ESMEE'S P.O.V.
We zijn bij de flat van Louis en Harry aangekomen. Ik vind het nog steeds best eng dat ze helemaal op de bovenste verdieping wonen. Niall loopt naast me en pakt mijn hand vast. "Vind je het nog steeds eng?", vraagt hij bezorgt. "Een beetje", bloos ik. "Kom maar hier dan zorg ik ervoor dat je het niet eng vind", zegt Niall en hij trekt me dichter naar hem toe en slaat een arm om me heen. Ik glimlach en geeft hem een kus op zijn wang.
Ik hou zoveel van deze jongen. Zoveel dat ik het eigenlijk niet eens in woorden kan uitleggen. Hij laat me zijn wie ik wil zijn. Hij zorgt voor een lach mijn gezicht en hij laat me weer leven. Sinds dat mijn vader is overleden aan al die drugs en drank, was ik een beetje depressief geworden. Ik weet het ik was nog heel jong maar ik zat altijd binnen. Altijd zat ik alleen op mijn kamer, te tekenen, muziek luisteren of gewoon naar het plafon staren. Aan het denken hoe het is om op te groeien zonder vader. Je hebt niet iemand meer die je waarschuwt voor dingen zoals jongens en die altijd comentaar geeft op wat je draagt want het is of 'te kort' of 'nee teveel inkijk' en dat soort dingen. Soms mis ik dat wel. Soms zou ik willen dat mijn vader nooit dood was gegaan. Dat hij me nu zou waarschuwen voor dat soort dingen. Maar hij moest maar weer drugs en drank gaan gebruiken.
"Heyy Esmee! Niall!", roept Harry die me uit mijn gedachten haalt. "Heey Harry!', zeg ik vrolijk en hij geeft me een knuffel. We lopen verder het appartement in.
"Omg wat ruikt het hier lekker zeg!', zeg ik als ik op de bank ga zitten met Niall naast me. "Ja, Louis heeft een cake gebakken omdat jullie kwamen", zegt Harry die ook op de bank gaat zitten.
"Awh wat lief", lach ik. "Dat ben ik toch ook", lacht Louis die ook de kamer binnen komt lopen. "Ja echt heel erg".
Het piepje van de oven gaat en Louis staat op. Hij komt terug met de cake op een dienblad en bordjes. "Nou wie wil een stukje?", vraagt Louis met een glimlach. "Ikke!", roepen Niall, ik en Harry tegelijkertijd waardoor we superhard in de lach schieten. Louis lacht met ons mee en snijdt een stukje cake voor ons af.
Niall stopt het meteen in zijn mond maar knoeit overal met kruimels. Louis kijkt hem aan met een blik van 'dit ga je dadelijk wel lekker zelf opruimen' blik. Ik kijk Louis aan en schiet weer in de lach. Ik weet niet waarom ik nou zo vaak lach. Het zal er wel aan liggen dat ik bij de mensen die ik leuk vind en met wie ik op kan schieten. Vooral als ik bij Niall ben kan ik mezelf zijn en voel ik me ook fijn.
"Waarom lach je nou zoveel? Is er iets grappigs met mij ofzo?", vraagt Niall die me vragend aankijkt. "Ik weet niet ik ben gewoon in een lach bui denk ik". "Dat kan ik best wel geloven". Ik geef hem zo'n vriendelijk tikje en stop de rest van de cake in mijn mond.
We zitten al een uur te kletsen. Het lijkt veel korter maar dat maakt niet uit. We kunne nog altijd terug komen. Dan gaat de bel. Harry staat op en loopt naar de voordeur.
"Liam?", vraagt Harry verbaast. Wat!! Wat doet Liam hier? Ik wil hem nu niet zien. Niet nu al...
_________________________________________________________________________________
Heeey peeps,
I know het is heel kort en saai maar ik wilde persee iets update:)
Please vote, comment, like
XXXXXX IrwinsBandana_