BITE
"In the Room of Algea."
Room of what? Algea? If I am not mistaken, algea were the personified daemons of pain and suffering, body and mind, sorrow, and distress. Another punishment again huh? But this time-this punishment seems to be a serious one.
Students start to buzz around as if they are some sort of bees when they heard what the president of the supreme student government said. Even Demiana and Xy dared to let out a violent reaction. I just nod as a response.
"Hmm, okay." There you go again. The word 'okay' just slips out of my mouth and it happens most of the time. Ano bang magagawa ko? Wala naman talaga kasi akong pakialam eh.
Tatayo na sana ako ng hawakan ni Xy ang kamay ko. She stared at me; fear was evident in her pair of deep black eyes. Ganon din kay Demiana. I sigh. Why are these people so concerned?
"Quit staring at me like that. Now eat your food and go to your next classes. I'll just go visit death." Ngumisi ako tsaka ko na sila tinalikuran.
Nandito kami ngayon at naglalakad sa gitna ng masukal na kagubatan. Hindi ko alam kung saan ba ang punta namin ng mga nilalang na ito pero hindi nalang ako nagsalita at tahimik nalang ako na sumunod sa kanila. Napabuntong hininga nalang ako ng makita ko ang paglingon na naman saakin ni Azeya tsaka niya ako nginisihan na parang nauulol na aso.
"Ano ba Azeya? Ang pangit ng mukha mo ba't ka tingin ng tingin saakin?" Kaagad na sumama ang timpla ng mukha niya dahil sa sinabi ko. Inirapan ko lang naman siya tsaka ko ibinaling ang paningin sa president ng supreme student government na hanggang ngayon ay nauuna sa aming maglakad.
"Hoy lalake, malayo pa ba?" Inis na tanong ko dahil ramdam ko na ang pamamanhid ng paa ko dahil sa patuloy naming paglalakad. Kung bakit ba kasi hindi nalang ginamit ng mga engot na 'to ang kakayahan nilang mag teleport eh. Binigyan ako ng masamang tingin no'ng babaeng katabi niya na hindi ko lang naman pinansin. Pabida din kasi ang isang 'to eh.
"We're here."
Napatingin ako sa harapan namin at doon ko lang nakita ang isang napakalumang gusali na kung titignan mo ay parang kikilabotan ka talaga. There's blood stained on the wooden door of the building na ani mo ay ilang tao na ang namatay sa lugar na ito.
This place seems to have been abandoned a long time ago. Malamig din ang pag ihip ng hangin sa lugar na ito dahil sa mga punong kahoy at mga halaman na nakatanim sa paligid ng gusali. Waoh! This is one hell of a spooky place. Instead of feeling scared, I ended up being amazed. This place gives me chills and that's new to me. This was the first time that I felt some other emotion kaya naman ay imbis na matakot ay natutuwa pa ako.
"Hyrreti," Napatingin ako kay Veine na siyang tumawag saakin. Tinaasan ko siya ng kilay ng makita ko ang pagkabahala na nakapaskil sa mukha niya.
"I'm sorry," Sadness and guilt are evident in her eyes. I frowned. I really hate it when I see people having this kind of emotion on their faces. They're just giving other people easy access to their weaknesses.
"Nah, don't be, I'm perfectly fine." I said nonchalantly.
"Still acting like a brave cat huh? If I know, gusto mo ng umiyak ngayon dahil sa takot. You don't even have any idea what awaits you inside of that building." Nakangising saad ni Azeya. Tuwang-tuwa ah. I give her a grin.
"I don't weep for some lame adventure btch. We're not the same." Sagot ko sa kaniya na ikinabura ng pagkangisi niya. Sinusubukan talaga ako ng babaeng 'to eh. Just wait until this sh*t ends and I will make sure you won't be able to show that annoying smile of yours anymore, Azeya.
"Let's go." Saad ng president tsaka na siya na unang mag lakad papasok sa silid. Sumunod naman agad sa kaniya ang dalawa pang mga bampira kaya naman sumunod narin ako sa kanila. Naiwan naman ang mga day class na miyembro ng supreme student government. Mukha atang hindi sila kasali sa adventure.
A dim, quiet and empty room. 'Yan ang bumungad saakin ng makapasok na ako sa loob ng tinatawag nilang Room of Algea. Para itong kwarto sa isang horror movie. Matinding katahimikan ang bumabalot sa kabuoan ng silid. Parang puno din ng matinding kalungkotan at hinagpis ang bawat sulok ng lugar na ito.
Napatingin ako sa gitnang bahagi ng silid kung saan nakalagay ang isang upoan. Naglakad na papunta doon ang tatlo kaya tahimik nalang din akong sumunod. Ano na naman bang pakulo meron ang mga lintik nato? Tsk.
Huminto kami doon sa harapan ng upoan tsaka ako nilingon ng tatlong bampira. Their eyes just turn into a shining blood color. They're on their vampire form now.
"Sit down." Utos nong lalaking kasama nila. He's the same guy also na kasama nang dalawang sumalubong saakin dati. Naglakad na ako papunta doon sa upoan tsaka bored na naupo. Oh ngayon? Ano na?
"Close your eyes." Utos no'ng babae. Siya naman ngayon ang pumagitna sa kanilang tatlo. Napairap ako. Anong plano nila? Pagsasalohan nila ang dugo ko, ganon? Kapal ng mga mukha nito ah.
Ipinikit ko nalang ang mga mata ko para matapos na itong kabaliwan nila. Andami pang alam gawin sa buhay eh. Narinig ko pa ang sinabi nong babaeng bampira bago tuloyang naglaho lahat ng ingay sa paligid-ilang sigundo pa ay ibang mga ingay na ang narinig ko. I decided to open my eyes.
Hindi ako pweding mag kamali. This was my old room 4 years ago. Anong ginagawa ko dito?
"Luna. Bakit nakahiga ka pa diyan?" Nabaling ang paningin ko sa taong tumawag saakin. That voice! That sweet lovely voice that I'm longing to hear for four years now. That sweet angelic voice. Mommy.
Agad kong nilingon ang pinanggalingan ng boses and there I saw her beautiful face. Her beautiful eyes. Her smile.
"Mommy." I said almost like a whisper. Gusto kong maiyak ngunit ayaw ng mga mata ko. Agad akong tumayo mula sa pagkakahiga sa kama ko tsaka ako tumakbo papalapit sa kaniya. Yayakapin ko sana siya ng mahigpit but I can't. Tumagos lang ang katawan ko sa katawan niya. Illusion. This is just an illusion. Nilingon ko ang mukha ni mommy na nakangiti. Agad na binalot ng matinding kirot ang puso ko. She's here but the only thing I can do is to look at her.
"Oh, bakit ang lungkot ng mga mata mo? Diba ang bilin ko sayo ay dapat palagi kang nakangiti?" I miss her so much!!
"Oh, bakit antagal niyong dalawa? Kakain na tayo. Lalamig na ang pagkain." Saad ng isa pang malambing na boses na agad ko din namang nahimigan. Daddy! Sinundan ko ng tingin si dad ng lumapit siya saamin tsaka niya hinalikan sa gilid ng noo si mommy. Lumapit din siya saakin para bigyan ako ng isang halik sa noo pero hindi ko naramdaman iyon dahil sa isa lamang ilusyon ang lahat.
They're not real. They're not here. That truth is breaking me into pieces. Sa isang iglap ay bigla na namang nag bago ang paligid. Ngayon ay nakatingin na ako sa kagandahan ng buwan sa madilim na kalangitan. This night. Binalot ng matinding takot ang buong systema ko. Ilang taon ko ding pilit na kinakalimutan ang pangyayari na 'to. At ngayon nandito na naman ako.
"Are you excited Luna?" That sweet angelic voice of my mom. Nilingon ko siya. She's smiling. Kahit gusto kong maiyak ay kagaya kanina eh wala parin ni kahit isang butil ng luha ang kumakawala sa mga mata ko. This is exactly what happened on that night 4 years ago. Tinitigan ko lang siya ng ibaling niya sa labas ng bintana ang paningin niya.
"Alam mo ba na noong ipinanganak kita, kabilugan din ng buwan no'n. Kaya nga pinangalanan kitang Luna Hyrreti dahil sing ganda mo ang buwan. You possess this kind of beauty that is so mesmerizing. Both outside and inside." Saad niya tsaka hinaplos ang buhok ko. Mommy. I look at her pair of blue sapphire eyes.
"Mommy," I murmur.
"I'm sorry." Bulong ko ulit. She hugs me but I can't feel it. Still, I close my eyes. I miss her so much. Pareho kaming napatingin sa orasan ng mahina itong tumunog indekasyon na alas dose na ng hating gabi. That small beep seems like a loud, painful beat in my ears. Reminding me what will going to happen next after this scenario.
"Happy birthday Luna. Ito ang gift ni mommy sa'yo." Saad niya tsaka inabot saakin ang isang maliit na kulay itim na kahon. I raise my hand to touch the moon necklace that I'm wearing right now. I still have your gift mom. I still have it.
"Buksan mo na. Sigurado akong bagay 'yan sayo."
"Mabuti naman at nagustohan mo. Tara at hintayin na natin ang daddy mo. Sigurado akong nag mamadali ng umuwi 'yon para mabati ka din." My heart skips a beat. After this scene--are the memories, I never want to remember again. I close my eyes. I don't want to remember. I refuse to see it but the vision keeps on running into my head even if I shut my eyes off. It keeps on running.
The fear in my father's eyes as he enters the main door of our house. The sweat that is dripping off his face.
"What happened, July-
"Fast and get Hyrreti out of her! They're coming!" I bet my lower lip as the vision keeps on playing. I want to stop now but I don't know how. I felt helpless.
They're coming. Yeah. Those cruel monsters. They're coming now.
"STOP! STOP THIS SHIT NOW!" I exclaimed but the words came out almost like a whisper in my mouth. Nagsisimula na akong manghina. Pakiramdam ko ay dahan-dahang nauubos ang lakas ko.
"We need to get away from here." The fear in my mother's face. I want to avert my eyes from it but the vision is not giving me any chance.
"Mommy." After this scene is the image, I can't bear to look at. Pakiramdam ko ay naging yelo bigla ang puso ko. Yelong unti-unting natutunaw. The mix of fear-and extrajudicial pain is embracing my whole system. Then, there I heard a loud noise coming from my father's gun. It was followed by my father's crying because of pain. The vision gets blurry and the next image that I see is the reality that I can't escape.
Laying there. On the cold floor of our house. It is the lifeless body of my mother and father. They are soaking in their own blood. I don't want to see it but the image won't go away. Isang butil ng maligamgam na likido ang pumatak mula sa mga mata ko. The pain keeps on rushing back! Making every inch of my fiber scream in pain.
"WHAT ARE YOU SAYING YOU CAN'T ACCESS HER MIND? FIND A WAY SHE'S BEEN THERE FOR ALMOST AN HOUR NOW!"
I heard that scream. It's not from the illusion. Who is he? Naririnig ko ang usapan nila pero nanatili parin akong nakakulong sa masamang panaginip na ito. I am stuck in the most painful image of my memories. And I don't know how to get away from this.
"Get me out of here!" I whisper. Unti-unti ng nanghihina ang katawan ko. Parang hindi nadin ako makahinga.
"I also don't know why I can't access her mind! I can't stop it now. She's in danger."
I can vividly hear them having a commotion outside of this illusion. Who are these people? I want to wake up now. The image of my parent's lifeless body is slowly killing me.
"Alpha!"
And I hear that voice saying that name in chorus. Alpha? Who's the alpha? The only thing I know right now is I can hear voices that I can't recognize. Nasa ganon akong systema ng maramdaman ko ang dalawang matutulis na bagay na dumikit sa leeg ko. What's going on?
"No," I whisper. I gasp when I felt it. The pain is caused by the sharp fangs that are slowly sinking into my flesh. The pain sends me back into my senses.
Nang unti-unti na akong matauhan ay doon lang pumasok sa isipan ko kung ano ang nangyayari. Someone is almost embracing me right now. His fangs are injected into my flesh and siping my blood slowly. I want to move but my body is so exhausted. I slowly open my eyes.
Unang bumungad sa paningin ko ang madilim na paligid kasunod non ang dalawang pares ng mga mata. A pair of deep blue eyes with a fleck of gold. My heart almost jumps out of its place when I recognize who's this handsome creature is. His face is just an inch away from me. The Alpha. He raises his hand to wipe the drop of tears on my cheeks as he whispers a word that makes my heart beat fast.
"You're safe now." I can visibly see the blood that is dripping off his mouth. My own blood.
Did he just--bite me? Holy--