Evi tek başına tekrar keyifle gezdikten sonra Buse kapıya yöneldi. Arkasından Nuran Hanım sadece bakakalmıştı, kapıdan geçirmesini beklemiyordu zaten , kendi evi gibi davranıyordu, kadındaki rahatlık, kibir sinir bozucu seviyedeydi.O gider gitmez hemen aşağıya indi Sude'yi aradı ama yoktu, telaşla bahçeye çıktı tahmin ettiği gibi güvenlikten Sude'nin çıktığını öğrendi ve hemen Halit'i aradı... Ters giden bir şeyler vardı... Bu kadın daha önce de eve Zeynep Hanım'la gelmiş evi gezmişti ama bu sefer gelişinin bir sebebi olmalıydı, Koray Bey'in Sude'sine bir şey söylediği kesindi.
Halit Nuran Hanım'la yaptığı konuşmadan pek bir şey anlamamıştı ama Sude'nin tek başına evden çıkması bile onun için iyi olmamıştı, çok kısa bir süre gene onun isteği ile bir malzeme almaya gitmişti şaşkındı , aradı ulaşamadı önce iş yerine sonra evine gitti, bu sırada kapalı olan telefonuna sürekli mesaj bırakıyordu. Kapısındaki güvenliğin söyledikleri ile iyice zor durumda kalmıştı. Patronu ona güvenmiş sevgilisini kendisine emanet etmişti ama Sude bir valizle tek başına nereye yok olmuştu. Güvenlik pek iyi görünmüyordu dediğinde iyice tedirgin oldu. Saat ilerledikçe sıkıntısı artıyordu, Zeynep Hanım'ı aramaya karar verdi fazla detay vermeden Sude Hanım'a ulaşamadığını söyledi o da bilmiyordu ama şaşırmıştı, arkadaşlarına sorarım diyerek Halit'i rahatlatmaya çalıştı.
Saat gece yarısına geldiğinde Zeynep, Selim ,Halit ve Nuran Hanım, Koray'ın evinde telaşlılardı herkesin meraklandığı ama cevabını bulamadığı bir duruma dönüşmüştü Sude'nin gidişi... En sonunda Zeynep onunla en son konuşan arkadaşı Buse'yi aramaya karar verdi, altından bir şey çıkmamasını umarak konuşmaya başladı..
-Buseciğim merhaba, gece gece seni arıyorum, müsait misin canım ?
-Tabii sana her zaman müsaitim canım...
-Şey, aslında biraz garip olacak ama merak ettim bugün abimin evine niye gitmiştin?
-Konuşmaya canım...
-Kiminle konuşmaya?
-Mimar Sude ile..
-Neden?
-Koray ile aralarında ne olduğunu merak etmiştim tatlım...
-Buse sen ne dedin Sude'ye?
-Koray ile aramızda bir şeyler olduğunu söyledim... Haksız mıyım? Ne o , küçük hanım rahatsız olup size şikayet mi etti?
-Buse ne kadar basit numaralar bunlar!
-Zeynep sınırını aşma canım sen bana ne söylemeye çalışıyorsun! Koray ile bizi bir araya getirmeye çalışan sendin, şimdi bu ne? Küçük mimar kız kıymetli mi oldu birden?
-Ahh Buse! Sen ne yaptın! Zeynep bu kıza yüz verdiği için çok pişmandı, abisi ilk defa birine aşık olmuştu, o da bunu mahvetmişti. Kimbilir Sude bu durumdan ne anlamıştı, aslında ortada büyütülecek bir şey yoktu ama abisi dönmeden bu durumu kesinlikle çözmesi gerekiyordu yoksa bu olay en çok kendisini etkileyecekti. Telefonu kapattı bu saatte yapabileceği çok fazla şey yoktu. Halit bildiği yerleri dolaşıp aramaya karar verdi Zeynep ve Selim'de sabah erkenden ortak tanıdıkları, bildikleri herkesi arayacaklardı.
Ama yoktu! Sabaha kadar Halit tüm Bebek'i ve etrafını dolaşmıştı, Zeynep'te Sinem ve Bora sayesinde bir sürü kişiye hatta bir kaç akrabasına ulaşmışlardı ama yoktu. Kimseyi fazla kuşkulandırmak istemiyorlardı ama Sinem ve Bora çok tedirgin olmuşlardı tam olarak bilmedikleri bir iş vardı bu kayboluşun arkasında ama henüz bilmiyorlardı. Sude'nin Koray'ın eski bir kız arkadaşı yüzünden kırıldığı söylemişlerdi Selim'ler...
En sonunda Zeynep abisini artık aramaları gerektiğine karar verdi, bu konuşmayı nasıl yapacağını bile bilmiyordu ama eğer Sude'yi o gelene kadar bulamazlarsa fena halde kızacağını biliyorlardı. İstanbul ve New York arasında yedi saat fark vardı, orada en azından sabah olsun diye beklemişlerdi şimdi Sude gideli neredeyse yirmi saat olmuştu.
-Abi merhaba... Sesindeki telaşı ve tedirginliği belli etmemeye çalışıyordu Zeynep...
-Günaydın ufaklık naber?
-İyi sayılır abi, sen nasılsın... Konuya girememenin sıkıntısı basmıştı...
-İyiii hayırdır sabah sabah? Çok mu özledin beni? Burada saat daha sabahın yedisi farkındasın değil mi?
-Farkındayım abi zaten uyanmanı bekledim...
-Zeynep birşey mi oldu? Herkes annemler iyiler değil mi?
-Abii, şimdi sakin ol herkes iyi ama biz dünden beri Sude'ye ulaşamıyoruz. Yani telefonu kapalı bir yere gitti galiba seni aradı mı hiç?
-Ne demek bir yere gitti, ne demek ulaşamıyoruz? Beni aramadı! Halit nerede? O yanında değil miydi? Delirtme beni Zeynep ne oldu?
-Şey abi sakin ol, arıyoruz her yerde! Halit ,Sude senin evdeyken malzeme almaya gitmiş, o sırada çıkıp gitmiş Sude... Zeynep abisine Buse'yi söyleyemiyordu...
-Bu ne saçmalık! Niye gitsin kız! Hemen bana doğru dürüst anlat ne oluyor, polisi aradınız mı?
-Abii aramadık çünkü şeyy...
-Neee Zeynep nee! Koray'ın telefondaki sesi odada rahatlıkla duyulacak seviyeye gelmişti...
-Buse senin evine gelmiş Sude ile konuşmuş ne anlattıysa ne konuştuysa artık... kızcağız çekip gitmiş... Bende aradım çok kızdım ama ...
-... Telefon kapanmıştı ve Koray kilometrelerce uzakta sinirden deliye dönmüştü...
Hemen uçağını değiştirip, üç saat sonra kalkacak uçakta yer ayırtmıştı. Burada beklemek Buse'nin söylemiş olma ihtimalini düşündüğü şeyleri düşünmek, çıldırmasına sebep oluyordu.
Uçak İstanbul'a indiğinde perşembe sabahı onbir civarıydı, alana Halit ve Selim birlikte gelmişlerdi, Zeynep biraz korkusundan biraz da Koray'ın evinde gergin halde bekleyen Sinem ve Bora'yı yalnız bırakmamak için gitmemişti. Artık tedirgindiler, gidişinin üzerinden bir buçuk gün geçmişti ve kimse bir şey bilmiyordu.
Alanda karşısında Halit'i görür görmez yakasına yapışmıştı Koray, bitkindi darmadağınık görünüyordu , Halit ise pişmanlığı ve suçluluk hissi yüzünden koskoca cüssesine rağmen kımıldamamıştı bile , olacak her şeye razıydı, Koray yol boyunca içinde biriktirdiği tüm siniri ona boşaltmaya hazırlanırken Selim araya girdi. Aslında Buse'nin varlığından sebep biraz o da suçluydu, aralarına girdiği anda Koray ona da bakışları ile saldırmıştı. Kesinlikle çok sinirliydi. Üçü daha kapının önünde hiç konuşmadan bu halde kala kalmışlardı. "Sude'nin evine!" diye bağırdığında Koray, cevap bile vermeden iki adam peşinden onu takip ettiler...
Yol boyunca sadece dinledi Koray, anlamaya çalışıyordu, Selim öğrendikleri kadarını tek tek anlatmıştı. Aradıkları insanları , evlerin kamera kayıtlarını çalışanların gördüklerini hepsini... Ama sonuçta ellerinde hiçbir şey yoktu Sude hiçbirşey konuşmadan ortadan kaybolmuştu. Selim kendince yorum yapıp, Koray'a endişelenmemesini belki kafa dağıtmak isteyip döneceğini söylediğinde Koray hala buz gibi soğuk ve sessizdi.
Güvenlikten aldığı yedek anahtarla eve girdiler, Sude'nin evi her zamanki halindeydi. Ne bir not ne de bir işaret vardı .Onun ruhunu iyileştiren rahatlatan koku sarmıştı her yeri ama O yoktu. Kısa kısa göz attıktan sonra içini sıkan şeyi, Sude'nin telefonunu buldu Koray. Kapalı halde yatağının üstünde duruyordu, yanına bile almamıştı, demek ki tahmininden çok daha fazla tepkiliydi. Çaresiz hissetti kendini ama kızgındı da , kendisi ile konuşmadan herhangi birinin sözleri ile nasıl olup ta bu kadar kolay gitmişti. Kendisine inanmasını istemişti Koray sadece, daha önce kimseye açmamıştı böyle kendini ama O daha karşılarına çıkan ilk durumda güvenmemeyi seçmişti. Öylece bir süre elleri kafasında odasında düşündükten sonra çıktılar.
Koray'ın evi ise sessiz bir bekleyişteydi, Sinem de Bora'da polise haber vermek konusunda artık kararlıydılar, sadece kısa bir süre içinde gelecek olan Koray'ı bekliyorlardı. Onlar da geldiklerinde Bora bakışlarını odakladığı yerden çekmeden duruyordu, Sinem ise onun hemen yanında tedirgin gözlerle beklemedeydi. Zeynep mahcup, en az abisi kadar perişan bir halde konuşmaya başladı.
-Abi hoşgeldin... Biz seni bekliyorduk, bir şey bulabildiniz mi evinde?
-Bana o kadını bulun!
-Buse mi? Şey abi biz konuştuk onunla, yani sen biraz sakinleşince görüşsen!
-Sana, o kadını, bana bul dedim Zeynep! Kızkardeşine hayatında ilk defa bu kadar bağırmıştı Koray... Elinden gelse daha fazlasını da yapardı ama...
-Taa-tamam abi... Korkmuştu Zeynep ama karşı çıkacak halde değildi, son bir cesaretle ekledi... Abi polise haber versek mi artık? Başına bir şey gelmiş olmasın?
Selim hemen araya girdi... Ortamda görünen en sakin kişi kendisiydi çünkü birilerinin de bu duruma soğukkanlı yaklaşması gerekiyordu.Hitap ettiği kişi eşi de olsa aslında bu konuşmayı herkese yapıyordu.
-Zeynepcim yolda emniyete uğradık, gerekli herşeyi de anlattık. Ağabeyin bir kaç görüşme de yaptı, her yerde aramaya başlamışlardır canım... Merak etmeyin bulacağız...
Bu sırada Bora ve Sinem olanları sadece izliyorlardı, herkes salonda bir köşede sessizce düşünüyordu. Koray'ın geldiğinden beri verdiği tepkiler , bu perişan hali Sinem'i üzse de bir yandan olanlara sebep olma ihtimali içini sızlatıyordu. Arkadaşını ona en çokta kendisi yönlendirmişti, inandırmıştı bu adamın sevgisine ama Sude bu denli sarsılmış bu denli tepki vermişse, ortada yaşadığı ters bir şeyler olduğu kesindi.
Bu kısa süren sessizliği Bora'nın sabırla dindirmeye çalıştığı öfkesi en sonunda bozdu. Muhatabı olan Koray'la göz göze bile gelmemişlerdi, karşısındaki adam Bora için artık patronu değil düşmanıydı sanki, sakin ama derinlerde çok öfkeli bir sesle konuştu.
-Birde sen anlat bakalım Koray Bey! Ne var aranda bu kadınla! Sude neden böyle bir şeye kalkıştı!
İki adamın bakışları bu net sorulardan sonra buluştuğunda evdeki gerginlik herkesi tedirgin etmişti. Koray oturduğu yerden kalktı, gözlerini biran olsun çekmeden Bora'nın tepesine kadar ok gibi geldi. Bora zerre kadar kımıldamamıştı, resmen meydan okumuşlardı birbirlerine.
-Benim kadınımın arkadaşısın diye tutuyorum kendimi , defol git , yoksa seni öldürürüm...
-Gülüyordu Bora sinir bozucu şekilde gülüyordu ve... Tahmin etmiştim! Hala susmuyordu Bora... Öfken de bu yüzden değil mi! Sude tanıdığın diğer kadınlara benzemez, gururludur! Onunla etrafta görünecek , arkadan kendi pis ilişkilerine devam edecektin! Ama olmadı..
Selim Koray'ı bu sözlerden saniyeler sonra saldırdığı Bora'dan uzak tutmaya çalışsa da başarılı olamıyordu, çıldırmış gibi saldırmıştı. Zeynep çığlık çığlığa Halit'i çağırdığında iki adamı ancak zapt edebilmişlerdi, öfkesinden deliye dönen Koray "Defol!" diye bağırıyordu arkasından, Sinem ağlayarak sürüklüyordu Bora'yı. O ise hala kanayan dudaklarının arasından tehditler savuruyordu.
Öfkesi gözlerinden, ellerinden fışkırıyordu Koray'ın ama yapabileceği hiç bir şey yoktu... Saatler bir birini kovalarken oturup sadece bekledi...