NIGHT BLOOD UNIVERSITY

vii

DISASTROUS

"Rules are made to follow, newbie. Don't you know that?" May diin ang bawat salita nito. Hindi ako makasagot. Iwan ko, para akong napepe. Hindi ako makapag-isip ng maayos.

His eyes are serious. Parang hinihila no'n ang lakas ko. What the heck is going on?

"In this university, the rules are just like the air you breath. If you don't abide by my rules, you'll be in trouble." He whispers in a warning tone.

I parted my lips, wanting to say something. But no words came out, only my small gasp. Gusto kong ipakitang wala siya epekto sa akin, pero paano ko magagawa 'yon? I press my lips together. I'm starting to feel frustrated with the situation.

Bumaba ang paningin niya sa labi ko. It linger there for I don't know how long bago niya ako muling ini-angat ang paningin niya sa mga mata ko. I didn't look away. Matapang akong nakipagtitigan sa kaniya.

"I'll let this pass for now. Next time, don't you dare to break another rule again. Are we clear?"

His menacing aura is radiating in the whole place and I don't like how his presence affects me like a fool. I cry to regain my composure. This ain't right. I won't give him the satisfaction of ruling over me.

"Okay," I bit my tongue for a second. Ayaw nang dagdagan ang natatanging salita na iyon.

Sa mga ganitong klaseng tagpo kung saan nasa kalagitnaan ako ng panganib hindi dapat iyon ang kumakawala sa bibig ko pero gano'n talaga. Siraulo ako eh. Well, hindi ko din naman kasalanan kung ipinanganak akong ganito.

Minutes have passed and I'm still stuck between this guy and the wall behind me. Naningkit ang mga mata ko. Nagsisimula nang mairita sa presensya niya. Bakit di pa siya umaalis? May kailangan pa ba siya?

Ang kaninang kaba na nararamdaman ko ay napalitan na nang inis. Gusto ko siyang supalpalin pero naalala kong niligtas niya pala ako kanina doon sa dalawang bampira. I need to be nice.

Kung tutuosin, pwedeng-pwede ko na siyang tapusin ngayon. Pero hindi lang naman siya ang habol ko rito. Ang gusto ko, maubos ang lahat ng lahi nila. I don't want to be reckless. Kailangan ko ng plano.

"Hindi ka pa ba aalis, po?" Tanong ko saka ako pilit na ngumiti sa kaniya. I don't know if that smile came out genuine. Sigurado akong mukha akong ewan sa ngiti ko.

Damn it! This is giving me cringe. I don't even know how to be nice. Matagal na panahon narin kasi simula no'ng huli akong naging mabait kaya medyo nakalimutan ko na. The last time I've been nice to people was when my parents was still alive. At least I use 'po', right?

My forehead crease forthwith when I heard his soft chuckle. I move my eyes up on his face and that's when I meet his amused face. Bahagya pa akong natigilan.

"Why are you laughing?" Bakas ang inis sa boses ko kaya naman kaagad na napahawak ako sa bibig ko. I'm trying hard to be nice and this jerk is pushing me into my limit.

"Based on the rumors that's spreading, you had a crappy attitude. Now, you're trying to be nice to me, should I be woried?" This son of a bitch! Sinamaan ko siya ng tingin. Wala na akong pakialam kung isumbong man niya ako sa mga namamahala sa eskwelahan na ito.

"Masama naman talaga ang ugali ko. Umalis ka na nga lang. Shoo!" Inis na tugon ko dahil gusto ko naring magpahinga. Pakiramdam ko ay naubos lahat ng lakas ko dahil sa ginawa kong paglinis sa lumang library na iyon kanina.

Kumunot ang noo ko ng ilang minuto na eh hindi parin siya gumagalaw at seryuso lang na nakatingin saakin. Walang kahit na anong bakas ng emosyong makikita sa mukha niya. Hindi ko tuloy malaman kong galit ba siya o sadyang ganiyan lang talaga ang mukha niya.