး ကုန်းရုန်းထလိုက်သည်။
ပတ္တမြားမြေ မိုးကုတ်မြို့ ဆောငး်ညလယ်၏ အအေးဒဏ်က တဂက်ဂက် တုန်ရီလျှက် မေးခိုက်စေသည်။
ခြံထဲ ထောင့်တစ်နေရာမှာ ကိုယ့်ကိစ္စကိုယ် ဖြေရှင်းပြီး အိမ်ထဲ ပြန်ဝင်လာသည်။
မှောင်မှောင်မဲမဲ အိမ်တွငး်ပိုင်းထဲ အောက်ထပ်အခန်းမှာ အိပ်နေသော အဖေနိုးမှာစိုးလို့ နင်ဂျာခြေသိုငး်ဖြင့် အပေါ်ထပ် ပိုင်စီးအိပ်ခန်းကို ပြန်သွားရန် တိုးတိုးတိတ်တိတ် လှုပ်ရှားရသည်။
အဖေ့အခန်းရှေ့အဖြတ် အိပ်နေပြီထင်ရသော အဖေ့အခန်းထဲမှ ကြားနေရသော လှုပ်လှုပ်ရှားရှား ထူူးထူးဆန်းဆန်း အသံတို့ကြောင့် ပိုင်စီး ကျောရိုးတစ်လျှောက် စိမ့်တတ်သွားသည်။
အပေါ့အပါးသွားရန် အဆင်းထဲက အဖေ့အခန်းမှ အသံတွေကို ကြားမိပေမဲ့ ကိုယ့်ဒုက္ခနှင့်ကိုယ်မို့ ဂရုမစိုက်ဖြစ်။ အခု ကိုယ့်ဒုက္ခငြိမ်းပြီး အပေါ်ထပ်ပြန်တတ်မှ ကြားနေရသောအဖေ့အခန်းက အသံကို ပိုင်စီး စိတ်ဝင်စားလာသည်။
ရုပ်မြင်သံကြား အီလက်ထရောနစ် စက်မှ အလိုအလျောက် ထွက်သော အသံမဟုတ်။ တကျွီကျွီနဲ့ ပစ္စည်းတစ်စုံတစ်ခု၏ လှုပ်ရှားသံ၊ လူ၏ ရုန်းခတ်သံ၊ အော်ညည်းသံ ......
အပေါ်ထပ်လှေကားကို တတ်မည့် ပိုင်စီးခြေလှမ်းတို့ ဦးတည်ချက်ပြောငး်ပြီး အဖေ့အခန်းတံခါးနား လျှောက်သွားသည်။ တံခါးချပ်နား နားရွက်ကပ်ပြီး အထဲက အသံကို ဘာအသံဖြစ်မလဲ သေချာအာရုံစိုက်နားထောင်သည်။
အမေက ရန်ကုန်သွားသောကြောင့် အခု အဖေ့တစ်ယောက်ထဲသာ ဒီအခန်းမှာ ရှိနေရမှာကို ဘာလို့ တစ်ယောက်ထက်ပိုတဲ့ အသံ ထွက်နေတာလဲ။ ယောကျာ်းတစ်ယောက်ရဲ့ နာကျင်လွန်းလို့ သံရှည်ဆွဲ ညည်းတွားသံ။ နာကျင်လွန်းသော်လည်း ငြင်းဆန်ရုန်းကန်ခြင်းမရှိ နာကျင်မှု့ကို ကြိတ်မှိတ်ခံယူ အော်ညည်းနေသည်။
တံခါးလော့ခ်ကို ပိုင်စီး ခပ်ဖွဖွ လှည့်ဖွင့်သည်။ တံခါးချပ်က မျက်လုံးတစ်လုံးစာ လစ်ဟာသွားသည်။ ပိုင်စီး၏ အဖေကို ကြောက်ရွံ့စိတ်က စူးစမ်းစိတ်ကို မနိုင်။ အခန်းတွင်း ဘာတွေဖြစ်နေလို့ ဒီအသံတွေထွက်လာသလဲ? .... ၁၆နှစ်အရွယ် မနူးမနပ် မြှီးကောင်ပေါက် လူပျိုပေါက်ကလေး ပိုင်စီး၏ သိလိုစူးစမ်းချင်စိတ်။
တစ်လက်မသာသာ အကွာလောက် တံခါးလစ်ဟာသွားသောအခါ ပိုင်စီး အခန်းတွင်းကို စက္ခုအားကောငး်ကောငး် ခိုးကြည့်သည်။
ညမီးလုံး ခရမ်းချဉ်သီးသာသာ မီးရောင်၏အောက် အဖေနှင့်အမေအိပ်စက်သော ကုတင်ထက်မှ အဖေနှင့် အိမ်ကို ခြံအလုပ်သမားအဖြစ် အသစ်ရောက်လာတာ မကြာသေးသော ဦးလေးမိုးဉာဏ်၏ မြင်ကွင်းကြောင့် ပိုင်စီး ထိတ်လန့်အံ့သြသွားသည်။
အံ့သြစိတ်ကြောင့် ခေတ္တခဏ ငေးကြောင်ကြည့်နေသည်မှာ တံခါးကိုပြန်ပိတ်ဖို့ မေ့လျော့သည်အထိ။ သတိပြန်ဝင်လာစဉ် အထိတ်ထိတ်အလန့်လန့် တံခါးကို စေ့ပိတ်မည်ပြုသည်။ သို့သော် ကုတင်ထက်က ယောကျား်နှစ်ယောက်၏ မြင်ကွင်းမှာ မျက်ကွယ်ပြုလို့မရအောင် စိတ်ဝင်စားဖို့ကောငး်နေသည်။
အားသွန်ခွန်စိုက်လှော်ခတ်နေသော အဖေ၊ မချိမဆန့်နာကျင်မှု့ကို ကျေကျေနပ်နပ်ကြီး မိန်းမောစွာ အံတင်းကြိတ်ခံယူနေသော ဦးလေးမိုးဉာဏ်။
သူတို့နှစ်ယောက်၏ဆက်နွယ်မှု့ကို ဘေးက ကြည့်ရင်း ပိုင်စီးတစ်ကိုယ်လုံး မရိုးမယွဖြစ်လာသည်။ သူတို့နှစ်ယောက်၏ လှုပ်ရှားမှု့အတိုင်း ထွက်ပေါ်လာသည့် ရိုတ်ခတ်သံ၊ ညည်းညူသံ၊ မိန်းမောသံ၊ အားရသံ၊ ဆဲရေးတိုငး်ထွာသံတို့က မြင်ကွင်းကို နောက်ခံအင်အားဖြည့်နေသယောင် မြိုင်ဆိုင်လွန်းလှသည်။
ကုတင်ထက်မှာ နှစ်ယောက်အတူပြီးဆုံးသွားချိန် ပိုင်စီး၏ ခြေထောက်နှစ်ချောင်းကြားမှ အရည်ဖြူတို့လည်း စီးကျသွားသည်။
>>>
တောတ်လောင်နေသော မောဟရမ္မက်တွေကြား ပိုင်စီး မျက်လုံးဆက်ခနဲ ဖွင့်ဟလာသည်။
အတိတ်ကို အိပ်မက်အဖြစ် ပြန်လည်ရောက်ရှိသွားပြီး အခုပစ္စပ္ပုန် အသိပြန်ဝင်လာသောအခါ အိပ်ရာထက် လဲှလျောင်းနေသော ခန္ဓာကိုယ်က မူမမှန်ခြငး်နှင့်အတူ အောက်ပိုင်းမှ ပူနွေးသော ကိုယ်တွင်းရည်တို့ အပြင်သို့ စွန့်ထုတ်ပြီး ဖြစ်နေသည်။
အိပ်ရာဘေး စောငး်င့ဲကြည့်စဉ် တစ်အိပ်ရာထဲဖြစ်သော်လည်း ဟိုး ဘေးအစွန်မှာ သမီးကို ဖက်ပြီး နှစ်ခြိုက်စွာအိပ်မောကျနေသော မ။ ဉာဥ့်နက်တဲ့အထိ သမီးလေး တအီအီနဲ့ငိုတာ နားထောင်ရင်း ပို်င်စီးအရင် အိပ်ပျော်သွားခြငး်။
မ ရဲ့ ခါးတစ်ဝက်မှာ ကျနေသော စောင်ကို မ ကိုယ်အပေါ်ပိုငး်အထိ ဆွဲခြုံပေးပြီး ပိုင်စီးကုတင်ပေါ်က ဆင်းခဲ့သည်။
သန့်စင်ခန်းထဲဝင် ရှင်းစရာရှိသည်ကို ရှငး်ပြီး ညအိပ်ဝတ်စုံ လဲ ဝတ်လိုက်သည်။
ပိုင်စီးကုတင်ပေါ် ပြန်တတ်သည်အထိ မ နှင့် သမီးက အိပ်ပျော်နေတုန်း။ မ အနား တိုးကပ်ပြီး ကျောပေးအိပ်နေသော မ ခါး ကို ပိုင်စီး သိမ်းကြုံးဖက်လိုက်သည်။ မ နှင့် သမီး လေး၏ နဖူးပေါ် အနမ်းတစ်ပွင့်စီ ဆွတ်ခူးခြွေကာ ပိုင်စီး ဒုတိယအကြိမ် ပြန်လည် အိပ်စက်ဖြစ်သည်။
မောင့်ဘဝမှာ မ နဲ့ သမီးခိုနားရာကို အချစ်ဆုံးပဲ။ အဲ့ဒါကို သစ္စာတရားနဲ့ မောင် သက်သေပြမယ်။
-----------------
ဇွဲရန်ခေါ်ဆောင်မှု့နောက် မျက်စိပျက် မျက်နှာပျက်ဖြင့် အခန်းထဲဝင်လာသော ဟိုတယ်မန်နေဂျာ။
""ဘာကိစ္စလဲ ... ဦးမြင့်အေး""
""ဟို ... Room No. 208 က VIPဧည့်သည်ကို ဥက္ကဋ္ဌကြီးကိုယ်တိုင် ဖြေရှင်းမှ ဖြစ်မယ်ထင်ပါတယ်""
ပိုင်စီး မျက်ခုံးနှစ်ဖက် စုကုပ်သွားသည်။
Room no.208 က သူတို့ ဟိုတယ်၏ ဈေးအမြင့်ဆုံး Premier Room, ထိုအခန်းမှာ တည်းသည့် ဧည့်သည်က နည်းနည်းနောနော အဆင့်မဟုတ်။
""ဘာကြောင့်လဲ""
""ဧည့်သည်က ထိန်းမနိုင်အောင် သောငး်ကျန်းနေပါတယ်၊ ဟိုတယ်ကို အပြစ်တင်ပြီး ဝန်ထမ်းတွေနဲ့အခြားဧည့်သည်တွေကို စိတ်အနှောက်အယှက် ဖြစ်စေပါတယ်။ ဘယ်လိုမှ ညှိုနိုင်းလို့ အဆင်မပြေပါဘူး။ ဥက္ကဋ္ဌကြီးကိုယ်တိုင် သူ့အခန်းကိုလာဖို့ တောင်းဆိုပါတယ်""
ပိုင်စီးကမျက်မှောင်ကြုတ်လျက် ဦးမြင့်အေးပြောသမျှ နားထောင်နေသည်။
ဘယ်လိုကောင်ကများ ... သူ့ကို By Name တပ် အခန်းထဲ ခေါ်ရဲတာလဲ။
ပိုင်စီးစိတ်ထဲ သိလိုသည်ကို ဇွဲရန်က ဝင်ထောက်သည်။
""ဧည့်သည်တွေရဲ့ ကိစ္စကို ဥက္ကဋ္ဌကြီးကိုယ်တိုင် လိုက်ရှင်းနေရမှာလား၊ ဦးမြင့်အေးက ဟိုတယ်မန်နေဂျာ အကြီးဆုံးဖြစ်ပြီး ဒီကိစ္စကိုတောင် မကိုင်တွယ်နိုင်ဘူးလား""
ဇွဲရန်ရဲ့စကားအဆုံး ဦးမြင့်အေးက အရဲစွန့်ပြောလိုက်သည်။
""အဲ့ဒီ့ ဧည့်သည်က ဥက္ကဋ္ဌကြီးရဲ့ မိတ်ဆွေဖြစ်နေပါတယ်""
""ဘာ!""
ဇွဲရန်ရဲ့ ဘာ နောက် ဦးမြင့်အေးပြန်ဖြေမည့် စကားကို ပိုင်စီး စိတ်ဝင်တစား အာရုံစိုက်သည်။
""ဟိုတစ်ခါ ဥက္ကဋ္ဌကြီးရဲ့ သီးသန့်ထမင်းစားခန်းကို ဝင်ခဲ့တဲ့ ဧည့်သည်ပါ""
Minus Down!
မှင်သေသေ နားထောင်နေသော ပိုင်စီးမျက်နှာအမူအရာ လှုပ်လှုပ်ရှားရှားဖြစ်သွားသည်။
ဒီရက်ပိုင်းထဲ ငြိမ်နေသလား အောက်မေ့တယ်။ အခု လုပ်ရင်း လုပ်ရင်း ငါ့ကို ဒင်းအခန်းထဲထိ ရောက်လာအောင် လုပ်နေပြီပေါ့။
""ဦးမြင့်အေးက ဟိုတယ်မန်နေဂျာပဲ၊ ဦးမြင့်အေးပဲ ဖြေရှင်းလိုက်ပါ၊ ဘာမှ ညှာစရာမလိုဘူး၊ နှင်ထုတ်တာပဲ ဖြစ်ဖြစ် ရဲလက်အပ်တာပဲဖြစ်ဖြစ်""
""ရှေ့က လမ်းပြ""
ဖြတ်ပြောသော ပိုင်စီးစကားကြောင့် ဇွဲရန်၏ ရှုးရှုးရှားရှား အကြည့်တို့က ပိုင်စီးထံ ရောက်သွားသည်။ ပိုင်စီးက ဇွဲရန်ကို တစ်ချက် ငဲ့ မကြည့်။
ပိုင်စီး လက်မှတ်ထိုးလက်စ ဘောပင်ကို စားပွဲပေါ် ပစ်ချပြီး မတ်တပ်ထရပ်သည်။ ကုတ်အကျႌ၏ ကြယ်သီးတစ်လုံးကို ဆွဲစိ တတ်ပြီး ပိုင်စီးခြေလှမ်းပြင်လိုက်သည်။
-------------------
Room No.208
တံခါးမှာ ကပ်ထားသော အခန်းနံပါတ်ပြားကို ပိုင်စီးစူးစိုက်ကြည့်နေသည်။ စိတ်ကို အဆင်သင့်ပြင်ပြီး ...
""ကျန်တဲ့သူတွေ နေခဲ့၊ ကျွန်တော်တစ်ယောက်ပဲ အထဲဝင်မယ်""
ပိုင်စီး တံခါးကို တစ်ချက် ခပ်နာနာ ထု၊ ဆွဲဖွင့်ပြီး အခန်းထဲ တစ်ယောက်ထဲ ဝင်ခဲ့သည်။
အခန်းထဲ ဝင်လိုက်တာနဲ့ စီးကရက်နံ့၊ အရက်နံ့က နှာဝကို ခပ်စူးစူးဝင်ရောက် ကြိုဆိုသည်။ ခြေနင်းရာလမ်းတစ်လျှောက် ပွစာကြဲနေသော တိုလီမုတ်စအမှိုက်များ၊ ကိုင်ပေါက်ချိုးဖဲ့ဖျတ်စီးထားသော အပျက်အစီး အပိုင်းအစများ၊ တစစီ ကွဲအက်ပြန့်ကျဲနေသော ကြွေစဖန်စများ၊ ပက်လက်လန် မှောက်ခုံဖြစ်နေသော အလူမီနီယမ်ထိုင်ခုံများ၊ အဆိုးဆုံးက ကြမ်းပြင်ပေါ် ပိုးလို့ပက်လက်ဖြစ်နေသော ဘီယာဘူးခွံ၊ ယမကာအရက်ပုလင်းခွံများ။ ကုတင်ကိုကျောမှီလျှက် ပုလင်းလိုက် ကိုင်သောက်နေသော ကောင်ဆိုးလေး။
နှစ်ရက်လောက် အနားက ပျောက်သွားတာ နေ့နေ့ညည ဒါတွေ သောက်ပြီး ဖိစီးနေလို့လား။
နေမင်း မြူးထူးရာ ရာသီဥတု သာယာပြီး တိမ်မဲတွေကငး်စင်ကာ ကြည်လင်နေသော အပြာရောင် မိုးကောင်ကင်အောက် နေ့လည်ခငး်ဖြစ်သော်လည်း လိုက်ကာစ မဖယ်သိမ်းရသေးသော အခန်းမှာ မှောင်ရိပ်က အားသန်သည်။
Downအနား ပိုင်စီးခြေထောက် ရပ်လိုက်သည်။ ပုလင်းကို နှုတ်ခမ်းမှာ တေ့နေသော Downက ပိုင်စီးဖိနပ်မှသည် တဖြည်းဖြည်း ပိုင်စီးကို မော့ကြည့်လာသည်။
မော့ကြည့်လာသော Down၏ မျက်ဝန်းမှာ အံ့သြဝမ်းသာစိတ်တွေ ရုန်းထလာကာ မျက်ရည်စတွေ တမုဟုတ်ချငး် စိုစွတ်ရစ်ဝဲလာပြီး နှုတ်ခမ်းဖျားတုန်ရီလာသည်။
လူစိတ်သူစိတ်ပျောက်အောင်တော့ မမူးသေးဘူးပဲ ...
ခြေထောက်အောက်က ကောင်လေးကို ငုံ့ကြည့်ပြီး ပိုင်စီးစိတ်ထဲ သတ်မှတ်လိုက်သည်။
Down လက်မှာ ကိုင်ထားသော ပုလင်းကို ပြန်ချသည်။ ပိုင်စီးအနား ကြမ်းပြင်ပေါ် တရွတ်တိုတ်လာပြီး ပိုင်စီးခြေထောက်နှစ်ချောင်းကို ပိုက်ထွေးယူကာ ငိုရှိုက်သည်။
""ခင်ဗျားကြီး ... ရောက်လာတာပဲ""
ရှိုက်သံဗလုံးရှုပ်ထွေးနှင့် ကောင်လေး၏ ဝမ်းသားအားရဆိုသော စကား။
""င့ါဟိုတယ်ရဲ့ နာမည်နဲ့ ကိုင်ပေါက်နေမှတော့ ငါမလာပဲ နေတော့မလား""
ပိုင်စီးခြေထောက်ကို ရုန်းခါကာ Downကို တွန်းလွှတ်သည်။ Downက ပိုင်စီးခြေထောက်တွေကို မလွှတ်ပေးဘဲ ဖက်ငိုတုန်း။
ကလေးတစ်ယောက်လို အသဲပြဲ အူလှိုက်သဲလှိုက် ငိုကြွေးခြင်းမဟုတ်ဘဲ လူကြီးတစ်ယောက်လို ထိန်းနေရငး်မှ ခံစားချက်တွေ မနိုင်တော့လို့ ကျဆင်းလာသောမျက်ရည်တွေကို အသံတိတ် ရှိုက်ငိုနေသည်။
မင်းကလေ ... ငိုတာတောင် ငါ့ကို စိတ်မသက်သာစေတဲ့နည်းနဲ့ ငိုတဲ့ကောင်။
""ဘာကြောင့်ဖြစ်ဖြစ် ပိုင်ရောက်လာတာပဲ၊ ဘယ်လိုနည်းနဲ့ ရေခပ်ရေခပ် အဓိကက ရေပါလာရင် ပြီးတာပဲလေ""
""မင်း မူး နေပြီ""
ခြေထောက်နှစ်ဖက်ကို ဖက်ထားသော Downရဲ့လက်တွေကို ခြေထောက်အားဖြင့်သာ ပိုင်စီး ရုန်းဖယ်ပစ်သည်။ ခြေထောက်တွေ လွတ်ထွက်သွားတော့ Downက ကြမ်းပြင်ပေါ် လက်ထောက်လျက်သား ခပ်ဆွေးဆွေး ငူငူကြီး ဖြစ်သွားသည်။
မျက်ရည်တွေကို လက်ဖဝါးနှစ်ဖက်ဖြင့် ခပ်ကြမ်းကြမ်းသုတ်ဖယ်ပြီး ပိုင်စီးကို မော့ကြည့်သည်။
မူလ ဖြူစုပ်စုပ် အသားအရေနဲ့ ကောင်လေးက အရက်ရှိန်ကြောင့်၊ ငိုထားသောကြောင့်၊ ပွတ်ခါသုတ်ဖယ်ထားသောကြောင့် ... အခု မျက်နှာက ရဲပတောငး်ခတ်နေသည်။ မှေးစင်းမှိတ်ကွယ်တော့မည့် မျက်ခွံလေးလေးထူထူတို့ကို အားယူ ဖွင့်ထားရဟန်။
""အင်း ... တို့မူးနေပြီ၊ တို့အရမ်းမူးနေပြီ။ တို့ရှေ့မှာ ရပ်နေတဲ့ ပိုင့်ကို တို့ဖမ်းဆုပ်ကိုင်လို့ မရအောင် လေထဲမှာ လွင့်နေတယ်။ ဖမ်းမယ်... တို့ရအောင် ပိုင့်ကို အမိဖမ်းပြီး ဖက်ထားပေးမယ်""
Downလက်တစ်ဖက်က လေထဲ ဟိုဖမ်းဒီဖမ်း မြောက်တတ်လာသည်။ လက်တစ်ဖက်ထဲနဲ့ အားမရလို့ထင် နောက်လက်တစ်ဖက်ပါ မြောက်လာပြီး လေထဲက ပိုင်စီးပုံရိပ်ယောင်ကို အမိဖမ်းကိုင်နိုင်အောင် စမ်းယူနေသည်။
လေထဲ လက်နှစ်ဖက်မြှောက်လျှက် ဟို ဖမ်းဆုပ်၊ ဒီ ဖမ်းဆုပ်။ Downစိတ်ထဲ ရတော့မယ်ထင်လျှင် မျက်နှာ ပြုံးရွှင်သွားသည်။ ထင်သလို ဖမ်းမရသောအခါ နှုတ်ခမ်းဆူ၊ မျက်ခုံးကြုတ် မျက်နှာစူပုတ်နေပြန်သည်။ ထပ် ဖမ်းတယ်။ ရသယောင်ယောင်ဖြစ်တယ်။ လက်ထဲ တကယ် ပါမလာသောအခါ Down ငိုမဲ့မဲ့ဖြစ်သွားသည်။
အမြဲတမ်း ဆွဲထိုးချင်စရာ ဂျစ်ကန့်ကန့်နဲ့ တဇွတ်ထိုးကောင်လေးက အခုလို ချစ်ဖို့ကောငး်အောင် ကလေးဆန်ဆန် ရူးတတ်သေးလား။
ပိုင်စီးကိုယ်တိုင်တောင် သတိမထားမိပဲ တင်းမာသော မျက်နှာထားမှာ ယဲ့ယဲ့လေး ပြုံးမိသည်ထင်သည်။
ခပ်နွဲ့နွဲ့ပါးလျလျကိုယ်က မတ်တပ် ထ ရပ်လာသည်။ အရှေ့တည့်တည့်မှာ ရပ်နေသော ပိုင်စီးကို မမြင်။ လေထဲမှာ ပိုင်စီးဟုထင်သော ပုံရိပ်ယောင်တွေကို လက်နှစ်ဖက်က ဖမ်းယူဆုပ်ကိုင်နေသည်။ အားမရှိသော ခြေတို့က ခွေခနဲ ယိုင်လဲကျတော့ ကောင်လေးခါးကို ပိုင်စီး အမိဖမ်း ထိန်းကိုင်လျက် ဖြစ်သွားသည်။
ကောင်လေးခါးကို ပွေ့ကိုင်ထားလျှက် ပက်လက်ဖြစ်သွားသော ကောင်လေးမျက်နှာကို ပိုင်စီး သေချာ စိုက်ကြည့်နေသည်။ ပိုင်စီးကို ငေး ကြည့်နေသော Downမျက်လုံးတို့က မျက်ရည်တွေ ဖြေမဆည်နိုင်အောင် ကျလာသည်။ Downရဲ့လက်ကို ပိုင်စီးကိုင်ပြီး ပိုင်စီးမျက်နှာထက် အပ်ပေးလိုက်သည်။
Downလက်ဖဝါးတို့က ပိုင်စီးပါးနှစ်ဖက်ကို သေချာကိုင်တွယ် ပွတ်သပ်နေသည်။ ပိုင်စီးက Downကို ဒူးအောက်မှ ပေ့ွချီလျှက် ကုတင်ပေါ် ညင်သာစွာ တင်လိုက်သည်။ မျက်နှာကို ပွတ်သပ်နေသော Downလက်တွေကို ပိုင်စီး ပြန်ဖြုတ်ချပြီး
""လိမ်လိမ်မာမာနေ ... မင်းဘဝ ဆက်လျှောက်ရမဲ့လမ်းအရှည်ကြီး။ လမ်းရှည်ကြီးမှာ မင်းလျှောက်လာရင်း ငါ့ထက်ကောင်းတဲ့ လူနဲ့ မငး်ဆုံမှာပါ။ မင်းအရမ်းမူးနေပြီ။ အားပြည့်အောင် အနားယူလိုက်။ ပြန်နိုးထလာရင် ငါ့ကို မင်းမှတ်ဉာဏ်က အပြီးတိုင် ချေဖျတ်လိုက်ပါ။ ငါ့ကို မင်းမနှောက်ယှက်ပါနဲ့တော့။ ငါ့အတွက် မငး်က အနှောက်အယှက်တစ်ခုထက် မပိုဘူး""
Downက ပိုင်စီးကို မျက်ရည်တွေနဲ့သာ ငေးကြည့်နေသည်။ ကုတင်ပေါ် လက်နှစ်ဖက်ထောက်လျှက် Downအပေါ် အုပ်မိုးထားရာမှ ခါးပြန်မတ်တော့မည့် ပိုင်စီးကို Downအတငး် ဆွဲဖက်ထားရင်း
""တို့လျှောက်ရမဲ့ လမ်း အဆုံးကို ရောက်နေပြီ၊ ဘဝအဆုံး ဂိတ်တံခါးဝကို မြင်နေရပြီ၊ တို့ဘဝလမ်းက အရှေ့ကို မျှော်ငေးကြည့်လို့ မရအောင် ရှည်လျားနေရင် လမ်းတစ်လျှောက် တစ်နေရာမှာ ပျော်ရွှင်စရာရှိလာမှာပဲ အတွေးနဲ့ တို့အားတင်းနေမယ်။ တို့လျှောက်ရတဲ့ ဘဝလမ်း ဆိုးဆိုးကောင်းကောငး် တို့တစ်ယောက်ဆန္ဒအတွက်နဲ့ မိသားစုတစ်ခုရဲ့ပျော်ရွှင်မှု့ကို မဖျတ်စီးဘူး ... ပိုင်။ ဒါပေမဲ့ ပိုင်ရယ် ... အခု တို့က သေတော့မဲ့လူလေကွာ။ ဒီဘဝမှာ တို့ ပျော်ရွှင်မှု့ကို မရဖူးသေးဘူး။ တို့ တစ်သက်မှာတစ်ခါ နောက်ဆုံးအကြိမ်တော့ တို့အတွက် တို့ ကြည့်ပါရစေ""
Downကိုယ်ပေါ်မှ ရုန်းထ ကာ ပိုင်စီး မတ်တပ် ပြန်ရပ်သည်။
""မင်းအရမ်းမူးနေပြီ၊ အမူးသမားရဲ့ စကားက ဘောင်မဝင်လို့ ငါ အပိုအလုပ်တွေအတွက် အချိန်ကုန်မခံနိုင်ဘူး""
""ဟုတ်တယ် .. ဟုတ်တယ်၊ တို့မူးနေပြီ၊ ပိုင့်ကို မေ့တဲ့အထိ သေချင်သေသွားပါစေ၊ တို့မသေမချင်း ထိုင်သောက်နေတော့မလို့။ ဒါပေမဲ့ ပိုင် ... မူးတာက မူးတာပဲ၊ ခေါင်းကို မော်တာစက်နဲ့ မွှေနေသလို ချာျချာလည် မူးတာကမူးတာပဲ... ပိုင့်ကို မေ့လို့မရဘူး။ ပိုင့်ကို လွမ်းတယ်၊ ပိုင်ရောက်လာတယ်၊ ပိုင်ပြောတဲ့စကားတွေကို တို့တုန့်ပြန်မှတ်မိနို်င်သေးတယ်၊ ပိုင်နဲ့ စကားအပြန်အလှန်ပြောလို့ရပါသေးတယ်၊ လူကို ဘာမှ ပြောဆိုမရတဲ့ သောက်ပိုကြီးတစ်ခုလို သဘောမထားစမ်းပါနဲ့။ ပို်င့်အတွက် အပိုပစ္စည်းဖြစ်နေတဲ့ တို့က တို့အတွက်တော့ ပိုင်က အရာရာပဲ""
""ငါလာတာ မငး်အတွက် မဟုတ်ဘူး၊ ငါ့ဟိုတယ်အတွက် ... င့ါဟိုတယ်မှာ မဟုတ်ပဲ အခြားနေရာမှာဆို မငး်ဘာသာ သေသေကြေကြေ ငါအချိန်ကုန်ခံလာမှာမဟုတ်ဘူး၊ မငး်ဘာသာ မိုက်ရူးရဲဆန်တာက ဆန်တာ၊ ငါ့စီးပွားရေးကိုတော့ လာမထိခိုက်နဲ့၊ မင်းဘာသာ လိမ်လိမ်မာမာနဲ့ ဒီမှာ ဆက်နေရင် နေ၊ မဟုတ်ပဲ ဒီနေ့တွေလို မင်းရမ်းကားလာရင် ဧည့်သည်တွေ ဘာတွေ ငါမသိဘူး၊ မင်းကို ငါ့ဟိုတယ်က ဆောင့်ကန်ချမှာ""
Downကို ပိုင်စီး ကျောခိုင်းလိုက်သည်။
""ပိုင်!!!"
အနောက်က လည်ချောငး်ကွဲမတတ်အော်ခေါ်နေသော အသံကို ပိုင်စီး လျစ်လျူ ရှု့သည်။
အနောက်က ပုလင်းရိုက်ခွဲသံကြားလည်း ပိုင်စီး လှည့်မကြည့်။ ရင်နှစ်ခြမ်း ဗြန်းဗြန်းကွဲလုမတတ် အော်ငိုလျှက် ပစ္စည်းတွေ ကိုင်ပေါက်ဖျတ်စီးနေသံကြောင့်လည်း ပိုင်စီးခြေလှမ်းတို့ မတွန့်ဆုတ်။
အနောက်က ပိုင်စီးခါးကို တရှိန်ထိုး ဆောင့်တိုးဝင်ဖက်တွယ်လာသော လက်တစ်စုံကြောင့် ပိုင်စီးခြေလှမ်းတို့ ရပ်သွားသည်။
ကျောခိုင်းထားသည့် ပိုင်စီးခါးကို Downဆွဲဖက်ထားရင်း ပိုင့်ကျောနောက် ခေါင်းတင်လျှက်
""တကယ်ပဲ ... ဘယ်လိုမှ ... မဖြစ်နိုင်တော့ဘူးလား ... ပိုင်""
""ဘယ်လိုနည်းနဲ့မှ မဖြစ်နိုင်ဘူး။ မင်းအတွက် စိတ်မကောငး်ပါဘူးဆိုတဲ့ စကား ပြောပေးသင့်ပေမဲ့ ငါမင်းအပေါ်မှာ နည်းနည်းလေးမှတောင် စိတ်မကောငး်ဖြစ်မိတာမျိုး မရှိလို့ မပြောပေးနိုင်ဘူး။ အားလုံးက မင်းစိတ်နဲ့မင်း မင်းအတွက်မင်း လုပ်ခဲ့တာချည်းပဲ။ မငး်ကြောင့် ငါစိတ်အနှောင့်အယှက်ဖြစ်ရတာ သေးသေးမွှားမွှား တစ်ခါနှစ်ခါမဟုတ်ဘူး""
ဆွဲဖြုတ်တော့မည့် ပိုင်စီးလက်တို့ကို အရေးမစိုက်စွာ ပိုင်စီးခါးကို ပိုတင်းကြပ်အောင် ဖက်လျှက်
""တို့ တိတ်တိတ်လေး နေပေးမယ်။ ပိုင်ရဲ့မိသားစု၊ ပတ်ဝန်းကျင် ဘယ်သူမှ မသိစေရပါဘူး။ တို့ကြောင့် ပိုင့်ကို ဘာမှမထိခိုက်စေရဘူး။ ဒီတိုင်း တို့အနားမှာ မနေပေးနိုင်ဘူးလား""
""မင်းနာမည် Minus Down လို့ ပြောခဲ့တယ်နော်၊ Minus Down ... Minus မှာ ထပ် Down တဲ့ မငး်ဘ၀မှာ ပိုင်ဆိုင်တာ ဘာရှိလဲ? မင်းနဲ့ငါ ဘ၀ချင်းမတူဘူး၊ ငါ့မှာ တန်ဖိုးရှိတ့ဲ ပိုင်ဆိုင်မှု့တွေ အများကြီးနဲ့ ... မင်းတစ်ယောက်ကြောင့် ငါပါ လိုက် မ Down နိုင်ဘူး။ မင်းက တိတ်တိတ်လေးနေပေးနိုင်ပေမဲ့ ငါ့စိတ်က မလုံဘူး။ င့ါမိန်းမနဲ့င့ါသမီးကို ငါချစ်တယ်၊ ငါ့မိသားစုကို ငါတန်ဖိုးထားတယ်။ မငး်နဲ့ပတ်သက်နေသ၍ ငါ့မိသားစုအပေါ် ငါစိတ်သန့်သန့်နဲ့ နေနိုင်တော့မှာ မဟုတ်ဘူး။ ငါ့မိသားစုကို ပေါ်တင်ရော တိတ်တိတ်ပုန်းရော ငါဘယ်တော့မှ သစ္စာမဖောက်ဘူး""
""တို့က သေရတော့မဲ့လူဆိုရင်ရော... သေခါနီးလူတစ်ယောက်ရဲ့ နောက်ဆုံးဆန္ဒတစ်ခုဆိုရင်တောင် မဖြည့်ဆည်းပေးနိုင်ဘူးလား ပိုင်""
""သေမဲ့သေ ... အကုသိုလ်မယူဘဲ သေစရာရှိတာ သေလိုက်တော့၊ ပန်းတစ်ပွင့်လောက်တော့ မငး်အုတ်ဂူပေါ်မှာ ငါလာချပေးနိုင်ပါရဲ့""
တင်းကြပ်စွာ ပိုင်စီးခါးကို ဖက်ထားသော Downလက်တို့ ရုတ်ချည်း ပြုတ်ကျသွားသည်။ ပိုင်စီးဖယ်ခြင်း၊ ရုန်းကန်ခြငး်မရှိပဲ ပိုင်စီးစကားကြောင့် Downလက်တို့ ပြေကျသွားခြင်းဖြစ်သည်။
ပိုင်စီးက နောက်ပြန်လှည့်မကြည့်။ အခန်းတံခါးဆီသို့ တန်းတန်းမတ်မတ် ဆက် လျှောက်သည်။
""နောင်တ ရလိမ့်မယ် ... ပိုင်စီးအာဏာ။ ခင်ဗျားကြီး ကျုပ်အပေါ်မှာ လုပ်ခဲ့တဲ့ လုပ်ရပ်တိုင်းအတွက် ခင်ဗျားကြီးဘဝက ရှင်နေရက်နဲ့ သေဆုံးစေသလို နောင်တတွေ ရမှာ။ ခင်ဗျား သိပ်ချစ်တဲ့ ခင်ဗျား မိန်းမ နဲ့ ခင်ဗျား သမီး၊ ခင်ဗျား သိပ်တန်ဖိုးထားတဲ့ မိသားစုတောင် အဲ့ဒီ့နောင်တတွေထဲက ခင်ဗျားကို မကယ်ထုတ်နိုင်ဘူး""
ပိုင်စီးလက်က တံခါးလက်ကိုင်ကို ဆွဲဖွင့်တော့မည့် ဆဲဆဲတွင်
""ကျူပ်အခွင့်အရေးပေးနေတာ ... ကျူပ်အပေါ် ခင်ဗျားကြီးရဲ့ အပြစ်တွေအတွက် ပြန်ပေးဆပ်နိုင်အောင် ကျူပ်ဘဝရဲ့ နောက်ဆုံးအချိ်န်မှာ နောက်ဆုံး အခွင့်အရေးပေးတာ၊ ခင်ဗျား လက်လွှွတ်လိုက်ရင် ခင်ဗျားပဲ ...အသက်ရှင်လျက် ဘဝဆုံးမှာ""
ပိုင်စီး လက်တို့ ရပ်သွားသည်။
""အဲ့ဒီ့တံခါးအပြင်ကိုရောက်တာနဲ့ ခင်ဗျားနဲ့ကျုပ် အပြီးသတ်သွားပြီ။ ကျုပ်က အသက် သေမယ်၊ ခင်ဗျားက အသက်ရှင်နေရက်နဲ့ ဘဝသေမယ်။ အခုအချိန်မှီသေးတယ်၊ ကျုပ်ဆီကို ခင်ဗျား ပြန်လာခဲ့ ... ပြန်လာခဲ့လို့ ... ပိုင်စီးအာဏာ!!!""
ပိုင်စီး တံခါးကို ဆွဲဖွင့်ကာ အခန်းပြင်ထွက်သွားသည်။
တံခါးပိတ်သွားသော အခန်းမှာ Down တစ်ယောက်ထဲသာ ကျန်ရစ်ခဲ့သည်။ Downနေရာမှာ အရုပ်ကြိုးပျက် လဲပြိုထိုင်ကျ သွားသည်။
အနားက ဖန်ပုလင်းကွဲစကို တုန်ရီနေသောလက်တို့ဖြင့် လှမ်းကိုင်ယူသည်။
""လူဆိုတာ ရည်မှန်းချက်နဲ့ အသက်ရှင်ရတယ်တဲ့။ ငါ့မှာ ရည်မှန်းချက်လည်း မရှိတော့ဘူး။ သံယောဇဉ် ငဲ့ညှာထောက်ထားစရာလည်း မရှိဘူး။ ငါ အသက်လည်း ဆက်မရှင်ချင်တော့ဘူး။ ငါ သေဖို့အဆင်သင့်ဖြစ်နေပြီ၊ မင်းဘယ်တော့ လာခေါ်မှာလဲ ... သေမင်းတမန်။ ငါ မင်းအလာကိုတောင် မစောင့်နိုင်တော့ဘူးထင်ပါတယ်၊ မင်းပေးထားတဲ့ တစ်နှစ်ဆိုတဲ့ အချိန်က ငါ့အတွက် များလွန်းပါတယ်ကွာ၊ ငါ အဲ့ဒီ့ တစ်နှစ်ပြည့်အောင် မငး်ကို မစောင့်နိုင်တော့ဘူး""
လက်ထဲ ဖန်ကွဲစကို တင်းကြပ်စွာ ဆုပ်ကိုင်ညှစ်လိုက်စဉ် သွေးတွေက ရက်ရက်ရောရော စီးကျလာသည်။ ဒူးနှစ်ချောငး်ထောင် ဒူးပေါ်မျက်နှာအပ်လျှက် Minus Down အခန်းထဲမှာ ယူကြုံးမရ အော် ငိုနေခဲ့သည်။
-----------------
တော်တယ် ... ပိုင်စီး ... မင်းသိပ်တော်တယ်
အလုပ်စားပွဲပေါ် တင်ထားသော မိသားစုဓာက်ပုံကိုကြည့်ပြီး ပိုင်စီး အားတင်းထားသည်။
သူ့ဘဝရဲ့ ခိုနားရာဖြစ်သော သမီးလေးက သူ့ကို ဓာက်ပုံထဲမှာ ရယ်ပြနေလေရဲ့။
ဖေဖေက ဖခင်ကောငး် တစ်ယောက်ပါတဲ့။
မောင်က ခင်ပွန်းကောင်းတစ်ယောက်ပါတဲ့။
ဒီလောက်ဆို လုံလောက်ပြီ။ Minus Downဆိုတဲ့ အရှုံးသမားတစ်ယောက်ထက် ငါ့မိသားစုအပေါ် သစ္စာစောင့်ထိန်းခြင်းကို ရွေးချယ်ခဲ့တာ တန်ပါတယ်ကွာ။ ငါ့ရွေးချယ်မှု့အတွက် ငါ ဘယ်တော့မှ နောင်တရမှာ မဟုတ်ဘူး ... ကောင်လေး။
""မောင် ... ဖုန်းခေါ်ပြီး ဘာလို့ ဘာမှ မပြောတာလဲ""
နားမှာ ကပ်ထားသော ဖုန်းထဲက မ အသံကို ကြားမှ ပိုင်စီး သတိပြန်ဝင်လာသည်။
""သြော် ... အင်း ... မ ဒီ ည အားလား၊ မောင်တို့ မိသားစု အပြင်မှာ ညစာစားရအောင်၊ မိန်းမလှလေးနှစ်ယောက်နဲ့ မောင်ကြီးကို ဒီည ဒိတ်ခွင့်ပေးပါခင်ဗျ""
မ က သဘောကျစွာ ရယ်သည်။
""ကောငး်တယ် ... ကောင်းတယ် မောင်၊ သမီးလေးလည်း စိတ်ပြေလက်ပျောက်ဖြစ်တာပေါ့၊ မ တို့ မောင် ရုံးဆင်းချိန်နဲ့ကိုက်ပြီး ထွက်လာလိုက်မယ်လေ""
""ဟုတ်ကဲ့ပါ .... မ၊ မောင် ဇွဲရန်ကို လွှတ်လိုက်မယ်""
""ကောငး်ပါပြီ မောင်""
---------------
မျက်နှာက်ကျက် တန်းမှာ အဝတ်ပိတ်စဖြူကို ကြိုးကဲ့သို့ သေချာစည်း ချည်နှောင်ပြီး ခုံပေါ် Down ရပ်သည်။ ကြိုးကွင်းစကို ခေါင်းမှာ စွပ်ချလိုက်သည်။
ကောင်းပြီ ... သေမဲ့သေ အကုသိုလ်မယူတော့ဘူး။ သေစရာရှိတာကို သေပေးမယ်။ တစ်နှစ်တွေ ဘာတွေနဲ့ ငါ့လာ မကန့်သက်နဲ့။ အခု ချက်ချင်းသေပေးမယ်။ ငါ့အတွက် မဖြစ်တည်ပေးတဲ့ ဒီဘဝမှာ ငါလည်း မနေချင်တော့ဘူး။ သေပေးမယ်။ ကျေးဇူးပဲ ... ကံကြမ္မာ။ သေတာတောင် ငါကိုယ်တိုင် သတ်သေရတဲ့အထိ ပက်ပက်စက်စက် ငါ့အပေါ် ယုတ်မာပေးလို့။
မျက်ရည်တစ်စက်နှင့် ခြေခုထားသော ထိုင်ခုံပုကို ခြေထောက်ဖြင့် တွန်းတိုတ် ဖယ်ထုတ်လိုက်သည်။
ဆက်ခနဲ တင်းမာမှု့နှင့် အတူ လေဟာနယ်ထဲ လွင့်မျောပြုတ်ကျသွားသည်။
လည်ပငး်မှာ မွန်းကြပ်မှု့၊ နာကျင်မှု့ မရှိ။
ကြမ်းပြင်ပေါ် ကိုယ်ခန္ဓာက ပုံဆိုးပန်းဆိုး ပုံလဲကျသွားသည်။
နေ့လည်က ဖန်ကွဲစဆုပ်ကိုင်မိတဲ့ လက်ဖဝါးဒဏ်ရာနှင့် ခုံစောင်း ခိုက်မိသောကြောင့် အသဲခိုက်အောင် နာကျင်သွားသည်။ စိုစိမ့်စိမ့်သွေးနီတို့ တဖန် ပြန်ပနး်ထွက်လာသည်။
မျက်နှာကျက်တန်းပေါ် အဝတ်ပိတ်စအဖြူုရောင်ကြိုးက တွဲလောင်း ....
ဟက် ... တင်းတင်းကြပ်ကြပ် သေချာစည်းနှောင်ခဲ့တဲ့ ကြိုးက ပြေသွားတာပဲ။
သေခွင့်မပေးတဲ့ သဘောလား ... ပက်စက်လိုက်တာ။ ဘာဆိုဘာမှမရှိတဲ့ ယုတ်စွအဆုံး အသက်ရှင်ချင်စိတ်တောင် မရှိတဲ့လူကို သေခွင့်တောင် မပေးဘူး။ ခံစမ်း ဆိုတဲ့သဘောနဲ့ ငါ့ကို လာစိန်ခေါ်နေတာ။ ထွက်ပြေး တိမ်းရှောင် လွတ်မြောက်ခွင့် မပေးဘူး။ တည့်တည့်ကြီး မင်း ခံကိုခံစမ်း ဆိုတဲ့ သဘော။
မျက်နှာကျက်တန်းမှ တွဲလောငး်ကျနေသော အဝတ်ပိတ်စကြိုးကို နာကြည်းစွာ စိုက်ကြည့်လျှက် Down အံတင်းတင်းကြိတ်ကာ မျက်ရည်တွေကို သုတ်ဖယ်ပစ်လိုက်သည်။
အေးကွာ! သေခြငး်တရားဆိုတာ သေချိန်တန်ရင် သေမှာပဲ။ ငယ်လို့၊ အိုလို့၊ ရောဂါဖြစ်လို့၊ ကျန်းမာလို့၊ ချမ်းသာလို ... အဲ့ဒါတွေကြောင့်မှ မဟုတ်ဘူး။ အကောင်းပကတိ ဒေါင်ဒေါင်မြည်နေတ့ဲ လူလည်း ရုတ်တရက် ကောက်ခါ ငင်ကာ သေနိုင်သလို အချို့လူယုတ်မာတွေကျတော့လည်း ရောဂါဆိုးနဲ့ သက်ဆိုးတွေ ရှည်လိုက်ကြတာ။
ကံကြမ္မာက တရားမျှတမှု့မရှိပေမဲ့ သေခြငး်တရားက တရားမျှတမှု့ရှိတယ်။ ဘယ်လောက်ဆိုးဆိုး၊ ဘယ်လောက်ကောငး်ကောငး် သေချိန်တန်မှ သေခွင့်ပေးတာ။ သေချိန်မတန်ရင် ဘာလုပ်လုပ် မသေနိုင်သလို သေချိန်တန်ရင်လည်း သေခြင်းတရားကို ဘာနဲ့မှ ရှောင်ဖယ်တားဆီးခုခံလို့မရဘူး။
သေတာ မသေတာတွေ ခေါက်ထား။ ကံကြမ္မာနဲ့့ ကစားပွဲတစ်ခုလောက် ကစားကြည့်တာပေါ့။ ကံကြမ္မာကပဲ ငါ့ကို ပက်စက်နိုင်မလား။ ငါကပဲ ကံကြမ္မာရဲ့ စီမံထားသမျှကို အရွဲ့တိုတ်၊ ပြောင်းပြန်လှန်ပြီး ငါလိုချင်တာ ရအောင်ယူနိုင်မလားးး
သေနေ့စေ့ရင် သေပေးလိုက်တာပေါ့။ မသေခင်တော့ ... ငါလိုချင်တာ ငါဖြစ်ချင်တာ ငါ့အတွက်ပဲငါ လုပ်မယ်။
Minus Down မျက်ရည်တွေ ထပ် ကျမလာတော့။ ကျောချမ်းစရာ သွေးအေးအေး အပြုံးတစ်ခုက ကြောက်မက်ဖွယ် အစွယ် ထုတ်ပြနေသယောင် ....
________________

ဟုတ်ပါတယ် ဟုတ်ပါတယ် ... ချစ်ခြင်းသံစဉ်နဲ့WLUကို ရေးခဲ့တာ ဒီလူကြီးပါပဲ ဟုတ်ပါတယ် XD
ကိုယ့်မျက်နှာ လေဖြတ်တော့မယ်။ အတိတ်တစ်ခု၏ ခြေရာကောက်ကြောင်းကို ထုဆစ်ရင်း မျက်နှာတွေ ပူထူလာလို့ ရေခဲအိတ် ပြေးပြေးကပ်ရတယ် XD
ဒါက လူကြီးဇာတ်လို့ ကိုယ်ပြောခဲ့ဖူးသလိုပဲ ရှေ့က Fiction နှစ်ခုလို လုံးဝ Pure မှာမဟုတ်ဘူး။
အသုံးအနှုန်း အပြုအမူတွေက လူကြီးဆန်နေလိမ့်မယ်။ ကိုယ့်ကလေးတွေက အသက်သာ ငယ်တာ လူကြီးဆန်တာ ကိုယ်သိပါတယ် XP
ကောက်ကြောငး်ကို ကျွန်တော် အများကြီးကြိုးစားထားတယ်။ ရက်လည်း တော်တော်ကြာတယ်။ ကြာပေမဲ့ ကြာနေတဲ့ ရက်မှာ ခြေရာပဲကောက်နေခဲ့တာပါ။ ဒီတစ်ပတ်လည်း ဒီတစ်ပိုင်းအတွက် ကိုယ်အလုပ်တွေ မပြီးဘူး။ အလုပ်တွေ စုပုံနေပြီ။ အလုပ်လုပ်ရဦးမယ်။
လာမဲ့တစ်ပတ်အတွက် Update မရှိပါဘူး။
ကိုယ်ပြောခဲ့ပါတယ် ... WLU Voting 120 ပြည့်မှ ကိုယ်အသစ်စမယ် ဘာညာသာရကာ။
ဒါပေမဲ့ WLUပြီး တစ်လတောင် မပြည့်ဘူး။ ကိုယ် ကောက်ကြောငး်ကို စခဲ့တယ်။ ပင်ပန်းတယ် TT
ဒီတစ်ပိုင်းလောက်ကို ဒီလောက်ကြာရလား ... အားနေလည်း FBပေါ် လက်လျားလက်လျား ကမြင်းနေပြီးတော့လို့ ပြောနိုင်ပါတယ်။
ဇာက်လမ်းရေးတယ်ဆိုတာ အချိန်ရှိနေရုံနဲ့ ရေးလို့မရဘူး။
ကိုယ်တို့ ခံစားချက်တွေ ရှိနေမှ ရေးလို့ဖြစ်တာ။
ဗလာခံစားချက်နဲ့ ရေးရင် ခံစားချက်ဗလာတွေပဲ ပေါ်လာလိမ့်မယ်။
WLUမှာ ကိုယ့်အတွင်းအားတွေ တော်တော်ကုန်ခန်းသွားတယ်။
ဝေါ့ ... ထွီးးး ( သွေးအန်သည် )
ဂူအောငး်ပြီး အတွင်းအားပြန် မကျင့်ယူရသေးဘူး။
ကောက်ကြောင်းဆိုတဲ့ သိုင်းပညာရှင်နဲ့ ကိုယ်ထိပ်တိုတ် အခု ပြန်ဖိုက်နေရတယ်။
Followers 10.6K ဂိုဏ်းကြီး မပျောက်ပျက်ရအောင် Shengသိုင်းလုလင်ပျိုလေးက စိန်ခေါ်လာသမျှ Works တွေမှာ အားထုတ်နေရတယ်။
Shengသိုင်းလုလင်လေးရဲ့ အတွင်းအားပြန်ပြည့်ဖို့အတွက် နှစ်တစ်ထောင်မှ တစ်ခါပွင့်တဲ့ ရေခဲတောင်ကြာပွင့်လည်း် မလိုဘူး။ ဟိုးးးး နတ်ဘုံက နတ်မီးအိမ်လည်း မလိုဘူး။ အကောင်ကြီးသုံးကောင် အုပ်ချူပ်ထားတဲ့ မှော်မြတ်ပင်လည်း မလိုဘူး။ အသူရာနယ်မြေက ကျောက်စိမ်းတုံးကြီးလည်း မလိုဘူး။
ချစ်ချစ်စရာ Readersလေးတွေရဲ့ အားပေးမှု့ဂျင်းဆငး်မြစ်ပဲ လိုတယ်။
(Sorry! တရုတ်သိုင်းကားကြည့်တာ များသွားလို့ XD)
အရင်ဇာက်လမ်းတွေနဲ့ယှဉ်ရင် Update ကြာတာသိပါတယ်။ ကိုယ်လည်း စိတ်ရော လူရော အချိန်ရော မပေးနိုင်သေးလို့ပါ။ Update ကြာပေမဲ့ တစ်ပိုင်းတင်ရင်တင်သလို ကိုယ်သေချာဂရုစိုက် ကြိုးစားထားတာ ခံစားမိပါလိမ့်မယ်။
ကျွန်တော်ရေးသမျှ ဖတ်ပေးတဲ့ WP စာဖတ်သူတွေ အားလုံးကို ကေးျဇူးအထူးတင်ပါတယ် _/\_
ပွင့်လင်းစွာ လွတ်လွတ်လပ်လပ် ဝေဖန်မှု့တွေကို ကြိုဆိုပါတယ် <3
12:49 PM
6/9/18