Quote of the day
Πλευρά Ειρήνης
Καθώς κοιμόμουν πάνω στον Άλεξ, εντελώς γυμνοί, ακούμε να χτυπάει συνεχώς το κουδούνι της εξώπορτας. Ο Άλεξ ξύπνησε και αμέσως γύρισε να με κοιτάξει. Ορκίζομαι πως δεν έχω ξαναδεί τόσο όμορφα μάτια.
Ειρήνη:"Περιμένεις κανένας τέτοια ώρα;" τον ρώτησα ενώ κάλυψα τη γύμνια μου με το σεντόνι και ο Άλεξ ντυνόταν όσο πιο βιαστικά μπορούσε.
Άλεξ:"Ναι. Περιμένω τον παπά να έρθει να μας παντρέψει." είπε και εισέπραξε μια γκριμάστα από μέρους μου.
Ειρήνη:"Λες και άλλα τέτοια αστεία; Ή να γελάσω τώρα;"
Άλεξ:"Τς τς τς η κοπελιά μου δαγκώνει" είπε και μου έδωσε ένα πεταχτό φιλί. Εν τω μεταξύ, αυτός που χτύπαγε το κουδούνι δεν είχε σταματήσει και ο Άλεξ εκνευριζόταν περισσότερο, με εκείνον να βρίζει.
Εγώ έβαλα βιαστικά τις πιτζάμες μου και έπειτα έφυγα γρήγορα για το δωμάτιο των παιδιών. Ήθελα να δω αν είχαν ξυπνήσει από αυτή τη φασαρία και ευτυχώς δεν είχαν καταλάβει τι γινόταν γύρω τους. Κατέβηκα τη σκάλα γρήγορα και προσεκτικά, και το θέαμα που αντίκρισα με έκανε να στενοχωρηθώ.
Η Γεωργία με μια βαλίτσα στο χέρι και το πρόσωπό της να είναι κατακόκκινο, πιθανόν από το κλάμα.
Ειρήνη:"Τι έγινε; Γεωργία;" τη ρώτησα ξαφνιασμένη. Εκείνη δεν απάντησε τίποτα. Το μόνο που έκανε ήταν να αφήσει τη βαλίτσα της στην εξώπορτα και να μπει μέσα. Έτρεξε στην αγκαλιά μου και με κράτησε σφιχτά. Δεν ήθελε να με αφήσει αλλά ούτε και εγώ επιδίωξα κάτι τέτοιο.
Φαινόταν ότι δεν ήθελε να μιλήσει. Το σεβόμουν απόλυτα. Πίσω απο τη πλάτη της Γεωργίας, μου έκανε νόημα ο Άλεξ να την αφήσω να κοιμηθεί και να μην μας μιλήσει για να μη ταραχτεί περισσότερο. Εγώ ένευσα καταφατικά και την οδήγησα στο δωμάτιο των ξένων. Ο Άλεξ βρισκόταν λίγα βήματα πιο πίσω από εμάς ενώ εγώ κρατούσα από τους ώμους τη Γεωργία για να μην καταρρεύσει.
Μπήκαμε στον ξενώνα και ο Αλεξ ακούμπησε τη βαλίτσα της στην άκρη όσο εγώ προσπαθούσα να τακτοποιήσω τη Γεωργία. Μετά από λίγα λεπτά η Γεωργία είχε αποκοιμηθεί. Ο Αλεξ μού εκανε νόημα να πάμε στο σαλόνι και να μιλήσουμε και εγώ, μηχανικά,ακολούθησα.
Άλεξ: "Τι λες να έγινε; "
Ειρήνη: "Ότι και να έγινε ένα είναι το σίγουρο. Από αρσενικό θα ξεκίνησε και βάζω στοίχημα ότι θα φταίει κιόλας."
Άλεξ: "Δηλαδή θες να πεις ότι φταίω και εγώ για όλα;" είπε και με πλησίασε απειλητικα
Ειρήνη: "Μμμ περίπου." είπα και έβαλα τα χέρια μου γύρω από τον λαιμό του και τον αγκάλιασα σφιχτά.
Άλεξ: "Κάτσε να πάρω τηλέφωνο τον Λουκ μήπως και μάθουμε τίποτα " είπε και πληκτρολογησε τον αριθμό του Λουκ γρήγορα.
Τον άφησα μόνο του να μιλήσει ελεύθερα με το κολλητό του. Περπάτησα ως το δωμάτιο της Γεωργίας για να τη δω. Το πρόσωπο της ήταν γαλήνιο. Λογικά είχε ξεσπάσει πιο πριν και τώρα απλώς είχε ηρεμήσει. Έκλεισα την πόρτα και μπορούσα να ακούσω καθαρά τη φωνή του Άλεξ. Προφανώς και μαλώνανε. Αλλά αυτό που με ανησυχούσε περισσότερο ήταν ότι ο Άλεξ φώναζε όλο και περισσότερο.
Πλευρά Άλεξ
Αλεξ:"Αντιλαμβάνεσαι τι μου λες ρε μαλακα; " του φώναξα μη μπορώντας να πιστέψω αυτά που είχαν διαδραματιστεί.
Λουκ:"Φυσικά και καταλαβαίνω . Σου λεω πως άκουσα να σπάνε πράγματα, σηκωθηκα από το κρεβάτι, άνοιξα τη πόρτα και είδα μια Γεωργία έξαλλη. Όταν τη ρώτησα τι έγινε, το μόνο που απάντησε είναι πως Εγώ φταίω για όλα και ήταν υποχρέωση μου να της πω αν δεν την ήθελα. Προσπαθούσα να καταλάβω τι είχε γίνει. "
Άλεξ: "Εμείς τη βρήκαμε να χτυπάει τα κουδούνια ενώ πριν λίγο κάναμε ότι κάναμε. Ήταν κατακόκκινη. Δεν μας είπε τίποτα. Πήγε η Ειρήνη και την έβαλε για ύπνο."
Λουκ:"Ειλικρινά σου μιλάω. Δεν μπορώ να καταλάβω τι έγινε. Μια χαρά της είχα φερθεί. Δεν της έκανα κάτι που να τη πλήγωσε."
Άλεξ: "Κοίτα. Δεν γίνεται να ξύπνησε μέσα στο βράδυ και να είπε να γκρεμίσει το σπίτι και να σε κατηγορήσει κιόλας για οτιδήποτε. Κάπου θα εβαλες το χεράκι σου. Απλώς εσυ δεν έχεις πάρει πρέφα."
Λουκ:"Τέλος πάντων. Αύριο το πρωί θα περάσω απο εκεί. Κανε μου ένα τηλέφωνο και πες μου πώς είναι ή αν χρειαστείτε κάτι το βράδυ."
Άλεξ: "Έγινε. Καληνύχτα " είπα και το έκλεισα.
Περπάτησα ως το δωμάτιο μας και είδα την Ειρήνη να ειναι πάνω στο κρεβάτι,φορωντας μόνο μια μπλούζα μου.
Τα θέλει ο οργανισμός σου,κυρία μου.
Ξάπλωσα δίπλα της και εκείνη γύρισε πλευρό. Το πρόσωπο της βρισκόταν στη καμπύλη του λαιμού μου και η ανάσα της τον χτυπούσε. Με έκανε να ανατριχιάσω και ήταν ενας καλός λόγος για να μην κοιμηθώ.
Σε όλη αυτή τη παραζάλη που ζούσα, θυμήθηκα το δαχτυλίδι που της πήρα. Ήταν το πιο όμορφο που έχω δει ποτέ. Όταν το είδα για πρώτη φορά κατάλαβα πώς πως θα ήταν το πιο ταιριαστό στο δάχτυλο της Ειρήνης.
Η πέτρα ήταν γαλάζια. Συνδεόταν άρτια με χρυσό και μικρά διαμαντάκια, τα οποία το έκαναν υπέρλαμπρο.
Την ίδια μέρα ήρθε και ο Λουκ μαζί μου. Διάλεξε και εκείνος ένα δαχτυλιδι για την Γεωργία. Συζητησαμε πολλές φορές για το ποια είναι η κατάλληλη στιγμή για να της το δώσει. Αν και πιστεύει ο ίδιος ότι θα βρίσκεται στο εξωτερικό ενώ εκείνη θα είναι εδώ. Πράγμα που το θεωρώ ηλίθιο.
Πιστεύει πως πρέπει η Γεωργία να μείνει στην Ελλάδα για να βοηθησει την Ειρήνη. Γι'αυτό και της έγραψε και γράμμα.
Ενταξει νομίζω το τερμάτισε. Λες και δεν υπάρχει άλλος τρόπος να της το πει. Σε λίγο θα ανακοινώσουν το γάμο και με τα περιστέρια. Δηλαδή χαζομάρα σκέτη.
Κοίταζα εξω απο το παράθυρο και παρατηρούσα την ανατολή του ήλιου. Ποιό όμορφο θέαμα δεν έχω ξαναδεί.. Μετά την Ειρήνη φυσικά..
Τα μάτια μου όμως είχαν κολλήσει στα μάτια της Ειρήνης, τα οποία είχαν μόλις ανοίξει.
Ειρήνη: "Καλημέρα "είπε και τεντωθηκε ,με αποτέλεσμα η μπλούζα μου να σηκωθεί παραπάνω από τους μηρούς της και να φανεί το μαύρο δαντελωτο της εσώρουχο.
Άλεξ: "Καλημέρα. Κατέβασε τη μπλούζα γιατί δεν θα σε αφήσω να σηκωθείς από το κρεβατι. Πόσο μάλλον και να πάρεις τα πόδια σου."
Ειρήνη: "Άσε μας γλυκουλι μου. Πάμε για πρωινό! "
Άλεξ: "Εγώ θα πάω να δω τα μικρά."
Έφυγα απο το δωμάτιο μας και βρέθηκα απέναντι στο παιδικό. Άνοιξα τη πόρτα και αντικρυσα τα δύο μικρά να παίζουν μαξιλαροπολεμο.
Άλεξ: "Εππ... τι κάνετε εσείς εδω;" τους φώναξα χαμηλόφωνα για να μην μας πάρει γραμμή η Ειρήνη.
Αλεξάνδρα :"Έλα μπαμπά να παίξεις μαζί μας"
Ειρήνη: "Ναι και το ξύλο απο τη μάνα σας ποιος θα το φαει;" τους ρώτησα με το ένα μου φρύδι σηκωμένο.
Χριστόφορος: "Εσύ." είπε και γελούσαν δυνατά
Άλεξ: "Κατεβείτε κάτω στη κουζίνα για πρωινό. Ήρθε και η νονά."
Σαν μικρά στρατιωτάκια, έφυγαν για τη κουζίνα. Κατέβηκα και εγώ αφου πρώτα πήρα το βελούδινο κουτάκι από το συρτάρι μου. Ήμουν πεπεισμένος ότι επρεπε να της το δώσω.
Στον τεράστιο και μαρμάρινο πάγκο καθόταν η Γεωργία με τα μικρά και έπαιζε μαζί τους. Η Ειρήνη ετοίμαζε το πρωινό. Την άρπαξα απο το χέρι και τη πήγα στο σαλόνι.
Ειρήνη: "Τι κάνεις άνθρωπε μου;"ψιθύρισε αγανακτισμενα.
Άλεξ: "Θέλω να σου δώσω κάτι. Το ξερω ότι δεν είναι η κατάλληλη στιγμή αλλά δεν μπορω"
Ειρήνη: "Εεε δώσ'το μου καλέ. Τι περιμένεις; "
Εβγαλα από τη τσέπη της πιτζαμας μου το βελούδινο κουτάκι. Το άνοιξα προσεκτικά και αμέσως τα μάτια της Ειρήνης έλαμψαν από χαρά.
Άλεξ: "Ειρήνη, θες να γίνεις γυναίκα μου;"τη ρώτησα και τη κοίταζα στα μάτια.
Ειρήνη: "Ναιιι" ούρλιαζε στο σπίτι και αμέσως τη πήρα αγκαλιά.
Γεωργία: "Τι έγινε καλε;" ρώτησε ξαφνιασμενη .
Ειρήνη: "Ετοιμάσου φιλενάδα. Παντρεύομαι!! Είσαι η κουμπάρα!!"είπε και γελούσαν μαζί.
Τα μικρά δεν κατάλαβαν και πολλά πράγματα. Κάθονταν στη κουζίνα και έτρωγαν τις τηγανητές της μαμάς τους. Λογικό κιόλας...
Ποιος δεν το ήξερε ότι θα την παντρευομουν;
Χελλοου
Τι κανετε;
Ραφτειτε κορίτσια έχουμε γάμο και ελπίζω Όχι διαζύγιο
Προς ενημέρωση τα κεφάλαια θα ανεβαίνουν Τετάρτη, Παρασκευή και Κυριακή.
Φιλάκια πολλά 😘😘