Το εκνευριστικό κουδούνισμα απ' το κινητό την ξύπνησε.
Αναδεύτηκε στο κρεββάτι πρίν απλώσει το χέρι της και το πάρει.
Κοίταξε την οθόνη και σιγομουρμούρισε μια βρισιά.
Με βαριεστημένη διάθεση πάτησε το κουμπί και το άνοιξε.
"Τι είναι Μάικλ πρωί πρωί;" ρώτησε φανερά εκνευρισμένη.
"Έιντζελ καίγομαι, σε χρειάζομαι οπωσδήποτε" της απάντησε μια μπάσα φωνή απ' την άλλη άκρη της γραμμής.
"Ξέρεις τι ώρα είναι;Επτά το πρωί."
"Εσύ ξέρεις οτι έχει πιάσει φωτιά... άντε να μην σου πω τι."
"Τι έπαθες πάλι ρε γκρινιάρη;" τον ρώτησε η Έιντζελ προσπαθώντας να κρατηθεί για να μην γελάσει.
"Τι να έχω πάθει! Απ' τα αξημέρωτα με τρέχουν με κάτι έγγραφα και είμαι μόνος μου και αυτή η Λίντα βρήκε σήμερα ν' αρρωστήσει"της είπε αγανακτισμένος.
"Καλά καλά μην γκρινιάζεις, έρχομαι."
Έκλεισε το τηλέφωνο και σηκώθηκε γρήγορα απ' το κρεββάτι.
Ετοιμάστηκε σε χρόνο ρεκόρ και έφυγε για το γραφείο.
Ήταν σίγουρη πως αν αργούσε λίγο θα έβρισκε τον Μάικλ σε κατάσταση υστερίας.
Είχε πάει πια απόγευμα όταν τελείωσαν.
Η Έιντζελ δεν άντεχε άλλο,το κεφάλι της πονούσε απ' την πίεση όλη μέρα.
Σηκώθηκε απ' την καρέκλα και τεντώθηκε.
Όλοι οι μύς της ήταν πιασμένοι.
Φόρεσε την ζακέτα της και πήρε την τσάντα της.
"Μάικλ εγώ φεύγω" του είπε καθώς κατευθυνόταν πρός την πόρτα.
Ο Μάικλ πετάχτηκε όρθιος σαν ελατήριο.
"Εί, που πας!Σε λίγο θα έρθει το μεγάλο αφεντικό με τον Άραβα μεγιστάνα και τους οικονομικούς συμβούλους.Μην μου πεις πως θα μ' αφήσεις μόνο μου με αυτά τ' αρπακτικά;" της είπε ενώ την κοιτούσε παρακλητικά.
(δεν μπορούσε να λείπει η αδυναμία μου απ' αυτό το βιβλίο)
"Βρε Μάικλ είμαι κομμάτια" διαμαρτυρήθηκε η Έιντζελ.
"Έλα μωρέ Έιντζελ, τι θέλεις να πέσω στα γόνατα να σε παρακαλάω;"
Η Έιντζελ ξεφύσσηξε καταθέτοντας τα όπλα.
"Καλά,εντάξει,θα μείνω" του είπε με βαριά καρδιά.
Είχαν μαζευτεί όλοι στην μεγάλη αίθουσα συσκέψεων και περίμεναν τον Άραβα μεγιστάνα, όπως τον είχε αποκαλέσει ο Μάικλ.
Η Έιντζελ είχε πεταχτεί λίγο στο μπάνιο να ελέγχει την εμφάνιση της.
Κοιτάχτηκε στον τεράστιο καθρέπτη, ίσιωσε τα ρούχα της και έφτιαξε το μακιγιάζ της.
Η τελική εικόνα την είχε αφήσει ευχαριστημένη.
Η κόκκινη μπλούζα με το ελάχιστο ντεκολτέ την έδειχνε ελκυστική και σε συνδιασμό με το γκρί στενό παντελόνι που είχε διαλέξει το πρωί ολοκλήρωναν μια εικόνα που την άφησε ικανοποιημένη.
Βγήκε απ' το μπάνιο και με γρήγορα βήματα κατευθύνθηκε στην αίθουσα συσκέψεων.
Μόλις έμπαινε στην πόρτα άκουσε την φωνή του αφεντικού της.
"Ααα,να και η δεσποινίς Μίλλερ. Κύριε Ούλντιναρ να σας γνωρίσω και το άλλο άτομο που δούλεψε για την σύνταξη των εγγράφων που ζητήσατε.Οτι απορίες έχετε θα απευθυνθείτε σ' αυτούς."
Η Έιντζελ είχε απλώσει το χέρι της για να χαιρετήσει τον άντρα μπροστά της που μέχρι αυτή την στιγμή της είχε γυρισμένη την πλάτη.
Μόλις έστρεψε το σώμα του προς το μέρος της έμεινε σαν χαμένη να κοιτάζει τα γαλανά μάτια του.
Το χέρι της είχε μείνει μετέωρο ενώ στο πρόσωπο της είχε ζωγραφιστεί η έκπληξη.
Δεν μπορούσε να πιστέψει αυτό που έβλεπε.
Εκείνος στεκόταν μπροστά της με το ίδιο έκπληκτο βλέμμα.
Το χέρι του απλώθηκε και έσφιξε το δικό της με μια τυπική χειραψία.
Το κεφάλι της άρχισε ξαφνικά να γυρίζει αφού μια έντονη ζάλη έκανε την εμφάνιση της.
Σιγά σιγά η μορφή του σκοτείνιαζε μπρος στα μάτια της.
Το τελευταίο πράγμα που κατάλαβε ήταν τα στιβαρά του χέρια γύρω απ' το σώμα της πρίν χάσει τελείως τις αισθήσεις της.
Μόλις άνοιξε τα μάτια της το πρώτο πράγμα που είδε ήταν το ανήσυχο βλέμμα του Μάικλ ακριβώς από πάνω της.
Ήταν ξαπλωμένη σ' έναν καναπέ.
"Ευτυχώς συνήρθες"της είπε με ανακούφιση.
Η Έιντζελ σήκωσε το σώμα της και κοίταξε τριγύρω.
"Η σύσκεψη;" ρώτησε θορυβημένη.
"Προγραμματίστηκε για αύριο το πρωί. Ο κύριος Ούλντιναρ δεν θέλησε να συνεχίσουμε χωρίς εσένα. Ανησύχησε πολύ για την υγεία σου,προσφέρθηκε να σε πάει στον γιατρό αλλά του εξήγησα οτι η λιποθυμία σου ήταν απ' την υπερκόπωση λόγω της εξαντλητικής ημέρας που είχες περάσει σήμερα."
Η Έιντζελ τον κοίταξε μ' ευγνωμοσύνη.
Μες στην άγνοια του την είχε σώσει από μια δυσάρεστη κατάσταση.
Το τελευταίο που ήθελε ήταν να την πήγαινε ο Μπαράκ στο γιατρό και να μάθαινε για την εγκυμοσύνη της.
"Σ' ευχαριστώ" του είπε προσπαθώντας να σχηματίσει ένα χαμόγελο στο πρόσωπο της.
"Δεν χρειάζεται να μ' ευχαριστείς.
Θέλεις να σε πάω σπίτι σου;"
Η Έιντζελ σηκώθηκε όρθια.
"Όχι σ' ευχαριστώ,είμαι καλά τώρα, λίγο ύπνο χρειάζομαι μόνο" του απάντησε ενώ βημάτιζε προς την έξοδο.
Μόλις πέρασε την εξώπορτα άκουσε την φωνή του Μπαράκ να φωνάζει τ' όνομα της.
Το σώμα της κοκκάλωσε στο άκουσμα του.
Γύρισε αργά και τον είδε να πλησιάζει με σταθερά βήματα κοντά της.