[WARNING:
This is a close chapter. No scenes, conversations, or any part of this chapter may be copied and paste in any of the social media platforms. This is to avoid unwanted despoliation of the contents.]
TRAITOR
The drug they inject into me is paralyzing my whole body, I couldn't even manage to move my fingers. I wonder why am I still alive, with all of the drugs, running into my veins right now, I wonder why I'm still breathing.
"We're on our way to the border now. We'll be there in an hour, Sir!" I heard someone says, I bet she's the same rogue vampire who attack me a while ago. Pinilit ko nalang ang sarili ko na matulog dahil sa pagod na nararamdaman ko ngayon.
I wonder what happened to Demiana and Xy. Are they still alive? Nasa tormenting facility kaya sila? Siguro naman walang ginawang masama sa kanila si Vera dahil malinaw sa mga sinabi niya kanina na ang Zapero at ang gobyerno lang ang kalaban nila. Bukod pa doon, nakikipagtulongan din ang mga day class students sa kanila para sa kalayaan na matagal na nilang hinahangad mula sa gobyerno. Kung ganoon, walang dahilan si Vera para saktan silang dalawa. Sigurado akong ligtas silang pareho. Kahit papaano ay nabawasan ng kaunti ang bigat ng pakiramdam ko sa ideya na iyon.
Bahagya kong iminulat ang mga mata ko ng may kung anong uri ng liwanag ang tumama sa mga mata ko. Unang bumungad saakin ay ang mayayabong na dahon ng mga punong kahoy. Malabo man ay natitiyak ko kung saan nanggagaling ang liwanag na iyon. Walang imik na tinitigan ko ang pamilyar na liwanag na iyon na tumatagus mula sa dahon ng mga punong kahoy. Hindi ako pweding magkamli. It is, a sunlight! How did a sunlight manage to broke into this place? What's going on?
Gustohin ko mang lumingon para tignan kung ano ba ang hitsura ng unibersidad na ito kapag nasisikatan ng araw ay hindi ko magawa dahil sa gamut na itinurok ng mga nilalang na'to sa katawan ko kanina. Dahil sa pagod ay ipinikit ko nalang ulit ang mga mata ko para magpahinga. Hindi ko alam kung makikita ko pa bang muli ang paaralan na ito pero sa tingin ko ay ito na ang huling beses na makikita ko pa ang unibersidad na ito. Oras na makalabas na ako, magiging parte nalang ng isang isang ilusyon ang lahat ng mga nangyari saakin sa tagung paaralan na ito
Hindi ko alam kung ilang oras ba akong nawalan ng malay. Nagising nalang kasi ako sa isang madilim at tahimik na silid. Tanging liwanag lang na nagmumula sa buwan ang tumatagos sa maliit na bintana nitong silid. "Urgh!" Napahawak ako sa ulo ko ng makaramdam ako ng pananikit mula roon. Here we go again! Bakit ba ganito klaseng silid nalang palagi ang bumubungad saakin tuwing nagigising ako?
Nanatili muna akong nakahiga sa maliit na kama na 'to dahil hanggang ngayon ay parang hindi parin ako nakakabawi ng lakas. Sa dami ba namna kasi ng nangyari nitong mga nakaraang araw. Kahit pa ata matulog ako ng ilang araw ay hindi ko parin mababawi ang lakas ko. Tahimik na tinitigan ko lang ang walang buhay nakisame nitong silid habang inaalala ko ang mga nangyari at kung bakit ako nandirito sa madilim na silid na ito. Napailing nalang ako ng maalala ko ang pagataki at ang pagturok saakin ng gamut ng mga tauhan na ipnadala ng headmaster para kunin ako.
Sinulyapan ko ang madilim na tanawin sa labas ng maliit na bintana nitong silid. "Gabi na." Walang buhay na wika ko. Kahit medyo nahihirapan ay sinikap ko na maupo sa kama ko tsaka ko sinuyod ng tingin ang paligid. How long have I been sleeping?
I heave a sigh. Everthing happens so fast. Parang kailan lang no'ng magsimula akong mag training sa pasilidad na ito para ipaghiganti ang pagkamaty ng mga magulang ko. Hindi ko maiwasan balikan ang unang araw na pagtapak ko sa walang kabuhay-buhay at nababalot ng matinding katahimikan na unibersidad na iyon. Napagkamalan ko pa ngang haunted school iyon dahil sa nakakamatay na katahimikan na bumabalot sa buong sulok ng paaralan. Napangiti ako tsaka ko dahan-dahang itinaas ang mga tuhod ko at saka iyon niyakap. Ipinatong ko ang ulo ko doon tsaka ako pumikit.
Hindi ko rin makakalimutan ang unang araw ko sa paaralan na iyon. Muntik na kaya akong magilitan ng leeg dahil sa kagagawan ng abnomral na Azeyang 'yon. 'Yon din ang naging dahilan kung bakit naparusahan ako sa unang lingoo ko sa paaralan na iyon. I can't help but to let out a small chuckle when I remember how mad I was while cleaning the old dusty library of that school. Halos sumuko na ata ang baga ko no'ng mga araw na iyon eh.
Inalala ko ang bawat detalye ng mga nangyari saakin habang nasa loob pa ako ng tagung unibersidad na iyon. Ang akala ko ay magiging madali nalang ang misyon ko oras na nakapasok na ako sa paaralan na iyon. Hindi ko inaasaahan na sa pag pasok ko doon ay tuloyang mababago ang mga pinaniniwalaan ko.
I know Sebastian just use me for the success of his plan. Hindi ko din siya sinisisi dahil doon. Kung totoong pinatay ko nga ang mga magulang niya, hindi ako pweding magalit kung nagmukha man akong tanga sa loob ng apat na taon. Hindi lang din naman ang mga kalahi niya ang pinoprotektahan niya sa plano niyang iyon kundi pati narin ang mga day class students na sapilitang ipinadala doon ng gobyerno.
Kung hindi ko pa nalaman ang kag*gohan na iyon ng gobyerno at ang sabwatan nila ng Zapero na ubosin ang mga bampira, hindi ko pa sana malalaman kung ano ang katutuhanan sa likud ng misyon na ito. Clearly, they just use me for their own selfish motives. Ngayon nag dadalawang isip na rin ako kung mga bampira nga ba talaga ang pumatay sa mga magulang ko.
'Sebastian...' my mind unconsciously uttered his name. His deep blue with a fleck of gold eyes reflects on my mind. That grumpy Alpha!
"He must be happy now—-I'm glad."
So much had happened since my parents died. I've trained so hard para maging handa sa pagpasok ko sa unibersidad na iyon. Hindi madali ang mapabilang sa X list ng gobyerno kaya naman halos araw-araw ay nasa training ground ako para magpalakas. Natawa nalang ako ng mahina ng maalala ko ang listahan na iyon. Sigurado akong isa na naman iyon sa mga kasinungalingan ng gobyerno para pagtakpan ang ginagawa nilang sapilitang pagpapadala ng mga estudyante sa Night Blood University.
Nasa kalagitnaan ako ng pag-iisip ng marinig ko ang pagbukas ng pintuan nitong silid kung nasaan ako ngayon. Kasunod no'n ang mga yapak ng sapatos na papunta sa direksyon ng kamang kinauupoan ko. Hindi ako ng abalang itaas pa ang paningin ko para tignan kung sino man ang taong naglalakad ngayon papunta saakin. Even without looking, I know its kuya Dominic. I clench my fist with the thought. Rinig ko ang paghinto ng mga yapak niya sa tabi ng maliit na kama kung saan ako nakaupo. Ilang minuto munang binalot ng katahimikan ang paligid bago siya nag pasyang magsalita.
"Hyrreti, I'm glad you're awake..." I remain quiet. Matagal na panahon narin simula no'ng huli kong marinig ang boses niya. I bit my lower lip--trying to calm my system from bursting in rage. Kuya Dominic is the only person I value the most simula nong mamatay ang mga magulang ko. Wala akong ibang pinakikinggan kundi siya lang. Para ko narin siyang kapatid. Hindi ko alam kung anong mararamdamam ko, oras na nalaman kong isa siya sa mga taong may pakana ng lahat ng katarantadohan na ito. Masyado ng maraming buhat ang nasisira ng Zapero at gobyerno. Hindi ako makakapayag na walangm managot sa bagay na iyon !
"Do you know everything, Kuya Dominic?" Malamig ang boses na saad ko. Itinaas ko ang paningin ko pero nanatili akong nakatingin sa madilim na bahagi nitong silid. Baka mas lalo lang lumaki ang galit na nararamdaman ko kapag tumingin ako sa kaniya.
"You knew—everything..." I pause then I move my gaze on him. For the first time after I enter that university, I've got to see his face again. The one who saves me that night, when my parents died. Now I start to wonder. Bakit nandoon siya no'ng gabing 'yon? Paanong nangyaring nandoon din siya, sa eksaktong gabi ng pagkamatay ng mga magulang ko?
"You knew everything, don't you?" I continue before I tranfixed him with a deadly glare. Walang bakas ng kahit anong emosyon ang mukha niya. Sa halip na sumagot ay nanatili lang siyang walang imik na naka tingin saakin. Ilang minuto muna kaming nagsukatan ng tingin bago siya ngumiti.
"Let's not talk about that, lil sis. I'm taking you out of this place soon--
"The lies of the Zapero. Lahat ng iyon alam mo, pero hindi mo sinabi saakin. Para saan?! Alam mo kung ano ang plano nila, kuya! Ang usapan, mga bampira lang ang uubosin nila. Wala sa usapan na idadamay nila pati ang mga day class students sa Universidad na iyon!" Ang kaninang nakangiting mukha niya ay napalitan ng malamig na anyo ng marinig niya ang mga sinabi ko. Napangiti nalang ako ng mapait. Hindi nga ako nagkamali. May alam siya sa lahat ng mga nangyayari. Mas lalo ko lang naikuyom ang mga kamay ko.
"Hyrreti calm down—
Umiling ako. Calm down? He betrayed the hell out of me and now he's asking me to calm down?
"I don't believe this!" I can't help but to let out a sarcastic laugh. "Hanggang kailan mo balak itago saakin ang lahat ng kag-gohan ng organisasyon na ito kuya?" Nanatili lang naman siyang seryusong nakatingin saakin dahilan para mas lalong tumindi ang galit na nararamdaman ko.
"Ang pagkamatay ng mga magulang ko—sabihin mo saakin kung sino ang nasa likud ng pagkamatay nila." Kapag nalaman ko na may kinalaman sila sa pagkamatay ng mga magulang ko. Sisiguradohin kong walang makakatakas ni kahit isa man sa kanila! Mawawala sa landas ko ang organisasyon na ito lalong-lalo na ang pinuno nila na pinagmukha akong tanga sa loob ng apat na taon.
"Alam mo kung sino ang pumatay sa mga magulang mo Hyrreti. No'ng gabing 'yon, nandoon ka. Ikaw na mismo ang nagsabing mga bampira ang pumatay sa mga magulang mo, hindi ba?" Nanliit ang mga mata ko sa sinabi niya. So, hanggang ngayon ay wala parin talaga siyang balak na sabihin saakin ang totoo?
"The Zapero's plan is to end the race of the vampires. 'Yon din naman ang gusto mo diba? Gusto mong ipaghiganti ang pagkamatay ng mga magulang mo kaya ka pumayag na gusto ng Zapero--
"I'm exhausted with all of your bullshit and lies. Tell me the truth, kuya Dominic!" Mukha namang hindi niya inaasahan ang paraan ng pagsagot ko sa kaniya kaya naman bahagya siyang natigilan. Kahit medyo nahihirapan ay pinilit ko ang sarili ko na bumaba mula sa kamang kinauupoan ko tsaka ako bumaling ulit sa kaniya. "Tell me the truth, or else." Kalmado pero may bahid ng pagbabanta na saad ko. Marahan naman siyang napailing tsaka siya bumuntong hininga.
"I guess they already tell you half of the truth. Damn it Kleinhaus!" Nangunot ang noo ko sa mga sinabi niya. Kleinhaus? Does he mean, Sebastian? Paano niya nakilala si Sebastian? Anong kaugnayan niya sa kaniya?
"You knew Sebastian?" Sa halip na sumagot ay naglakad lang siya papunta sa kama ko tsaka siya umupo doon. Sinundan ko lang naman siya ng tingin. Why am I having this feeling that what he will going to say next is something that could ruin the hell out of me?
"Hmm, I know him. Fierro Sebastian Kleinhaus. He is the Alpha of the Night Blood University. The one who sent me here to look after you." Mas lalo lang nangunot ang noo ko sa mga sinabi niya. Sebastian sent him her to look after me? So, kagaya ni Vera, nandito lang din siya para sa mga plano ni Sebastian? Anong kalokohan 'to? Ang akala ko ba isa siya sa mga tauhan ng Zapero?
"I once been a student of Night Blood University, Hyrreti. Ano sa tingin mo ang dahilan kung bakit ako nakalabas sa eskwelahan na 'yon? Kailangan kong gawin 'to nang sa ganon ay makaalis narin sa lugar na iyon ang mga estudyanteng nakakulong doon sa loob ng matagal na panahon. We've been waiting for this chance to come. Hindi makakalabas ang mga estudyante sa paaralan na iyon hanggang hindi nawawala ang organisasyon na ito at ang mga nakaupo sa gobyerno. Lahat sila, kailangan nilang mawala." Bumaba ang paningin ko sa kamay niya ng ikinuyom niya iyon. Kahit na madilim ang silid na ito, kitang-kita ko parin kung papaano umusbong ang galit sa mga mata niya.
Ilang minuto ko munang pinroseso ang mga sinabi niya sa isipan ko. Hindi ito ang mga inaasahan kong marinig mula sa kaniya. Ang buong akala ko ay malaki ang suporta niya sa misyon ng Zapero na ubosin ang lahi ng mga bampira.
"Namamatay ang mga nakakalabas sa paaralan na iyon, siguro alam mo narin ang tungkol sa bagay na iyon. Pinapahanap sila ng gobyerno at pinapatay. 'Yon ay para patuloy nilang maitago ang ginagawa nilang sapilitang pagpapadala ng estudyante sa paaralan na iyon." Tumango ako. Nasabi narin saakin iyon ng babaeng nakilala ko sa tormenting facility noong dalhin ako doon nila Veine. 'Yon din ang sinabi niyang dahilan kung bakit hanggang ngayon ay nakakulong parin sa Night Blood University ang mga estudyanteng pinadala doon ng gobyerno.
"Pero dahil sa plano ni Kleinhaus, nagawa naming makalabas. Walo kaming lahat na nakalabas ngunit ako nalang ang naiwang buhay."
"Bakit hindi ka nila pinatay?"
"Dahil may kailangan sila saakin. Alam nilang naging myembro ako ng student council ng unibersidad na iyon kaya imbis na patayin ay kinuha nila ako para maging isa sa mga tauhan nila. But that's a wrong move. Kleinhaus already knew they will take me. And that's when my mission starts." Bahagya siyang ngumiti saakin. So, he once been a member of the student council? Ni minsan ay hindi niya binanggit saakin ang bagay na iyon. Tumayo na siya tsaka siya naglakad papalapit saakin. Nang huminto siya sa harapan ko ay itinaas niya ang kamay niya tsaka niya ginulo ang buhok ko.
"Anong misyon ang sinasabi mo?" Kumurba ang maliit na ngiti sa labi niya. "Kailangan kong bantayan ang bawat galaw ng headmaster ng Zapero. Pati narin ang bawat galaw mo." I heave a sigh. Ngayon alam ko na kung bakit alam ni Sebastian ang lahat ng mga plano ng Zapero. Masyado din talagang mautak ang Alpha na 'yon. "What about those roses you've keep on sending me?" Mahina siyang natawa kaya naman sinamaan ko siya ng tingin. Sa tingin niya ba e' natutuwa ako sa sakit ng ulo na binigay niya saakin dahil sa mga rosas na 'yon?
"About that--actually it was just nothing." Mas lalong sumama ang timpla ng mukha ko dahil sa sinabi niya. Nothing? Matapos niyang pasakitin ang ulo ko kakaisip kung para saan ang mga rosas na iyon sasabihin niyang wala lang ang mga iyon. Nagbibiro ba siya?
"Woah! Calm down!" Itinaas niya ang dalawang kamay niya na ikinairap ko nalang. "Simula no'ng naging mas maingat ang Zapero, hindi ko narin nagawang makapagbigay pa ng balita tungkol sa planong pagataki ng Zapero. No'ng pumasok ka sa paaralan na iyon, doon nalang ulit ako nakahanap ng paraan para magpadala ng impormasyon sa kanila. Hindi maghihinala ang Zapero kapag nalaman nila na ikaw ang pinapadalhan ko dahil alam nilang kapatid na ang turing natin sa isa't-isa." Tinaasan ko siya ng kilay. Ano naman kayang kinalaman ng mga rosas doon?
"Those roses have pattern and symbol, Hyrreti. Sa ganoong paraan, malalaman ni Kleinhaus kung ano ang mga binabalak ng Zapero." Marahan akong napatango ng unti-unti ko ng maintindihan ang mga plano ni Sebastian. Honestly, when I first found out that he just use me for his plan, nakaramdam ako ng matinding galit. Ngayon naiintindihan ko na kung bakit niya gustong pabagsakin ang Zapero at ang gobyerno. He's not just protecting his people but also the life of every students in Night Blood University. Masyado ng matagal ang pagkakakulong nila sa eskwelahan na iyon.
"The tracker, your mission, he knows everything about it. Unang tapak mo palang sa entrance ng eskwelahan na iyon ay kalkulado na ang lahat ng iyon. The tracker you used, even without you activating it. It will still send a signal to the Zapero, but that's still a part of the show. Ang pagdala sa'yo ni Sebastian sa mundo nila at ang pagpasok mo sa safe zone kung saan nagtatago ang mga royal blooded vampires. Isang malaking palabas lang ang lahat ng iyon."
Isang malaking palabas? Ibig sabihin ay wala ni kahit isa sa mga iyon ang totoo?
"Patibong lamang iyon. Hindi talaga iyon ang totoong lugar kung saan nananatili ang mga royal blooded vampires. Once the Zapero and the government send their people to exterminate those vampires, it will be the end of the game." Ngayon ay unti-unti na akong nalilinawan sa lahat ng mga nangyayari. Lahat ng ito ay parte lamang ng isa pang mas malaking palabas.
Inabot ko ang kwentas na iniregalo saakin ni Mommy. Ngayong alam ko nang hindi naman lahat ng mga bampira ay masasama, hindi ko na alam kung magagawa ko pa ba ang plano ko na ipaghiganti ang pagkamatay nila. Napatingin ako sa mga kamay ko ng magsimula iyong manginig. I heave a sigh. Hanggang ngayon, hindi ko parin kayang balikan ang mga pangyayaring nagbibigay saakin ng matinding takot.
"Hyrreti--
"It's been four years now since I lost my parents kuya Dominic. That night, a group of bloodsuckers attack our home, and they killed both of the gems I treasure the most. Sa loob ng apat na taon, isa lang ang gusto kong mangyari. 'Yon ay ang maipaghiganti ko ang pagkamatay nila. That's the promise I made while staring at their lifeless body." Binalingan ko siya ng tingin tsaka ako tipid na ngumiti.
"Now, I'm more than scared with the thought that I--might not going to keep that promise."
"It was all just a lie, Hyrreti." Itinaas ko ang paningin ko sa kaniya. My brows knit in confusion. What does he mean by that?
"Ilang taon ko naring binabantayan ang lahat ng ginagawa ng headmaster ng Zapero. Let me tell you what really happened four years ago--"Hindi na naituloy ni kuya Dominic ang mga sasabihin niya pa sana ng bigla nalang bumukas ang pintuan ng silid kung nasaan kami. Kaagad siyang napatayo ng pumasok mula roon ang isang medyo may katandaan ng lalaki na pamilyar saakin ang mukha. Nakasunod sa likuran nito ang tatlong armadong mga lalaki. Kaagad na nangunot ang noo ko ng tuloyan na silang makalapit saaming dalawa ni kuya Dominic. Its Dr. Lee Romero, the brain behind all the genius experiments which Zapero use for their mission.
"What are you doing here Mr. Atkinson? The headmaster clearly forbids everyone to enter in this room. Hindi ba iyon ipinaalam sa'yo?" Kaagad na nangunot ang noo ko ng mahimigan ko ang kayabangan sa pananalita niya. I cross my arms on my chest then I took a one step closer to him.
"Oy! Oy!" Natuon saakin ang paningin niya kaya naman ngumiti ako ng nakakaloko sa kaniya. Kaagad na humarang sa harapan niya ang dalawa sa mga kasama niyang lalaki na siya namang ikinangisi ko lalo. Sa mukha palang ng mga nilalang na ito ay alam kong isa din sila sa mga rogue vampires na ginawang tauhan ng matandang hukloban na 'to. Ibinaling ko nalang ulit ang paningin ko kay Dr. Romero na ngayon ay hindi na maipinta ang mukha habang nakatingin saakin.
"Hello, matandang lalaki! Kamusta?" Kaswal na saad ko na ikinalukot lalo ng mukha niya. May sinabi ba akong hindi maganda? Bakit kung makatingin ang matandang 'to e' parang gusto niya na akong ilibing ng buhay?
"Anong ginagawa niyo dito, Dr. Romero?" Nakapamulsang lumapit saakin si kuya Dominic tsaka siya huminto sa tabi ko. Binalingan naman siya ng tingin ng matanda tsaka ito ngumiti ng abot tenga.
"Tinatanong pa ba 'yan Mr. Atkinson? Nandito ako para puntahan si Ms. Salvatore."
"Anong kailangan niyo sa kaniya?" Kalmadong tanong ni kuya Dominic. Hindi ko alam kung ano na ba ang nangyari sa Night Blood University matapos kong makaalis doon pero dahil nandirito parin si kuya Dominic para gampanan ang misyon niya, sigurado akong hindi pa tapos ang laro na ito.
"Marami.." Bumaling ulit siya saakin. Mas lalo pang lumawak ang ngiting nakapaskil sa mukha niya dahilan para maikuyom ko ang mga kamay ko. "Marami akong kailangan sa kaniya, Mr. Atkinson. At pinapasabi din ng headmaster na gusto niyang makausap si Ms. Salvatore! Sa tingin ko ay may mahalaga silang paguusapan."
"Kung gano'n, bakit ikaw ang nandito? Where's Mr. Williams?" Bakas na ang inis sa boses ni kuya Dominic at alam kong pinipigilan niya nalang ang sarili niya ngayon na huwag basagan ng bungo ang matandang hukloban na ito.
"The headmaster shoot him dead."
"What?!" Marahang napailing si Dr. Romero tsaka siya bumaling ulit saakin. " Hindi ako nandito para sagutin ang mga katanungan mo Mr. Atkinson! Dalhin niyo na siya! Kailangan na natin siyang maihanda para sa pagdating ng huling tagapagmana ng mga bampira." Nanunuyang saad niya tsaka niya ako nginisihan. Sandali akong natigilan ng marinig ko ang huli niyang mga sinabi. The last heir of the vampire race? How? No one knows who is the last heir of the vampires. Kahit nga ako ay hindi nagtagumpay sa misyon ko na alamin kung sino ang huling tagapagmana ng lahi nila eh.
"Oh, bakit mukhang hindi ka natuwa sa mga narinig mo Ms. Salvatore? The last heir of the vampires reveal his real identity just so he could save you. Mabuti nalang talaga at nakuha ka ng mga tauhan ko dahil kung hindi, sigurado akong wala ng laban ang organisasyon na ito sa mga halimaw na iyon. Kapag nagkataon, masasayang lang ang lahat ng mga isinakripisyo ko para sa organisasyon na ito!" The last heir reveal his identity to save me? My mind keep on giving me ideas which I refuse to believe. There is no way in hell that the last heir would rveal himself just to save me, unless---
"No way!" I whisper.
Nang tuloyan na akong hawakan sa braso ng mga lalaking kasama ni Dr. Romero ay binalingan ko ng tingin si kuya Dominic. Mukhang hindi niya rin inaasahan ang mga narinig niya dahil bakas din ang pagkagulat sa mukha niya. Kung ganoon, mukhang wala sa plano nila ang bagay na ito. Nang mapansin ni kuya Dominic na nakatingin ako sa kaniya ay kaagad din naman siyang ngumiti.
"I'm just here, lil sis." I nodded as I gave him a timid smile.
Habang naglalakad kami sa madilim na pasilyo nitong pasilidad ay hindi ko maiwasang hindi mapaisip sa kung ano ang mga posibleng mangyari mamaya. Ilang minuto pa kaming tahimik na naglakad hanggang sa huminto kami sa harapan ng isang malaking pintuan. Sa apat na taon kong pamamalagi sa lugar na ito ay hindi pa ako ni minsan napadpad sa bahagi na ito ng Zapero Facility.
Nang bumukas na ang malaking pintuan na nasa harapan namin ay doon ko lang nakita ang mga kagamitan na mukhang ginagamit lang nila sa pagpapahirap ng mga tauhan na hindi sumusunod sa kagustohan ng organisasyon. Napatingin din ako sa nagiisang ilaw na nakalagay sa gitna ng silid. Nagmumukha tuloy itong interrogation room dahil sa hitsura ng silid na 'to.
I wonder why did they take me here? Are they planning to turture me until I die? Napatingin ako sa mga gamut na naka latag sa maliit na lamesa nitong silid ng huminto kami sa harapan no'n. Napaismid nalang ako. Mukhang alam ko na kung anong balak gawin ng mga lintik na 'to. Napailing nalang ako. Ilang gamut pa ba ang plano nilang iturok sa katawan ko? I'm so tired with them treating me like a mice in their experiments.
"Bakit niyo ako dinala dito?" Sa halip na sumagot ay ngumiti lang si Dr. Romero saakin ng nakakaloko saakin tsaka niya sininyasan iyong mga kasamahan niya. Nang akmang hihilahin na sana ako ulit ng isa sa mga tauhan niya ay mabilis akong lumayo sa kanila. Sinamaan ko ng tingin si Dr. Romero na ngayon ay may hawak-hawak ng isang syringe. May nakalagay doon na kulay pulang likido na hindi ko alam kung para saan.
"Alam mo namang hindi ordinaryong bampira lang ang makakalaban mo, hindi ba? This will be our last card. You need to slaughter the life of their last heir, Salvatore!" Hanggang ngayon parin pala wala silang ka ide-ideya na alam ko na ang mga katarantadohan na ginagawa nila. Ang buong akala nila, gusto ko parin silang tulongan sa misyon nilang ubosin ang lahi ng mga bampira. Tsk. Nakakaawang mga nilalang!
"So?" I nonchalantly ask.
"I made this drug for you. Kapag naiturok 'to sa katawan mo ay sigurado akong makakaya mong talunin ang huling tagapagmana ng mga bampira. Kapag nagkataon, maipaghihiganti mo na ang pagkamatay ng mga magulang mo." I clench my fist when he mention my parents death. Kung hindi siya dumating kanina, nasabi na sana saakin ni kuya Dominic ang katutuhanan tungkol sa pagkamatay magulang ko. Sigurado akong may kinalaman sila sa pag-atake sa tahanan namin no'ng gabi na 'yon!
"Don't you dare spit a thing about my parents death, old man." Natigilan naman siya sa akma niyang paglapit saakin ng bigyan ko siya ng masamang tingin. Sa pagkakataong ito, hindi na ako nakikipag biruan sa kanila. Hindi na ako papayag pa na gamitin nila akong muli para sa mga walang kwenta nilang plano.
"I see! You're being a rebel now, huh?" Saad niya tsaka niya sininyasan iyong mga tauhan niya. Kaagad naman akong humakbang patalikud para iwasan ang akmang pagdampot na naman sana saakin ng isa sa mga tauhan niya. I cross my arms on my chest then I gave him a smirk.
"Looks like you've forgotten how well trained I am, Dr. Romero! Alam mong kapag ginusto ko kayang-kaya kong patumbahin tong mga kinulang sa bitamina mong tauhan." Humarap ako sa mga tauhan niya tsaka ko sila nginitian. Hindi ko alam kung anong klaseng gayuma ba ang pinainom niya sa mga kulukoy na'to pero hindi ang kagaya nila ang makakapatay saakin.
"Of course I'm well aware of that, Ms. Salvatore!" Tumango ako tsaka ako. Mabuti naman at alam niya! Tumalikud na ako kaniya tsaka ako nagsimulang maglakad papunta sa pintuan nitong silid. Hindi siya ang rason kung bakit ako pumayag na bumalik sa lugar na ito. Kailangan kong makaharap ang headmaster ng Zapero. Marami kaming kailangang pagusapan.
Lalabas na sana ako ng bigla na naman ulit bumukas ang pintuan nitong silid. Pumasok mula doon ang tatlo pang mga lalaki. Napahinto ako sa paghakbang ng matuon ang paningin ko sa babaeng dala-dala nila. Pakiramdam ko ay nanlamig lahat ng parte ng katawan ko ng tumama ang liwanag sa mukha niya dahilan para mas lalo kung masilayan ang mukha niya. No way!
"Demiana—what the?!" Naikuyom ko ang mga kamay ko ng makita ko ang mga pasa sa mukha niya. What the hell just happened? Sino ang gumawa nito sa kaniya? A small gasp escape from my mouth as they let go of her causing her to stumble on the cold floor of the room.
"You son of a bitch! Who did this to her?!" Binalingan ko ang tatlong lalaking nagdala sa kaniya dito. Gumihit ang kaba sa mukha nila. They're not a member of the Lees kaya sa isang tadyak lang ay sigurado akong sa impyerno pupulotin ang mga kaluluwa ng mga hinayupak na'to.
"Hyrr—Hyrreti?" Ibinalik ko ang paningin ko kay Demiana na ngayon ay bahagya ng nakabukas ang mga mata at nakatingin sa direksyon ko. Mas lalo lang napuno ng galit ang dibdib ko. Nadamay pa siya dahil saakin. Kasalanan ko ang lahat ng 'to!
"See, I'm well aware of how strong you are, Ms. Salvatore! That's why I prepare something for you. Mukhang nakalimutan mo rin atang matalino akong tao, Salvatore!" Rinig kong malokong saad ni Dr. Romero. Nanatili akong walang imik na nakatingin kay Demiana. This filthy old man, I will sure kill him for this!
Mabilis akong naglakad papalapit sa kaniya tsaka ko hinila ang kwelyo ng suot niyang lab gown. Akmang susuntokin ko na sana siya ng marinig ko ang malakas na pagsigaw ni Demiana dahil sa sakit. Lumingon ako sa direksyon nila at mas lalo lang umapaw ang galit na nararamdaman ko ng makitang hawak-hawak siya sa leeg ngayon ng isa sa mga tauhan ng matandang hukloban na 'to habang may nakatutok na baril sa sentido niya. Sigurado akong isang maling galaw ko lang ay hindi sila magdadalawang isip na idamay siya.
"Calm down, Ms. Salvatore! Isa lang naman ang gusto kong mangyari eh. Kapag nagawa mo ang gusto ko, papakawalan namin ang kaibigan mo." Dahil sa galit ay malakas na sinuntok ko siya sa mukha. "You piece of a crap!" Bakit kailangan pa nilang mandamay ng inosente para lang sa walang kwentang laro na 'to?
"Pakawalan niyo siya! Siguradohin niyong hindi siya madadamay sa kahit ano mang plano niyo. Tsaka lang ako papayag sa gusto mong mangyari, matandang hukloban!" Kaagad namang gumuhit ang nakakalokong ngiti sa mga labi niya kaya mas lalo humigpit ang pagkakahawak ko sa kwelyo niya. This old filthy creature don't know how to play fair! Just wait til I've got a chance dumb@ss, I will surely send you to hell!
"I understand. Here, take this and inject this in your body first. Then, we will release her, she'll be safe and sound!" Napatingin ako sa bagay na hawak kiya. Mula doon ay binalingan ko din ng tingin si Demiana na ngayon ay tahimik lang na nakatingin saakin. She wasn't supposed to be here! Hindi dapat siya nadadamay sa gulong pinasok ko!
"Demiana..." When I entered Night Blood University, she's the only person who genuinely welcome me with her weird stare and tight hug. This absorbed little freak! She's still giving me a headache. "You'll be alright, soon!" Ngumiti ako sa kaniya tsaka ko itinuon muli ang paningin ko sa syringe na hawak ng matandang 'to. Walang emosyon ko iyong tinanggap. Tinitigan ko ang pulang likidong nasa loob nun. Ano naman kaya ang magiging epekto ng gamut na 'to sa katawan ko?
"Go on, Salvatore!" Napairap ako dahil sa pagmamadali ng lintik na 'to. Kung sa kaniya ko kaya iturok 'to ng tumahimik siya?! Para matapos na ay walang emosyon na itinurok ko nalang iyon sa braso ko.
"Good! Very good, Ms. Salvatore!" Marahas na itinapon ko ang syringe na ngayon ay wala ng laman tsaka ko ulit mabilis na hinila ang kwelyo ng lab gown niya. I darted him with a deadly glare. "Siguradohin mong makakalabas siya ng buhay sa lugar na ito matanda! Ang pinaka ayaw ko sa lahat, 'yong tinatraydor ako!" Malamig na saad ko tsaka ko marahas na binitawan ang kwelyo niya. Napahawak ako sa ulo ko ng makaramdam na naman ako ng matinding pananakit mula roon. Damn! This kind of feeling again! Bakit ba palagi nalang ako ang trip nilang turokan ng kung ano-anong gamot? Tsk.
"Faster, chain her up! Umeepekto na ang gamut sa katawan niya." Hindi ko na binigyang atensyon pa ang mga sinabi ng matandang 'to ng biglang manlabo ang paningin ko. Natumba ako sa sahig dahil sa matinding sakit na lumulukop sa buong katawan ko. Naramdaman ko nalang ang pagkabit nila ng kung anong malamig na bagay sa pulsohan at mga paa ko.
"Papunta na dito ang anak ng headmaster! Tuloyan ng natalo ng mga bampira ang mga tauhang ipinadala mo sa Unibersidad na iyon. Pati ang plano mong pasikatan sila ng araw ay hindi tumalab sa kanila! Ano nang susunod nating plano Dr. Romero?!" Kahit nasa kalagitaan ako ng matinding sakit ay hindi parin nakalagpas sa pandinig ko ang mga sinabi na iyon ng isang lalaki. Tipid akong napangiti tsaka ko isinandal ang ulo ko sa pader na nasa likuran ko. Pagod na ipinikit ko ang mga mata ko. 'At least they're safe now.' Saad ko sa isipan ko. I'm happy for him!
"As long as we have this woman, we still own the game." Bahagyang tumahimik ang paligid. Hindi ko alam kung ano na ba ang nangyayari.
"Urgh!" I groan as the pain deteriorated. Pakiramdam ko ay pinipiga ang buong katawan ko dahil sa matinding sakit na nararamdaman ko.
"The drug will soon wake the monster inside of her which we concealed for a long time. This woman will be the strongest among all of my samples." Pinilit kong imulat nag mga mata ko para tignan ang may pakana ng lahat ng 'to. They're trying to use me again for their selfish mission!
Nabaling ang paningin ko sa likuran nila ng bumukas doon ang pintuan kasunod no'n ang pagpasok na naman ng dalawang lalaking nakaitim. I move my gaze to the girl who's walking behind them and that's when my world pause for a moment. What--what on the word is she doing here?
Kahit nahihirapan akong gumalaw ay pinilit kong umayos ng upo para mas lalo ko pang masilayan ang mukha niya. Napigil ko ang hininga ko ng tuloyan ko ng makita ang mukha niya. Nang makalapit siya ay mabilis na nagsiyukoan sa direksyon niya ang mga lalaking nandirito sa silid. Sa pagkakataon na 'to, alam kong hindi isang ilusyon lamang ang nakikita ko.
"Magandang gabi, Ms. Hernandez! Naiturok na po namin sa katawan niya ang gamut!" Saad ng isang lalaki. Naikuyom ko ang mga kamay ko. Hindi ko na kailangang maging matalino pa para maintindihan kung ano man ang mga nangyayari ngayon. Hindi ko mapigilang mapangiti ng may halong sakit at galit ng magtama ang panigin naming dalawa. At the end, the saddest thing about betrayal is that, it never comes your enemies, but to the one you use to value before!
"Xy?!" I can't find any reason for her to betray me like this! And never did I ever imagine, not even in my wildest dream, that things would unfold like this. Who would have thought that behind her innocent face, she is a traitor?