NIGHTMARE
"Are you excited, Luna?" My mother asked as we both waited for the clock to drop its last tick at exactly twelve midnight. I nodded while smiling from ear to ear.
It will be my birthday in just a few more minutes from now, and I can't contain my excitement. Finally, I'm turning sixteen.
Every year, this has almost been our ritual. My mother and I will wait 'til twelve midnight so she could greet me first. It's not like there would be other people who would greet me anyway since we don't have neighbors cause our house is located in the most secluded part of the own. And also, unlike other normal teenagers, I'm not allowed to go outside which is the reason why I don't have friends too.
"Tignan mo ang buwan, mama. Ang ganda niya, hindi ba?" Bulong ko habang manghang nakasilip sa kabilugan ng buwan na ngayon ay tanaw mula rito sa bintana ng kwarto ko.
Ngumiti naman si mama 'tsaka marahang tumango bilang pagsang ayon. "Alam mo ba na no'ng ipinanganak kita ay kabilugan din ng buwan no'n? Kaya nga pinangalanan kitang Luna Hyrreti dahil kasing ganda mo ang buwan. You're beautiful and mesmerizing just like a moon, Luna."
Itinaas niya ang kaliwang kamay at saka marahang hinaplos ang buhok ko. Her voice is soothing, like a gentle wind brushing on my skin. I looked into her eyes which were now illuminated by the moonlight causing them to glim, like a blue ocean sparkling in the light of the moon. It's like a reflection of mine, a pair of blue sapphire orbs.
"You're beautiful too, mama," I replied and hug her. She softly chuckled before she tackled me into a warm and tight embrace.
We were just halted by the faint sound of the small clock placed on the side table of my bed.
Tumunog iyon, indikasyon na alas dose na nang hating gabi. Ibig sabihin ay kaarawan ko na. Humilaway siya sa pagka-kayakap sa akin 'tsaka siya may dinukot mula sa maliit na bulsa ng suot niyang blusa.
"This is my little present to you, sweetheart. Happy birthday, anak ko," bulong niya.
Napatingin ako sa kamay niya nang e' abot niya sa akin ang maliit na kulay itim na kahong kinuha niya mula sa bulsa ng damit niya. Kaagad ko naman iyong tinanggap saka ko siya ulit binigyan ng isang mahigpit na yakap.
Yes, I grew up isolated from the world around me, but with she and father beside me, I have no complains. They were more than enough for me to be happy. More than enough.
"Open it, I'm sure it will suit you." She said and I happily obliged. It was a necklace with a silver moon pendant. Mangha ko iyong tinitigan. "Ang ganda, mama" I whispered, amazed. My eyes lit up in happiness.
"Mabuti naman at nagustuhan mo." Inabot niya ang isang kamay niya. "Tara at hintayin na natin ang ama mo sa baba. Sigurado akong nag mamadali ring umuwi 'yon ngayon para batiin ka sa kaarawan mo." Tumango ako saka ko itinago sa loob ng bulsa ng jacket ko ang kwintas na ibinigay niya.
I grip on her hand and we both walk out of my room chit-chatting about some stuff that we wanted to do tomorrow to further celebrate my birthday.
Papa's late again, as usual. It's because of his work. Sabi ni mama na hindi madali ang trabaho ni papa kaya naman ginagabi ito sa pag-uwi. Well, I've already gotten used to it so it's no big deal. I just hope it won't affect his health.
We were walking down the stairs when our front door banged open. I gasped in shock but my surprised face swiftly turned into confusion when I saw my father, hurriedly shutting the door before nervously leaning into it.
He's perspiring really hard and he also looks pale. He looked in our direction and my confusion heightened up as I saw dread etched on his pair of eyes. Why does he look so terrified? Para siyang nakakita ng multo.
"What happened, Hulyo-"
"Fast and get Hyrreti out of her! They're coming!" Saad ni papa habang sinisilip niya ang maliit na butas sa pintuan ng bahay namin. Nanginginig ang boses niya at bakas din ang takot doon.
"What's going on, papa? Who are coming?" Nagtatakang tanong ko pero imbis na sagutin ako ay kaagad lang akong hinila ni mama pabalik sa kwarto ko. Ani mo ay alam na nito kung ano ang mga nangyayari.
Naiwan naman si papa sa baba, hawak-hawak ang isang baril na mayroong hindi pangkaraniwang disenyo. Ano ba'ng nangyayari?
My brows knitted in confusion. Ano ba talagang nangyayari? Bakit sila umaakto ng ganito? We were just celebrating my birthday a few minutes ago and in just a wink, everything quickly turned into a disaster.
Nang makapasok kami sa kwarto ko ay mabilis na tumakbo si mama papunta sa kabinet ko. Kumuha siya roon ng isang jacket at mabilis ding bumalik sa kinaroroonan ko para ibalot iyon sa akin. She, too, was shaking, with expressions of profound terror on her face.
"Mama,"
Umangat ang paningin niya sa akin. "We need to get away from here, sweetie."
Nanlaki ang mga mata ko. I don't know who are coming or what are they are up to but I'm not leaving papa with those people. I eagerly shook my head in disagreement. "But, how about papa, mama? No-
"Let's go, Hyrreti! We don't have time now, hm. Listen to mama, please." Masuyong saad ni mama saka niya ako mabilis na hinila papunta sa bintana ng kwarto ko. Plano niya bang tumalon kami? Hindi mababa ang bintana ng kwarto ko kaya naman hindi ko alam kung bakit balak niyang doon kami dumaan?
"Mama, si papa po..." reklamo ko pero hindi niya ako pinakinggan.
Kaagad kaming napahinto nang umalingawngaw ang malakas na putok ng baril sa baba.
Intense fear swiftly crawled in my system as I heard the gunshot. "No...papa."
My mind was clouded with many negative thoughts but I'm still trying to denied it, convincing myself that everything's just fine. That we can still get out of here safe. That maybe, all of this is just a nightmare.
I pinch my arm and I started to tremble when I realized that this is not just a dream. There are really unknown people who broke into our house and who ever they are, I am sure we are in danger.
"I'll go check on papa, ma. Just stay--" I didn't manage to finish what I was about to say when mama briskly covered my mouth. We heard loud stamps coming in my room.
Hinila ako ni mama para magtago sa tabi ng isang lamesa. She's covering my mouth and I can feel her hand shaking. Nanikip ang dibdib ko nang makita ko ang mga luha niyang pumatak mula sa maamo niyang mga mata. May bakas nang matinding takot doon na kailan man ay hindi ko nakita sa kaniya.
"Mama..." nagsimula na ring manubig ang mga mata ko.
Mamamatay ba kami ngayong gabi? Pero bakit? Anong kasalanan namin? Bakit gusto kaming patayin?
She looks down on me. Kahit na umiiiyak na dahil sa takot ay nagawa niya paring ngumiti at hinaplos ang buhok ko. "If I died tonight, find out the truth, Luna," nanginginig ang boses na bulong nito.
Marahas akong napailing. No! Hindi siya mamamatay. Kapag nangyari iyon, sasama ako.
We could hear commotion downstairs. There are loud gunshots and I can hear people's screaming in pain. Nanlaki ang mga mata ko nang marinig ang pag sigaw ni papa dahil sa sakit. Mabilis akong napatayo at kumawala sa pagkakahawak ni mama.
"Hyrreti, no!" pigil niya pero hindi niya na natuloy nang tumakbo na ako papalapit sa pintuan. Nakaawang iyon kaya nasisilip ko ang kaguluhan sa labas. Nanuyo ang lalamunan ko.
Marami...marami sila. They're all wearing black. Isa sa pumukaw sa atensyon ko ay ang mapupula nilang mga mata.
'They're not humans,'
I gulp when I saw my father kneeling on the floor. A man in black is pointing a gun on his head. And before I could even protest, the loud gunshot already ranged in the whole mansion followed by my father's shrill in pain.
"Papa!" I exclaimed.
Habol ko ang paghinga ko nang magising ako mula sa masamang panaginip na iyon. That the same nightmare again that keep on haunting me for four years now.
Napahilamos ako ng mukha ko saka ako dahan-dahang naupo sa kama ko. I harshly brush the beads of sweat that is slipping on the side of my cheeks.
Bubuga na sana ako ng buntong hininga pero agad din naman akong dumapa at gumulong pababa nang maramdaman ko ang matalim na bagay na bumubulusok papunta sa direksyon ko.
Sinundan ko ng tingin ang dagger na kamuntik na sanang humiwa sa lalamunan ko. I watched it as it landed on my pillow-made a cut on its surface-and ended up creating a mess on my bed. I rolled my eyes in annoyance. What a lovely way to start a day. My sleepy soul was jolted awake, all thanks to this not-so-lethal attack from someone who's obviously abnormal.
Halos araw-araw ay ganito nalang palagi ang ganap sa buhay ko. Puno ng aksyon at mga buwis buhay na mga kaganapan. Kung hindi lang sana malakas ang pandama ko ay baka pinaglalamayan na ako ngayon.
I cuss when I felt a sting on my back due to the sudden movement that I made to elude the attack of this son of a b-tch. Napairap nalang ako. Kahit nakakapikon ay wala rin naman akong balak na magreklamo. In this facility, facing death is just a part of my training. Mabuti narin iyon at nang mas maihanda ko pa ang sarili ko sa mga misyon ko.
Kaagad kong kinuha ang maliit na kutsilyong nakatago sa ilalim ng kama ko at nang makahanap ng pagkakataon ay kaagad ko iyong ibinato papunta sa direksyon ng taong nakatayo ngayon sa isang sulok ng kwarto ko.
Mukha namang hindi niya inaasahan ang biglaang pag ataki ko na iyon dahilan para hindi kaagad siya makailag. Mabuti nalang at magaling akong sumentro at sa eksaktong gilid lang ng ulo niya tumama ang kutsilyong ibinato ko.
A victorious grin curled on my lips as I got up from my hiding position, fully satisfied with his mixed terror and shocked reaction.
"Good morning, Kuya Dominic," sarkastikong bati ko sa kaniya saka ako naglakad papunta sa side table ng kama ko kung saan nakapatong ang scrunchies na siyang ginagamit ko pantali ng buhok ko.
I put my hair on a messy bun first before I turn to face him. Napailing naman siya saka siya ngumiti nang makabawi na siya mula sa pagkagulat.
Meet Kuya Dominic, he's not my real brother pero parang ganun narin ang turing ko sa kaniya. He's the one who saved me that night when a bunch of bloodsuckers attacked our home. Kung hindi siya dumating no'ng gabing 'yon-siguro ngayon ay baka patay narin ako. I don't know why he's there and my memories of that night isn't really vivid to me but I still thank him for saving my life. Hindi niya ako hinayaang mamatay sa kamay ng mga halimaw na iyon.
Four years ago, my parents died. And after that night, I became a part of the Zapero Organization. It is an organization that aims to exterminate the race of vampires. The organization has been running for years now. At ilang taon naring nilang pinagpa-planuhan ng mabuti kung paano u-ubosin ang lahi ng mga bampira.
"You never fail to impress me with your ability, little sis." Manghang kemplemento niya saka siya lumapit sa akin.
Iniabot niya sa 'kin ang kutsilyong ibinato ko sa kaniya kanina. Kinuha ko naman iyon saka ko iyon ipinatong sa itaas ng lamesa na katabi ng kama ko.
"Sa tingin ko ay handang-handa kana talaga, huh?"
Hindi ako sumagot sa halip ay binigyan lang siya nang nagtatanong na tingin.
Bakit nga ba nandito na naman sa kwarto ko ang lalaking 'to nang ganito kaaga? Ni hindi niya man lang niya hinintay na tuloyang magising ang kaluluwa ko bago siya umatake. Wala talaga siyang pinipiling oras eh. Minsan pa nga ay bigla nalang siyang mangbabato ng patalim kahit tahimik lang ako na naglalakad sa pasilyo. Naaalala ko pa noon na habang natutulog ako ay iginapos ako nito at ang mokong, itinapon ako sa malaking swimming ground ng pasilidad. Muntik na akong mamatay noon dahil kinapos ako nang hangin pero nagawa ko rin namang makawala sa pagkakagamos at makalangoy pataas para isalba ang sarili ko. That's just some of his ways to trained me to be ready for this mission. Hindi ko alam kung ilang beses ko nang muntik makaharap si kamatayan dahil sa walang awang mga stance niya.
"It's still early, kuya. Bakit namemeste ka na naman dito?" Inirapan ko siya.
He simply shrugged his shoulder. "I'm just dropping off my farewell gift and also to wish you good luck," he said, handing me a small red colored box. I took it from him and opened it right away. It has three small daggers with a moon-shaped engraved on its blade.
"Wow, ang ganda nito." Ngumisi ako bago muling tumingin sa kaniya. "Thank you for this, kuya. Mukhang matalim to ah, try ko nga." Malokong saad ko saka mabilis na umatake sa kaniya. Mabilis naman siyang nakaiwas at sinubukang hulihin ang kamay ko pero hindi ko siya hinayaan.
I laughed when I heard him groan in pain. Nadaplisan siya ng binigay niyang dagger. We combat for a minute before I stop and spare him. Masama na ang tingin niya sa akin nang e' abot ko sa kaniya ang kamay ko para tulongan siyang tumayo mula sa pagkakaupo sa sahig.
Napailing siya habang iniinda ang likud niyang tumama sa pader dahil sa pagbalibag ko sa kaniya kanina. "Tumatanda ka na ata, kuya. Umuugod-ugod ka na oh," asar ko rito na ginantihan niya lang naman nang masamang tingin.
"Sana pala hindi nalang kita niregaluhan," tunog nagtatampo iyon kaya napangisi ako.
He tucked his hands in the pocket of his tattered jeans. "Anyway, you have to get out of that place alive, Hyrreti." Seryuso na siya ngayon.
I rolled my eyes. Honestly, I lost count of how many times did he warned me with about that already. Takot ba siyang mamatay ako? Kahit naman makalabas ako roon ng buhay o hindi, sa huli, sa kamatayan parin ang aabutin ko. I promise my parents to follow after them kapag natapos ko nang gawin ang misyon ko. but before that, I need to finished those who mercilessly killed them first. I can't let them live happily while my parents are buried under ground because of them. I will never let them.
Ngumiti ako kay kuya saka tumango. "Of course, I will, kuya." I promised.
He nodded his head, satisfied with my answer. "Then, see you soon, lil sis. Magkikita pa tayo ulit kapag tapos na ang lahat nang ito. Aalis na ako dahil pinapatawag na ako sa headquarter para sa mga gagawing hakbang bago ka pumasok doon."
Tumango ako habang tinatalian ang mga kamay ko.
He messed up my hair first before he bid his goodbye and finally ambled out of my room. Sinamaan ko pa siya ng tingin habang inaayos ang nagulo kong buhok. Napailing ako saka ko inilibot sa kabuoan ng kwarto ko ang paningin ko.
This will be my last day here in the outside world. Oras na pumasok na ako sa paaralan na iyon bukas ay sigurado akong fifty-fifty nalang ang tiyansa ko na makabalik pa.
I heard that there are only 8 students who managed to graduate and get out of that school, but none of their identities was exposed to the public. Night Blood University is not yet open to the humans at hanggang ngayon ay itinuturing parin iyong isang malaking sikreto.
Kahit ganoon, hindi lingid sa kaalaman ko na isa si kuya dominic sa walong estudyante na nakalabas sa paaralan na iyon.
Iyon din ang naging dahilan kung bakit siya kinuha ng Zapero para magtrabaho sa kanila. Marami siyang nalalaman tungkol sa paaralan na iyon na makakatulong sa mga plano namin. Ang mga nalalaman niya ang isa sa magagamit naming alas para ubosin ang lahi ng mga bampira. Wala sa kanila ang dapat na mabuhay pa pagkatapos naming maisagawa ang lahat ng mga plano. We've been planning for this for years now at sinigurado nang organisasyon na dapat plakado ang lahat para walang maging mali sa mga gagawin.
Ang unang hakbang ay ang pasukin ang sikretong paaralan na pinagkaisahang ipatayo ng parehong gobyerno at kinatawan ng lahi ng mga bampira.
Night Blood University. If you think it's just an ordinary school, well then think again and again. That university is not just an ordinary school where students need to excel in class, pass their projects on time, get a high score on exams, top the class, or meet some new friends or a love buddy to have fun with.
That school is for an experiment. Parang mga dagang mag sisilbing samples ang mga taong ipinapadala roon ng gobyerno at ginagawang pain sa mga bampira. They want to know if vampires and humans can live harmoniously in one place and that school is like an experimenting ground.
The chances of surviving in that school were 50/50. It's a school based on Herbert Spencer's survival of the fittest. Those who are the fittest survive, and those who are not, they die. Gano'n lang kadali iyon.
Pero hindi lahat ay nakakapasok sa paaralan na iyon. Kailangan ay mapabilang ka muna sa X list ng gobyerno. X list is the list of teenagers who were doomed to enter Night Blood University. Ang mga gustong makapasok sa paaralan na iyon ay 'yong mga pariwa na ang buhay. It's either they want fun and thrill, or they're up for the price they can have once they manage to get out of that school alive.
Pero hindi madali ang proseso para mapabilang sa X list. Lahat ng nakakapasok sa listahan na 'yon ay mga taong hindi lalampa-lampa at higit sa lahat hindi takot mamatay. Once you become a part of the list, there's no turning back. Whether you like it or not, you'll going to face the earth's own version of hell.Night Blood University, a school where death is just nothing but a next deadly adventure.
In my case, I don't mind facing hell as long as I get the justice for my parent's death. Those vampires, I will never forgive them for ruining my life.
Tumayo na ako saka ako naglakad papalapit sa drawer ko. Kinuha ko ang isang maliit na syringe roon at ang isang maliit na butelyang may lamang kulay asul na likido. I transfer the blue liquid to the syringe saka iyon itinurok sa braso ko.
Kailangan kong gawin ito para kumalma ang systema ko. Kapag kasi hindi ko ginawa ito ay nagiging bayulente ako at hindi ko nakukuntrol ang sarili kong katawan.
Pagkatapos kong mag turok ng pampakalma ay agad na akong dumeretso sa bathroom para maligo. Mahaba pa ang araw kaya mahaba rin ang oras ko para mag training.
I am Luna Hyrreti Salvatore, 20years old.
When a group of bloodsuckers assailed our house that night, leaving both my mother and father lifeless and soaking in their own blood, vengeance, is the only thing that comes into my mind.
After 4 whole years of waiting, finally, mau-umpisahan ko narin ang mga plano ko. Night Blood University will be my stepping stone. Balita ko ay mga tagapagmana ng mga noble vampires ang nag-aaral sa eskwelahan na iyon. Kung se-swertehen ay baka mayroon pang royal-blooded vampire na nag-aaral din doon.
Sa unibersidad na iyon ko sisimulan ang unang misyon ko na hanapin kung nasaan nagtatago ang mga royal-blooded vampires. They serves as the heart of their vampire race. Kapag nauna ko silang maubos, madali nalang masusunod ang mga kalahi nila. Then, I'll proceed to my next mission, and that is to slaughter the life of their last heir. Kapag nawala na siya, matatapos narin ang lahi ng mga bampira, at tuloyan na silang mabubura sa mundo.
Ilang taon din akong naghanda para sa araw na ito. This time, I will make sure that those vampires will pay for what they did to my parents 4 years ago. They will pay for it, life to life.