[WARNING:
This is a close chapter. No scenes, conversations, or any part of this chapter may be copied and paste in any of the social media platforms. This is to avoid unwanted despoliation of the contents.]
"Bakit mo tinutulongan ang mga bampira na iyon? You're a traitor to the organization. Kapag nalaman ito ng headmaster, tiyak na paglalamayan ka na sa susunod na araw." Napailing siya tsaka niya pinaglaruan ang baril na hawak niya.
"Ano sa tingin mo ang dahilan kung bakit pumasok ako sa organisasyon na iyon, Salvatore? Hindi ko sasayangin ang oras ko para lang maging utosan ng mga bobong 'yon." Kumurba na naman ang isang malokong ngiti sa mga labi niya.
"All of this is just a part of the plan, Salvatore." Panimula niya tsaka siya ngumiti ng abot tenga. Itinutok niya saakin ang dulo ng baril na hawak niya tsaka siya umiling. "Nakaplano na ang lahat. Ang pagsali mo sa organisasyon na iyon at ang pagpasok mo sa paaralan na 'to. Lahat ng 'yon parte lang ng isang malaking plano." I frown.
Ano bang plano ang pinagsasabi ng babaeng 'to? Bakit hindi niya nalang ako deretsohin at ng matapos na? Tsk. Nagugulohan man ay nanatili akong walang imik na nakamasid sa bawat galaw niya.
"Let me give you some clues since you look pathetic right now. 4 years ago, you've been a part of our life." Pakiramdam ko ay pinipiga ang utak ko dahil sa mga sinasabi niya. I've been a part of their life? Sinong tinutukoy niyang sila?
"We used to be friends. Palagi kang pumupunta sa bahay para manghingi ng kulay itim na rosas kay lola tuwing malapit ng umulan. Naaalala mo ba?" Bahagya siyang napahinto tsaka siya natawa at marahang napailing.
"Silly me. Of course, you don't. Dahil mas pinili mong kalimutan ang lahat. Siguro, dahil gusto mong patahimikin ka ng konsensya mo. Pero maalala mo rin ang lahat Salvatore. hindi mo matatakasan ang mga nangyari no'ng gabing 'yon." Napabuntong hininga nalang ako. Mas lalong sumasama ang pakiramdam ko sa babaeng 'to eh. Bakit pa ba kasi naisipan ni Faolan na iwanan dito ang isang 'to?
"Kahit isa ay wala akong maintindihan sa mga pinagsasabi mo Vera. Baka gusto mong mag lagay ng subtitle ng hindi ka naman mag mukhang tanga diyan." Irap ko tsaka ako sumandal sa headboard ng kama ni Faolan. Sumama naman ang timpla ng mukha niya dahil sa mga sinabi ko. Napairap nalang tuloy ako.
"Ano ba kasing pinagsasabi mong magkakilala na tayo dati pa? Wala akong maalalang nakipagkaibigan ako sa isang engkanto noon."
Pagdudugtong ko pa na ikinasama lalo ng timpla ng mukha niya. Napailing nalang ako tsaka ako napahawak braso ko ng makaramdam ako ng pagkirot mula doon.
Napamura ako ng mahina ng maramdaman ko ang unti-unting pag usbong ng sakit sa buong katawan ko. Umeepekto na naman ang itinurok nilang gamot sa katawan ko kanina. Kung ano mang klaseng gamot iyon ay wala akong ideya.
Binalingan ko ng tingin si Vera and that's when a vision of a young girl flashed into my head. Sandali muna akong napapikit dahil sa mga imaheng pilit na pumapasok sa isipan ko.
"Urgh!" I cried when my head starts to throb in pain again. Habang tumatagal ay unti-unting nagiging malinaw ang mga imaheng pumapasok sa isipan ko hanggang sa tuloyan ko na iyong masilayan.
It was a vision of a young girl running in the middle of woods. She giggles as she tries to run away from me. "Vera.." I couldn't help but to whisper as I watch her running around, creating a small crack noice out of the dry leaves that is covering the ground. Why am I seeing a young version of Vera in my vision?
"Mukhang may naaalala ka na ah." Sandali kong sinulyapan si Vera ng bigla nalang siyang magsalita sa tabi ko. No way! So, she's really telling the truth? Dati palang ay magkakilala na kami? Paano nangyari 'yon? Bakit wala akong maalalang nagkakilala na kami dati?
Napailing ako ng isang imahe na naman ng isang lumang bahay ang pumasok sa isipan ko. It was that the same old image of house na nakita ko rin sa panaginip ko noong nakakulong ako sa madilim na silid na iyon.
"What the hell is going on?" Hindi mapigilang kumento ko ng makita ko na naman ang batang imahe ni Vera na kumakaway sa direksyon ko. Katabi nito ang isang matandang babae na ngayon ay nakangiting kumakaway din saakin.
Bumaba ang paningin ko sa basket ng kulay itim na rosas na hawak nito. Pakiramdam ko ay nanuyo ang lalamunan ko ng balingan ko ulit ng tingin ang nakangiting mukha ng matanda. Kahit medyo malabo ay hindi ako pweding magkamali.
"No way---Manang Cecelia.." Habul ang hininga na bulong ko.
Nang tuloyan ng tumigil sa pagpasok ang mga malalabong imahe sa isipan ko ay doon lang ako nabalik sa ulirat. Ramdam ko ang pamumuo ng pawis sa noo ko ng maalala ko na naman ang panaginip ko sa madilim na silid na iyon.
Ang matandang babae na iyon sa panaginip ko, at si manang Cecelia na nagtatrabaho sa mansion ni Sebastian sa Night Blood Village ay-iisa.
I suddenly remember what Manang Cecelia had said noong dinala ako ni Sebastian sa mansyon niya para pagusapan ang tungkol sa tungkolin ko bilang guardian ng Night Blood University.
Nandito siya dahil hinihintay niya ang apo niya na bumalik. At ang apo na tinutukoy niya---ay walang iba kundi si Vera. Pigil ang hininga na binalingan ko ulit ng tingin si Vera na ngayon ay mukhang nag e-enjoy na ata sa mga emosyong nakikita niya sa mukha ko.
"Mukhang naaalala mo na. Yes, Nanay Cecelia is my grandmother. And guess what? I had to sacrifice the time I should have just spent with her dahil kailangan kitang bantyan at siguradohin na nakaayon sa plano ni Sebastian ang bawat galaw mo."
Plano ni Sebastian? Kaya ba siya pumasok sa Zapero Organisation para maging ispeya?
So, nandoon lang pala siya para bantayan ang bawat galaw ko at siguradohing umaayon ang lahat sa kung ano mang plano meron sila. I clench my fist when Sebastian's words echo in my head.
"I promised a friend to take good care of Nanay Cecelia hanggang sa bumalik siya."
The friend he was referring to, was Vera. Hindi ko mapigilang mapangiti ng mapait ng unti-unti ko ng mapagtanto ang lahat. So, all this time they're just making a fool out of me? Lahat ng mga nangyari, lahat ng iyon parte lang sa mga plano ni Sebastian. Mula sa pagsali ko sa organanisasyon na iyon, hanggang sa pagpasok ko sa impyerno na 'to. Lahat ng iyon parte lang ng mga plano niya.
Natawa nalang ako ng mahina. Hindi ako makapaniwalang ilang taon na pala akong nagmumukhang tanga dahil sa lintik na laro na 'to.
"T*ngina!" Mahinang pagmura ko dahil sa purong galit na lumulukop sa dibdib ko ngayon. I always knew that there is this something that can change the plotline of the story, but this twist is a one hell of a far-fetched.
"And guess what. I meet Sebastian first in the woods. I become his friend first. Until one night, you guys meet and that's it. You wrap all his attention just for you."
This time I can't help but to knit my brows in confusion. There is a hint of bitterness in her voice and I don't like it. It was as if she was telling me that all of the shits that happens into her life was all because of me. Ni hindi ko nga maalala kung papaanong naging magkaibigan kami noon. At kung naging magkaibigan nga kami, bakit ganon nalang ang galit niya saakin? How come they become a part of my life and I'm not even aware of it? Sandali akong natigilan when the same blue image of my sedative came across my mind.
Is my Sedative has something to deal with my lost memories? Pero ang sabi saakin ni kuya Dominic, ilan lang sa mga bagay na nagbibigay ng takot saakin ang mga makakalimutan ko. 'Yon ay para kumalma ang systema ko. Kung totoo ngang nakalimutan ko sila dahil sa gamot na iyon, marahil ay may nangyari sa nakaraan na nagbibigay din ng takot saakin. Kaya hindi ko sila matandaan dahil doon. Kumunot ang noo ko bago ko siya tinapunan ng mapanghusgang tingin. They must did something that triggers the fear out of me.
"You want to know what's more insane Salvatore? I'm sure kapag narinig mo ang mga susunod kong sasabihin, hindi mo na gugustohin pang makita si Sebastian."
Hindi ako sumagot. Nanatili lang akong tahimik na nakatingin sa kaniya. May parte saakin na ayaw paniwalaan ang mga sinasabi niya pero hindi malayong totoo ang lahat ng mga sinasabi niya. Sa ngayon, gusto ko lang malinawan sa lahat ng mga nangyayari.
"Sebastian just use you for the success of this plan. The thing why he's not here right now when you expect him to come and save you is because he's done with you. He already gets what he wanted. It will be easy for him to dispose you as trash now since you got nothing but pure trouble."
I felt a pang in my chest. Whether she is stating the truth or not, we can't deny the fact that Sebastian isn't here now. Everything he does is just for the show. His show.
"What is it, that he wanted from me?" Finally, I manage to spoke a word.
Sasagot na sana siya ngunit parehas kaming natigilan ng isa na namang pagsabog ang muling nagbigay ng ingay sa paligid. Parehas kaming napatingin sa labas. Hindi ko man nakikita ay alam kong galing iyon sa mga armas na inihanda ng Zapero.
"You serve as the bridge for Sebastian to the Zapero and the government. Sebastian knew they wanted to take the race down. Sakim ang mga tao sa kapangyarihan. And they're the most stupid people in the world for thinking they can fool the vampires with their plane and incautious trick. That is also why I activate the tracker, Salvatore. Sa pagsugod nila dito, para narin nilang inilibing ang mga sarili nila sa hukay na matagal ng naghihintay sa kanila." Natawa siya ng mahina tsaka siya tumayo sa kinauupoan niya.
"Zapero at gobyerno?"
At bakit pati ang gobyerno gusto nilang pabagsakin? Kung hindi ako nagkakamali ay sinusuportahan ng gobyerno ang layunin ng mga bampira sa eskwelahan na ito. Kaya nga sila nagpapadala ng mga estudyante dito para sa misyon ng eskwelahan na gawing mga normal na nilalang ang mga bampira diba? The government is doing their best to support their experiment, and now, they wanted to drag them down too?
"That is the another lies of the Zapero that you're not aware of, Salvatore. 'Yon ang gusto nilang palabasin. Na nakikipagtulongan ang gobyerno sa mga bampira pero ang totoo, naghahanap lang ng pagkakataon ang gobyerno na ubosin ang lahi ng mga bampira. And because they are bird headed, they don't realized that they're putting their self into a trap. Poor creatures!" Her eyes suddenly flash a red color and for a moment, I thought I'm just imagining things out. Not until she disappears from my sight. She's a vampire too.
"Nagulat ka ba?" Rinig kong saad niya ng muli siyang lumitaw sa tabi ko. Mas lalo pang lumawak ang ngising nakapaskil sa mukha niya tsaka siya marahang napailing. "I am a vampire too, Salvatore. Well, not a pure blooded tho." mas lalo pa siyang lumapit saakin kaya naman sinamaan ko siya ng tingin. Akala ba ng lintik na'to may pakialam ako kung anong uri man siya ng halimaw? Tsk.
"Bakit ako?" Malamig ang anyo na tanong ko sa kaniya.
If all they wanted was someone who can bridge them to the freaking vampires, then why me? Anybody could do it. Bakit kailangan ako pa ang gamitin nila sa lintik na plano na 'to? Bakit kailangan pa nilang sirain ang buhay ko para lang sa mga plano nila?
"Zapero knows who you are, Salvatore. They knew you're more than just a normal girl. And they're absurd to think they can use you against Sebastian. Sebastian wasn't that fool enough to risk his people's life for someone he and the other Kleinhaus despise the most."
Napatingin ako sa bagay na inihagis niya sa kamang kinauupoan ko. It was my trio blades. Sandali kaming natigilan ng makarinig ulit kami ng malakas na pagsabog sa labas. Sumilip si Vera sa labas tsaka siya marahang napailing. Ikinasa niya ang baril na hawak niya.
"Use that dagger and runaway, Salvatore. Because after all of this, Sebastian is planning to end your life. That's your doomed for murdering his parents, four years ago."
Matapos niyang sabihin ang mga salitang iyon ay bigla nalang siyang naglaho sa paningin ko. I was left dumbfounded by her words. Not even the noise of chaos outside can send me back into my senses. What does she mean when she says I slaughter the life of Sebastian's parents?
"I slaughter his parent's life,"
Isang maliit na pagtawa ang kumawala sa bibig ko ng malinawan na ako sa mga nangyayari. That the same Luna he called out when we are in the forbidden forest, and his mate who slaughter the life of his parents--is no other than me. Everything makes sense now.
The Zapero knows I was Sebastian's mate and that's why they took the advantage of using me too for their own selfish mission. Fvck them all for using me and making me the main bait for this game! And Sebastian--that vampire is a good actor huh.
"I am his mate,"
Napatulala nalang ako sa tanawin sa labas. Sebastian's words echoed in my head like a broken record. Every single bit of his lies echoed in my head.
Ilang minutong katahimikan ang bumalot sa buong silid habang maingat kong pinoproseso sa isipan ko ang mga bagay na sinabi ni Vera.
They just used me for this plan. Simula una palang, alam na nilang papasok ako sa paaralan na 'to. Hindi lamang iyon kundi, nakaplano na pati ang pagdala saakin ni kuya Dominic sa Zapero Organization.
Sa loob ng apat na taon, nagmukha akong tanga kakagawa ng mga bagay na akala ko umaayon sa plano ko, 'yon pala ay hindi. Inabot ko ang kwintas na ibinigay saakin ni Mommy. Pati ba ang pagkamatay nila, nakaplano din? Bakit kailangan pa nilang mamatay dahil lang sa punyet*ng plano na 'yan?
Napatingin ako sa laylayan ng damit ko ng pumatak roon ang isang butil ng luhang kumawala mula sa mga mata ko. Isa-isa hangang sa magsusunod-sunod na iyon dahilan para tuluyan ng mabasa ang laylayan ng damit ko.
Napangiti ako ng mapait.
Sa loob ng mahabang panahon, ngayon nalang ulit ako nakaramdam ng ganitong klaseng emosyon. Para akong sinasaksak ng paulit-ulit. It was the kind of betrayal that suppose to be, will never affect me, only if I never let myself fall into their trap. His fuckin' trap!
Tumingala ako para pigilin ang mga luhang kumakawala sa mga mata ko. Hindi ako mahina pero hindi din naman ako robot para hindi makaramdam ng sakit at galit. So, he's planning to kill me after this? Natawa nalang ako. Perhaphs, I deserve it too for killing his parents.
"Put*nginang tadhana 'to oh!" Mura kong muli dahil hindi ko alam kung ano bang dapat kong gawin ngayon.
Marahas na pinahid ko ang luhang dumadaloy ngayon sa pisnge ko tsaka ako bumaba sa kamang kinauupoan ko.
Kinuha ko ang dagger ko tsaka ako nagsimulang maglakad papunta sa pintuan ng kwarto ni Faolan. Hindi sapat ang mga impormasyong sinabi ni Vera para malinawan ako sa lahat ng mga nangyayari.
Kailangan ko ring makalabas dito at makausap ang head ng Zapero Organization. Oras na nalaman kong ginamit din nila ako para sa misyon nila, hindi ako magdadalawang isip na ubosin sila.
"Someone needs to pay for the death of my parents." It's either the Zapero or Sebastian--I don't give a damn.
Humigpit ang pagkakahawak ko sa dagger na hawak ko habang tahimik akong tumatakbo sa gitna ng kakahuyan papunat sa hindi ko malamang direksyon. The noise of chaos filled the whole Night Blood University. It was that the same cry of fear and pain I've heard in my dream once. Far from the silence that once lingers in this place.
Nakagat ko ang ibabang labi ko ng makarinig ako ng malakas na pagsabog hindi kalayoan. Kasunod nong ang malalakas na pagsigaw ng mga estudyanteng nakikipaglaban ngayon sa mga tauhan ng Zapero at ng gobyerno.
Kung mayroon mang malinaw ngayon saakin, 'yon ay ang pag gamit saakin ni Sebastian para sa mga plano niya, at ang sabwatan ng Zapero at ng gobyerno para sa misyon na 'to. Lingid iyon sa kaalaman ko. Ang alam ko ay tinutulongan ng gobyerno ang mga bampira para sa eksperimento na 'to. Little did I know, they have a hidden motives for these shits. I never imagine how stupid I am, not until now.
Nang makaramdam ako nang paninikip ng dibdib ay tsaka lang ako tumigil sa pagtakbo. Habol ang hininga na napaupo ako sa mga tuyong dahon na nag kalat sa paligid tsaka ako tumingala nang sa ganon ay makahinga ako ng maayos.
Nagkakagulo na ang lahat samantalang ako ay may sariling mundo na nakaupo lang dito sa gitna ng kagubatan. Napailing nalang ako sa naisip. Ipinikit ko ang mga mata ko dahil sa pagod.
Kaagad din naman akong naging alerto ng makarinig ako ng mga yapak na papalapit sa direksyon ko. Someone's coming. Hindi nga ako nagkamali dahil ilang sigundo pa ay narinig ko na ang paghinto ng mga yapak sa tabi ko.
"Nandito ka lang pala, Salvatore."
Tamad na iminulat ko ang mga mata ko. Unang bumungad sa paningin ko ang lalaking nakaasuot ng purong itim na kasuotan. Mula sa damit at pantalon niya, hanggang sa maskarang nakatakip sa mukha niya. Napailing nalang ako. Sigurado akong isa siya sa mga terminator na pinadala ng Zapero para ubosin ang mga bampira sa paaralan na ito.
"Anong kailangan mo?" Walang emusyon na tanong ko.
"Kailangan mong sumama saakin pabalik sa Zapero Facility. Utos iyon mula kay Mr. Atkinson."
Nangunot ang noo ko sa sinabi niya. Utos ni kuya Dominic? Napailing nalang ako ulit. Sigurado akong pati si kuya Dominic ay may kinalaman din sa lahat ng mga nangyayaring ito.
Isa pa, hanggang ngayon ay hindi ko parin alam kung bakit nagpapadala siya ng rosas saakin. Kapag nalaman kong may alam siya sa lahat ng mga kasinungalingan ng Zapero, sisiguradohin kong mananagot din siya.
"Wala ako sa mood tumayo. Umalis kana. Sususnod nalang ako." Irap ko sa lalaking nasa harapan ko ngayon. Hindi ko man makita ang mukha niya ay ramdam ko ang pamumuo ng tensyon sa pagitan naming dalawa. "Hindi maari. Utos ito galing sa nakakataas. Kailangan kitang isama sa ayaw mo man o sa gusto."
Napairap nalang ako. Mukhang mapapaaway na naman ako nito ah. Napatingin ako sa dagger na hawak ko tsaka ko marahang pinunasan ang patalim no'n.
"Wala akong pakialam kung kaninong poncio pilato man nanggaling ang utos na iyan. Tinatamad akong tumayo kaya hindi ako sasama." Anong parte ba sa mga sinabi ko ang hindi niya maintindihan?
"Kung ganon, kailangan ko pa palang gumamit ng dahas."
Nabaling ang atensyon ko sa isang patalim na ngayon ay hawak-hawak niya na. Oh-uhm, I can smell trouble. Napabuntong hininga nalang ako tsaka ako tamad na tumayo.
Hindi pa nga ako nakakabawi ng lakas dahil sa pagtakbo ko kanina ay mukhang mapapalaban na kaagad ako. Napabuntong hininga nalang ako.
Mabilis kong iniwasan ang patalim na ibinato niya iyon sa direksyon ko kasunod no'n ang pag atake niya saakin na maagap ko lang namang naiiwasan. Mukhang may lakad ata ang isang 'to.
Hindi ko alam kung matutuwa ba ako dahil isang mahinang uri lang ang ipinadala ng Zapero para kunin ako o maiinsulto eh. Ano bang tingin sa'kin ng mga hinayupak na 'yon, lampa? Isang suntok lang ata sa sekmura eh babawian na ng buhay ang isang 'to eh. Tsk.
Nang maiwasan ko ulit ang akma niya sanang pagsipa sa sikmura ko ay tsaka lang ako gumawa ng galaw para gumanti din sa pag atake. Nang akmang lalapitan ko na sana siya ay bahagya akong natigilan ng maramdaman ko ang presensyang iyon at ang pamilyar na pares ng mga mata na iyon na alam kong nakamasid saakin sa malayo. Kaagad na inilibot ko ang paningin ko sa paligid. Hindi ako pweding magkamali.
"He's here." Wala sa sariling bulong ko.
Hindi ko namalayan ang pag atake saakin ng lalaking ipinadala ni kuya Dominic and the next thing I knew, I already fall unto the ground bleeding.
"Urgh.." I groan in pain when I felt the sharp thing that made a cut on my left leg.
Anak naman kasi ng--bakit ko ba nakalimutan na nasa kalagitnaan pala ako ng pakikipaglaban sa lintik na 'to. I bet my lower lip as I put a pressure on my wond to stop it from bleeding.
Mula sa sugat na natamo ko ay mabilis kong naiangat ang paningin ko sa lalaking kalaban ko ng bigla ko nalang marinig ang malakas na pagsigaw niya dahil sa sakit.
Pakiramdam ko ay nabato ako sa kinauupoan ko ng makita ko ang unti-unti niyang paglaho na parang abo sa paningin ko. Nabaling ang atensyon ko sa lalaking may kagagawan no'n na ngayon ay nakaharap do'n sa lalaki at bahagyang nakatalikud sa direksyon ko.
"Sebastian," pabulong na saad ko.
Bumaba ang paningin ko sa kamay niyang may bahid na ng dugo. Sigurado akong ilang tao na ang napaslang niya. Napigil ko ang paghinga ko ng unti-unti siyang lumingon sa direksyon ko. Pati ang suot niyang itim na t-shirt ay may bahid narin ng dugo. Hindi rin nakalampas sa paningin ko ang marahas niyang paghinga.
I move my gaze back to his face and that's when our eyes meet. His deep blue with a fleck gold eyes are fixed on me. Carefully scanning my existence, as if they're scared to let me slip away.
Naikuyom ko ang mga kamay ko ng magsimula siyang humakbang papalapit saakin. Bakit siya nandito? Bumalik ba siya para patayin ako? Marami akong gustong itanong sa kaniya pero kahit isang salita ay wala man lang lumalabas sa bibig ko.
Nanatili lang akong nakatingin sa kaniya ng seryuso. Mas lalo kong napigil ang paghinga ko ng bahagya siyang umupo sa harapan ko tsaka lang bumaba ang paningin niya sa sugat na natamo ko. His jaw clech and I watch him as his brows knit in anger.
I hate to admit it, but the idea of him being here, and having this kind of distance with him makes my system to calm down. Maybe, it has something to deal with the this mate thingy they were talking about. Napailing nalang ako. The last thing I will do is to fall for his deceiving charm once again.
"Did you come here to kill me?"
Sa halip na sagutin ay napabuntong hininga lang siya tsaka niya ako seryusong tinitigan. Hindi ko mapigilan ang galit na unti-unting namumuo sa dibdib. Ilang taon din pala akong nagmukhang tanga dahil sa mga plano niya.
Kahit na medyo nahihirapan dahil sa sugat na natamo ko sa kanang binti ko ay sinikap ko parin na tumayo at lumayo sa kaniya. Ngayong alam ko na ang lahat, wala ng dahilan pa para mapalapit pa ako sa kaniya. Wala narin akong pakialam kung hanggang nagyon ay hindi ko parin alam kung sino ba ang lintik na last heir ng lahi nila. Tapos na ang misyon ko sa Zapero. Ang gusto ko nalang malaman ngayon ay kung sino ba talaga ang nasa likud ng pagkamatay ng mga magulang ko.
Tinapunan ko siya ng masamang tingin ng tumingala siya sa direksyon ko. Bakas ang pagod sa mukha niya na ani mo ay ilang araw na siyang hindi nag papahinga. Siguro dahil pinaghahandaan niya ang planong pagsugod ng Zapero kaya gano'n.
"Alam ko na ang lahat Kleinhaus. Kung nagpunta ka dito para patayin ako, gawin mo na." Malamig ang boses na saad ko.
Itataas ko na sana ang dagger na hawak ko para e' abot sa kaniya nang matanaw ko ang lalaking nakatayo hindi kalayoan saamin. Dahil sa kulay itim na maskarang nakatakip sa mukha niya ay alam ko na kaagad na isa din siya sa mga miyembro ng Zapero.
"Damn it!" Mura ko ng may hinugot itong isang baril sa likuran niya tsaka niya iyon itinutok sa direksyon ko.
Nanlaki ang mga mata ko at akmang tatakbo na sana para makailag sa pag atake niya ng maramdaman ko ang isang kamay na humila sa pulsohan ko kasunod no'n ang pares ng mga brasong pumalibot saakin.
Ilang sigundo pa ay rinig ang malakas na pagputok ng baril sa paligid kasunod no'n ang pagsigaw ng lalaki. Lumingon ako sa direksyon niya at natigilan ako ng kagaya kanina ay parang abo itong naglaho din sa paningin ko.
"What the hell?!"
I try to process the thing that just happened. Mas lalo ko lang napigil ang paghinga ko ng mapagtanto ko kung gaano kalapit ang distansya ko sa bampira na 'to ngayon. Ramdam ko ang pagtama ng hininga niya sa batok ko ng mas lalo pa siyang lumapit saakin tsaka niya isiniksik ang mukha niya sa leeg ko.
"G-get the hell off of me, vampire!"
My mind suddenly shut off when I felt the tip of his nose touches the skin of my neck. I gulp. I tried to step back away from him but he just tightened his grip on me, not giving me any chance to escape.
I freeze when I felt his sharp fangs on my neck. What the-sa unang pagkakataon ay nakaramdam ako ng kaba. I clench my hand to cease it from trembling. Sa lahat ng mga sinubok kong panganib, bakit ngayon pa ako tinablan ng takot?
"If you really wanna kill me, use my dagger." Fear is evident in my voice and I don't like it.
"Fvck!" I heard him cuss under his breath.
Mabilis siyang lumayo saakin and I watch him as he run off his fingers on his disheveled hair. Habol ang hininga na napalingun siya sa direksyon ko. I stare at him dumbfounded. His eyes were glowing red and I can't help but to gulp as I gaze into his sharp fangs. He almost drain my blood, damn!
"Run as fast as you can away from me, Salvatore. Or I'll gone insane controlling myself not to hurt you." His voice was deep and cold and I couldn't help the shiver that runs down my spine.
I know I should follow his command and run for my life but b*tch, I didn't. Instead, I take all the courage to spit out a word.
"Why can't I remember you?"
His jaw clench in annoyance as he pierce me with a deadly glare. Unti-unti ng lumalakas ang naririnig na pagsabog sa buong unibersidad pero nanatili akong seryusong nakatingin sa kaniya.
"Fvck! I should've just stick to the plan." Pabulong na saad niya tsaka siya umiwas ng tingin at tumalikud sa direksyon ko.
"I just use you for this trap, Salvatore. Now that you already played your part, I'm giving you a chance to escape my wrath. I'm not going to kill you together with those people who aims to harm my people." Bahagya siyang lumingon sa direksyon ko. Nanatili lang naman akong tahimik na pinoproseso sa isipan ko ang mga sinabi niya.
"Now leave and never show yourself to me again. I want you to be lost forever." I never know words could burn people's world into ashes, not until I heard those words come out of his mouth. It was just like a dagger, piercing through my skin. It's excruciating.
I watch him as he vanished from my sight. Leaving me still lost by his words.
Other party's point of view...
"Sir, nawalan napo kami ng koneksyon sa mga terminators na pinadal natin sa lokasyon na binigay ni Ms. Smith. Ang huling balita natin sa kanila ay isang abandonado ang lugar na iyon. Mukhang patibong lang ang lahat ng iyon---
Hindi na natapos sa pagsasalita ang lalaking nakatayo ngayon sa dulo ng mahabang lamesa ng bigla nalang siyang barilin sa dibdib ng matandang lalaki na siyang leader ng organisasyon. Walang emosyon na pinanuod ng matanda ang paglalatumba ng lalaki sa harapan niya na ngayon ay wala ng buhay at naliligo sa sarili nitong dugo.
"That young boy is smart." Hindi mapagilang kumento niya habang pinorproseso niya sa sariling isipan ang mga nangyayari. Binalingan niya ng tingin ang tanawin sa labas ng bintana ng malaking silid aklatan niya. Ilang minuto muna siyang tahimik lang na nakaupo roon ng marinig niya ang pagbukas ng malaking pintuan ng silid niya.
"What happened in here, Dad?" Tanong ng dalaga ng makita niya ang walang buhay na taong nakabulagta ngayon sa sahig. BInalingan niya ng tingin ang matandang seryuso lang na nakatingin sa labas ng malaking salamin kung saan tanaw ang maliliit na liawanag mula sa mga ilaw ng maliit na gusali sa baba.
"You're still the useless daughter that I have, kid." napayuko siya ng marinig niya ang malamig na boses ng lalaki. Pinigil niya ang galit na namumuo sa dibdib niya tsaka siya ulit walang emosyon na tumingin sa matanda. "Nakapasok na ang mga kasma natin sa Unibersidad. Anong susunod na plano mo?" Tanong nito.
Ilang minuto munang hindi sumagot ang matanda bago ito dahan-dahang lumingon sa kaniya tsaka ngumisi. "Tell Dr. Lee Romero to send his samples. They need to bring Luna Hyrreti back. It doesn't matter if she's dead but it's better if she's alive. She will be our last card." Tipid nalang siyang tumango tsaka niya nilisan ang silid.