Chapter 11
Just Friends
Frans' POV
Ano nga ba ang mga nangyari pa kanina? Nanuod lang kami ng nanuod hanggang sa inantok na kaming lahat.
'Yung tatlong itlog... nasa guest room. Si Paui naman ay kasama ko ngayon dito sa kwarto ko.
"Ikaw ha! Nakatulog na pala si Chris dito ah." panunuya niya.
I just rolled my eyes.
"Yiee! Anong nangyari? Kwento mo naman!" she said and grinned.
"Sira! Nagkasakit kasi siya, naulanan kasi inantay niya ako... nahuli kasi ako doon sa pagkikita namin sa parke. Tapos yun..."
Nagkwento pa ako sa kanya. Siya naman ay kilig na kilig. Sus! Wala lang naman yun, e.
"Ikaw... ano na ang mayroon sa inyo ni Zimmer?" tanong ko naman rito.
"Wala pa, actually. Nasa getting to know stage pa kami." sagot niya.
"Liligawan ka na rin no'n! I feel it."
"Sana!" she blushed.
Aba aba, uso rin magpakipot ha. Hindi yata informed si Paui.
Nagising na lang ako ng marinig ko 'yung alarm. Bumangon na rin agad kami ni Paui. Wala naman pasok ngayong araw pero kasi ang plano namin ay ang paglutuan ng breakfast ang boys.
It was already 9:00 am, tapos na kami mag handa ng pagkain kaya gigisingin na namin ang mga tukmol.
"Guys! Gising na. Kainan na!" sigaw ni Paui habang kumakatok ng pagkalakas lakas.
Natawa na lang kami nung binuksan ni Dominic ang pinto, 'yung mga mukha kasi nila ay parang nagising dahil may sunog!
Pumunta na kaming lahat sa Dining Area.
"Wow! Breakfast. Thanks, girls!" ani Zimmer.
"Si Frans nagluto niyan! Nag assist lang ako." sabi naman ni Paui.
Hindi pala kasi siya marunong mag luto. Sabi ko ay tuturuan ko siya sa susunod dahil gusto niya ring matuto.
"Mukhang masarap!" saad naman ni Dominic.
"Anong mukhang masarap? Masarap talaga iyan! Tuwing kumakain ako dito, laging best breakfast ever!" sabi ni Apxfel sabay kagat nung garlic bread.
Hindi ko alam, pero bakit parang may nararamdaman ako sa tiyan ko... sa dibdib ko? Tila ba may mga paru-paro sa loob.
Bakit ka ba ganyan, Apxfel?
At sandali nga, bakit ganyan ang mukha ng mga ito?!
"Tuwing?" sabay sabay na sabi nung tatlo.
Ito naman kasing si Apxfel napaka daldal. Akala tuloy ng mga ito ay kung ano na.
"Dalawang beses pa lang, actually." ani Apxfel.
Ang bilis nila kumain. Ubos na agad iyong inihanda namin ni Paui.
Maya mayang konti ay nagpaalam na rin sila para umuwi.
Nang maka alis na sila, agad na akong nahiga sa kama ko. Para kasing inaantok pa ako, e.
I'm about to take a nap nang may tunog ng kotse akong narinig sa tapat ng bahay ko.
Seriously? Sino naman ngayon iyan?!
Bumaba ako at lumabas ng bahay.
Anak ng guyabano?!
Si Christan Apxfel nanaman! I should have known! Siya lang naman ang laging gumagawa nun.
"Hoy! Ano nanaman problema mo?!" sigaw ko sakanya.
"Wala! Ba't ba ang ingay mo?" anito.
"Bakit ba kasi nandito ka nanaman? Kakaalis mo lang, e!"
Hindi niya ako sinagot. Dire-diretso siyang pumasok sa bahay. Wow ha?
"Huy!" tawag ko pero patuloy pa rin siyang naglakad, umakyat ng hagdan, at pumasok pa sa kwarto ko.
"Hoy, bakit ba may naiwan ka ba?" tanong ko ulit.
Bigla na lang siyang humiga sa kama ko. Aba!
"Meron." sagot niya.
Kumunod naman ang noo ko. Anong maiiwan niya rito?! Sa guess room naman siya natulog ha?
"Ano?!"
"Puso ko." Ha? Ano daw? Hindi ko narinig, e. Ang hina hina ng pagkasabi niya.
"Ha?"
"Wala! Gusto ko lang na dito muna ako." aniya.
"Anong gagawin mo dito?" tanong ko. Ano ba kasi ang trip niya?
"Wala. Matutulog."
Tsk. Seryoso ba siya sa sinasabi niya? Wala ba siyang kwarto sa bahay niya?
"Doon ka sa guest room kung gusto mo. Wag ka dito sa kwarto ko, matutulog din kaya ako!"
"Ayoko dun! Hindi kaya ako nakatulog masyado kagabi. Gusto ko rito sa kwarto mo."
"Ayaw ko nga nga! Umuwi ka na lang kasi. Ba't ba ayaw mo pang umuwi?"
Biglang naging seryoso ang kanyang mukha.
"Paguwi ko kasi, mag-isa lang din naman ako." aniya.
Then that hit me.
Naging seryoso rin ako bigla at tinitignan ko lang siya.
Oo nga naman.. oo nga pala.
I should be the one who understands him, kasi pareho lang kaming mag-isa. Yes, we have parents but they are not on the same place we are in. Kaya ramdam ko 'yung nararamdaman niya. Alam ko 'yung mga hinahanap hanap niya dahil iyon din ang mga hinahanap hanap ko.
When I came back to my senses... I went near my drawer and got the extra key of my house. Binato ko iyon sakanya. Nagulat siya pero nasalo rin naman niya iyong susi.
"Ano 'to?" tanong niya.
"Kumag! Susi yan." pilosopong sagot ko rito.
"Alam ko. Ang tinatanong ko ay kung para saan."
"Dito sa bahay."
Hindi siya umimik at nanatili lang ang tingin doon sa susi na ibinigay ko sa kanya.
"Welcome ka na rito. You can come here whenever you want. At saka para hindi ka na busina ng busina. Masakit sa tenga!" saad ko.
Nagtawanan kaming dalawa.
Bigla namang may ibinato rin siya sa akon. Susi din iyon.
"Ayan. Susi din ng bahay ko. Welcome ka din doon. Anytime."
Ngumiti ako sakanya.
Umayos siya ng higa at pumikit na. Matutulog na siya kaya hindi na ako nagsalita pa.
Umupo lang ako sa kabilang side nung kama tapos ay sumandal ako sa headboard.
We stay like that for a while. Until he's up and decided to go home.
-
Christan Apxfel's POV
I'm now driving back home. Ang tagal ko ring nag stay kela Abigail... and I like it.
Hindi ko pa rin nasasabi sa kanya iyong feelings ko. Friends pa rin ang status namin, pero medyo nag level up... We have keys to each other's home now.
Subalit nakakainis pa din, e! Bakit ba kasi hindi ko pa masabisabi 'yung nararamdan ko? Damn.
Ayokong sabihin 'to pero bullshit!
Natotorpe ako!
Natotorpe ang isang Christan Gonzalez!