Chapter 1
"Ang bigat," naibulong ko dahil sa sobrang bigat ng lalaking ito. Hindi ako makaalis.
Nakarinig ako ng katok galing sa kaniyang pinto. Gusto kong sumigaw na nasa loob ako at kailangan ko ng tulong pero bumukas na ito. Bumulaga sa akin si Manang Tesia. Nagulat siya ng ma-on niya iyong ilaw at ito pa ang naabutan niya.
Mabilis na lumapit si Manang Tesia at binatukan ng pagkalakas-lakas si Tres.
He groaned. "What?" Mahinang tanong nito habang tinatry na buhatin ang sarili. Tinulungan ko siya kaya natungo ang tingin niya sa akin. Naestatwa ako ng magkatinginan kami. Sisigawan na niya ako! Alam ko!
"Oh... I'm sorry," walang kabuhay-buhay nitong sabi at yumuko bilang paumanhin sa akin. Napaawang ang labi ko. Hindi siya galit? Teka... Akala ba niya katulong ako o ano? Sa gulat ko sa asta niya ay wala sa sarili akong napatango. Tumayo siya at tamad na naglakad palapit sa mahaba niyang sofa. Nilapitan naman ako ni Manang Tesia.
"Pagpasensyahan mo na iyang batang iyan! Masyadong tamad kaya laging napapagalitan! Wala nang ginawang tama!" paulit ulit na sabi ni Manang habang tinutulungan akong makatayo.
"Manang, I'm freezing..." reklamo nito habang nakatakip ang makapal na kumot sa kaniya. Nakapikit ito nang sabihin niya iyon.
"Hindi na nga naka-on iyong aircon mo, hijo! Sinabi ko na sayo'ng sabihin na natin kay Senyora nang magamot ka!"
Lumapit si Manang sa kaniya habang ako naman ay tinitignan lamang kung paano siya pagalitan ni Manang. Nakaupo lang ito sa sofa at halos natatakpan siya ng kumot niya. Para tuloy siyang bata.
"I'm getting tired hearing the same reason again..." mahina nitong sabi.
May sakit siya? Baka naman anemia? Nilingon ako ni Manang kaya nabaling ang tingin ko sa kaniya.
"Hija, kumain ka na roon. Ako na ang magpapakain sa kapatid mo."
Naghuhugas ako ng sarili kong plato dahil kakatapos ko lang kumain. Hindi parin mawala sa isip ko na mabait naman pala ang lalaking magiging kapatid ko... o wala naman talaga siyang pake? Sinwerte ata ako. Makakahinga na ako ng maluwag kung ganoon.
"Naku, naku!" Napasimangot ako dahil alam ko nang paaalisin ako ni Ate Melan dito sa kusina para makapagpahinga. Jeez. Na bo-bored na ako na sa kwarto nalang ako palagi. Maganda naman ang kwarto ko pero hindi kasi ako iyong tipo ng tao na mahilig sa mga gamit. Gusto ko nang kalaro.
Kinabukasan ay nagising ako sa katok ni Ate Melan. Pinapalabas niya ako dahil nakauwi na daw si Mama. Hindi na ako nakapaghilamos at bihis ng maayos dahil sa sobrang galak ko.
Niyakap niya ako ng mahigpit sabay gulo ng buhok ko. Nakangiti ako habang nakatingin sakaniya. Maganda si Mama. Sobra. 34 years old na ito pero sobrang ganda niya parin. Matangkad at may magandang hugis ng katawan. Ang hindi ko pa lamang nakikita ay ang kaniyang asawa. I'm sure he's handsome too because Tres is a very good-looking kiddo.
Naagaw ng tingin ko ang uniporme'ng ipinakita nito. Napaawang ang bibig ko.
"A-Am I... going to school?"
Shocked was very evident on my face. I can't believe this! I am going to study at school! Home-schooled ako noon dahil hindi kaya ng orphanage na pagpaaralin ako. Iyong iba kong kasama ay nagaaral sa public school pero ako lamang ang hindi nila pinapapasok sa hindi ko malamang dahilan.
Nakangiti itong tumango-tango. Nilingon ko si Manang Tesia at Ate Melan. Nakangiti ito habang pinalakpakan ako. Hindi ko maiwasang maiyak sa saya. Niyakap ko ng mahigpit si Mama kaya binuhat ako nito. Ibinaon ko ang mukha ko sa balikat nito at umiyak.
"Where's my little boy, anyway?" Mama asked while we are having our dinner.
Nakita kong napasimangot si Manang sa tanong ni Mama.
Huminga ito ng malalim at tumigil sa pagkain. "Nilalamig na naman ito. Hindi niya gustong lumabas dahil nakakapagod daw na maglakad, Senyora."
Napailing si Mama sa narinig. "Anong sabi ni Doctora? Alam na ba kung ano ang sakit niya?" Tumigil sa pagkain si Mama at uminom ng tubig. Napatigil rin ako sa pagkain at nakinig.
"Tinawagan ko po kagabi, Senyora, pero ang sabi nito ay wala namang ibang sakit iyong bata. Normal daw ang heartbeat nito. Normal rin ang init ng katawan nito. Nagaalala na ako dahil simula noong limang taon niya ay ganyan na iyan." may bahid na lungkot ang bawat bigkas ni Manang sa mga salitang binibitawan niya.
Ano ba ang problema? Normal naman pala pero bakit ganoon ang nararamdaman niya?
"Pang-ilang Doctor na ito at pare-pareho lamang ang sinasabi nito. Malapit narin ang pasukan. Nakarating na ba ang inorder kong heat packs?"
"Opo, Senyora..."
"Good," nilingon ako ni Mama kaya ngumiti ako sakaniya. "Kumain kang mabuti, hija." anito at tumango naman ako.
Nasa loob ng kwarto ni Tres ngayon si Mama at kinakausap ito. Nasa kwarto na ako at handa nang matulog ngunit hindi ako mapakali sa bumabagabag sa isipan ko.
Tama ba iyon? Normal naman pala siya so bakit siya nilalamig? Atsaka, hindi ko maintindihan kung paano niya nakakayang mag isa lamang sa buong buwan at hindi man lang lumalabas. Sigurado bang normal lang iyon o sadyang tamad lang ang lalaking iyon?
Lumipas ang tatlong araw at dumating rin ang araw na sobrang galak na galak ako. Magaaral na ako! Sa totoong paaralan! Ayos lang na wala akong magiging kaibigan dahil sanay naman ako. Ang gusto ko lang ay ang makakita ng totoong paaralan. Magaaral ng may totoong teacher at may cafeteria! Ayos na ako sa mga bagay na iyon. Masaya na ako.
Nakangiti ako habang nakatingin sa sarili sa salamin. I'm wearing my school uniform. The only thing that I am most bothered was it's very short. My skirt is too short that it scares me to even pick up something on the floor because somebody might see my short underwear!
Kulay dark green ang palda, maging ang ribbon ng blouse ko at puti naman ang blouse ko. Ang vest ko naman ay dark green rin atsaka long white socks naman para sa baba.
Paglabas ko ng kwarto ay natigilan ako ng makita ko si Tres na pababa na sa grand staircase. Sobrang lamya ng paglalakad niya na para bang labag sa loob niya ang ginagawa niya. Sumunod ako at maliliit na yapak lamang ang ginagawa ko para hindi ko maagaw ang pansin niya.
Magulo ang buhok niya at medyo basa pa ito. Nasa balikat niya ang vest niya at wala itong dalang bag. Sinalubong kami ni Mang Tesia. Hinampas nito ang kaliwang balikat niya ng makababa siya at halatang pinapagalitan. May katangkaran siya kaya halata sa kaniyang mas matanda siya ng ilang taon sa akin.
Tinuro ako ni Manang Tesia kaya sumikip ang dibdib ko. Baka ito na nga talaga ang totoo niyang ugali! Malalaman na niyang inampon ako ng Mama niya! Mamaltratuhin na niya ako. Sigurado ako.
Nilingon niya ako kaya nag iwas ako ng tingin. Binaling ko ang tingin ko kay Manang at peke ko itong nginitian.
"Sabay na kayong dalawa! Dalian mo, hija! Baka mahuli kayo sa klase niyo," tapos na akong kumain dahil hinatidan ako ni Ate Melan ng almusal bago ako naligo. Nang makalapit ako kay Manang ay hinawakan nito ang braso ko. "Pakabait kayo roon! Magsumbong kayo kung minamaltrato kayo ng mga kaklase niyo, lalo ka na Synthia. Magiingat ka!" Binalingan niya naman si Tres pabalik sakin. Hindi ako makatingin kaya si Manang lang ang tinitignan ko. "Magkaklase kayo ng tamad na ito sa lahat ng subject niyo kaya siguraduhin mong papasok ito, hija. Siguraduhin mo ring magkatabi kayo ng upuan para mabantayan mo ang kapatid mo." Mahabang paalala nito.
Gusto kong magreklamo. Bakit? Bakit kailangan kong bantayan ang lalaking ito? Oo at anak siya ni Mama pero bakit kailangan kong maging taga-bantay? Hindi ata pagaaral ang gagawin ko roon kundi ang magbantay ng tamad na lalaki. I can't believe this! Ngayon lang ata ako nakaramdam ng galit sa tanang buhay ko.
Nasa loob kami ng sasakyan. Nilingon ko ang nasa tabi ko. He's sleeping quietly. No doubt. Tamad talaga ang taong ito. Ayos na rin iyon kaysa naman sa mga supladong lalaki pa ang magiging anak ng umampon sa akin.
Nagising siya sa panandaliang paghinto ng sasakyan. Nahawakan ko tuloy ang braso niya para hindi siya mauntog. Kumunot ang noo nito at nilingon ako. Hindi ko inaasahan iyon kaya hindi ako nakapag iwas ng tingin. May halong blue at gray ang mga mata niya. Nakakamangha.
Hinawakan niya ang braso ko kaya nabaling ang tingin ko roon. What is he doing? Binitawan niya ito at malalim akong tinignan.
"Hi... Can I borrow you for awhile?" he huskily asked. Halatang bagong gising talaga siya.
"Huh?"
Hindi na siya nagsalita pa at binuhat ako at pinakandong sa kaniya! Halos tumalon ang puso ko sa ginawa niya! Ano sa tingin niya ang ginagawa niya! Magagalit si Mama kapag nalaman niya ito!
"Hey! Ano ba!" Tinulak ko siya. "What are you -- doing?" Natigilan ako sa pagsigaw.
Tulog na siya. Tinulugan niya ako! What is he up to, really? Naririnig ko ang mahina niyang paghinga kaya wala akong nagawa kundi ang tignan lang siya. Akala ko ba tamad siya? Bakit parang ang dali niya lang akong binuhat kanina?
Umabot ng isang oras bago kami nakarating sa eskwelahan. Nakakandong parin ako sa kaniya at yakap yakap niya ako. Hindi naman malamig ang katawan niya. Tama nga yung doctor na normal lang ang init nito.
Buong byahe ay hinayaan kong maging ganito lamang ang posisyon namin. Sa bintana nga lang halos ang tingin ko. Inalis ko ang yakap niya at diretsong lumabas. Pagsasarhan ko na sana siya pero ang lambing ng tulog niya kaya sigurado akong hindi ito magigising kapag walang gigising sa kaniya. Bakit ba ganito ang taong 'to? Nakakainis.
Niyugyog ko siya. "Gising, Tre---Hoy, gising na. Nasa school na tayo." He shivered before opening his eyes.
Nagulat ako ng may bumukas ng pinto sa kabila. Dalawang lalaki iyon at halatang anak mayaman. They're good-looking too. Sino ba sila? Kaibigan niya?
"Dude! Ang aga mo yata?" tanong nung lalaking clean cut ang buhok.
"Oh, kaninong chicks 'to?" natatawang tanong nila ngunit halatang gulat sila ng makita ako. Nagtagal rin ang tingin nila sa akin na dahilan ng medyo hindi ko pagiging kompartable.
"She's my Mama's daughter," inaantok nitong sagot at lumabas ng sasakyan. Dito pa nga dumaan sa akin kahit na pwede naman doon sa mga kaibigan niya.
"Your Mama's what? You are the only child, dude. Have you forgotten about that? Nagsha-shabu ka ba?" tanong noong lalaking hindi rin suot ang vest, katulad ni Tres.
Tumikhim ako. "Inampon ako ng Mama niya." sagot ko nalang. Para kasing hindi sasabihin ito ni Tres dahil siguradong ang bibig nito ay tinatamad na kakadada. Mahal yata ang bawat galaw ng lalaking iyon.
Umawang ang labi nila at tumango-tango.
"Kael Sandiego nga pala. Magkaibigan kami ng kuya mo," pakilala noong lalaking hindi suot ang vest. Brown ang buhok nito maging ang mga mata. Maputi ito at tamang tama ang pangangatawan. "And this random guy is Jaden Dela Vista, he's nothing special. Alalay lang." siniko siya nung Jaden.
Itong Jaden naman ay mas matangkad ng kaunti lang kay Kael. Tahimik at sobrang linis. Siya nga lang iyong suot ang vest sa kanilang tatlo. Mukhang matalino. Parehong pareho sila ni Tres na itim ang buhok subalit ang mga mata nito ay itim na may halong berde. Iba naman iyong kulay ng akin. Gray ang mga mata ko at akala nga ng iba ay sumusuot ako ng contact lens dahil kamukha daw nito ang contacts na kulay spatax gray. Noong kinumpara ko ay namangha ako dahil totoo nga iyon. Si Ate Melan pa nagsabi sa akin noon. Akala ko nga pagtatawanan ni Ate Melan iyong mata ko pero gusto pa yata niya magkaroon ng matang ganito.
"Synthia Leonie," pakilala ko rin.
Naglalakad silang dalawa sa harapan ko. Hindi kasama si Kael dahil nasa ibang section siya. Habang naglalakad kami sa paaralang ito ay hindi ko mapigilang mamangha ng todo. Can you imagine? The school's very huge! Halos mabali ang leeg ko sa kakatingin sa bawat parte ng school. Maging ang mga estudyante ay namamangha rin ako. Napapansin ko pa nga ang tinginan nila sa dalawang lalaki na nasa harapan ko. Mukhang kilala ata sila.
Sa Grade 5 ako inilagay ni Mama. Supposedly sa Grade 4 ako mapupunta pero dahil kailangan ko daw na bantayan si Tres ay sa Grade 5 na ako ipinunta ni Mama. Atsaka, pasado naman ako kaya naging madali lahat ng iyon. Nalaman ko ring tatlong taon ang layo ng edad namin ni Tres pero nasa Grade 5 parin siya dahil hindi daw siya pumapasok sa klase. Kumbaga dahil sa katamaran niya ay napagiwanan na siya.
Nasa loob na kami ng classroom at sa pinaka huling row kami naupo dahil doon daw kasi ang gusto nitong dalawa. At dahil kailangan kong bantayan si Tres Tamad ay syempre kailangan ko ring mag adjust.
Nahirapan kami kung saan ako papaupuin. O, 'di ba? Talagang kahit pagpapaupo ko ay kailangan ko ring mag adjust! Kasi gusto daw ni Tres na sa may bintana para makakatulog siya ng maayos. At dahil kaibigan niya itong si Jaden, kailangang magkatabi sila. Pero dahil kailangang magkatabi kami ay kailangan nilang mag adjust dalawa!
"Sa gitna ako uupo," mariin kong sabi.
Nakaupo na ngayon si Tres at kami namang dalawa ni Jaden ay nakatayo parin. Tumango si Jaden at naglakad siya sa kinatatayuan ko at ako naman ay naglakad sa kinatatayuan niya. Umupo na kaming dalawa at biglang tumahimik ang kapaligiran. Ganoon ka awkward ang senaryong ito.
Napatalon ang puso ko sa gulat ng maramdaman ko ang kamay ni Tres sa kamay ko. Talagang nababaliw na ang lalaking ito!
"Anong ginagawa mo?" nakakunot noo'ng tanong ko sakaniya.
"I'm freezing," sagot pa nito.
"O, tapos? Edi gamitin mo 'yung heatpacks mo," tiniis kong hindi siya sigawan sa ginagawa niya. Pinipigilan pa niya maging ang pagkalas ko ng kamay ko! May deperensya ba ang utak nito?!
"Mas mainit 'yung kamay mo..." tamad nitong sagot at natulog na sa lamesa niya.
Mahahaba ang lamesa at upuan dito. Bawat upuan at lamesa ay tatlong tao ang kasya. Maganda rin ang upuan nito dahil may sandalan kaya hindi sasakit ang likod mo pag nagkataon.
Hinayaan ko siya sa ginawa niya. Sumandal ako sa upuan. Napalingon naman ako sa lalaking katabi ko na nakangiti. Anong nginingiti nito?
"Jaden nga pala," pakilala nito.
"Alam ko. Nagpakilala na kayo kanina 'di ba?" walang halong sarkastiko iyon. Sinabi ko lang ang totoo.
He nodded. "How old are you?"
"10, ikaw?"
"Ang bata mo pa pala. I'm 12 years old. Parehong edad lang ni Kael." sabi nito.
Tumango tango ako. Magsasalita pa sana ako ng dumating na ang teacher namin. Nagpakilala na ito at kung anong subject ang ituturo niya. Nagkwento siya ng ibang bagay at nagdismiss na.
Tumayo na si Jaden at ginising si Tres para pumunta sa cafeteria. Kinusot nito ang mga mata at minulat na ito. Tumayo na ito at binitawan ang kamay ko. Nilagay niya ang dalawang kamay sa kabi-kabilang bulsa. Hinintay naman ako ni Jaden na tumayo. Pakiramdam ko ay nangalay ng sobra ang kamay ko! Medyo hindi ko parin naiintindihan kung bakit niya ginagawa ang mga bagay na iyon.
Nasa gitna ako ng dalawa habang naglalakad kami patungong cafeteria. Ang dami ng tao roon. Ang iingay nilang lahat kaya natigilan ako sa paglalakad ko. Pinagmasdan ko kung paano nagtatawanan ang grupo ng mga kababaihan sa kabila. Maraming mga mas bata pa at kasama nila ang mga magulang nila. May mga grupo pa ng lalaki akong nakikitang nakatingin sa direksyon ko. Napaiwas ako ng tingin. Doon ko lang napansin na maging sila Tres ay napahinto rin sa paglalakad dahil sa akin.
Nagulat ako ng may umakbay sa akin.
"Yo! 'Ssup, bro! Bakit nakatayo lang kayo dito? May problema ba?" Nilingon ko si Kael. Nginitian niya ako at dinala kami sa walang taong pwesto sa cafeteria. "Ito ang pwesto namin, bro. Walang nakakaupo rito kundi kami lang. At dahil kapatid mo si Tres, isa ka na sa amin." anito.
Natatawang umiling-iling si Jaden. "Stop it, dude. Bumili ka na." utos nito.
"Yo, dude! Bakit ako? Ako 'yung bumili ng lunch natin nung huling klase natin!"
"Huwag kang magloko, dude. Si Tres 'yung huling bumili ng lunch natin." pangatwiran naman ni Jaden.
Nilingon ko naman si Tres na humihikab na at natulog na nga sa lamesa. Kailangan ng makakain ng isang 'to.
"Ako na bibili. Puro kayo bunganga." Hindi ko na mapigilang mainis. Ganito yata lagi ang mga 'to.
"Ayun! Salamat, bro!" sigaw ni Kael habang naglalakad na ako patungong pila.
"Kayo magdala ng tray niyo!" sigaw ko pabalik at nag okay sign naman silang dalawa.
Bago pa man ako makaabot sa pila ay natigilan ako sa paglalakad ng may humarang sa dinadaanan ko. May katangkaran ako sa edad kong ito kaya medyo magkalebel lang kami ng apat na lalaking ito. Naagaw naman ng pansin ko ang hiyawan mula sa mga lalaking lamesa. Iyon iyong mga lalaking nakatingin sa akin kanina.
"I like your eyes. What's your name?" tanong nang nasa kaliwang banda.
Ngumiti ako. "Sorry, may papakainin pa kasi ako kaya pwedeng mamaya ko nalang 'yan sagutin?"
Tumango tango sila. Parang nahiya naman ang iba sa kanila pero nginitian parin ako.
"Ganoon ba? Pasensya na..." paumanhin naman nila.
Nilingon naman nila ang mga kasama nila at umiling. Nagtawanan naman iyong mga lalaking naroon. Para bang may sarili silang mundo. Binalik nila ang tingin sa akin. Umalis naman iyong isa at naiiling rin.
"Pero ang ganda niyo po..." sabi naman ng nasa gitna. Napangiti ako sa sinabi niya.
Siniko siya ng kasama niya. Nagtaka naman ako na nasa likod ko ang tingin nila. Bago pa man ako mapalingon ay may umakbay na sa akin. Nagulat ako kaya napatingin ako sa kanang banda ko at nakita ko si Kael at Jaden na naglakad patungon likod ng mga lalaking ito.
"Is there a problem here? Kanina na ako nagugutom," malamig na sabi ni Tres habang akbay ako. Habang nakaakbay siya sa akin ay hinawakan pa nito ang ulo ko. Para tuloy silang bully sa ginagawa nila.
"Nothing, dude. Tinanong lang namin anong pangalan ng bagong kasama niyo." nakangiting sagot ng nasa gitna.
Inakbayan naman sila ni Kael at Jaden. Napangisi naman iyong tatlong lalaki.
"Kung hindi lang kita kapatid, kanina kana tinodas nitong si Tres. Kapatid niya 'yang pinopormahan niyo." natatawang sabi ni Jaden.
Kaya pala kamukha niya si Jaden. Magkapatid naman pala.
"Sorry, dude. Nagandahan lang kami. Atsaka, hindi naman siya nagalit." anito.
Tumango ako. "Yeah. Ayos lang." sagot ko. Inalis ko ang akbay ni Tres. "Bibili muna ako ng pagkain."
"Sa kanila mo na ipabili 'yan. Pinagtitinginan ka ng iba." sagot niya.
Dumating na ang katapusan ng klase at nasa banyo ako ngayon, naliligo. Gabi na at bumisita nanaman ulit ang dalawang iyon dahil magpapaturo sila sa akin. Ngayon ko lang nalaman dahil kinatok nila ang banyo habang naliligo ako at pinaalam na nandito silang tatlo. Oo. Maging ang tamad na Tres na walang ginawa kundi ang maging numero habang buhay. Hindi na niya magawang magstudy kahit minsan. Kahit na makinig sa teacher ay hindi magawa. Tuwing may exam at quiz ay lagi ko siyang tinuturuan. Mali. Lagi ko silang tinuturuan. Hindi ko naman pinangarap maging teacher pero dahil ayokong may ma behind sa kanilang tatlo ay nagtya-tyaga ako. Ganun talaga. Naging kaibigan ko na sila eh.
Lumabas ako na tuwalya lang ang suot ko. Hindi ko nadala ang damit ko dahil sa higaan naman ako nagbibihis palagi. Atsaka sanay akong nagbibihis kahit nandyan sila. Hindi naman kasi sila iyong tipong pagnanasahan ako. Sa tingin kasi nila ay lalaki narin ako.
Pagkalabas ko ay nakita kong naglalaro ng video games ang dalawa at si Tres naman ay nakahiga habang nanunuod sa kanila.
"Sinasabi ko na nga ba! Hindi pa rin kayo nagsisimulang magbasa! May exam bukas! Ano? Ako lang ang mag hi-highschool nito?" galit kong bungad.
Hindi naman ako nilingunan ng dalawa dahil nakaheadset sila habang focus na focus sa screen ang mga mata. Si Tres naman ay nakatingin lang sa akin. Isa pa 'to! Hindi rin nags-study! Isusumbong ko 'to kay Mama eh! Hay naku, Synthia. Alam mong maging si Mama ay napapangiti lang pag nalaman na bagsak nanaman siya. Mana daw ito kay Daddy. Si Daddy naman ay tinuturuan pa itong sa kabulastugan kaya ganito ang taong ito.
Lumapit ako sa higaan ko at kinuha ang mahabang damit ko. Sinuot ko na iyon habang hindi inaalis ang tuwalya ko. Tinulak ko naman si Tres na nakahiga dahil naipit niya iyong panty ko. Umupo ako sa bed side at sinuot iyon saka inalis ang tuwalyang suot ko.
"You're not going to wear a bra again? Nandito sila Kael at Jaden, Synthia." walang ganang paalala nito sa akin.
I rolled my eyes. "As if hindi nila alam," katwiran ko.
Napatakip ako ng tainga ng humiyaw si Kael. "Whoo! Bro! Panalo nanaman ako, bro!" sigaw ni Kael sa akin.
"Oo. Nakikita ko, Kael. Lagi naman." sabi ko.
Tumayo siya at ibinagsak ang headset. Lumapit siya sa akin para mag chest bump ngunit natigilan siya ng umismid si Tres habang nasa higaan parin ito. Napatawa kaming tatlo. Si Tres lang ang napapailing habang takip ng kumot ang buong katawan.
"Fist bump lang. Babae ako, Kael." paalala ko sa kaniya.
"Hindi ako aware na babae ka pala!" natatawang sabi ni Jaden habang palapit sa higaan ko.
Nagtawanan naman sila.
Naglakad ako patungong kabinet ko at kinuha iyong bra ko. Ito yata ang pinaka-ayaw kong suotin. Ang bra. Hindi rin ako sanay mag bra dahil hindi talaga ako nakakahinga. Ewan ko ba kung bakit.
"Magstudy na nga kayo! Puro kayo kalokohan. Lalo ka na Kael! 'Yung ex mo talaga! Kung hindi ko lang sinabi na mamamatay ka na ay hindi pa yata makikipagkita sa'yo! Ayusin mo kasi ang pagtrato mo." sabi ko sa kaniya.
"Thanks, bro! Ano nalang mangyayari sa'kin kung wala ka?"
Napamura naman si Jaden sa kakornihan nito. Natawa nalang ako at patalikod na nagsuot ng bra.
"Nga pala, Synthia. Kinorner ka raw ng barkada ni Koleen?" tanong ni Jaden.
Nilingon ko sila at lumapit. Ipinaayos ko muna ang clip ng bra ko sa likod kay Tres bago ko sinagot ang tanong ni Jaden.
"Yeah. Akala yata noon ay boyfriend kita dahil nakita niya tayong magkasama sa Mall." ani ko sabay bigay ng papel. Nakasulat na lahat ng ieexam sa lahat ng subject namin. Sa dalawang taong pagsasama naming apat ay nakasanayan ko na ang ganitong gawain. Hindi na iba para sa akin ang ganito.
"Kausapin mo nalang kasi Jaden na hindi ka interesado sa kaniya. Na may mas deserve sa kaniya." sabi ni Kael habang sinasagot ang questionnaire na ginawa ko.
"Ayoko namang masaktan iyong tao." si Jaden.
"Nasasaktan mo na kamo. May reason ang mga taong katulad niya, dude. Baka mamaya makasakit ng ibang tao, lalo na si Synthia. Baka saktan niya." aning Kael.
Napatingin naman si Jaden sa akin. Huminga siya ng malalim at nahiga sa higaan ko. Si Tres naman ay tulog na.
"Hindi ko alam, dude. I'll try to talk to her when I get a chance. Maybe."
Habang nags-study sila ay hindi ko maiwasang mapangiti. I couldn't believe that I found my true friends. It doesn't really matter who they are as long as they are true to me. They accept me for who I am. And I accept them for who they are.
I am well aware that these kind of friendship won't last that long... because when we are at emerging adulthood, which we are becoming more independent, we'll probably realize that everything doesn't really revolves around us. Na dadating ang panahon na kailangan nilang matuto. Na kailangan nilang tumayo para sa sarili nila. Na dadating rin ang araw na madalas nalang kaming magkita. Thinking about the future, imagining scenarios that may occur internally breaks me. I hope the invisible thread that connects us will never be break.
And I hoped.